Pilgrim, how you journey On the road you chose To find out why the winds die And where the stories go.
All days come from one day That much you must know, You cannot change what's over But only where you go.
One way leads to diamonds, One way leads to gold, Another leads you only To everything you're told.
In your heart you wonder Which of these is true; The road that leads to nowhere, The road that leads to you.
Will you find the answer In all you say and do? Will you find the answer In you?
Each heart is a pilgrim, Each one wants to know The reason why the winds die And where the stories go.
Pilgrim, in your journey You may travel far, For pilgrim it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
ALLEEN ZIJ DIE ONDERWEG ZIJN, KUNNEN DE HOOP KOESTEREN OOIT AAN TE KOMEN
Wie deze weg wil gaan moet de oude stenen eren met vers zweet en gebed de luide geest bezweren
om stilte te verstaan
Van Sint-Stevens-Woluwe te voet naar Santiago de Compostela ... IEMAND is me voorgegaan, daarom wil ik deze weg ook gaan.
04-06-2009
Dag 81 - 4 juni : deel II
Ligonde - Arzua : 40 km
Toen we deze namiddag onze blog doorstuurden wisten we nog niet wat ons te wachten stond. Alles is prima verlopen, een schitterende tocht, meestal door de heerlijk ruikende eucalyptusbossen, op en af, gewoon heerlijk wandelend genieten.
Toen we onze geplande albergue bijna bereikten, haalden we 2 mannen in die voor ons liepen. Het bleken de 2 Fransmannen te zijn die ons door hun gesnurk de vorige nacht hadden wakker gehouden. Het zou toch niet waar zijn dat we weer op dezelfde slaapzaal lagen zeker! We besloten hen te laten voorgaan en bij de receptie van de albergue te vragen dat we niet in dezelfde slaapzaal zouden liggen gezien ...
Nadat ze hadden ingeschreven was het onze beurt, en wat blijkt, er zijn nog juist geteld 2 bedden vrij, juist in een kamer van 4, ja juist samen met deze 2 heren. Dit kon echt niet voor ons, dus hebben we besloten om nog verder te gaan. We zijn dan uiteindelijk tot in Arzua gestap, met op de dagteller 40 km - voor Wiske een absoluut olympisch record. Hier hebben we een prachtige albergue gevonden, ruim, net... Nu alleen maar hopen dat er niet teveel gesnurkt wordt en we kunnen uitrusten van deze zware tocht. Het gevolg van dit alles is uiteraard dat we nu nog slechts 40 km van Santiago verwijderd zijn. Wiske ligt intussen al in haar slaapzak, ze heeft het dubbel en dik verdiend. Ik ga nog rustig een vino tinto drinken, even nagenieten van deze wederom prachtige dag en me stilaan opmaken voor de laatste kilometers, toch wel een dubbel gevoel. Enerzijds echt tevreden over de laatste 3 maanden, anderzijds niet gelovend dat deze droom echt naar zijn einde gaat, maar laat ons eerst nog genieten van de volgende 2 hoogdagen.
Na een barslechte nacht, geen oog dicht gedaan wegens een overijverige Franse dikzak die de ganse nacht geronkt heeft dat alles daverde op weg voor onze volgende tocht. Door al dat geronk waren we reeds om 7 uur op weg, tussen slapende, verloren dorpjes zo weggeplukt uit een of ander feuilleton.
Na een pick-nick in een eucalyptusbos - sardienen met een eucalyptusgeurtje, eens wat anders - hebben we dit internetcafé gevonden, en omdat er vanavond niks te vinden zal zijn, sturen we nu reeds een verslagje. De zon doet erg haar best, maar heeft het moeilijk om door de Galicische mist te geraken, maar het is in alle geval prachtig stapweer.
We zullen vanavond de mijlpaal van de 50 km zeker voorbij zijn, dus nog 2 dagen te gaan en alles blijft uitzonderlijk mooi en goed gaan, Santiago verwacht ons blijkbaar, de kilometers worden schijnbaar altijd maar korter en korter. Het begint beetje bij beetje door te dringen dat het dan toch stilaan naar het einde gaat, al wil en kan ik het niet geloven.
