Pilgrim, how you journey On the road you chose To find out why the winds die And where the stories go.
All days come from one day That much you must know, You cannot change what's over But only where you go.
One way leads to diamonds, One way leads to gold, Another leads you only To everything you're told.
In your heart you wonder Which of these is true; The road that leads to nowhere, The road that leads to you.
Will you find the answer In all you say and do? Will you find the answer In you?
Each heart is a pilgrim, Each one wants to know The reason why the winds die And where the stories go.
Pilgrim, in your journey You may travel far, For pilgrim it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
ALLEEN ZIJ DIE ONDERWEG ZIJN, KUNNEN DE HOOP KOESTEREN OOIT AAN TE KOMEN
Wie deze weg wil gaan moet de oude stenen eren met vers zweet en gebed de luide geest bezweren
om stilte te verstaan
Van Sint-Stevens-Woluwe te voet naar Santiago de Compostela ... IEMAND is me voorgegaan, daarom wil ik deze weg ook gaan.
19-05-2009
Dag 65 - 19 mei
Burgos - Hantanos : 32 km
Na een uurtje stappen heb ik de prachtige grootstad die Burgos toch is achter mij. Van hier tot aan de bergen rond León moet ik door de hoogvlakte van de "Meseta". Iedereen die deze tocht gedaan heeft weet wat dit betekent. Een plateau op 8/900 meter hoogte, ijzig koud in de winter en brandend warm in de zomer.
Het is vandaag zo' n brandende dag, geen wolkje aan de lucht , met een zon die je vlugger doet stappen om er zo vlug mogelijk uit te zijn, want van enige beschutting is geen sprake. Het was een zware tocht vandaag, niet zozeer door de kilometers - het scheenbeen doet weer volop mee - maar door de omstandigheden.
De Meseta is een soort woestijn, hier en daar bezaaid met graan dat maar moeilijk wil groeien, maar tegen het eind van de zomer toch wel voldoende graan zal opbrengen. Het enige dat je hier moed geeft is de quasi zekerheid dat je na een uur of 8 stappen ergens een bed zal hebben om te slapen. Het is onvoorstelbaar, je ziet niks, geen teken van leven, en dan plots , echt in een put op dit plateau ligt het dorp waar je moet zijn. Ik vraag me af, wie hier ooit het idee heeft gehad om een dorp te starten, in deze woestenij. Het is echt een fata morgana die plots verschijnt. En volgens "kenners" moet het ergste nog komen: ook dit is de Camino, hier moet je door. Nog een dag of 4, verstand op nul, de sahara-pet op, veel water mee en op weg naar de volgende slaapplaats..
Een dag of 4 loutering in de woestijn, je weet nooit waar dit goed voor is, en zeggen dat er ooit iemand is geweest die dit 40 dagen heeft gedaan.
Omdat Burgos de moeite waard is om te bezoeken heb ik vandaag de 25 km in een hogere versnelling gestapt. Tegen de middag was ik hier in Burgos. De Albergue - splinternieuw - ligt op nauwelijks 100 meter van de kathedraal.
Het was een overgangsetappe tussen de industriegebieden en het nieuwe vliegveld van Burgos door, een beetje zoeken want veel wegwijzers zijn door de werken aan het vliegveld verdwenen.
Een "pelgrim" betekent iets in deze streken, hij wordt bijna op handen gedragen en gerespecteerd. Hij is trouwens ook van economisch belang voor de streek.
Burgos en vooral de kathedraal zijn meer dan een bezoek waard. De kathedraal die als een van de mooiste van Europa wordt aanzien, en die trouwens op de lijst van het werelderfgoed van de Unesco staaat is onbeschrijfelijk mooi en is een rede om ooit nog eens terug te komen naar deze prachtige stad.
Ik denk dat mijn scheenbeen juist op tijd zo goed als genezen is, want volgende maandag moet ik in León zijn, Wiske komt me dan vervoegen, en ik heb nog 8 etappes te gaan. Ik ga dus proberen de km iets op te drijven zodat ik 1 dag kan inwinnen en mijn vrouwke met open armen kan verwelkomen om samen de laatste 12 dagen van onze Camino te gaan. Waar een wil is, is een Camino.
Vandaag een eigenaardige tocht gemaakt in 2 totaal verschillende streken. Tot de middag een mooi zacht glooiend landschap met graanvelden, en na de middag na een serieuze klim in de bossen en heide op een hoogvlakte van rond de 1000 meter, met heel veel wind. Rondom besneeuwde bergtoppen van 2000 meter en meer. Gans de Camino blijft trouwens op een plateau schommelend tussen 800 en 1500 meter. De Albergue Munucipal is mooi en verzorgd met een pelgrimsmemu voor 9. De pelgrimsmenu´s van de laatste weken zijn wel goedkoop en lekker, maar een beetje meer zou echt geen kwaad kunnen, anders gaan jullie met mij nog medelijden krijgen bij mijn thuiskomst.
