Don't dream your life, live your dream ! From the 21 of january I am backpacking through South America for half a year. I'll try to update this blog several times and I hope U enjoy reading it.
Grtz Don Zozé
03-06-2008
Copa --> Puno (Peru) --> Cusco
Puno - Cusco
Einde van de provincie Puno, op naar Cusco..
Onderweg van Puno naar Cusco
Deze stieren worden bij het bouwen van het huis ingemetseld en brengen volgens de plaatselijke gebruiken geluk en voorspoed.
Authentiek (zowel het weefgetouw als de dame) Zo heeft iedere streek in Peru zijn eigen hoofddeksel!
Grappig om zien hoe deze mensen toch langzaam maar zeker de technologische vooruitgang in de armen sluiten. Deze mevr. was aant bellen met hare GSM.
Ja'g, voor ne 1 Soles moogt ge ne foto trekken, maar 1 he, anders bijbetalen. --> Commerce opt platteland!!
De Spanjaarden zijn hier alom tegenwoordig met rijkelijk verserde kerken. De plaatselijke bevolking houdt er een Christelijke religie op na die doordrenkt is met Inca rituelen.
De toegangspoort van het oude Cusco. De Inca's stonden bekend over hun zeer goeie organisatie van wegen en bevolkingstellingen zodanig dat de stad nooit zonder voedsel kwam te zitten. Cusco betekent trouwens in Quechua "de navel van de aarde" en werd hier gesticht door de eerste Inca koning. Cusco is de vroegere hoofdstad van Tahuantinsuyo, het centrum van het Rijk der Vier Windstreken van waaruit het Incarijk zich ontplooide en ooit een gebied bestreek van voorbij Quito in Ecuador tot Santiago in Chili in het verre Zuiden. In grandeur laat het Incarijk vele bekendere culturen en volkeren van de antieke wereld achter zich. Cusco of Qosqo is ontworpen in de vorm van een puma en was tegelijk het Mekka en het Versailles van het Incarijk. De vele tempels gewijd aan de Zonnegod "Inti" en de Maangodin "Quilla" en de andere natuurelementen die door de Inca's werden aanbeden, getuigen van een hoogstaande kultuur en enorme rijkdom. In de paleizen en prachtige bouwwerken die hun bewondering en respect weerspiegel(d)en, leefden de nobele afstammelingen van Manco Capac en Mama Occllo, de eerste Inca's, die door Inti zelf de opdracht kregen een wereldrijk te stichten en door vele verhalen en mythes nog steeds verderleven in de ziel van Peru. Bij de ontdekking van Cusco door de Spaanse conquistadores, beschreven zij die als een stad van goud en licht.
de Kathedraal
andere kerk, La Compañía genaamd. Beiden liggen rond de Plaza de armas waar het s avonds wel een gezellige boel is.
straat in Cusco met oude toegangspoort tot de stad.
Plaza de Armas by night. Op achtergrond weer de kerk "La Compañia".
Typisch straatbeeld in Cusco. De onderste blokken zijn Incaoverblijfselen. Op deze aardbevings bestendige funderingen hebben de Spanjolen dan de Spaanse koloniale gebouwen gezet. Deze oude Incamuren zijn zo stevig dat na een aardbeving vele andere huizen scheuren vertonen of instorten, uitgezonderd de gebouwen vervaardigd op de Incafundamenten. Dit bewijst nogmaals de superieuriteit van hun architectuur dat als een parel van de mondiale kunstgeschiedenis wordt beschouwd.
De beroemde 12-zijdige steen in de oude Incamuur aan het paleis van Inca Roca. Deze stenen werden zonder cement tegen elkaar gezet, maar ze zijn met een ontzagwekkende precisie in elkaar gezet.
Museum van preColumbiaanse kunst
De bungeejump van 122m (3de hoogste ter wereld)
Ikke dus op 122m hoogte, net nie aant flippen. Tja, slechts een mogelijkheid on beneden te geraken volgens de gids, dus springen maar!!!! Schitterend zot. Volgens mijn medecompaan Sam (Engelsen dude da'k hier tegengekomen ben en waarmee da'k ook den trekking ga doen --> onderlinge overeenstemming dat het gemakkelijk onderhandelen is met 2) totaal niet te vergelijken met parachutespringen, omdat je bij bungeejumpen de grond nog goed ziet. Conclusie: k moe nog ne keer gaan parachutespringen!!
Alles goed met jullie? Hier alles okidoki, heb wat in te lopen qua verhalen die ik hier beleef, maar dit continent blijft zo verbazen dat er nauwelijks tijd is om een internetje te doen. Anyway, int kort de rest vant verhaal van La Paz & Copacabana. La Paz was dik in orde, zoals eerder al gezegd een festival meegemaakt en een kleine spirituele ervaring opgedaan. Enkele dagen later besloot ik naar Copacabana te gaan om Isla del Sol te bezoeken. Zo gezegd zo gedaan en eens aangekomen in Copa een hostalleke gezocht (voor de geweldige prijs van 1.5 , mooi mooi) en uitgezocht wat er allemaal te beleven viel. Na deze intensieve (?!) dag, die bestond uit Champions League finale bekijken, taxi nemen en bus nemen richting Copa, den dons opgezocht en (met dank aan het Boliviaanse koppel in de kamer boven mij) weinig tot niet geslapen. k Ga er geen tekening bij maken, jullie weten wel wat ik bedoel. Edoch mijn lieverds, de Jos vroeg uit de veren en richting de Moorse kerk (die pas na 200 jaar afgewerkt was) die hier wat pronkerig staat te wezen in dit overigens klein dorp. Een 7-koppige stoet deed haar ding (in navolging van La Paz) en zorgde voor een leuke intro van deze (wel) intensieve dag. Even erna op het plaatselijk centrale plein getuige geweest van een typisch Boliviaans bijgeloof. Op het plein stonden zowat 15 auto met de capeau (niet west vlamingen --> lees motorkap) open, huh?? Nu, even later komt de plaatselijke priester eraan met een wijwatervat en begint zowaar de auto te dopen! Kwestie dat de wagens een mooie toekomst hebben, hmmmm?! Helemaal onder de indruk van dit fenomeen vroeg ik aan een omstaander of het 'welzijn' van de wagen niet afhangt van de rijstijl van de chauffeur. Maar nee meneer, da's bijzaak.. Tjaa!! Na deze weeral schitterende oneliner van deze persoon besloot ik dan maar de goden te aanroepen en de plaatselijke pelgrimsberg te beklimmen. Deze tocht (intensief!! beetje toch!!) bestaat eruit om een berg te beklimmen waar onderweg een stuk of 7 kruisen staan. De bedoeling is om bij elk kruis een steen te leggen en een vergiffenis te vragen voor een zonde. Eens aangekomen op de top, staan er kraampjes die vanalles en nog wa verkopen. Bedoeling is dat je hier de dingen koopt (meestal in miniatuur) die je in de nabije toekomst graag zou willen. Bijgeloof, nee meneer, dit werkt. Tja, even proberen dan maar. Ik kocht een kleine cola (met het gedacht da'k bij het avondeten ne groten ging krijgen) en zowaar, het heeft gewerkt. Echt waar!!!! De volgende dag ben ik naar Isla del Sol (3950m) getrokken met een groep Fransen. Een tergend trage boottocht bracht ons naar het heilige Inca-eiland waar volgens de Incageschiedenis de zon en de Incagod Viracocha geboren zijn. Na deze ruines bezocht te hebben besloten enkelen onder ons om te voet naar de andere kant van het eiland te wandelen waarbij we 'weeral' geconfronteerd werden met een staaltje Boliviaanse afzetterij. Het is wat overdreven, maar toch.. je koopt een ticket voor je bezoek aan Isla del Sol en er zullen geen extra kosten zijn wordt je verzekerd door je boekingskantoor. Euhm, waarom komt er na 10 minuten wandelen in het noordelijk deel van het (10km lange) eiland dan iemand naar ons om 10 Bolivianos (+-1 ) te vragen? Nie veel andere opties dan betalen, dus hupse weer op weg. 3 km verder weer van t zelfde.. U bent in het midden van het eiland en bijgevolg moet u dus 10 Bol. betalen. Mais ce n'est pas vrai klonk het in (een Frans) koor want ondertussen hadden de meeste van ons geen kleingeld meer. De man kon niks wisselen, dus deze keer mochten we gewoon verder gaan met et bevel bij de volgende post het dubbele te betalen. Huh, wat, volgende post?? Natuurlijk meneer, u komt straks in het zuidelijk deel van het eiland! Tja, daar aangekomen wij dus van niks gebaren over de vorige post en enkel deze post betalen (hier hadden ze jammer genoeg wel wisselgeld). Al bij al toch een leuke wandeling over dit zon(neslag)eiland gemaakt en terug op de nog tergend tragere boot richting Copa. Gezwind van de boot gehuppeld en besloten dat het tijd was om Peru op te zoeken. Maar dat is een ander verhaal. Dus nu, mijn liefste kijkbuiskinderen, oogjes dicht en snaveltjes toe ( KLEINE NOOT: DIT IS NIET VAN TOEPASSING OP MENSEN DIE DIT LEZEN TIJDENS HUN WERKUREN). Daaaaaaaagggg!!
Gran Poder in Boliviaanse kleuren
Miauwkes...
San Pedro verhaal
Inkopen gaan doen op de Witchesmarket om de goden gunstig te stemmen. Op die markt vind je ook de lamafoetussen die geluk en voorspoed brengen bij het bouwen van een nieuw huis. Bedoeling is om foetus te begraven onder de funderingen.
Schijven San Pedrocactus die liggen te drogen om er poeder van te maken.
Zelfde San pedro (iets dichter)
Dit is het offer aan de goden. Coca-bladen, snoepjes, geurhout,... Iedereen legt enkele dingen en offert het aan een kennis of dergelijks. Alles wordt daarna in een groot papier gewikkeld en verbrand. (zie volgende foto)
Onze 'sjamaan' met het vuur ter ere van Pachamama (Moeder aarde)
Op onze terugtocht richting La Paz (jammer, maar je krijgt het nooit zo op de foto zoals je het in het echt ziet, njee?)