Na een heerlijke nacht en een overheerlijk ontbijt in onze Casa werden we door de gastvrouw teruggebracht naar het eindpunt van gisteren. Het zag er wat minder zonnig uit dan de vorige dagen, maar wel warm. Maar regen in Galicië??? Waarschijnlijk iets uit fabeltjesland. We zijn vergeten te vermelden dat we sinds gisteren de mijlpaal van de laatste 100 km zijn voorbijgegaan!!!! Het aftellen is dus begonnen. Vanavond staat de teller op 75 km .... dus nog 3 dagen tot Santiago! Om 9.30 waren wij in het kleine stadje Portomarin. Het vroegere dorp is verdwenen onder het water van het stuwmeer. Het huidige dorp werd in 1960 herbouwd. Het was een van de belangrijkste pleisterplaatsen op de weg naar Santiago in de middeleeuwen. We hebben vanavond een piepkleine Albergue gevonden, slechts 20 bedden, in de vroegere school van Ligonde, waar ook een bar is met internet ... Met Santiago weldra in zicht schijnen de kilometers korter te worden, of zijn wij het die alle kwaaltjes gewoon negeren? Het terugblikken op bijna 3 maanden onderweg zijn begint; als in een film flitsen plaatsen, mensen, gebeurtenissen door mijn gedachten, onmogelijk te ordenen. Het dringt nog niet echt door dat we zo kort bij het einde komen.
Het regent veel in Galicië! Maar niet als wij daar zijn. - tot nu toe tenminste - De zon doet zo haar best dat we om 8 uur al in volledige zomeruitrusting rondlopen. Saharapet, zonnehoed en bril zijn onmisbaar In een wirwar van straatjes, staan stenen huisjes als een paternoster naast mekaar, de meeste zijn niet meer dan een hoop stenen, onbewoonbaar. Hier zijn de koeien nog meester op straat. Gelukkig hebben we strontvrije schoenen . De paadjes, waar de stenen met gulle hand werden rondgestrooid, zijn meestal afgeboord met muurtjes van 1 meter en hoger, je wandelt als het ware in een soort piste, waar het water van de ontelbare bronnetjes rustig zijn weg zoekt. Links en rechts prachtige vergezichten met heide en brem in volle bloei. Het was alweer een droom van een wandeling waarbij alle kleine ongemakjes van stijve spieren, pijnlijke achillespezen en krakende gewrichten vlug vergeten worden. Toen we gisterenavond op zoek gingen naar een slaapplaats was alles "completo". Gelukkig voor mij dat Wiske haar lessen Spaans eindelijk in de praktijk kan omzetten, zo zijn we na een paar telefoontjes opgehaald door een dame die een "casa rural " uitbaat een paar kilometers verder. Na een goeie douche en een sobere maaltijd hebben we als echte "toeristen " nog heel lang nagenoten in de enorme tuin van ons "Casa" bij een lekkere Spaanse witte wijn. De boeren rondom waren tot heel laat druk bezig met het binnenhalen van het hooi. Misschien toch verandering van weer op komst ?
Als water echt zo gezond is als sommigen beweren, dan zit hier een supergezonde pelgrim. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel water gedronken dan de laatste 14 dagen, om San Miguel jaloers te maken. De heilige Rodenbach moet echter niet panikeren, want persoonlijk geloof ik niet dat zoveel water gezond kan zijn. Vandaag een overheerlijke wandeling door een onvergetelijk landschap. Een paar jaar geleden hebben wij in Ierland een 10-daagse tocht gemaakt in een vergelijkbaar landschap. Heel veel bloemen, fris en jong, een overvloed aan wilde orchideeën ... laat ons hier 3 tenten bouwen.
