Pilgrim, how you journey On the road you chose To find out why the winds die And where the stories go.
All days come from one day That much you must know, You cannot change what's over But only where you go.
One way leads to diamonds, One way leads to gold, Another leads you only To everything you're told.
In your heart you wonder Which of these is true; The road that leads to nowhere, The road that leads to you.
Will you find the answer In all you say and do? Will you find the answer In you?
Each heart is a pilgrim, Each one wants to know The reason why the winds die And where the stories go.
Pilgrim, in your journey You may travel far, For pilgrim it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
ALLEEN ZIJ DIE ONDERWEG ZIJN, KUNNEN DE HOOP KOESTEREN OOIT AAN TE KOMEN
Wie deze weg wil gaan moet de oude stenen eren met vers zweet en gebed de luide geest bezweren
om stilte te verstaan
Van Sint-Stevens-Woluwe te voet naar Santiago de Compostela ... IEMAND is me voorgegaan, daarom wil ik deze weg ook gaan.
26-05-2009
Dag 72 - 26 mei
León - Villar de Mazariffe : 22 km
Gisterenavond is Wiske zonder problemen onderweg rond 23 uur aangekomen. Het was wel donker maar ik heb haar zowaar direct herkend na 6 weken rondzwerven !!!
Het was meer dan een blij weerzien, na zoveel weken gemis besef je pas echt wat je voor elkaar betekent. Onze eerste dag op ONZE Camino samen, was een rustige wandeling in een liefelijk landschap , een soort overgang tussen de Meseta en de (besneeuwde) bergen die gaan komen. Gans de weg werden we begeleid door de geur van de wilde tijm die hier oevervloedig bloeit. Onder het mom dat het als rodage voor Wiske een ietwat kortere etappe werd, heb ikzelf enorm genoten van ons samen wandelen en bijpraten. Het landschap zal de volgende dagen - volgens onze informatie - serieus veranderen, van enorme, soms troosteloze vlakten naar golvend tot bergachtig, op naar het groene Galicië.
Een gelukkige en mooie rustplaats op mijn Camino, in een zeer mooie en gezellig hotelletje, vlak bij de kathedraal van León heb ik vandaag gerust en gewacht op Wiske.
M'n schoenen en ikzelf zijn aan een oplapbeurt toe. Van mijn schoenen ben ik zeker, want ik heb in een onooglijk klein steegje, een nog onmogelijk kleiner schoenmakerswinkeltje gevonden, ik waande me zowaar in India. Maar de man verzekerde mij dat ik nu zonder problemen tot het eind van de wereld (Finisterre) kan stapppen. Op mijn schoenen kan ik het dus nu spijtig genoeg niet meer steken.
Voor mezelf zal de komst van Wiske, na de dramatische gebeurtenissen van de laatste dagen een zegen zijn, want ik heb vooral nood om te kunnen praten. León is een van de hoogtepunten op de Camino, dus zeker een uitgebreid bezoek waard, dus NOG een reden om terug te komen.
Vanacht niet veel geslapen zoals verwacht, maar ik was al blij dat ik een matras op grond had en me kon neerleggen, maar in de gang waar ik lag was het de ganse nacht door een over en weer geloop naar het toilet. Rond 5 uur beginnen de eerste dan aan hun ochtend-poetsbeurt-douche, en gedaan met slapen. Rond 6.30 liep ik dan ook maar op mijn Camino, richting León.
Hier zit ik nu in een klein gezellig hotelletje te wachten en te rusten tot morgenavond op Wiske. De rustdag is echt welgekomen want geloof het of niet, de hielen van mijn schoenen moeten terug vervangen worden, gelukkig heb ik nu een paar originele wisselstukken bij mij, want de vorige waren blijbaar maar noodgevallen. Ik hoop dat de komst van Wiske, me nieuwe energie zal geven, want het gaat wat moeizamer, de voeten doen pijn, ik heb natuurlijk dat laatste 2 dagen extra veel gestapt, maar dat is waarschijnlijk mijn manier om het verlies van mijn goeie vriend de verwerken. Het vlammetje op mijn blog heeft inderdaad een naam gekregen, zoals Gerrit heel fijn heeft opgemerkt.
Ik heb vandaag de kaap van de 2000 km bereikt. Nog ong 300 km te gaan tot Compostela. Santiago, steek het wierookvat maar aan, here we come!