Copacabana Stad aan het Titicacameer en tegen de Peruviaanse grens. Veel mensen bezoeken van hieruit Isla del Sol, het eiland waar volgens de Inca- geschiedenis de oorsprong van de zon, man en sterren ligt.
de paster van dienst
geluk afdwingen in de Moorse kerk
de Moorse kerk
Miniparade in Copacabana
idem
Sjamaan die je (en Pacchamama --> moeder aarde) zegent aan het begin van de pelgrimstocht
kruisweg... (pelgrimtocht)
Boliviaanse weergave van de 7 hoofdzonden
Isla del Sol
Isla del Sol
Isla del Sol
Isla del Sol
De incatrappen op Isla del Sol
De incatrappen op Isla del Sol
2 veelvoorkomende vormen van transport op Isla del Sol. Vrouw met doek op rug (waarmee ze zelf kasten versjouwen) en lama die lastdier is.
Mijn 2de dag in La Paz en blijkbaar een goe moment gekozen want t is ier fieeste. El Gran Poder is in t stad, wat er op neerkomt dat er een stoet doorheen de stad trekt, t is een beetje te vergelijken met carnaval in Rio, maar dan de kleine versie ervan. Volgens 'La Razon' namen er 56 dansgroepen met bijbehorende fanfares deel met een totaal van 25 000 deelnemers. De stoet begon om 6h45 en eindigde rond 1h de volgende morgen (toen iedereen kegeldronken was). Maar al bij al was het een groot gigantisch feest. Alle Boliviaanse regio's kwamen voor in de stoet. De Jungle (schaars geklede mannen en vrouwen), Potosi (de zilvermijn regio), de zuid Boliviaanse gebieden (met hun paardentradities) en de Altiplano (ingetogen, mystiek in hun ponchos met panfluiten en drums). Blijkbaar wat La Paz even nodig had na het desastreuze referendum van enkele weken geleden. Santa Cruz wil autonomie maar mag niet van Evo... Soit die avond even aan niks denken en feest vieren, allemaal samen
De dag erna op t gemakske de stad wat verkend, het Cocamuseum bezocht , de verschillende parken en pleinen wat onveilig(er) gaan maken en redelijk vroeg onder den dons gekropen. De volgende dag richting de omliggende bergen van La Paz getrokken (met een 'sjamaan') die ons een kleine inleiding gegeven heeft in de San Pedro cactus (Trichocereus pachanoi). Dit is de oudst bekende magische plant in Zuid-Amerika en komt oorspronkelijk uit Ecuador en Peru, waar hij nog steeds groeit op de hoogvlaktes op 2000-3000 meter. De naam San Pedro vindt zijn oorsprong bij het idee dat de apostel Petrus de sleutel bewaarder van de hemels is. Dit laat zien hoe Katholieke elementen met andere religies is versmolten of getransformeerd. De San Pedro wordt/werd gebruik door de in Zuid-Amerikaanse Indianen met name in het gebied van de Andes: Peru, Ecuador en Bolivia. Het gebruik van San Pedro leidt tot hallucinogene bedwelming welke wordt gebruikt om voorspellingen te doen en spirituele/onderbewuste oorzaken van ziektes te ontdekken. San Pedro stelt je in staat om bewust te dromen en te wandelen door je eigen fantasiewereld. Het geeft een sterke trip (afhankelijk van de ingenomen hoeveelheid) met spirituele kleurrijke visioenen. Het subject-object bewustzijn valt weg, en je ervaart het alsof je opgelost bent in de zintuiglijke (vooral visuele) waarneembaarheid. Mijn trip was redelijk licht, maar toch was het interessant om eens te beleven. 's Avonds besloten om de volgende morgen richting Copacabana te gaan om Lago Titicaca (+ eilanden) te bezoeken. Ondertussen aangekomen in Copacabana en morgen de boot op richting de eilanden. Maar daarover meer in de volgende post.
Uyuni --> La Paz day 1: biking the Death Road (foto's onderaan)
Leve de Boliviaanse bussen! Op onze busrit van Uyuni naar La Paz worden we geconfronteerd met een typisch Boliviaans verschijnsel, nl meer mensen op de bus dan er plaatsen zijn. Gelukkig hebben we tijdig geboekt en zijn onze plaatsen verzekerd. Echter, onze Braziliaanse compañero Tiago heeft minder geluk en moet de nacht doorbrengen op de trappen van de bus. Slaap zacht Tiago?! Eenmaal aangekomen in La Paz wringen we ons met 5 man (+ rugzak) in een veel te kleine taxi en even later worden we voor ons hostel afgedropt. Nele en ik beslissen om de Death Road te doen (de andere 'stoere' gasten durven het niet aan) en zo zitten we met ons getweeen een uurtje later in het mini-busje dat ons naar de top van de Death Road brengt. Eenmaal aangekomen op de top worden we door onze gids gewezen op de gevaren en op de historie van deze befaamde weg. De Death Road werd in de jaren 40 door Paraguayaanse gevangenen aangelegd om een snellere verbinding te voorzien tussen La Paz en Coroico. Het betreft een gravelweg van +-3m breed waarbij de ene kant bestaat uit rotswanden en de andere kant bestaat uit grotendeels kaarsrechte afgronden van 300m tot 500m diep. Onze gids weet ons te vertellen dat er jaarlijks zo'n 100 doden vallen op deze weg, dus he is niet de plaats om dom te gaan doen!! We zijn er allemaal klaar voor en beginnen aan het 63km lange traject dat een hoogteverschil van +-4000m overbrugd. Het 1ste stukje gaat over geasfalteerde weg, dus ca va nog. Iedereen kan wat wennen aan de downhill mountainbikes (die anders zijn dan gewone MTB, het gewicht ligt meer naar achter dan op een gewone MTB) en we cruizen gezwind (+-50km/h) het eerste stuk af. Je rijdt hier leeterlijk door de wolken en je ziet soms een vleugje natuur van ongekende schoonheid (voor zover daje kunt rondkijken natuurlijk, want aan 50km/h nen berg afcruizen geeft niet altijd de mogelijkheid om rond te kijken. Gelukkig wordt er af en toe gestopt zodanig dat je toch kan genieten van de omgeving. Na enkele km's komen we bij de echte Death Road. Onze gids beslist om over te gaan op een test om te kijken of je de groep niet moeten opsplitsen in een 'snelle' en een 'trage' groep. Enkele adrenalinejunkies onder ons vliegen mee met de gids naar beneden en er wordt even later besloten de groep idd op te splitsen. Nonkel Jos besluit mee te gaan met de 'rappe' groep'. Vanwege de regelmatige stops kan je toch genieten van het uitzicht en door mee te gaan met de 'rappe' groep krijg je de adrenalinerush er gratis bij. Al snel laten we de andere (meer sightseeing-groep) achter ons en op bepaalde stukken vliegen we aan +-70km/h naar beneden. Je weet hier dat elk klein foutje genadeloos afgestraft wordt, maar onze gids wijst ons bijtijds op de gevaarlijke passages. Hij wijst on ook op de gebeurde ongevallen, maar het brengt ons groepje niet van z'n stuk. Nog nooit voelde ik zo'n adrenalinerush. Langs kliffen van 300-400m diepte vliegen met een MTB, jippie!! Dit is op sommige momenten even 'de grens' opzoeken, maar als je iets van onzekerheid voelt, ga dan NIET mee met deze gids!! We lunchen langs deze weg en alle fietsen worden nog eens goed nagezien door de mecanicien van dienst. De gids vertelt ons ondertussen wat foute verhalen van dodelijke ongevallen, maar blijkbaar vallen er veel doden door hun eigen dommigheid. Zo is er 1 Israeli omgekomen omdat de gasten er niks beter op vonden om tegen elkaars voorwiel te stampen tijdens de afdaling?! Tja, dom zijn doet verzekers geen zeer, maar t kan dodelijk zijn blijkbaar. Nog op deze weg vond het zwaarste ongeval uit de Boliviaanse geschiedenis plaats: 80 doden vanwege een dronken camionchauffeur..Je begrijpt nu wel waarom ze dit de Death Road noemen. Deel 2 van de rit zou volgens onze gids een stuk veiliger zijn omdat de kliffen hier 'maar' +-100m diep zijn en dat de kans op dodelijke ongevallen hier een stuk lager ligt (zoniet onbestaand). Dit gezegd zijnde vliegt hij den berg af en enkelen onder ons besluiten hem niet te volgen in de waanzinnige afdaling en het even rustiger aan te doen. Dit is mijn geluk geweest, want op een gegeven moment wil ik een Israeli voorbijsnellen die het efkes niet zo begrepen heeft op de regels en mij bijgevolg bijna van de berg rijdt. Uiteindelijk komt iedereen van de groep aan in Coroico en bekomen we even bij een biertje. Na dit huzarenstukje verdienen we wel wat rust en we gaan chillen bij een plaatselijk zwembad. Even later is het tijd voor de terugtocht en we worden gevraagd of we de Death Road of de nieuwe weg willen nemen. De gehele groep besluit om de Death Road te kiezen en zo kunnen we nog eens 'genieten' van dit traject. Groepsconclusie: we survived the Death Road and we were stupid enough to do it again in the other direction!! Mijn eindconclusie: kies een goeie operator alvorens je aan dit traject te wagen. Wij reden naar beneden met fietsen van 4000dollar/stuk, en dat was geen overbodige luxe. Als je kiest voor de snelle groep zorg dan dat je weet wat je doet en waar je aan begint en doe AUB niet dom op deze weg, er zijn zo al te veel toeristen gestorven hier! 1 simpele steen kan het einde betekenen, dus BEZIND EER GE BEGINT!!!!!
Grtz van ikke die het nog allemaal kan navertellen
Joost
PS: Nele, een pluim van den ene West Vlaming voor den andere West Vlaming!! West Vlaanders ruuuuuuuuulllllllllllllleeeeeeesssssssssss!!
Before
Onze volledige groep zotten!
Schitterende view, maar enkel kijken als je stilstaat, anders....
Checkpoint Charlie..
Het echte begin van de Dead Road !!!!
Dit is hem.......
... opnieuw....
....en opnieuw...
brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.......
nog brrrrrrrr.......
een van de heel vele die je tegenkomt onderweg....
broesse....
... net voor da'k van den berg gereden werd door nen achterlijke Israeli..
Eind goed al goed!!!!
