Na een heel goeie nachtrust, met het geluid van de aanhoudende stortregen op het dak van mijn houten châlet werd ik vanochtend wakker, niet wetende waar ik juist ergens was. De zuster had me ergens afgezet en was direct weer vertrokken. Door het onweer was daarenboven ook de electriciteit uitgevallen in de omgeving, zodat ik maar direct in mijn slaapzak ben gekropen zonder meer.
Het bleek dat ik ergens tussen Châlus en La Coquille werd gedropt. Alles ingepakt en zonder ontbijt, want in de wei stond alleen maar een houten hut, en mijn proviand was op - op weg naar het eerste dorpje, La Coquille. Hier wat inkopen gedaan, de kaart bekeken , en direct slaapplaats voor vanavond vastgelegd !!! - zoals reeds eerder geschreven, een ezel is dus wel degelijk een intelligent dier - Onderweg kennis gemaakt met een echtpaar Fransen uit de Moezelstreek kort bij Luxemburg. Ze waren onderweg voor hun 3de tocht naar Compostela, telkens langs andere wegen. Ondanks het feit dat ze zeer ervaren stappers zijn, had de vrouw voor het eerste serieus problemen van tendinitis in de knie. In Limoges zijn ze naar de kliniek geweest en zijn daar 3 dagen blijven rusten. Nu proberen ze in kleine dagetappes verder gaan en zien wel binnen een paar dagen of het te doen is of niet.
In Thiviers had ik een slaapplaats geboekt in de plaatselijke camping. Het onthaal, de châlet, de omgeving, het weer alles zit ongeloofelijk mee, en er is zelfs een internetcafé (hier dus) . Ik ga nu een pizza kopen en in mijn châlet staat een microgolf, nog een flesje Bergerac en meer moet dat niet zijn voor een pelgrim.
Na een emotioneel afscheid van Wiske, Ilse en Fientje , heeft Tom mij naar Aix-sur-Vienne gebracht voor de start van het tweede deel van mijn tocht. Met dank aan mijn privé chauffeur. De eerste uren gingen niet goed. De rugzak - terug met de volle 14 kg - was te zwaar. En vooral de weg te eenzaam. Ik had de indruk dat alles pijn deed. Het stappen ging blijkbaar ongemerkt wel goed, want tegen de middag had ik al 15 km gedaan. Na een deugddoend menu du jour voor 9 in een plaatselijke bar-tabac, ging het al beter. Tegen 16 uur aangekomen in Châlus. Volgens mijn informatie zou er bij de zusters , in de pastorie, slaapgelegenheid voor pelgrims zijn. De zusters waren echter niet thuis. Dan maar op zoek naar een hotel. Maar alle 3 waren ze ofwel gesloten, ofwel in verbouwing. Ik heb intussen wel al geleerd dat het plaatje " fermé" rond een uur of 6 terug weg is !
Intussen waren de zusters thuis gekomen. Ze mogen echter geen onderdak meer geven aan pelgrims om " veiligheidsredenen". Daar stond ik dan met een groot probleem, want de volgende mogelijkheid was 10 km verder. Plots begon het zowaar te stortregenen en te hagelen. De zusters kregen blijkbaar medelijden met een moedeloze pelgrim, - wat een baard kan helpen !!! - en begonnen zowaar rond te bellen om onderdak te zoeken. Eén van de zusters heeft me dan in haar piepklein autootje op gevaar van eigen lijf en dat van haar wagentje , want het was nog steeds aan het stortregenen, naar een camping gebracht een aantal km verderop. Daar kreeg ik achteraan in een weide een kleine houten hut. Doornat en doodmoe ben ik dan in slaap gevallen. We gaan ze nog missen, de zusterkes.
Zonder het te beseffen gisteren de kaap van 1000 km overschreden (250 tot Reims en 750 van Reims tot gisteren). Na een gezellige avond en een zalige nacht werden we door onze privé chauffeur naar Les Billanges gebracht voor een wat kortere etappe omdat we graag nog eens Limoges willen bezoeken. De tocht van vandaag was iets minder bergachtig, meer glooiend en werd zonder veel moeite na de zware dag van gisteren afgestapt. Vanaf morgen gebruik ik een ander boek dat meer gericht is op de echte pelgrimstocht. Tot nu toe heb ik me laten leiden door het GR boek, maar ervaring en contacten met andere Pelgrims hebben mij overtuigs het andere boek (dat thuis lag) te gebruiken. De hoofdroute blijft dezelfde, en loop dikwijls samen met de GR route, maar de pelgrimsroute gaat iets directer op doel, en geeft meer directe pelgriminformatie (typische pelgrimovernachtingen enz.). Het zal vanaf morgen wel weer even wennen zijn om alleen te stappen en 's avonds slapen te zoeken en iedere nacht in een ander bed te slapen. Waarschijnlijk kom ik nu meer en meer pelgrims tegen. Dus het wordt een beetje een nieuwe start voor het tweede deel van mijn tocht. Op naar de Frans/Spaanse grens... de Pyreneeën. Maar eerst nog voorbij Périgeux en vooral Bergerac geraken, nietwaar FF.
