Pilgrim, how you journey On the road you chose To find out why the winds die And where the stories go.
All days come from one day That much you must know, You cannot change what's over But only where you go.
One way leads to diamonds, One way leads to gold, Another leads you only To everything you're told.
In your heart you wonder Which of these is true; The road that leads to nowhere, The road that leads to you.
Will you find the answer In all you say and do? Will you find the answer In you?
Each heart is a pilgrim, Each one wants to know The reason why the winds die And where the stories go.
Pilgrim, in your journey You may travel far, For pilgrim it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
Pilgrim, it's a long way To find out who you are...
ALLEEN ZIJ DIE ONDERWEG ZIJN, KUNNEN DE HOOP KOESTEREN OOIT AAN TE KOMEN
Wie deze weg wil gaan moet de oude stenen eren met vers zweet en gebed de luide geest bezweren
om stilte te verstaan
Van Sint-Stevens-Woluwe te voet naar Santiago de Compostela ... IEMAND is me voorgegaan, daarom wil ik deze weg ook gaan.
31-03-2009
Dag 16 - 31 maart
Champlemy - La Charité-sur-Loire : 38 km
Om 8 uur vertrokken, de eerste 3 uur zeer mooi, afwisselend, daarna voor de rest van de dag bos, bos en nog eens bos. Aangelegde bossen voor de bosbouw. Bosinginieur zijn schijnt me niet zo een ingewikkeld beroep, want wat is er zo moeillijk aan om rechte boswegen te tekenen van 12 km lang. Alleen, als ze plots voor je opduiken, niet zo'n plezante weg, gewoon altijd rechtdoor. Gelukkig zijn de vogels volop in actie en heb ik de voorbije weken niet vergeefs mijn verrekijker meegesleurd. Na een dag op de limiet van teveel , aangekomen in La Charité-sur-Loire, Office de tourisme en Mairie gesloten, dus maar op zoek naar een betaalbaar hotelletje. Geluk: ik vind er eentje. Douchen, eten en slapen !!!! "La Charité" zoals het stadje wordt genoemd is gesticht door de orde van Cluny. Deze bouwde hier in de 12de eeuw een prachtige kloosterkerk. De op één na grootste van Frankrijk (na deze van Cluny zelf )
De naam Charité komt door de vrijgevigheid die de orde van Cluny gaven aan de massa pelgrims die hier voorbijkwamen. - heb er niks van ondervonden -
Een dag die jullie me gerust mogen benijden. Bij het vertrek was het sneeuwwit gevroren, maar een helderblauwe hemel met een vuurrode zon, die reeds vroeg haar uiterste best deed om er iets moois van te maken. Prachtige, heuvelachtige wandelwegen waarvan ik hoop dat God er nog een hoop in voorraad heeft. Ik verdenk de mensen van de GR (Grote Routepaden) - die overigens prachtig werk leveren, waarvoor dank - er echter van dat er sommige een beetje sadistische trekjes hebben. Er mag in de buurt geen heuveltje of geen berg liggen, of je mag er zeker van zijn dat de GR erover gaat.
Omdat ik reeds om 13 uur in Varzy ( voorziene slaapplaats ) was, en ik me absoluut in form voel, ben ik maar doorgestapt naar een volgende slaapgelegenheid en hier zit ik nu in een B&B bij een Nederlands/Frans koppel. Morgen wordt het weeral moeillijk kiezen, ofwel 12 of 37 km ?? Ik wens jullie allemaal het beste, met mij gaat het (voorlopig) nog altijd opperbest.
Gelukkig heb ik op mijn eerste rustdag een internetcafé gevonden, zodat ik mijn dag niet in ledigheid moet slijten. Het werd trouwens tijd dat ik jullie reacties eens rustig kan doornemen. Als jullie zo massaal blijven reageren zal ik mij verplicht voelen om ook nog te voet naar huis terug te keren. Je kan niet geloven hoeveel deugd al deze reacties doen, van vele vrienden, maar soms ook van onbekenden. Dank alvast iedereen, en volhouden, ik probeer het ook. Zien wie het langst volhoudt ???
Ik wil graag van deze rustdag gebruik maken om al eens terug te kijken op 2 weken pelgrimstocht.
