Don't dream your life, live your dream ! From the 21 of january I am backpacking through South America for half a year. I'll try to update this blog several times and I hope U enjoy reading it.
Grtz Don Zozé
23-05-2008
La Paz --> Copacabana
Mijn 2de dag in La Paz en blijkbaar een goe moment gekozen want t is ier fieeste. El Gran Poder is in t stad, wat er op neerkomt dat er een stoet doorheen de stad trekt, t is een beetje te vergelijken met carnaval in Rio, maar dan de kleine versie ervan. Volgens 'La Razon' namen er 56 dansgroepen met bijbehorende fanfares deel met een totaal van 25 000 deelnemers. De stoet begon om 6h45 en eindigde rond 1h de volgende morgen (toen iedereen kegeldronken was). Maar al bij al was het een groot gigantisch feest. Alle Boliviaanse regio's kwamen voor in de stoet. De Jungle (schaars geklede mannen en vrouwen), Potosi (de zilvermijn regio), de zuid Boliviaanse gebieden (met hun paardentradities) en de Altiplano (ingetogen, mystiek in hun ponchos met panfluiten en drums). Blijkbaar wat La Paz even nodig had na het desastreuze referendum van enkele weken geleden. Santa Cruz wil autonomie maar mag niet van Evo... Soit die avond even aan niks denken en feest vieren, allemaal samen
De dag erna op t gemakske de stad wat verkend, het Cocamuseum bezocht , de verschillende parken en pleinen wat onveilig(er) gaan maken en redelijk vroeg onder den dons gekropen. De volgende dag richting de omliggende bergen van La Paz getrokken (met een 'sjamaan') die ons een kleine inleiding gegeven heeft in de San Pedro cactus (Trichocereus pachanoi). Dit is de oudst bekende magische plant in Zuid-Amerika en komt oorspronkelijk uit Ecuador en Peru, waar hij nog steeds groeit op de hoogvlaktes op 2000-3000 meter. De naam San Pedro vindt zijn oorsprong bij het idee dat de apostel Petrus de sleutel bewaarder van de hemels is. Dit laat zien hoe Katholieke elementen met andere religies is versmolten of getransformeerd. De San Pedro wordt/werd gebruik door de in Zuid-Amerikaanse Indianen met name in het gebied van de Andes: Peru, Ecuador en Bolivia. Het gebruik van San Pedro leidt tot hallucinogene bedwelming welke wordt gebruikt om voorspellingen te doen en spirituele/onderbewuste oorzaken van ziektes te ontdekken. San Pedro stelt je in staat om bewust te dromen en te wandelen door je eigen fantasiewereld. Het geeft een sterke trip (afhankelijk van de ingenomen hoeveelheid) met spirituele kleurrijke visioenen. Het subject-object bewustzijn valt weg, en je ervaart het alsof je opgelost bent in de zintuiglijke (vooral visuele) waarneembaarheid. Mijn trip was redelijk licht, maar toch was het interessant om eens te beleven. 's Avonds besloten om de volgende morgen richting Copacabana te gaan om Lago Titicaca (+ eilanden) te bezoeken. Ondertussen aangekomen in Copacabana en morgen de boot op richting de eilanden. Maar daarover meer in de volgende post.
