Pilgrim, how you journey On the road you chose To find out why the winds die And where the stories go.
All days come from one day That much you must know, You cannot change what's over But only where you go.
One way leads to diamonds, One way leads to gold, Another leads you only To everything you're told.
In your heart you wonder Which of these is true; The road that leads to nowhere, The road that leads to you.
Will you find the answer In all you say and do? Will you find the answer In you?
Each heart is a pilgrim, Each one wants to know The reason why the winds die And where the stories go.
Pilgrim, in your journey You may travel far, For pilgrim it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
ALLEEN ZIJ DIE ONDERWEG ZIJN, KUNNEN DE HOOP KOESTEREN OOIT AAN TE KOMEN
Wie deze weg wil gaan moet de oude stenen eren met vers zweet en gebed de luide geest bezweren
om stilte te verstaan
Van Sint-Stevens-Woluwe te voet naar Santiago de Compostela ... IEMAND is me voorgegaan, daarom wil ik deze weg ook gaan.
10-06-2009
Compostela - Fistera
8 - 9- 10 juni : 90 km
De drie dagen van Santiago naar Finistere ( Het einde van de wereld ) in een woord : REGEN Ik denk dat Santiago al het stof heeft willen wegspoelen. Vandaag een heel zware tocht 35 km op en af voeg daarbij een zware stormwind, en een douche van 7 uur aan een stuk, alles nat, MAAR we zijn aan het einde van de wereld!!!! Einde van onze tocht. We gaan nu nog op onze manier afscheid nemen van onze goeie vriend Rudy en keren dan met een tussenstop in Burgos naar huis, om waarschijnlijk zaterdag rond de middag in Zaventem per trein aan te komen. Volgende week zal ik nog wel een paar bemerkingen en foto's op mijn blog zetten.
In alle geval bedankt voor het meeleven, uw vele reacties hebben ons deugd gedaan. aan iedereen BUON COMINO
Ik besefte waarschijnlijk niet wat ik deed toen ik een paar jaar geleden " JA " zei tegen mijn droom om te voet van Woluwe naar Compostela te gaan. " Iets "in mij heeft deze droom nooit meer los gelaten, en mezelf een heel klein beetje kennende , als ik ergens ja tegen zeg is het voor 200 % . Ik wist dus wel, ook door de grondige voorbereiding , dat indien ik geen lichameñlijke ongemakken zou hebben , het einde zou halen. Maar wat deze tocht voor mij innerlijk zou betekenen, was onmogelijk in te schatten.
Het " geluksgevoel " dat mij op deze tocht is overkomen heeft echt te maken met het zoeken naar innerlijke schoonheid , naar het goede en het zinvolle. Wat mij vooral zal bijblijven is dat iedere stap , hoe moeilijk of ogenschijnlijk onbelangrijk ook, een stukje van de weg is . Iedere stap moet gezet worden. De kunst is om iedere stap, iedere dag te ervaren als een geschenk , een klein stukje in de grote puzzel van onze weg, ons leven.
De ontelbare gedachten, gezichten, mensen, vrienden, omstandigheden, die tijdens deze tocht door mijn hoofd zijn gepasseerd zijn niet te tellen en maken deel uit van mijn Camino. Het is moeillijk, en dringt blijkbaar nog niet helemaal door wat dit allemaal betekent. Het aankomen in Compostela, het inlossen van een aantal beloftes, het heeft iets surrealistisch.
De honderden pelgrims, van ver komende of juist honderd kilometers gedaan, allemaal doen ze dit met een bepaalde ingesteldheid. De Camino is misschien wel stilaan het slachtoffer aan het worden van zijn eigen succes, maar veel hangt af van je eigen ingesteldheid. Het ontmoeten van andere pelgrims van over heel de wereld, het terugzien van bekende gezichten, het samen slapen, eten, moe zijn , het heeft iets dat alleen de Camino heeft. Daarom aan iedereen die iets voelt om eraan te beginnen, hoe lang of hoe kort ook een raad : DOEN !!!!!!!!!
Het is onmogelijk om al mijn gedachten en gevoelens te verwoorden daarom zou ik het verslag van mijn dagboek willen besluiten met deze woorden :
ALLES WAT IK NIET KAN ZEGGEN OF NIET KAN SCHRIJVEN ZAL ALTIJD DIEP IN MIJ, BIJ ME BLIJVEN.
