BRUSSEL DEZE WEEK EDITIE 1415 - 27 februari 2014 - Reactie op het litigieus artikel van journalist Steven Van Garsse
Uitgelicht : politieke oorlog in GC Ten Weyngaert
Hoewel het niet mijn gewoonte is debat te voeren in de media, wens ik toch te reageren op het artikel “Uitgelicht: heisa personeelswissel in gemeenschapscentrum Ten Weyngaert” van journalist Steven Van Garsse verschenen in Brussel Deze Week editie 1403, gepubliceerd op 21 november 2013.
In dit artikel bericht Van Garsse op een erg negatieve wijze over het GC Ten Weyngaert en over mezelf als toenmalig coördinator. Zoals ik reeds aan de journalist en hoofdredacteur meedeelde is het artikel vooringenomen en berust het op een zekere vorm van sensatie. Het artikel plaatst mij, ondermeer door een eenzijdige voorstelling van de werkelijkheid, als zodanig in een negatief daglicht waardoor het mijn eer en goede naam ernstige schade toebracht.
Weze het hierbij opgemerkt dat het journalistiek metier aan bepaalde beperkingen is onderworpen, waaronder het nauwkeurig omgaan met vermeende feiten. Ik betreur dat Van Garsse dit zorgvuldigheidsbeginsel niet heeft gehanteerd.
Vooraleer verder in te gaan op de rode draad in het artikel, wil ik alvast bepaalde kwalijke beweringen rechtzetten.
Van Garsse schrijft in de krant dat ik in het gemeenschapscentrum werkte met een “tijdelijk contract” en dat dit “onlangs in september nog maar werd verlengd en afloopt in juni”. Nochtans is mijn contract van “onbepaalde duur”. Dergelijke berichtgeving is bijzonder nefast. Het doet mensen twijfelen aan de eerlijkheid van mijn woorden die ik hierover in het verleden of recent uitte en het zaait argwaan bij diegenen die altijd meenden dat ik een vast contract heb met mijn werkgever. Een journalist dient kennis en zekerheid te hebben over zijn feiten.
Van Garsse gebruikt vaak algemene formuleringen. Zo vindt hij dat niet alleen de Vlaamse Schepen van Vorst Jutta Buyse (sp.a) of de voorzitter van de culturele adviesraad van de Vlaamse Schepen (Els Rochette) moeilijk met me kunnen samenwerken, maar bovendien dat dit ook de mening is van ronduit iedereen, met name dé gebruikers en ja, waarom niet, meteen maar ook van dé culturele wereld. Het stemt tot nadenken een journalist dergelijke onzin te zien neerpennen. Gelukkig maken de talrijke blijken van steun en sympathie uit de breed sociaal-culturele wereld veel goed.
Bovendien bevestigde de journalist Van Garsse mij dat hij enkel de voorzitter van de Raad van Bestuur van GC Ten Weyngaert contacteerde (die het gemeenschapscentrum en mezelf verdedigde) en bewust niet de andere officiële leden van de Raad omdat deze en ik citeer : “toch alleen maar dezelfde mening verkondigen” (lees: een andersluidende mening dan de zijne). Weze het nu net de Raad van Bestuur die de koers van het gemeenschapscentrum uitzet! Enkel en alleen al de vele ondersteunende reacties op de website van Brussel Deze Week getuigen gelukkig van een andere realiteit.
Anonieme bronnen met onjuiste beweringen
Verder gebruikt Van Garsse anonieme bronnen die hij als journalist eveneens vooraf grondig had moeten natrekken.
Zo schrijft Van Garsse tot mijn grote verbazing dat een gebruiker opmerkt dat onder mijn beleid “ouders die wachtten op hun kinderen in de buitenschoolse opvang vroeger in een koude gang moesten zitten terwijl ze onder de nieuwe verantwoordelijke in een warme ruimte terecht konden”. Dit is te ridicuul voor woorden: ouders van kinderen in de buitenschoolse opvang (IBO De Buiteling) moesten nooit in een koude gang zitten wachten aangezien deze ouders hun kind altijd gewoon onmiddellijk meekrijgen wanneer ze het kindje afhalen! Bovendien wordt deze opvang in Ten Weyngaert georganiseerd door een aparte vzw met een eigen coördinator. Integere journalistiek?
