Pilgrim, how you journey On the road you chose To find out why the winds die And where the stories go.
All days come from one day That much you must know, You cannot change what's over But only where you go.
One way leads to diamonds, One way leads to gold, Another leads you only To everything you're told.
In your heart you wonder Which of these is true; The road that leads to nowhere, The road that leads to you.
Will you find the answer In all you say and do? Will you find the answer In you?
Each heart is a pilgrim, Each one wants to know The reason why the winds die And where the stories go.
Pilgrim, in your journey You may travel far, For pilgrim it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
ALLEEN ZIJ DIE ONDERWEG ZIJN, KUNNEN DE HOOP KOESTEREN OOIT AAN TE KOMEN
Wie deze weg wil gaan moet de oude stenen eren met vers zweet en gebed de luide geest bezweren
om stilte te verstaan
Van Sint-Stevens-Woluwe te voet naar Santiago de Compostela ... IEMAND is me voorgegaan, daarom wil ik deze weg ook gaan.
06-05-2009
Dag 51 - 5 mei
Sauveterre - Ostabat : 27 km
Misschien heeft iedereen wel een paar jeugdliefdes? Ik in ieder geval. Eén ervan is de liefde voor de bergen. En echte liefde verdwijnt nooit maar blijft! Daarom voel ik me vandaag zo gelukkig.
Toen ik nog jong en mooi was hebben Wiske en ikzelf al onze vakanties doorgebracht in de bergen en talloze bergtochten gemaakt. Liefde op het eerste zicht. Het zwoegen en zweten om boven te geraken, en dan uitgeput te mogen genieten van de onovertrefbare mooie vergezichten, liggend in de zon op een bergweide tussen de bergbloemen. Geen enkel gevoel kan dit maar benaderen.
Graag wil ik langs deze weg ook een "oude bergvriend " groeten. Bijna 40 jaar geleden hebben Marc V C en ikzelf een grote huttentocht gemaakt in Oostenrijk. Sindsdien mekaar uit het oog verloren en kijk nu via deze weblog en mijn tocht naar Compostela mekaar terug gevonden. Dank je St Jacques ....
Morgen de laatste tocht in Frankrijk tot voorbij St-Jean-Pied-de-Port, de poort naar de Pyreneeën. Ik ga proberen reeds een stuk van de oversteek morgen nog te doen en ergens boven in de Pyreneeën te slapen. Alles hangt af van de weersomstandigheden, want als het slecht is zijn de pelgrims verplicht langs de baan te gaan omdat er een paar weken geleden een dode is gevallen door de weersomstandigheden. Maar alles ziet er veel belovend uit. Nu maar hopen dat de conditie wel zo goed is als ze laat uitschijnen. Maar dat vernemen jullie wel vanuit Spanje.
Ik kan het zelf niet goed geloven maar in ong 60 dagen stappen vanuit Woluwe tot de Spaanse grens - 1530 km - Na morgen blijven nog 783 km te gaan. Begin jullie sponsorcentjes almaar te tellen.
Ik zou graag bij dit belangrijk punt op mijn tocht (de oversteek van de Pyreneeën) de heel vele mensen willen bedanken die reageren en aanmoedigingen blijven sturen. Ik kan ze moeilijk allemaal persoonlijk danken - af en toe moet er nog gestapt worden ! - Maar dankjewel allemaal. Nu nog de Camino Frances.
Als training naar de echte Pyreneeën - zie ze al liggen - kon de dag vandaag wel tellen. In tegenstelling met gisteren ging het vandaag echter heel vlot. Blijkbaar de eerste bergjes van gisteren goed verteerd. Vandaag, alhoewel ze langer en steiler waren, geen enkel probleem. Vandaag ook een ongeoorloofd slecht stuk gehad. Ongeveer anderhalf uur rechtdoor omhoog, door een "weg" die blijkbaar ook door de koeien en paarden wordt gebruikt om van en naar de hogergelegen weiden te gaan. Dit was echt niet meer stappen, maar ploeteren iedere stap dieper en dieper wegzakkend in de zuigende modder, zodanig zelf dat de modderbrij langs boven in de schoenen sijpelde. Bovengekomen andere kousen aangedaan en schoenen zo goed als mogelijk in het natte gras afgekuisd. Er is nog werk vanavond.