Gisteren tijdens de wandeling 2 kranige Nederlandse dames ontmoet, Rita en Vivine, zij zijn ook sinds begin mei onderweg en volgden de Camino del Norte. s'Avonds in hetzelfde hotelletje samen gegeten en voluit mekaar verhalen verteld over hun en onze camino. Vanmorgen was het of de heilige Jakobus zich tot het laatste moment wou verstoppen, regen en mist. Eindelijik mocht Wiske haar regenkledij eens uittesten. Toen we de plaatsnaam van Santiago paseerden begin plotseling de zon te schijnen en verscheen er een grote regenboog boven Compostela. Een regenboog als verwelkoming !
Na een tocht van 2350 km SANTIAGO bereikt op 6 juni 2009 om 10 uur.
De gevoelens die mij overvallen zijn moeilijk uit te drukken in woorden, ik zal proberen dit binnen een paar dagen te beschrijven. Het moet eerst nog echt doordringen dat deze droom nu echt wel is gerealiseerd. Ik kan echt niet begrijpen dat ik de weg tussen Woluwe en Santiago te voet ben gegaan. Zijn dromen dan toch geen bedrog?
Vanavond nog wat genieten van deze mooie stad en haar bijzondere pelgrimssfeer, haar kathedraal. Overal in de kleine steegjes kom je bekende gezichten tegen van ergens onderweg, een blij en emotioneel weerzien. Ook onze wandelvrienden uit Parijs - Jacques en Jaqueline - zijn aangekomen, hen zien we waarschijnlijk later nog terug.
Wij gaan vanaf morgen proberen in 3 dagen het einde van de wereld te bereiken - Finistere - om daar defintief afscheid te nemen van deze droom en van onze vriend Rudy.
- Ik weet niet in hoeverre we op deze tocht zullen kunnen internetten, we zien wel.
Intussen wil ik jullie graag heel hartelijk bedanken voor het massaal volgen van mijn tocht, voor de vele reacties en morele steun.
Graag wil ik ook nog eens herinneren aan het sponsordoel van mijn Camino. " Eigen Thuis " , het tehuis waar onze zus Francine verblijft en waar gans de tocht dagelijks met veel belangstelling werd gevolgd. - Alle informatie vindt je op de website van Eigen Thuis of in mijn rubriek spnsortocht.
Een rustige nacht in een niet eens volle albergue. Gisterenavond eindelijk regen! Vanmorgen al vroeg op weg voor een geplande 20 km, maar blijkbaar zoals een paard zijn stal riekt, zijn we weeral verder gestapt dan voorzien; we zien echt niet meer op een kilometer of 5 meer of minder, want Santiago roept ons. Ik krijg echt de indruk dat Wiske spijt heeft dat ze niet van thuis mee is vertrokken. Alhoewel het echt fijn is om samen te zijn moet ieder toch voor zichzelf zijn eigen Camino stappen, zowel fysisch als innerlijk. Alhoewel ik intussen bijna 3 maanden onderweg ben, en me al ontelbare keren heb afgevraagd waarom ik dit nu doe, heb ik nog altijd geen antwoord op deze vraag. Blijkbaar moest ik dit gewoon doen. Ik ervaar deze camino nu echt als een scharnierpunt tussen mijn actief zakenleven en de komende jaren. Er resten ons morgen nog slechts 10 kilometer tot Santiago de Compostela, het zullen ongetwijfeld heel speciale kilometers worden vol emoties en herinneringen. We verblijven nu in een hotel op de plaats waar in de middeleeuwen de pelgrims zichzelf en hun kleren eens deftig moesten wassen in de rivier alvorens Santiago binnen te gaan. Wij hebben deze traditie in ere gehouden al is het niet in de rivier maar in een echt bad. Ik was intussen al vergeten hoe dit eruit ziet. Dus de heilige Santiago mag morgen 2 vermoeide, maar fris gewassen en geschoren pelgrims verwachten.
Toen we deze namiddag onze blog doorstuurden wisten we nog niet wat ons te wachten stond. Alles is prima verlopen, een schitterende tocht, meestal door de heerlijk ruikende eucalyptusbossen, op en af, gewoon heerlijk wandelend genieten.
Toen we onze geplande albergue bijna bereikten, haalden we 2 mannen in die voor ons liepen. Het bleken de 2 Fransmannen te zijn die ons door hun gesnurk de vorige nacht hadden wakker gehouden. Het zou toch niet waar zijn dat we weer op dezelfde slaapzaal lagen zeker! We besloten hen te laten voorgaan en bij de receptie van de albergue te vragen dat we niet in dezelfde slaapzaal zouden liggen gezien ...
