Toen ik gisteravond na een uitstekende maaltijd (25 ) terug
in de albergue toekwam, had de hospitalero in een zijgebouw de open haard
aangestoken en drie flessen 'home-made liquor' op tafel gezet. De aanwezigen (een groep Brazilianen,
twee Duitse koppels en enkele Aziaten (ik vermoed Koreanen) hadden er duidelijk al van geproefd. Het ouder Duitse koppel pakte een gitaar van de muur en
begon samen te spelen en te zingen. Ze hadden dat nog gedaan. Dat hoor je
direct. Tot het beperkte répertoire echt Gonda Country Road! De sfeer zat
er direct goed in. Om halftien gedaan. Stappende pérégrinos gaan vroeg slapen.
De alcohol deed duidelijk goed zijn werk. Op de kamer lag het decibel gehalte
aan ronken en snurken duidelijk hoog. Dus zelf weinig geslapen.
Vandaag was het weer een fijne heuveltjesdag. Deze morgen
las ik in mijn boekje: In Galicia zijn weliswaar geen hoge heuvels maar ze
volgen elkaar voortdurend op, waardoor je per dag soms meer klimmeters maakt
dan op eerdere trajecten.
En dan even verder, heel laconiek: Nu volgt klim! 12 km
waarvan 1 km 10 %!' 12 km geen hoge heuvel
? Ik moet bij gelegenheid de auteurs
van mijn boekje toch even op dit euvel wijzen
Voor de rest geen slecht woord over mijn boekjes. Hoe die
mij door Frankrijk en Spanje hebben geloodst over danig rustige wegen (Chemins
Communals en verlaten Départementals) ; soms hele dagen geen 20 autos gezien.
Chapeau!!! Als iemand ooit naar Compostella wil fietsen, deze boekjes kopen! Ze
zijn hun geld dubbel en dik waard.
De rest van de fiets-dag vat ik samen als Amaai en pfffffff
Vandaag weer vele kilometers gefietst in het spoor van de
stappende pérégrinos. En hun aantal stijgt gestaag. Ze zijn intussen met
ontelbaar veel. In ware colonnes lopen ze allemaal achter mekaar in de zelfde richting. Om de 30 à 50 m één of twee (zelden met drie of meer).
Dat komt wellicht omdat velen ergens vertrekken 100 km voor Santiago. Wil je
een Compostella halen (= soort gepersonaliseerd getuigschrift in de Latijnse taal), dan moet je kunnen bewijzen aan de
hand van je stempelboekje dat je minstens 100 km hebt gestapt. Voor fietsers is
dat minimum 200 km. Mijn stempelboekje bevat stempels van in Landen (stadhuis)
tot in Compostella. Op zich al een mooi aandenken.
Er zijn stappers die echt moe zijn of met gekwetste voeten
lopen. Ik ben op een bepaald moment een oudere man voorbij gefietst, die met
moeite de éne voet voor de andere kreeg. Je zag dat elke stap pijn deed. Ik had
medelijden met de man. Eigenlijk onverantwoord om zo verder te lopen. Die haalt
Compostella niet, dacht ik. Hij was kennelijk alleen. Maar wie overtuigt zon
man om enkele dagen halt te houden en uit te rusten?
Ik slaap vannacht in een hostal Sony, juist buiten het
oude centrum van de stad Melide.
Morgen fiets ik naar mijn eindbestemming: Santiago de
Compostella!
|