Ik ben vandaag precies 50 stapdagen onderweg, en zoals het nu gaat mag het nog heel lang voortduren, want dit is gezond afzien, maar vooral genieten van de prachtige omgeving en ontmoetingen. Terwijl ik hier in een plaatselijk café zit te wachten tot de beschikbare computer vrij is, komt hier een Australisch koppel voorbij, jawel op weg naar Santiago. Onvoorstelbaar toch. Ze hebben de weg al eens gedaan via Le Puy. Ze vertellen mij als je eens de weg hebt gedaan je er telkens opnieuw naar toe wil!?? Dat belooft!
Ik ga nu mijn Chambre d'hôte opzoeken en proberen mijn schoenen enigszins proper te krijgen. Misschien lukt het mij nog in Frankrijk te bloggen zoniet, tot in Spanje!
Er zijn zo van die geuren die een mens zijn gans leven bijblijven. Je blijft die herkennen, hoe dan ook. Toen ik gisterenavond in de tent die door de gemeente als slaapplaats voor pelgrims is ingericht binnenkwam, herkende ik onmiddelijk de tentgeur van zovele chirobivakken. Ik voelde me terug echt op kamp, zo in een tent met 6 veldbedden, de slaapzak. Zalig!
Het is vandaag een zware dag geweest, meer en meer kleine en grotere bergjes, heel veel mist en pas in de late namiddag volop zon. Ik zit nu voor een paar dagen in de Pyrénées Atlantiques, met stilaan een berglandschap, prachtige wandelwegen. Het was wel wat aanpassen na een aantal dagen vlak. De voeten en spieren deden vanavond wel degelijk pijn. Het wordt ook drukker in de gîtes. Vanavond was er zelfs volk teveel en zijn er een aantal elders moeten gaan zoeken. In een Gîte van de Compostelagemeenschap kan men niet reserveren. Dus first in first out. De volgende 3 resterende nachten in Frankrijk heb ik reeds vastgelegd, want het wordt nu een paar dagen zeer moeillijk om plaats te vinden. Alle wegen naar Compostela gaan richting St-Jean-Pied-de-Port en komen nu samen, vandaar .
Heb vanavond in de gîte ook een Hollander - Stefaan - uit Maastricht ontmoet. Zeg maar een "Vliegende Hollander", met een gemiddelde tussen de 40 en 50 km per dag! Vertrokken eind maart in Maastricht. Stefaan zie ik aan dit tempo niet meer terug.
St-Jacques de Compostelle. Dat ze deze man heilig hebben verklaard, wel voor één keer heeft de kerk gelijk. Deze man luistert teminste naar zijn pelgrims, en hij is mee met z'n tijd. Eén klachtenmail (zie gisteren) en hij reageert al. Vandaag prachtig weer, en inderdaad de ritsbroek doet het. Spijtig van al het werk van ons nichtje want nu steken de onderste verdiepingen in mijn rugzak.
Vandaag bezig aan de laatste dag door de Landes, het landschap verandert van vlakke, zandachtige wegen in licht golvende groene weiden. Volgens de mensen hier zal het tenminste 40 jaar duren vooraleer de aangerichte schade zal hersteld zijn. Intussen zijn de houtprijzen gekelderd en niemand wil nog hout opkopen. De papierfabrieken zitten met nooit geziene voorraden hout en willen bestaande contracten niet honoreren. Ik zal het beeld van de Landes en de wanhoop van de mensen hier niet vlug vergeten. Vanavond zouden we in een tent slapen??