Het is blijkbaar vanavond de Noorse nationale feestdag, want bij het avondeten hebben 2 Noorse pelgrims hun nationale hymne gezongen. De Fransen konden dit niet goed verteren en hebben dan maar de Marseillaise gezongen,en de ambiance was gelanceerd, daarna de Oostenrijkers en de Koreanen. Ikzelf heb de Vlaamse Leeuw niet gezongen.
Het is hier inderdaad iedere avond verbroederen en gezellig samenzijn, maar vergeet niet dat er eerst en vooral veel afgezien wordt. De levende lijken die hier voortslenteren zijn niet meer te tellen, maar s'avonds wordt alle leed vergeten en is het feest, al is het bij een sober pelgrimsmenu. Ook dit is de Camino.
Eerst nog wat nieuws over gisteren. De prachtige Albergue waar ik gisteren was is slecht 2 maanden open, vandaar de grote luxe. Het was feest dit weekend in S. Domingo, 900 jaar bestaan van ??. Er was zelfs een heus stierengevecht. Een en al ambiance, een oude versleten maar gezellige arena bomvol , blijkbaar de familieuitstap bij uitstek . Het spektakel was een beetje te vergelijken met provinciaal voetbal, gezellig, vooral heel veel sfeer met 2 kampen, ieder met zijn fanfare, prachtig uitgedost in rood/wit of groen/wit. De jonge stieren werden uitgedaagd door jong opkomend torreador-talent en werden op het laatst van het gevecht afgeleid en weggebracht zonder te doden . Blijkbaar was het een soort tweekamp tussen 2 ploegen, met een heuse jury, die met alle regards werd bejegend en gerespecteerd. In de overigens buitengewoon prachtige kerk van Santo Domingo worden sinds eeuwen IN de kerk kippen en een haan gehouden !!!!!! Toen ik de kerk gisterenavond bezocht was er juist een bus met Japanners losgelaten. Plots begint die haan te kraaien, de meeste Japanners wisten niet wat hen overkwam, ik had de indruk dat er een paar waren die wegvluchtten en dachten dat een 3de wereldoorlog uitbrak. Het houden van kippen en een haan in deze kerk vindt haar oorsprong in een zeer oude legende.
Vandaag zaterdag 16 mei
Hier zijn geen woorden voor : DIT is DE CAMINO !!!
Om 7.30 vertrokken met een prachtige zon die alle ellende van scheenbeen en km doet smelten, voeg daarbij een onmogelijk mooie omgeving, zachte wandelwegen en een fijn gezelschap. Meer moet dat v oor een pelgrim niet zijn om bijna ongezond gelukkig te worden. En vermits ik in westelijke richting wandel, zie je de ganse voormiddag je eigen schaduw voor je uit lopen. Je kan jezelf niet ontwijken. Het is alsof je constant een spiegel voor je hebt. Je kan een pelgrimstocht dan ook vergelijken met een spiegel, en zoals in een spiegel ontdek je ook hier wat er mooi en minder mooi is. En net zoals een spiegel zelf op zich niks kan veranderen kan een pelgrimstocht niks veranderen, het kan je alleen maar confronteren met jezelf.
Rond de middag, zijn we (Jacqueline, Jacques en ikzelf - we zijn elkaar sinds een paar dagen terug tegengekomen) heel toevallig in een trouwfeest terecht gekomen en werden prompt uitgenodigd om iets te komen drinken. Uiteraard moesten ze dit geen 2 keer vragen, en zijn we in de plaatselijke feestzaal gaan verbroederen begeleid door Spaanse gitaren. Vanavond slapen we - heel bewust - in tegenstelling tot gisteren in een heel sober parochiale Albergue.
Spieren en scheenbeen wel wat stijf vanmorgen, maar vlug alles weer normaal. Om 5 uur begonnen 4 Italianen die rond mij sliepen over en weer te lopen, met allerlei plastic zakjes te rommelen, ik weet niet wat ze allemaal uitspookten, gelukkig ben ik blijkbaar terug ingeslapen. Maar toen om 6 uur het licht aanging stonden ze nog altijd in hun onderbroek. Veel gedoe voor niks want toen ik om 7 uur vertrokken ben waren ze nog altijd niet klaar. Het is de gewoonte dat om 6 uur het licht aangaat en iedereen opstaat, want om 8 uur moet iedereen buiten. Het was vanmorgen mooi maar bitterkoud, en zo is het de ganse dag gebleven, een koude scherpe noordwestenwind met een zon die haar best deed maar er niet in slaagde me te verwarmen. Het landschap was wondermooi, zacht golvend, mooie wandelpaden, in de voormiddag nog volop tussen de Rioja wijngaarden en na de middag overgaande in prachtige lappendekens met alle schakeringen van groene tarwe en roggenvelden blakend in de zon.