Eind goed al goed!!!! deel 2
Eind goed al goed!!!! deel 3
We survived, yyyyyyyyyyeeeeeeeeeeeesssssssssssssss!!!!!!!!!!!!
We lieten Sucre achter ons liggen en sprongen gezwind op de bus (om er minder gezwind van te springen) richting Potosi. Deze mijnwerkersstad ligt op 4100m boven zeeniveau en stond in de 16de eeuw bekend als 1 van de, zoniet DE, rijkste stad ter wereld. Heden ten dage is Potosi al veel van zijn rijkdom kwijt, alhoewel er nog steeds zilver ontgonnen wordt uit de Cerro Rico (de Rijke Berg). In 1530 werd voor het eerst (per toeval) zilver gevonden en begon de exploitatie van zilver, zink, tin, mineralen,... Tijdens de Spaanse Inquisitie bereikte de ontginning zijn hoogtepunt en werd de Moneda gebouwd waar eigen munten geslagen werden.
De Moneda
Het zware, onmenselijke werk in de mijnen werd ondertussen gedaan door Afrikaanse slaven en tot op de dag van vandaag stierven al 8.000.000 mensen tijdens de werkzaamheden. Het leek me eerst geen goed idee om de mijnen te bezoeken, maar na enige rondvraag bleek dat een deel van het tourgeld naar de mijnwerkers ging EN dat de mijnwerkers meer en meer overleven op tourisme daar er weinig delfstoffen meer te vinden zijn in de berg. Het betreft momenteel waarschijnlijk de laatste lichting mijnwerkers aangezien meer en meer mensen beginnen beseffen dat er geen toekomst meer ligt in deze mijn.
TE KOOP: 94 zwarten uit Sierra Leone....
Een straat in Potosi, het is veel van zijn glorie kwijt!
Een bewijs van een rijk verleden, rijk versierde gebouwen....
Voetbalmatch in het hoogste stadium ter wereld. Real Potosi, met hetzelfde teken en in dezelfde kleuren als Real Madrid...Spaanse invloed misschien??
Na deze vaststelling besloten we dus richting mijnen te trekken. Na eerst onze mijnoutfit te hebben gekregen gingen we richting 'Miners Market' waar we cocabladen, alcohol van 97 graden, frisdrank, dynamiet,... konden kopen als geschenk voor de mijnwerkers. Nadat elk van ons zijn aankopen had gedaan gingen we richting de selectiebedrijven waar uit de uitgehouwen rotsen alle bruikbare materiaal wordt geselecteerd. Het grootste deel dat nu wordt ontgonnen wordt 'completo' genoemd omdat het rotsblokken zijn die zowel (een beetje) zilver als tin als mineralen bevatten. er worden vandaag de dag geen grote zilveraders meer blootgelegd in de mijn. In de jaren '60 stopte de overheid zelf met de ontginning van de mijn (dmv staatsbedrijven) aangezien de kosten hoger waren dan de opbrengsten. Dit zorgde ervoor dat de mijnwerkers verder gingen onder cooperatieve vorm (trouwens zonder enige sociale voorwaarden of sociaal vangnet). Als eem mijnwerker een ader blootlegt, dan is hij er eigenaar van en wordt geacht deze ader te ontginnen. Hij gaat op zoek naar andere mijnwerkers (die tss de 8h en 20h per dag werken) om de ader te ontginnen en de opbrengsten van de ader worden allemaal evenredig verdeeld. Na deze uitleg van onze gids Efra (die op 15-jarige leeftijd in de mijnen was beginnen werken en op 25jarige leeftijd een andere weg insloeg en gids werd) trokken we richting de mijnen.
Onze groep aan het selectiebedrijf. Wat je op de grond ziet is 'completo'.. veel gesteente, weinig bruikbaars..
Selecteren van het zilver (bezinksel)
Zilver, nie veel dus zoals je kan zien.
Daar aangekomen schrik je van de werkomstandigheden. Je ziet dingen die je in Belgie 100 jaar geleden nog zag, maar nu niet meer! Wat voor ons een (donkere) geschiedenisles is, is hier nog dagdagelijkse realiteit. Kinderen vanaf 15 jaar die karren voortrekken vol met rotsblokken, warme (30 á 40 graden), vochtige (ge zweet u bijna dood) mijngangen die stinken en gevuild zijn met giftige stoffen (arsenicum bvb), gangen zonder enige toevoer van zuurstof,... Al deze omstandigheden zorgen ervoor dat de mijnwerkers 'slechts' 30 jaar (vanaf 15 tot 45 jaar) kunnen werken in de mijnen waarna hun lichaam meestal zodanig kapot is dat ze meestal de 60 jaar niet halen. Bij het binnengaan van de mijn wordt je richting een uitgehouwen kamer geleid waar je bij Tio, die de beschermengel (eigenlijk de Duivel) van de mijnwerkers is, voorspoedigheid en geluk moet afdwingen. De naam Tio (wat nonkel betekent) heeft niks te maken met nonkel, maar wel met Dio (God). In de Quechua-taal (wat de meeste hier spreken) bestaat de letter D echter niet en daarom werd het Tio ipv Dio. Deze duivelse godheid wordt iedere dag geeerd door de mijnwerkers dmv sigaretten, alcohol, cocabladen,... om hun geluk af te dwingen in de mijn. Na deze korte stop trokken we dieper de mijn in en bezochten verschillende levels waar we mijnwerkers onder onwaardige omstandigheden aan het werk zagen. Je kon er amper ademen en toch werd er aan een redelijk snel tempo gewerkt, je moet het zien om te geloven.. Na deze 3h durende tocht waarbij we moesten wandelden, kruipen, sluipen en en onszelf door kleine openingen wringen was iedereen al bij al toch blij om het daglicht ter zien.Je blijft achter met rare gevoelens en vraagt je af of dje bezoek wel iets bijbrengt aan de mijnwerkers. Een keiharde confrontatie met de realiteit die je met beide voeten op de grond brengt en je nog maar eens doet beseffen wat voor geluk wij hebben. Als afsluiter vanm de trip kregen we nog een explosieve demonstratie met dynamiet waarna we terug ricvhting Potosi centrum trokken.
De mijnerskerk waar offers gebracht worden aan Tio
De ingang van de mijn. Let op de bovenkant van de ingang waar daags ervoor Lamabloed op gegoten werd ter ere van Tio.
De plaats waar Tio geeerd wordt. Tio is de Duivel rechts in beeld (met de fles in de hand)
Een mijnwagentje (en ik zweer dat het trekken en sleuren is om dat in gang te krijgen, laat staan dat het volgeladen is)
Gestutte mijngang, zou ik dit wel vertrouwen??
Oooeefff, zomlicht! Rechts onze gids, achter de karretjes een kereltje van 19jaar die al 3 jaar mijnwerke was.
Onze gids die even een explosieve demonstratie ging geven..
3 daagse tour UYUNI Zoutvlakte
Na onze tour door de mijnen trokken Davids, Nele (westvlaamse die hier vrijwilligerswerk doet), Florian (Duits die hele aardbol afcruised) en ik richting de Zoutvlakte van Uyuni. Omschreven als zijnde een hallucinerende ervaring sprongen we allevier op de bus (een van de slechtste tot nu toe) en kwamen we in het midden van de nacht aan in Uyuni. De volgende morgen veel te vroeg moeten opstaan om dezelfde dag nog een tour te boeken (maar t was het wel waard). Dus na welgeteld 5h slapen, een ontbijt binnengeschrokt te hebben en nog naar de winkel gecrossed te hebben zaten we dus in een 4*4 richting zoutvlakte. Onze eerste stopplaats was het treinkerkhof net buiten Uyuni waar we enkele fotoots konden trekken van oude verroeste treinstellen.
Tijdens deze 3 daagse zoutvlakte/ woestijn/ laguna-tour hebben we de immense en impressionante zoutvlakte gezien, gelunched op een eiland van koraal en cactussen, geslapen in een zouthotel (alles van zout gemaakt), een wit meer gezien, vreemde geerodeerde rotsformaties gezien, een rood meer met flamingo's gezien, een geiserpark bezocht waarvoor we om 05h moesten opstaan, een zwemmeke gedaan in hot spings op 4200m, een groen meer gezien, de grens van Chili gezien waar de familie vos efkes op wandel was, nog eens het rode meer gezien, zijn we stilgevallen met onze jeep, had onze vervangjeep een klapband, passeerde onze eerste jeep ter toeval weer en konden we alles weer overladen om dan uiteindelijk een 15-tal minuten te laat aan te komen in Uyuni-city om onze bus te nemen richting La Paz. Gelukkig werd de busmaatschappij gewaarschuwd en konden we dus direct richting La Paz vertrekken.
Het zoutmuseum waar alles zowaar van zout is gemaakt, jjaaaaa, echt waar!!
De lichte Westvlaamse (Nele) die door deze foto op een puntentotaal van -10 komt te staan en waardoor Joost wint.
DE befaamde Salar de Uyuni!!
Efkes gezichtsbedrog plegen... (Nele, ge staat op -11 ondertussen)
Met pikhouweel zout uitkappen. De volledige dikte van deze zoutlaag wordt geschat op 10 a 15m dus weest gerust ge gaat nog zout genoeg hebben om uw frieten te kunnen eten..
Onze groep in de Salar. VLNR: Tiago, Nele, Florian, Guillaume, Angela, David, Joost
Florian die Joost zo maar efkes op zijnen arm draagt. 't Is echt waar he, nie getrukeerd zulle!! ahum..
Canyon die er int echt schoner uitzag dan op deze foto
Geerodeerde rotsformaties. Ben ik nu echt den enigsten die hier ne stierekop in ziet of wa??
Alpaca's tegen de Cordillera...
Arból de piedra (de Stenen Boom). Een geerodeerde rots temidden de woestijn, mooimooi!!
