LIFE IS THE TRAIN ... NOT THE STATION ..... Op stap in Noorwegen
een nieuwe pelgrimstocht.
13-07-2017
TRONDHEIM EInde
Gisteren aangekomen in Trondheim, na een wat rare dag... het weer was kwakkel, de voeten spartelden tegen... waren dit nu echt de laatste kilometers??
We kennen nochtans deze zelfde gevoelens van onze pelgrimstochten naar Compostela en naar Rome... en toch wordt je het niet gewoon... een onwezenĺijk gevoel, hoe moet het nu verder... en morgen??
Vanmorgen ons gaan aanmelden in het pelgrimscentrum, en onze tocht laten registreren. Zoals gedacht zijn er tot nu toe slechts een paar Belgen die deze tocht gemaakt hebben.
We zijn niet de eerste, maar zitten in de top 10 !!
Na het in ontvangst nemen van ons " olavs diploma " een bezoek gebracht aan de enorme gotische kathedraal van Trondheim. Een indrukwekkend gebouw met een lange bewogen geschiedenis. Op verkenning door de gezellige binnenstad, voelt het onwennig aan, rondlopen zonder rugzak.
EN... toeval bestaat niet... Olav is ons nog altijd goed gezind... Toen we toevallig voorbij het station van Trondheim wandelden gingen we even informeren ivm de trein naar oslo die we morgen nemen.. en ongelooflijk... er zijn nog juist 2 plaatsen vrij !!!!!!!!!!!
Om 6 uur naar een pelgrimsviering geweest in de kathedraal. Toen we als enige belgische pelgrims vernoemd werden, in deze imposante, belangrijkste kathedraal van Scandinavie zijn er stilletjes een paar tranen weggeveegd.
Het einde van deze derde, en waarschijnlijk laatste pelgrimstocht ( Jeruzalem is wat te ver)
Is nog niet helemaal verwerkt, morgen zal de treinreis in omgekeerde richting, waarschijnlijk voor nog wat emoties zorgen, als de film van een maand onderweg zijn, opnieuw herkenbaar voorbij zal flitsen
Nog even op adem komen in Oslo, en zondagavond landen in Zaventem
Tegen 8 uur kwam de parochiezaal verantwoordelijke onze slaapplaats afsluiten, en dus stonden wij klaar. Onze rugzak met regenjasje aan, wijzelf twijfelend . Betrokken en af en toe een druppel. Maar zoals zo dikwijls begon onze tocht met een steile, lange beklimming van een uur... dus geen regenjas aan, want nat van het zweet. Binnen de kortste keren waren onze voeten en broek doornat van het natte gras en de modder. Een bospad van twee uur eindigde op een open ruimte,waar enorme bosmachines een ware ravage hadden aangericht. Bijna geen doorkomen aan, zoekend een doorgang gevonden, tot aan de enkels in de modder.
Tegen de middag een zeer lange afdaling langs een mooie baan richting een langgerekt prachtig fjord, maar het zou geen echte pelgrimsweg zijn indien er onderweg geen mogelijkheid was om een korte weg te nemen door een bos in plaats van langs een rijweg . In onze pelgrimsgids stond volgende vermeld " zeer steile afdaling,die bij nat weer weleens heel glad kan zijn "
Maar we zouden geen echte pelgrims zijn moest dit ons afschrikken. Dus ... maar na een paar meter, een eerste keer in volle lengte onderuit. Het was op plaatsen zo erg dat er touwen waren gespannen om ons recht te kunnen houden, één modderglijbaan. Wiske heeft duidelijk nog ambities bij de para''s.
Eindelijk beneden en kunnen picknicken onder een waterzonnetje aan de boorden van het fjord. Zalig, mooi... die momenten zouden eeuwig moeten bLijven duren.
Op een camping wat verder moesten we beslissen wat we verder zouden doen. Ofwel daar blijven slapen, ofwel hopen dat Olav ons nog niet vergeten was. Er was namelijk een beetje verder nog een slaapplaats, maar aan de andere kant van het fjord, alleen te bereiken indien de eigenaar ook voor veerman kan/wil spelen. Hem opgebeld,en YES !!!
Wij dus met de veerman in zijn roeibootje naar de overkant. 9
We zouden vanavond voor de laatste maal zelf koken, onze overschotten in onze rugzak moesten eraan. Dus spaghetti met tomatensoep als saus en een overschot van kaas, die intussen al 3 keer gesmolten was in mijn rugzak. We zitten in een chalet verscholen in een bos, zonder elektriciteit en zonder stromend water. ( jerrycan ) MAAR zo heerlijk rustig.