Nadat ze hadden ingeschreven was het onze beurt, en wat blijkt, er zijn nog juist geteld 2 bedden vrij, juist in een kamer van 4, ja juist samen met deze 2 heren. Dit kon echt niet voor ons, dus hebben we besloten om nog verder te gaan. We zijn dan uiteindelijk tot in Arzua gestap, met op de dagteller 40 km - voor Wiske een absoluut olympisch record. Hier hebben we een prachtige albergue gevonden, ruim, net... Nu alleen maar hopen dat er niet teveel gesnurkt wordt en we kunnen uitrusten van deze zware tocht. Het gevolg van dit alles is uiteraard dat we nu nog slechts 40 km van Santiago verwijderd zijn. Wiske ligt intussen al in haar slaapzak, ze heeft het dubbel en dik verdiend. Ik ga nog rustig een vino tinto drinken, even nagenieten van deze wederom prachtige dag en me stilaan opmaken voor de laatste kilometers, toch wel een dubbel gevoel. Enerzijds echt tevreden over de laatste 3 maanden, anderzijds niet gelovend dat deze droom echt naar zijn einde gaat, maar laat ons eerst nog genieten van de volgende 2 hoogdagen.
Na een barslechte nacht, geen oog dicht gedaan wegens een overijverige Franse dikzak die de ganse nacht geronkt heeft dat alles daverde op weg voor onze volgende tocht. Door al dat geronk waren we reeds om 7 uur op weg, tussen slapende, verloren dorpjes zo weggeplukt uit een of ander feuilleton.
Na een pick-nick in een eucalyptusbos - sardienen met een eucalyptusgeurtje, eens wat anders - hebben we dit internetcafé gevonden, en omdat er vanavond niks te vinden zal zijn, sturen we nu reeds een verslagje. De zon doet erg haar best, maar heeft het moeilijk om door de Galicische mist te geraken, maar het is in alle geval prachtig stapweer.
We zullen vanavond de mijlpaal van de 50 km zeker voorbij zijn, dus nog 2 dagen te gaan en alles blijft uitzonderlijk mooi en goed gaan, Santiago verwacht ons blijkbaar, de kilometers worden schijnbaar altijd maar korter en korter. Het begint beetje bij beetje door te dringen dat het dan toch stilaan naar het einde gaat, al wil en kan ik het niet geloven.
Na een heerlijke nacht en een overheerlijk ontbijt in onze Casa werden we door de gastvrouw teruggebracht naar het eindpunt van gisteren. Het zag er wat minder zonnig uit dan de vorige dagen, maar wel warm. Maar regen in Galicië??? Waarschijnlijk iets uit fabeltjesland. We zijn vergeten te vermelden dat we sinds gisteren de mijlpaal van de laatste 100 km zijn voorbijgegaan!!!! Het aftellen is dus begonnen. Vanavond staat de teller op 75 km .... dus nog 3 dagen tot Santiago! Om 9.30 waren wij in het kleine stadje Portomarin. Het vroegere dorp is verdwenen onder het water van het stuwmeer. Het huidige dorp werd in 1960 herbouwd. Het was een van de belangrijkste pleisterplaatsen op de weg naar Santiago in de middeleeuwen. We hebben vanavond een piepkleine Albergue gevonden, slechts 20 bedden, in de vroegere school van Ligonde, waar ook een bar is met internet ... Met Santiago weldra in zicht schijnen de kilometers korter te worden, of zijn wij het die alle kwaaltjes gewoon negeren? Het terugblikken op bijna 3 maanden onderweg zijn begint; als in een film flitsen plaatsen, mensen, gebeurtenissen door mijn gedachten, onmogelijk te ordenen. Het dringt nog niet echt door dat we zo kort bij het einde komen.