Elk zijnen daaagg!! Alles goed ja? Hier dus wel, Zuid Amerika blijft verbazen en ik blijf genieten! Over verbazen gesproken, val nie van uwe stoel maar Jezus heeft dus wel degelijk zijnen bus gehaald, dus de enige correcte antwoord op de poll is dus --> E. natuurlijk, zonder enig probleem (mits een "danke schön Magdalena" die mijn sletsen teruggevonden heeft die morgen want anders was ik misschien toch te laat, he ahum)
Dus, na mijn vroege verschijning die morgen afscheid genomen van Wolfie, David en Magdalena en jupse de bus op richting Corumba (grens Br. - Bol.). Alleen op stap, t was lang geleden. Aangekomen in Corumba (na een saaie busrit) mij richting emmigratie gerept, maar wat bleek.. de Braziliaanse grenspost was welgeteld 5min gesloten, dus zat er niks anders op dan een dagske Corumba boeken. Ikke richting hostal, alwaar ik direct uit de kleren ben gegaan. Dit natuurlijk om direct daarna weer in mijn zwemshort te "springen" (--> nie gemakkelijk) en een duikske te nemen in het zwembad dat helemaal voor mij alleen was, leuk niet?! Eigenlijk niet, dus volgende morgen (ja, u leest het goed) naar de grenspost voor mijne UIT-stempel. Ne stempel en ne viezen blik van de grenswachter verder op zoek naar mijn deadtrain ticket. Na wat (ondertussen gewende en standaard zuid amerikaanse) blablabla een ticket geboekt voor de volgende dag omdat de Boliviaanse regering de trein van die dag helemaal in beslag had genomen. De enige oplossing was dus het iets duurdere ticket kopen voor de volgende dag. Tedjuje, nog ne nacht in Corumba. Blijkt dat de verkoper (de grapjas) ook een hostal heeft en dat het bijgevolg geen slecht gedacht zou zijn moest ik me daar installeren tot mijn vertrek de volgende dag. Tja, zo gaat dat hier dus (soms) als ze ne reiziger zien dan zie je de Dollartekens (in dit geval Reaistekens) in hun ogen verschijnen! Soit, we spreken hier over de welgetelde som van +-10 (voor zowel trein als kamer) dus ik kon er wel mee leven. Aangekomen in het hostel van de grapjas een kamer geboekt en kennis gemaakt met Sean, Claire en Avi die een identiek verhaal deden en dus ook nog een nachtje bij mochten boeken. De volgende dag dus een treinritje van 16h voor de kiezen met nul comfort, berekoude nacht (met gratis airco erbij) en natuurlijk was ik zo slim (lees: eigenlijk niet zo slim laat ik zelfs zeggen redelijk dom) geweest om in short, t shirt en met sletskes aan op den trein te springen. Nu ja, toch helemaal (maar half onderkoeld) aangekomen in Santa Cruz (en ondertussen den David weer tegengekomen), daar enkele dagen rondgehangen en het referendum over de onafhankelijkheid van Santa Cruz beetje gevolgd. Om efkes te schetsen naar Belgische termen wat hier de voorbije maanden allemaal gebeurde -->Tijdens de onderhandelingen voor een nieuwe staatshervormingen wordt geen akkoord gevonden en de Waalse politici besluiten de onderhandelingen simpelweg te boycotten. Daarop reageren de Vlaamse politici door de grondwetswijziging nodig voor de staatshervorming toch door te voeren en goed te laten keuren door het parlement, in afwezigheid van de Waalse parlementsleden. De 2/3 meerderheid nodig voor een grondwetswijziging wordt even niet gerespecteerd, de Vlamingen nemen voor een keer genoegen met een absolute meerderheid. De reactie uit Wallonië laat niet op zich wachten: een mengelmoes van gemeenteraadsleden, provincie-afgevaardigden en regionale politici, vertegenwoordigers van sociale sectoren en inderhaast opgeroepen vertegenwoordigers van minderheden stellen een eigen grondwet op voor Wallonië. Er wordt een referendum uitgeschreven, dat de Waalse bevolking de kans geeft de nieuwe Waalse grondwet goed te keuren. Hierop beslist premier Leterme een verbod in te stellen op de export van staal, het belangrijkste exportproduct van Wallonië. Hij doet dit onder het mom van de hoge prijzen voor de Belgische consument en hij zegt dat door het verbod op de export de prijzen op de binnenlandse markt zullen dalen. Toeval of niet: één van de Waalse leiders is eigenaar van de grootste Waalse staalfabriek. Waalse en Vlaamse politici schilderen elkaar ondertussen voortdurend af als racisten en beschuldigen elkaar ervan het land te willen vernielen en het geweld aan te stoken. De woorden 'democratie' en 'vrijheid' worden door beide partijen om de haverklap misbruikt om ondemocratische en onwettige daden goed te keuren. De luchthaven van Charleroi wordt 's nachts ingenomen door militairen, vanwege een corruptiezaak bij het beheer van de luchthaven. De Waalse leiders zien dit als een provocatie van de regering Leterme en roepen de Waalse bevolking op om de luchthaven te 'heroveren' op de militairen. Er wordt een mars georganiseerd en na wat schermutselingen waar traangas aan te pas komt trekken de militairen zich terug. De ontzetting van de luchthaven wordt gevierd als een oorlogsoverwinning. De gemoederen raken verder verhit en er dreigt een gewapend conflict. Waals minister-president Demotte laat zich 'Commandant van Wallonië' noemen en enkele Vlaamse boeren snijden twee honden de keel over met de boodschap dat ze hetzelfde zullen doen met de Waalse leiders. Zowel de Belgische buurlanden als de Europese Unie bieden hun bemiddeling aan om geweld te vermijden en de dialoog aan te gaan. Uiteindelijk wordt zelfs kardinaal Danneels erbij gehaald, maar zonder resultaat. Lijkt allemaal een beetje absurd, niet? Maar dat is wat er in Bolivia tijdens de laatste maanden is gebeurd. De MAS (partij van president Morales) keurde een nieuwe grondwet goed in afwezigheid van de oppositie, de 4 departementen in het oosten van het land schreven daarop hun autonome statuten en op zondag 4 mei was er hier in Santa Cruz een referendum om het autonoom statuut goed te keuren. Vervang verder staal door soja-olie, Demotte door Rubén Costas, de Vlaamse boeren door enkele opgehitste 'campesinos', de luchthaven van Charleroi door deze van Santa Cruz, de EU door de Organisatie van Amerikaanse Staten en kardinaal Danneels door de Boliviaanse kardinaal Terrazas en het verhaal is geen Belgische fictie, maar Boliviaanse realiteit.(*) We besloten ons niet te veel te mengen in de plaatselijke scene (die massaal voor de onafhankelijkheid is).
Anyway, mijn gedacht is: Het is een stomme situatie die niks teweegbrengt en wel hierom:
1. Het was een illegaal referendum 2. Het werd afgewezen door Evo Morales (president)
Ten tweede is dit een voorbeeld van puur egoisme vanwege de bevolking in Santa Cruz: Bolivie is al het armste land van Z-A en met de afscheuring van de rijkste regio (Santa Cruz) zou het nog dieper zakken. De mensen in Santa Cruz beseffen blijkbaar niet dat de situatie 10-tallen jaren geleden net omgekeerd was en dat de andere regio's dan Santa Cruz wel gesteund hebben! Er zullen dan misschien meer jobs komen in de regio Santa Cruz, maar het geld overgrote deel van het geld gaat naar de rijken (die rijker worden), prijzen zullen stijgen wat ervoor zal zorgen dat het leven voor het overgrote deel van de inwoners van Santa Cruz duurder zal worden zonder dat hun lonen stijgen. MAAARR, o wee als je dit zegt tegen die mensen.. ze denken dat de rijken de situatie niet zullen uitbuiten ---> jeah right!!!!!!!!
Resultaat: 85% van de deelnemers van het referendum stemde voor meer autonomie, weg van de centrale regering in La Paz. President Evo Morales erkent de uitslag echter niet. In Santa Cruz werd, ondanks harde confrontaties tussen voor- en tegenstanders, massaal feestgevierd.
De dag voor het referendum besloten we dan maar om naar Samaipata te gaan waar we pre Inca ruines, watervallen, een dierenkliniek en dergelijke bezocht hebben. Samaipata betekent eigenlijk "Hoogte om uit te rusten" en is een klein dorpje enkele 100 km van Santa Cruz en blijkt een van de toekomstige toeristische trekpleisters te worden van Bolivie (of ist nu Santa Cruz?!).
Api ziet er groter uit dan hij is, hij past precies in je hand.
Bruine vos die een tukske aant doen was.
Pantanalkat: De grote versie van de huiskat en met iets meer kuren waarschijnlijk. Schitterend beest!
Nog nen aap die het efkes nie kon laten om de hele buurt te laten weten dat hij er nog was. Deze is +- 0.5m groot.
Na deze dierenkliniek een bezoekje te hebben gebracht gingen we richting El Fuerte, de pre Inca ruines. Deze blijken van grote invloed te zijn geweest op het ontstaan en ontwikkeling van het Incarijk en op de verspreiding van de bekende Inca-mythes. Dit is een beschermede UNESCO-site en wordt omschreven als volgt: "Het archeologische terrein van Samaipata bestaat uit twee delen: de heuvel met de vele graveringen, waarschijnlijk is dit het ceremoniele centrum geweest van de oude stad (14e-16e eeuw), en het gebied ten zuiden van de heuvel, wat het administratieve deel en het woongedeelte vormde . De gigantische gebeeldhouwde heuvel, die de stad domineerde, is een uniek bewijs van pre-columbiaanse tradities en geloof, en is uniek in Amerika" (**)
El Fuerte, volgens sommigen een lanceerbasis voor UFO's. (gelieve niet te lachen.....'k weet het, 't is moeilijk)
Heel waarschijnlijk was dit stadje een ceremoniele plaats. De bouw van deze heilige plaats wordt geschat rond 1500 v.C (door het Amazone volk) en werd later ingenomen door de Inca's die er hun stempel op drukten.
El Fuerte is zonder meer een heuvel gewijdt aan Pachamama: Moeder Aarde. Het is een heuvel die ons inzicht geeft in de geschiedenis van het Zuid-Amerikaanse continent vanaf een periode dat het continent bedekt was door water en de Andes als bergketen nog niet was ontstaan. (**)
Nissen uitgehouwen in de rotswand. Wij denken dat het telefooncellen waren om efkes de Inca's op Macchu Picchu te bellen.
We crossten er een half dagje rond waarna we richting watervallen trokken (en daar rap weer weg waren toen bleek dat de zandvlooien het op David en Avi, the Israelite, gemunt hadden).