- Stilaan begint een "pelgrimsgevoel" door te dringen. De eerste dagen waren het telkens praktische kanten die belangrijk waren. Blijf ik op schema, vind ik eten, slapen, ga ik vlug genoeg, op horloge kijken ... maar stilaan wordt dit alsmaar minder belangrijk. De horloge verdwijnt al vlug in de zak. Eten en drinken, met minder kom ik toe (en 't is trouwens nog altijd vasten )
- Begin Frankrijk echt te appreciëren, de dorpjes lijken nog in winterslaap, realiseren zich blijkbaar nog niet dat de lente aan de voordeur staat. Maar binnen zijn de huizen en de mensen warm .
- Het dagenlang stappen langs de GR, langs ongekende wegeltjes, door nog naakte bossen en tussen pasgezaaide velden, het geeft een enorm gelukszalig gevoel van vrijheid, ook al doen die verdomde blaren soms zo een pijn.
- Tijd is een relatief begrip aan het worden, soms lijken de uren voorbij te vliegen , als je in gedachte verzonken weeral een aantal kilometers verder hebt gestapt zonder er bij stil te staan wat en wie er allemaal door je gedachten flitst. Soms is een lange rechte asfaltbaan een marteling waar geen einde aan komt.
- Aan de vele mensen aan wie ik beloofd heb aan hen te denken onderweg, wil ik graag zeggen dat deze belofte stand houdt .
- Tenslotte nog een praktische mededeling: reacties op een bepaald artikel komen rechtstreeks op mijn privé email toe. Reacties via mijn gastenboek zijn zichtbaar voor iedereen. (persoonlijk vind ik reacties via het gastenboek fijn) Tenzij je natuurlijk iets persoonlijker wil meedelen.
Ik ga nu echt rusten op mijn rustdag, denk veel aan iedereen en kijk uit naar het volgende hoogtepunt: Limoges ( bezoek van Wiske en ons Fientje )
ps: Ik heb nog geen foto's van onderweg kunnen doorsturen - komt nog wel.
Ik heb gekozen voor deze etappe, omdat ik hoopte om hier eindelijk een internetcafe te vinden . En eindelijk is het gelukt. Het is een mooie dag geweest, gemakkelijke wandelwegen, meestal door het bos, af en toe wel een paar zeer steile hellingen , maar verder 'rien à signaler'. Clamecy is een liefelijk oud stadje gelegen aan de Yonne. Wat een verschil met Tonnere van een paar dagen geleden. Ik heb hier een mooie, prachtig verbouwde chambre d'hôte gevonden en blijf hier een dagje rusten. Morgen wat rondkijken, wat wassen en plassen de planning voor de volgende weken eens bestuderen en morgenvoormiddag nog wat dagboek bijwerken. Energie opdoen en dan op naar het tweede hoogtepunt van mijn tocht : Limoges waar Wiske, Ilse, Tom en ons Fientje mij komen opzoeken.
Vézelay , het eerste grote doel van mijn pelgrimstocht ! Maria Magdalena zal mij wel ontvangen zeker? Ze ligt hier trouwens al van in de 11de eeuw. Ik vraag me alleen af waarom men die basilieken altijd op een berg legt? Koekelberg, Scherpenheuvel tot daar toe maar deze kan tellen, na een dag stappen sta je plots voor een muur. En daarboven moet je zijn, op naar Maria Magdalena. Het GR pad komt toe juist aan de ingang van de basiliek. Oef ! Het eerste wat een normale mens zou doen na zo een inspanning is een goeie pint gaan drinken. Maar ten eerste is het de vraag of een pelgrim wel een normale mens is en ten tweede en dit is veel erger, er is hier niet direct een pint te bekennen. Dan maar de basiliek binnen. Een immens grote mooie onderhouden kerk. Buiten mezelf was er niemand. De rugzak laten vallen en me rustig neergezet. Een speciaal moment, aangekomen in de basiliek te Vézelay, een heel speciale plaats in de pelgrimage naar Compostela. Een moment waarop plots zonder enige reden een paar tranen vloeien. Onderdak gevonden in een oud klooster bij de zusters Franciscanessen, een heel oud gebouw, waar ik ergens in een doolhof van gangen en trappen in een toren een kamer krijg met 6 bedden. Ik ben blijkbaar de enige pelgrim. 's Avonds ben ik in de kapel van een ander klooster naar een mis geweest. De sfeer die hier hangt heeft echt iets mystiek. Een 40-tal paters en zusters die meerstemmige liederen zingen, een sacrale sfeer. Dit is genieten van een andere orde. Het was de bedoeling hier een dagje te rusten , maar je bent eigenlijk wel vlug rondgekeken, zeker als je iedere keer opnieuw voor alles naar beneden en opnieuw naar boven moet. Bij mijn aankomst bvb , ben ik na mijn bezoek aan de basiliek de post gaan zoeken, om opgestuurde post restante te gaan ophalen. Wel de post ligt langs de andere kant van Vézelay, bijna terug beneden! Om een pelgrim bezig te houden ? Ik blijf hier dus niet en ga morgen verder en zie wel waar en wanneer ik een rustdag neem.
