Kanker, iedereen kent wel iemand of heeft wel eens gehoord van iemand die vecht of gevochten heeft tegen deze ziekte. Ook voor mij is dit het geval. Uit de situaties die ik meegemaakt heb en door de impact die dit op mij gehad heeft kwam het idee om naar Santiago de Compostela te fietsen. Deels voor mezelf, om alles even op een rijtje zetten. Maar ook voor het goede doel om zo kankerpatiënten een hart onder de riem te steken. Om kankeronderzoek, opsporing en preventie en de begeleiding van patiënten en hun familie te steunen en kankerpatiënten zoals bijvoorbeeld mijn moeder en veel van haar lotgenoten nog betere toekomstperspectieven te kunnen bieden. Deze beschrijving is slechts een korte schets van waarom ik dit doe. Ben je nieuwsgierig naar het volledige verhaal? Lees dan het gedeelte “Mijn verhaal”.
Gedurende mijn tocht zal je op deze pagina mijn avontuur kunnen volgen. In de hoop dat ik overal internet heb, komt er iedere dag een kort verslagje over mijn ervaringen en enkele foto’s.
Hoe dit goede doel steunen?
Als eerste wil ik graag verduidelijken dat de reis zelf volledig door mezelf bekostigd wordt. Het geld wat door jou hopelijk gestort wordt gaat integraal naar het goede doel. Om misverstanden te vermijden wordt het geld daarom ook rechtstreeks op de website van levensloop Lommel gestort onder een team dat ik daar heb opgestart. Op deze manier komt het geld direct op de juiste plaats terecht en wordt er daar ook een teller bijgehouden van het reeds ingezamelde bedrag. Hopelijk kunnen alle kankerpatiënten op jou steun rekenen!
Wil je dit goede doel steunen? Klik op de link "Steun het goede doel" in de linker kolom op deze pagina onder "nuttige links". Vanaf het bedrag van €40,00 heb je recht op een fiscaal attest. Meer info in verband met dit attest zie de link "fiscaal attest"
22-08-2018
Wandelaars gezocht voor Levensloop!!! 15-16 september
Eerst wil ik dit bericht beginnen met een kleine verontschuldiging. Na mijn aankomst in Compostela had ik jullie beloofd hier op regelmatige basis nog berichten te posten. Dit is helaas minder gebeurd dan ik gehoopt had. Welkom terug in onze maatschappij...
Maar zijn jullie benieuwd hoe het ondertussen met me gaat en willen jullie graag kennismaken met het goede doel waarvoor ik deze tocht gedaan heb? Dan heb ik goed nieuws voor jullie! Nog een paar weken en dan is het zover, Levensloop Lommel!
Van zaterdag 15 september 16u tot zondag 16 september 16u vind dit prachtige evenement plaats aan de Soeverein in Lommel.
Een evenement van 24 uur vooral om de vechters in de bloemetjes te zetten en te steunen! Maar ook om geld in te zamelen voor de strijd tegen kanker! 24 uur vol gezelligheid en Samenhorigheid.
Naast de acties die we reeds gedaan hebben (ontbijtbuffet en mijn tocht richting Compostela) zal ik hier ook verantwoordelijk zijn voor de missie. Deze staat dit jaar in het teken van de invloed van kanker op het gehele gezin, samen strijden en het mentale aspect (psychologen, hulp...). Het motto "No one fights alone!" komt hier wel tot zijn recht.
Maar ook ben ik teamkapitein van 1 van de ongeveer 100 teams die elk gedurende 24 uur wandelen op de looppiste van de soeverein (lopen mag ook). Daarom ben ik nog hard op zoek naar wandelaars! Wandel je dus graag en wil je een goed doel steunen? Een uurtje tijd is reeds voldoende, deelname 10 integraal voor het goede doel! of kom gewoon langs voor de gezelligheid. Wil je deelnemen stuur me een mailtje (joris_Vandael@hotmail.com) of een berichtje (0497361762) met je naam en de tijd waarop je wil wandelen, dan kijken wij wat mogelijk is. (zaterdag 16u tot zondag 16u).
Het is alweer even geleden. Hoogste tijd om de statistieken eens voor jullie naar boven te toveren.
even de GPS files doorneuzen en dan komen we toch wel op een leuk aantal gegevens waar ik stiekem best wel trots op ben:
Totaal aantal gefietste dagen: 35
Totaal aantal rustdagen (zonder fietsen): 1
Totaal aantal kilometer: 2744 km
Totaal aantal hoogtemeters: 28792 hm
Dit is dus goed voor een gemiddelde van 78,4 km per dag en 822 hm. Al bij al best wel pittig dus.
En dan komt die vraag die zoveel mensen stellen naar boven: zou je het opnieuw doen als je de kans had? hier kan ik zonder twijfelen op antwoorden dat ik dit zeker zou doen! Iedere dag kijk ik nog met heimwee terug naar mijn avontuur. Missen doe ik het zeker! Maar wie weet komt er nog wel ooit een moment dat we terug vertrekken...
Sommigen onder jullie vragen je misschien af waar die blogberichten blijven die ik nog aangegeven had. Hier is er dan weer eentje...