Vandaag een wondermooie wandeldag gehad. Na het gezellig samen eten gisterenavond hebben Ilse en Tom ons terug naar het eindpunt van gisteren gebracht voor een tocht van om en bij de 30 km. Eén van de schoonste tochten tot dusver, heel heuvelachtig, soms bergachtig, afwisselend. Dorpjes, prachtige wandelwegen, zon ... tot 's middags. Picknick was juist gedaan en het begon te regen voor de rest van de de dag. De mooie bospaden werden al vlug modderpaden en wijzelf ondanks regenkledij doornat. Eigenlijk ben ik wel een beetje content, anders had Wiske misschien gedacht dat het hier alle dagen gewoon wat wandelen is. Maar pelgrim zijn is meer!!! Afzien (heel soms). Ik verdenk er sommige (E&E) van om stiekem heel hard getraind te hebben samen met ons Wiske, want deze tocht van 29km was allesbehalve gemakkelijk, en toch zonder enige moeite heeft ze deze echte pelgrimstocht doorstaan. Een pelgrim-in-spé!!!
Het was een heel blij weerzien gisterenavond met een deel van de familie. Vooral ons Fientje was blijkbaar heel blij met de baard van peter, zoiets had ze nog nooit gevoeld.
Nadat Tom, Ilse en Fientje ons hadden weggebracht naar La Souterraine zijn Wiske en ik begonnen aan onze eerste wandeldag samen. Een pittige tocht, met prachtige vergezichten. Wiske was blijkbaar goed getraind naar hier gekomen. Het was eens iets anders zo met zijn tweetjes, samen wandelen en vooral veel bijpraten. De heel veel groetjes die zij meehad, van heel veel mensen was opnieuw een hart onder de riem om verder te gaan. Bedankt iedereen.
Gezien de familie vandaag toekomt en ik op 4 km van de gîte logeer, heb ik niet veel zin om veel rond te lopen. Wat ongeduldig wachten op het terugzien.
Thouron in het kleine dorpje waar Wiske, Ilse, Tom, Fientje en ikzelf de volgende 4 dagen onze thuisbasis hebben. Vanuit een kleine, knusse gîte gaan we (Wiske en ikzelf ) het ontbrekende stuk tussen La Souterraine en Limoges stappen. Gezien dit volledig buiten de Compostelaroute ligt, heb ik geen wandelkaart. Mijn inschatting was om dit rustig in 2 dagen te doen, gezien de familie op maandagavond - dus morgen - toekomt. Maar groot was mijn verwondering toen ik reeds om 15 uur Thouron 4 km zag staan. Ik ben dan maar gaan zoeken naar de gîte in de hoop dat deze niet bezet was. Brute pech, bezet. Dus op zoek naar een slaapplaats voor vannacht. Maar dat is vlug gezegd. Het enige wat hier is, zijn kleine en grote vijvers. Onvoorstelbaar hoeveel vijvers hier zijn. Een heel heuvelachtig gebied, rijk aan bronnen en riviertjes, een paradijs voor watersporters en vooral vissers.
Na wat over en weer geloop tussen een paar piepkleine dorpjes, aan de praat geraakt met een oude boer. Hij kende een hotel 3 km verderop en hij was er zeker van dat het open was, want hij was er vanochtend nog iets gaan drinken. En inderdaad, het hotel was open. Intussen stond de teller al op 34 km, genoeg.
Ik ben vandaag met de trein van La Souterraine naar Limoges gereisd. In amper een half uurtje, en zeggen dat ik daar de volgende dagen 3 dagen ga over doen te voet. Vanavond - paasavond - ben ik naar een paaswake geweest in de St Pieterskerk. In een overvolle kerk, en prachtige viering van 21 uur tot 23.15 uur !!! met als hoogtepunt de doop van 3 volwassenen. Met achteraf in de kerk en heuse receptie, hapjes, champagne ... misschien een hint om volk naar de kerk te krijgen. De jeugdherberg ligt nogal ver buiten het centrum, daarom een klein hotelletje gezocht. Kan ik mezelf ook eens verwennen met een grote paaskuis.