Sinds we in Galicië zijn - gisteren - staat er iedere 500 meter een mijlpaal met het juiste aantal kilometers tot Santiago, het aftellen is begonnen. Nog 130 km ! We trekken langs tientallen gehuchten met hun stenen huisjes waar nauwelijks nog een mens woont, laat staan dat je er iets kan drinken of eten. Dit is totaal iets anders dan de okerkleurige droge uitgestrektheid van Castilië, of de drukke dorpjes van La Rioja of Navarre. Dit is het prachtige Galicië, zo rustig en vredig, een verloren paradijs in de zon.
Een echte bergrit zoals in de tour, een lange vlakke aanloop van 20 km, en dan een eindklim van 8 km met aankomst op de top. De bollekestrui is voor Wiske! Ik ken niet genoeg adjectieven meer om deze tocht te beschrijven, dit was opnieuw een hoogtepunt in onze Camino, letterlijk en figuurlijk. Een bergtocht uit de oude doos, klimmen, afzien, zweten, prachtige vergezichten, stralende zon, koeien, bloemen ........................... En boven op de berg een prachtig vernieuwde Albergue, met een 80 bedden. Telkens opnieuw delzelfde bekende gezichten die terugkomen: Denen, Canadezen, Brazilianen, Japanners, Fransen, Duitsers en 2 Vlamingen. Vandaag Galicië binnengestapt, onze laatste provincie op deze tocht. Nog altijd even enthousiast - maal 2 - als de eerste dag. Onvoorstelbaar dat we aan onze laatste week beginnen, of de Heilige Geest moet me overtuigen om te voet naar huis terug te keren. Hier kunnen we niet genoeg van krijgen. Anderzijds meen ik dat diegenen die niet de O Cebreiro hebben beklommen, niet in aanmerking mogen komen voor een Compostela-diploma. De volgende dagen wacht ons het groene - hopelijk zonnige - Galicië, we zijn benieuwd. Heel vele Camino groetjes vanuit het warme, prachtige O Cebreiro (1300 m).
Na de zware tocht van gisteren was het bang afwachten hou onze spieren vandaag zouden reageren. Wel, dat viel al bij al nog mee. Het was vandaag een lange prachtige tocht, zachte wandelwegen, door de wijnvelden van de Bierzo streek. En niet alleen de streek is prachtig, ik kan u verzekeren dat de wijn uit de Bierzo streek topkwaliteit is. Volgens de plaatselijke bevolking is het weer hier absoluuut abnormaal op dit ogenblik, vandaag de ganse dag een lode hitte van meer dan 30°, en voor morgen blijkbaar nog meer. Mijn wandelvrienden Jacques en Jaqueline teruggezien, het was een blije kennismaking voor Wiske, met deze Parijzenaars. Nu vlug nog iets eten en dan slapen, want morgen wacht de zwaarste tocht van gans de Camino, ong. 8 uur klimmen naar O Cebreiro, door iedereen gevreesd, de oversteek naar Galicië
Vandaag een hele speciale dag op onze Camino, teveel voor 1 dag. Eerst en vooral het afscheid van onze vriend Rudy in St-Stevens-Woluwe. Wij hebben van hieruit meegeleefd met die heel velen die op zijn uitvaart waren. De tekst van mijn afscheid vindt je verder.
Er was de buitengewoon prachtige bergtocht vandaag, begeleid door een schitterende zon. Er was de passage en het stilstaan bij het Cruz de Ferro waar we de steentjes hebben achtergelaten van de vrienden en kenissen die ons hun bekommernissen hadden toevertrouwd. Het is een mooie gewoonte op de Camino dat men hier bij dit kruis - het hoogste punt van de tocht: 1500 m - de steentjes neerlegt bij de zovelen die hier door de jaren liggen opgestapeld. De 5 uur durende afdaling, soms heel steil, zal waarschijnlijk morgen voor de nodige pijntjes en stijfheid zorgen, maar dat nemen we er graag bij!
Afscheid van een vriend.
Dag Rudy,
Ze zeggen mij dat je dood zou zijn. Ik kan dit niet geloven, wellicht vergissen ze zich en zit je gewoon gezellig bij je goeie vrienden van de KWB.