Een triestige, troosteloze maratonetappe, zonder enige afwisseling, beschutting of verstrooiing. Echt het verstand op nul, 38 km plat, rechtdoor, en gewoon kilometer na kilometer zo vlug mogelijk doorstappen. Je moet hierdoor. 4 dagen Meseta op zich is al zwaar, komt daarboven het verlies van een heel goeie vriend en je kan begrijpen dat er plezieriger dingen zijn in het leven. Maar de Camino is een spiegel van het leven heb ik al geschreven, en inderdaad dit blijkt nu meer dan ooit waar te zijn.
Toen ik aankwam was de enige Albergue al vol, gelukkig heb ik de hospitalero - een Duitser - in mijn beste Duits, kunnen overtuigen nog ergens een matras te zoeken. Ik lig nu echt in een gang op grond, waar iedereen door moet, maar ik heb een bed - een matras - als allerallerlaatste, na mij de deur dicht. Morgen een korte etappe naar León - 19 km - een dan een dagje rust en wachten op Wiske. 't Zal deugd doen, een dagje rust EN het weerzien met vrouwke-lief. Ik heb vandaag eens nagegaan wat ik zo allemaal heb meegemaakt met mijn vriend Rudy. Onvoorstelbaar, wat een mens in pakweg 40 jaar samen beleefd. Vooral de laatste 10 jaren waren jaren van internsieve samenwerking binnen de parochie en Wanakkam-India. Ik zal je missen Rudy.
Donderdag 21 mei 2009 - O.L.H. Hemelvaart, een dag die ik en heel velen met mij in St-Stevens-Woluwe nooit meer zullen vergeten. Gisterenavond kreeg ik een telefoontje met de melding dat mijn heel goeie vriend Rudy Verhulst (50 jr) totaal onverwacht overleden was.
Wat Rudy voor onze gemeenschap betekende zal heel vlug blijken. Altijd en overal was hij daar om te helpen, te organiseren, te koken, voor te gaan. Ik denk niet dat er een week voorbij ging dat ik niet met Rudy op een of andere vergadering was, voor de parochie, voor Wanakkam-India, voor een of andere vereniging, of gewoon voor een goed doel. Rudy hield van het leven en van zijn vele vrienden. De KWB, de Chiro, de parochieploeg, Wanakkam, de kerkfabriek, altijd was Rudy erbij.
Mijn Camino zal nooit meer dezelfde zijn als tot nu. Ik overweeg zelfs om te stoppen, maar zijn reacties in mijn gastenboek geven mij de overtuiging dat hij zou willen dat ik moet doorgaan . Ik zal proberen vol te houden voor hem, omdat ik weet dat hij meegaat, en als het te zwaar wordt zal ik hem dragen want hij heeft zoveel voor ons gedaan. Vandaag heb ik deze 43 km kunnen stappen, alleen omdat Rudy de ganse dag bij me was, we hebben de ganse dag gebabbeld . Rudy kom, we gaan samen naar Santiago, ik laat je niet los.
Vannacht heerlijk geslapen in een nieuwe Albergue, met slechts 6 slapers voor 40 bedden. Een enorm verschil met de vorige nachten. Blijkbaar hebben de meeste pelgrims deze Albergue nog niet in hun boekje staan.
Vanavond slapen gevonden bij de zusterkes in het "Convento de Santa Clara de las Madres Clarisas", 32 slaapplaatsen die tegen de middag allemaal volzet waren. Mijn ervaring heeft me al geleerd dat als het een korte etappe is, je er heel vroeg moet bij zijn om slapen te vinden, want iedereen stapt wel gemakkelijk een 20 km. Wanneer het over langere etappes gaat kan niet iedereen een tempo aan, en zijn er velen, die onderweg blijven slapen of laat aankomen.
Waarschijnlijk heb ik vandaag 2 mensen van een trauma bevrijd. Ze liepen al een tijdje voor me uit, 2 ietwat kleinere gestalten, nogal donker van huidskleur en vechtend met hun wandelstokken. Hun wandelstokken waren bijna groter dan zijzelf en ze hielden ze met gestrekte armen boven hun hoofden vast, echt geen zicht. Bij iedere stap dacht ik dat ze gingen polstokspringen.