Gisteravond laat is er nog een pelgrim toegekomen. En jonge man uit de Vogezen, die 3 maand verlof zonder wedde had genomen om deze tocht te gaan. Omdat het een lange tocht zou worden, volgens mijn gegevens 33 km, en ik graag op tijd in Souterraine wou zijn, ben ik maar heel vroeg vertrokken. Om 7 uur was ik reeds op stap, mijn kamergenoot sliep nog. Ik heb vandaag niet teveel rond gekeken, alleen maar gestapt . Tegen 12.30 was ik al in Souterraine. Niet slecht voor een "gepensioneerde".
Bij het Office de Tourisme kon men mij alleen maar het adres geven van een paar hotels. Wat rondgelopen in stad en plots zie ik een bord met "Chambre d'Hôte pour Pélérin ". Een Engels koppel dat hier een reusachtig oud herenhuis heeft opgekocht en beetje bij beetje aan het verbouwen is. Best gezellig en naar pelgrimsbeurs.
Vanaf morgen ga ik mijn planning wat aanpassen. Om praktische redenen neem ik morgen de trein naar Limoges. Zo kan ik in de kathedraal van Limoges de paasviering volgen en kan ik volgende week het ontbrekende stuk tussen La Souterraine en Limoges alsnog met Wiske stappen. Zo zit ik, wanneer Wiske terug vertekt perfect op schema.
Ik wens iedereen alvast een Zalig Pasen. Vele pelgrimsgroeten.
Vandaag langs de eerste uitlopers van het Massif Central gelopen, meer dan een uur de prachtige loop van de "Creuze" gevolgd. Deze rivier mondt uit in het enorme meer van Ebuzon, met een heus strand en heel veel aanlegsteigers voor motor en zeilboten. Op dit ogenblik nog verlaten , maar in de zomer overvol. Op een prachtig, in de zon gelegen terrasje, heb ik me, zoals Johan Verminnen zingt, "laten vangen door de zon in een liter wijn". Pelgrim een vermoeiende bezigheid. Toen ik later langs een grote weide liep, was er een ezel die mij gans de tijd volgde langs de afspanning. Ik betrapte mezelf erop dat ik zowaar tegen deze ezel aan het babbelen was. En juist ja ... ik heb bij mezelf ook die bedenking gemaakt, u moet hierop dus niet reageren. Overigens wil ik er wel op wijzen dat ezels heel intelligente dieren zijn . Omdat er in Crozant niet veel slaapgelegenheden zijn, en ik telefonisch geen reacties kreeg heb ik dan maar het thuisfront ingeschakeld, zonder succes.
St Jacques?? Ik werd aangesproken door een mevrouw die wat in haar tuin aan het prutsen was. Ze had zelf een deel van de weg gedaan. Toen ik haar vroeg waar ik in Crozant kon slapen, kreeg ik direct tekst en uitleg, aanwijzigingen, bijnamen .. ik moest me maar melden in het tankstation, of voor wat daarvoor moet doorgaan. Vanf nu weet ik het zeker. Er bestaat zoiets als een supergeheim genootschap dat alle informatie over pelgrims bliksemsnel verspreidt. Voor wij er maar in slagen onze internetverbinding op te starten is hier al lang alle informatie ter plaatse.
Aangekomen bij het tankstation , dat ook nog super-rommel-bakker-krantenwinkel-souvenier ... was, waar men van enige ISO-certificatie nog nooit gehoord heeft, lag dus de Compostelastempel klaar. Ik moest me maar melden aan de kerk , er zou wel iemand komen. Ze was er al voor ik eraan kwam. Er is een gemeentelijke ruimte, in een oud afgedankt schoolgebouw, met alleen een oude judomat op grond en een kraantje met koud water.- 4 en je kan slapen ! - Pelgrim zijn, je moet er (soms) wat voor over hebben. Wat een verschil met mijn luxe-appartement van gisterenavond .