In alle wandelgidsen wordt reclame gemaakt voor het wonder van de "ritsbroek". Ideaal voor als de zon plots zou schijnen. Je kan je broek afritsen en je hebt zowaar een korte zomerse broek. Ik wil als bijna ervaren pelgrim protesteren tegen deze kortzichtige, eenzijdige en misleidende reclame. Ikzelf loop hier door Frankrijk met zo eentje uit de reclameboekjes, en ik heb er inderdaad al heel veel plezier aan beleefd maar om héél andere redenen dan in de reclame.
Beste lezer, vergeet al die nonsens want zo een ritsbroek is vooral en alleen goed bij regen en modderspelen. Als je als pelgrim soms dwars door alles heen moet hoef je 's avonds niet telkens opnieuw gans uw broek te wassen. Ikzelf heb er zo eentje in 3 verdiepingen. Soms moet je maar 1 verdieping, soms 2 verdiepingen afritsen en wassen. Alles hangt natuurlijk af hoe graag het leidend (lijdend) voorwerp modderspelen associeert met zijn jeugd en hier met of tegen zijn goesting aan deelneemt.
Omdat ik nogal praktisch ben aangelegd gaat het afritsen van 1 en zelfs 2 verdiepingen zonder problemen. Het wassen stelt na bijna 2 maanden pelgrimstocht geen enkel probleem meer. Maar 's morgens al die stukken terug aan mekaar ritsen??? Meestal is het resultaat iets totaal anders dan het origineel, en wat erger is, je kan er niet in. Maar dat staat natuurlijk niet in de reclamefolders! Mijn broek hangt nu wijselijk in zijn geheel aan de wasdraad. De reclameslogan van zonne*zomerbroek zal nog moeten blijken, misschien in Spanje? Want voorlopig, veel, heel veel modderspelen.
Na de was, nu nog wat proberen te koken en dan slapen. Zojuist een camping gevonden waar ik een mooie caravan kan huren voor een nacht voor slechts 10. Morgenvroeg eerst St-Sever bezoeken want vandaag 1 mei is alles dicht, en dan verder voor een korte tocht van ong 18 km.
Gezien het een lange tocht zou worden was ik vanmorgen al om 7.30 op stap. De zon deed wel moeite, maar het was zo dicht gemist dat je echt van paal tot paal kentekens moest zoeken. Tegen 9 uur is de mist dan opgetrokken en werd het een mooie zonnige dag zonder echt warm te zijn. Ideaal stapweer. De schade die de storm in januari hier heeft aangericht blijft indrukwekkend. Bij momenten bijna apocalytische beelden, zoals je ze alleen in rampenfilms ziet. Met man en macht wordt hier nog altijd gewerkt om omgewaaide bomen te ruimen en afgeknakte electriciteispalen te vernieuwen. Het geluid van de kettingzagen blijf je overal horen.
Een licht lopende weg, dikwijls een fietsweg zoals er hier overal kris kras door de bossen lopen, gelukkig met zachte zijbermen om in te lopen . De 31 km probleemloos gestapt. Hopelijk blijft de conditie zo tot aan de Pyreneeën, want dat wordt wat anders vrees ik.
Thiery, één van de 3 andere pelgrims krijgt het moeilijk. Hij heeft wel karakter maar zijn rechtervoet en been worden alsmaar roder en dikker. Jacqueline- 59 jaar - in een vorig leven waarschijnlijk een berggeit geweest, huppelt er hier door alsof ze thuis in haar tuin wandelt. Ze is daarenboven professor biologie en plantkunde en plukt hier en daar bladeren waar ze dan s avonds thee van maakt. Ik ben gisterenavond in een plaatselijk cafe toch maar een Leffe gaan drinken. Morgen is er hier een groot probleem. 1 mei en ALLES dicht - ook gemeentelijke refuges voor pelgrims. Het is blijkbaar verboden in Frankrijk voor pelgrims zich te verplaatsen op 1 mei (? ). We hebben ergens een camping gevonden die wel open - zou zijn ??? - Maar dat zijn zorgen voor morgen. Nu alvast nog inkopen gaan doen, want vanavond en morgenavond gaan we zelf koken in onze refuge.