Ze zeggen mij dat je dood zou zijn. Ik wil dit niet geloven, misschien ben je naar een vergadering van de Parochieploeg of de Kerkfabriek.
Ze zeggen mij dat je dood zou zijn. Maar ik denk dat je in de stilte van de nacht achter je computer zit en een fotomontage aan het maken bent over India voor Wanakkam.
Ze zeggen mij dat je dood zou zijn. Maar waarschijnlijk zit je in de keuken van Ons Huis en ben je aan het koken voor de Chiro of voor een of ander goed doel.
Ze zeggen mij dat je dood zou zijn. Maar dat kan niet, want je bent hier bij mij, en ik wandel met je mee tot aan het einde van de wereld, pas dan laat ik je los. En als het soms te zwaar wordt Rudy, geen nood mijn vriend, dan zal ik je dragen want jij, jij hebt al zoveel gedaan voor ons.
Gisterenavond is Wiske zonder problemen onderweg rond 23 uur aangekomen. Het was wel donker maar ik heb haar zowaar direct herkend na 6 weken rondzwerven !!!
Het was meer dan een blij weerzien, na zoveel weken gemis besef je pas echt wat je voor elkaar betekent. Onze eerste dag op ONZE Camino samen, was een rustige wandeling in een liefelijk landschap , een soort overgang tussen de Meseta en de (besneeuwde) bergen die gaan komen. Gans de weg werden we begeleid door de geur van de wilde tijm die hier oevervloedig bloeit. Onder het mom dat het als rodage voor Wiske een ietwat kortere etappe werd, heb ikzelf enorm genoten van ons samen wandelen en bijpraten. Het landschap zal de volgende dagen - volgens onze informatie - serieus veranderen, van enorme, soms troosteloze vlakten naar golvend tot bergachtig, op naar het groene Galicië.
Een gelukkige en mooie rustplaats op mijn Camino, in een zeer mooie en gezellig hotelletje, vlak bij de kathedraal van León heb ik vandaag gerust en gewacht op Wiske.
M'n schoenen en ikzelf zijn aan een oplapbeurt toe. Van mijn schoenen ben ik zeker, want ik heb in een onooglijk klein steegje, een nog onmogelijk kleiner schoenmakerswinkeltje gevonden, ik waande me zowaar in India. Maar de man verzekerde mij dat ik nu zonder problemen tot het eind van de wereld (Finisterre) kan stapppen. Op mijn schoenen kan ik het dus nu spijtig genoeg niet meer steken.
Voor mezelf zal de komst van Wiske, na de dramatische gebeurtenissen van de laatste dagen een zegen zijn, want ik heb vooral nood om te kunnen praten. León is een van de hoogtepunten op de Camino, dus zeker een uitgebreid bezoek waard, dus NOG een reden om terug te komen.
Vanacht niet veel geslapen zoals verwacht, maar ik was al blij dat ik een matras op grond had en me kon neerleggen, maar in de gang waar ik lag was het de ganse nacht door een over en weer geloop naar het toilet. Rond 5 uur beginnen de eerste dan aan hun ochtend-poetsbeurt-douche, en gedaan met slapen. Rond 6.30 liep ik dan ook maar op mijn Camino, richting León.
Hier zit ik nu in een klein gezellig hotelletje te wachten en te rusten tot morgenavond op Wiske. De rustdag is echt welgekomen want geloof het of niet, de hielen van mijn schoenen moeten terug vervangen worden, gelukkig heb ik nu een paar originele wisselstukken bij mij, want de vorige waren blijbaar maar noodgevallen. Ik hoop dat de komst van Wiske, me nieuwe energie zal geven, want het gaat wat moeizamer, de voeten doen pijn, ik heb natuurlijk dat laatste 2 dagen extra veel gestapt, maar dat is waarschijnlijk mijn manier om het verlies van mijn goeie vriend de verwerken. Het vlammetje op mijn blog heeft inderdaad een naam gekregen, zoals Gerrit heel fijn heeft opgemerkt.
