Pilgrim, how you journey On the road you chose To find out why the winds die And where the stories go.
All days come from one day That much you must know, You cannot change what's over But only where you go.
One way leads to diamonds, One way leads to gold, Another leads you only To everything you're told.
In your heart you wonder Which of these is true; The road that leads to nowhere, The road that leads to you.
Will you find the answer In all you say and do? Will you find the answer In you?
Each heart is a pilgrim, Each one wants to know The reason why the winds die And where the stories go.
Pilgrim, in your journey You may travel far, For pilgrim it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
ALLEEN ZIJ DIE ONDERWEG ZIJN, KUNNEN DE HOOP KOESTEREN OOIT AAN TE KOMEN
Wie deze weg wil gaan moet de oude stenen eren met vers zweet en gebed de luide geest bezweren
om stilte te verstaan
Van Sint-Stevens-Woluwe te voet naar Santiago de Compostela ... IEMAND is me voorgegaan, daarom wil ik deze weg ook gaan.
07-04-2009
Dag 23 - 7 April
La Châtre - Cluis : 30 km
Nadat ik gisterenavond hals over kop mijn dagboek moest afsluiten - de bibliotheek ging sluiten - ben ik mijn slaapplaats in de Auberge de Jeunesse ( what's in a name ? ) gaan opzoeken. Een hele mooie jeugdherberg, met een aantal individuele kamers. En vermits ik de enige gast was kreeg ik zo een mooie kamer, een goed hotel meer dan waard. Kamer, ontbijt inbegrepen voor 15 ! Vanochtend werd ik wakker met regen. Na een rustig ontbijt, het zou intussen misschien wel stoppen met regenen, toch maar vertrokken voor een korte etappe van 20 km met volle regenuitrusting aan.
In de voormiddag 3 keer regenkledij aan, uit,aan ... regen, zon, regen ... Tegen 13u30 rustig de voorziene slaapplaats bereikt. De salle de fête die normaal voor pelgrims voorzien is gaat pas open met Pasen. Het enige hotel (?), 2 kamers, is volgeboekt. Er zit dus niks anders op dan verder te trekken, tegen de goesting, want alles is nat, vol modder, en ik had me al onder een warme douche zien staan. Tegen alle verwachtingen in zijn de volgende 10 km heeeel vlot, en bijna fluitend verlopen. Bij het aankomen in Cluis werd ik aangesproken door een oudere man op wandel. Over het weer, de patatten en de prei, en.. over Compostela. Ja, er is inderdaad een kleine gîte alleen voor pelgrims. Ik moest de sleutel maar gaan vragen bij de groentenwinkel aan de kerk. Terwijl ik met de groentenman sta te babbelen over zijn witloof - frans, trok op niks- komt er een fietser-pelgrim aangereden op zoek naar een slaapplaats. Juan afkomstig uit Extremadura is een paar dagen geleden vertrokken vanuit Vézelay. Zo zitten we dus met 2 in een kleine (4 bedden) , verzorgde gîte, exclusief voor pelgrims.
Na wat verfrissing zijn we het piepkleine stadje ingetrokken op zoek naar iets te drinken. En zie hier, in een doodgewone kleine bar-tabac staat toch wel een laptop ter beschikking zeker.
Een wat saaie tocht, dwars door de velden, zonder veel beschutting. De normale GR tocht naar La Châtre bedraagt ong. 44 km, er is echter ook een Compostelaweg die meestal korter is maar minder mooi. Dikwijls is een combinatie van beiden de beste oplossing.
Deze middag stond ik op een bepaald ogenblik midden in het veld aan een kruising, met links de compostelaweg en rechtdoor de GR. Ik stond mijn kaart te bestuderen toen er in de verte een auto kwam aangereden. Ik had voor de rest van de dag nog geen mens gezien. Ik zou dus deze wagen tegenhouden en uitleg vragen. Zonder enig teken stopte deze wagen ( groene Jaguar ) zelf en de man stapte uit. Bleek dit een Engelsman te zijn die zelf verloren gereden was. Ik zei hem dat ik hem niet kon helpen, en heb hem maar met enig leedvermaak naar Compostela gestuurd : " if you follow this yellow, blue signs, they lead you to Compostela, you better ask it there again"; Ok thanks Sir, thank you. De man stapt in, en weg naar .... Compostela ? Ik zal de volgende dagen maar uitkijken voor een groene Jaguar. Ik zit nu in het Office de Tourisme - moet stoppen want ze hebben de PC nodig. Vanavond slaap ik in de jeugdherberg.
