Pilgrim, how you journey On the road you chose To find out why the winds die And where the stories go.
All days come from one day That much you must know, You cannot change what's over But only where you go.
One way leads to diamonds, One way leads to gold, Another leads you only To everything you're told.
In your heart you wonder Which of these is true; The road that leads to nowhere, The road that leads to you.
Will you find the answer In all you say and do? Will you find the answer In you?
Each heart is a pilgrim, Each one wants to know The reason why the winds die And where the stories go.
Pilgrim, in your journey You may travel far, For pilgrim it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
ALLEEN ZIJ DIE ONDERWEG ZIJN, KUNNEN DE HOOP KOESTEREN OOIT AAN TE KOMEN
Wie deze weg wil gaan moet de oude stenen eren met vers zweet en gebed de luide geest bezweren
om stilte te verstaan
Van Sint-Stevens-Woluwe te voet naar Santiago de Compostela ... IEMAND is me voorgegaan, daarom wil ik deze weg ook gaan.
12-05-2009
DAG 58 - 12 mei
Logroño
Gisteren dus de bus genomen vanuit Los Arcos naar Logroño. Nog juist op tijd om te post-restante (reservehielen) te gaan ophalen. Maar geen post toegekomen. Intussen spreek ik al wat Spaans. Mañana, mañana? Hier zit ik dus in Logroño, zonder reservestukken, en niet wetende of ze morgen of overmorgen of volgende week gaan toekomen. Ik heb wel intussen een schoenmaker gevonden en die is nu bezig andere hielen op mijn schoenen te zetten, volgens hem geen probleem. Ik heb intussen ook een zalf tegen de pijn en het ontzwellen van mijn rechterscheenbeen gevonden en hoop na een dag gedwongen rust morgen mijn tocht te kunnen voortzetten. Voor het vertrek morgenvroeg zal ik nog eens langs gaan bij de post , in de hoop dat het opgestuurde toch nog is aangekomen (dan heb ik nog een stel extra reservehielen) zoniet wordt dit pakje binnen een paar weken hopelijk terug naar België gestuurd.
Ik hoop dat de dag rust ook mijn scheenbeen goed zal doen, zodat ik zonder al te veel pijn verder kan. Maar intussen ben ik in de Rioja streek aangekomen , en dat verzacht de pijn ! Logroño is trouwens de hoofdstad van de Rioja. Een mooie stad, maar verder dan een terrasje ga ik niet rondlopen om mijn scheenbeen te sparen - zo kan ik het nuttige aan de Rioja paren. Een pelgrim moet soms - gedwongen - creatief zijn.
Een paar dagen geleden, in de Landes heb ik het geluid van kettingzagen de ganse dag door ervaren. Vannacht even gedacht dat ik terug in de Landes was. Ik denk dat de 2 Duitsers in onze slaapzaal een wedstrijd boomzagen hebben gehouden. De geproduceerde decibels waren buiten verhouding. Ik durf zelf ook wel eens een klein takje doorzagen, maar dit waren ongetwijfeld tientallen volgroeide bomen die eraan moesten. Op momenten hylarische taferelen in de slaapzaal. Sommigen klapten in hun handen, andere floten, of deden het licht aan, en telkens hielp dit een beetje, maar na 10 minuten werden de kettingzagen weer gestart en herbegon de wedstrijd. Ik denk dat ik het gat in de markt gevonden heb (misschien een hint voor het Vlaams Compostelagenootschap). Zet bij iedere albergue van minstens 20 bedden buiten een oordoppen-automaat. Succes gegarandeerd.
De hielen op mijn schoenen zijn nu echt volledig weg, zodanig dat ik zelfs pijn aan mijn scheenbeen begin te krijgen. Na eerste even te zijn gestopt bij een wijnfontein - jaja u leest goed, een fontein met wijn ipv. water - heb ik de 22 km vandaag in een trek gestapt en was om 12 uur al in Los Arcos. Hier zijn de hospitaleros mensen van bij ons, van het Vlaams Compostelagenootschap. Prachtige ontvangst, en het doet deugd eens terug gewoon Vlaams te kunnen babbelen. Ik heb met hen overlegd wat te doen met mijn schoenen. Gezien de opgestuurde wisselstukken toekomen in Logroño, het eindpunt voor morgen en er vanmiddag nog een bus is naar daar, heb ik wijselijk de bus genomen op zoek naar mijn wissel-hielen, een schoenmaker en een apotheek, want mijn linkerscheenbeen begint nu ook te zwellen en doet pijn.