Ik heb vandaag de kaap van de 2000 km bereikt. Nog ong 300 km te gaan tot Compostela. Santiago, steek het wierookvat maar aan, here we come!
Een triestige, troosteloze maratonetappe, zonder enige afwisseling, beschutting of verstrooiing. Echt het verstand op nul, 38 km plat, rechtdoor, en gewoon kilometer na kilometer zo vlug mogelijk doorstappen. Je moet hierdoor. 4 dagen Meseta op zich is al zwaar, komt daarboven het verlies van een heel goeie vriend en je kan begrijpen dat er plezieriger dingen zijn in het leven. Maar de Camino is een spiegel van het leven heb ik al geschreven, en inderdaad dit blijkt nu meer dan ooit waar te zijn.
Toen ik aankwam was de enige Albergue al vol, gelukkig heb ik de hospitalero - een Duitser - in mijn beste Duits, kunnen overtuigen nog ergens een matras te zoeken. Ik lig nu echt in een gang op grond, waar iedereen door moet, maar ik heb een bed - een matras - als allerallerlaatste, na mij de deur dicht. Morgen een korte etappe naar León - 19 km - een dan een dagje rust en wachten op Wiske. 't Zal deugd doen, een dagje rust EN het weerzien met vrouwke-lief. Ik heb vandaag eens nagegaan wat ik zo allemaal heb meegemaakt met mijn vriend Rudy. Onvoorstelbaar, wat een mens in pakweg 40 jaar samen beleefd. Vooral de laatste 10 jaren waren jaren van internsieve samenwerking binnen de parochie en Wanakkam-India. Ik zal je missen Rudy.
Donderdag 21 mei 2009 - O.L.H. Hemelvaart, een dag die ik en heel velen met mij in St-Stevens-Woluwe nooit meer zullen vergeten. Gisterenavond kreeg ik een telefoontje met de melding dat mijn heel goeie vriend Rudy Verhulst (50 jr) totaal onverwacht overleden was.
Wat Rudy voor onze gemeenschap betekende zal heel vlug blijken. Altijd en overal was hij daar om te helpen, te organiseren, te koken, voor te gaan. Ik denk niet dat er een week voorbij ging dat ik niet met Rudy op een of andere vergadering was, voor de parochie, voor Wanakkam-India, voor een of andere vereniging, of gewoon voor een goed doel. Rudy hield van het leven en van zijn vele vrienden. De KWB, de Chiro, de parochieploeg, Wanakkam, de kerkfabriek, altijd was Rudy erbij.
Mijn Camino zal nooit meer dezelfde zijn als tot nu. Ik overweeg zelfs om te stoppen, maar zijn reacties in mijn gastenboek geven mij de overtuiging dat hij zou willen dat ik moet doorgaan . Ik zal proberen vol te houden voor hem, omdat ik weet dat hij meegaat, en als het te zwaar wordt zal ik hem dragen want hij heeft zoveel voor ons gedaan. Vandaag heb ik deze 43 km kunnen stappen, alleen omdat Rudy de ganse dag bij me was, we hebben de ganse dag gebabbeld . Rudy kom, we gaan samen naar Santiago, ik laat je niet los.
Vannacht heerlijk geslapen in een nieuwe Albergue, met slechts 6 slapers voor 40 bedden. Een enorm verschil met de vorige nachten. Blijkbaar hebben de meeste pelgrims deze Albergue nog niet in hun boekje staan.
Vanavond slapen gevonden bij de zusterkes in het "Convento de Santa Clara de las Madres Clarisas", 32 slaapplaatsen die tegen de middag allemaal volzet waren. Mijn ervaring heeft me al geleerd dat als het een korte etappe is, je er heel vroeg moet bij zijn om slapen te vinden, want iedereen stapt wel gemakkelijk een 20 km. Wanneer het over langere etappes gaat kan niet iedereen een tempo aan, en zijn er velen, die onderweg blijven slapen of laat aankomen.