Vannacht slecht geslapen. En ook de tocht in de voormiddag ging niet zoals het moet. Het vlotte niet, wat rare gedachtenkronkels, verstand dan maar proberen uit te schakelen en concentreren op het stappen. Tempo zo hoog mogelijk, de pijngrens wat hoger. Zodoende had ik tegen de middag al 18 km op de teller staan. In Dampierre, het dorpje voor mijn bestemming in een piepklein, bar-tabac-restaurant-rommelkot ... binnen gegaan om iets te drinken, je weet nooit of het helpt aan de "moral ". Heel groot was mijn verbazing binnen toen er achterin zowaar een prachtig, gezellig restaurantje was, waar het open vuur brandde. Vooraan hielden de mannen van de bosbouw de toog en vooral zichzelf recht met behulp van bontgekleurede drankjes, altijd aangevuld met bier, witte wijn, water ... Het dagmenu voor 10, met alles erop en eraan was buitengewoon eenvoudig maar echt lekker. Een eerlijke keuken zonder franjes. Om 15 uur ging het Office de Tourisme dan eindelijk open, en ja er is een gemeentelijke opvang voorzien voor pelgrims. Als je ooit in Cargilesse komt - de moeite waard overigens - staat er naast de kerk een enorm gebouw, een oude prachtig gerestaureerde kasteelhoeve. Onderaan feestzalen en boven een soort uit de hand gelopen appartement met 5 slaapkamers. Wel dit appartement had ik voor mij alleen , en dat voor 13 !! - pelgrim een boeiend beroep ! - Bij het verkennen van het dorpje, één van de mooiste van Frankrijk, iets gaan drinken in een bar. Blijkt dit een Gentenaar te zijn die hier reeds 5 jaar een hotel openhoudt, waar blijkbaar veel Vlamingen op af komen. In de zomer - als ik al terug ben tenminste - moet ik dringend een boek van George Sand gaan lezen, want overal kom ik ze tegen, ook hier weer heeft ze gewoond en geschreven.
Nadat ik gisterenavond hals over kop mijn dagboek moest afsluiten - de bibliotheek ging sluiten - ben ik mijn slaapplaats in de Auberge de Jeunesse ( what's in a name ? ) gaan opzoeken. Een hele mooie jeugdherberg, met een aantal individuele kamers. En vermits ik de enige gast was kreeg ik zo een mooie kamer, een goed hotel meer dan waard. Kamer, ontbijt inbegrepen voor 15 ! Vanochtend werd ik wakker met regen. Na een rustig ontbijt, het zou intussen misschien wel stoppen met regenen, toch maar vertrokken voor een korte etappe van 20 km met volle regenuitrusting aan.
In de voormiddag 3 keer regenkledij aan, uit,aan ... regen, zon, regen ... Tegen 13u30 rustig de voorziene slaapplaats bereikt. De salle de fête die normaal voor pelgrims voorzien is gaat pas open met Pasen. Het enige hotel (?), 2 kamers, is volgeboekt. Er zit dus niks anders op dan verder te trekken, tegen de goesting, want alles is nat, vol modder, en ik had me al onder een warme douche zien staan. Tegen alle verwachtingen in zijn de volgende 10 km heeeel vlot, en bijna fluitend verlopen. Bij het aankomen in Cluis werd ik aangesproken door een oudere man op wandel. Over het weer, de patatten en de prei, en.. over Compostela. Ja, er is inderdaad een kleine gîte alleen voor pelgrims. Ik moest de sleutel maar gaan vragen bij de groentenwinkel aan de kerk. Terwijl ik met de groentenman sta te babbelen over zijn witloof - frans, trok op niks- komt er een fietser-pelgrim aangereden op zoek naar een slaapplaats. Juan afkomstig uit Extremadura is een paar dagen geleden vertrokken vanuit Vézelay. Zo zitten we dus met 2 in een kleine (4 bedden) , verzorgde gîte, exclusief voor pelgrims.
Na wat verfrissing zijn we het piepkleine stadje ingetrokken op zoek naar iets te drinken. En zie hier, in een doodgewone kleine bar-tabac staat toch wel een laptop ter beschikking zeker.
Een wat saaie tocht, dwars door de velden, zonder veel beschutting. De normale GR tocht naar La Châtre bedraagt ong. 44 km, er is echter ook een Compostelaweg die meestal korter is maar minder mooi. Dikwijls is een combinatie van beiden de beste oplossing.