Na mijn internetcafé gisterenavond ben ik dan terug mijn rugzak gaan opzoeken bij mijn engelbewaarder. 3 zusterkens Franciscaines wachten mij op, want er was een groot probleem. Ik was niet aangekondigd en de slaapplaats voor de pelgrims was nog niet in orde (ik ben blijkbaar overal de eerste dit jaar). Er waren werken geweest en alles lag onder het stof, dit kon niet doorgaan. Toen ik echter aandrong en zei dat ik geen andere mogelijkheid had (?!) zijn ze ergens een matras gaan zoeken en hebben die dan maar in een achterkamertje ergens op grond gelegd . Ik heb meerdere malen moeten aandringen dat dit voor mij voldoende was. De zusterkes waren zo bezorgd over mij, zoals alleen maar zusterkes kunnen zijn. De tocht naar Le Châtelet is zonder problemen verlopen, alleen wordt het echt warm. De eerste koeien, schapen en lammeren komen buiten, allemaal nog wat onwennig en bleekjes. Ik heb dan ook maar mijn bleke ledematen boven gehaald, zomeruitrusting aangetrokken. 't Is wel geen zicht al dat wit vlees, maar ik val hier tenminste niet direct uit de toon, want alle koeien hier zijn wit-melkachtig dus ... Na een stevige tocht naar Le Châtelet (een stadje) verwacht je toch wel ergens een pint. Wel beste lezers, vergeet dat dus maar, niks maar dan ook niks. Ongeloofelijk, geen kat loopt hier rond, ik vraag me zelfs af of hier wel mensen wonen. Leeg, droog, gesloten, niks, ........ Mijn avondrantsoen: oud stukje brood met sardines en water. Zelfs het hotelletje waar ik overnacht is volledig gesloten, ik ben nu eigenaar van een hotel ! - alleen is de bar dicht ! -
Vanochtend werd ik dus, na een lekker ontbijt met bijhorende hagelslag , en een vers scharreleitje , naar mijn eindpunt van gisterenavond gebracht.
Een korte wandeling (22 km) langs het Canal de Berry ( ik geraak dit maar niet kwijt ) op naar St-Amand-Montrond, een wandeling zonder veel geschiedenis, buiten een paar kanjers van waterratten die me af en toe kwamen groeten.
Bij het binnenkomen van St-Amand zat er een oud mevrouwtje op een bank met een paternoster in haar hand. Ik verdenk St Jakobus ervan dat Hij ze daar speciaal voor mij heeft neergezet.
Ze zegt vriendelijk goeiendag en ik spreek haar aan, en vraag haar of ze soms weet waar ik het klooster van de zuster Franciskanessen kan vinden. "Natuurlijk, dat zijn mijn geburen." Dus, zij met mij mee, geen meter van mijn zijde wijkende;.. ik zou maar eens van gedacht moeten veranderen. Na een kwartiertje stappen zijn we aan het klooster, maar niemand thuis. Geen nood, ze komen wel. Ik laat dus mijn rugzak bij haar achter en trek het mooie stadje in op zoek naar een pint .. en een internetcafé. Hier zit ik dus, mijn rugzak in bewaking bij een oud mevrouwtje en ik op een hypermoderne computer. Mijn engelbewaarder let wel op mijn rugzak.
Het was waarschijnlijk een wat saaie dag geworden, 22 km langs het niet meer in gebruik zijnde Canal de Berry, plat en meestal rechtdoor. Ware het niet dat ik rond een uur of 11 door een vriendelijke man met een wat raar frans accent werd aangesproken, en of ik wat koffie wou ?
Het bleek een Nederlands (en geen Hollands !) koppel te zijn dat hier reeds een paar jaar voor een 2-tal weken een Gîte openhoudt voor voorbijtrekkende pelgrims. Omdat het nog maar middag was en ik slechts 15 km had gestapt stelden ze voor dat ik mijn dagtrip zou afmaken en ze me zouden komen ophalen en me morgenvroeg terug brengen naar mijn eind(begin) punt. Zo zouden ze eindelijk eens een pelgrim in hun Gîte hebben (het begin van het seizoen). 's Avonds bleek er ook nog een kranige dame (67 jaar) uit Loraine te zijn aangekomen.
Deze Nederlanders hebben zelf reeds meerdere tochten naar Compostela gemaakt en zijn zelfs al vanuit Nederland te voet naar Rome gelopen!! De ideale "hospitaleros" dus. Ze weten waarover ze praten, kunnen je raad gaven. Bovendien, en dit vind zelfs IK straf, ze gaan in september een soortgelijke pelgrimstocht doen in JAPAN !!! Ergens op een Japans eiland een tocht met 88 boedhistische tempels. - 1400 km. Dan wordt je als leerling-pelgrim wel heel klein.