Bij een rustpauze aan een rustige picknicktafel heb ik hen aangesproken. Het waren blijkbaar Colombianen die enkel Spaans spraken, en gezien mijn spaans zich beperkt tot "No hablo español " werd het communiceren met handen en voeten, een paar woorden Frans en mijn EHBO Spaans woordenboekje. Op mijn vraag waarom deze eigenaardige manier van wandelen met hun wandelstokken leek het alsof ik van een andere planeet kwam. Wat was er verkeerd? Met mijn wandelstokken heb ik dan aangetoond hoe het - volgens mij - wel moest. En toen ... toen verscheen het licht. Ze hadden deze stokken een paar dagen geleden gekocht in een grote supermarkt in Burgos, en ze stonden op deze hoogte ingesteld, dus dachten ze dat het zo hoorde. Ik heb vanaf vandaag 2 nieuwe vrienden voor het leven.
Gisterenavond slapen gevonden in een eenvoudige Albergue Manucipal, 18 bedden op een kamer, alles zag ernaar uit dat ik hier goed zou slapen... Het avondeten - menu pelegrino - was lekker, in gezelschap van een Duitser die een paar woorden Frans sprak en een Française die 3 woorden Duits sprak en een Vlaming ..... juist. Toen ik na het avondeten rond 9 uur wou gaan slapen was mijn verwondering groot. Er was blijkbaar nog heel laat een groep van 8 Spanjaarden toegekomen en men had overal op grond nog matrassen bijgelegd, een wirwar van rugzakken, pelgrims die probeerden te slapen, mensen die naar toilet moesten, het was telkens een hele onderneming. Deze groep Spanjaarden was heel luidruchtig, ze waren pas 2 dagen geleden gestart in Burgos, en hadden blijkbaar onderweg alle bars al bezocht. Rond 4.30u deze morgen begonnen ze in te pakken, dwz in allerlei plastic zakjes te rommelen, over en weer geloop, zelfs even het licht aan. Ik kende geen Spaanse vloeken tot op vandaag, maar ik denk dat ik er vanmorgen een paar heb geleerd van andere Spanjaarden die probeerden te slapen. Van slapen was dus geen sprake meer, en ben ik dan ook maar opgestaan om 5.30 uur. Ik moet eerlijk toegeven dat ik serieus gesakkerd heb op deze Spanjaarden, geen greintje respect voor de andere pelgrims, anderzijds moet ik toegeven dat het opweg zijn om 6 uur in de Meseta, bij het ontwaken van de dag, de vogels die in overvloed de pelgrims begroeten, de eerste zonnestralen, het heeft iets magisch. Ik ben verschillende malen gestopt om te luisteren en te kijken naar een prachtige nieuwe dag op deze Camino. De stilte van de Meseta is 's morgensvroeg nog indrukwekkender.
Door het vroege vertrek had ik tegen de middag al 28 km gestapt. Na een extra lange pick-nick (brood, sardienen, kaas en een appel en water ) op weg naar Fromista. Ik herinner me dat ik in Frankrijk op een bepaald ogenblik genoeg had van alle kanaaltjes.Wel, hier was ik echt blij toen ik plots voor het kanaal van Castilla stond, een verademing in deze troosteloze vlakte zonder enige afwisseling. Dit kanaal dient als irrigatie voor de omliggende graanvelden, die met dit water constant besproeid worden. Mijn slaapplaats vanavond ligt een beetje buiten het centrum, vlakbij het treinstation. Voorlopig is het er nog heel rustig ... wie weet toch eindelijk eens goed, lang slapen want morgen, in principe, een kortere etappe van ong. 20 km. Ik heb in de laatste 2 dagen de afstand van 3 voorziene etappes gestapt (zonder problemen), zo ben ik op tijd in León volgende maandag als Wiske toekomt.
Na een uurtje stappen heb ik de prachtige grootstad die Burgos toch is achter mij. Van hier tot aan de bergen rond León moet ik door de hoogvlakte van de "Meseta". Iedereen die deze tocht gedaan heeft weet wat dit betekent. Een plateau op 8/900 meter hoogte, ijzig koud in de winter en brandend warm in de zomer.
Het is vandaag zo' n brandende dag, geen wolkje aan de lucht , met een zon die je vlugger doet stappen om er zo vlug mogelijk uit te zijn, want van enige beschutting is geen sprake. Het was een zware tocht vandaag, niet zozeer door de kilometers - het scheenbeen doet weer volop mee - maar door de omstandigheden.