Uyuni --> La Paz day 1: biking the Death Road (foto's onderaan)
Leve de Boliviaanse bussen! Op onze busrit van Uyuni naar La Paz worden we geconfronteerd met een typisch Boliviaans verschijnsel, nl meer mensen op de bus dan er plaatsen zijn. Gelukkig hebben we tijdig geboekt en zijn onze plaatsen verzekerd. Echter, onze Braziliaanse compañero Tiago heeft minder geluk en moet de nacht doorbrengen op de trappen van de bus. Slaap zacht Tiago?! Eenmaal aangekomen in La Paz wringen we ons met 5 man (+ rugzak) in een veel te kleine taxi en even later worden we voor ons hostel afgedropt. Nele en ik beslissen om de Death Road te doen (de andere 'stoere' gasten durven het niet aan) en zo zitten we met ons getweeen een uurtje later in het mini-busje dat ons naar de top van de Death Road brengt. Eenmaal aangekomen op de top worden we door onze gids gewezen op de gevaren en op de historie van deze befaamde weg. De Death Road werd in de jaren 40 door Paraguayaanse gevangenen aangelegd om een snellere verbinding te voorzien tussen La Paz en Coroico. Het betreft een gravelweg van +-3m breed waarbij de ene kant bestaat uit rotswanden en de andere kant bestaat uit grotendeels kaarsrechte afgronden van 300m tot 500m diep. Onze gids weet ons te vertellen dat er jaarlijks zo'n 100 doden vallen op deze weg, dus he is niet de plaats om dom te gaan doen!! We zijn er allemaal klaar voor en beginnen aan het 63km lange traject dat een hoogteverschil van +-4000m overbrugd. Het 1ste stukje gaat over geasfalteerde weg, dus ca va nog. Iedereen kan wat wennen aan de downhill mountainbikes (die anders zijn dan gewone MTB, het gewicht ligt meer naar achter dan op een gewone MTB) en we cruizen gezwind (+-50km/h) het eerste stuk af. Je rijdt hier leeterlijk door de wolken en je ziet soms een vleugje natuur van ongekende schoonheid (voor zover daje kunt rondkijken natuurlijk, want aan 50km/h nen berg afcruizen geeft niet altijd de mogelijkheid om rond te kijken. Gelukkig wordt er af en toe gestopt zodanig dat je toch kan genieten van de omgeving. Na enkele km's komen we bij de echte Death Road. Onze gids beslist om over te gaan op een test om te kijken of je de groep niet moeten opsplitsen in een 'snelle' en een 'trage' groep. Enkele adrenalinejunkies onder ons vliegen mee met de gids naar beneden en er wordt even later besloten de groep idd op te splitsen. Nonkel Jos besluit mee te gaan met de 'rappe' groep'. Vanwege de regelmatige stops kan je toch genieten van het uitzicht en door mee te gaan met de 'rappe' groep krijg je de adrenalinerush er gratis bij. Al snel laten we de andere (meer sightseeing-groep) achter ons en op bepaalde stukken vliegen we aan +-70km/h naar beneden. Je weet hier dat elk klein foutje genadeloos afgestraft wordt, maar onze gids wijst ons bijtijds op de gevaarlijke passages. Hij wijst on ook op de gebeurde ongevallen, maar het brengt ons groepje niet van z'n stuk. Nog nooit voelde ik zo'n adrenalinerush. Langs kliffen van 300-400m diepte vliegen met een MTB, jippie!! Dit is op sommige momenten even 'de grens' opzoeken, maar als je iets van onzekerheid voelt, ga dan NIET mee met deze gids!! We lunchen langs deze weg en alle fietsen worden nog eens goed nagezien door de mecanicien van dienst. De gids vertelt ons ondertussen wat foute verhalen van dodelijke ongevallen, maar blijkbaar vallen er veel doden door hun eigen dommigheid. Zo is er 1 Israeli omgekomen omdat de gasten er niks beter op vonden om tegen elkaars voorwiel te stampen tijdens de afdaling?! Tja, dom zijn doet verzekers geen zeer, maar t kan dodelijk zijn blijkbaar. Nog op deze weg vond het zwaarste ongeval uit de Boliviaanse geschiedenis plaats: 80 doden vanwege een dronken camionchauffeur..Je begrijpt nu wel waarom ze dit de Death Road noemen. Deel 