We zijn er absoluut zeker van, de heilige Olav is ne goeie kameraad. Hij volgt ons overal op de voet. Het scenario van vandaag kan onmogelijk door een gewone sterveling geschreven zijn.
Gisteren is Wiske letterlijk en figuurlijk het bos " ingedoken " bij een steile, glibberige afdaling. Plots was ze verdwenen , weggetuimeld achter de rotsen. Buiten een paar blauwe plekken heeft alleen haar schouder wat last van de rugzak. Toen we gisterenavond met de gastvrouw zowat aan het praten waren, en ons afvroegen of de pijnlijke schouder de voorziene zware tocht van vandaag wel zou aankunnen, stelde ze voor om met een bus de kleine binnenbaantjes van dit fantastische land te verkennen, en zo nog een ander beeld te krijgen van de streek.
Na het overwegen van alle mogelijkheden, voor en nadelen, hebben we besloten het voorstel van onze gastvrouw te volgen. Wetende dat er slechts 1 of 2 bussen per dag onze richting uitgingen, werd het puzzelen. Toen we dachten dat we op onze eindbestemming waren aangekomen, bleek dit niet juist te zijn. Ten einde raad in een tankstation gaan vragen, maar daar waren 2 bedienden die elkaar tegenspraken. Terug buiten een dame aangesproken die op een bank een ijsje aan het eten was. Dank je heilige Olav .. deze dame moest exact naar dezelfde plaats als wij... en straffer nog.. op hetzelfde moment komt het juiste busje aangereden. Anders hadden we waarschijnlijk ergens in een of andere afgedankte hooizolder moeten inbreken om te slapen.
Nu zitten we in de parochiezaal van Skaun. Een noorse versie van " Ons Huis " Ergens in een hoek van de grote zaal 2 matrassen op grond.. en Wiske heeft zojuist lekkere spaghetti klaargemaakt in de keuken. We zijn hier gans alleen. En zopas nog een prive rondleiding gekregen in een uniek historisch kerkje.
Deze verandering in ons schema maakt dat we nog 2 volledige stapdagen hebben tot Trondheim, en geeft ons de kans om Trondheim wat uitgebreider te bezichtigen.
Maar eerst nog 2 mooie stapdagen langs de fjorden. Hopelijk blijft onze vriend
Na een rustige nacht in onze " Stabur " een etappe in twee delen. De start was steil, moeilijk door de regen van gisteren en vannacht. Door het kniehoge gras waren onze schoenen en broek doornat. De kilometers gingen moeizaam. Zodanig dat we tegen 11 uur slechts 7 km hadden gestapt....7 km op 3 uur !!!.
Rond 11 uur aangekomen in het pelgrimscentrum van Rennebu, waar we met wafels en koffie werden ontvangen. We kregen ook een prive rondleiding in de prachtige kerk.
Buiten aan de kerk staat de mijlpaal : 101 km tot Trondheim!!!
Na de picknick onder een stralende zon werd de weg beter, en hebben we ons stapritme teruggevonden. Onderweg zijn de noren druk bezig met het klieven en stapelen van hout voor de winter. Tegen het einde van onze tocht werd de rugzak steeds zwaarder... een voorteken dat het tijd werd om te stoppen. Onze rustplaats was vlakbij. In onze hut ontmoeten we opnieuw 2 bekenden.... een Zwitser en een Duitse pelgrim....zij zitten al een paar dagen op hetzelfde stapschema. Nog 4 dagen te gaan en minder dan 100 km...
Het einddoel komt stilaan in zicht, nog een paar mooie dagen hopen we.
Ondanks de ganse dag regen ( de eerste in 3 weken ! ) werd het een bijzonder fijne tocht vandaag. Gisteren doodmoe aangekomen, maar na een heerlijke lange nacht en een stevig ontbijt vanmorgen in volle regenuitrusting vertrokken.goeie wandelwegen, golvendï tussen weiden en bossen , maar steeds met " mistig " uitzicht over de wild stromende rivier.
De Orkla rivier staat bekend als één van de zalmrijkste van Noorwegen. En het is eraan te zien. Overal langs de rivier staan kleine en minder kleine " vissershutten ". Je kan het zo gek niet bedenken. Het toppunt is dat de meeste aan de kant van de rivier volledig open zijn, en dat alle mogelijke materiaal er zomaar onbewaakt ligt. In sommige staat zelfs een bed. Men vertelde ons dat er ook ''s nachts wordt gevist, vermits het nooit donker wordt.