Deze Gîte is echt een Gîte zoals ik me altijd de ideale pelgrims-gîte had voorgesteld: prachtige persoonlijke ontvangst, voldoende sanitair, een slaapzolder met stapelbedden (enfin voor diegene die me kennen... een beetje op kamp !) Echt een aanrader voor de pelgrim-in-spe die dit toevallig moest lezen. ( Augy-sur-Aubois )
Gisterenavond nog heel lang een luisterend oor geweest voor mijn gastvrouw (een bretoense , dus rechtdoor !!) Na lekkere echte fondue Bourgignonne ging haar man (48 jaar) rond 20.30 uur slapen ...... Hij moest vroeg op ... zei hij.
Toen bleek dat hij nierpatient is en reeds 1 jaar iedere nacht thuis 9 uren aan een dialisetoestel ligt. Mijn gastvrouw had blijkbaar echt nood om haar ingewikkeld en alles behalve eenvoudig leven aan iemand te vertellen. Toen ik op haar vraag of ik gelovig ben met ja antwoordde , was er geen houden meer aan. Ik moest wel heel veel zonden gedaan hebben, om deze pelgrimstocht te maken (misschien is zij helderziende?) Haar moeillijk leven, al haar tegenslagen, alles was de fout van God; haar opvoeding, de nonnekes, de pastoor...
En toch... voor het slapengaan vroeg ze mij al wenend of ik toch maar een kaarsje wou branden voor haar in Compostela? Ik heb het haar beloofd. Ook dit is misschien een beetje pelgrim zijn?
Na een ietwat langere nachtrust, de zware dag van gisteren blijkbaar overleefd. Proviand moet dringend worden aangevuld, het enige wat me nog rest is 1 tipje Vache qui rit. Naar het office de tourisme om help om mijn voornemen om Nevers links te laten liggen te realiseren. Ze plegen 4/5 telefoontjes en vinden een Chambre d'hôte op een goeie 20 Km.
Vanochtend toch wel wat verschoten toen ik vaststelde dat mijn bourgondisch buikje, dat ik jaren met veel overtuiging en liefde heb gekoesterd met Rodenbach en andere Brunello's blijkbaar ook begint te beseffen dat het nog heeel ver is naar Compostela.( en dit is geen aprilgrap )
Wij ( mijn rugzak en ikzelf ) zijn zonder veel moeite via een ongebruikt jagerspad langs de Loire aangekomen op ons slaapadres. Ik zit ik nu bij deze vriendelijke mensen thuis op hun laptop dit verslag te schrijven. Tafel wordt gedekt. Morgen zoek ik na een 10 km terug mijn geplande route terug op.
ps : met mijn voeten gaat het de goeie kant op ( met mij ook hopelijk )
Om 8 uur vertrokken, de eerste 3 uur zeer mooi, afwisselend, daarna voor de rest van de dag bos, bos en nog eens bos. Aangelegde bossen voor de bosbouw. Bosinginieur zijn schijnt me niet zo een ingewikkeld beroep, want wat is er zo moeillijk aan om rechte boswegen te tekenen van 12 km lang. Alleen, als ze plots voor je opduiken, niet zo'n plezante weg, gewoon altijd rechtdoor. Gelukkig zijn de vogels volop in actie en heb ik de voorbije weken niet vergeefs mijn verrekijker meegesleurd. Na een dag op de limiet van teveel , aangekomen in La Charité-sur-Loire, Office de tourisme en Mairie gesloten, dus maar op zoek naar een betaalbaar hotelletje. Geluk: ik vind er eentje. Douchen, eten en slapen !!!! "La Charité" zoals het stadje wordt genoemd is gesticht door de orde van Cluny. Deze bouwde hier in de 12de eeuw een prachtige kloosterkerk. De op één na grootste van Frankrijk (na deze van Cluny zelf )
De naam Charité komt door de vrijgevigheid die de orde van Cluny gaven aan de massa pelgrims die hier voorbijkwamen. - heb er niks van ondervonden -
Een dag die jullie me gerust mogen benijden. Bij het vertrek was het sneeuwwit gevroren, maar een helderblauwe hemel met een vuurrode zon, die reeds vroeg haar uiterste best deed om er iets moois van te maken. Prachtige, heuvelachtige wandelwegen waarvan ik hoop dat God er nog een hoop in voorraad heeft. Ik verdenk de mensen van de GR (Grote Routepaden) - die overigens prachtig werk leveren, waarvoor dank - er echter van dat er sommige een beetje sadistische trekjes hebben. Er mag in de buurt geen heuveltje of geen berg liggen, of je mag er zeker van zijn dat de GR erover gaat.