Ik werd dus vanmorgen ergens onderweg terug afgezet op mijn pelgrimsroute. Vandaag een dag door de Landes. De Landes zijn in januari getroffen door een enorme storm. De aangerichte schade is niet te overzien. Ganse bossen zijn verwoest, een triestig zicht. Daarenboven is men bezig dwars door de Landes een autostrade aan te leggen van Bordeaux naar Pau. Dit alles maakt dat alle bestaande wegaanduidingen verwoest of verdwenen zijn. En verdwalen in de bossen van de Landes, je mag er best niet aan denken. Gelukkig onderweg een paar mensen tegengekomen die bezig waren puin te ruimen en die me op de juiste weg hebben gezet. Aangekomen in Roquefort, en in de kleine Gîte - 4 plaatsen - al iemand (een jonge Fransman die al een gans jaar op stap is door Europa, zo iemand die niet van deze wereld lijkt te zijn). Gelukkig is er een heel klein, fijn en heel goedkoop hotel. We hebben dan met z'n 4 de kosten gedeeld en ik slaap dus vannacht terug in een hotel !!!
De mensen hier in de Landes zijn zo begaan met de verwoestingen en de grote werken aan de autostrade dat ze vrezen dat de toeristen zullen wegblijven. Anderzijds blijkt meer en meer dat de pelgrims hier een beetje worden aanzien als rugzaktoeristen, die toch geen andere keuze hebben. Alle dorpjes willen de zogezegde "historische route" in hun dorp, maar als je er eenmaal bent is er weinig of geen accomodatie. Op naar Spanje, naar de Camino, Nog 8 dagen .
VANDAAG DE MIJLPAAL GEZIEN WAAROP STAAT : COMPOSTELA 1000 KM !!!!!!!!!!!!!
Het is een dag geweest die ik niet vlug zal vergeten. Eerst en vooral het eerste stukje door de Landes. Dennebossen, weg rechtdoor, een oude spoorweg die werd omgetoverd tot wandelweg. Wel aangenamer om te stappen dan de asfaltwegen van de laatste dagen. Zonder problemen aangekomen in Captieux waar ik een reservatie van mijn collega's -pelgrims had overgenomen in een hotel, zij zouden nog een 10 km verder gaan, maar ik had nood om eens alleen te zijn en wil me absoluut niet opblazen, zou heel graag Compostela halen.
In het hotel aangekomen rond 14.30 viel de kamer mij echt al tegen, ergens in een niet afgewerkt achtergebouw een rommelige kamer met 3 bedden, waarvan er één doenbaar was. Enfin, ik zou wel slapen zeker. Ik had juist mijn was gedaan in een oude badkuip en me wat te rusten gelegd, toen er op de deur werd gebonkt. De eigenaar was daar met een andere pelgrim, een oudere man - Alain - zonder iets te vragen zei de eigenaar dat deze man ook op deze kamer moest slapen. Toen ik een opmerking maakte over de staat van de bedden en kamer (de electriciteit was schrikwekkend, de venster sloot niet ...) werd hij kwaad en zeer onbeleefd. Wetende dat ik hiervoor 49 moest betalen , was bij mij de maat vol en zonder iets te zeggen heb ik mijn rugzak ingepakt en ben weggegaan. Dit is echt profiteren van pelgrims wetende dat er toch geen andere slaapgelegenheid is. Daar stond ik dan op straat met mijn rugzak , en de volgende halte op de route is 32 km verder!!! Ik heb trouwens achteraf de andere pelgrim nog gezien, een fransman en hij heeft van alles foto's gemaakt en zou die aan de "Mairie" gaan afgeven.