Waarschijnlijk heb ik vandaag 2 mensen van een trauma bevrijd. Ze liepen al een tijdje voor me uit, 2 ietwat kleinere gestalten, nogal donker van huidskleur en vechtend met hun wandelstokken. Hun wandelstokken waren bijna groter dan zijzelf en ze hielden ze met gestrekte armen boven hun hoofden vast, echt geen zicht. Bij iedere stap dacht ik dat ze gingen polstokspringen.
Bij een rustpauze aan een rustige picknicktafel heb ik hen aangesproken. Het waren blijkbaar Colombianen die enkel Spaans spraken, en gezien mijn spaans zich beperkt tot "No hablo español " werd het communiceren met handen en voeten, een paar woorden Frans en mijn EHBO Spaans woordenboekje. Op mijn vraag waarom deze eigenaardige manier van wandelen met hun wandelstokken leek het alsof ik van een andere planeet kwam. Wat was er verkeerd? Met mijn wandelstokken heb ik dan aangetoond hoe het - volgens mij - wel moest. En toen ... toen verscheen het licht. Ze hadden deze stokken een paar dagen geleden gekocht in een grote supermarkt in Burgos, en ze stonden op deze hoogte ingesteld, dus dachten ze dat het zo hoorde. Ik heb vanaf vandaag 2 nieuwe vrienden voor het leven.
Gisterenavond slapen gevonden in een eenvoudige Albergue Manucipal, 18 bedden op een kamer, alles zag ernaar uit dat ik hier goed zou slapen... Het avondeten - menu pelegrino - was lekker, in gezelschap van een Duitser die een paar woorden Frans sprak en een Française die 3 woorden Duits sprak en een Vlaming ..... juist. Toen ik na het avondeten rond 9 uur wou gaan slapen was mijn verwondering groot. Er was blijkbaar nog heel laat een groep van 8 Spanjaarden toegekomen en men had overal op grond nog matrassen bijgelegd, een wirwar van rugzakken, pelgrims die probeerden te slapen, mensen die naar toilet moesten, het was telkens een hele onderneming. Deze groep Spanjaarden was heel luidruchtig, ze waren pas 2 dagen geleden gestart in Burgos, en hadden blijkbaar onderweg alle bars al bezocht. Rond 4.30u deze morgen begonnen ze in te pakken, dwz in allerlei plastic zakjes te rommelen, over en weer geloop, zelfs even het licht aan. Ik kende geen Spaanse vloeken tot op vandaag, maar ik denk dat ik er vanmorgen een paar heb geleerd van andere Spanjaarden die probeerden te slapen. Van slapen was dus geen sprake meer, en ben ik dan ook maar opgestaan om 5.30 uur. Ik moet eerlijk toegeven dat ik serieus gesakkerd heb op deze Spanjaarden, geen greintje respect voor de andere pelgrims, anderzijds moet ik toegeven dat het opweg zijn om 6 uur in de Meseta, bij het ontwaken van de dag, de vogels die in overvloed de pelgrims begroeten, de eerste zonnestralen, het heeft iets magisch. Ik ben verschillende malen gestopt om te luisteren en te kijken naar een prachtige nieuwe dag op deze Camino. De stilte van de Meseta is 's morgensvroeg nog indrukwekkender.
Door het vroege vertrek had ik tegen de middag al 28 km gestapt. Na een extra lange pick-nick (brood, sardienen, kaas en een appel en water ) op weg naar Fromista. Ik herinner me dat ik in Frankrijk op een bepaald ogenblik genoeg had van alle kanaaltjes.Wel, hier was ik echt blij toen ik plots voor het kanaal van Castilla stond, een verademing in deze troosteloze vlakte zonder enige afwisseling. Dit kanaal dient als irrigatie voor de omliggende graanvelden, die met dit water constant besproeid worden. Mijn slaapplaats vanavond ligt een beetje buiten het centrum, vlakbij het treinstation. Voorlopig is het er nog heel rustig ... wie weet toch eindelijk eens goed, lang slapen want morgen, in principe, een kortere etappe van ong. 20 km. Ik heb in de laatste 2 dagen de afstand van 3 voorziene etappes gestapt (zonder problemen), zo ben ik op tijd in León volgende maandag als Wiske toekomt.