2 van de rit zou volgens onze gids een stuk veiliger zijn omdat de kliffen hier 'maar' +-100m diep zijn en dat de kans op dodelijke ongevallen hier een stuk lager ligt (zoniet onbestaand). Dit gezegd zijnde vliegt hij den berg af en enkelen onder ons besluiten hem niet te volgen in de waanzinnige afdaling en het even rustiger aan te doen. Dit is mijn geluk geweest, want op een gegeven moment wil ik een Israeli voorbijsnellen die het efkes niet zo begrepen heeft op de regels en mij bijgevolg bijna van de berg rijdt. Uiteindelijk komt iedereen van de groep aan in Coroico en bekomen we even bij een biertje. Na dit huzarenstukje verdienen we wel wat rust en we gaan chillen bij een plaatselijk zwembad. Even later is het tijd voor de terugtocht en we worden gevraagd of we de Death Road of de nieuwe weg willen nemen. De gehele groep besluit om de Death Road te kiezen en zo kunnen we nog eens 'genieten' van dit traject. Groepsconclusie: we survived the Death Road and we were stupid enough to do it again in the other direction!! Mijn eindconclusie: kies een goeie operator alvorens je aan dit traject te wagen. Wij reden naar beneden met fietsen van 4000dollar/stuk, en dat was geen overbodige luxe. Als je kiest voor de snelle groep zorg dan dat je weet wat je doet en waar je aan begint en doe AUB niet dom op deze weg, er zijn zo al te veel toeristen gestorven hier! 1 simpele steen kan het einde betekenen, dus BEZIND EER GE BEGINT!!!!!
Grtz van ikke die het nog allemaal kan navertellen
Joost
PS: Nele, een pluim van den ene West Vlaming voor den andere West Vlaming!! West Vlaanders ruuuuuuuuulllllllllllllleeeeeeesssssssssss!!
Before
Onze volledige groep zotten!
Schitterende view, maar enkel kijken als je stilstaat, anders....
Checkpoint Charlie..
Het echte begin van de Dead Road !!!!
Dit is hem.......
... opnieuw....
....en opnieuw...
brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.......
nog brrrrrrrr.......
een van de heel vele die je tegenkomt onderweg....
broesse....
... net voor da'k van den berg gereden werd door nen achterlijke Israeli..
Eind goed al goed!!!!
Eind goed al goed!!!! deel 2
Eind goed al goed!!!! deel 3
We survived, yyyyyyyyyyeeeeeeeeeeeesssssssssssssss!!!!!!!!!!!!
We lieten Sucre achter ons liggen en sprongen gezwind op de bus (om er minder gezwind van te springen) richting Potosi. Deze mijnwerkersstad ligt op 4100m boven zeeniveau en stond in de 16de eeuw bekend als 1 van de, zoniet DE, rijkste stad ter wereld. Heden ten dage is Potosi al veel van zijn rijkdom kwijt, alhoewel er nog steeds zilver ontgonnen wordt uit de Cerro Rico (de Rijke Berg). In 1530 werd voor het eerst (per toeval) zilver gevonden en begon de exploitatie van zilver, zink, tin, mineralen,... Tijdens de Spaanse Inquisitie bereikte de ontginning zijn hoogtepunt en werd de Moneda gebouwd waar eigen munten geslagen werden.
De Moneda
Het zware, onmenselijke werk in de mijnen werd ondertussen gedaan door Afrikaanse slaven en tot op de dag van vandaag stierven al 8.000.000 mensen tijdens de werkzaamheden. Het leek me eerst geen goed idee om de mijnen te bezoeken, maar na enige rondvraag bleek dat een deel van het tourgeld naar de mijnwerkers ging EN dat de mijnwerkers meer en meer overleven op tourisme daar er weinig delfstoffen meer te vinden zijn in de berg. Het betreft momenteel waarschijnlijk de laatste lichting mijnwerkers aangezien meer en meer mensen beginnen beseffen dat er geen toekomst meer ligt in deze mijn.
TE KOOP: 94 zwarten uit Sierra Leone....
Een straat in Potosi, het is veel van zijn glorie kwijt!
Een bewijs van een rijk verleden, rijk versierde gebouwen....
Voetbalmatch in het hoogste stadium ter wereld. Real Potosi, met hetzelfde teken en in dezelfde kleuren als Real Madrid...Spaanse invloed misschien??