Ik ben dan ten einde raad een bar-tabac binnengestapt, het was trouwens serieus aan het regenen. De man daar heeft mij enorm geholpen en is beginnen zoeken en rondbellen tot hij een hotel had gevonden een 15 km vandaar, maar volledig uit de route. Ik zou stappen en intussen autostop doen. Stappen ok, maar auto's?? vergeet het. Na een 5 km ben ik teruggegaan naar de bar-tabac en heeft die man nogmaals gebeld naar het hotel, die dan zo vriendelijk waren om mij met een auto te komen ophalen. Eind goed al goed om 20 uur was ik in het hotel. Het was wel duur, maar in orde. De mensen van het hotel hebben mij daarenboven vandaag nog terug op mijn pelgrimsroute afgezet. Het einde van een bewogen dag.
Ik werd vanmorgen, na een heerlijk ontbijt - met eitjes - door mijn gastheer terug naar mijn vertrekpunt gebracht : de brug over de Garonne. Een tocht met opnieuw veel asfaltwegeltjes. Enerzijds goed, want het heeft vannacht weer veel geregend, anderzijds niet goed voor de onderste ledematen.
Thiery is het volgende slachtoffer. Het ging niet goed met hem. Ik heb hem mijn wandelstokken gegeven en dat heeft blijkbaar een beetje geholpen, want hij heeft met veel moeite Bazas bereikt. Hij ligt nu al uitgeteld te recupereren op bed, hopelijk is hij morgen genoeg hersteld zodat we met z'n 4 verder kunnen. We slapen in een gemeentelijke opvang, juist 4 bedden in een heel klein lokaaltje ergens op zolder van een oude jongensschool. Maar slapen zullen we doen, daar mag je zeker van zijn.
Vandaag onderweg ergens een mooie spreuk gelezen: Een toerist verlangt ... Een pelgrim dankt ...
De kleren en schoenen waren vanochtend nog niet echt droog. Het heeft trouwens de ganse nacht hard geregend. Alles ligt er door en doornat bij. Gedurende de dag is het gelukkig droog gebleven. De ganse dag op asfalt gelopen en dat begint zich te laten voelen in de benen en achillespees. Vandaag aangekomen aan de Garonne. De ganse dag trouwens tussen wijngaarden gelopen van "Entre-Deux-Mers". De 2 zeeën waarvan sprake zijn dus in feite rivieren nl. de Dordogne en de Garonne.
Ik wordt vanavond om 5 uur opgehaald aan de kerk door mijn gastgezin . Gezien we reeds om 14u - in La Réole zijn ben ik op zoek gegaan om iets te vinden dat op een zondagmiddag open is. Een ganse zoektocht. Eindelijk iets gevonden. Het blijkt een soort gokcafe te zijn. Ongeloofelijk hoeveel mensen - allemaal mannen - hier binnenlopen om op één of ander toestel een soort bulletin te valideren. Er staan 8 grote tv-toestellen met constant paardenkoersen, trekkingen allerhande van subito tot een soort lotto, en vegastoestanden. Nooit voordien heb ik zoiets gezien, en dat uren aan een stuk in en uit.
Rond 17 uur komt mijn gastheer me dan ophalen. Het blijkt een grote wijnboer te zijn die Bordeaux produceert. Ik krijg een ganse rondleiding op zijn bedrijf - met uiteraard bijhorende proeverij ... 's Avonds heeft Bernadette, de gastvrouw, een overheerlijke maaltijd klaargemaakt voorafgegaan door een "Entre-Deux-Mers" als aperitief en op het menu "sanglier" begeleid door de hoogstnodige, bijhorende grote Bordeaux. 't Leven van een pelgrim kan ....
Mijn gastvrouw heeft zelfs voor de eerste keer zachtgekookte eitjes gemaakt voor het ontbijt van deze pelgrim. Nooit voordien heeft een pelgrim mogen proeven van de eitjes van Bernadette! Voor wie in de streek ooit een chambre d'hôte zoekt. Niet twijfelen. Eén adres "Bernadette".
De 38 km van gisteren zijn er tenslotte nog 42 geworden, want om te eten en te winkelen moesten we telkens de Dordogne oversteken, heen en terug .