Omdat ik reeds om 13 uur in Varzy ( voorziene slaapplaats ) was, en ik me absoluut in form voel, ben ik maar doorgestapt naar een volgende slaapgelegenheid en hier zit ik nu in een B&B bij een Nederlands/Frans koppel. Morgen wordt het weeral moeillijk kiezen, ofwel 12 of 37 km ?? Ik wens jullie allemaal het beste, met mij gaat het (voorlopig) nog altijd opperbest.
Gelukkig heb ik op mijn eerste rustdag een internetcafé gevonden, zodat ik mijn dag niet in ledigheid moet slijten. Het werd trouwens tijd dat ik jullie reacties eens rustig kan doornemen. Als jullie zo massaal blijven reageren zal ik mij verplicht voelen om ook nog te voet naar huis terug te keren. Je kan niet geloven hoeveel deugd al deze reacties doen, van vele vrienden, maar soms ook van onbekenden. Dank alvast iedereen, en volhouden, ik probeer het ook. Zien wie het langst volhoudt ???
Ik wil graag van deze rustdag gebruik maken om al eens terug te kijken op 2 weken pelgrimstocht.
- Stilaan begint een "pelgrimsgevoel" door te dringen. De eerste dagen waren het telkens praktische kanten die belangrijk waren. Blijf ik op schema, vind ik eten, slapen, ga ik vlug genoeg, op horloge kijken ... maar stilaan wordt dit alsmaar minder belangrijk. De horloge verdwijnt al vlug in de zak. Eten en drinken, met minder kom ik toe (en 't is trouwens nog altijd vasten )
- Begin Frankrijk echt te appreciëren, de dorpjes lijken nog in winterslaap, realiseren zich blijkbaar nog niet dat de lente aan de voordeur staat. Maar binnen zijn de huizen en de mensen warm .
- Het dagenlang stappen langs de GR, langs ongekende wegeltjes, door nog naakte bossen en tussen pasgezaaide velden, het geeft een enorm gelukszalig gevoel van vrijheid, ook al doen die verdomde blaren soms zo een pijn.
- Tijd is een relatief begrip aan het worden, soms lijken de uren voorbij te vliegen , als je in gedachte verzonken weeral een aantal kilometers verder hebt gestapt zonder er bij stil te staan wat en wie er allemaal door je gedachten flitst. Soms is een lange rechte asfaltbaan een marteling waar geen einde aan komt.
- Aan de vele mensen aan wie ik beloofd heb aan hen te denken onderweg, wil ik graag zeggen dat deze belofte stand houdt .
- Tenslotte nog een praktische mededeling: reacties op een bepaald artikel komen rechtstreeks op mijn privé email toe. Reacties via mijn gastenboek zijn zichtbaar voor iedereen. (persoonlijk vind ik reacties via het gastenboek fijn) Tenzij je natuurlijk iets persoonlijker wil meedelen.
Ik ga nu echt rusten op mijn rustdag, denk veel aan iedereen en kijk uit naar het volgende hoogtepunt: Limoges ( bezoek van Wiske en ons Fientje )
ps: Ik heb nog geen foto's van onderweg kunnen doorsturen - komt nog wel.
Ik heb gekozen voor deze etappe, omdat ik hoopte om hier eindelijk een internetcafe te vinden . En eindelijk is het gelukt. Het is een mooie dag geweest, gemakkelijke wandelwegen, meestal door het bos, af en toe wel een paar zeer steile hellingen , maar verder 'rien à signaler'. Clamecy is een liefelijk oud stadje gelegen aan de Yonne. Wat een verschil met Tonnere van een paar dagen geleden. Ik heb hier een mooie, prachtig verbouwde chambre d'hôte gevonden en blijf hier een dagje rusten. Morgen wat rondkijken, wat wassen en plassen de planning voor de volgende weken eens bestuderen en morgenvoormiddag nog wat dagboek bijwerken. Energie opdoen en dan op naar het tweede hoogtepunt van mijn tocht : Limoges waar Wiske, Ilse, Tom en ons Fientje mij komen opzoeken.