Verder schrijft Van Garsse hoe “een oudgediende van het gemeenschapscentrum” vertelt mij “nooit te hebben gezien op zijn activiteiten” hoewel die oudgediende “al meer dan tien jaar in Ten Weyngaert actief is”. De waarheid ligt evenwel elders: het betreft een organisatie die voornamelijk externe activiteiten organiseert, die niet plaatsvinden op het gemeenschapscentrum. In de uitoefening van mijn job laat ik me leiden door enkele basisprincipes. Het bewust niet deelnemen aan externe activiteiten van verenigingen bijvoorbeeld. Ik meen immers dat een coördinator dingen aan zijn hoofd dient te hebben die wel tot zijn taakomschrijving behoren, eerder dan bijvoorbeeld een doordeweekse daguitstap.
Van Garsse schrijft dat met de komst van de waarnemend verantwoordelijke er “weer volk over de vloer kwam” en er “weer allerlei culturele activiteiten” werden georganiseerd. Dit is simpelweg te weerleggen met feiten. De jaarverslagen van het gemeenschapscentrum geven een overzicht van de publieksfrequenties (tellingen) van succesvolle en minder succesvolle activiteiten. Sinds jaren komt het gemeenschapscentrum daarbij steevast uit rond de honderdduizend deelnames aan een erg gevarieerd aanbod van activiteiten! Een nieuwjaarsreceptie is altijd een goede barometer voor de werking van een organisatie. De eerste keer dat ik die op GC Ten Weyngaert meemaakte was dit samen met 50 personen, waaronder de medewerkers. De laatste maal dat ik dit samen met de collega’s organiseerde telden we om en bij de 300 tevreden bezoekers.
Politieke rode draad
Van Garsse laat in zijn artikel twee personen uit Vorst aan het woord die zich lasterlijk uitlaten over de werking van het gemeenschapscentrum en mijn rol hierin: mevrouw Els Rochette, voorzitter van de Adviesraad Cultuur te Vorst die onder toezicht staat van de Vlaamse Schepen (sp.a) en de Vlaamse Schepen te Vorst zelf, mevrouw Jutta Buyse (sp.a).
Dit werd ook door hen zo verwoord in een:
1) online-petitie, met erg veel enthousiasme aangestuurd door initiatiefneemster Els Rochette;
2) persoonlijke brief van de Vlaamse Schepen Jutta Buyse (sp.a) geschreven aan Staatssecretaris Bruno De Lille (VGC); door Jutta Buyse (sp.a) publiekelijk gepubliceerd op o.a. haar website.
In het artikel heeft de Vlaamse Schepen Jutta Buyse (sp.a) het over haar moeilijkheid om in het verleden met het GC Ten Weyngaert te komen tot een structurele samenwerking binnen het decreet lokaal cultuurbeleid en als dusdanig de opgelegde verplichtingen vanuit dit decreet na te komen.
Op vraag van verschillende verenigingen, bezoekers en inwoners volgende informatie:
-het decreet lokaal cultuurbeleid regelt inderdaad de verplichte oprichting van een lokale Nederlandstalige gemeentelijke Adviesraad Cultuur en bepaalt de modaliteiten van de samenstelling ervan;
-de Nederlandstalige Adviesraad Cultuur die de Vlaamse Schepen Jutta Buyse (sp.a) in 2010 oprichtte beantwoordde helaas niet(!) aan de decretale verplichtingen: deze ‘adviesraad’ was enkel een ‘werkgroep’ met een beperkt kringetje van leden waaronder Els Rochette, de initiatiefneemster van de vermelde petitie, als voorzitter van deze ‘adviesraad’.