Het regent veel in Galicië! Maar niet als wij daar zijn. - tot nu toe tenminste - De zon doet zo haar best dat we om 8 uur al in volledige zomeruitrusting rondlopen. Saharapet, zonnehoed en bril zijn onmisbaar In een wirwar van straatjes, staan stenen huisjes als een paternoster naast mekaar, de meeste zijn niet meer dan een hoop stenen, onbewoonbaar. Hier zijn de koeien nog meester op straat. Gelukkig hebben we strontvrije schoenen . De paadjes, waar de stenen met gulle hand werden rondgestrooid, zijn meestal afgeboord met muurtjes van 1 meter en hoger, je wandelt als het ware in een soort piste, waar het water van de ontelbare bronnetjes rustig zijn weg zoekt. Links en rechts prachtige vergezichten met heide en brem in volle bloei. Het was alweer een droom van een wandeling waarbij alle kleine ongemakjes van stijve spieren, pijnlijke achillespezen en krakende gewrichten vlug vergeten worden. Toen we gisterenavond op zoek gingen naar een slaapplaats was alles "completo". Gelukkig voor mij dat Wiske haar lessen Spaans eindelijk in de praktijk kan omzetten, zo zijn we na een paar telefoontjes opgehaald door een dame die een "casa rural " uitbaat een paar kilometers verder. Na een goeie douche en een sobere maaltijd hebben we als echte "toeristen " nog heel lang nagenoten in de enorme tuin van ons "Casa" bij een lekkere Spaanse witte wijn. De boeren rondom waren tot heel laat druk bezig met het binnenhalen van het hooi. Misschien toch verandering van weer op komst ?
Als water echt zo gezond is als sommigen beweren, dan zit hier een supergezonde pelgrim. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel water gedronken dan de laatste 14 dagen, om San Miguel jaloers te maken. De heilige Rodenbach moet echter niet panikeren, want persoonlijk geloof ik niet dat zoveel water gezond kan zijn. Vandaag een overheerlijke wandeling door een onvergetelijk landschap. Een paar jaar geleden hebben wij in Ierland een 10-daagse tocht gemaakt in een vergelijkbaar landschap. Heel veel bloemen, fris en jong, een overvloed aan wilde orchideeën ... laat ons hier 3 tenten bouwen.
Sinds we in Galicië zijn - gisteren - staat er iedere 500 meter een mijlpaal met het juiste aantal kilometers tot Santiago, het aftellen is begonnen. Nog 130 km ! We trekken langs tientallen gehuchten met hun stenen huisjes waar nauwelijks nog een mens woont, laat staan dat je er iets kan drinken of eten. Dit is totaal iets anders dan de okerkleurige droge uitgestrektheid van Castilië, of de drukke dorpjes van La Rioja of Navarre. Dit is het prachtige Galicië, zo rustig en vredig, een verloren paradijs in de zon.
Een echte bergrit zoals in de tour, een lange vlakke aanloop van 20 km, en dan een eindklim van 8 km met aankomst op de top. De bollekestrui is voor Wiske! Ik ken niet genoeg adjectieven meer om deze tocht te beschrijven, dit was opnieuw een hoogtepunt in onze Camino, letterlijk en figuurlijk. Een bergtocht uit de oude doos, klimmen, afzien, zweten, prachtige vergezichten, stralende zon, koeien, bloemen ........................... En boven op de berg een prachtig vernieuwde Albergue, met een 80 bedden. Telkens opnieuw delzelfde bekende gezichten die terugkomen: Denen, Canadezen, Brazilianen, Japanners, Fransen, Duitsers en 2 Vlamingen. Vandaag Galicië binnengestapt, onze laatste provincie op deze tocht. Nog altijd even enthousiast - maal 2 - als de eerste dag. Onvoorstelbaar dat we aan onze laatste week beginnen, of de Heilige Geest moet me overtuigen om te voet naar huis terug te keren. Hier kunnen we niet genoeg van krijgen. Anderzijds meen ik dat diegenen die niet de O Cebreiro hebben beklommen, niet in aanmerking mogen komen voor een Compostela-diploma. De volgende dagen wacht ons het groene - hopelijk zonnige - Galicië, we zijn benieuwd. Heel vele Camino groetjes vanuit het warme, prachtige O Cebreiro (1300 m).
Na de zware tocht van gisteren was het bang afwachten hou onze spieren vandaag zouden reageren. Wel, dat viel al bij al nog mee. Het was vandaag een lange prachtige tocht, zachte wandelwegen, door de wijnvelden van de Bierzo streek. En niet alleen de streek is prachtig, ik kan u verzekeren dat de wijn uit de Bierzo streek topkwaliteit is. Volgens de plaatselijke bevolking is het weer hier absoluuut abnormaal op dit ogenblik, vandaag de ganse dag een lode hitte van meer dan 30°, en voor morgen blijkbaar nog meer. Mijn wandelvrienden Jacques en Jaqueline teruggezien, het was een blije kennismaking voor Wiske, met deze Parijzenaars. Nu vlug nog iets eten en dan slapen, want morgen wacht de zwaarste tocht van gans de Camino, ong. 8 uur klimmen naar O Cebreiro, door iedereen gevreesd, de oversteek naar Galicië
Vandaag een hele speciale dag op onze Camino, teveel voor 1 dag. Eerst en vooral het afscheid van onze vriend Rudy in St-Stevens-Woluwe. Wij hebben van hieruit meegeleefd met die heel velen die op zijn uitvaart waren. De tekst van mijn afscheid vindt je verder.