Bij de aankomst hier in de Albergue Santo Domingo kwam juist een stoet voorbij met dans, muziek en de beeltenis van een of andere heilige (?). Het is hier trouwens vanavond feest met bijhorend stierengevecht. De Albergue waar ik nu ben is een juweeltje, nog nooit gezien, spiksplinternieuw, met kamers van 8 stapelbedden, voldoende douches, keuken om zelf te koken, wasplaats ... computers ... onthaal in verschillende talen (feitelijk iets te chique voor een pelgrim). Stilaan ga ik de Riojastreek verlaten en trek verder richting Burgos, morgen eens zien of de ledematen terug een 26/28 km aankunnen.
Vanmorgen zo blij als een kind dat ik terug mijn schoenen kon aandoen en mijn rugzak kon nemen om te gaan stappen. Ik was er gisteren echt niet gerust in, en het laatste wat me zou overkomen is Santiago niet halen - maar we zien wel dag per dag.
De tocht vandaag was relatief gemakkelijk, licht glooiend, volledig tussen de wijnvelden van de Rioja. Het weer was echter koud met af en toe wat regen. Aangekomen aan de albergue van Nájera stond hier al ong 70 man te wachten tot de deuren opengingen om 16 uur. Een zeer ruime slaapplaats met plaats voor 90 man. Ik heb mijn oordopjes alvast klaar gelegd. Hopelijk is het niet te koud want ik heb gisteren mijn slaapzak retour naar huis gezonden en vervangen door een lichter exemplaar. Meestal zijn er dekens beschikbaar, toeval of niet maar vandaag juist niet.
Ik heb een heel mooie reactie gekregen op mijn dagboek van gisteren waarin ik de vraag stelde waarom ik deze tocht maak. Yves heeft de vraag omgedraaid. Velen vragen zich volgens hem af waarom ze deze tocht NIET maken .
Mijn scheenbeen is vanavond wel wat gezwollen, maar doet geen pijn. Dit is hoopvol. Afwachten hoe het morgenvroeg zal zijn, maar ik heb er het volste vertrouwen in dat ik weer stilaan op weg ben voor een paar weken, op naar Santiago.
De "Camino" gaan is moeten (leren) aanvaarden dat je niet altijd zelf alles en altijd beslist. Dat is me intussen ongeveer duidelijk geworden. De wijze raad van vrouw en vriend-dokter opgevolgd heb ik hier dus noodgedwongen 2,5 dag doorgebracht in Logroño. Het zwellend scheenbeen zo goed als mogelijk verzorgd. Morgen gaan we weer op stap, al is het voor een korte tocht van ong. 18 km. Hopelijk reageert alles zoals het hoort, want een pelgrim wil op weg ... ULTREIA ...
Tijd genoeg om te filisoferen bij een goed glas Rioja. Een mens is toch heel zijn leven lang op zoek naar wie hij is, naar wat hem beweegt om te doen wat hij doet. Je stelt jezelf steeds in vraag, of zoals de Franse dichter Rimbaud ooit schreef : "Je est un autre" Velen hebben mij al gevraagd : waarom doe je deze tocht? Wel ik heb hier geen antwoord op. Het is altijd een droom geweest, maar waarom? ........ Ik ben nog steeds op zoek naar het waarom, nog steeds op zoek naar die "andere" van "je est un autre" Misschien brengt deze Camino een antwoord, misschien ook niet. Misschien heeft Rimbaud geen gelijk, en is er geen andere dan ikzelf.
Gisteren dus de bus genomen vanuit Los Arcos naar Logroño. Nog juist op tijd om te post-restante (reservehielen) te gaan ophalen. Maar geen post toegekomen. Intussen spreek ik al wat Spaans. Mañana, mañana? Hier zit ik dus in Logroño, zonder reservestukken, en niet wetende of ze morgen of overmorgen of volgende week gaan toekomen. Ik heb wel intussen een schoenmaker gevonden en die is nu bezig andere hielen op mijn schoenen te zetten, volgens hem geen probleem. Ik heb intussen ook een zalf tegen de pijn en het ontzwellen van mijn rechterscheenbeen gevonden en hoop na een dag gedwongen rust morgen mijn tocht te kunnen voortzetten. Voor het vertrek morgenvroeg zal ik nog eens langs gaan bij de post , in de hoop dat het opgestuurde toch nog is aangekomen (dan heb ik nog een stel extra reservehielen) zoniet wordt dit pakje binnen een paar weken hopelijk terug naar België gestuurd.