De dag na mijn aankomst in België was het tijd om even bij de grootouders langs te gaan. Voor hen had ik een aandenken bij uit Lourdes en Compostela, wat waren/zijn ze trots! Daarna was het tijd om mijn kameraden terug te zien. Na een aantal weken zonder hen was dit toch wel een moment waar ik naar uit keek. Op naar Rock Werchter dus!
En ja hoor het weerzien van mijn vrienden was een enorm leuk moment. Samen supporteren voor de rode duivels. Ja wij stonden daar ergens in die mensenmassa van rock werchter! wat een sfeer! Maar tegelijkertijd brengt mij dat ook bij een volgend best wel confronterend item. Het was zeker fijn om tijd door te brengen met mijn vrienden, maar laten we zeggen dat het festival zelf voor mij iets of wat vreemd aanvoelde. De overgang van stilte en rust naar de grote mensen massa en luide muziek waren wel wat confronterend en maakte het voor mij moeilijk om 100% te genieten. Ook het ritme van leven, op mijn tocht vroeg opstaan en op tijd terug bed in werd nu volledig omgegooid naar laat doorgaan en 's morgens uitslapen. Helemaal wennen aan dit ritme lukte me niet. 's morgens om 7u was ik meestal wakker waardoor ik het 's avonds ook niet later maakte dan 2u. Maar uiteindelijk ging het erom om tijd door te brengen met de vrienden, en dat is gelukt!
Na Rock Werchter was het dan tijd om echt terug te stappen in de realiteit. Opnieuw gaan werken. 1 ding kan ik je verzekeren, dat valt niet mee! Natuurlijk is het heel fijn je collega's terug te zien, maar op vlak van werk verliepen de eerste dagen moeizaam. De focus houden en terug in de projecten komen waar ik mee bezig was. Het was duidelijk dat mijn tocht ervoor gezorgd had dat ik mijn werk volledig losgelaten had... Maar wat afgelopen week misschien nog het moeilijkste was: terug meelopen tussen de lijntjes waar we onbewust in onze samenleving tussen lopen. Zoals ik in eerdere blogberichten geschreven heb had ik op mijn tocht een gevoel van absolute vrijheid en rust. Iets wat we helaas in onze moderne maatschappij van deadlines, planningen en stress soms uit het oog verloren hebben, niet alleen op het werk maar ook privé zijn we vaak veel bezig met het inlossen van verwachtingen gesteld door onszelf en door anderen. Uiteindelijk zal ook ik terug in deze werkelijke wereld meedraaien. Maar omwille van het feit dat ik de kans gehad heb deze absolute vrijheid te voelen zal ik hier vaak aan terugdenken en hopelijk zorgt die ervaring er ook voor dat ik mijn hoofd niet zot laat maken...
Ook nu leer ik dus nog uit mijn ervaringen van de laatste weken, momenten dat ik terug denk aan mijn tocht. Tijdens het delen van mijn ervaringen met vrienden en kennissen. In mijn gedachten beleef ik sommige stukken nog opnieuw, iedere keer dat ik 1 van die foto's bekijk...
Gisteren hebben we een uitstapje gemaakt richting Muxia en Finisterre. Niet met de fiets deze keer maar met de bus. Zo konden mama en mijn zus ook mee genieten. Omwille van de spannende wedstrijd van onze nationale trots is het verslag wat later... Finisterre, wat afgeleid is uit het Latijn en staat voor einde van de wereld. Deze plaats kreeg deze naam toebedeeld door de Romeinen, die dachten dat de westelijke wereld tot aan het einde van dit schiereiland reikte en niet verder... Verder staat dit punt ook bekend als het absolute nulpunt van de pelgrimsroute. Hiervoor zijn verschillende verklaringen mogelijk. Een daarvan is dat Finisterre al onderdeel uitmaakte van een heidense cultus en dat het christendom dat heeft overgenomen. Een andere verklaring zou zijn dat Jezus de apostel Jakob naar het einde van de wereld stuurde om het geloof te verkondigen. Hoe dan ook is dit hedendaags een eindpunt voor vele pelgrims waar men, ookal is dit niet meer toegelaten, nog regelmatig een kledingstuk verbrandt. Oorspronkelijk wou ik, indien ik de tijd had, dit punt nog met de fiets aandoen. Maar om mijn lichaam nog de nodige rust te gunnen en het minder goede weer besloot ik deze plaats samen met mijn zus en moeder te bezoeken. En niet met de fiets maar dus met de bus. Voor mij de eerste keer in dik 5 weken om terug in een gemotoriseerd voertuig te zitten. Dat kunnen we ons thuis bijna niet voorstellen maar het was zo... En directwerd ik ook herinnert dat ik soms last heb van reis/autoziekte. Ook merkte ik het verschil met de afgelopen 5 weken, met het reizen met de fiets. Tussen de bezoekplaatsen door werd er stevig doorgereden waardoor je minder de mogelijkheid had om alles in je op te nemen. En ook op stopplaatsen kregen we een soort van deadline/planning. Over x aantal minuten terug in de bus. Dit was voor mij even wennen, welkom terug in de westelijke geordende en geplande wereld... Iets waar ik vroeger zelf ook zeer veel mee bezig was. Maar voor mij voelde dat op dat moment een beetje aan als die absolute vrijheid terug loslaten, terug naar de realiteit. Nu klinkt dit mogelijk als een negatieve ervaring maar dat was het ook weer niet. Het doet je beseffen hoe bevoorrecht ik afgelopen weken geweest ben om dit te mogen beleven. En voor mij was dit mogelijk ook 1 van de laatste momenten van absolute bezinning, even alleen zijn, alleen op de rotsen met het geluid van de zee en de stevige wind die bij wijze van spreken je door je lichaam blaast. Met dank aan mijn zus is dit moment ook mooi op foto vastgelegd! Voor mij was het een enorm fijne dag met een bezoek aan de plaats die je als pelgrim toch wel gezien moet hebben...