Vézelay , het eerste grote doel van mijn pelgrimstocht ! Maria Magdalena zal mij wel ontvangen zeker? Ze ligt hier trouwens al van in de 11de eeuw. Ik vraag me alleen af waarom men die basilieken altijd op een berg legt? Koekelberg, Scherpenheuvel tot daar toe maar deze kan tellen, na een dag stappen sta je plots voor een muur. En daarboven moet je zijn, op naar Maria Magdalena. Het GR pad komt toe juist aan de ingang van de basiliek. Oef ! Het eerste wat een normale mens zou doen na zo een inspanning is een goeie pint gaan drinken. Maar ten eerste is het de vraag of een pelgrim wel een normale mens is en ten tweede en dit is veel erger, er is hier niet direct een pint te bekennen. Dan maar de basiliek binnen. Een immens grote mooie onderhouden kerk. Buiten mezelf was er niemand. De rugzak laten vallen en me rustig neergezet. Een speciaal moment, aangekomen in de basiliek te Vézelay, een heel speciale plaats in de pelgrimage naar Compostela. Een moment waarop plots zonder enige reden een paar tranen vloeien. Onderdak gevonden in een oud klooster bij de zusters Franciscanessen, een heel oud gebouw, waar ik ergens in een doolhof van gangen en trappen in een toren een kamer krijg met 6 bedden. Ik ben blijkbaar de enige pelgrim. 's Avonds ben ik in de kapel van een ander klooster naar een mis geweest. De sfeer die hier hangt heeft echt iets mystiek. Een 40-tal paters en zusters die meerstemmige liederen zingen, een sacrale sfeer. Dit is genieten van een andere orde. Het was de bedoeling hier een dagje te rusten , maar je bent eigenlijk wel vlug rondgekeken, zeker als je iedere keer opnieuw voor alles naar beneden en opnieuw naar boven moet. Bij mijn aankomst bvb , ben ik na mijn bezoek aan de basiliek de post gaan zoeken, om opgestuurde post restante te gaan ophalen. Wel de post ligt langs de andere kant van Vézelay, bijna terug beneden! Om een pelgrim bezig te houden ? Ik blijf hier dus niet en ga morgen verder en zie wel waar en wanneer ik een rustdag neem.
Ik had nooit gedacht dat ik Pytagoras ooit tot mijn vrienden zou hebben gerekend. Maar vanaf vandaag een dikke vriend. Dank zij hem heb ik vandaag 2 dagen stappen ingewonnen. En voor diegenen die het spijtig vinden dat ik Chablis links (rechts) heb laten liggen , ik zal die fles vroeg of laat wel eens kraken. Het begon nochtans niet allerbest, de verkeerde kant van Tonnere uitgegaan, dus helemaal terug, (tonnere de tonnere !) Vermits ik geen topografische kaart van de streek had, zijn het dus 33 km asfalt geworden, wel langs mooie D-routes waar dus geen auto voorbij komt. Ik vraag me dikwijls af waarom men al deze wegen aangelegd heeft. 2 dorpjes voorbijgekomen, maar geen slaapgelegenheid, er is dus doorbijten tot Vermenton. Gelukkig is het droog gebleven, maar heb de ganse dag moeten vechten tegen de wind. De ganse dag asfalt en wind tegen, om moedeloos van te worden. Maar dit dagje doorbijten heeft toch 2 winstdagen opgeleverd. In Vermenton direct naar de Mairie voor een stempel en een slaapplaats. De stempel geen probleem, de slaapplaats daarentegen !!! Gelukkig is er een mevrouw in het dorp - een duiveltje doet al van de parochie - die af en toe wel eens een pelgrim opvangt. Daar naar toe, heel mooi gevraagd , en ze doet dit wel niet meer maar waarschijnlijk had ze compassie, of is het misschien mijn intussen mooie baard ??? In alle geval werd ik na wat praten over parochie en zo, extra in de watten gelegd. Avondeten en slapen gratis voor niks. Het leven van een pelgrim kan soms mooi zijn.