Ik hoop dat de dag rust ook mijn scheenbeen goed zal doen, zodat ik zonder al te veel pijn verder kan. Maar intussen ben ik in de Rioja streek aangekomen , en dat verzacht de pijn ! Logroño is trouwens de hoofdstad van de Rioja. Een mooie stad, maar verder dan een terrasje ga ik niet rondlopen om mijn scheenbeen te sparen - zo kan ik het nuttige aan de Rioja paren. Een pelgrim moet soms - gedwongen - creatief zijn.
Een paar dagen geleden, in de Landes heb ik het geluid van kettingzagen de ganse dag door ervaren. Vannacht even gedacht dat ik terug in de Landes was. Ik denk dat de 2 Duitsers in onze slaapzaal een wedstrijd boomzagen hebben gehouden. De geproduceerde decibels waren buiten verhouding. Ik durf zelf ook wel eens een klein takje doorzagen, maar dit waren ongetwijfeld tientallen volgroeide bomen die eraan moesten. Op momenten hylarische taferelen in de slaapzaal. Sommigen klapten in hun handen, andere floten, of deden het licht aan, en telkens hielp dit een beetje, maar na 10 minuten werden de kettingzagen weer gestart en herbegon de wedstrijd. Ik denk dat ik het gat in de markt gevonden heb (misschien een hint voor het Vlaams Compostelagenootschap). Zet bij iedere albergue van minstens 20 bedden buiten een oordoppen-automaat. Succes gegarandeerd.
De hielen op mijn schoenen zijn nu echt volledig weg, zodanig dat ik zelfs pijn aan mijn scheenbeen begin te krijgen. Na eerste even te zijn gestopt bij een wijnfontein - jaja u leest goed, een fontein met wijn ipv. water - heb ik de 22 km vandaag in een trek gestapt en was om 12 uur al in Los Arcos. Hier zijn de hospitaleros mensen van bij ons, van het Vlaams Compostelagenootschap. Prachtige ontvangst, en het doet deugd eens terug gewoon Vlaams te kunnen babbelen. Ik heb met hen overlegd wat te doen met mijn schoenen. Gezien de opgestuurde wisselstukken toekomen in Logroño, het eindpunt voor morgen en er vanmiddag nog een bus is naar daar, heb ik wijselijk de bus genomen op zoek naar mijn wissel-hielen, een schoenmaker en een apotheek, want mijn linkerscheenbeen begint nu ook te zwellen en doet pijn.
Als je op een zwoele zomeravond in Zuid-Frankrijk of Spanje gaat wandelen wordt je overvallen door het geluid en de flikkerende lichtjes van de krekels. Wel gisterenavond is er zo'n een aanval van krekels geweest in de slaapzaal, waar we met een 60-tal pelgrims samen sliepen. Dat dacht ik tenminste . Om 10 uur toen het licht uitging en ik al ongeveer sliep, zag ik plots overal krekels, kleine lichtjes, scherpe geluidjes ... Toen ik me plots realiseerde dat dit niet kon, bleek dat heel wat pelgrims in het donkerste geheimnis van hun slaapzak druk bezig waren sms-berichtjes te ontvangen en verzenden naar ergens op de aardbol. Ik weet niet of Santiago aan deze moderne krekelplaag op weg naar Compostela iets kan doen, anders zal ik misschien terug een klachtenmail moeten sturen, alhoewel ...
Het heeft de ganse nacht serieus geregend, met alle gevolgen van dien. De paden waren echte modderpaden, en menig pelgrim heeft vandaag kennis gemaakt met de kleverige modderbrij van de Camino. Mijn grote bekommernis op dit ogenblik zijn mijn schoenen. Inderdaad ,de hielen zijn volledig weg en Wiske heeft reservestukken opgestuurd naar Logroño - nog 2 dagen. Ik hoop dat ik dit haal, anders wordt het pas een heel echte pelgrimstocht op blote voeten . Vanavond slaap ik een een overvolle parochiale albergue- ik heb het laatste bed, velen die na mij zijn toegekomen zullen op grond moeten slapen. Ook dit is de Camino .
De vele kilometers en het moeilijke begin van gisteren zonder problemen verteerd. Vanmorgen zonder problemen op tocht voor een prachtige tocht. Nog even achteromkijkend naar die prachtige, indrukwekkende maar verraderlijke Pyreneeën.