Ik had nooit gedacht dat ik Pytagoras ooit tot mijn vrienden zou hebben gerekend. Maar vanaf vandaag een dikke vriend. Dank zij hem heb ik vandaag 2 dagen stappen ingewonnen. En voor diegenen die het spijtig vinden dat ik Chablis links (rechts) heb laten liggen , ik zal die fles vroeg of laat wel eens kraken. Het begon nochtans niet allerbest, de verkeerde kant van Tonnere uitgegaan, dus helemaal terug, (tonnere de tonnere !) Vermits ik geen topografische kaart van de streek had, zijn het dus 33 km asfalt geworden, wel langs mooie D-routes waar dus geen auto voorbij komt. Ik vraag me dikwijls af waarom men al deze wegen aangelegd heeft. 2 dorpjes voorbijgekomen, maar geen slaapgelegenheid, er is dus doorbijten tot Vermenton. Gelukkig is het droog gebleven, maar heb de ganse dag moeten vechten tegen de wind. De ganse dag asfalt en wind tegen, om moedeloos van te worden. Maar dit dagje doorbijten heeft toch 2 winstdagen opgeleverd. In Vermenton direct naar de Mairie voor een stempel en een slaapplaats. De stempel geen probleem, de slaapplaats daarentegen !!! Gelukkig is er een mevrouw in het dorp - een duiveltje doet al van de parochie - die af en toe wel eens een pelgrim opvangt. Daar naar toe, heel mooi gevraagd , en ze doet dit wel niet meer maar waarschijnlijk had ze compassie, of is het misschien mijn intussen mooie baard ??? In alle geval werd ik na wat praten over parochie en zo, extra in de watten gelegd. Avondeten en slapen gratis voor niks. Het leven van een pelgrim kan soms mooi zijn.
Na een stevig frans ontbijt (2stukjes brood en confituur) om 7u30 op weg voor een korte trip van 20 km naar Tonnere. Daar hoop ik inkopen te doen en te kunnen internetten. Na een kwartier stappen begint het zowaar plots hard te sneeuwen. Vlug een schuilplaats gezocht in een afgelegen hangar, midden in het veld. Voor de eerste keer mijn volledige regenkledij aangetrokken. De volgende drie uren waren een strijd tussen een pelgrim en de natuurelementen. Volledig ingepakt, kop in de grond, vechtend tegen sneeuw, hagel, regen met stormwind op kop en dit in een open vlakte zonder enige schuilplaats. Dit moet zowat het ultieme "Flandrien"-gevoel zijn. Het tempo zo hoog mogelijk houden, ook om warm te krijgen. En toch geeft dit eigenlijk een heerlijk gevoel. Voelen dat je leeft in en met de natuur, ver weg van alle airco en pseudo-comfort met af en toe een vriendelijk toeterende auto. De 20 km naar Tonerre in een record-tempo gestapt, minder dan 4 uren en dit ondanks het heuvelachtig parcours. De bedoeling was om in Tonerre deze namiddag mijn planning richting Vezelay aan te passen, kaarten te kopen, inkopen te doen en te internetten. Maar wat een ontgoocheling! Nooit heb ik zo een dode, verlaten stad gezien. Tot overmaat van ramp is het "Office de Tourisme" hier op woensdag gesloten. Gelukkig heb ik toch een klein goedkoop hotelletje gevonden dat wel open is. Voor de rest : niks..... "internetcafé...... hier ?" Vergeet het maar, zelfs geen gewoon café. Ik denk dat de Middeleeuwen hier opnieuw uitgevonden worden, een troosteloos gevoel.