Deze middag stond ik op een bepaald ogenblik midden in het veld aan een kruising, met links de compostelaweg en rechtdoor de GR. Ik stond mijn kaart te bestuderen toen er in de verte een auto kwam aangereden. Ik had voor de rest van de dag nog geen mens gezien. Ik zou dus deze wagen tegenhouden en uitleg vragen. Zonder enig teken stopte deze wagen ( groene Jaguar ) zelf en de man stapte uit. Bleek dit een Engelsman te zijn die zelf verloren gereden was. Ik zei hem dat ik hem niet kon helpen, en heb hem maar met enig leedvermaak naar Compostela gestuurd : " if you follow this yellow, blue signs, they lead you to Compostela, you better ask it there again"; Ok thanks Sir, thank you. De man stapt in, en weg naar .... Compostela ? Ik zal de volgende dagen maar uitkijken voor een groene Jaguar. Ik zit nu in het Office de Tourisme - moet stoppen want ze hebben de PC nodig. Vanavond slaap ik in de jeugdherberg.
Na mijn internetcafé gisterenavond ben ik dan terug mijn rugzak gaan opzoeken bij mijn engelbewaarder. 3 zusterkens Franciscaines wachten mij op, want er was een groot probleem. Ik was niet aangekondigd en de slaapplaats voor de pelgrims was nog niet in orde (ik ben blijkbaar overal de eerste dit jaar). Er waren werken geweest en alles lag onder het stof, dit kon niet doorgaan. Toen ik echter aandrong en zei dat ik geen andere mogelijkheid had (?!) zijn ze ergens een matras gaan zoeken en hebben die dan maar in een achterkamertje ergens op grond gelegd . Ik heb meerdere malen moeten aandringen dat dit voor mij voldoende was. De zusterkes waren zo bezorgd over mij, zoals alleen maar zusterkes kunnen zijn. De tocht naar Le Châtelet is zonder problemen verlopen, alleen wordt het echt warm. De eerste koeien, schapen en lammeren komen buiten, allemaal nog wat onwennig en bleekjes. Ik heb dan ook maar mijn bleke ledematen boven gehaald, zomeruitrusting aangetrokken. 't Is wel geen zicht al dat wit vlees, maar ik val hier tenminste niet direct uit de toon, want alle koeien hier zijn wit-melkachtig dus ... Na een stevige tocht naar Le Châtelet (een stadje) verwacht je toch wel ergens een pint. Wel beste lezers, vergeet dat dus maar, niks maar dan ook niks. Ongeloofelijk, geen kat loopt hier rond, ik vraag me zelfs af of hier wel mensen wonen. Leeg, droog, gesloten, niks, ........ Mijn avondrantsoen: oud stukje brood met sardines en water. Zelfs het hotelletje waar ik overnacht is volledig gesloten, ik ben nu eigenaar van een hotel ! - alleen is de bar dicht ! -
Vanochtend werd ik dus, na een lekker ontbijt met bijhorende hagelslag , en een vers scharreleitje , naar mijn eindpunt van gisterenavond gebracht.
Een korte wandeling (22 km) langs het Canal de Berry ( ik geraak dit maar niet kwijt ) op naar St-Amand-Montrond, een wandeling zonder veel geschiedenis, buiten een paar kanjers van waterratten die me af en toe kwamen groeten.
Bij het binnenkomen van St-Amand zat er een oud mevrouwtje op een bank met een paternoster in haar hand. Ik verdenk St Jakobus ervan dat Hij ze daar speciaal voor mij heeft neergezet.
Ze zegt vriendelijk goeiendag en ik spreek haar aan, en vraag haar of ze soms weet waar ik het klooster van de zuster Franciskanessen kan vinden. "Natuurlijk, dat zijn mijn geburen." Dus, zij met mij mee, geen meter van mijn zijde wijkende;.. ik zou maar eens van gedacht moeten veranderen. Na een kwartiertje stappen zijn we aan het klooster, maar niemand thuis. Geen nood, ze komen wel. Ik laat dus mijn rugzak bij haar achter en trek het mooie stadje in op zoek naar een pint .. en een internetcafé. Hier zit ik dus, mijn rugzak in bewaking bij een oud mevrouwtje en ik op een hypermoderne computer. Mijn engelbewaarder let wel op mijn rugzak.
Het was waarschijnlijk een wat saaie dag geworden, 22 km langs het niet meer in gebruik zijnde Canal de Berry, plat en meestal rechtdoor. Ware het niet dat ik rond een uur of 11 door een vriendelijke man met een wat raar frans accent werd aangesproken, en of ik wat koffie wou ?
Het bleek een Nederlands (en geen Hollands !) koppel te zijn dat hier reeds een paar jaar voor een 2-tal weken een Gîte openhoudt voor voorbijtrekkende pelgrims. Omdat het nog maar middag was en ik slechts 15 km had gestapt stelden ze voor dat ik mijn dagtrip zou afmaken en ze me zouden komen ophalen en me morgenvroeg terug brengen naar mijn eind(begin) punt. Zo zouden ze eindelijk eens een pelgrim in hun Gîte hebben (het begin van het seizoen). 's Avonds bleek er ook nog een kranige dame (67 jaar) uit Loraine te zijn aangekomen.