Stilaan geraak ik aangepast aan het niet meer alleen zijn op mijn tocht. Het is een beetje zoeken om je niet mee te laten zuigen door, of opgejaagd te worden door de grote groep pelgrims op tocht, de meeste in eenzelfde dagschema, van grote refuge naar een nog grotere albergue. Als je erin slaagt dit ritme te doorbreken en nog een paar extra km te stappen na een uur of 2 in de namiddag ben je meestal heel alleen en komt het pelgrim zijn voor mij pas echt tot z'n recht. Dan kan ik pas echt genieten van het veranderende landschap, van de uitlopers van de Pyreneeën en Navarra naar de Riojastreek met de eerste wijngaarden en olijfbomen.
Het is ook wel aanpassen om te slapen in grote tot heel grote ruimtes, volgepropt met stapelbedden (40 à 100) Maar het heeft iets magisch, typisch camino. Een grote zaal met pelgrims - mannen en vrouwen door mekaar - van alle nationaliteiten , allen op weg naar hetzelfde doel, met eenzelfde ingesteldheid, dezelfde weg gegaan, allemaal tevreden maar moe. Aankomen, moe, nat van het zweet ... een douche nemen, de was doen, even rusten, wat schrijven ... op zoek naar een pelgrimsmenu - ong 8 - en s l a p e n !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! en dromen van morgen ... Ultreia .. altijd verder.
Als je denkt dat je zomaar ongestraft de Pyreneeën afdaalt in het tempo van een - al is het niet meer zo'n jonge - gems, vergeet het maar. Vanochtend bij het opstaan deed ALLES pijn, ik kon met moeite de ene voet voor de andere zetten. De trappen van het hotel, een ware marteling. Hoe ga ik vandaag een paar kilometer verder geraken ?
De eerste honderden meters waren niet om aan te zien. Precies iemand die aan een zware revalidatie begon na een of andere zware ingreep. Intussen huppelden vrolijk, juist begonnen pelgrims, aan hun zegetocht richting Santiago voorbij, en hier kruipt een kreupele voetje per voetje, smekend tot Santiago (in feite heb ik eens goed gevloekt). Toen mijn spieren beseften dat ik toch niet zou opgeven, zijn ze stilaan beginnen meewerken, zodat ik tegen de middag toch nog een schamele 15 km bijeen gesprokkeld had. Na een deugddoend middagmaal (brood met sardienen en chocolade) ging het stilaan beter en beter, en na een tijdje begon ik precies te zweven en kon ik er niet meer genoeg van krijgen. Als dit het Camino-syndroom is ? laat maar komen. Zo is mijn tocht zonder probleem geeindigd in het klooster van Trinit D' Arre na een schamele 39 km.
Vanochtend om 7 uur met een prachtige zonsopgang vertrokken voor wat misschien fysisch de moeilijkste dag van deze pelgrimstocht zal worden. Direct vanaf de eerste meter steil omhoog. 12 km stijgen. Voor velen die pas hun tocht vandaag of gisteren vanuit St Jean pied de Port hebben aangevangen een echte marteltocht. Zonder voorbereding de Pyreneeën over, gekkenwerk. Onderweg vanalles gezien. Een meisje uit Hongarije vanochtend toegekomen en direct vertrokken, kon na 6 km geen stap meer vooruit en zat wenend langs de kant. Een ouder koppel Australiers met splinternieuwe rugzakken, waarschijnlijk nog volgepropt met jetlag en een hele boel overbodige spullen, waren hun rugzak onderweg aan het leeg maken en gooiden bijna alles weg want dit was niet wat zij gedacht hadden. Een bergje ja, maar dit ! Van de 20/30 die bij het vertrek voor mij liepen, heb ik later niemand meer teruggezien, allemaal op een of andere manier tijdelijk geparkeerd langs de weg.
De bergen hebben zich trouwens vandaag in hun ware gedaante laten kennen. Vertrokken met prachtig weer werd het rond 10 uur plotseling donker en begon het te donderen. Regen, hagel, wind en dichtvloeiende wolken. De bergen laten zien dat zij en zij alleen meester zijn. Een gevecht in regel om die poncho aan te krijgen. De vele wilde paarden, die hier rustig staan te grazen zullen wel gelachen hebben met die beukende en hijgende pelgrims, die om welke reden dan ook absoluut die bergen over willen. Rond de middag dan eindelijk boven, op de top . De col Lepoeder 1430 meter en eindelijk in SPANJE !!!!!!!!