Vandaag de ganse dag in de regen gelopen, doornat, zelfs de voeten ondanks alle reclamebeloftes van schoenmerken allerhande. Maar ja de laatste 5 km waren echte modderspelen in het bos, soms tot aan de enkels weggezogen in de modder. Het werd dus vanavond schrobben en wassen. Gelukkig zitten we (het groepje waar ik nu al een paar dagen mee optrek: Jacqueline en haar man Jacques en Thiery) in een prachtige nieuwe gite, waar juist plaats is voor 4 personen. Bij het inschrijven van mijn daggegevens merk ik dat ik vandaag juist 1000 km heb gestapt vanuit Reims op 16 maart. Dus vanuit Woluwe staan er nu 1250 op de teller.
Na een heel goeie nacht bij mijn Afrikaans gastgezin - 's morgens waren er plots 2 kinderen meer - ik weet niet meer hoeveel er juist rondliepen maar het was er een gezellige chaos - op z 'n Afrikaans, vertrokken voor een lange tocht. Het was al een tijdje geleden dat ik nog zo'n mooie tocht deed. De Dordogne op z'n best. Groen, op en af, wijngaarden en zon. Voorlopig blijft de conditie intact. De 38 km zonder problemen gestapt. Vanavond de machtige Dordogne overgestoken, de grens tussen de departementen Dordogne en Gironde.
Ik zit nu echt wel in Zuid-Frankrijk. Alleen is het departement Gironde het enige waar geen markeringen van de Compostela-route zijn aangebracht. Het wordt dus behelpen met kaart en een summiere wegbeschrijving. Mijn mede-pelgrims zijn wel een beetje in paniek. Ik hoop dat mijn kaartleeservaring uit een vorig chiroleven me zal helpen.
Vanmorgen toen ik de sleutel van mijn pastorie ging terugbrengen bij de pastoor stond die juist klaar om naar de kerk te gaan voor de Laudes. Gelukkig is mijn "kerklatijn " uit mijn misdienaarstijd door de jaren heen op peil gebleven en kon ik hier en daar toch nog wat meezingen.
Daarna de plaatselijke markt op donderdag gaan bezoeken. Heel wat te zien, maar vooral veel asperges. Beroepsmisvorming waarschijnlijk, op zoek naar "onze echte witte asperges" maar niet te vinden. Dit doet me echt watertanden en hopelijk ben ik terug thuis om toch nog eens "goeie" asperges te kunnen eten.
Vandaag heeft één van mijn mede-pelgrims onderweg, pijn aan de voet gekregen, zodanig zelfs dat hij een dokter heeft moeten zoeken. Hij mag heel voorzichtig verder gaan maar is, op aandringen van de dokter, toch andere-stevige wandelschoenen gaan kopen.
Ik logeer hier bij een Afro-Frans (Kameroen) gezin met 6 kinderen. Buitengewoon vriendelijk, lekker eten, mijn was gedaan, een enige ervaring. Morgen wacht een zware tocht van 35 km. Het wordt waarschijnlijk zweten, zweten ... (26/27 graden). Maar vanaf zaterdag mag de regenkledij terug bovenaan want ze voorspellen hier regen en niet zomaar een beetje, maar veel, heel veel regen. Maar dat zijn zorgen voor later.
Zalig de pelgrim die 's morgens zijn stapschoenen kan aandoen, en zijn veel te zware rugzak kan omgorden, en op weg gaan. Zelfs al doen de eerste km wat pijn en stroef aan, zeker als je direct een steile lange klim krijgt om Perigueux uit te geraken.
Het was vandaag geen echt gemakkelijke tocht met vooral in de voormiddag echt serieus op en af. Het einde was iets makkelijker, maar de laatste 3 km waren vervelend langs een veel te drukke baan. Maar al bij al een rustige dag, die goed heeft gedaan na een rustdag. Een pelgrim moet stappen anders is ie niet gelukkig, ook al gaat het soms moeilijk.