Als je op een zwoele zomeravond in Zuid-Frankrijk of Spanje gaat wandelen wordt je overvallen door het geluid en de flikkerende lichtjes van de krekels. Wel gisterenavond is er zo'n een aanval van krekels geweest in de slaapzaal, waar we met een 60-tal pelgrims samen sliepen. Dat dacht ik tenminste . Om 10 uur toen het licht uitging en ik al ongeveer sliep, zag ik plots overal krekels, kleine lichtjes, scherpe geluidjes ... Toen ik me plots realiseerde dat dit niet kon, bleek dat heel wat pelgrims in het donkerste geheimnis van hun slaapzak druk bezig waren sms-berichtjes te ontvangen en verzenden naar ergens op de aardbol. Ik weet niet of Santiago aan deze moderne krekelplaag op weg naar Compostela iets kan doen, anders zal ik misschien terug een klachtenmail moeten sturen, alhoewel ...
Het heeft de ganse nacht serieus geregend, met alle gevolgen van dien. De paden waren echte modderpaden, en menig pelgrim heeft vandaag kennis gemaakt met de kleverige modderbrij van de Camino. Mijn grote bekommernis op dit ogenblik zijn mijn schoenen. Inderdaad ,de hielen zijn volledig weg en Wiske heeft reservestukken opgestuurd naar Logroño - nog 2 dagen. Ik hoop dat ik dit haal, anders wordt het pas een heel echte pelgrimstocht op blote voeten . Vanavond slaap ik een een overvolle parochiale albergue- ik heb het laatste bed, velen die na mij zijn toegekomen zullen op grond moeten slapen. Ook dit is de Camino .
De vele kilometers en het moeilijke begin van gisteren zonder problemen verteerd. Vanmorgen zonder problemen op tocht voor een prachtige tocht. Nog even achteromkijkend naar die prachtige, indrukwekkende maar verraderlijke Pyreneeën.
Stilaan geraak ik aangepast aan het niet meer alleen zijn op mijn tocht. Het is een beetje zoeken om je niet mee te laten zuigen door, of opgejaagd te worden door de grote groep pelgrims op tocht, de meeste in eenzelfde dagschema, van grote refuge naar een nog grotere albergue. Als je erin slaagt dit ritme te doorbreken en nog een paar extra km te stappen na een uur of 2 in de namiddag ben je meestal heel alleen en komt het pelgrim zijn voor mij pas echt tot z'n recht. Dan kan ik pas echt genieten van het veranderende landschap, van de uitlopers van de Pyreneeën en Navarra naar de Riojastreek met de eerste wijngaarden en olijfbomen.
Het is ook wel aanpassen om te slapen in grote tot heel grote ruimtes, volgepropt met stapelbedden (40 à 100) Maar het heeft iets magisch, typisch camino. Een grote zaal met pelgrims - mannen en vrouwen door mekaar - van alle nationaliteiten , allen op weg naar hetzelfde doel, met eenzelfde ingesteldheid, dezelfde weg gegaan, allemaal tevreden maar moe. Aankomen, moe, nat van het zweet ... een douche nemen, de was doen, even rusten, wat schrijven ... op zoek naar een pelgrimsmenu - ong 8 - en s l a p e n !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! en dromen van morgen ... Ultreia .. altijd verder.
Als je denkt dat je zomaar ongestraft de Pyreneeën afdaalt in het tempo van een - al is het niet meer zo'n jonge - gems, vergeet het maar. Vanochtend bij het opstaan deed ALLES pijn, ik kon met moeite de ene voet voor de andere zetten. De trappen van het hotel, een ware marteling. Hoe ga ik vandaag een paar kilometer verder geraken ?
De eerste honderden meters waren niet om aan te zien. Precies iemand die aan een zware revalidatie begon na een of andere zware ingreep. Intussen huppelden vrolijk, juist begonnen pelgrims, aan hun zegetocht richting Santiago voorbij, en hier kruipt een kreupele voetje per voetje, smekend tot Santiago (in feite heb ik eens goed gevloekt). Toen mijn spieren beseften dat ik toch niet zou opgeven, zijn ze stilaan beginnen meewerken, zodat ik tegen de middag toch nog een schamele 15 km bijeen gesprokkeld had. Na een deugddoend middagmaal (brood met sardienen en chocolade) ging het stilaan beter en beter, en na een tijdje begon ik precies te zweven en kon ik er niet meer genoeg van krijgen. Als dit het Camino-syndroom is ? laat maar komen. Zo is mijn tocht zonder probleem geeindigd in het klooster van Trinit D' Arre na een schamele 39 km.