Een lange en zeer steile afdaling van 5 km is geen geschenk voor voeten en knieën. De eerste spaanse Cerveza in Roncesvalles was veel te klein. Na nog .... eens gaan rondneuzen waar ik vanavond zouden slapen. Maar zoals eerder al gezegd het is me hier wat te druk. Na een paar weken slapen in alle soorten gîtes, ben ikzelf en mijn kleren aan een deftige beurt toe. Een pelgrim mag wel een beetje stinken maar teveel is teveel. Daaroñ heb ik besloten nog een paar kilometer verder te stappen en mezelf vanavond te verwennen in een klein, leuk hotel. Hier zit ik dan in Burgeute op een computer te schrijven. Alle kleren zijn gewassen, de baard mooi glad geschoren, nu nog eten en eens lekker - alleen - slapen en we zijn klaar voor het laatste deel van onze pelgrimstocht... Ultreia ... op naar Santiago !
In Ostabat geslapen in een grote prachtige Gite met ong 50 man . - Bedankt Suzy en Willy voor de tip 's avonds bij het avondeten, ambiance en liedjes gezongen in het Bask. Tot nu toe slechts sporadisch een paar pelgrims ontmoet onderweg, maar nu plots een overvloed. Ik weet niet vanwaar ze plotseling allemaal komen. Gisteren op een paar Zwitsers na allemaal Fransen.
Vandaag dan, de laatste etappe in Frankrijk. Eerst naar St-Jean-Pied-de-Port. Voor velen het eindpunt van een stuk pelgrimstocht, voor anderen het begin van hun tocht. Dit mooie toeristische stadje leeft van de toestroom van pelgrims, het is een komen en gaan naar het station. De ene slaapgelegenheid naast de andere. Alles bijna volzet. Voor deze pelgrim ploseling wat te druk. Daarom heb ik besloten om nog een stukje verder te gaan en al enkele kilometers van de beklimming van morgen vandaag te doen.
De 4 kilometers van St-Jean naar Honto kunnen tellen. Recht omhoog, ik weet niet aan welk percentage, in alle geval dat belooft voor morgen. Ik sta wel versteld dat ik deze steile klim zo vlot heb gedaan. De conditie is dus toch wel in orde, afwachten tot morgen voor het echte klimwerk.
Vanavond waarschijnlijk voor de laatste maal samen gegeten met mijn tochtgenoten van de laatste 2 weken. Vanaf morgen zal iedereen zijn eigen indeling wel volgen en zijn de slaapmogelijkheden zo frequent dat we waarschijnlijk niet meer samen zullen blijven en iedereen op zijn eigen tempo verder zal gaan. Het waren in ieder geval heel fijne momenten samen met Jacqueline (discreet, heel slim en een geweldige fysiek) Jacques, de echtgenoot van Jacqueline (grappig, organisator, zeer zware hartoperatie gehad 12 jaar geleden) en Thierry (trucker die ontslag nam om deze tocht te doen, op zoek naar ... vooral zichzelf en wat stabiliteit in zijn onstuimig leven ). Samen hebben we heel fijne momenten beleefd, samen gestapt, geslapen, gekookt, samen op weg naar hetzelfde doel. We hebben op onze vriendschap dan ook met veel heimwee een frisse fles Spaanse rosé gedronken. In de Gîte vanavond in Honto (ong. 40 man) een mengelmoes van nationaliteiten. Slechts een paar Fransen, verschillende Canadezen, Duitsers, Zwitsers, Australiers... en welgeteld 1 vlaming. En wat moest die Vlaming doen? Juist, tolk spelen.
Misschien heeft iedereen wel een paar jeugdliefdes? Ik in ieder geval. Eén ervan is de liefde voor de bergen. En echte liefde verdwijnt nooit maar blijft! Daarom voel ik me vandaag zo gelukkig.
Toen ik nog jong en mooi was hebben Wiske en ikzelf al onze vakanties doorgebracht in de bergen en talloze bergtochten gemaakt. Liefde op het eerste zicht. Het zwoegen en zweten om boven te geraken, en dan uitgeput te mogen genieten van de onovertrefbare mooie vergezichten, liggend in de zon op een bergweide tussen de bergbloemen. Geen enkel gevoel kan dit maar benaderen.
Graag wil ik langs deze weg ook een "oude bergvriend " groeten. Bijna 40 jaar geleden hebben Marc V C en ikzelf een grote huttentocht gemaakt in Oostenrijk. Sindsdien mekaar uit het oog verloren en kijk nu via deze weblog en mijn tocht naar Compostela mekaar terug gevonden. Dank je St Jacques ....
Morgen de laatste tocht in Frankrijk tot voorbij St-Jean-Pied-de-Port, de poort naar de Pyreneeën. Ik ga proberen reeds een stuk van de oversteek morgen nog te doen en ergens boven in de Pyreneeën te slapen. Alles hangt af van de weersomstandigheden, want als het slecht is zijn de pelgrims verplicht langs de baan te gaan omdat er een paar weken geleden een dode is gevallen door de weersomstandigheden. Maar alles ziet er veel belovend uit. Nu maar hopen dat de conditie wel zo goed is als ze laat uitschijnen. Maar dat vernemen jullie wel vanuit Spanje.