In het bos ook een paar knappe schuilhutten tegengekomen, met alle kookgerei aanwezig, zomaar open en vrij beschikbaar. De schuilhutten waren welkom vandaag als picknick plaatsen.
Op een bepaald ogenblik was er een wagen - midden in een bos - die ons even voordien was voorbij gereden, die terugkeerde en stopte om ons de waarschuwen dat er een beetje verder een eland met een jong op de weg stond, en gezien er een jong bij was, zou het kunnen gevaarlijk zijn. Ik had mijn fototoestel al klaar maar helaas.... niks meer te zien.
Rond 15 uur kletsnat aangekomen op onze slaapplaats, zoals gewoonlijk heel vriendelijk onthaal met koffie en gebak. We slapen in een piepklein maar super gezellige oude schuur met boven op het zoldertje 3 bedden. Samen met 3 andere pelgrims zopas het avondeten gegeten.
Intussen zijn onze schoenen, na 2 uur aan de schoenendroogmachine , opnieuw klaar voor een nieuw avontuur morgen... richting Trondheim.
23 km rechtdoor, in de flanken van de zeer brede vallei, overal rondom besneeuwde bergtoppen. We wandelen door het uitgestrekte skigebied van Oppdal. Overal verspreid, weggestopt ontelbare buitenverblijven. Blijkbaar heeft de helft van de Noren ergens zo'n stulpje staan. Wat opvalt zijn de enorme terassen en overal kanjers van BBQ stellen. We horen hier dat de noren altijd bbq'en als ze naar hun zomerhuis gaan.
Bijna 90% van alle daken zijn bedekt met gras ipv dakpannen, een raar zicht als je dan plots dennenbomen op een dak ziet groeien
De boeren zijn hier met man en macht, maar vooral met de meest futuristische machines die ik ooit gezien heb bezig te hooien. Men verwacht regen ?!!.
We logeren hier op een manege waar juist vandaag een paardenkamp voor kinderen eindigde.
De bijzonder vriendelijke mevrouw heeft voor ons - we zijn hier alleen - de zo lang verwachte, uitzonderlijk lekkere Noorse zalm klaargemaakt. Één groot genieten, na een tocht, die zeker door het warme weer, op het einde wat moeizaam verliep door een protesterende achillespees.
We zijn benieuwd voor morgen... de slaapplaatsen liggen hier ver uit elkaar en geen enkele bevoorrading onderweg, en bovendien voorspelt men echt regen.
Vanmorgen afscheid genomen van Suzanne & Robert uit Frankfurt, die een aantal dagen heel fijne " compagnons de route " waren, en die volgend jaar terugkomen om het resterende deel te stappen. Wijzelf hebben vandaag een treinsprong van een dag gemaakt, zodat we eind volgende week op tijd in Trondheim zijn voor onze geplande terugreis.
We logeren in een gezellig hutje op een camping - tijd om een laatste grote was - en beginnen morgen aan het laatste deel van onze pelgrimstocht. De hoogvlakte ligt achter ons. De huizen zijn anders, het klimaat is anders, het landschap is anders. Er is weer ruimte voor akkers en weiden.
De tocht naar Kongsvold, een koninklijke herberg waar reizigers en pelgrims sinds de middeleeuwen een rustplaats en beschutting vinden, was " koninklijk " over gans de lijn. Majestueuze omgeving, een wandelpad om U tegen te zeggen, prachtig weer met unieke wolkenformaties tegen een fel blauwe achtergrond. Een ongezien schouwspel als prachtig orgelpunt van deze 4 daagse overtocht over de hoogvlakte van Dovrefjell.
Het is alsof de wolken hier korter bij zijn, feller van kleur en mooier van vorm.
De rust die hier hangt, de tijd die je hebt en neemt om van kleine dingen te genieten is een belangrijk onderdeel van deze pelgrimstocht. Ik hoop dat we iets van deze rust kunnen meenemen en vasthouden voor de rest van ons leven.
De wilde muskusossen met hun indrukwekkende kop die hier grazen hebben we spijtig genoeg niet gezien.
Vermits deze koninkijken herberg de enige overnachtingsplaats is in de wijde omgeving, zijn alle ( 8) pelgrims die we de laatste dagen ontmoet hebben hier samen... een toffe bende met veel " pelgrimsverhalen " .
Gezien er bij deze herberg ook een culinair toprestaurant hoort - in principe niets voor pelgrims- en ik de laatste weken overleefd heb op brood, kaas en tomatensoep, hebben we onszelf op een Noors " verwendiner " getrakteerd met uitzonderlijk lekker rendierenvlees.
