Elk zijnen daaagg!! Alles goed ja? Hier dus wel, Zuid Amerika blijft verbazen en ik blijf genieten! Over verbazen gesproken, val nie van uwe stoel maar Jezus heeft dus wel degelijk zijnen bus gehaald, dus de enige correcte antwoord op de poll is dus --> E. natuurlijk, zonder enig probleem (mits een "danke schön Magdalena" die mijn sletsen teruggevonden heeft die morgen want anders was ik misschien toch te laat, he ahum)   

Dus, na mijn vroege verschijning die morgen afscheid genomen van Wolfie, David en Magdalena en jupse de bus op richting Corumba (grens Br. - Bol.). Alleen op stap, t was lang geleden. Aangekomen in Corumba (na een saaie busrit) mij richting emmigratie gerept, maar wat bleek.. de Braziliaanse grenspost was welgeteld 5min gesloten, dus zat er niks anders op dan een dagske Corumba boeken. Ikke richting hostal, alwaar ik direct uit de kleren ben gegaan. Dit natuurlijk om direct daarna weer in mijn zwemshort te "springen" (--> nie gemakkelijk) en een duikske te nemen in het zwembad dat helemaal voor mij alleen was, leuk niet?! Eigenlijk niet, dus volgende morgen (ja, u leest het goed) naar de grenspost voor mijne UIT-stempel. Ne stempel en ne viezen blik van de grenswachter verder op zoek naar mijn deadtrain ticket. Na wat (ondertussen gewende en standaard zuid amerikaanse) blablabla een ticket geboekt voor de volgende dag omdat de Boliviaanse regering de trein van die dag helemaal in beslag had genomen. De enige oplossing was dus het iets duurdere ticket kopen voor de volgende dag. Tedjuje, nog ne nacht in Corumba. Blijkt dat de verkoper (de grapjas) ook een hostal heeft en dat het bijgevolg geen slecht gedacht zou zijn moest ik me daar installeren tot mijn vertrek de volgende dag. Tja, zo gaat dat hier dus (soms) als ze ne reiziger zien dan zie je de Dollartekens (in dit geval Reaistekens) in hun ogen verschijnen! Soit, we spreken hier over de welgetelde som van +-10€ (voor zowel trein als kamer) dus ik kon er wel mee leven. 
Aangekomen in het hostel van de grapjas een kamer geboekt en kennis gemaakt met Sean, Claire en Avi die een identiek verhaal deden en dus ook nog een nachtje bij mochten boeken. 
De volgende dag dus een treinritje van 16h voor de kiezen met nul comfort, berekoude nacht (met gratis airco erbij) en natuurlijk was ik zo slim (lees: eigenlijk niet zo slim laat ik zelfs zeggen redelijk dom) geweest om in short, t shirt en met sletskes aan op den trein te springen.
Nu ja, toch helemaal (maar half onderkoeld) aangekomen in Santa Cruz (en ondertussen den David weer tegengekomen), daar enkele dagen rondgehangen en het referendum over de onafhankelijkheid van Santa Cruz beetje gevolgd. Om efkes te schetsen naar Belgische termen wat hier de voorbije maanden allemaal gebeurde -->Tijdens de onderhandelingen voor een nieuwe staatshervormingen wordt geen akkoord gevonden en de Waalse politici besluiten de onderhandelingen simpelweg te boycotten. Daarop reageren de Vlaamse politici door de grondwetswijziging nodig voor de staatshervorming toch door te voeren en goed te laten keuren door het parlement, in afwezigheid van de Waalse parlementsleden. De 2/3 meerderheid nodig voor een grondwetswijziging wordt even niet gerespecteerd, de Vlamingen nemen voor een keer genoegen met een absolute meerderheid.  De reactie uit Wallonië laat niet op zich wachten: een mengelmoes van gemeenteraadsleden, provincie-afgevaardigden en regionale politici, vertegenwoordigers van sociale sectoren en inderhaast opgeroepen vertegenwoordigers van minderheden stellen een eigen grondwet op voor Wallonië. Er wordt een referendum uitgeschreven, dat de Waalse bevolking de kans geeft de nieuwe Waalse grondwet goed te keuren. Hierop beslist premier Leterme een verbod in te stellen op de export van staal, het belangrijkste exportproduct van Wallonië. Hij doet dit onder het mom van de hoge prijzen voor de Belgische consument en hij zegt dat door het verbod op de export de prijzen op de binnenlandse markt zullen dalen. Toeval of niet: één van de Waalse leiders is eigenaar van de grootste Waalse staalfabriek. Waalse en Vlaamse politici schilderen elkaar ondertussen voortdurend af als racisten en beschuldigen elkaar ervan het land te willen vernielen en het geweld aan te stoken. De woorden 'democratie' en 'vrijheid' worden door beide partijen om de haverklap misbruikt om ondemocratische en onwettige daden goed te keuren. De luchthaven van Charleroi wordt 's nachts ingenomen door militairen, vanwege een corruptiezaak bij het beheer van de luchthaven. De Waalse leiders zien dit als een provocatie van de regering Leterme en roepen de Waalse bevolking op om de luchthaven te 'heroveren' op de militairen. Er wordt een mars georganiseerd en na wat schermutselingen waar traangas aan te pas komt trekken de militairen zich terug. De ontzetting van de luchthaven wordt gevierd als een oorlogsoverwinning. De gemoederen raken verder verhit en er dreigt een gewapend conflict. Waals minister-president Demotte laat zich 'Commandant van Wallonië' noemen en enkele Vlaamse boeren snijden twee honden de keel over met de boodschap dat ze hetzelfde zullen doen met de Waalse leiders. Zowel de Belgische buurlanden als de Europese Unie bieden hun bemiddeling aan om geweld te vermijden en de dialoog aan te gaan. Uiteindelijk wordt zelfs kardinaal Danneels erbij gehaald, maar zonder resultaat. Lijkt allemaal een beetje absurd, niet? Maar dat is wat er in Bolivia tijdens de laatste maanden is gebeurd. De MAS (partij van president Morales) keurde een nieuwe grondwet goed in afwezigheid van de oppositie, de 4 departementen in het oosten van het land schreven daarop hun autonome statuten en op zondag 4 mei was er hier in Santa Cruz een referendum om het autonoom statuut goed te keuren. Vervang verder staal door soja-olie, Demotte door Rubén Costas, de Vlaamse boeren door enkele opgehitste 'campesinos', de luchthaven van Charleroi door deze van Santa Cruz, de EU door de Organisatie van Amerikaanse Staten en kardinaal Danneels door de Boliviaanse kardinaal Terrazas en het verhaal is geen Belgische fictie, maar Boliviaanse realiteit.(*) We besloten ons niet te veel te mengen in de plaatselijke scene (die massaal voor de onafhankelijkheid is).