Ik kan het zelf niet goed geloven maar in ong 60 dagen stappen vanuit Woluwe tot de Spaanse grens - 1530 km - Na morgen blijven nog 783 km te gaan. Begin jullie sponsorcentjes almaar te tellen.
Ik zou graag bij dit belangrijk punt op mijn tocht (de oversteek van de Pyreneeën) de heel vele mensen willen bedanken die reageren en aanmoedigingen blijven sturen. Ik kan ze moeilijk allemaal persoonlijk danken - af en toe moet er nog gestapt worden ! - Maar dankjewel allemaal. Nu nog de Camino Frances.
Als training naar de echte Pyreneeën - zie ze al liggen - kon de dag vandaag wel tellen. In tegenstelling met gisteren ging het vandaag echter heel vlot. Blijkbaar de eerste bergjes van gisteren goed verteerd. Vandaag, alhoewel ze langer en steiler waren, geen enkel probleem. Vandaag ook een ongeoorloofd slecht stuk gehad. Ongeveer anderhalf uur rechtdoor omhoog, door een "weg" die blijkbaar ook door de koeien en paarden wordt gebruikt om van en naar de hogergelegen weiden te gaan. Dit was echt niet meer stappen, maar ploeteren iedere stap dieper en dieper wegzakkend in de zuigende modder, zodanig zelf dat de modderbrij langs boven in de schoenen sijpelde. Bovengekomen andere kousen aangedaan en schoenen zo goed als mogelijk in het natte gras afgekuisd. Er is nog werk vanavond.
Ik ben vandaag precies 50 stapdagen onderweg, en zoals het nu gaat mag het nog heel lang voortduren, want dit is gezond afzien, maar vooral genieten van de prachtige omgeving en ontmoetingen. Terwijl ik hier in een plaatselijk café zit te wachten tot de beschikbare computer vrij is, komt hier een Australisch koppel voorbij, jawel op weg naar Santiago. Onvoorstelbaar toch. Ze hebben de weg al eens gedaan via Le Puy. Ze vertellen mij als je eens de weg hebt gedaan je er telkens opnieuw naar toe wil!?? Dat belooft!
Ik ga nu mijn Chambre d'hôte opzoeken en proberen mijn schoenen enigszins proper te krijgen. Misschien lukt het mij nog in Frankrijk te bloggen zoniet, tot in Spanje!
Er zijn zo van die geuren die een mens zijn gans leven bijblijven. Je blijft die herkennen, hoe dan ook. Toen ik gisterenavond in de tent die door de gemeente als slaapplaats voor pelgrims is ingericht binnenkwam, herkende ik onmiddelijk de tentgeur van zovele chirobivakken. Ik voelde me terug echt op kamp, zo in een tent met 6 veldbedden, de slaapzak. Zalig!
Het is vandaag een zware dag geweest, meer en meer kleine en grotere bergjes, heel veel mist en pas in de late namiddag volop zon. Ik zit nu voor een paar dagen in de Pyrénées Atlantiques, met stilaan een berglandschap, prachtige wandelwegen. Het was wel wat aanpassen na een aantal dagen vlak. De voeten en spieren deden vanavond wel degelijk pijn. Het wordt ook drukker in de gîtes. Vanavond was er zelfs volk teveel en zijn er een aantal elders moeten gaan zoeken. In een Gîte van de Compostelagemeenschap kan men niet reserveren. Dus first in first out. De volgende 3 resterende nachten in Frankrijk heb ik reeds vastgelegd, want het wordt nu een paar dagen zeer moeillijk om plaats te vinden. Alle wegen naar Compostela gaan richting St-Jean-Pied-de-Port en komen nu samen, vandaar .
Heb vanavond in de gîte ook een Hollander - Stefaan - uit Maastricht ontmoet. Zeg maar een "Vliegende Hollander", met een gemiddelde tussen de 40 en 50 km per dag! Vertrokken eind maart in Maastricht. Stefaan zie ik aan dit tempo niet meer terug.
St-Jacques de Compostelle. Dat ze deze man heilig hebben verklaard, wel voor één keer heeft de kerk gelijk. Deze man luistert teminste naar zijn pelgrims, en hij is mee met z'n tijd. Eén klachtenmail (zie gisteren) en hij reageert al. Vandaag prachtig weer, en inderdaad de ritsbroek doet het. Spijtig van al het werk van ons nichtje want nu steken de onderste verdiepingen in mijn rugzak.