De plaatselijke wandelende tak die zo vriendelijk was efkes te poseren. Maf beest, ziet er zowaar echt als een tak uit (misschien vandaar ook de naam??).
Na onze stop in Samaipata gingen we richting Sucre, de witte stad (vanwege alle witte gebouwen) waarvan de oude binnenstad een van de best bewaarde Spaanse koloniale steden is in Zuid Amerika. De stad ligt tussen 2 bergen waarbij in een van deze bergen (Cerro Rico) rond 1540 zilver werd gevonden, de stad heette toen dan ook Ciudad de la Plata (Zilveren stad). Doorheen de jaren veranderde de naam van de stad nog enkele keren waardoor Sucre vandaag bekend staat als de stad met de vier namen of als de witte stad . Het is tevens een van de belangrijkste steden in de Boliviaanse geschiedenis en is vandaag de dag nog steeds de hoofdstad van Bolivië (alhoewel de regering in La Paz gevestigd is).
De belangrijkste fontein van Sucre. Deze stond op verschillende plaatsen in Sucre en werd gebouwd bij de oprichting van de stad.
Klooster, kerk, school in Sucre (typische Spaanse bouwstijl als je't mij vraagt)
Wandelgang in dezelfden building.
Op het dak van het klooster kan je even chillen en heb je een (bijna volledig) overzicht over de stad.
Na Sucre volledig bezocht te hebben besloten we dan maar naar Potosi te trekken waar we de mijnen zouden bezoeken. Na een heugelijke rit kwamen we daar aan en wat er toen gebeurde lieve lezertjes, dat leest u in de volgende tekst..
Tsjiau, de groeten, doei, daaaag, 't amusement en dergelijke meer!!
Foz do Iguaçu --> Pantanal wetlands --> Bonito --> Bolivia
Bom dia
Na een tussenstop van een weekje in de Pantanal (Braziliaanse wetlands) ben ik in Bonito aanbeland alwaar de mensen mee gaan met de tijd en alwaar er PC te vinden zijn. Bij deze dus een nieuw bericht van jullie (bijna totaal) verwilderde verslaggever.
Een tiental dagen geleden zijn we vertrokken uit Argentinie (Puerto Iguazu) richting Braziliaanse kant van de watervallen. Aangekomen in het stadje Foz do Iguaçu gingen we op zoek naar een goedkoop verblijf. Aangekomen in onze (redelijk goedkope) camping (met zwembad --> nice) de tent opgeslaan onder de pompelmoesboom die naast de mangoboom, de sinaasappelboom, de limoenboom,... stond. Lekker!! Dezelfde avond nog met 5 andere Belgen (die op stage waren in Noord Brasil) aan de klap geraakt die op terugweg waren naar onze heimat en nog even nostalgische (Braziliaanse) momenten naar boven haalden. --> Ladies, ik hoop dat jullie weer rap kunnen wennen aan de Belgian way of life en aan de Duvels!!
De volgende dag besloten we naar de Braziliaanse kant van de watervallen te gaan, maar (natuurlijk) weer alles raprap moeten doen om toch nog op een zinnig uur in het park te geraken. Daar aangekomen efkes door t museum gesprint, en hupse op de bus naar de watervallen (die 15km van de ingang liggen). Desondanks ons ietwat te laat aankomen toch weer genoten van deze schitterende natuurpracht die een totaal andere indruk geeft dan de Argentijnse kant. Bij deze ´verplicht´ ik dus iedereen om de 2 kanten van de watervallen te bezoeken als je hier bent!!
Aan Braziliaanse kant kan je bijna onder de watervallen gaan staan, leuk leuk maar je bent wel zeiknat als de wind verkeerd zit!
De Duivelskeel: de grootste waterval in Iguaçu!
Een soort rat, maar dan een halve meter lang en 30cm hoog...
Na deze waterpret besloten we richting Campo Grande te trekken om daar een toer te boeken die ons in de Pantanal zou brengen. In het hostal 2 Duitsers tegen het lijf gelopen en we besloten om met ons gevieren de Pantanal in te trekken (kwestie van de prijs wat te kunnen drukken). Dus, even de 2 grootste toerorganisators aangesproken (die je trouwens allebei evenveel oplichten) en een tour geboekt bij de kleinste oplichter!
De pantanal is het grootste draslandgebied ter wereld en bestrijkt een gebied van 150000 km². Het ecosysteem is het thuis van 3500 plantensoorten, meer dan 650 vogelsoorten, 400 vissoorten, ongeveer 100 soorten zoogdieren en 80 soorten reptielen. (met dank aan Wikipedia die me het gezwoeg bespaart om dit int kort uit te leggen) Er wordt gezegd dat als je wildlife wil zien dat je beter naar de Pantanal trekt dan naar de Amazone en bij deze kan ik dat dus bevestigen. Veel uitleg ga´k er niet bij geven, look at the pictures!!
Veel water --> t zijn dan ook wetlands !! Onze ´pousada´ (hostal) lag langs deze rivier, de Miranda, en naast gewone vissen zitten hier piranhas en kaaimannen.
Tijdens de jungletour kom je dus deze plekjes tegen, mooi mooi!
Piranha fishing: die vissen hebben dus de neiging om enkel je prooi van rond de vishaak op te eten, je voelt ze eten, maar ze bijten heel moeilijk! Jammer genoeg niks gevangen (in tegenstelling tot anderen), dus dan maar besloten om nog eens mee te gaan zwemmen tussen de kaaimannen en piranhas. Effe ter info: piranhas bijten dus NIET zolang er geen bloed te bespeuren is --> eens er bloed is eten piranhas een hele koe op in 2 minuten (jammer genoeg zijn er ook al 3 toeristen gesneuveld)! Idem met kaaimannen, ze zijn eigenlijk een beetje bang van mensen, maar toch bestaat er altijd een mogelijkheid dat ze aanvallen. Niet iedereen zag dat dus zitten om een duikje te nemen, maar de adrenaline stijgt toch wel een beetje als je tijdens je zwemtocht op zo´n 20m een kaaiman ziet zwemmen. Soit, ik kan het nog navertellen, dus zo erg zalt wel niet geweest zijn en trouwens als je gids zegt dat het kan, dan ga je er ook van uit dat het kan, nietwaar?
Horseriding door de Pantanal. Klinkt interessanter dan het eigenlijk is, maar de compagnie doet er ook toe natuurlijk!! Vooraan Magdalena, daarachter (met de lederhosen inderdaad) den Duits Wolfgang.
Deze is eigenlijk later getrokken, maar geeft weer hoe vee getransporteerd wordt in de Pantanal!
Arend Kaaiman
Andere kaaiman
Capibara (largest living rodent in the world). Dit beest is groter dan de gemiddelde hond en heeft scherpe tanden --> toen ik hem wilde fotograferen viel hij aan en beet mijn broek kapot. Hij lag namelijk te slapen en nonkel Jos had hem gestoord.
Gordeldier: Deze kennen we nog van in Peninsula Valdez, maar dan in andere kleuren. (en deze bijten niet in je tenen)
Plaatselijke kikker by night. Zag hem plots toen ik sigaret aan t roken was en heb mij zo´n 5 min beziggehouden om deze foto te kunnen nemen (hij sprong namelijk redelijk graag rond)
De grootste ooievaar ter wereld. Zo´n 2m groot en redelijk imposant als je hem ziet langsvliegen.
Enkele van de papegaaien die je hier ziet rondvliegen. Deze was juist een grapje aant vertellen tegen zijne compagnon. (Jotie, is da gene foto voor u??)
Deze papegaaien vliegen altijd per 2 of in groep. Nooit zal je ze alleen tegenkomen!
De rode vliegt wel op zijnen alleen rond.
Stel je voor, je zit op een bootje op de Mirandarivier hier en je kijkt naar de omringende rimboe. Plots zegt je gids (vanop 10m: kijk ne kameleon) --> Iedereen dus dezelfde reactie --> huh, waar??? Ewel daar, tussen de takken van die 2 bomen daar.... Zelfs vanop 50cm zagen we hem niet, toen plots....
Schildpadden
Anaconda: Deze wurgslang had net een schaap binnengespeeld, de slang was zo´n 15m lang. Nie gezien, wel t stoere verhaal gehoord erover!
Toekan
Toekan
Schattig, nietwaar?? Enkel spijtig dat ze agressief worden als je aan het eten bent (tip die niet altijd nageleefd wordt met alle gevolgen van dien)
Sunset 1
Sunset 2 (dezelfde avond)
Sunset 3 (avond ervoor)
sunset 4: laatste dag Pantanal
Na deze vierdaagse besloten Magdalena, Wolfgang, David en ik richting Bonito te gaan, een toeristisch trekpleister dat enkele interessante bezienswaardigheden biedt. Bonito ligt in het centrum van een streek genaamd: het "Caribische Gebied" van het mid- westen. Dit gebied is zo genoemd omdat de grondsoort erg veel kalk bevat en hierdoor het water van de 3 rivieren en bronnen als het ware door een natuurlijk filter stromen en "licht blauw" en erg helder en schoon zijn. Zo kan je er snorkelen (tussen de vissen) in 1 van de 2 helderste rivieren ter wereld, verschillende parken bezoeken en een grot met ondergronds meer bezoeken. Het snorkelen was best gezellig, maar het bezoek aan Lago Azul en Abismo Anhumas was BEESTIG.
Along the road...
Na een avondje drinken....
Zwemmen!!
Jesus...
Beeld op het centrale plein in Bonito
Met de aanwijzingen van onze gidsen daalden we af naar het centrum van de aarde, de "Abismu Anhumus". Een opening in de grond gaat naar beneden als verticale grot, een diepte van ongeveer 72 meter. Je daalt deze grot af met behulp van koorden tot aan de bodem waar een meertje zo groot als ongeveer een voetbalveld met kristalhelder water ligt. Na een boottoertje doorheen de grot, kropen we in ons duikpak om een duikje te nemen in het meer. Dit is hier toegestaan en je ziet enorme formaties en structuren (stalagmieten en stalagtieten) met hoogtes tot 16 meter van ong. 10 miljoen jaar oud. Tijdens onze duik duik je enkele ondergrondse zalen en grotten in verschillende afmetingen binnen waar het decor lijkt op beeldhouwwerken door de natuur gemaakt. Na de leute het zware werk en we konden beginnen aan de terugtocht richting uitgang. De enige manier daartoe is via het touw naar boven klimmen, wat een redelijk zwaar werkje is. Je wordt dan ook de dag ervoor fysisch getest om te kijken of je dit wel aankan. Dit was schitterend (maar verdorie lastig aan de armkes om weer boven te geraken!!)