Anyway, mijn gedacht is: Het is een stomme situatie die niks teweegbrengt en wel hierom: 

1. Het was een illegaal referendum
2. Het werd afgewezen door Evo Morales (president)

Ten tweede is dit een voorbeeld van puur egoisme vanwege de bevolking in Santa Cruz: Bolivie is al het armste land van Z-A en met de afscheuring van de rijkste regio (Santa Cruz) zou het nog dieper zakken. De mensen in Santa Cruz beseffen blijkbaar niet dat de situatie 10-tallen jaren geleden net omgekeerd was en dat de andere regio's dan Santa Cruz wel gesteund hebben! 
Er zullen dan misschien meer jobs komen in de regio Santa Cruz, maar het geld overgrote deel van het geld gaat naar de rijken (die rijker worden), prijzen zullen stijgen wat ervoor zal zorgen dat het leven voor het overgrote deel van de inwoners van Santa Cruz duurder zal worden zonder dat hun lonen stijgen. MAAARR, o wee als je dit zegt tegen die mensen.. ze denken dat de rijken de situatie niet zullen uitbuiten ---> jeah right!!!!!!!!


Resultaat: 85% van de deelnemers van het referendum stemde voor meer autonomie, weg van de centrale regering in La Paz. President Evo Morales erkent de uitslag echter niet. In Santa Cruz werd, ondanks harde confrontaties tussen voor- en tegenstanders, massaal feestgevierd.

De dag voor het referendum besloten we dan maar om naar Samaipata te gaan waar we pre Inca ruines, watervallen, een dierenkliniek en dergelijke bezocht hebben. Samaipata betekent eigenlijk "Hoogte om uit te rusten" en is een klein dorpje enkele 100 km van Santa Cruz en blijkt een van de toekomstige toeristische trekpleisters te worden van Bolivie (of ist nu Santa Cruz?!).