De Meseta is een soort woestijn, hier en daar bezaaid met graan dat maar moeilijk wil groeien, maar tegen het eind van de zomer toch wel voldoende graan zal opbrengen. Het enige dat je hier moed geeft is de quasi zekerheid dat je na een uur of 8 stappen ergens een bed zal hebben om te slapen. Het is onvoorstelbaar, je ziet niks, geen teken van leven, en dan plots , echt in een put op dit plateau ligt het dorp waar je moet zijn. Ik vraag me af, wie hier ooit het idee heeft gehad om een dorp te starten, in deze woestenij. Het is echt een fata morgana die plots verschijnt. En volgens "kenners" moet het ergste nog komen: ook dit is de Camino, hier moet je door. Nog een dag of 4, verstand op nul, de sahara-pet op, veel water mee en op weg naar de volgende slaapplaats..
Een dag of 4 loutering in de woestijn, je weet nooit waar dit goed voor is, en zeggen dat er ooit iemand is geweest die dit 40 dagen heeft gedaan.
Omdat Burgos de moeite waard is om te bezoeken heb ik vandaag de 25 km in een hogere versnelling gestapt. Tegen de middag was ik hier in Burgos. De Albergue - splinternieuw - ligt op nauwelijks 100 meter van de kathedraal.
Het was een overgangsetappe tussen de industriegebieden en het nieuwe vliegveld van Burgos door, een beetje zoeken want veel wegwijzers zijn door de werken aan het vliegveld verdwenen.
Een "pelgrim" betekent iets in deze streken, hij wordt bijna op handen gedragen en gerespecteerd. Hij is trouwens ook van economisch belang voor de streek.
Burgos en vooral de kathedraal zijn meer dan een bezoek waard. De kathedraal die als een van de mooiste van Europa wordt aanzien, en die trouwens op de lijst van het werelderfgoed van de Unesco staaat is onbeschrijfelijk mooi en is een rede om ooit nog eens terug te komen naar deze prachtige stad.
Ik denk dat mijn scheenbeen juist op tijd zo goed als genezen is, want volgende maandag moet ik in León zijn, Wiske komt me dan vervoegen, en ik heb nog 8 etappes te gaan. Ik ga dus proberen de km iets op te drijven zodat ik 1 dag kan inwinnen en mijn vrouwke met open armen kan verwelkomen om samen de laatste 12 dagen van onze Camino te gaan. Waar een wil is, is een Camino.
Vandaag een eigenaardige tocht gemaakt in 2 totaal verschillende streken. Tot de middag een mooi zacht glooiend landschap met graanvelden, en na de middag na een serieuze klim in de bossen en heide op een hoogvlakte van rond de 1000 meter, met heel veel wind. Rondom besneeuwde bergtoppen van 2000 meter en meer. Gans de Camino blijft trouwens op een plateau schommelend tussen 800 en 1500 meter. De Albergue Munucipal is mooi en verzorgd met een pelgrimsmemu voor 9. De pelgrimsmenu´s van de laatste weken zijn wel goedkoop en lekker, maar een beetje meer zou echt geen kwaad kunnen, anders gaan jullie met mij nog medelijden krijgen bij mijn thuiskomst.
Het is blijkbaar vanavond de Noorse nationale feestdag, want bij het avondeten hebben 2 Noorse pelgrims hun nationale hymne gezongen. De Fransen konden dit niet goed verteren en hebben dan maar de Marseillaise gezongen,en de ambiance was gelanceerd, daarna de Oostenrijkers en de Koreanen. Ikzelf heb de Vlaamse Leeuw niet gezongen.
Het is hier inderdaad iedere avond verbroederen en gezellig samenzijn, maar vergeet niet dat er eerst en vooral veel afgezien wordt. De levende lijken die hier voortslenteren zijn niet meer te tellen, maar s'avonds wordt alle leed vergeten en is het feest, al is het bij een sober pelgrimsmenu. Ook dit is de Camino.