De ganse dag een 5-tal - allemaal Franse- pelgrims ontmoet. Ik zal ze waarschijnlijk de volgende dagen regelmatig tegenkomen want we zitten meestal in hetzelfde dagritme van 25-30 km. Het slapen zoeken heeft wat voeten in de aarde gehad, maar is al bij al nog zeer goed geëindigd. Ik heb een bed gevonden in een oude afgedankte pastorie die alleen nog dienst doet als een soort secretariaat en wasplaats. Ben er zelfs een paar uur telefonist geweest van de plaatselijke parochie. Al heeft er niemand gebeld. Vanavond in het plaatselijk restaurant dagmenu, met als voorgerecht Coquille St-Jacques !!! - ik heb de schelp gehouden als aandenken. Zeer goed en vooral gratis geslapen ! Een pelgrim met nieuwe zolen en nieuwe moed.
Een pelgrim en een rustdag, ik twijfel eraan of dit een goeie combinatie is. Alhoewel Perigueux een buitengewoon mooi stadje is, met een uitzonderlijk mooie kathedraal, een stadje dat ik absoluut nog eens wil bezoeken, heb ik aan deze dag een dubbel gevoel.
Enerzijds is er een nieuw evenwicht: onderaan nieuwe zolen op mijn schoenen, bovenaan fris geknipt en geschoren (!) en tussenin Magret de Canard en Foie gras. Dus in principe klaar voor de tweede helft van mijn tocht.
Anderzijds voel je op een rustdag het alleen zijn dubbel aan. Terrasje hier, wat lezen, wat rondkijken ... Mijn franse vrienden van de laatste dagen zal ik moeten missen. Ze zijn vandaag nog naar een dokter geweest en hebben een extra rustdag gekregen en de raad de volgende dagen niet meer dan 20 km per dag te doen. Dus misschien zie ik ze niet meer, maar je weet nooit, het is nog ver. Ik heb me vandaag ook voor het eerst echt moe gevoeld, maar dit is waarschijnlijk normaal (over naar m'n huisdokter) .
Ik heb vandaag bij het bekijken van mijn kaarten voor de komende dagen gemerkt dat ik in feite tussen Bergerac en St-Emilion doorloop. Je moet het maar doen! Eerst Chablis negeren en nu dit. Wie had dit kunnen denken? Maar geen nood, ik kies nu echt voor de Rioja .
Vanaf morgenvroeg ben ik weer echt pelgrim. Spain here we come.
Sorges . Het centrum van de truffels met een prachtig museum rond deze lekkernij. Gisterenavond samen met mijn 2 Franse compagnons (Josette - nog steeds sukkelend met tendinitis aan de knie - en André) slapen gevonden in de lokale pelgrimsrefuge. Mooi en verzorgd. Onze hospitaleros vertelden ons dat er een beetje verder een toprestaurant is dat ook in de week - als er plaats is - voor pelgrims een speciale prijs maakt. Maar dus niet op zondag! Wat wij (en vooral ik) dus heel spijtig vonden. Ik heb dan maar mijn stoute schoenen aangetrokken en ben met mijn eerlijkste pelgrimsgezicht (dus met baard) gaan vragen of wij ook van deze gunstmaatregel mochten genieten. "Avec plaisir monsieur" ! Wij dus met z'n drietjes s' avonds in een gerenommeerd klasserestaurant buitengwoon lekker - met truffels ! - gaan eten voor 17!!!
Vandaag een "doodgewone" pelgrimstocht van 25 km, niks speciaals ware het niet dat ik dus nu in Perigueux zit, een prachtig middeleeuws stadje dat juist in de helft ligt tussen Woluwe en Santiago. Dus nog 1150 km te gaan . Ik blijf hier morgen een dagje den toerist uithangen en ga proberen een goeie schoenmaker te vinden want de zolen van mijn schoenen zijn dringend aan vervanging toe. Ik loop scheef, en deze keer niet van de wijn .
Het werd vandaag zo één van die zalige zondagse-na-de-noen wandelingen. Zachte zon, mooie omgeving, bijna vlak, gewoon dankbaar lopen te genieten.