-het gemeenschapscentrum heeft continu de wettelijke(!) basisopdracht om als belangenbehartiger op te treden voor alle aangesloten verenigingen en bewoners;
-het is maar na de bevestiging van dit standpunt van het gemeenschapscentrum vanuit Vlaanderen, met name vanuit het Agentschap Sociaal-Cultureel Werk voor Jeugd en Volwassen, dat de ‘Adviesraad’ door de Vlaamse Schepen (sp.a) opnieuw werd ingericht, rekening houdende met het artikel 56 van het decreet dat zegt dat de gemeente in de adviesorganen ‘alle’ culturele actoren moet betrekken die het Nederlandstalige culturele leven bevorderen.
Het Agentschap Sociaal-Cultureel werk schreef op 3 maart 2010, en ik citeer : “ … kunnen we besluiten dat de vaste Adviesraad Cultuur van de gemeente Vorst een door de gemeente opgerichte werkgroep is, die geen autonome adviesbevoegdheid heeft. Deze Adviesraad Cultuur kan m.a.w. geen rechtsgeldig advies uitbrengen over het actieplan en werkingsverslag van het gemeentelijk cultuurbeleidsplan noch over enig andere culturele materie. Rechtsgeldig advies kan enkel en allen worden gegeven door een adviesorgaan dat conform artikel 56 (cf. supra) werd samengesteld.”
Als de Vlaamse Schepen Jutta Buyse (sp.a) dus beweert dat zij geen gehoor kreeg om samen het lokale cultuurbeleidsplan op te stellen is dat niet alleen onwaar maar gaat dit bovendien voorbij aan de fundamenteel foute uitvoering van dit decreet door Jutta Buyse (sp.a) zelf. Ik had altijd de indruk dat de ingebedde “moeilijke” houding vanuit de gemeentelijke speler jegens de Raad van Bestuur en de coördinator van GC Ten Weyngaert vooral een politiek doel diende.
Vele reacties die ik ontving schuiven de prangende behoefte naar voren om te Vorst vooral acties te ondernemen die net ingaan tegen een aantal verwachtingen van de Vlaamse Schepen Jutta Buyse (sp.a) of een Els Rochette zoals ik ze althans ken. Beiden ijveren immers vooral voor kunstactiviteiten voor jonge (opgeleide) volwassenen, net in een gemeente die al erg rijkelijk door belangrijke kunstenorganisaties wordt bevolkt (Wiels, Parts, Rosas, Bains Connective, Komplot...).
Het is voor velen dan net niet de taak van een gemeenschapscentrum ook vooral dat pad te willen bewandelen. Acties op het vlak van modale volkse cultuur, begrijpbaar en dicht bij de gewone man in de straat en inspanningen die de armoede bestrijden staan erg hoog op het lijstje van behoeften te Vorst. Het zijn dimensies die ik de Jutta Buyse (sp.a) en Els Rochette nooit fundamenteel hoorde verkondigen.
De Raad van Bestuur, die in haar samenstelling overigens niet “sp.a-geörienteerd” genoemd kan worden, heeft er altijd terecht over gewaakt, ondanks het andersluidend advies (decretaal adviesrecht, geen beslissingsrecht!) van Jutta Buyse (sp.a) en Els Rochette, dat het gemeenschapscentrum deze volkse kaart bleef trekken. Cultuur is meer dan kunst.
Het is mijn persoonlijke mening dat bijvoorbeeld een kunstenwerkplaats niet thuishoort in een gemeenschapscentrum, zoals in Ten Weyngaert. Wat is de meerwaarde voor de modale inwoner als gegeerde gebruikerslokalen worden bezet en pas na maanden worden vrijgegeven opdat de (toevallige) bezoeker er in alle bewondering kan stilstaan voor zeg maar een smeltende ijsblok? Dat is het soort kunst dat thuishoort in specifieke kunstenorganisaties die daartoe opdracht hebben, niet in een gemeenschapscentrum. Er zijn belangrijker uitdagingen te Vorst dan dat.