Er was de buitengewoon prachtige bergtocht vandaag, begeleid door een schitterende zon. Er was de passage en het stilstaan bij het Cruz de Ferro waar we de steentjes hebben achtergelaten van de vrienden en kenissen die ons hun bekommernissen hadden toevertrouwd. Het is een mooie gewoonte op de Camino dat men hier bij dit kruis - het hoogste punt van de tocht: 1500 m - de steentjes neerlegt bij de zovelen die hier door de jaren liggen opgestapeld. De 5 uur durende afdaling, soms heel steil, zal waarschijnlijk morgen voor de nodige pijntjes en stijfheid zorgen, maar dat nemen we er graag bij!
Afscheid van een vriend.
Dag Rudy,
Ze zeggen mij dat je dood zou zijn. Ik kan dit niet geloven, wellicht vergissen ze zich en zit je gewoon gezellig bij je goeie vrienden van de KWB.
Ze zeggen mij dat je dood zou zijn. Ik wil dit niet geloven, misschien ben je naar een vergadering van de Parochieploeg of de Kerkfabriek.
Ze zeggen mij dat je dood zou zijn. Maar ik denk dat je in de stilte van de nacht achter je computer zit en een fotomontage aan het maken bent over India voor Wanakkam.
Ze zeggen mij dat je dood zou zijn. Maar waarschijnlijk zit je in de keuken van Ons Huis en ben je aan het koken voor de Chiro of voor een of ander goed doel.
Ze zeggen mij dat je dood zou zijn. Maar dat kan niet, want je bent hier bij mij, en ik wandel met je mee tot aan het einde van de wereld, pas dan laat ik je los. En als het soms te zwaar wordt Rudy, geen nood mijn vriend, dan zal ik je dragen want jij, jij hebt al zoveel gedaan voor ons.
Gisterenavond is Wiske zonder problemen onderweg rond 23 uur aangekomen. Het was wel donker maar ik heb haar zowaar direct herkend na 6 weken rondzwerven !!!
Het was meer dan een blij weerzien, na zoveel weken gemis besef je pas echt wat je voor elkaar betekent. Onze eerste dag op ONZE Camino samen, was een rustige wandeling in een liefelijk landschap , een soort overgang tussen de Meseta en de (besneeuwde) bergen die gaan komen. Gans de weg werden we begeleid door de geur van de wilde tijm die hier oevervloedig bloeit. Onder het mom dat het als rodage voor Wiske een ietwat kortere etappe werd, heb ikzelf enorm genoten van ons samen wandelen en bijpraten. Het landschap zal de volgende dagen - volgens onze informatie - serieus veranderen, van enorme, soms troosteloze vlakten naar golvend tot bergachtig, op naar het groene Galicië.
Een gelukkige en mooie rustplaats op mijn Camino, in een zeer mooie en gezellig hotelletje, vlak bij de kathedraal van León heb ik vandaag gerust en gewacht op Wiske.
M'n schoenen en ikzelf zijn aan een oplapbeurt toe. Van mijn schoenen ben ik zeker, want ik heb in een onooglijk klein steegje, een nog onmogelijk kleiner schoenmakerswinkeltje gevonden, ik waande me zowaar in India. Maar de man verzekerde mij dat ik nu zonder problemen tot het eind van de wereld (Finisterre) kan stapppen. Op mijn schoenen kan ik het dus nu spijtig genoeg niet meer steken.
Voor mezelf zal de komst van Wiske, na de dramatische gebeurtenissen van de laatste dagen een zegen zijn, want ik heb vooral nood om te kunnen praten. León is een van de hoogtepunten op de Camino, dus zeker een uitgebreid bezoek waard, dus NOG een reden om terug te komen.
Vanacht niet veel geslapen zoals verwacht, maar ik was al blij dat ik een matras op grond had en me kon neerleggen, maar in de gang waar ik lag was het de ganse nacht door een over en weer geloop naar het toilet. Rond 5 uur beginnen de eerste dan aan hun ochtend-poetsbeurt-douche, en gedaan met slapen. Rond 6.30 liep ik dan ook maar op mijn Camino, richting León.