Vanochtend om 7 uur met een prachtige zonsopgang vertrokken voor wat misschien fysisch de moeilijkste dag van deze pelgrimstocht zal worden. Direct vanaf de eerste meter steil omhoog. 12 km stijgen. Voor velen die pas hun tocht vandaag of gisteren vanuit St Jean pied de Port hebben aangevangen een echte marteltocht. Zonder voorbereding de Pyreneeën over, gekkenwerk. Onderweg vanalles gezien. Een meisje uit Hongarije vanochtend toegekomen en direct vertrokken, kon na 6 km geen stap meer vooruit en zat wenend langs de kant. Een ouder koppel Australiers met splinternieuwe rugzakken, waarschijnlijk nog volgepropt met jetlag en een hele boel overbodige spullen, waren hun rugzak onderweg aan het leeg maken en gooiden bijna alles weg want dit was niet wat zij gedacht hadden. Een bergje ja, maar dit ! Van de 20/30 die bij het vertrek voor mij liepen, heb ik later niemand meer teruggezien, allemaal op een of andere manier tijdelijk geparkeerd langs de weg.
De bergen hebben zich trouwens vandaag in hun ware gedaante laten kennen. Vertrokken met prachtig weer werd het rond 10 uur plotseling donker en begon het te donderen. Regen, hagel, wind en dichtvloeiende wolken. De bergen laten zien dat zij en zij alleen meester zijn. Een gevecht in regel om die poncho aan te krijgen. De vele wilde paarden, die hier rustig staan te grazen zullen wel gelachen hebben met die beukende en hijgende pelgrims, die om welke reden dan ook absoluut die bergen over willen. Rond de middag dan eindelijk boven, op de top . De col Lepoeder 1430 meter en eindelijk in SPANJE !!!!!!!!
Een lange en zeer steile afdaling van 5 km is geen geschenk voor voeten en knieën. De eerste spaanse Cerveza in Roncesvalles was veel te klein. Na nog .... eens gaan rondneuzen waar ik vanavond zouden slapen. Maar zoals eerder al gezegd het is me hier wat te druk. Na een paar weken slapen in alle soorten gîtes, ben ikzelf en mijn kleren aan een deftige beurt toe. Een pelgrim mag wel een beetje stinken maar teveel is teveel. Daaroñ heb ik besloten nog een paar kilometer verder te stappen en mezelf vanavond te verwennen in een klein, leuk hotel. Hier zit ik dan in Burgeute op een computer te schrijven. Alle kleren zijn gewassen, de baard mooi glad geschoren, nu nog eten en eens lekker - alleen - slapen en we zijn klaar voor het laatste deel van onze pelgrimstocht... Ultreia ... op naar Santiago !
In Ostabat geslapen in een grote prachtige Gite met ong 50 man . - Bedankt Suzy en Willy voor de tip 's avonds bij het avondeten, ambiance en liedjes gezongen in het Bask. Tot nu toe slechts sporadisch een paar pelgrims ontmoet onderweg, maar nu plots een overvloed. Ik weet niet vanwaar ze plotseling allemaal komen. Gisteren op een paar Zwitsers na allemaal Fransen.
Vandaag dan, de laatste etappe in Frankrijk. Eerst naar St-Jean-Pied-de-Port. Voor velen het eindpunt van een stuk pelgrimstocht, voor anderen het begin van hun tocht. Dit mooie toeristische stadje leeft van de toestroom van pelgrims, het is een komen en gaan naar het station. De ene slaapgelegenheid naast de andere. Alles bijna volzet. Voor deze pelgrim ploseling wat te druk. Daarom heb ik besloten om nog een stukje verder te gaan en al enkele kilometers van de beklimming van morgen vandaag te doen.
De 4 kilometers van St-Jean naar Honto kunnen tellen. Recht omhoog, ik weet niet aan welk percentage, in alle geval dat belooft voor morgen. Ik sta wel versteld dat ik deze steile klim zo vlot heb gedaan. De conditie is dus toch wel in orde, afwachten tot morgen voor het echte klimwerk.