Morgen nemen we een snipperdag en maken ons klaar voor de resterende 7 dagtochten richting Trondheim.
Op de schapenboerderij waar we logeerden was een kleine super gezellige kapel ingericht in een oude schuur. We waren uitgenodigd om deel te nemen aan een "Taize bezinningsmoment " een pakkend moment samen met andere pelgrims.
Een parcours met rugzak voor gevorderden in een overweldigend en tot de verbeelding sprekend kader, zo kan je best deze tocht van vandaag omschrijven
Vanmorgen dus op tijd vertrokken voor onze fitnesstocht langs een pad vol met rendiermos.
De bergen links en rechts zorgen steeds opnieuw voor oogstrelende vergezichten. De ondergrond wordt meer en meer drassiger. Regelmatig zijn loopplanken de enige oplossing.
Onder begeleiding van de goudplevier nemen we de ene na de andere hindernis.
De laatste grote sneeuwplekken beginnen stilaan te smelten en zorgen voor snel stromende riviertjes waar enige creativiteit nodig is en natte voeten bijna onvermijdelijk zijn.
Het grootste slachtoffer zijn onze voeten. 8 uur lang bij iedere stap zoeken waar en hoe je voeten te zetten eist zijn tol tegen het einde van de dag.
Intussen zijn we al een paar dagen goede maatjes met Suzanne en Robert, een koppel pelgrims uit Frankfurt.
Weeral een dag die ondanks de inspanningen en voetpijntjes zomaar voorbij gevlogen is.
Tegen 8 uur kwam de parochiezaal verantwoordelijke onze slaapplaats afsluiten, en dus stonden wij klaar. Onze rugzak met regenjasje aan, wijzelf twijfelend . Betrokken en af en toe een druppel. Maar zoals zo dikwijls begon onze tocht met een steile, lange beklimming van een uur... dus geen regenjas aan, want nat van het zweet. Binnen de kortste keren waren onze voeten en broek doornat van het natte gras en de modder. Een bospad van twee uur eindigde op een open ruimte,waar enorme bosmachines een ware ravage hadden aangericht. Bijna geen doorkomen aan, zoekend een doorgang gevonden, tot aan de enkels in de modder.
We zijn er absoluut zeker van, de heilige Olav is ne goeie kameraad. Hij volgt ons overal op de voet. Het scenario van vandaag kan onmogelijk door een gewone sterveling geschreven zijn.
Na een rustige nacht in onze " Stabur " een etappe in twee delen. De start was steil, moeilijk door de regen van gisteren en vannacht. Door het kniehoge gras waren onze schoenen en broek doornat. De kilometers gingen moeizaam. Zodanig dat we tegen 11 uur slechts 7 km hadden gestapt....7 km op 3 uur !!!.
Ondanks de ganse dag regen ( de eerste in 3 weken ! ) werd het een bijzonder fijne tocht vandaag. Gisteren doodmoe aangekomen, maar na een heerlijke lange nacht en een stevig ontbijt vanmorgen in volle regenuitrusting vertrokken.goeie wandelwegen, golvendï tussen weiden en bossen , maar steeds met " mistig " uitzicht over de wild stromende rivier.
23 km rechtdoor, in de flanken van de zeer brede vallei, overal rondom besneeuwde bergtoppen. We wandelen door het uitgestrekte skigebied van Oppdal. Overal verspreid, weggestopt ontelbare buitenverblijven. Blijkbaar heeft de helft van de Noren ergens zo'n stulpje staan. Wat opvalt zijn de enorme terassen en overal kanjers van BBQ stellen. We horen hier dat de noren altijd bbq'en als ze naar hun zomerhuis gaan.
Vanmorgen afscheid genomen van Suzanne & Robert uit Frankfurt, die een aantal dagen heel fijne " compagnons de route " waren, en die volgend jaar terugkomen om het resterende deel te stappen. Wijzelf hebben vandaag een treinsprong van een dag gemaakt, zodat we eind volgende week op tijd in Trondheim zijn voor onze geplande terugreis.
De tocht naar Kongsvold, een koninklijke herberg waar reizigers en pelgrims sinds de middeleeuwen een rustplaats en beschutting vinden, was " koninklijk " over gans de lijn. Majestueuze omgeving, een wandelpad om U tegen te zeggen, prachtig weer met unieke wolkenformaties tegen een fel blauwe achtergrond. Een ongezien schouwspel als prachtig orgelpunt van deze 4 daagse overtocht over de hoogvlakte van Dovrefjell.