In tegenstelling tot mijn oorspronkelijke planning zoek ik van hieruit, in twee of drie dagen, rechtstreeks Vezelay te bereiken. Ja, ik laat Chablis links liggen.......(in feite rechts). Naar het schijnt zijn er daar zoveel "Chateaux" dat je er minstens drie dagen moet voor uittrekken en die tijd heb ik niet. Geen half werk, dus dan liever niet. Ik heb trouwens de voorbije dagen meer dan genoeg wijnvelden gezien. De volgende 2-3 dagen zal het echt improviseren worden en hopen, op goed geluk, om slaapplaats te vinden. Maar voorlopig is Jacobus nog altijd bij mij, dus blijven vertouwen.
Vannacht heeft het de eeerste keer geregend, maar bij vertrek is het droog. Om de pijn aan de voeten wat te verzachten, 2 paar kousen aangetrokken. Afwachten of het helpt. Omdat de GR hier weer een aardige kronkel maakt, het eerste uur langs een drukke baan gelopen. Daarna terug de vertrouwde GR 654. De laatste Champagnedorpjes, met af en toe een venijnige klim. De voorbije week, tientallen dorpjes gepasseerd in deze streek, alles slaapt, behalve af en toe een ijverige hond die blij is eens iemand te zien. Tegen 13 uur een mogelijke slaapplaats bereikt (25 km). Nu het dilemma....de volgende slaapgelegenheid ligt 12 km verder. Blijkbaar hebben de kousen hun effect niet gemist en vandaag heb ik "goede benen". Dus toch maar verder, op hoop van zegen. Om 16u30 de slaapplaats te Etourvy bereikt (totaal van de dag : 37 km). Het is een grote "gîte rurale", op een groot domein, eigendom van de gemeente. Er zijn 59 bedden. Hier 2 Duitse pelgrims ontmoet uit Trier. Ze gaan tot Auxerre (2 weken stappen), volgend jaar doen zij dan weer een volgend stuk. We koken en eten samen in de keuken. Na de afwas zit de dag erop.
Samen met Paco ontbeten. Voorlopig onze laatste maaltijd samen, want de slaapgelegenheden liggen hier veel verder uit elkaar. De keuze is nu tussen 20 km of 40 km. Paco, een geoefend atleet, kiest voor de 40 km. Ik wil mezelf niet opbranden en kies wijselijk voor de 20 km. Onderweg lopen we een uurtje samen en bij een tussenstop gaat Paco verder een andere richting uit. Ik zal hem misschien niet meer terugzien. Het afscheid was best emotioneel. Een fijne man.
Rond de middag woor de eerste keer naast de Seine gelopen, stroomopwaarts. Rond 14u aankomst in Bar-sur-Seine, een heel mooi oud stadje, echt een bezoekje waard. Alleen is het maandag ... en is dus alles gesloten. Ik ga nog op zoek naar iets om te eten en anders zal het een stuk oude baguette met water worden, het vaste pelgrimsmenu.
Ik zal de volgende dagen, richting Vézelay, waarschijnlijk mijn parcours iets wijzigen, maar daarover later meer.
Gisterenavond nog een Hollandse pelgrim ontmoet en samen genoten van het avondeten. Een heel sympathieke man, gewezen piloot die nu met brugpensioen is. Zijn hobby is zweefvliegen; dit doet hij vooral in de Spaanse Pyreneeën. Zijn naam is Frans, maar iedereen noemt hem Paco (Spaans voor Frans).
Vanochtend al om 7u30 op stap met de bedoeling het vandaag, na de zware dag van gisteren, het wat rustiger aan te doen. De weg was echter zo mooi en aangenaam om te wandelen dat er 's middags al 20 km op de teller stonden. Het ging meestal door het bos, op goed begaanbare paadjes. Een droom voor mijn blaren in vergelijking met het asfalt van gisteren.
Iets na de middag, tijdens mijn pick-nick, kwam vriend Paco voorbij. Hij was een uur na mij vertrokken, maar als zweefvlieger is oriëntatie een passie geworden. Hij loopt rond met een juweeltje van een GPS. Onvoorstelbaar wat dat kleine ding allemaal weet. Zodoende vindt hij altijd de kortste weg (niet altijd de mooiste).
Na een prachtige tocht van 28 km vonden we elkaar terug in een schitterende 'chambres d'hôtes'. De 'table d'hôtes' was een sterrenrestaurant waardig! Van aperitief tot en met de koffie, dit alles voor 10, wijn inbegrepen. Dit is beslist het allerbeste wat ik tot nu toe gevonden heb. Samen met Paco nog wat gezellig blijven napraten bij het houtvuur. Om 21u30: bedtijd!