Na deze vaststelling besloten we dus richting mijnen te trekken. Na eerst onze mijnoutfit te hebben gekregen gingen we richting 'Miners Market' waar we cocabladen, alcohol van 97 graden, frisdrank, dynamiet,... konden kopen als geschenk voor de mijnwerkers. Nadat elk van ons zijn aankopen had gedaan gingen we richting de selectiebedrijven waar uit de uitgehouwen rotsen alle bruikbare materiaal wordt geselecteerd. Het grootste deel dat nu wordt ontgonnen wordt 'completo' genoemd omdat het rotsblokken zijn die zowel (een beetje) zilver als tin als mineralen bevatten. er worden vandaag de dag geen grote zilveraders meer blootgelegd in de mijn. In de jaren '60 stopte de overheid zelf met de ontginning van de mijn (dmv staatsbedrijven) aangezien de kosten hoger waren dan de opbrengsten. Dit zorgde ervoor dat de mijnwerkers verder gingen onder cooperatieve vorm (trouwens zonder enige sociale voorwaarden of sociaal vangnet). Als eem mijnwerker een ader blootlegt, dan is hij er eigenaar van en wordt geacht deze ader te ontginnen. Hij gaat op zoek naar andere mijnwerkers (die tss de 8h en 20h per dag werken) om de ader te ontginnen en de opbrengsten van de ader worden allemaal evenredig verdeeld. Na deze uitleg van onze gids Efra (die op 15-jarige leeftijd in de mijnen was beginnen werken en op 25jarige leeftijd een andere weg insloeg en gids werd) trokken we richting de mijnen.
Onze groep aan het selectiebedrijf. Wat je op de grond ziet is 'completo'.. veel gesteente, weinig bruikbaars..
Selecteren van het zilver (bezinksel)
Zilver, nie veel dus zoals je kan zien.
Daar aangekomen schrik je van de werkomstandigheden. Je ziet dingen die je in Belgie 100 jaar geleden nog zag, maar nu niet meer! Wat voor ons een (donkere) geschiedenisles is, is hier nog dagdagelijkse realiteit. Kinderen vanaf 15 jaar die karren voortrekken vol met rotsblokken, warme (30 á 40 graden), vochtige (ge zweet u bijna dood) mijngangen die stinken en gevuild zijn met giftige stoffen (arsenicum bvb), gangen zonder enige toevoer van zuurstof,... Al deze omstandigheden zorgen ervoor dat de mijnwerkers 'slechts' 30 jaar (vanaf 15 tot 45 jaar) kunnen werken in de mijnen waarna hun lichaam meestal zodanig kapot is dat ze meestal de 60 jaar niet halen. Bij het binnengaan van de mijn wordt je richting een uitgehouwen kamer geleid waar je bij Tio, die de beschermengel (eigenlijk de Duivel) van de mijnwerkers is, voorspoedigheid en geluk moet afdwingen. De naam Tio (wat nonkel betekent) heeft niks te maken met nonkel, maar wel met Dio (God). In de Quechua-taal (wat de meeste hier spreken) bestaat de letter D echter niet en daarom werd het Tio ipv Dio. Deze duivelse godheid wordt iedere dag geeerd door de mijnwerkers dmv sigaretten, alcohol, cocabladen,... om hun geluk af te dwingen in de mijn. Na deze korte stop trokken we dieper de mijn in en bezochten verschillende levels waar we mijnwerkers onder onwaardige omstandigheden aan het werk zagen. Je kon er amper ademen en toch werd er aan een redelijk snel tempo gewerkt, je moet het zien om te geloven.. Na deze 3h durende tocht waarbij we moesten wandelden, kruipen, sluipen en en onszelf door kleine openingen wringen was iedereen al bij al toch blij om het daglicht ter zien.Je blijft achter met rare gevoelens en vraagt je af of dje bezoek wel iets bijbrengt aan de mijnwerkers. Een keiharde confrontatie met de realiteit die je met beide voeten op de grond brengt en je nog maar eens doet beseffen wat voor geluk wij hebben. Als afsluiter vanm de trip kregen we nog een explosieve demonstratie met dynamiet waarna we terug ricvhting Potosi centrum trokken.