Going up: je trekt jezelf eigenlijk naar boven met je benen en armen.
De grot zelf waar we een boottour & een duiksessie deden. Het ondergrondse meer is 80m diep en je kan er een uitgebreide duikseeie nemen, maar dan heb je een duikattest nodig.
Onze volgende stop was Lago Azul, en grotmeer (20 miljoen jaar oud) dat 100m onder de grond ligt en dat een zeer heldere turquoise-blauwe kleur heeft. Dit in combinatie met stalagmieten van 4-5m lang heeft zo zijn invloed op je ogen aangezien dit beeld voor eeuwig op je netvlies gebrand staat. Enig nadeel, als je naar de WC moet doe het voor je binnengaat in de grot want anders moet je op de terugkeer zo´n 100m naar boven sprinten, nog een boswandelingske doen om dan pas naar de wc te kunnen. Dit efkes terzijde!
Schitterend.... Echt genieten (want moest nog nie naar de wc toen)
Efkes de oogjes richting uitgang geworpen om te weten naar waar da´k moest lopen..
Nog een laatste blik op t meer geworpen en hupse, sprinten naar boven...
Hierna terug richting hostal alwaar de Jos nu juist besloot richting Bolivie te trekken morgenvroeg om 06h. We zullen zien of dit allemaal goed afloopt want mezelf kennende.... (bij deze ga ik even een poll organiseren waarbij jullie mogen raden of ik hier morgen weggeraak of niet, dus
A. nee, helemaal niet, gij leegaard
B. misschien, hangt ervan af of iemand je wakker maakt
C. misschien, als je je alarm hoort en opstaat
D. natuurlijk want je bent altijd zo fris als een hoentje in de morgen
E. natuurlijk, zonder enig probleem
Ik heb al een klein vermoeden van de uitslag, maar k laat jullie de volgende keer meer weten, okidoki?
Groetses van ikke aan ulle (en euh, braaf zijn he)
Aloha señores, senoras, señoritas, en alle ander gespuis
Vanuit regenachtig en bewolkt Brazilie volgt een update van de blog. Vorige week vertrokken uit San Pedro (Chile) richting Salta (Arg) om van daaruit door te trekken richting Iguazu watervallen! Efkes onderweg geweest, maar ja, geen nieuws is goed nieuws zeker?! Nu moej nie denken omdat er nieuws is dat het slecht nieuws is he, natuurlijk niet, nonkel Jos amuseert hem nog altijd te pletter!
Vertrokken uit San Pedro dachten we weer te liften, maar na 1,5 dag hadden we door dat het nie zo simpel ging zijn (wat nonkel Jos even niet leuk vond)! Dan maar nen deal gesloten met de buschauffeur die ons voor een prijsje wel mee wou nemen tot in Salta (Arg) (wat ik dan wel weer zeer leuk vond)! Aangekomen in ´Salta de schone´ krijg je de indruk in een Spaanse stad aangekomen te zijn die ingenomen is door Boliviers. De Spaanse bouwstijl is hier nog nadrukkelijk aanwezig, en de nabijheid van Bolivie zorgt voor het Boliviaans tintje in de straten. Dit is best een aangename stad om even in rond te hangen. Het centraal plein is omringt met enkele 18 - 19de eeuwse neoklassistische gebouwen waaronder de kathedraal en het gemeentehuis (dat nu een historisch museum is)
Enkele straten verder zie je deze San Francisco kerk opduiken en eerlijk gezegd je kan er niet naast kijken. Dit is er echt over!
Wat in Salta opvalt zijn de immens vele godsdienst-geinspireerde winkelkes die je tegen komt. Je kan hier dus Buddha´s, Jezekes, Maria´s, Shiva´s,... kopen dat het een lieve lust is. Voor elk wat wils dus!
De Chakra´s (effe kort: de centrale plaatsen van de levensenergie en vormen als zodanig grotere en kleinere knooppunten, waarin de energiekanalen, of nadi's, samenkomen. De grootste chakra's worden gezegd verantwoordelijk te zijn voor de activering van de diverse lichaamsfuncties zoals ademen, spreken, uitscheiden, lopen etc., zowel als voor de diverse vormen van perceptie via de zintuigen)
On the road from Salta to Iguazu, je ziet hier al de overgang naar iets tropischer klimaat.
Jipjip, dit zijn ze dus...
Het Spaanse woord Iguazú (Portugees: Iguaçu) komen uit de Indiaanse Guaraní taal waarin het "groot water" betekent. Volgens de indianen zijn de watervallen van Iguaçu gemaakt door een boze en jaloerse god die de watervallen schiep om te voorkomen dat een rivaal het mooie inheemse meisje Naipú in zijn kano zou meenemen. De rivaal werd herschapen in een boom die bovenaan de watervallen (Garganta del Diablo: Duivelskeel)staat terwijl het meisje werd veranderd in een rots onderaan de watervallen zodanig dat de 2 elkaar nog zagen, maar niet meer in contact konden komen met elkaar. In 1541 was de Spaanse ontdekkingsreiziger Álvar Núñez Cabeza de Vaca (int Nederlands -->Alvar Nunez Koeiekop ?!?!) de eerste Europeaan die de schoonheid van de watervallen van Iguaçu aanschouwde. Om de watervallen goed te kunnen zien, zijn minimaal 2 dagen nodig: één voor de Braziliaanse kant (die we morgen gaan bezoeken en je een overzicht geven op de watervallen) en één voor de Argentijnse kant (die je dichter bij de watervalllen brengt).
Ja, ik was hier dus echt!
Een katje om niet zonder handschoenen aan te pakken!
Een Coatis even op wandel!
Hmmm, bonen...
In de rijkste kleuren zie je ze hier rondvliegen...
Salamander en route!
Deze lag rustig te slapen aan de watervallen...
...maar keek toch even op om de situatie in te schatten.
Een colibri.
Bij onze terugkomst van het nat. park worden we geconfronteerd met een straatblokkade. Argentijnse ouders en jongeren protesteren tegen de onhoudbare situatie in de scholen (geen toiletten, nt genoeg banken en stoelen in de klassen, ongetrainde leerkrachten, 50 studenten per klas, alleen goeie scholing voor rijke mensen,...)!! De ganse weg is afgesloten, niemand mag passeren, een achterlijke Amerikaanse student probeert door de linies te breken (en krijgt daarbij wat lappen van de 50 Argentijnen die hem bespringen en terug naar af sturen --> respect tonen voor de situatie begreep hij blijkbaar niet) en zelfs de politie wordt heel even geviseerd. Al bij al bleef het toch rustig, we werden op de hoogte gehouden van de veranderingen en 2 uur later krijgen we toelating om verder te wandelen)
Jipse, zelfs het leger was aanwezig.
Art (steenhouwwerk) in Puerto Iguazu (Arg) als aandenken aan de overledenen.
In de omgeving van de watervallen bevinden zich 3 steden: het Braziliaanse Foz do Iguaçu, het Argentijnse Puerto Iguazú en het Paraguayaanse Ciudad del Este. Je kan dan in iedere stad tot aan het drielandenpunt wandelen, wat wij in Argentinie gedaan hebben. Rechtsboven zie je Brazilie lopen (gescheiden met Arg. door de Iguazu-rivier) en links zie je Paraguay (gescheiden met Arg. & Bra. door de Parana-rivier) Dit is tevens het punt waar de Parana- & Iguazu-rivier 1 rivier vormen die enkele km´s verder de Iguazu watervallen vorm geven.
Viva Fortis ! (een uitzonderlijk nostalgisch moment in zuid amerika)
Jipjupjop,
Efkes een berichtje dat niks te maken heeft met de reis, maar dat me even deed terugdenken aan ons Belgenland en aan de zaterdagnamiddagen toen ik (de ene keer fitter dan de andere keer) stond te sjotten. Gisteren de laatste match vant seizoen en jaja, als resultaat een schitterende tweede plaats voor ons ploegske en provinciale 'Champions League' er bovenop. Allrighdie!! Niemand die dit had kunnen denken, maar t was een oververdiende apotheose van een schitterend seizoen waarbij een halve nieuwe ploeg toonde dat met de juiste instelling en karakter (de ene al meer dan de andere) je ver kan geraken. 't Is een schitterende bende en zoals gezegd in de kleedkamer: er zit muziek in deze ploeg! (http://users.skynet.be/vkfortiszw/)
Tja, tot hier dan een klein nostalgisch moment da'k toch even kwijt wilde aan mijn liefste lezertjes. Voor de rest hier alles ok, we zitten hier in een half tropische storm al 2 dagen lang, maar we leven nog! Ik zal proberen de blog een dezer dagen nog up te daten met de verhalen en foto's van Iguazu-falls (die nie normaal, geschift, de max, prachtig, oorverdovend, een must see, en nog andere superlatieven zijn), maar t kan misschien toch nog enkele dagen duren.
Alles in orde in patattenland? Het leven kabbelt waarschijnlijk rustig verder...
Wel, hier dus ook, maar van mij wordt verwacht da'k het dus allemaal opschrijf. Begrijp me niet verkeerd lieve lezertjes, ik doe het graag. Dus, zoals ik gisteren vertelde hadden we onze eerste toer naar de Tatio-geysers gemist, maar deze morgen waren we dus present om 04h (alhoewel dat het weer nie veel scheelde, hehe ahum!). t Begon allemaal met een 2 uur durende busrit vanuit San Pedro de Atacama (2500m) richting Tatio-geysers (4500m) en iedereen lag nog wa na te ronken vanwege dit vroege aanvangsuur. Rond 06h kwamen we aan in het park waar alles in een diepe mist leek te liggen. Allemaal toegangsticketje kopen (hier lukt het niet gratis), en hupse op weg naar het eerste geyserveld. Ondertussen werden we door de gids op de hoogte gebracht van de gevaren (blijkbaar al een paar man zwaar verbrand en 3 man gesneuveld door te dicht bij de geysers te komen), de geneugden (warmwaterbronnen) EN van de plaatselijke temperatuur, nl -11 graden Celcius. Ah ja?! Daarnaast ook een kleine uitleg over het overbrugde hoogteverschil. Blijkbaar was't beter geweest als we de avond ervoor nie zoveel pinten gedronken hadden (met nog 2 West-Vlamingen uit Harelbeke die we hier tegengekomen zijn), maar we hebben er geen last van gehad. Dit alles in het nog half slapende kopke opgeslagen sprong iedereen uit de bus met de muts op, handschoenen aan, sjerp rond de nek,....