Vanochtend om 7 uur op weg naar wat een prachtige dag zou worden, koud maar ongelooflijk mooi. Een opkomende zon, een paar reeën die vlak voor mij wegspringen. Na een uurtje stappen gaan ontbijten bij de eigenaars van de gîte (zie gisteravond). Om 8.30 uur op weg. Na ongeveer 2.30 uur flink doorstappen stel ik vast dat ik alleen nog markeringen zie van een lokale GR (geel-rood) en geen wit-rode zoals de grote GR wordt aangeduid! Bij het bovenhalen van mijn GR boek , o ramp, stel ik bovendien vast dat ik mijn overzichtskaart ben verloren. Ik besluit naar het volgende dorpje te gaan om mij te kunnen oriënteren. Daar kom ik tot de vaststelling dat ik totaal uit de richting ben. Als ik zo zou doorgaan kwam ik waarschijnlijk in Scherpenheuvel uit in plaats van Compostela. Er zit niets anders op dan op mijn stappen teug te keren. Wonder boven wonder (nogmaals dank, Jacobus) vind ik na een uur teruglopen mijn bewuste kaart op de weg terug. Een voorbijrijdende boer wist mij te vertellen dat er hier al meerderen verkeerd zijn gelopen en brengt mij terug naar mijn vertrekplaats. Om de verloren tijd in te halen en toch nog op tijd op mijn bestemming te geraken, besluit ik langs de grote baan te stappen. 18 km asfalt, rechtdoor, zonder einde...... Een pelgrim moet af en toe ook eens afzien. Eind goed, al goed, na 30 km, in plaats van de voorziene 24 km, goed aangekomen. Overnachting in het enige klein, typisch Frans hotelletje in Brienne.
Zalig geslapen. Om 7 uur klaargemaakt en op weg. Vlak achter de hoek, geluk...... een boulangerie en een politieman. De weg gevraagd en ik zit direct op de juiste baan. De eerste 2 uren lopen langs een tamelijke drukke baan; de GR maakt hier een grote bocht. Vandaag heel veel water, kleine en grote plassen (meertjes). Ik zit nu vlak bij het "LAC DU DER" bij de vogelliefhebbers goed gekend als overwinteringsgebied voor kraanvogels uit Scandinavië en Siberië. Dit jaar hebben hier, volgens een plaatselijke boer, ongeveer 60.000 kraanvogels overwinterd. Op dit ogenblik blijven er nog zo'n honderdtal over. Ik heb ze een paar maal zien opvliegen als ik voorbij kwam, indrukwekkend!
Heel toevallig vind ik een onbewoonde gîte, "au milieu de nulle part", waar ik kan overnachten. De eigenaars wonen een 5 tal km verder en s'avonds wordt ik uitgenodigd en afgehaald voor een prachtige "table d'hôte" met alles erop en eraan.
Na een goeie nacht , een klein ontbijt en onderweg zonder proviand, want geen winkel in dit dorpje. Het enige wat ik bij heb is een beetje peperkoek , een stukje franse kaas en 2 liter kraantjeswater. Hopelijk vind ik in het volgende dorpje een boulangerie . Na een uur 2 moeizaam vorderen - de verpleger gisteren was blijkbaar niet gediplomeerd - een eerste dorpje , maar pech. Wel een prachtige kerk maar geen winkel. Ik heb er nog wel gezocht of ik geen hosties vond maar die hebben ze bij gebrek aan gelovigen tegenwoordig ook niet meer in stock.
Het menu vandaag is dus gewoon peperkoek met franse kaas en kraantjeswater geworden. Het uitzicht begint stilaan te veranderen Vandaag bijna de ganse dag gestapt tussen enorme velden, waar de boeren volop aan 't zaaien zijn, met alle mest- en meststoffen geuren er gratis bij. Op een bepaald ogenblik ben ik blijkbaar toch ergens mislopen, ik wist echt niet meer of ik nog in Frankrijk was, de kaart opnieuw en opnieuw bekeken , omgedraaid, niet te vinden. Ten einde raad stap ik maar een of ander wegeltje in, en plots hang er in the middle of nowhere op een boom een Sint Jakobsschelp. Dit kan toch geen toeval meer zijn. Nu ben ik er zeker van dat Jakobus echt meestapt. Alleen zou hij eens een goeie verpleeg(st)er mogen sturen , want mijn voeten !! ' t is van mijn voeten. Rond 16 uur aangekomen in Vitry le Francois . De kathedraal bezocht en op zoek naar een slaapplaats. Mijn boek vermeldt een ontvangst voor pelgrims in een soort klooster. Bij de rijkswacht gaan vragen. De rijkswachters en kloosters , blijkbaar geen goeie combinatie. Een klooster hier? nooit van gehoord. Toen ik het adres liet zien blijkt het klooster op slechts 100 meter van de rijkswachtkazerne te liggen. Ik logeer dus nu bij de " Congrégation des Soeurs de Jésus Miséricordieux " . Deze zusters hebben een 20 tal kamers voor pelgrims - sober maar al wat een mens moet hebben : een bed ! Toen ik met een zuster aan het praten was, komt er plots nog een pelgrim binnen - een Nederlander uit Flevoland - al 4 weken onderweg. Wat blijkt , het is diegene uit mijn vorig verslag , die ongemerkt in de jeugdherberg in het bed naast mij lag .