Vanavond waarschijnlijk voor de laatste maal samen gegeten met mijn tochtgenoten van de laatste 2 weken. Vanaf morgen zal iedereen zijn eigen indeling wel volgen en zijn de slaapmogelijkheden zo frequent dat we waarschijnlijk niet meer samen zullen blijven en iedereen op zijn eigen tempo verder zal gaan. Het waren in ieder geval heel fijne momenten samen met Jacqueline (discreet, heel slim en een geweldige fysiek) Jacques, de echtgenoot van Jacqueline (grappig, organisator, zeer zware hartoperatie gehad 12 jaar geleden) en Thierry (trucker die ontslag nam om deze tocht te doen, op zoek naar ... vooral zichzelf en wat stabiliteit in zijn onstuimig leven ). Samen hebben we heel fijne momenten beleefd, samen gestapt, geslapen, gekookt, samen op weg naar hetzelfde doel. We hebben op onze vriendschap dan ook met veel heimwee een frisse fles Spaanse rosé gedronken. In de Gîte vanavond in Honto (ong. 40 man) een mengelmoes van nationaliteiten. Slechts een paar Fransen, verschillende Canadezen, Duitsers, Zwitsers, Australiers... en welgeteld 1 vlaming. En wat moest die Vlaming doen? Juist, tolk spelen.
Misschien heeft iedereen wel een paar jeugdliefdes? Ik in ieder geval. Eén ervan is de liefde voor de bergen. En echte liefde verdwijnt nooit maar blijft! Daarom voel ik me vandaag zo gelukkig.
Toen ik nog jong en mooi was hebben Wiske en ikzelf al onze vakanties doorgebracht in de bergen en talloze bergtochten gemaakt. Liefde op het eerste zicht. Het zwoegen en zweten om boven te geraken, en dan uitgeput te mogen genieten van de onovertrefbare mooie vergezichten, liggend in de zon op een bergweide tussen de bergbloemen. Geen enkel gevoel kan dit maar benaderen.
Graag wil ik langs deze weg ook een "oude bergvriend " groeten. Bijna 40 jaar geleden hebben Marc V C en ikzelf een grote huttentocht gemaakt in Oostenrijk. Sindsdien mekaar uit het oog verloren en kijk nu via deze weblog en mijn tocht naar Compostela mekaar terug gevonden. Dank je St Jacques ....
Morgen de laatste tocht in Frankrijk tot voorbij St-Jean-Pied-de-Port, de poort naar de Pyreneeën. Ik ga proberen reeds een stuk van de oversteek morgen nog te doen en ergens boven in de Pyreneeën te slapen. Alles hangt af van de weersomstandigheden, want als het slecht is zijn de pelgrims verplicht langs de baan te gaan omdat er een paar weken geleden een dode is gevallen door de weersomstandigheden. Maar alles ziet er veel belovend uit. Nu maar hopen dat de conditie wel zo goed is als ze laat uitschijnen. Maar dat vernemen jullie wel vanuit Spanje.
Ik kan het zelf niet goed geloven maar in ong 60 dagen stappen vanuit Woluwe tot de Spaanse grens - 1530 km - Na morgen blijven nog 783 km te gaan. Begin jullie sponsorcentjes almaar te tellen.
Ik zou graag bij dit belangrijk punt op mijn tocht (de oversteek van de Pyreneeën) de heel vele mensen willen bedanken die reageren en aanmoedigingen blijven sturen. Ik kan ze moeilijk allemaal persoonlijk danken - af en toe moet er nog gestapt worden ! - Maar dankjewel allemaal. Nu nog de Camino Frances.
Als training naar de echte Pyreneeën - zie ze al liggen - kon de dag vandaag wel tellen. In tegenstelling met gisteren ging het vandaag echter heel vlot. Blijkbaar de eerste bergjes van gisteren goed verteerd. Vandaag, alhoewel ze langer en steiler waren, geen enkel probleem. Vandaag ook een ongeoorloofd slecht stuk gehad. Ongeveer anderhalf uur rechtdoor omhoog, door een "weg" die blijkbaar ook door de koeien en paarden wordt gebruikt om van en naar de hogergelegen weiden te gaan. Dit was echt niet meer stappen, maar ploeteren iedere stap dieper en dieper wegzakkend in de zuigende modder, zodanig zelf dat de modderbrij langs boven in de schoenen sijpelde. Bovengekomen andere kousen aangedaan en schoenen zo goed als mogelijk in het natte gras afgekuisd. Er is nog werk vanavond.