Jullie vragen je mogelijk af hoe ik nu na deze 36 dagen durende tocht dit ervaren heb. Hoe voelt Joris zich nu? Is hij blij dat hij er is? of teleurgesteld dat het gedaan is. Wat heb ik geleerd... In deze post hoop ik jullie hier een antwoord op te geven. Mijn visie, 1 dag later...
Vandaag was om eerlijk te zijn een beetje vreemd, het ritme van de afgelopen dagen/weken was doorbroken. Niet meer fietsen maar een wandeling in de stad. En bovendien beginnen mijn benen stijf te worden, iets waar ik al die tijd geen last van gehad heb. Dan kom je natuurlijk bij een eerste misschien wel logische vraag: mis je je fiets of verlang je ernaar om terug te gaan fietsen? Om eerlijk te zijn had ik voordat mijn avontuur begon gedacht dat ik erna even geen fiets meer kon zien. Momenteel is het echter tegenovergesteld, als je me een fiets zou geven dan zou ik direct een rondje gaan maken. Thuis zal er dus niet lang gerust worden denk ik
Maar hetgeen waar ik vooral op terug wil kijken is het effect wat deze tocht op mij gehad heeft. Lichamelijk/fysiek heeft dit natuurlijk een grote invloed gehad. Conditioneel ben ik er (vermoedelijk) wel op vooruit gegaan. Maar vooral mentaal heeft dit een grote invloed gehad. Even terugblikken op afgelopen jaar, de meeste mensen zullen dit niet aan mij gemerkt hebben, maar ik had het zwaarder dan ooit, naar de buitenwereld leek ik nog steeds de oude maar vanbinnen was ik met momenten kwaad, verdrietig en voelde het soms aan alsof ik op ijs stond, klaar om ieder moment uit te schuiven of erdoor te zakken. Zowel professioneel als privé liet ik dit niet te veel merken, ik wou niemand ten laste zijn en geen extra zorg zijn voor mijn naaste omgeving. Verder had ik waarschijnlijk mijn weg gevonden om hier wel uit te geraken. Hulp van een psychologe die me hielp die emoties te plaatsen. Dit was voor mij de eerste basis om verder te gaan, niet langer de pauzeknop in te drukken maar een nieuwe start te maken. Maar meer dan dat wist ik dat deze tocht voor mij van enorm belang zou zijn. De aanloop ernaar toe was voor mij al een soort van therapie, in de presentaties die ik gegeven heb kreeg ik de indruk dat door mijn verhaal en ervaringen te delen dit door mensen goed opgenomen werd, dat ik voor mensen een beeld kon vormen dat kanker niet alleen beleefd wordt door de vechter zelf maar dat dit een enorme invloed heeft op het hele gezin... Dan was de dag daar om te vertrekken, na een meer dan succesvol ontbijtbuffet (opbrengst wordt nog meegedeeld wanneer ik terug ben), vertrok ik dan met mijn neef, een collega en enkele van mijn beste kameraden, stuk voor stuk mensen die me dierbaar zijn. Omwille van werk gingen een deel terug naar huis gedurende het weekend. Iedere keer opnieuw een krop in de keel. Een teken dat dit de mensen zijn om wie ik geef, waar ik dankbaar voor ben om ze in mijn leven te hebben. Het laatste afscheid van kameraden was dan een week na mijn vertrek, de gebroeders Verhees die terug naar huis gingen. Ook dat moment viel me best zwaar. Vanaf toen was ik echt alleen, achteraf gezien was dat ook het moment dat voor mij mijn mentale verwerkingsproces begon. Alleen zijn deed me nadenken over zaken zoals mijn verleden, de situatie rond kanker en hoe ik verder kon gaan. Tijdens mijn tocht heb ik zo toch voor mij een paar sleutelmomenten beleefd. Ieder van hen is waarschijnlijk al in een eerder blogbericht genoemd maar ik som degene die me op dit moment vooral bijblijven hier graag even op. Mijn caminomomenten:
1. De eerste dag alleen zijn viel me zwaar, door mijn goede band die ik vroeger met Bompa had, heb ik nog steeds de neiging om met hem te communiceren. Ik vroeg hem dan ook die eenzaamheid weg te nemen. Even later kwam dan een Belgische Pelgrim, Ward, me voorbij gereden. Voor sommigen onder jullie lijkt dit mogelijk puur toeval, ik denk dat dit mogelijk toch ook Bompa zijn manier is om te tonen dat, ookal is hij fysiek niet meer aanwezig, dat hij er toch nog voor ons is.