En toch ook een dag van bijzondere mijmeringen ...
Vanmorgen bij het vertrek, zoals meestal het plaatselijk kerkje binnen gelopen. In de stilte van dit eenvoudig, sober kerkje klonk uit de luidsprekers het geluid van een kabbelend beekje, water. Heel eigenaardig en rustgevend. Ik weet niet hoe, maar bij het luisteren naar dit geluid gingen mijn gedachten naar het graf van Mother Teresa in Calcutta. Op haar graf, dat we een paar jaar geleden tijdens één van onze Wanakkam Indiareizen bezochten staat de tekst "I'm thirsty" "ik heb dorst".
Het geluid van dat kabelend beekje is mij de ganse dag bijgebleven temeer omdat ik een paar dagen geleden ergens een tekst gelezen had, waarbij ons leven werd vergeleken met een beekje dat altijd eindigt in de zee. Mijmeringen ...
Voor sommigen is dit een heel stil, rustig beekje, voortkabbelend zonder veel poespas, waar kleine visjes en kikkers zich thuis voelen. Voor anderen kan dit een onstuimige rivier zijn, grillig, onvoorspelbaar, met watervallen en soms verwoestend. Van anderen wordt de bedding soms door omstandigheden verlegd en krijgt de loop een andere wending. Nog anderen kunnen grote stromen zijn, aantrekkelijk, geluk en welvaart brengend waar ze voorbij komen. Sommige riviertjes drogen uit en verdorren of worden weggestopt onder de grond.
Maar altijd eindigen ze in die onmetelijke zee.
Mijn gedachten zijn vandaag ook heel speciaal gegaan naar 2 mensen uit ons dorp (M.L. en A ) die ik heel goed heb gekend en die deze week zijn overleden.
Ook hun riviertje met kristalhelder water is nu uitgemond in die oneindige oceaan vol leven.
Pelgrim zijn is je pelgrimstaf nemen en op weg gaan. Je kleine zekerheden verlaten om te ervaren wat en wie de grote zekerheid is en daarop mogen steunen als op een staf.
tekst : Vlaams genootschap van Santiago de Compostela
Middeleeuws vers.
Ik kom, ik weet niet vanwaar. Ik ben, ik weet niet wie. Ik sterf, ik weet niet wanneer Ik ga, ik weet niet waarheen.
Het verbaast me dat ik vrolijk ben...
Vrienden
Vrienden zijn als bomen Ze wachten tot je nog eens langs komt en ze zijn onverstoorbaar als je wegblijft.
Ook na maanden afwezigheid kan je draad gewoon weer opnemen, omdat intussen niets werd afgebroken.
Vrienden zijn als bomen, op een goede afstand van elkaar geplant zo moeten ze elkaar niets betwisten. Ze kennen geen afgunst maar nodigen elkaar wel uit " Hoger " te groeien.
Vrienden zijn als bomen, en bomen buigen niet maar ze wuiven.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
And then one day A magic day He passed my way And while we spoke of many things Fools and kings This He said to me: "The greatest thing you'll ever learn Is just to love and be loved in return"
Pelgrimstocht
Blote voeten zij zoeken een weg om te gaan tasten haar ziel af haar hele bestaan Als een pelgrim doorloopt ze haar lichaam, haar tempel gevoelig, aandachtig erkent elke drempel Stoten haar voeten zich blaren, gewond, werpt ze het licht op wat in de weg stond Dansen haar voeten zich vrij en verlicht, haar lichaam gevleugeld een vredig gezicht Zo reist ze, ontdekt ze een wereld van zijn Neemt steeds minder mee Rest wat brood en wat wijn
DE CAMINO
Geen gewone weg want zij laat geen loopje met zich nemen
maar trekt haar eigen spoor in eenieder die haar gaat.
Zij laat zich voelen in het hart, en geeft niets om de benen
Life is a pelgrimage. The wise man does not rest by the roadside inns. He marches direct to the illimitable domain of eternal bliss, his ultimate destination