Na een uurtje stappen heb ik de prachtige grootstad die Burgos toch is achter mij. Van hier tot aan de bergen rond León moet ik door de hoogvlakte van de "Meseta". Iedereen die deze tocht gedaan heeft weet wat dit betekent. Een plateau op 8/900 meter hoogte, ijzig koud in de winter en brandend warm in de zomer.
Het is vandaag zo' n brandende dag, geen wolkje aan de lucht , met een zon die je vlugger doet stappen om er zo vlug mogelijk uit te zijn, want van enige beschutting is geen sprake. Het was een zware tocht vandaag, niet zozeer door de kilometers - het scheenbeen doet weer volop mee - maar door de omstandigheden.
De Meseta is een soort woestijn, hier en daar bezaaid met graan dat maar moeilijk wil groeien, maar tegen het eind van de zomer toch wel voldoende graan zal opbrengen. Het enige dat je hier moed geeft is de quasi zekerheid dat je na een uur of 8 stappen ergens een bed zal hebben om te slapen. Het is onvoorstelbaar, je ziet niks, geen teken van leven, en dan plots , echt in een put op dit plateau ligt het dorp waar je moet zijn. Ik vraag me af, wie hier ooit het idee heeft gehad om een dorp te starten, in deze woestenij. Het is echt een fata morgana die plots verschijnt. En volgens "kenners" moet het ergste nog komen: ook dit is de Camino, hier moet je door. Nog een dag of 4, verstand op nul, de sahara-pet op, veel water mee en op weg naar de volgende slaapplaats..
Een dag of 4 loutering in de woestijn, je weet nooit waar dit goed voor is, en zeggen dat er ooit iemand is geweest die dit 40 dagen heeft gedaan.
Pelgrim zijn is je pelgrimstaf nemen en op weg gaan. Je kleine zekerheden verlaten om te ervaren wat en wie de grote zekerheid is en daarop mogen steunen als op een staf.
tekst : Vlaams genootschap van Santiago de Compostela
Middeleeuws vers.
Ik kom, ik weet niet vanwaar. Ik ben, ik weet niet wie. Ik sterf, ik weet niet wanneer Ik ga, ik weet niet waarheen.
Het verbaast me dat ik vrolijk ben...
Vrienden
Vrienden zijn als bomen Ze wachten tot je nog eens langs komt en ze zijn onverstoorbaar als je wegblijft.
Ook na maanden afwezigheid kan je draad gewoon weer opnemen, omdat intussen niets werd afgebroken.
Vrienden zijn als bomen, op een goede afstand van elkaar geplant zo moeten ze elkaar niets betwisten. Ze kennen geen afgunst maar nodigen elkaar wel uit " Hoger " te groeien.
Vrienden zijn als bomen, en bomen buigen niet maar ze wuiven.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
And then one day A magic day He passed my way And while we spoke of many things Fools and kings This He said to me: "The greatest thing you'll ever learn Is just to love and be loved in return"
Pelgrimstocht
Blote voeten zij zoeken een weg om te gaan tasten haar ziel af haar hele bestaan Als een pelgrim doorloopt ze haar lichaam, haar tempel gevoelig, aandachtig erkent elke drempel Stoten haar voeten zich blaren, gewond, werpt ze het licht op wat in de weg stond Dansen haar voeten zich vrij en verlicht, haar lichaam gevleugeld een vredig gezicht Zo reist ze, ontdekt ze een wereld van zijn Neemt steeds minder mee Rest wat brood en wat wijn
DE CAMINO
Geen gewone weg want zij laat geen loopje met zich nemen
maar trekt haar eigen spoor in eenieder die haar gaat.
Zij laat zich voelen in het hart, en geeft niets om de benen
Life is a pelgrimage. The wise man does not rest by the roadside inns. He marches direct to the illimitable domain of eternal bliss, his ultimate destination