Na een stevig frans ontbijt (2stukjes brood en confituur) om 7u30 op weg voor een korte trip van 20 km naar Tonnere. Daar hoop ik inkopen te doen en te kunnen internetten. Na een kwartier stappen begint het zowaar plots hard te sneeuwen. Vlug een schuilplaats gezocht in een afgelegen hangar, midden in het veld. Voor de eerste keer mijn volledige regenkledij aangetrokken. De volgende drie uren waren een strijd tussen een pelgrim en de natuurelementen. Volledig ingepakt, kop in de grond, vechtend tegen sneeuw, hagel, regen met stormwind op kop en dit in een open vlakte zonder enige schuilplaats. Dit moet zowat het ultieme "Flandrien"-gevoel zijn. Het tempo zo hoog mogelijk houden, ook om warm te krijgen. En toch geeft dit eigenlijk een heerlijk gevoel. Voelen dat je leeft in en met de natuur, ver weg van alle airco en pseudo-comfort met af en toe een vriendelijk toeterende auto. De 20 km naar Tonerre in een record-tempo gestapt, minder dan 4 uren en dit ondanks het heuvelachtig parcours. De bedoeling was om in Tonerre deze namiddag mijn planning richting Vezelay aan te passen, kaarten te kopen, inkopen te doen en te internetten. Maar wat een ontgoocheling! Nooit heb ik zo een dode, verlaten stad gezien. Tot overmaat van ramp is het "Office de Tourisme" hier op woensdag gesloten. Gelukkig heb ik toch een klein goedkoop hotelletje gevonden dat wel open is. Voor de rest : niks..... "internetcafé...... hier ?" Vergeet het maar, zelfs geen gewoon café. Ik denk dat de Middeleeuwen hier opnieuw uitgevonden worden, een troosteloos gevoel.
In tegenstelling tot mijn oorspronkelijke planning zoek ik van hieruit, in twee of drie dagen, rechtstreeks Vezelay te bereiken. Ja, ik laat Chablis links liggen.......(in feite rechts). Naar het schijnt zijn er daar zoveel "Chateaux" dat je er minstens drie dagen moet voor uittrekken en die tijd heb ik niet. Geen half werk, dus dan liever niet. Ik heb trouwens de voorbije dagen meer dan genoeg wijnvelden gezien. De volgende 2-3 dagen zal het echt improviseren worden en hopen, op goed geluk, om slaapplaats te vinden. Maar voorlopig is Jacobus nog altijd bij mij, dus blijven vertouwen.
Vannacht heeft het de eeerste keer geregend, maar bij vertrek is het droog. Om de pijn aan de voeten wat te verzachten, 2 paar kousen aangetrokken. Afwachten of het helpt. Omdat de GR hier weer een aardige kronkel maakt, het eerste uur langs een drukke baan gelopen. Daarna terug de vertrouwde GR 654. De laatste Champagnedorpjes, met af en toe een venijnige klim. De voorbije week, tientallen dorpjes gepasseerd in deze streek, alles slaapt, behalve af en toe een ijverige hond die blij is eens iemand te zien. Tegen 13 uur een mogelijke slaapplaats bereikt (25 km). Nu het dilemma....de volgende slaapgelegenheid ligt 12 km verder. Blijkbaar hebben de kousen hun effect niet gemist en vandaag heb ik "goede benen". Dus toch maar verder, op hoop van zegen. Om 16u30 de slaapplaats te Etourvy bereikt (totaal van de dag : 37 km). Het is een grote "gîte rurale", op een groot domein, eigendom van de gemeente. Er zijn 59 bedden. Hier 2 Duitse pelgrims ontmoet uit Trier. Ze gaan tot Auxerre (2 weken stappen), volgend jaar doen zij dan weer een volgend stuk. We koken en eten samen in de keuken. Na de afwas zit de dag erop.
Samen met Paco ontbeten. Voorlopig onze laatste maaltijd samen, want de slaapgelegenheden liggen hier veel verder uit elkaar. De keuze is nu tussen 20 km of 40 km. Paco, een geoefend atleet, kiest voor de 40 km. Ik wil mezelf niet opbranden en kies wijselijk voor de 20 km. Onderweg lopen we een uurtje samen en bij een tussenstop gaat Paco verder een andere richting uit. Ik zal hem misschien niet meer terugzien. Het afscheid was best emotioneel. Een fijne man.
Rond de middag woor de eerste keer naast de Seine gelopen, stroomopwaarts. Rond 14u aankomst in Bar-sur-Seine, een heel mooi oud stadje, echt een bezoekje waard. Alleen is het maandag ... en is dus alles gesloten. Ik ga nog op zoek naar iets om te eten en anders zal het een stuk oude baguette met water worden, het vaste pelgrimsmenu.
Ik zal de volgende dagen, richting Vézelay, waarschijnlijk mijn parcours iets wijzigen, maar daarover later meer.
Gisterenavond nog een Hollandse pelgrim ontmoet en samen genoten van het avondeten. Een heel sympathieke man, gewezen piloot die nu met brugpensioen is. Zijn hobby is zweefvliegen; dit doet hij vooral in de Spaanse Pyreneeën. Zijn naam is Frans, maar iedereen noemt hem Paco (Spaans voor Frans).