2. De dag in Nevers dat ik besliste bagage naar huis te sturen: Ik was door mijn nonkel genoeg gewaarschuwd dat iedere gram die je bij hebt te veel is. Door de aard van mijn persoon, voorbereid willen zijn op zoveel mogelijk situaties dacht ik dat alle spullen die ik nu bij had, ook echt nodig waren. Maar in Nevers werd het me duidelijk dat ik met deze hoeveelheid gewicht Compostela niet zou halen, ik zou mijn lichaam blesseren vooraleer ik aankwam. Dat moment in combinatie wat ik meegemaakt heb met kanker thuis deed me nadenken, ik moest hier iets uit leren. Het is niet mogelijk om op iedere situatie voorbereid te zijn, niet op de camino maar ook niet in het leven. Het heeft dan ook geen zin om je om op ieder mogelijk scenario voor te bereiden. Op mijn camino zorgde dit voor fysieke kilos die mijn lichaam niet eindeloos konden blijven bergop duwen. Maar in het leven kunnen dit ook mentale lasten zijn die gaan doorwegen, een werkpuntje dus... later in de tocht is me dit al aardig gelukt.
3. Het moment van ontlading en ontroering tijdens een lange afdaling. Ik was op dat moment al enige tijd alleen aan het rijden en had al veel nagedacht over de mensen die ik verloren had aan kanker, de mensen die er nog steeds tegen vechten en de invloed op mij als persoon. Die afdaling was een moment van loslaten, ontroering en een eerste stap in het verdergaan...
4. Het moment met de Nederlander Joël. Het moment dat hij exact dezelfde woorden tegen me zij als mijn psychologe me ooit vertelde: Hij zei dat mijn verhaal klonk alsof dat dit mijn leven beheerst had. Een verhaal dat je zou verwachten bij iemand op een wat oudere leeftijd. Hij zei dat hij de indruk had dat ik op een bepaald moment op pauze gedrukt had en niet echt leefde zoals een 27-jarige hoorde te leven: een toekomst uitbouwen en genieten... Hij wist zonder hierover gesproken te hebben dat ik vrijgezel was en dat ik een nieuwe liefde ook geen kans zou geven of gegeven had.... Hij had ook nog gelijk, uit zelfbescherming had ik mezelf emotioneel volledig afgesloten... maar het strafste vond ik dat iemand die je nog maar een paar uur kent je zo een boodschap meegeeft, exact dezelfde woorden als je ervoor nogmaals gehoord hebt... dat ik terug op play moest duwen...
5. De dagen met Peter de Nederlander: hij liet me beseffen en hielp me ook meer te genieten, regelmatig stoppen, gewoon tijd nemen voor een koffie of cola. De simpele dingen die het leven zoveel aangenamer maken.
6. Het leren kennen van zoveel personen ieder met zijn/haar eigen verhaal. De vele mensen die ik heb leren kennen deze Camino was gewoon fantastisch. Sommige contacten zijn gewoon voor 1 avond. Met anderen wissel je spontaan gegevens uit en mogelijk blijft dit contact dus bestaan... maar wat voor mij zeker een punt was: zelf met wildvreemden een gesprek starten. Wanneer iemand mij aanspreekt was dit vaak geen probleem maar zelf die eerste stap zetten... ik zeg niet dat ik nu hier de grote held in ben maar er is zeker een verbetering merkbaar!
7. Die laatste dag: Bompa vragen om zijn paraplu nogmaals te openen, wanneer je dan op een dag dat er regen voorspelt wordt zelfs de zon op je rug voelt dan weet je gewoon, hij is er nog. En dat maakt je op dat moment enorm sterk.
8. Wanneer het me fysiek even moeilijk ging of wanneer ik dacht waar ben ik aan begonnen dan dacht ik aan de mensen voor wie je dit doet, de vechters en de mensen die gevochten hebben. En dan dacht ik, Joris doe niet flauw, zet door zoals ook de vechters iedere dag moeten doen! Die gedachte was keer op keer voldoende om door te gaan, om door eventuele pijn heen te bijten en naar dat einddoel te gaan. Op die manier kwam ik erachter dat ik tot enorm veel in staat ben, zolang je maar de juiste motivatie hebt. Om het met de woorden van op mijn fiets te zeggen: Dream, believe, Act, Achieve!
Dit zijn de momenten die me op dit moment het meeste zijn blijven hangen, in feite was mijn Camino een Camino in Frankrijk die stond voor het verwerken van het verleden en het loslaten en dan een Camino in Spanje die stond voor het verder gaan, het terug op start duwen, genieten van het leven en doorgaan.... Deze tocht is dus alles en nog veel meer geworden dan wat ik ervan verwacht had... iets wat me goed gedaan heeft, een nieuwe start. De personen die ik nu ontmoet zeggen dat ik een grote rust en geluk uit straal en zo voel ik me ook!
Vandaag was het dan zover, de rit richting Santiago de Compostela. De aantrekkingskracht die ik afgelopen dagen gehad heb tijdens het fietsen was deze ochtend niet echt voelbaar. Ik had niet echt zin om te vertrekken, wetende dat dit de laatste dag was... uiteindelijk dan rond half 9 toch vertrokken. Klaar voor de laatste kilometers. Even iets aan mijn zus en mama laten weten met de geschatte aankomsttijd zodat ook zij hun dag een beetje kunnen plannen. Vandaag was er de hele dag regen voorspeld, ik was er dus zeker van dat ik nat zou worden! Maar ik vermoed dat Bompa mijn blog ook nog volgt van hierboven. mijn vraag aan Bompa in het blogbericht van gisteren om zijn paraplu nog eenmaal te openen was succesvol. De lucht zag er heel dreigend uit maar waar ik reed was precies een opklaring, met momenten scheen de zon zelfs vollebak op mijn rug, en dat op een dag dat men bewolking en regen voorspelt. Ik heb mijn regenjas niet nodig gehad...