Ik hoop dat mijn voeten het stilaan gewoon worden, want voor de rest is alles dik in orde. De spieren, pezen, rugzak , allemaal zijn ze blijkbaar ( voorlopig ) dikke vrienden .
Gisterenavond om 18 uur ging de jeugdherberg dan open , en er was niemand behalve een dakloze die daar al weken verblijft. De jeugdherberg ziet er niet uit - op zijn frans - je zou er niet binnen gaan , binnen was het oud en versleten maar de bedden waren proper - en zo kon ik eindelijk mijn slaapzak eens gebruiken want ik draag die wel niet mee voor mijn plezier. Gelukkig ben ik al een paar keer in India geweest ,want ook de douche dateert waarschijnlijk van voor de grote oorlog, het enige verschil is dat er hier ipv een "pot " een soort darm hangt waar water uit komt. Na vlug nog iets gegeten te hebben lag ik om 9 uur in bed en heb echt goed geslapen , zo goed zelfs dat ik niet bemerkt heb dat er in het bed naast mij later op de avond nog iemand komen slapen is .
Châlons en Champagne .... Chaussé sur Marne : 25 km
Deze morgen om 7 uur stond ik gepakt, iets te eten in een kleine bar-tabac - een paar kleine inkopen voor de dag en om 8 uur onderweg naar Chaussé sur Marne. Opnieuw beloofde het een prachtige dag te worden, volop zon , een prachtige tocht , meestal langs de kronkelende Marne en zijriviertjes, heel veel water met bijhorende eenden en watervogels . Rond 10.30 had ik reeds 14 km gestapt. Bij mijn eerste rustpauze schoenen uitgedaan want pijn aan de voeten en wat blijkt : alleluja !! de eerste blaren ( t is toch lente ) Aan beide voeten, op de buitenkant van hiel , mooi symetrisch een kanjer van een blaas. Dus onze EHBO kit ( zit natuurlijk gans onderaan in de rugzak - grote les 2 ! ) bovengehaald en als een volleerde verpleger, één en ander geprobeerd . Of mijn voeten er beter van geworden zijn zal de toekomst uitwijzen , maar daar heb ik zo mijn twijfels over. Na een moeizame heropstart - de eerste kilometers zowat op eieren gelopen - toch nog een prachtige wandeling , kronkelend langs krinkelende waterwegen , rond 15 uur aangekomen in Chaussé, waar ik een kamer had gereserveerd in het enige hotel(etje) Na een vluchtig onderzoek van de aangerichte schade een uurtje gerust, en dan geprobeert een wasmachine te imiteren. In alle bescheidenheid denk ik dat ik als wasmachine beter aan de kost zou komen dan als verpleger. Nog wat gelezen , dagboek bijgewerkt, een lekker avondmaal en slapen. Vanochtend heb ik pas gemerkt dat er in mijn kamer ook een televisie stond. ' k zal dus wel " moerg " geweest zijn.
Dag 2 : Condé-sur-Marne - Chalons en Champagne : 20 km
Na een zeer goeie nacht om 8.30 vertrokken voor een gemakkelijke rit. De eerste zware dag blijkbaar goed verteerd. Bijna de hele dag langs het water gelopen , rechtdoor . Het ritme zat er direct in . Na 2 uur stappen , een eerste rustpauze en de teller blijkt reeds 11 km aan te duiden. Dan maar wat rustiger aan gedaan. Om 13.30 uur aangekomen in Châlons , en aan het stadhuis , op een rustig terrasje, in het zonnetje een goeie pint gedronken. Het office de toerisme ging pas open om 14 uur. Een mens moet toch af en toe toch iets nuttigs doen ... dus De jeugdherberg waar ik wil logeren gaat pas open om 18 uur, en ze weten hier niet of er plaats is .. dus ik weet nog niet waar il zal slapen vanavond. Dus maar op zoek naar een internetcafe en zodoende .... hier zitten we dan. Vele groeten van een Pelgrim - en - rodage .