Eerst nog wat nieuws over gisteren. De prachtige Albergue waar ik gisteren was is slecht 2 maanden open, vandaar de grote luxe. Het was feest dit weekend in S. Domingo, 900 jaar bestaan van ??. Er was zelfs een heus stierengevecht. Een en al ambiance, een oude versleten maar gezellige arena bomvol , blijkbaar de familieuitstap bij uitstek . Het spektakel was een beetje te vergelijken met provinciaal voetbal, gezellig, vooral heel veel sfeer met 2 kampen, ieder met zijn fanfare, prachtig uitgedost in rood/wit of groen/wit. De jonge stieren werden uitgedaagd door jong opkomend torreador-talent en werden op het laatst van het gevecht afgeleid en weggebracht zonder te doden . Blijkbaar was het een soort tweekamp tussen 2 ploegen, met een heuse jury, die met alle regards werd bejegend en gerespecteerd. In de overigens buitengewoon prachtige kerk van Santo Domingo worden sinds eeuwen IN de kerk kippen en een haan gehouden !!!!!! Toen ik de kerk gisterenavond bezocht was er juist een bus met Japanners losgelaten. Plots begint die haan te kraaien, de meeste Japanners wisten niet wat hen overkwam, ik had de indruk dat er een paar waren die wegvluchtten en dachten dat een 3de wereldoorlog uitbrak. Het houden van kippen en een haan in deze kerk vindt haar oorsprong in een zeer oude legende.
Vandaag zaterdag 16 mei
Hier zijn geen woorden voor : DIT is DE CAMINO !!!
Om 7.30 vertrokken met een prachtige zon die alle ellende van scheenbeen en km doet smelten, voeg daarbij een onmogelijk mooie omgeving, zachte wandelwegen en een fijn gezelschap. Meer moet dat v oor een pelgrim niet zijn om bijna ongezond gelukkig te worden. En vermits ik in westelijke richting wandel, zie je de ganse voormiddag je eigen schaduw voor je uit lopen. Je kan jezelf niet ontwijken. Het is alsof je constant een spiegel voor je hebt. Je kan een pelgrimstocht dan ook vergelijken met een spiegel, en zoals in een spiegel ontdek je ook hier wat er mooi en minder mooi is. En net zoals een spiegel zelf op zich niks kan veranderen kan een pelgrimstocht niks veranderen, het kan je alleen maar confronteren met jezelf.
Rond de middag, zijn we (Jacqueline, Jacques en ikzelf - we zijn elkaar sinds een paar dagen terug tegengekomen) heel toevallig in een trouwfeest terecht gekomen en werden prompt uitgenodigd om iets te komen drinken. Uiteraard moesten ze dit geen 2 keer vragen, en zijn we in de plaatselijke feestzaal gaan verbroederen begeleid door Spaanse gitaren. Vanavond slapen we - heel bewust - in tegenstelling tot gisteren in een heel sober parochiale Albergue.
Spieren en scheenbeen wel wat stijf vanmorgen, maar vlug alles weer normaal. Om 5 uur begonnen 4 Italianen die rond mij sliepen over en weer te lopen, met allerlei plastic zakjes te rommelen, ik weet niet wat ze allemaal uitspookten, gelukkig ben ik blijkbaar terug ingeslapen. Maar toen om 6 uur het licht aanging stonden ze nog altijd in hun onderbroek. Veel gedoe voor niks want toen ik om 7 uur vertrokken ben waren ze nog altijd niet klaar. Het is de gewoonte dat om 6 uur het licht aangaat en iedereen opstaat, want om 8 uur moet iedereen buiten. Het was vanmorgen mooi maar bitterkoud, en zo is het de ganse dag gebleven, een koude scherpe noordwestenwind met een zon die haar best deed maar er niet in slaagde me te verwarmen. Het landschap was wondermooi, zacht golvend, mooie wandelpaden, in de voormiddag nog volop tussen de Rioja wijngaarden en na de middag overgaande in prachtige lappendekens met alle schakeringen van groene tarwe en roggenvelden blakend in de zon.
Bij de aankomst hier in de Albergue Santo Domingo kwam juist een stoet voorbij met dans, muziek en de beeltenis van een of andere heilige (?). Het is hier trouwens vanavond feest met bijhorend stierengevecht. De Albergue waar ik nu ben is een juweeltje, nog nooit gezien, spiksplinternieuw, met kamers van 8 stapelbedden, voldoende douches, keuken om zelf te koken, wasplaats ... computers ... onthaal in verschillende talen (feitelijk iets te chique voor een pelgrim). Stilaan ga ik de Riojastreek verlaten en trek verder richting Burgos, morgen eens zien of de ledematen terug een 26/28 km aankunnen.