Voor sommige zal dit als bijgeloof klinken maar voor mij was dit genoeg om te weten dat hij bij me was en me ook de laatste kilometers nog steunde. Alleen van dat gevoel ga je een paar km/h harder rijden. En klimmen worden iets makkelijker. Want ja hoor er moest nog best wat geklimd worden vandaag. Zelfs de laatste kilometers richting Compostela krijg je niet voor niets. Nog klimmen met een percentage tot 10%. Onderweg nog een paar stempels versieren en dan was het zover, de laatste kilometers... klaar om aan te komen. Ik had het gehaald! Door velen wordt aankomen in Compostela beschreven als een beetje een teleurstelling. Voor mij was dit niet zo. Inderdaad wel gemengde gevoelens want ergens was het gedaan. Maar ook een opluchting, dat ik dit tot een goed einde gebracht heb. Maar ook hier in Compostela hangt de magie van de camino nog. De eerste mensen die ik zag bij mijn aankomst waren niet mijn zus en mijn mama, maar 4 Belgische pelgrims die ik onderweg heb leren kennen. Dit is ook te zien op het filmpje van mijn aankomst (Facebook)...
Dan even naar het hotel om mijn bagage af te gooien en vervolgens mijn goede vriend van afgelopen weken, mijn stalen (aluminium) ros, naar de vervoersmaatschappij brengen. Deze zal ongeveer gelijk met mij thuis arriveren. Even later kwamen we een Nederlandse vrouw tegen, haar had ik sinds dag 3 of 4 niet meer gezien. We hadden anders wel dezelfde route en zijn beiden vandaag aangekomen. Hier in Santiago, tussen de massa mensen kom je mekaar dan terug tegen, een typische kenmerk van de camino. Gebeurtenissen op de meest onverwachte momenten... Na wat rondgewandeld te hebben en mijn oorkonde te gaan halen nog even Santiago verkennen. Aan de Belgische medepelgrims had ik gezegd s avonds iets te laten weten als ik ergens iets zou gaan drinken. Maar omdat ik best moe was zei ik al tegen mijn zus en mama dat dit niet voor vanavond zou zijn. En dan een nieuw camino moment, we zaten in 1 van de zovele restaurants wat te eten en wie komt er langs ons zitten? De Belgische/Limburgse pelgrims. Mama en Stéfanie keken naar mij vol verwondering en zeiden: hoe straf is dit!. Ik kon maar 1 antwoord geven: Welkom op de camino!
Om dit bericht af te sluiten willen ik even jullie allemaal bedanken voor de enorme steun en enthousiasme tijdens mijn tocht. Dit heeft me ook enorm geholpen om te blijven gaan en door te zetten! Voor degene die deze blog fijn vonden om te volgen en lezen, niet getreurd! De komende dagen en weken zal ik hier nog regelmatig iets posten en dit zeker tot 15-16 september 2018. Dan is het namelijk Levensloop Lommel, waar ik dit jaar verantwoordelijk ben voor de missie. Wat mag je nog verwachten: - tot en met donderdag probeer ik iedere dag nog een verslag van de dag te posten. Tot die tijd zit ik namelijk nog hier in Compostela - een algemeen beeld van mij over hoe ik deze tocht beleefd heb. Zeg maar een analyse achteraf. - de statistieken van de tocht, aantal km en hoogtemeters... - zaken rond mijn taak binnen levensloop -...
Afgelopen nacht heerlijk geslapen en bij het wakker worden (6u) bleek opnieuw dat de meeste bedden al leeg waren. Opnieuw niets gemerkt. Ik denk dat ik in de fase gekomen ben waarin je moe genoeg bent om door de meeste zaken heen te slapen. Na een ontbijt en café con leche wou ik vertrekken. Het zou natuurlijk wel praktisch zijn om dit met mijn fiets te doen. Deze stond nog achter slot en grendel in een garage. Even wachten dus tot de eigenaars wakker waren. Uiteindelijk ben ik dan rond half 8 a 8u vertrokken. Ik had gisteren geen brieven achtergelaten voor Camille, het doorsturen van de locatie bleek een probleem. Vanmorgen in het dorp er dan maar eentje onder een bankje geplakt met ducktape. Dat zal 4 a 5 dagen zijn tov de vorige vooraleer ze deze vind. Maar beter iets dan niets he. Jullie vragen je waarschijnlijk af wat er dan in zo een brief staat. Vooral ervaringen en gedachten hoe ik die dag beleefd heb. Eigenlijk een beetje zoals deze blog maar dan in het Engels...