Na een zeer korte nacht was ik om 6.30 uur aan het ontbijt en om 8.00 uur stond ik op de plaats waar mijn voorbereidende tocht ( Woluwe - Reims ) in oktober vorig jaar eindigde. HERE WE GO ...
De eerste 2 uur direct tussen de wijnvelden. Op en af met een paar steile klimmetjes. Ik geloof dat alle champagneboeren op dit ogenblik in hun wijngaarden aan het werken zijn. Je ziet ze overal zitten op hun kleine rolkarretjes met op hun rug een rugzakje met batterijen verbonden met hun electrische snoeischaren, een eigenaardig zicht . Ik moest denken aan het Duracellkonijntje. Wat mij is opgevallen is dat de wijnranken voor Chanpagne kleiner ( max 50 cm ) gehouden worden dan deze van gewone wijndruiven. Een champagneboer vertelde me ook dat deze ranken gemakkelijk 60/70 jaar druiven kunnen geven maar dat ze na 30/35 jaar gerooid worden. Na de middag een moeilijke weg door een groot bos, gelukkig heeft het niet geregend, anders was dit een echt modderbad geweest. Het juiste moment om mijn wandelstokken uit te testen . in het begin wat onwennig maar na een tijdje sukkelen viel dit best mee. In alle geval een dankbare gadget voor moeilijke stukken. Aaangekomen in Condé sur Marne op zoek naar een slaapplaats. In de " Mairie " kon mij mij niet veel verder helpen, er is door de gemeente niks voorzien, dus maar een paar adressen gevraagd van chambre d'hôte. Het probleem is echter dat iedereen hier in zijn wijnvelden aan het werk is , EN ( grote les nummer 1 ) in frankrijk op een maandag ALLES dicht. Om 17 uur eindelijk een champagneboer thuis gevonden, en ja direct prijs. Een zeer mooie kamer met zelfs een houtvuur . Ik denk echter dat de Champgne niet te best verkoopt want de prijs voor een kamer hier in de streek is niet echt naar het budget van een pelgrim. Vorig jaar hebben hier 2 hollanders ( !! ) gelogeerd die op weg waren met een kruiwagen ( ! ) . de boer heeft een ganse dag gewerkt om hem een beetje te herstellen. s' Avonds om 19 uur is de plaatselijk bar-tabac-restaurant dan toch opgegaan. Een mens moet toch iets eten, dus een dagschotel besteld . En verrassing wat is het menu : jawel WITLOOF met hesp. - ik geraak mijn witloof - image blijkbaar nooit meer kwijt. Voor het slapen gaan heb ik mij door mijn champagneboer dan toch - na lang aandringen (?) - laten overhalen om samen nog een fleske te kraken..... en ik heb heeel goed geslapen. Alhoewel ik mij echt had voorgenomen de eerste dagen rustig aan te starten, is deze eerste dag toch wel wat zwaarder uitgevallen dan voorzien. Op de teller staat 28 km . En je kan hier niet verkeerd lopen! In een klein dorpje had ik me blijkbaar toch vergist, maar na 100 meter komt er iemand achter mij gelopen ... monsieur, monsieur.. vous faites le saint jacques ??? c' est par la.... Zo de kop is eraf, alles en iedereen is tevreden, voeten, rug en ledematen moe maar content. De rugzak staat al klaar om terug te vertrekken...