Deze Nederlanders hebben zelf reeds meerdere tochten naar Compostela gemaakt en zijn zelfs al vanuit Nederland te voet naar Rome gelopen!! De ideale "hospitaleros" dus. Ze weten waarover ze praten, kunnen je raad gaven. Bovendien, en dit vind zelfs IK straf, ze gaan in september een soortgelijke pelgrimstocht doen in JAPAN !!! Ergens op een Japans eiland een tocht met 88 boedhistische tempels. - 1400 km. Dan wordt je als leerling-pelgrim wel heel klein.
Deze Gîte is echt een Gîte zoals ik me altijd de ideale pelgrims-gîte had voorgesteld: prachtige persoonlijke ontvangst, voldoende sanitair, een slaapzolder met stapelbedden (enfin voor diegene die me kennen... een beetje op kamp !) Echt een aanrader voor de pelgrim-in-spe die dit toevallig moest lezen. ( Augy-sur-Aubois )
Gisterenavond nog heel lang een luisterend oor geweest voor mijn gastvrouw (een bretoense , dus rechtdoor !!) Na lekkere echte fondue Bourgignonne ging haar man (48 jaar) rond 20.30 uur slapen ...... Hij moest vroeg op ... zei hij.
Toen bleek dat hij nierpatient is en reeds 1 jaar iedere nacht thuis 9 uren aan een dialisetoestel ligt. Mijn gastvrouw had blijkbaar echt nood om haar ingewikkeld en alles behalve eenvoudig leven aan iemand te vertellen. Toen ik op haar vraag of ik gelovig ben met ja antwoordde , was er geen houden meer aan. Ik moest wel heel veel zonden gedaan hebben, om deze pelgrimstocht te maken (misschien is zij helderziende?) Haar moeillijk leven, al haar tegenslagen, alles was de fout van God; haar opvoeding, de nonnekes, de pastoor...
En toch... voor het slapengaan vroeg ze mij al wenend of ik toch maar een kaarsje wou branden voor haar in Compostela? Ik heb het haar beloofd. Ook dit is misschien een beetje pelgrim zijn?
Pelgrim zijn is je pelgrimstaf nemen en op weg gaan. Je kleine zekerheden verlaten om te ervaren wat en wie de grote zekerheid is en daarop mogen steunen als op een staf.
tekst : Vlaams genootschap van Santiago de Compostela
Middeleeuws vers.
Ik kom, ik weet niet vanwaar. Ik ben, ik weet niet wie. Ik sterf, ik weet niet wanneer Ik ga, ik weet niet waarheen.
Het verbaast me dat ik vrolijk ben...
Vrienden
Vrienden zijn als bomen Ze wachten tot je nog eens langs komt en ze zijn onverstoorbaar als je wegblijft.
Ook na maanden afwezigheid kan je draad gewoon weer opnemen, omdat intussen niets werd afgebroken.
Vrienden zijn als bomen, op een goede afstand van elkaar geplant zo moeten ze elkaar niets betwisten. Ze kennen geen afgunst maar nodigen elkaar wel uit " Hoger " te groeien.
Vrienden zijn als bomen, en bomen buigen niet maar ze wuiven.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
And then one day A magic day He passed my way And while we spoke of many things Fools and kings This He said to me: "The greatest thing you'll ever learn Is just to love and be loved in return"
Pelgrimstocht
Blote voeten zij zoeken een weg om te gaan tasten haar ziel af haar hele bestaan Als een pelgrim doorloopt ze haar lichaam, haar tempel gevoelig, aandachtig erkent elke drempel Stoten haar voeten zich blaren, gewond, werpt ze het licht op wat in de weg stond Dansen haar voeten zich vrij en verlicht, haar lichaam gevleugeld een vredig gezicht Zo reist ze, ontdekt ze een wereld van zijn Neemt steeds minder mee Rest wat brood en wat wijn
DE CAMINO
Geen gewone weg want zij laat geen loopje met zich nemen
maar trekt haar eigen spoor in eenieder die haar gaat.
Zij laat zich voelen in het hart, en geeft niets om de benen
Life is a pelgrimage. The wise man does not rest by the roadside inns. He marches direct to the illimitable domain of eternal bliss, his ultimate destination