Vanochtend al om 7u30 op stap met de bedoeling het vandaag, na de zware dag van gisteren, het wat rustiger aan te doen. De weg was echter zo mooi en aangenaam om te wandelen dat er 's middags al 20 km op de teller stonden. Het ging meestal door het bos, op goed begaanbare paadjes. Een droom voor mijn blaren in vergelijking met het asfalt van gisteren.
Iets na de middag, tijdens mijn pick-nick, kwam vriend Paco voorbij. Hij was een uur na mij vertrokken, maar als zweefvlieger is oriëntatie een passie geworden. Hij loopt rond met een juweeltje van een GPS. Onvoorstelbaar wat dat kleine ding allemaal weet. Zodoende vindt hij altijd de kortste weg (niet altijd de mooiste).
Na een prachtige tocht van 28 km vonden we elkaar terug in een schitterende 'chambres d'hôtes'. De 'table d'hôtes' was een sterrenrestaurant waardig! Van aperitief tot en met de koffie, dit alles voor 10, wijn inbegrepen. Dit is beslist het allerbeste wat ik tot nu toe gevonden heb. Samen met Paco nog wat gezellig blijven napraten bij het houtvuur. Om 21u30: bedtijd!
Vanochtend om 7 uur op weg naar wat een prachtige dag zou worden, koud maar ongelooflijk mooi. Een opkomende zon, een paar reeën die vlak voor mij wegspringen. Na een uurtje stappen gaan ontbijten bij de eigenaars van de gîte (zie gisteravond). Om 8.30 uur op weg. Na ongeveer 2.30 uur flink doorstappen stel ik vast dat ik alleen nog markeringen zie van een lokale GR (geel-rood) en geen wit-rode zoals de grote GR wordt aangeduid! Bij het bovenhalen van mijn GR boek , o ramp, stel ik bovendien vast dat ik mijn overzichtskaart ben verloren. Ik besluit naar het volgende dorpje te gaan om mij te kunnen oriënteren. Daar kom ik tot de vaststelling dat ik totaal uit de richting ben. Als ik zo zou doorgaan kwam ik waarschijnlijk in Scherpenheuvel uit in plaats van Compostela. Er zit niets anders op dan op mijn stappen teug te keren. Wonder boven wonder (nogmaals dank, Jacobus) vind ik na een uur teruglopen mijn bewuste kaart op de weg terug. Een voorbijrijdende boer wist mij te vertellen dat er hier al meerderen verkeerd zijn gelopen en brengt mij terug naar mijn vertrekplaats. Om de verloren tijd in te halen en toch nog op tijd op mijn bestemming te geraken, besluit ik langs de grote baan te stappen. 18 km asfalt, rechtdoor, zonder einde...... Een pelgrim moet af en toe ook eens afzien. Eind goed, al goed, na 30 km, in plaats van de voorziene 24 km, goed aangekomen. Overnachting in het enige klein, typisch Frans hotelletje in Brienne.
Zalig geslapen. Om 7 uur klaargemaakt en op weg. Vlak achter de hoek, geluk...... een boulangerie en een politieman. De weg gevraagd en ik zit direct op de juiste baan. De eerste 2 uren lopen langs een tamelijke drukke baan; de GR maakt hier een grote bocht. Vandaag heel veel water, kleine en grote plassen (meertjes). Ik zit nu vlak bij het "LAC DU DER" bij de vogelliefhebbers goed gekend als overwinteringsgebied voor kraanvogels uit Scandinavië en Siberië. Dit jaar hebben hier, volgens een plaatselijke boer, ongeveer 60.000 kraanvogels overwinterd. Op dit ogenblik blijven er nog zo'n honderdtal over. Ik heb ze een paar maal zien opvliegen als ik voorbij kwam, indrukwekkend!
Heel toevallig vind ik een onbewoonde gîte, "au milieu de nulle part", waar ik kan overnachten. De eigenaars wonen een 5 tal km verder en s'avonds wordt ik uitgenodigd en afgehaald voor een prachtige "table d'hôte" met alles erop en eraan.
Na een goeie nacht , een klein ontbijt en onderweg zonder proviand, want geen winkel in dit dorpje. Het enige wat ik bij heb is een beetje peperkoek , een stukje franse kaas en 2 liter kraantjeswater. Hopelijk vind ik in het volgende dorpje een boulangerie . Na een uur 2 moeizaam vorderen - de verpleger gisteren was blijkbaar niet gediplomeerd - een eerste dorpje , maar pech. Wel een prachtige kerk maar geen winkel. Ik heb er nog wel gezocht of ik geen hosties vond maar die hebben ze bij gebrek aan gelovigen tegenwoordig ook niet meer in stock.