Vanmorgen zo blij als een kind dat ik terug mijn schoenen kon aandoen en mijn rugzak kon nemen om te gaan stappen. Ik was er gisteren echt niet gerust in, en het laatste wat me zou overkomen is Santiago niet halen - maar we zien wel dag per dag.
De tocht vandaag was relatief gemakkelijk, licht glooiend, volledig tussen de wijnvelden van de Rioja. Het weer was echter koud met af en toe wat regen. Aangekomen aan de albergue van Nájera stond hier al ong 70 man te wachten tot de deuren opengingen om 16 uur. Een zeer ruime slaapplaats met plaats voor 90 man. Ik heb mijn oordopjes alvast klaar gelegd. Hopelijk is het niet te koud want ik heb gisteren mijn slaapzak retour naar huis gezonden en vervangen door een lichter exemplaar. Meestal zijn er dekens beschikbaar, toeval of niet maar vandaag juist niet.
Ik heb een heel mooie reactie gekregen op mijn dagboek van gisteren waarin ik de vraag stelde waarom ik deze tocht maak. Yves heeft de vraag omgedraaid. Velen vragen zich volgens hem af waarom ze deze tocht NIET maken .
Mijn scheenbeen is vanavond wel wat gezwollen, maar doet geen pijn. Dit is hoopvol. Afwachten hoe het morgenvroeg zal zijn, maar ik heb er het volste vertrouwen in dat ik weer stilaan op weg ben voor een paar weken, op naar Santiago.
De "Camino" gaan is moeten (leren) aanvaarden dat je niet altijd zelf alles en altijd beslist. Dat is me intussen ongeveer duidelijk geworden. De wijze raad van vrouw en vriend-dokter opgevolgd heb ik hier dus noodgedwongen 2,5 dag doorgebracht in Logroño. Het zwellend scheenbeen zo goed als mogelijk verzorgd. Morgen gaan we weer op stap, al is het voor een korte tocht van ong. 18 km. Hopelijk reageert alles zoals het hoort, want een pelgrim wil op weg ... ULTREIA ...
Tijd genoeg om te filisoferen bij een goed glas Rioja. Een mens is toch heel zijn leven lang op zoek naar wie hij is, naar wat hem beweegt om te doen wat hij doet. Je stelt jezelf steeds in vraag, of zoals de Franse dichter Rimbaud ooit schreef : "Je est un autre" Velen hebben mij al gevraagd : waarom doe je deze tocht? Wel ik heb hier geen antwoord op. Het is altijd een droom geweest, maar waarom? ........ Ik ben nog steeds op zoek naar het waarom, nog steeds op zoek naar die "andere" van "je est un autre" Misschien brengt deze Camino een antwoord, misschien ook niet. Misschien heeft Rimbaud geen gelijk, en is er geen andere dan ikzelf.
Gisteren dus de bus genomen vanuit Los Arcos naar Logroño. Nog juist op tijd om te post-restante (reservehielen) te gaan ophalen. Maar geen post toegekomen. Intussen spreek ik al wat Spaans. Mañana, mañana? Hier zit ik dus in Logroño, zonder reservestukken, en niet wetende of ze morgen of overmorgen of volgende week gaan toekomen. Ik heb wel intussen een schoenmaker gevonden en die is nu bezig andere hielen op mijn schoenen te zetten, volgens hem geen probleem. Ik heb intussen ook een zalf tegen de pijn en het ontzwellen van mijn rechterscheenbeen gevonden en hoop na een dag gedwongen rust morgen mijn tocht te kunnen voortzetten. Voor het vertrek morgenvroeg zal ik nog eens langs gaan bij de post , in de hoop dat het opgestuurde toch nog is aangekomen (dan heb ik nog een stel extra reservehielen) zoniet wordt dit pakje binnen een paar weken hopelijk terug naar België gestuurd.
Ik hoop dat de dag rust ook mijn scheenbeen goed zal doen, zodat ik zonder al te veel pijn verder kan. Maar intussen ben ik in de Rioja streek aangekomen , en dat verzacht de pijn ! Logroño is trouwens de hoofdstad van de Rioja. Een mooie stad, maar verder dan een terrasje ga ik niet rondlopen om mijn scheenbeen te sparen - zo kan ik het nuttige aan de Rioja paren. Een pelgrim moet soms - gedwongen - creatief zijn.