Ik ben vandaag precies 50 stapdagen onderweg, en zoals het nu gaat mag het nog heel lang voortduren, want dit is gezond afzien, maar vooral genieten van de prachtige omgeving en ontmoetingen. Terwijl ik hier in een plaatselijk café zit te wachten tot de beschikbare computer vrij is, komt hier een Australisch koppel voorbij, jawel op weg naar Santiago. Onvoorstelbaar toch. Ze hebben de weg al eens gedaan via Le Puy. Ze vertellen mij als je eens de weg hebt gedaan je er telkens opnieuw naar toe wil!?? Dat belooft!
Ik ga nu mijn Chambre d'hôte opzoeken en proberen mijn schoenen enigszins proper te krijgen. Misschien lukt het mij nog in Frankrijk te bloggen zoniet, tot in Spanje!
Er zijn zo van die geuren die een mens zijn gans leven bijblijven. Je blijft die herkennen, hoe dan ook. Toen ik gisterenavond in de tent die door de gemeente als slaapplaats voor pelgrims is ingericht binnenkwam, herkende ik onmiddelijk de tentgeur van zovele chirobivakken. Ik voelde me terug echt op kamp, zo in een tent met 6 veldbedden, de slaapzak. Zalig!
Het is vandaag een zware dag geweest, meer en meer kleine en grotere bergjes, heel veel mist en pas in de late namiddag volop zon. Ik zit nu voor een paar dagen in de Pyrénées Atlantiques, met stilaan een berglandschap, prachtige wandelwegen. Het was wel wat aanpassen na een aantal dagen vlak. De voeten en spieren deden vanavond wel degelijk pijn. Het wordt ook drukker in de gîtes. Vanavond was er zelfs volk teveel en zijn er een aantal elders moeten gaan zoeken. In een Gîte van de Compostelagemeenschap kan men niet reserveren. Dus first in first out. De volgende 3 resterende nachten in Frankrijk heb ik reeds vastgelegd, want het wordt nu een paar dagen zeer moeillijk om plaats te vinden. Alle wegen naar Compostela gaan richting St-Jean-Pied-de-Port en komen nu samen, vandaar .
Heb vanavond in de gîte ook een Hollander - Stefaan - uit Maastricht ontmoet. Zeg maar een "Vliegende Hollander", met een gemiddelde tussen de 40 en 50 km per dag! Vertrokken eind maart in Maastricht. Stefaan zie ik aan dit tempo niet meer terug.
St-Jacques de Compostelle. Dat ze deze man heilig hebben verklaard, wel voor één keer heeft de kerk gelijk. Deze man luistert teminste naar zijn pelgrims, en hij is mee met z'n tijd. Eén klachtenmail (zie gisteren) en hij reageert al. Vandaag prachtig weer, en inderdaad de ritsbroek doet het. Spijtig van al het werk van ons nichtje want nu steken de onderste verdiepingen in mijn rugzak.
Vandaag bezig aan de laatste dag door de Landes, het landschap verandert van vlakke, zandachtige wegen in licht golvende groene weiden. Volgens de mensen hier zal het tenminste 40 jaar duren vooraleer de aangerichte schade zal hersteld zijn. Intussen zijn de houtprijzen gekelderd en niemand wil nog hout opkopen. De papierfabrieken zitten met nooit geziene voorraden hout en willen bestaande contracten niet honoreren. Ik zal het beeld van de Landes en de wanhoop van de mensen hier niet vlug vergeten. Vanavond zouden we in een tent slapen??
In alle wandelgidsen wordt reclame gemaakt voor het wonder van de "ritsbroek". Ideaal voor als de zon plots zou schijnen. Je kan je broek afritsen en je hebt zowaar een korte zomerse broek. Ik wil als bijna ervaren pelgrim protesteren tegen deze kortzichtige, eenzijdige en misleidende reclame. Ikzelf loop hier door Frankrijk met zo eentje uit de reclameboekjes, en ik heb er inderdaad al heel veel plezier aan beleefd maar om héél andere redenen dan in de reclame.