Het menu vandaag is dus gewoon peperkoek met franse kaas en kraantjeswater geworden. Het uitzicht begint stilaan te veranderen Vandaag bijna de ganse dag gestapt tussen enorme velden, waar de boeren volop aan 't zaaien zijn, met alle mest- en meststoffen geuren er gratis bij. Op een bepaald ogenblik ben ik blijkbaar toch ergens mislopen, ik wist echt niet meer of ik nog in Frankrijk was, de kaart opnieuw en opnieuw bekeken , omgedraaid, niet te vinden. Ten einde raad stap ik maar een of ander wegeltje in, en plots hang er in the middle of nowhere op een boom een Sint Jakobsschelp. Dit kan toch geen toeval meer zijn. Nu ben ik er zeker van dat Jakobus echt meestapt. Alleen zou hij eens een goeie verpleeg(st)er mogen sturen , want mijn voeten !! ' t is van mijn voeten. Rond 16 uur aangekomen in Vitry le Francois . De kathedraal bezocht en op zoek naar een slaapplaats. Mijn boek vermeldt een ontvangst voor pelgrims in een soort klooster. Bij de rijkswacht gaan vragen. De rijkswachters en kloosters , blijkbaar geen goeie combinatie. Een klooster hier? nooit van gehoord. Toen ik het adres liet zien blijkt het klooster op slechts 100 meter van de rijkswachtkazerne te liggen. Ik logeer dus nu bij de " Congrégation des Soeurs de Jésus Miséricordieux " . Deze zusters hebben een 20 tal kamers voor pelgrims - sober maar al wat een mens moet hebben : een bed ! Toen ik met een zuster aan het praten was, komt er plots nog een pelgrim binnen - een Nederlander uit Flevoland - al 4 weken onderweg. Wat blijkt , het is diegene uit mijn vorig verslag , die ongemerkt in de jeugdherberg in het bed naast mij lag .
Ik hoop dat mijn voeten het stilaan gewoon worden, want voor de rest is alles dik in orde. De spieren, pezen, rugzak , allemaal zijn ze blijkbaar ( voorlopig ) dikke vrienden .
Pelgrim zijn is je pelgrimstaf nemen en op weg gaan. Je kleine zekerheden verlaten om te ervaren wat en wie de grote zekerheid is en daarop mogen steunen als op een staf.
tekst : Vlaams genootschap van Santiago de Compostela
Middeleeuws vers.
Ik kom, ik weet niet vanwaar. Ik ben, ik weet niet wie. Ik sterf, ik weet niet wanneer Ik ga, ik weet niet waarheen.
Het verbaast me dat ik vrolijk ben...
Vrienden
Vrienden zijn als bomen Ze wachten tot je nog eens langs komt en ze zijn onverstoorbaar als je wegblijft.
Ook na maanden afwezigheid kan je draad gewoon weer opnemen, omdat intussen niets werd afgebroken.
Vrienden zijn als bomen, op een goede afstand van elkaar geplant zo moeten ze elkaar niets betwisten. Ze kennen geen afgunst maar nodigen elkaar wel uit " Hoger " te groeien.
Vrienden zijn als bomen, en bomen buigen niet maar ze wuiven.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
And then one day A magic day He passed my way And while we spoke of many things Fools and kings This He said to me: "The greatest thing you'll ever learn Is just to love and be loved in return"
Pelgrimstocht
Blote voeten zij zoeken een weg om te gaan tasten haar ziel af haar hele bestaan Als een pelgrim doorloopt ze haar lichaam, haar tempel gevoelig, aandachtig erkent elke drempel Stoten haar voeten zich blaren, gewond, werpt ze het licht op wat in de weg stond Dansen haar voeten zich vrij en verlicht, haar lichaam gevleugeld een vredig gezicht Zo reist ze, ontdekt ze een wereld van zijn Neemt steeds minder mee Rest wat brood en wat wijn
DE CAMINO
Geen gewone weg want zij laat geen loopje met zich nemen
maar trekt haar eigen spoor in eenieder die haar gaat.
Zij laat zich voelen in het hart, en geeft niets om de benen
Life is a pelgrimage. The wise man does not rest by the roadside inns. He marches direct to the illimitable domain of eternal bliss, his ultimate destination