Het is me wel het dagje geweest. Een zeer mooie afscheidsviering, met aansluitend een uitwuifdrink en dan met een ganse bende te voet naar Zaventem . Ik had het zo mooi niet kunnen plannen. In ieder geval hartelijk dank aan iedereen die erwas ( en ook de velen die er niet konden zijn ) . Het heeft me deugd gedaan en zal me zeker bijblijven op mijn tocht . In Reims aangekomen zonder problemen, de jeugdherberg ( eerder een soort congrescentrum ) gemakkelijk gevonden op een 2 tal kilometer van het station . propere maar heel kleine kamer , juist genoeg voor een bed en een rugzak. Spijtig genoeg geen oog dicht gedaan. Waarschijnlijk door emoties ( het is nu echt begonnen ) en door het vele lawaai van een groep die daar ook logeerde - de wc en douches op de gang hebben tot laat in de nacht voor de nodige decibels gezorgd -
Vertrekken is verder trekken is achterlaten en afscheid nemen van wat was om dankbaar terug te kunnen kijken te genieten van wat is en te verlangen naar wat komt
Nog 1 keer slapen - vrees van niet - en de grote droom begint . Ik loop er de laatste dagen zowat bij als een kip zonder kop, doelloos. Mijn rugzak heb ik de laatste week al verschillende keren in en uitgepakt , de stelregel van de pelgrim indachtig : " wat je thuis kan laten, is mooi meegenomen " maar geraak niet onder de 14 kg.
Het is ongelofelijk hoeveel reacties, aanmoedigingen en vragen en steentjes die ik de laatste week heb gekregen. Dit doet iets met een mens. Ik zal al deze reacties, aanmoedigingen en vragen graag meenemen, ze zullen zeker van pas komen op momenten dat het wat moeilijker gaat, en ze wegen absoluut niet zwaar !! Het is een mooie traditie dat mensen hun bekommernissen meegeven aan diegene die op pelgrimstocht vertrekken. Zo is er op weg naar Compostela op een plaats in Spanje op het hoogste punt ( 1504 m ) van de Camino : Cruz de ferro ( ijzeren kruis )- een grote berg ontstaan met kleine steentjes die pelgrims van thuis hebben meegebracht en daar hebben achter gelaten. Steentjes met vragen, bekommernissen, verwachtingen en gevoelens ,uitgebeeld in een hoop steentjes met een ijzeren kruis op een houten paal.
Langs deze weg zou ik graag IEDEREEN willen bedanken die mij op één of andere manier steunt op mijn tocht. Ik neem jullie allemaal mee .
Morgen zondag is iedereen van harte welkom :
9,30 : zendingsviering in de kerk van St Stevens Woluwe 10,30 - 12,00 : trakteren wij in de parochiezaal " Ons Huis " 12,15 : te voet naar station te Zaventem. 13,00 : tot in Compostela ...
Pelgrim zijn is je pelgrimstaf nemen en op weg gaan. Je kleine zekerheden verlaten om te ervaren wat en wie de grote zekerheid is en daarop mogen steunen als op een staf.
tekst : Vlaams genootschap van Santiago de Compostela
Middeleeuws vers.
Ik kom, ik weet niet vanwaar. Ik ben, ik weet niet wie. Ik sterf, ik weet niet wanneer Ik ga, ik weet niet waarheen.
Het verbaast me dat ik vrolijk ben...
Vrienden
Vrienden zijn als bomen Ze wachten tot je nog eens langs komt en ze zijn onverstoorbaar als je wegblijft.
Ook na maanden afwezigheid kan je draad gewoon weer opnemen, omdat intussen niets werd afgebroken.
Vrienden zijn als bomen, op een goede afstand van elkaar geplant zo moeten ze elkaar niets betwisten. Ze kennen geen afgunst maar nodigen elkaar wel uit " Hoger " te groeien.
Vrienden zijn als bomen, en bomen buigen niet maar ze wuiven.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
And then one day A magic day He passed my way And while we spoke of many things Fools and kings This He said to me: "The greatest thing you'll ever learn Is just to love and be loved in return"
Pelgrimstocht
Blote voeten zij zoeken een weg om te gaan tasten haar ziel af haar hele bestaan Als een pelgrim doorloopt ze haar lichaam, haar tempel gevoelig, aandachtig erkent elke drempel Stoten haar voeten zich blaren, gewond, werpt ze het licht op wat in de weg stond Dansen haar voeten zich vrij en verlicht, haar lichaam gevleugeld een vredig gezicht Zo reist ze, ontdekt ze een wereld van zijn Neemt steeds minder mee Rest wat brood en wat wijn
DE CAMINO
Geen gewone weg want zij laat geen loopje met zich nemen
maar trekt haar eigen spoor in eenieder die haar gaat.
Zij laat zich voelen in het hart, en geeft niets om de benen
Life is a pelgrimage. The wise man does not rest by the roadside inns. He marches direct to the illimitable domain of eternal bliss, his ultimate destination