dan toch maar eens beginnen fietsen he, de benen voelde niet 100% fris na de pittige dag van gisteren en opnieuw was het vandaag best wat klimmen, niet meer zo lang als gisteren maar veel kleintjes worden ook een grote he... het mooie is wel, als het lichaam niet 100% wil kan je je gedachten laten overnemen. Door je focus te verleggen naar iets positief ben je in staat verder en dieper te gaan. Een beetje te vergelijken met een jong kind dag zich pijn gedaan heeft, die leid je ook af... Op vlak van beleving was het vandaag een beetje een vreemde dag. Afgelopen weken heb ik zeer intens beleefd, genieten van uitzichten en proberen uit diverse ervaringen op deze camino iets te leren. Alles gebeurt met een reden, Ofja denk ik dan... vandaag was ik soms zo in gedachten verzonken dat ik met momenten kilometers reed op automatische piloot zonder echt oog te hebben voor de omgeving. Precies dat ik in gedachten een film afspeelde van wat ik deze camino allemaal beleefd heb, zoals een analyse na een voetbalwedstrijd. Ik vermoed dat meerdere pelgrims dit in de laatste dagen wel ervaren. De tijd alleen nog even gebruiken om ook dit te verwerken. na Sarria gepasseerd te zijn kwam ik na ongeveer 40km fietsen in Portomarín. Een prachtig stadje naast de rivier. Portomarín nu, is in feite een reconstructie van de oude stad die voor een groot deel onder water ligt. De mooiste en belangrijkste gebouwen zijn afgebroken en steen per steen boven op de heuvel terug opgebouwd. Op een rotonde met een soort van stadspoort besloot ik even te gaan zitten en alles rustig te laten bezinken, gewoon rustig de tijd nemen... ook liet ik hier een 2de brief achter, omdat deze locatie aan een foto alleen genoeg had was het niet nodig coördinaten door te sturen. Ideaal dus.
Vandaag was het weer tegen de verwachting in behoorlijk zonnig en warm. Ik besloot dus ook vandaag om wat langer door te rijden. Uiteindelijk kwam ik zo in Melide terecht, niet direct de mooiste stad Maarja als Het vatje leeg is moet je stoppen. Als je de statistieken van vandaag bekijkt begrijp je vast wel dat het vatje even leeg was. Even een Albergue zoeken, in de hoop hier nog een gezellige avond door te brengen met andere pelgrims. Omdat er best veel albergues zijn in Melide besloot ik er gewoon 1 te kiezen. Over het algemeen een fijne albergue, alleen geen andere pelgrims blijkt nu... het is dus een avondje alleen geworden. Maar ook dat is geen ramp, voordeel is een goede nachtrust waarschijnlijk. hier wat fotos van vandaag:
statistieken: 86,5km en 1650hm
voor morgen staat de laatste rit op het programma, 63km. Waarschijnlijk in de regen maar wie weet doet Bompa hierboven zijn paraplu nog een keertje open
Omdat onze lieftallige rode duivels vanavond spelen en ik daarna waarschijnlijk als een blok in slaap val krijgen jullie vandaag al een vroeg blogbericht. Vannacht heb ik geslapen als een roosje. vertrouwen op het geluid van de wandelaars die vertrekken als signaal om op te staan is helaas verleden tijd. Of ze zijn heel stil geworden of ik slaap er de laatste dagen doorheen. Vandaag was de kamer namelijk opnieuw leeg toen ik wakker werd. Omdat ze vandaag geen al te warm weer hadden voorspeld besloot ik rustig aan te doen. Even genieten van een ontbijtbuffet en dan vertrekken. De eerste kilometers gingen lekker vlot, niet moeilijk als het enkel maar afdalen is he Zo kwam ik in Ponferrada aan, een stad met prachtig kasteel. Helaas kon je hier noet binnen. Zoals nog steeds te zien aan de decoratie was Ponferrada ooit een zeer belangrijke plaats voor de tempeliers.
omdat ik nog maar amper had moeten trappen besloot ik gewoon een stempel te halen en door te rijden. Onderweg richting Villafranca zaten 2 vrouwtjes op leeftijd aan een zeer klein kerkje, ze riepen me dat ik een stempel moest komen halen. Om ze niet teleur te stellen en onder het motto iedere stempel is een herinnering ging ik mijn stempeltje halen. Direct dan ook maar even hun kerkje bezoeken, deze was niet veel groter dan een degelijke kapel bij ons. Maar ware schoonheid zit vanbinnen en dat bleek ook hier het geval. Een stuk was men nog aan het restaureren maar rond het altaar leek het bijna een miniatuurversie van sommige kathedralen die ik bezocht heb. Prachtig met bladgoud versiert.