Geysers, natuurlijke fonteinen die stralen heet water en stoom met geregelde tussenpozen uitstoten door een gat in de grond. In bepaalde streken sijpelt regenwater door kieren en barsten in de rotsen en stroomt een spleet of een grotachtige ruimte in die zo diep ligt dat het water terecht komt op warme rotsen. De warmte hiervan is afkomstig van gesmolten steenmassa's een stuk lager. Soms is het er zo heet dat het water gaat koken en dat je stoom krijgt. Hierdoor krijg je oplopende druk in de spleet en hele stoommassa's bouwen zich op. Uiteindelijk is de druk sterk genoeg om water en stoom naar boven te lanceren door het gat in de aardkorst de open lucht in. Als de druk achter de straal afgenomen is vult de spleet zich weer met water en herhaalt de geschiedenis zich weer.
Het eerste geyserveld.
Weergave van hoe het begint
Een rondleiding gekregen door het eerste veld waar onze gids ons de verschillende types toonde en daarbij van een woordje uitleg voorzag. Nadat iedereen ondertussen verkleumd, bevroren maar wel wakker was kregen we een ontbijt aangeboden aan de geysers zelf. Leuke plek om te ontbijten, wel een beetje frisjes! Soit, 3 koffies,ne pistolet en ne schitterende zonsopgang verder weer helemaal 'en forme' en nog even rondgehuppeld (denk vanwege de cafeine) tussen de geysers.
Zonsopgang bij -11 graden Celcius, mooi mooi!!
Rondhuppelen tussen de geysers op zoek naar goeie fotos..
Net na zonsopgang bij de bekendste geyser van het park doordat deze de hoogste waterstraal produceert. Had nu even geen zin blijkbaar!
Daarna was het tijd om naar deel 2 van het park te verschuiven, alwaar ons, naast nog enkele geysers, ook nog een uurtje waterpret te wachten stond in een natuurlijke warmwaterbron. Nie iedereen zag da zitten om daar efkes van tenue te wisselen, maar natuurlijk waren wij wel present en genoten op een ijskoude morgen van een warmwaterbron van +- 35 graden Celsius. Lekker !!
Een stuk van het eerste deel van het park getrokken van aan de warmwaterbron.
Bij vriestemperaturen de kleren uit, zwembroek aan en hupse zwemmen!! Effe kort: Warmwaterbronnen zijn uitstromingen van heet water die je zowel op land als in water kunt aantreffen. Als gesmolten materiaal diep in de aarde afkoelt ontstaat daarbij koolzuur en waterdamp. Die hete damp stijgt omhoog door barsten in de rotsen en koelt steeds verder af zodat de damp in water overgaat. Uiteindelijk komt het water als warmwaterbron uit de grond geweld. Dit water is helder en zuiver en rijk aan mineralen, meegevoerd op weg naar het oppervlak uit de gepasseerde rotsmassa's. Als dit water afkoelt aan de oevers van de bron vormen de mineralen daar kristallen en andere structuren. Zo krijg je steenlagen met de mooiste golfpatronen
Mossen en steenlagen.. Mooi mooi!!
Aan alle leuke dingen komt een eind en een uurke later waren we op weg naar deel 3 van onze uitstap, een (volgens onze gids) stadje met welgeteld 40 inwoners waarvan er vandaag slechts 6 aanwezig waren. De hongerigen konden zich wagen aan een lama-brochette en dergelijke meer, de kijkgierigen konden even de 'stad' doorwandelen (1 straat groot, of klein, noem het zoals je wil) op zoek naar de verborgen parels in de 'stad'.Zoals je dus wel door hebt was er daar nie te veel te beleven, dus we spoorden al gauw door naar een lagune waar we enkele flamingo's en ander gedierte konden ontwaren.
Flamingo die gezwind efkes bleef staan op zijn ene poot.
Een lama in de prairie. Trekt een beetje op onze vriend Chico uit het verhaal in Bariloche en t is logisch ook want t is familie. K Heb gevraagd aan de lama of ze elkaar kenden, maar ie keek mij zo aan van: wat ist met ui??
Ook daar heb je het wel redelijk rap gezien, dus ollemoale were ip den buus en richting Bosque de cactus. Dat is zoals de naam doet vermoeden een bos van cactussen temidden de woestijn hier. Zalig plekske en een ideale afsluiter van de halfdaagse tocht!
Allemaal recht naar omhoog, den enen al met een uitsteeksel meer dan den anderen. Kunnen tot 8m hoog worden en kunnen jaren zonder de aanwezigheid van water verder leven.
Nog meer cactussen, of is het cacti??
De vallei waarin het Bosque del Cactus ligt. Ligt vlak naast een klein riviertje dat tot in San Pedro de Atacama stroomt.
Zoals de meeste nu wel al doorhebben zitten we hier dus in een woestijn (oase) en regent het hier gemiddeld 1 a 2 dagen per jaar. Nu, tijdens ons verblijf hier heeft het dus GESNEEUWD. Jipjip, hallucinant om zien hoe je midden de woestijn plots een strook ondergesneeuwd stuk land ziet liggen. De foto's hieronder zullen meer zeggen.
Lamas met op de achtergrond al een stukje besneeuwd gebergte (voor de wijsneuzen: dit is geen eeuwige sneeuw)
De woestijn met dezelfde besneeuwde vlakte, maar van de andere kant getrokken. Hallucinant als je dit ziet!
Van een beetje dichter getrokken...
Van nog een beetje dichter getrokken
Tot hierbij ons verblijf in San Pedro de Atacama (en in Chili) want morgenvroeg vertrekken we richting Argentinie (Iguazu-watervallen). Dit is een kleine wijziging in het reisplan aangezien ik vanuit Chili naar Salta (Argentinie) ging gaan om dan Bolivië binnen te trekken. Maar ja, zekerheden bestaan er niet meer den dag van vandaag, dus lieve lezertjes, de reisverhalen over Bolivië komen er pas later aan, want bu volgen eerst de Iguazuwatervallen op het drielandenpunt (Paraguay, Argentinie en Brazilië) en daarna een stuk Brazilië (wat eigenlijk al helemaal niet gepland was).
Bij deze zal ik jullie gerust laten zodanig dat iedereen weer kan voordoen waar dat hij/zij mee bezig was. Ale, begint er maar terug aan he..huphup...
PS: t zit er dik in dat het nu een weekske of misschien zelfs meer zal duren vooraleer ik de blog upload aangezien de komende week vooral bestaat uit liften en in Iguazu geraken. We zien wel hoe het loopt (of rijdt, of spoort, of misschien vliegt het wel --> spannend!!!!), maar k zeg het maar zodanig dat mijn liefste lezertjes nie ongerust moeten zijn he! Hasta la proxima!!
PSS: Merci iedereen (voor mij bekend als onbekend volk) die mijn blog volgen en voor de vele daaruitvolgende mails die ik krijg, maar ik kan helaas niet alle mails beantwoorden. Eerlijk gezegd wil ik het ook niet doen (voor jullie bestwil natuurlijk) anders zit ik hier meer aan de PC dan da'k kan rondreizen en dat zou nefast zijn voor de reisverhalen niewaar. Ge ziet dus, lieve lezertjes, ik denk aan jullie!
Vanuit Argentinie vertrokken we een goeie week geleden richting Chili. We hadden het wel een beetje gehad met de Ruta 40 en besloten in Chili de Carretera Austral (Panamericana) af te liften. Deze carretera is eigenlijk een autostrade die ongeveer door gans Amerika loopt van Canada tot zuid Chili. Nu moet je je niet voorstellen dat dit een autostrade is naar Europese normen, maat het trekt er toch goed op. Enkele 'kleine' verschillen met onze autostrades is dat het hier blijkbaar normaal is om te fietsen op de autostrade, dat aan de peages vreselijk veel verkopers staan die je vanalles en nog wa willen aansmeren, dat oversteken op de autostrade en wandelen langs de autostrade hier de normaalste zaken van de wereld zijn. Best wel grappig om zien hoe de Chilenen weigeren om zich aan te passen aan de industrialisering en leven langs en op de autostrade al was het een aardeweg. Nu hebben we eigenlijk niet veel kunnen genieten van de omgeving aangezien we 2 dagen meegereisd zijn in de laadruimte van een camion. Ja, 2 dagen leven in't stekkiedonker tussen de paletten rijst, honde- en kattevoeding, het hoort allemaal tot het leven van de lifter.
Een 2de reden om Argentinie achter ons te laten was omdat er een ecologisch festival (goafestival) was in San Fransisco de Mostabal (waar de jamboree van de scouts soms doorgaat). Dit was een goede manier om even het liftersleven te vergeten en enkele dagen te feesten (gelijk de beesten). Aangekomen op t festival toch even onder de indruk van de locatie. Een festivalplek gelegen tussen vulkanen met papegaaien die langs je oren vliegen, lama's die s morgens aan je tent staan te grazen, met daarbij nie overdreven veel volk, goeie muziek en een goed sfeertje --> ideaal!