Beste lezer, vergeet al die nonsens want zo een ritsbroek is vooral en alleen goed bij regen en modderspelen. Als je als pelgrim soms dwars door alles heen moet hoef je 's avonds niet telkens opnieuw gans uw broek te wassen. Ikzelf heb er zo eentje in 3 verdiepingen. Soms moet je maar 1 verdieping, soms 2 verdiepingen afritsen en wassen. Alles hangt natuurlijk af hoe graag het leidend (lijdend) voorwerp modderspelen associeert met zijn jeugd en hier met of tegen zijn goesting aan deelneemt.
Omdat ik nogal praktisch ben aangelegd gaat het afritsen van 1 en zelfs 2 verdiepingen zonder problemen. Het wassen stelt na bijna 2 maanden pelgrimstocht geen enkel probleem meer. Maar 's morgens al die stukken terug aan mekaar ritsen??? Meestal is het resultaat iets totaal anders dan het origineel, en wat erger is, je kan er niet in. Maar dat staat natuurlijk niet in de reclamefolders! Mijn broek hangt nu wijselijk in zijn geheel aan de wasdraad. De reclameslogan van zonne*zomerbroek zal nog moeten blijken, misschien in Spanje? Want voorlopig, veel, heel veel modderspelen.
Na de was, nu nog wat proberen te koken en dan slapen. Zojuist een camping gevonden waar ik een mooie caravan kan huren voor een nacht voor slechts 10. Morgenvroeg eerst St-Sever bezoeken want vandaag 1 mei is alles dicht, en dan verder voor een korte tocht van ong 18 km.
Gezien het een lange tocht zou worden was ik vanmorgen al om 7.30 op stap. De zon deed wel moeite, maar het was zo dicht gemist dat je echt van paal tot paal kentekens moest zoeken. Tegen 9 uur is de mist dan opgetrokken en werd het een mooie zonnige dag zonder echt warm te zijn. Ideaal stapweer. De schade die de storm in januari hier heeft aangericht blijft indrukwekkend. Bij momenten bijna apocalytische beelden, zoals je ze alleen in rampenfilms ziet. Met man en macht wordt hier nog altijd gewerkt om omgewaaide bomen te ruimen en afgeknakte electriciteispalen te vernieuwen. Het geluid van de kettingzagen blijf je overal horen.
Een licht lopende weg, dikwijls een fietsweg zoals er hier overal kris kras door de bossen lopen, gelukkig met zachte zijbermen om in te lopen . De 31 km probleemloos gestapt. Hopelijk blijft de conditie zo tot aan de Pyreneeën, want dat wordt wat anders vrees ik.
Thiery, één van de 3 andere pelgrims krijgt het moeilijk. Hij heeft wel karakter maar zijn rechtervoet en been worden alsmaar roder en dikker. Jacqueline- 59 jaar - in een vorig leven waarschijnlijk een berggeit geweest, huppelt er hier door alsof ze thuis in haar tuin wandelt. Ze is daarenboven professor biologie en plantkunde en plukt hier en daar bladeren waar ze dan s avonds thee van maakt. Ik ben gisterenavond in een plaatselijk cafe toch maar een Leffe gaan drinken. Morgen is er hier een groot probleem. 1 mei en ALLES dicht - ook gemeentelijke refuges voor pelgrims. Het is blijkbaar verboden in Frankrijk voor pelgrims zich te verplaatsen op 1 mei (? ). We hebben ergens een camping gevonden die wel open - zou zijn ??? - Maar dat zijn zorgen voor morgen. Nu alvast nog inkopen gaan doen, want vanavond en morgenavond gaan we zelf koken in onze refuge.
Ik werd dus vanmorgen ergens onderweg terug afgezet op mijn pelgrimsroute. Vandaag een dag door de Landes. De Landes zijn in januari getroffen door een enorme storm. De aangerichte schade is niet te overzien. Ganse bossen zijn verwoest, een triestig zicht. Daarenboven is men bezig dwars door de Landes een autostrade aan te leggen van Bordeaux naar Pau. Dit alles maakt dat alle bestaande wegaanduidingen verwoest of verdwenen zijn. En verdwalen in de bossen van de Landes, je mag er best niet aan denken. Gelukkig onderweg een paar mensen tegengekomen die bezig waren puin te ruimen en die me op de juiste weg hebben gezet. Aangekomen in Roquefort, en in de kleine Gîte - 4 plaatsen - al iemand (een jonge Fransman die al een gans jaar op stap is door Europa, zo iemand die niet van deze wereld lijkt te zijn). Gelukkig is er een heel klein, fijn en heel goedkoop hotel. We hebben dan met z'n 4 de kosten gedeeld en ik slaap dus vannacht terug in een hotel !!!