van daaruit ging het dan door naar Villafranca. Historisch gezien had Villafranca del Bierzo een belangrijke functie. Pelgrims die Santiago niet zouden halen konden hier hun vrijstelling krijgen waardoor ze van hun zonden vergeven waren. Ookal was het nog maar 11u, toch besloot ik hier al wat te eten. Na Villafranca zou ik beginnen te klimmen en dan zou ik alle energie kunnen gebruiken. Een lekker bord/pan Paëlla. Ideaal krachtvoer en een cola voor wat extra suikers. Nu kon ik er weer tegenaan! Of dat dacht ik dan toch, een half uurtje begon ik me heel flauw te voelen en licht duizelig. Hoe gek het ook klonk na juist gegeten te hebben, het leek alsof mijn suikerspiegel ineen zakte. De eerstvolgende winkel die ik tegenkwam chocolade en wat snoep gekocht. De chocolade half opgegeten en even gewacht en ja hoor het ging me al een stuk beter. Toch fijn als je bepaalde indicaties van je lichaam al snel kan begrijpen zodat je ook snel kan anticiperen. uiteindelijk dus klimmen naar O Cebreiro, een lange maar ook pittige klim! En omwille van de warmte, die normaal wel zou meevallen, voelde deze klim zwaarder aan dan de Roelandspas bij St-Jean-Pied-de-Port. Het was dan ook 10 graden warmer en zonder veel wind was het zweten geblazen. onderweg even stoppen voor een cola en ook om mijn lichaam te laten afkoelen. Vooral dat laatste had ik wel nodig. Uiteindelijk bereikte ik na vele kilometers klimmen Cebreiro. Hier wou ik eerst overnachten maar omdat ik dan morgen nog wat verder moest klimmen naar alto do poio besloot ik dit vandaag er maar bij te nemen. Daar was volgens het boekje ook een slaapplaats en ik zat toch in de flow om wat af te zien dus dat kon er nog wel bij. Daar aangekomen bleek die slaapplaats er niet te zijn, enkel een bar. Dan besloot ik maar om de afdaling vandaag te doen. 12km dalen, naast de prachtige uitzichten was dit de extra beloning voor de inspanningen van vandaag wat kan dat toch fijn zijn. In TriaCastela dan een albergue gezocht, ik werd namelijk al door de eigenares aangesproken... Dan was het tijd voor het vaste avondritueel, douchen en kleren wassen. Toen ik uit de douche kwam regende het al. Omdat de kleren buiten opgehangen moesten worden besloot ik niet te wassen. Normaal kom ik zaterdag in Santiago aan, 1 dag vroeger dan verwacht. dus als ik ook morgen geen kleren zou kunnen wassen lukt dit nog wel met de zuivere set die ik nog heb. Een pelgrim mag een beetje stinken he
hier nog wat fotos:
statistieken: 97,7 km en 1665hm, best goed! Al zeg ik het zelf.
Omwille van het onweer gisterenavond was het buiten heerlijk afgekoeld. Onze slaapkamer was nog wel een Sauna. Alle ramen dus opengezet dan kwam het wel goed. Tot onze Japanse kamergenote besloot de ramen te sluiten, het moest maar eens binnen regenen... Helaas dus opnieuw een nachtje serieus zweten... vanmorgen dan om kwart voor 6 opgestaan, ik was wakker en om voor 3 kwartier nog te slapen had ook geen zin. Het resultaat was dus dat ik om half 7 al op de fiets zat, het ideale moment om fotos van zonsopgang te maken:
de eerste kilometers tot in Astorga waren nog vrij vlak en niet direct uitdagend. Op 1 gravelpad na, waar je wat tussen de kasseien door moest laveren. In Astorga stond er dan een korte maar steile klim te wachten, erop en erover, en zo kwam ik in het centrum uit. Hier was het tijd voor een koffie, Spaanse omelet en een verse fruitsap en dit voor 3,5 euro. Dat krijg je in België niet geregeld... even door het dorp rijden want de kathedraal is ook hier uiterst indrukwekkend! Onvoorstelbaar hoe mensen dit vroeger al konden bouwen...
dan nog langs de toeristische dienst voor mijn stempel. Deze zijn nu uitermate belangrijk. Als fietser moet ik vanaf de laatste 300km minstens 2 stempels per dag hebben. Dit om een oorkonde te krijgen in Santiago dat ik deze tocht gemaakt heb. Dus toch maar even op letten de komende dagen.
Vanuit Astorga begon het klimmen stilaan. Ik keek al heel de ochtend tegen een bergkam aan, daar moest ik heen/over. De Pyreneeën waren beangstigend omdat je niet goed wist wat te verwachten. Al wist ik dit hier ook niet, ik was super gemotiveerd. Als een student die naar een examen gaat waarvan hij weet dat hij dik gaat scoren. Al heb ik dat gevoel als student niet vaak gehad, ik bedoel maar dat ik er klaar voor was Veel Pelgrims zullen het ook bevestigen dat als je zo een tocht onderneemt, ze op het einde zelfs een klim van 15% mogen voorschotelen, je bent zo gemotiveerd naar dat einddoel dat je daar ook wel over geraakt. Al is het te voet (liefst niet). Niet gaan is geen optie...
Maar goed ik begon dan maar te klimmen, op dat moment nog niet wetende of ik halverwege de klim zou stoppen in een Albergue of dat ik vandaag al zou doorgaan naar Cruz de Ferro. Een belangrijk doel voor vele pelgrims. Omdat ik me wel goed voelde en ik het ook niet echt zag zitten om morgen met koude benen direct verder te klimmen besloot ik vandaag door te rijden. En dat ging best goed, de laatste 2 km waren iets pittiger maar dat kan geen kwaad. Uiteindelijk kwam ik dan aan bij Cruz de Ferro. Een plaats waar Pelgrims een steen of kei achterlaten die symbool staat voor hun in het verleden gedane zonden of een zorg die ze al heel lang meedragen. De pelgrims dragen deze steen mee, meestal van thuis. Door deze af te leggen laten ze ook hun zonden en zorgen achter zich. Ook ik had zo een steen(tje) bij. Gekregen van mijn moeder.