Api ziet er groter uit dan hij is, hij past precies in je hand.

Bruine vos die een tukske aant doen was.


Pantanalkat: De grote versie van de huiskat en met iets meer kuren waarschijnlijk. Schitterend beest!


Nog nen aap die het efkes nie kon laten om de hele buurt te laten weten dat hij er nog was. Deze is +- 0.5m groot.

Na deze dierenkliniek een bezoekje te hebben gebracht gingen we richting El Fuerte, de pre Inca ruines. Deze blijken van grote invloed te zijn geweest op het ontstaan en ontwikkeling van het Incarijk en op de verspreiding van de bekende Inca-mythes. Dit is een beschermede UNESCO-site en wordt omschreven als volgt: "Het archeologische terrein van Samaipata bestaat uit twee delen: de heuvel met de vele graveringen, waarschijnlijk is dit het ceremoniele centrum geweest van de oude stad (14e-16e eeuw), en het gebied ten zuiden van de heuvel, wat het administratieve deel en het woongedeelte vormde . De gigantische gebeeldhouwde heuvel, die de stad domineerde, is een uniek bewijs van pre-columbiaanse tradities en geloof, en is uniek in Amerika" (**)

El Fuerte, volgens sommigen een lanceerbasis voor UFO's. (gelieve niet te lachen.....'k weet het, 't is moeilijk)


Heel waarschijnlijk was dit stadje een ceremoniele plaats. De bouw van deze heilige plaats wordt geschat rond 1500 v.C (door het Amazone volk) en werd later ingenomen door de Inca's die er hun stempel op drukten. 


El Fuerte is zonder meer een heuvel gewijdt aan Pachamama: Moeder Aarde. Het is een heuvel die ons inzicht geeft in de geschiedenis van het Zuid-Amerikaanse continent vanaf een periode dat het continent bedekt was door water en de Andes als bergketen nog niet was ontstaan. (**)

Nissen uitgehouwen in de rotswand. Wij denken dat het telefooncellen waren om efkes de Inca's op Macchu Picchu te bellen.

We crossten er een half dagje rond waarna we richting watervallen trokken (en daar rap weer weg waren toen bleek dat de zandvlooien het op David en Avi, the Israelite, gemunt hadden).


De plaatselijke wandelende tak die zo vriendelijk was efkes te poseren. Maf beest, ziet er zowaar echt als een tak uit (misschien vandaar ook de naam??).

Na onze stop in Samaipata gingen we richting Sucre, de witte stad (vanwege alle witte gebouwen) waarvan de oude binnenstad een van de best bewaarde Spaanse koloniale steden is in Zuid Amerika. De stad ligt tussen 2 bergen waarbij in een van deze bergen (Cerro Rico) rond 1540 zilver werd gevonden, de stad heette toen dan ook Ciudad de la Plata (Zilveren stad). Doorheen de jaren veranderde de naam van de stad nog enkele keren waardoor Sucre vandaag bekend staat als de stad met de vier namen of als de witte stad . Het is tevens een van de belangrijkste steden in de Boliviaanse geschiedenis en is vandaag de dag nog steeds de hoofdstad van Bolivië (alhoewel de regering in La Paz gevestigd is).

De belangrijkste fontein van Sucre. Deze stond op verschillende plaatsen in Sucre en werd gebouwd bij de oprichting van de stad. 


Klooster, kerk, school in Sucre (typische Spaanse bouwstijl als je't mij vraagt)


Wandelgang in dezelfden building.


Op het dak van het klooster kan je even chillen en heb je een (bijna volledig) overzicht over de stad.

Na Sucre volledig bezocht te hebben besloten we dan maar naar Potosi te trekken waar we de mijnen zouden bezoeken. Na een heugelijke rit kwamen we daar aan en wat er toen gebeurde lieve lezertjes, dat leest u in de volgende tekst..

Tsjiau, de groeten, doei, daaaag, 't amusement en dergelijke meer!!

Jos
 
 
(*) MO Magazine
(**) info van site: www.conceptgroen.nl

17-05-2008 om 00:00 geschreven door Joost