De mensen hier in de Landes zijn zo begaan met de verwoestingen en de grote werken aan de autostrade dat ze vrezen dat de toeristen zullen wegblijven. Anderzijds blijkt meer en meer dat de pelgrims hier een beetje worden aanzien als rugzaktoeristen, die toch geen andere keuze hebben. Alle dorpjes willen de zogezegde "historische route" in hun dorp, maar als je er eenmaal bent is er weinig of geen accomodatie. Op naar Spanje, naar de Camino, Nog 8 dagen .
VANDAAG DE MIJLPAAL GEZIEN WAAROP STAAT : COMPOSTELA 1000 KM !!!!!!!!!!!!!
Het is een dag geweest die ik niet vlug zal vergeten. Eerst en vooral het eerste stukje door de Landes. Dennebossen, weg rechtdoor, een oude spoorweg die werd omgetoverd tot wandelweg. Wel aangenamer om te stappen dan de asfaltwegen van de laatste dagen. Zonder problemen aangekomen in Captieux waar ik een reservatie van mijn collega's -pelgrims had overgenomen in een hotel, zij zouden nog een 10 km verder gaan, maar ik had nood om eens alleen te zijn en wil me absoluut niet opblazen, zou heel graag Compostela halen.
In het hotel aangekomen rond 14.30 viel de kamer mij echt al tegen, ergens in een niet afgewerkt achtergebouw een rommelige kamer met 3 bedden, waarvan er één doenbaar was. Enfin, ik zou wel slapen zeker. Ik had juist mijn was gedaan in een oude badkuip en me wat te rusten gelegd, toen er op de deur werd gebonkt. De eigenaar was daar met een andere pelgrim, een oudere man - Alain - zonder iets te vragen zei de eigenaar dat deze man ook op deze kamer moest slapen. Toen ik een opmerking maakte over de staat van de bedden en kamer (de electriciteit was schrikwekkend, de venster sloot niet ...) werd hij kwaad en zeer onbeleefd. Wetende dat ik hiervoor 49 moest betalen , was bij mij de maat vol en zonder iets te zeggen heb ik mijn rugzak ingepakt en ben weggegaan. Dit is echt profiteren van pelgrims wetende dat er toch geen andere slaapgelegenheid is. Daar stond ik dan op straat met mijn rugzak , en de volgende halte op de route is 32 km verder!!! Ik heb trouwens achteraf de andere pelgrim nog gezien, een fransman en hij heeft van alles foto's gemaakt en zou die aan de "Mairie" gaan afgeven.
Ik ben dan ten einde raad een bar-tabac binnengestapt, het was trouwens serieus aan het regenen. De man daar heeft mij enorm geholpen en is beginnen zoeken en rondbellen tot hij een hotel had gevonden een 15 km vandaar, maar volledig uit de route. Ik zou stappen en intussen autostop doen. Stappen ok, maar auto's?? vergeet het. Na een 5 km ben ik teruggegaan naar de bar-tabac en heeft die man nogmaals gebeld naar het hotel, die dan zo vriendelijk waren om mij met een auto te komen ophalen. Eind goed al goed om 20 uur was ik in het hotel. Het was wel duur, maar in orde. De mensen van het hotel hebben mij daarenboven vandaag nog terug op mijn pelgrimsroute afgezet. Het einde van een bewogen dag.
Ik werd vanmorgen, na een heerlijk ontbijt - met eitjes - door mijn gastheer terug naar mijn vertrekpunt gebracht : de brug over de Garonne. Een tocht met opnieuw veel asfaltwegeltjes. Enerzijds goed, want het heeft vannacht weer veel geregend, anderzijds niet goed voor de onderste ledematen.
Thiery is het volgende slachtoffer. Het ging niet goed met hem. Ik heb hem mijn wandelstokken gegeven en dat heeft blijkbaar een beetje geholpen, want hij heeft met veel moeite Bazas bereikt. Hij ligt nu al uitgeteld te recupereren op bed, hopelijk is hij morgen genoeg hersteld zodat we met z'n 4 verder kunnen. We slapen in een gemeentelijke opvang, juist 4 bedden in een heel klein lokaaltje ergens op zolder van een oude jongensschool. Maar slapen zullen we doen, daar mag je zeker van zijn.