Een paar dagen geleden, in de Landes heb ik het geluid van kettingzagen de ganse dag door ervaren. Vannacht even gedacht dat ik terug in de Landes was. Ik denk dat de 2 Duitsers in onze slaapzaal een wedstrijd boomzagen hebben gehouden. De geproduceerde decibels waren buiten verhouding. Ik durf zelf ook wel eens een klein takje doorzagen, maar dit waren ongetwijfeld tientallen volgroeide bomen die eraan moesten. Op momenten hylarische taferelen in de slaapzaal. Sommigen klapten in hun handen, andere floten, of deden het licht aan, en telkens hielp dit een beetje, maar na 10 minuten werden de kettingzagen weer gestart en herbegon de wedstrijd. Ik denk dat ik het gat in de markt gevonden heb (misschien een hint voor het Vlaams Compostelagenootschap). Zet bij iedere albergue van minstens 20 bedden buiten een oordoppen-automaat. Succes gegarandeerd.
De hielen op mijn schoenen zijn nu echt volledig weg, zodanig dat ik zelfs pijn aan mijn scheenbeen begin te krijgen. Na eerste even te zijn gestopt bij een wijnfontein - jaja u leest goed, een fontein met wijn ipv. water - heb ik de 22 km vandaag in een trek gestapt en was om 12 uur al in Los Arcos. Hier zijn de hospitaleros mensen van bij ons, van het Vlaams Compostelagenootschap. Prachtige ontvangst, en het doet deugd eens terug gewoon Vlaams te kunnen babbelen. Ik heb met hen overlegd wat te doen met mijn schoenen. Gezien de opgestuurde wisselstukken toekomen in Logroño, het eindpunt voor morgen en er vanmiddag nog een bus is naar daar, heb ik wijselijk de bus genomen op zoek naar mijn wissel-hielen, een schoenmaker en een apotheek, want mijn linkerscheenbeen begint nu ook te zwellen en doet pijn.
Als je op een zwoele zomeravond in Zuid-Frankrijk of Spanje gaat wandelen wordt je overvallen door het geluid en de flikkerende lichtjes van de krekels. Wel gisterenavond is er zo'n een aanval van krekels geweest in de slaapzaal, waar we met een 60-tal pelgrims samen sliepen. Dat dacht ik tenminste . Om 10 uur toen het licht uitging en ik al ongeveer sliep, zag ik plots overal krekels, kleine lichtjes, scherpe geluidjes ... Toen ik me plots realiseerde dat dit niet kon, bleek dat heel wat pelgrims in het donkerste geheimnis van hun slaapzak druk bezig waren sms-berichtjes te ontvangen en verzenden naar ergens op de aardbol. Ik weet niet of Santiago aan deze moderne krekelplaag op weg naar Compostela iets kan doen, anders zal ik misschien terug een klachtenmail moeten sturen, alhoewel ...
Het heeft de ganse nacht serieus geregend, met alle gevolgen van dien. De paden waren echte modderpaden, en menig pelgrim heeft vandaag kennis gemaakt met de kleverige modderbrij van de Camino. Mijn grote bekommernis op dit ogenblik zijn mijn schoenen. Inderdaad ,de hielen zijn volledig weg en Wiske heeft reservestukken opgestuurd naar Logroño - nog 2 dagen. Ik hoop dat ik dit haal, anders wordt het pas een heel echte pelgrimstocht op blote voeten . Vanavond slaap ik een een overvolle parochiale albergue- ik heb het laatste bed, velen die na mij zijn toegekomen zullen op grond moeten slapen. Ook dit is de Camino .
De vele kilometers en het moeilijke begin van gisteren zonder problemen verteerd. Vanmorgen zonder problemen op tocht voor een prachtige tocht. Nog even achteromkijkend naar die prachtige, indrukwekkende maar verraderlijke Pyreneeën.
Stilaan geraak ik aangepast aan het niet meer alleen zijn op mijn tocht. Het is een beetje zoeken om je niet mee te laten zuigen door, of opgejaagd te worden door de grote groep pelgrims op tocht, de meeste in eenzelfde dagschema, van grote refuge naar een nog grotere albergue. Als je erin slaagt dit ritme te doorbreken en nog een paar extra km te stappen na een uur of 2 in de namiddag ben je meestal heel alleen en komt het pelgrim zijn voor mij pas echt tot z'n recht. Dan kan ik pas echt genieten van het veranderende landschap, van de uitlopers van de Pyreneeën en Navarra naar de Riojastreek met de eerste wijngaarden en olijfbomen.