De mijnerskerk waar offers gebracht worden aan Tio
De ingang van de mijn. Let op de bovenkant van de ingang waar daags ervoor Lamabloed op gegoten werd ter ere van Tio.
De plaats waar Tio geeerd wordt. Tio is de Duivel rechts in beeld (met de fles in de hand)
Een mijnwagentje (en ik zweer dat het trekken en sleuren is om dat in gang te krijgen, laat staan dat het volgeladen is)
Gestutte mijngang, zou ik dit wel vertrouwen??
Oooeefff, zomlicht! Rechts onze gids, achter de karretjes een kereltje van 19jaar die al 3 jaar mijnwerke was.
Onze gids die even een explosieve demonstratie ging geven..
3 daagse tour UYUNI Zoutvlakte
Na onze tour door de mijnen trokken Davids, Nele (westvlaamse die hier vrijwilligerswerk doet), Florian (Duits die hele aardbol afcruised) en ik richting de Zoutvlakte van Uyuni. Omschreven als zijnde een hallucinerende ervaring sprongen we allevier op de bus (een van de slechtste tot nu toe) en kwamen we in het midden van de nacht aan in Uyuni. De volgende morgen veel te vroeg moeten opstaan om dezelfde dag nog een tour te boeken (maar t was het wel waard). Dus na welgeteld 5h slapen, een ontbijt binnengeschrokt te hebben en nog naar de winkel gecrossed te hebben zaten we dus in een 4*4 richting zoutvlakte. Onze eerste stopplaats was het treinkerkhof net buiten Uyuni waar we enkele fotoots konden trekken van oude verroeste treinstellen.
Tijdens deze 3 daagse zoutvlakte/ woestijn/ laguna-tour hebben we de immense en impressionante zoutvlakte gezien, gelunched op een eiland van koraal en cactussen, geslapen in een zouthotel (alles van zout gemaakt), een wit meer gezien, vreemde geerodeerde rotsformaties gezien, een rood meer met flamingo's gezien, een geiserpark bezocht waarvoor we om 05h moesten opstaan, een zwemmeke gedaan in hot spings op 4200m, een groen meer gezien, de grens van Chili gezien waar de familie vos efkes op wandel was, nog eens het rode meer gezien, zijn we stilgevallen met onze jeep, had onze vervangjeep een klapband, passeerde onze eerste jeep ter toeval weer en konden we alles weer overladen om dan uiteindelijk een 15-tal minuten te laat aan te komen in Uyuni-city om onze bus te nemen richting La Paz. Gelukkig werd de busmaatschappij gewaarschuwd en konden we dus direct richting La Paz vertrekken.
Het zoutmuseum waar alles zowaar van zout is gemaakt, jjaaaaa, echt waar!!
De lichte Westvlaamse (Nele) die door deze foto op een puntentotaal van -10 komt te staan en waardoor Joost wint.
DE befaamde Salar de Uyuni!!
Efkes gezichtsbedrog plegen... (Nele, ge staat op -11 ondertussen)
Met pikhouweel zout uitkappen. De volledige dikte van deze zoutlaag wordt geschat op 10 a 15m dus weest gerust ge gaat nog zout genoeg hebben om uw frieten te kunnen eten..
Onze groep in de Salar. VLNR: Tiago, Nele, Florian, Guillaume, Angela, David, Joost
Florian die Joost zo maar efkes op zijnen arm draagt. 't Is echt waar he, nie getrukeerd zulle!! ahum..
Canyon die er int echt schoner uitzag dan op deze foto
Geerodeerde rotsformaties. Ben ik nu echt den enigsten die hier ne stierekop in ziet of wa??
Alpaca's tegen de Cordillera...
Arból de piedra (de Stenen Boom). Een geerodeerde rots temidden de woestijn, mooimooi!!