Vandaag bezig aan de laatste dag door de Landes, het landschap verandert van vlakke, zandachtige wegen in licht golvende groene weiden. Volgens de mensen hier zal het tenminste 40 jaar duren vooraleer de aangerichte schade zal hersteld zijn. Intussen zijn de houtprijzen gekelderd en niemand wil nog hout opkopen. De papierfabrieken zitten met nooit geziene voorraden hout en willen bestaande contracten niet honoreren. Ik zal het beeld van de Landes en de wanhoop van de mensen hier niet vlug vergeten. Vanavond zouden we in een tent slapen??
In alle wandelgidsen wordt reclame gemaakt voor het wonder van de "ritsbroek". Ideaal voor als de zon plots zou schijnen. Je kan je broek afritsen en je hebt zowaar een korte zomerse broek. Ik wil als bijna ervaren pelgrim protesteren tegen deze kortzichtige, eenzijdige en misleidende reclame. Ikzelf loop hier door Frankrijk met zo eentje uit de reclameboekjes, en ik heb er inderdaad al heel veel plezier aan beleefd maar om héél andere redenen dan in de reclame.
Beste lezer, vergeet al die nonsens want zo een ritsbroek is vooral en alleen goed bij regen en modderspelen. Als je als pelgrim soms dwars door alles heen moet hoef je 's avonds niet telkens opnieuw gans uw broek te wassen. Ikzelf heb er zo eentje in 3 verdiepingen. Soms moet je maar 1 verdieping, soms 2 verdiepingen afritsen en wassen. Alles hangt natuurlijk af hoe graag het leidend (lijdend) voorwerp modderspelen associeert met zijn jeugd en hier met of tegen zijn goesting aan deelneemt.
Omdat ik nogal praktisch ben aangelegd gaat het afritsen van 1 en zelfs 2 verdiepingen zonder problemen. Het wassen stelt na bijna 2 maanden pelgrimstocht geen enkel probleem meer. Maar 's morgens al die stukken terug aan mekaar ritsen??? Meestal is het resultaat iets totaal anders dan het origineel, en wat erger is, je kan er niet in. Maar dat staat natuurlijk niet in de reclamefolders! Mijn broek hangt nu wijselijk in zijn geheel aan de wasdraad. De reclameslogan van zonne*zomerbroek zal nog moeten blijken, misschien in Spanje? Want voorlopig, veel, heel veel modderspelen.
Na de was, nu nog wat proberen te koken en dan slapen. Zojuist een camping gevonden waar ik een mooie caravan kan huren voor een nacht voor slechts 10. Morgenvroeg eerst St-Sever bezoeken want vandaag 1 mei is alles dicht, en dan verder voor een korte tocht van ong 18 km.
Pelgrim zijn is je pelgrimstaf nemen en op weg gaan. Je kleine zekerheden verlaten om te ervaren wat en wie de grote zekerheid is en daarop mogen steunen als op een staf.
tekst : Vlaams genootschap van Santiago de Compostela
Middeleeuws vers.
Ik kom, ik weet niet vanwaar. Ik ben, ik weet niet wie. Ik sterf, ik weet niet wanneer Ik ga, ik weet niet waarheen.
Het verbaast me dat ik vrolijk ben...
Vrienden
Vrienden zijn als bomen Ze wachten tot je nog eens langs komt en ze zijn onverstoorbaar als je wegblijft.
Ook na maanden afwezigheid kan je draad gewoon weer opnemen, omdat intussen niets werd afgebroken.
Vrienden zijn als bomen, op een goede afstand van elkaar geplant zo moeten ze elkaar niets betwisten. Ze kennen geen afgunst maar nodigen elkaar wel uit " Hoger " te groeien.
Vrienden zijn als bomen, en bomen buigen niet maar ze wuiven.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
And then one day A magic day He passed my way And while we spoke of many things Fools and kings This He said to me: "The greatest thing you'll ever learn Is just to love and be loved in return"
Pelgrimstocht
Blote voeten zij zoeken een weg om te gaan tasten haar ziel af haar hele bestaan Als een pelgrim doorloopt ze haar lichaam, haar tempel gevoelig, aandachtig erkent elke drempel Stoten haar voeten zich blaren, gewond, werpt ze het licht op wat in de weg stond Dansen haar voeten zich vrij en verlicht, haar lichaam gevleugeld een vredig gezicht Zo reist ze, ontdekt ze een wereld van zijn Neemt steeds minder mee Rest wat brood en wat wijn
DE CAMINO
Geen gewone weg want zij laat geen loopje met zich nemen
maar trekt haar eigen spoor in eenieder die haar gaat.
Zij laat zich voelen in het hart, en geeft niets om de benen
Life is a pelgrimage. The wise man does not rest by the roadside inns. He marches direct to the illimitable domain of eternal bliss, his ultimate destination