Het is ook wel aanpassen om te slapen in grote tot heel grote ruimtes, volgepropt met stapelbedden (40 à 100) Maar het heeft iets magisch, typisch camino. Een grote zaal met pelgrims - mannen en vrouwen door mekaar - van alle nationaliteiten , allen op weg naar hetzelfde doel, met eenzelfde ingesteldheid, dezelfde weg gegaan, allemaal tevreden maar moe. Aankomen, moe, nat van het zweet ... een douche nemen, de was doen, even rusten, wat schrijven ... op zoek naar een pelgrimsmenu - ong 8 - en s l a p e n !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! en dromen van morgen ... Ultreia .. altijd verder.
Als je denkt dat je zomaar ongestraft de Pyreneeën afdaalt in het tempo van een - al is het niet meer zo'n jonge - gems, vergeet het maar. Vanochtend bij het opstaan deed ALLES pijn, ik kon met moeite de ene voet voor de andere zetten. De trappen van het hotel, een ware marteling. Hoe ga ik vandaag een paar kilometer verder geraken ?
De eerste honderden meters waren niet om aan te zien. Precies iemand die aan een zware revalidatie begon na een of andere zware ingreep. Intussen huppelden vrolijk, juist begonnen pelgrims, aan hun zegetocht richting Santiago voorbij, en hier kruipt een kreupele voetje per voetje, smekend tot Santiago (in feite heb ik eens goed gevloekt). Toen mijn spieren beseften dat ik toch niet zou opgeven, zijn ze stilaan beginnen meewerken, zodat ik tegen de middag toch nog een schamele 15 km bijeen gesprokkeld had. Na een deugddoend middagmaal (brood met sardienen en chocolade) ging het stilaan beter en beter, en na een tijdje begon ik precies te zweven en kon ik er niet meer genoeg van krijgen. Als dit het Camino-syndroom is ? laat maar komen. Zo is mijn tocht zonder probleem geeindigd in het klooster van Trinit D' Arre na een schamele 39 km.
Pelgrim zijn is je pelgrimstaf nemen en op weg gaan. Je kleine zekerheden verlaten om te ervaren wat en wie de grote zekerheid is en daarop mogen steunen als op een staf.
tekst : Vlaams genootschap van Santiago de Compostela
Middeleeuws vers.
Ik kom, ik weet niet vanwaar. Ik ben, ik weet niet wie. Ik sterf, ik weet niet wanneer Ik ga, ik weet niet waarheen.
Het verbaast me dat ik vrolijk ben...
Vrienden
Vrienden zijn als bomen Ze wachten tot je nog eens langs komt en ze zijn onverstoorbaar als je wegblijft.
Ook na maanden afwezigheid kan je draad gewoon weer opnemen, omdat intussen niets werd afgebroken.
Vrienden zijn als bomen, op een goede afstand van elkaar geplant zo moeten ze elkaar niets betwisten. Ze kennen geen afgunst maar nodigen elkaar wel uit " Hoger " te groeien.
Vrienden zijn als bomen, en bomen buigen niet maar ze wuiven.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
And then one day A magic day He passed my way And while we spoke of many things Fools and kings This He said to me: "The greatest thing you'll ever learn Is just to love and be loved in return"
Pelgrimstocht
Blote voeten zij zoeken een weg om te gaan tasten haar ziel af haar hele bestaan Als een pelgrim doorloopt ze haar lichaam, haar tempel gevoelig, aandachtig erkent elke drempel Stoten haar voeten zich blaren, gewond, werpt ze het licht op wat in de weg stond Dansen haar voeten zich vrij en verlicht, haar lichaam gevleugeld een vredig gezicht Zo reist ze, ontdekt ze een wereld van zijn Neemt steeds minder mee Rest wat brood en wat wijn
DE CAMINO
Geen gewone weg want zij laat geen loopje met zich nemen
maar trekt haar eigen spoor in eenieder die haar gaat.
Zij laat zich voelen in het hart, en geeft niets om de benen
Life is a pelgrimage. The wise man does not rest by the roadside inns. He marches direct to the illimitable domain of eternal bliss, his ultimate destination