Hier zit ik nu in een klein gezellig hotelletje te wachten en te rusten tot morgenavond op Wiske. De rustdag is echt welgekomen want geloof het of niet, de hielen van mijn schoenen moeten terug vervangen worden, gelukkig heb ik nu een paar originele wisselstukken bij mij, want de vorige waren blijbaar maar noodgevallen. Ik hoop dat de komst van Wiske, me nieuwe energie zal geven, want het gaat wat moeizamer, de voeten doen pijn, ik heb natuurlijk dat laatste 2 dagen extra veel gestapt, maar dat is waarschijnlijk mijn manier om het verlies van mijn goeie vriend de verwerken. Het vlammetje op mijn blog heeft inderdaad een naam gekregen, zoals Gerrit heel fijn heeft opgemerkt.
Ik heb vandaag de kaap van de 2000 km bereikt. Nog ong 300 km te gaan tot Compostela. Santiago, steek het wierookvat maar aan, here we come!
Een triestige, troosteloze maratonetappe, zonder enige afwisseling, beschutting of verstrooiing. Echt het verstand op nul, 38 km plat, rechtdoor, en gewoon kilometer na kilometer zo vlug mogelijk doorstappen. Je moet hierdoor. 4 dagen Meseta op zich is al zwaar, komt daarboven het verlies van een heel goeie vriend en je kan begrijpen dat er plezieriger dingen zijn in het leven. Maar de Camino is een spiegel van het leven heb ik al geschreven, en inderdaad dit blijkt nu meer dan ooit waar te zijn.
Toen ik aankwam was de enige Albergue al vol, gelukkig heb ik de hospitalero - een Duitser - in mijn beste Duits, kunnen overtuigen nog ergens een matras te zoeken. Ik lig nu echt in een gang op grond, waar iedereen door moet, maar ik heb een bed - een matras - als allerallerlaatste, na mij de deur dicht. Morgen een korte etappe naar León - 19 km - een dan een dagje rust en wachten op Wiske. 't Zal deugd doen, een dagje rust EN het weerzien met vrouwke-lief. Ik heb vandaag eens nagegaan wat ik zo allemaal heb meegemaakt met mijn vriend Rudy. Onvoorstelbaar, wat een mens in pakweg 40 jaar samen beleefd. Vooral de laatste 10 jaren waren jaren van internsieve samenwerking binnen de parochie en Wanakkam-India. Ik zal je missen Rudy.
Pelgrim zijn is je pelgrimstaf nemen en op weg gaan. Je kleine zekerheden verlaten om te ervaren wat en wie de grote zekerheid is en daarop mogen steunen als op een staf.
tekst : Vlaams genootschap van Santiago de Compostela
Middeleeuws vers.
Ik kom, ik weet niet vanwaar. Ik ben, ik weet niet wie. Ik sterf, ik weet niet wanneer Ik ga, ik weet niet waarheen.
Het verbaast me dat ik vrolijk ben...
Vrienden
Vrienden zijn als bomen Ze wachten tot je nog eens langs komt en ze zijn onverstoorbaar als je wegblijft.
Ook na maanden afwezigheid kan je draad gewoon weer opnemen, omdat intussen niets werd afgebroken.
Vrienden zijn als bomen, op een goede afstand van elkaar geplant zo moeten ze elkaar niets betwisten. Ze kennen geen afgunst maar nodigen elkaar wel uit " Hoger " te groeien.
Vrienden zijn als bomen, en bomen buigen niet maar ze wuiven.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
And then one day A magic day He passed my way And while we spoke of many things Fools and kings This He said to me: "The greatest thing you'll ever learn Is just to love and be loved in return"
Pelgrimstocht
Blote voeten zij zoeken een weg om te gaan tasten haar ziel af haar hele bestaan Als een pelgrim doorloopt ze haar lichaam, haar tempel gevoelig, aandachtig erkent elke drempel Stoten haar voeten zich blaren, gewond, werpt ze het licht op wat in de weg stond Dansen haar voeten zich vrij en verlicht, haar lichaam gevleugeld een vredig gezicht Zo reist ze, ontdekt ze een wereld van zijn Neemt steeds minder mee Rest wat brood en wat wijn
DE CAMINO
Geen gewone weg want zij laat geen loopje met zich nemen
maar trekt haar eigen spoor in eenieder die haar gaat.
Zij laat zich voelen in het hart, en geeft niets om de benen
Life is a pelgrimage. The wise man does not rest by the roadside inns. He marches direct to the illimitable domain of eternal bliss, his ultimate destination