Vandaag onderweg ergens een mooie spreuk gelezen: Een toerist verlangt ... Een pelgrim dankt ...
De kleren en schoenen waren vanochtend nog niet echt droog. Het heeft trouwens de ganse nacht hard geregend. Alles ligt er door en doornat bij. Gedurende de dag is het gelukkig droog gebleven. De ganse dag op asfalt gelopen en dat begint zich te laten voelen in de benen en achillespees. Vandaag aangekomen aan de Garonne. De ganse dag trouwens tussen wijngaarden gelopen van "Entre-Deux-Mers". De 2 zeeën waarvan sprake zijn dus in feite rivieren nl. de Dordogne en de Garonne.
Ik wordt vanavond om 5 uur opgehaald aan de kerk door mijn gastgezin . Gezien we reeds om 14u - in La Réole zijn ben ik op zoek gegaan om iets te vinden dat op een zondagmiddag open is. Een ganse zoektocht. Eindelijk iets gevonden. Het blijkt een soort gokcafe te zijn. Ongeloofelijk hoeveel mensen - allemaal mannen - hier binnenlopen om op één of ander toestel een soort bulletin te valideren. Er staan 8 grote tv-toestellen met constant paardenkoersen, trekkingen allerhande van subito tot een soort lotto, en vegastoestanden. Nooit voordien heb ik zoiets gezien, en dat uren aan een stuk in en uit.
Rond 17 uur komt mijn gastheer me dan ophalen. Het blijkt een grote wijnboer te zijn die Bordeaux produceert. Ik krijg een ganse rondleiding op zijn bedrijf - met uiteraard bijhorende proeverij ... 's Avonds heeft Bernadette, de gastvrouw, een overheerlijke maaltijd klaargemaakt voorafgegaan door een "Entre-Deux-Mers" als aperitief en op het menu "sanglier" begeleid door de hoogstnodige, bijhorende grote Bordeaux. 't Leven van een pelgrim kan ....
Mijn gastvrouw heeft zelfs voor de eerste keer zachtgekookte eitjes gemaakt voor het ontbijt van deze pelgrim. Nooit voordien heeft een pelgrim mogen proeven van de eitjes van Bernadette! Voor wie in de streek ooit een chambre d'hôte zoekt. Niet twijfelen. Eén adres "Bernadette".
Pelgrim zijn is je pelgrimstaf nemen en op weg gaan. Je kleine zekerheden verlaten om te ervaren wat en wie de grote zekerheid is en daarop mogen steunen als op een staf.
tekst : Vlaams genootschap van Santiago de Compostela
Middeleeuws vers.
Ik kom, ik weet niet vanwaar. Ik ben, ik weet niet wie. Ik sterf, ik weet niet wanneer Ik ga, ik weet niet waarheen.
Het verbaast me dat ik vrolijk ben...
Vrienden
Vrienden zijn als bomen Ze wachten tot je nog eens langs komt en ze zijn onverstoorbaar als je wegblijft.
Ook na maanden afwezigheid kan je draad gewoon weer opnemen, omdat intussen niets werd afgebroken.
Vrienden zijn als bomen, op een goede afstand van elkaar geplant zo moeten ze elkaar niets betwisten. Ze kennen geen afgunst maar nodigen elkaar wel uit " Hoger " te groeien.
Vrienden zijn als bomen, en bomen buigen niet maar ze wuiven.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
And then one day A magic day He passed my way And while we spoke of many things Fools and kings This He said to me: "The greatest thing you'll ever learn Is just to love and be loved in return"
Pelgrimstocht
Blote voeten zij zoeken een weg om te gaan tasten haar ziel af haar hele bestaan Als een pelgrim doorloopt ze haar lichaam, haar tempel gevoelig, aandachtig erkent elke drempel Stoten haar voeten zich blaren, gewond, werpt ze het licht op wat in de weg stond Dansen haar voeten zich vrij en verlicht, haar lichaam gevleugeld een vredig gezicht Zo reist ze, ontdekt ze een wereld van zijn Neemt steeds minder mee Rest wat brood en wat wijn
DE CAMINO
Geen gewone weg want zij laat geen loopje met zich nemen
maar trekt haar eigen spoor in eenieder die haar gaat.
Zij laat zich voelen in het hart, en geeft niets om de benen
Life is a pelgrimage. The wise man does not rest by the roadside inns. He marches direct to the illimitable domain of eternal bliss, his ultimate destination