Hoewel ik op voorhand dacht dat dit voor mij een emotioneel moment zou zijn, was dit niet helemaal waar. Het afleggen van de steen zelf was voor mij niet direct emotioneel. Wel heb ik even de tijd genomen om wat na te denken en ik besloot dan ook een briefje te schrijven gericht aan Bompa, om hem te bedanken. Hij is in mijn leven, zelfs na zijn dood een enorm bepalende factor geweest in de ontwikkeling van mij als persoon. Dat was een moment dat wel de nodige emoties losmaakte. Verder heb ik daar ook al even mijn tocht geanalyseerd, ik vroeg me een beetje af waarom het afleggen van de steen zelf voor mij minder aangrijpend was dan dat ik van sommige mensen hoor. Vrij snel kwam ik tot het besluit dat ik deze tocht tot nu toe enorm intens beleefd heb. De last die ik meedroeg en de zaken waar ik mee worstelde kon je niet zomaar neerleggen en vergeten. Dat was een proces van dagen en weken, iets wat geleidelijk aan verwerkt moest worden. Ik heb deze camino die kans gehad door na te denken in een soort van eenzaamheid (vooral Frankrijk), het linken van ervaringen in de camino aan zaken uit het verleden (denk maar aan het teveel aan gewicht) en door het ontmoeten van nieuwe mensen. Mensen die je niet kent en waarmee je toch gesprekken hebt over onderwerpen die gaan tot het diepste van je ziel. Dat is het mooie aan deze camino. Na dat moment heb ik dan ook dit geschreven:
A moment of silence a moment of luck Let go those emotions which got stuck a tear on my cheek but a smile in my heart Ready to move on, its a new start Embrace the future, with my chin up high Living life to the fullest Because great memories, you can not buy
met deze woorden wil ik mijn blog vandaag ook afsluiten.
Hier nog wat Fotos
statistieken: kilometerteller heeft het vandaag weer opgegeven. Afstand ongeveer 75km. Gps gegevens zal ik thuis bekijken voor exacte gegevens.
Gisteren avond voelde de kamer opnieuw aan als een sauna. Maar als je echt moe bent slaap je toch... ook voor vanmorgen had ik geen wekker gezet, ik ben zo gewoon wakker te worden van de wandelaars dat ik deze niet meer nodig heb. Enige waar ik niet aan gedacht had was dat ik alleen op de kamer lag. Van uitermate voorbereid te zijn in het begin, leid ik op dit moment wel een beetje een zorgeloos leventje gelukkig werd ik om 6u30 toch wakker en na wat te eten (eigen voorziening deze keer) was het tijd om te vertrekken. Het idee was om een korte dag in te lassen tot in León. Dan zou ik hier voldoende tijd kunnen doorbrengen. de weg richting León was behoorlijk vlak, het leek alsof ik in België aan het fietsen was. Helaas was het uitzicht van mindere kwaliteit, veel afval en rommel langs de wegen, een gedeelte industrie en vooral massas menselijke invloeden... al besef ik heel goed dat ik afgelopen weken heel veel geluk gehad heb met de panoramas was dit toch een beetje een tegenvaller. Zeker omdat ook de geur en uitlaatgassen op je luchtwegen pakten. Maarja gewoon rustig doorfietsen en zo kwam ik tegen 10u a half elf al in León aan. 1 ding was me direct duidelijk, ik voelde me hier niet helemaal op mijn gemak. Te veel autos en mensen, precies 1 grote chaos. Ik was hiervoor nog in grote steden geweest zoals Pamplona en Burgos, daar hing een zekere gezelligheid en charme in de lucht die me wel kon bekoren. Dat miste ik hier. Op dat moment besloot ik dus opnieuw mijn gevoel te volgen en hier niet te overnachten... Ik bezocht nog even de kathedraal, wat zeker de moeite is! Hier alleen zou je al een boek over kunnen schrijven. Tijdens mijn bezoek aan de kathedraal kwam ik dan een oude bekende tegen. De Ierse man waar ik in Frómista mee samen in de albergue gezeten had. Een wandelaar en dus een persoon die ik niet meer verwacht had tegen te komen. Hij had the desert, zoals ik het stuk tussen Burgos en León meestal beschrijf, met de bus gedaan. Direct kreeg ik een omhelzing en hij zei me hoe hij nog iedere dag aan mijn motivatie voor deze tocht dacht. Zijn gedachten en gebeden gingen dan ook uit naar de mensen voor wie we dit doen. uiteindelijk na het bezoek aan de kathedraal volgde ik de route om de stad terug uit te geraken. En na een paar kilometer zat ik dan ook waar ik me het meest thuisvoel, een rustige weg in de natuur. 20 km verder, in Villar de Mazarife besloot ik te stoppen. Het was half 2 en de zon was echt heet. Het ging weer lekker tegen de 40 graden (in de zon). De eerste albergue die ik tegenkwam ging het worden, deze had namelijk een zwembad! Je hoeft niet mooi te zijn om geluk te hebben he Een 2de geluk was dat de pelgrims hier aanwezig veel socialer waren. Direct geraakte ik aan de praat met 3 Italiaanse en 1 Engelse dame die in het zwembad zaten. We besloten samen te koken, Ofja ik heb enkel wat groenten gesneden en afgewassen. Maar het was wel lekker. Vlak voor bedtijd begon het hier even hevig te onweren, goed voor de temperatuur voor morgen! Dat zit dus hopelijk al mee. Minder goed voor de benen zijn waarschijnlijk die paar pinten bier en fles wijn maar dat zullen we morgen ondervinden. Het was gezellig en dat is het voornaamste!