Op het festival aan de klap geraakt met een aantal mensen, waaronder 3 gasten uit Santiago de Chile (hoofdstad) die zo vriendelijk waren om ons mee te nemen naar Santiago, dit was handy aangezien t festival nie direct naast de Carretera Austral ligt en aangezien we ook een beetje gehoopt hadden op een dergelijke ontmoeting met enkele locals... Aangekomen in Santiago een hostal gezocht en s'avonds een stapke gaan zetten met nen Aussie die int zelfde hostal verzeilt was geraakt. Redelijk wa drank verzet en gesocialised met wa plaatselijk volk wat ervoor zorgde dat we nog een goe avondje hebben gehad. Het was tevens den David (mijne reiscompagnon) zijne verjaardag wat dus voor nog meer drank en (daaruit volgend) gezever zorgde. De volgende dag even Santiago bezocht met ne Santiaguino (inwoner Santiago) die gratis en voor niks onze gids gespeeld heeft. Zo hebben we eigenlijk weinig toeristische plaatsen bezocht, maar meer de lokale plaatsen die gekend zijn bij de Chilenen. In Santiago bestaat er ook zo iets als Cafe con piernas (cafe met benen) wat we natuurlijk moesten gezien hebben. Blijkt dit dus een cafe (zonder alcohol) te zijn waar de vrouwen dus in lingerie opdienen en een klapke doen met de klanten. Deze pubs zijn blijkbaar heel geliefd bij de businessmen die na hun werk daar een koffie gaan drinken. Ondertussen begon de avond te vallen en besloot onze gids ons een stukje authentiek Santiago te laten zien. Met ze'n allen richting een authentiek cafeetje waar ze (voor Chilenen, want het cafe is onbekend bij toeristen) goedkope maaltijden en drank aanbieden. Ze hebben daar zo'n speciaal huisdrankje, nl witte zelfgebrouwen wijn met 2 lepels ananasijs erin! Huh, zou da wel lekker zijn?? Wel mijn liefste lezertjes, dit is gigantisch lekker en na 3 glazen staat ge op uwe kop!! (wat de sfeer in t cafe ten goede komt --> leute gegarandeerd als je je niet veel aantrekt van dronken Chilenen)
Een dagske later alleen op stap geweest en à l'aise de 'belangrijkste' plaatsen van de stad bezocht. Even langs de Moneda gelopen, het parlementsgebouw waar in 1973 president Allende werd afgezet door een militaire junta o.l.v. Augusto Pinochet (gesteund door de CIA die de marxistische Allende wel kon missen als kiespijn). Het paleis werd beschoten en Allende pleegde zelfmoord (--> weliswaar twijfelachtig). Op hetzelfde moment verklaarde een radiozender dat Allende Chili en zijn volk in de steek had gelaten, maar slechts weinigen waren daarvan overtuigd. Laatstgenoemden kregen gelijk toen even later een ander bericht werd uitgezonden met volgende tekst: 'Compañeros, ik geloof in Chili en zijn toekomst, anderen zullen op dit moment waarop het verraad ons zijn wil oplegt te boven weten te komen. Compañeros, weet dat brede wegen zich zullen openen waarover de mens zal kunnen gaan om zijn vrijheid voor altijd op te kunnen bouwen. Dit zijn mijn laatste woorden, in de zekerheid dat mijn offer en dat van jullie niet vergeefs zal zijn. Weet, geliefde compañeros, dat een morele sanctie dit laffe verraad, dit bittere en donkere ogenblik zal afstraffen. Leve Chili, leve het volk.'. De enige herinnering aan deze bloedige historie staat vlak voor de Moneda in de vorm van een 'nogal omstreden' standbeeld van Allende (trouwens het enige standbeeld van Allende in de hele stad). Na dit stukje geschiedenis bezocht te hebben ben ik richting Cerro Santa Lucia gewandeld. Dit is een berg(je) in de stad van waar je een schitterend beeld krijgt op de stad (als ze niet in een wolk van smog ligt). Dit is tevens het punt waar Pedro de Valdivia in 1541 de stad Santiago stichtte.
Van al dat wandelen begon de maag te grollen en besloot ik een hapje te eten in de Mercado Central. Geen betere plaats in gans Santiago waar je (goedkoop) kan proeven van allerlei soorten vis. De Mercado Central is eigenlijk een overdekte vis- en groentenmarkt met daarrond allerlei eetgelegenheden die je de meest verse vis voorschotelen. Als je daar binnenwandelt wordt je direct omgeven door obers die je proberen hun tent binnen te lokken. Een beetje hatelijk, maar zo kan je natuurlijk gemakkelijker onderhandelen over de prijs van de maaltijd (da was toch mijn gedacht). Na enkele voorstellen af te slaan aan de klap geraakt met nen ober, uitgelegd da'k aant reizen was door Zuid Amerika voor enkele maanden en da'k eigenlijk nie veel geld had, maar da'k Santiago niet kon verlaten zonder hier gegeten te hebben. Kwestie van wa medelijden op te wekken eigenlijk. Nu moet het lukken dat die ober familie wonen had in Belgie en dat hij dat een fantastisch land vond en zo kreeg ik dus een schitterend aanbod voorgeschoteld. De beentjes onder tafel geschoven kreeg ik eerst een voorgerecht van inktvis, brood en aji chileno (een soort pikante, maar vers gemaakte tomatensaus) met een glaasje pisco (nationale drank hier, nl. een brandewijn van zoete witte druiven) voor mijn neus voorgeschoteld, daarna het hoofdgerecht dat bestond uit een mix van forel, inktvis, scampi's, mosselen,...met een slaatje en een glas witte wijn die gebrouwen wordt in het authentiek cafeetje (waar we de avond ervoor geweest waren) en die nergens anders te koop is. Dit alles voor de geweldige prijs van 3,75 . Hupse, boter bij de vis en mijn zoektocht door de stad verder gezet.
Ik besloot even te gaan chillen op de Plaza de Armas, het centrale plein van de stad en van Chili, want alle afstanden over het ganse land worden vanaf hier gemeten. Hier staat ook de kathedraal en wordt er ongeveer dagelijks op het plein voor de kathedraal een rede gehouden door een protestantse tegenhanger die met micro en 1000 watt boxen de hele buurt wakker houdt tot genoegen van enkelen die om de 5 stappen een 'Halleluja' uit hun botten slaan.
Wat wel leuk is aan Santiago is dat de stad opgefleurd wordt door allerlei kunstwerken (het een al mooier dan het ander) en dat de Santiaguinos makkelijk een conversatie aangaan als je zit te chillen op een bankske. Dit gaat zo in zijn werk: je vlijt je neder op een van de banken op de Plaza de Armas, een of andere leurder heeft door dat je een reiziger bent (door je camera rond je nek), hij komt naar jou om je alle soorten Chileens bier op te noemen en vraagt dan om 500 pesos voor deze geweldige info (waar ik overigens niks aan had aangezien we ons al verdiept hadden in de Chileense biercultuur). Nie normaal die gasten! Dit gebeurt dus niet enkel in dit park, maar zelf op straat waar je aangesproken wordt en gevraagd wordt wat je al bezocht hebt in de stad, waarna die gasten u weten te vertellen dat je nog naar daar en naar daar moet gaan, en dan vragen ze +- 500 pesos voor hun info die ze je verstrekken (waar je overigens niet voor gevraagd had). Nu ja, soms is da wel grappig maar na een tijdje begint da aardig op uw systeem te werken.
Diezelfde namiddag hadden den David en ik afgesproken om verder te toeren richting Valparaiso, een bohemian havenstad aan de Indische oceaan dat een rijk verleden heeft, maar nu vooral bekend is als de stad van Pablo Neruda, de bekendste dichter van Chili. Deze stad is gelegen tussen 43 heuvels en de hoogteverschillen worden overbrugd door tal van trappen en liften.
'typisch' Chileense maaltijd, namelijk 'de completo', een hotdog met tomaten en guacamole. Lekker, lekker!!
Op het centrale plein in Valparaiso wordt Arturo Prat geëerd, de man die mijn inziens roemloos ten onder ging tijdens de zeeslag van Iquique tegen Peru. Nu ja, Chilenen houden daar een andere mening op na, maar zelfs dan nog... Op hetzelfde plein hebben we weer een prachtig staaltje 'ik probeer u op te lichten' meegemaakt. Tijdens onze toer door de stad besloten we een cafeetje binnen te stappen om efkes op adem te komen na het op- en neergewandel door de stad. We werden door een oudere 'tipsy' opgedirkte dame aangeraden om op het terras te gaan zitten waar zij zat aangezien de service daar schitterend was. Wij, vriendelijk zoals we zijn, gaan daar dus op in en dan begint 'madame' natuurlijk tegen ons te babbelen (in het engels omdat ze er van uit gaat dat we geen Spaans spreken). Ik trok er mij weinig van aan en dat had blijkbaar invloed, want enkel David werd gebombardeerd met allerlei vragen en werd verzocht om even mee te wandelen met haar naar de hoek van de straat alwaar 'madame' hem wilde tonen wat er daar gebeurt was. (ze waren daar de straat aant herleggen vanwege een gasexplosie) Vriendelijk zoals hij is gaat hij mee, ze keren terug en 'madame' zegt dat ze efkes naar de winkel moet om wat dingen te halen. Tja, I don't care & ge doet maar dacht ik, maar ze vraagt ons om op enkele spullen te letten die ze daar achter laat. Nu, ze keert enkele minuten later terug en begint onmiddelijk tegen de ober te klagen dat iemand haar bankkaart heeft gestolen en dat ze dus geen geld kon afhalen. (diene ober vol ongeloof een wenkbrouwske fronsen, maar toch vriendelijk blijven en de klaagrede aanhoren, waarna hij het vlotjes afbolt om nog ne klant te bestellen) Wij, vriendelijk gelijk we zijn, zeggen tegen haar dat ze dus best zou bellen naar de flikken om die diefstal aan te geven. Ze pakt dus hare GSM (na deze wijze raad van ons) en belt in vloeiend Spaans naar de flikken om te vertellen (en let nu goed op!) dat ze op een terras zit met 2 buitenlanders die haar hebben bestolen en dat ze daardoor dus niks van haar rekening kan betalen. Huuuhhhh?! Heb ik dat goed gehoord? Ba ja'k! Wij direct besloten om ons rekening te betalen en t af te bollen. Dat was natuurlijk buiten 'madame' gerekend die nog uitgebreid afscheid wou nemen van ons (tot als de flikken daar waren natuurlijk). Naast onze vriendelijkheid hebben we ook het voordeel dat we beiden nogal snel kunnen wandelen, dus hupse snel achter t hoekske verdwenen en trippel trippel naar onze volgende stop.
Dit zijn de fameuze liften die de benedenstad met de bovenstad verbinden.
Valpo, t is wel een kleurrijk stadje met serieuze hellingen.
De huizen zijn hier soms als het ware tegen de bergwand geplakt
Onze volgende stop in de reis was Rapa Nui (Paaseiland). Niet het echte eiland, maar een museum in Viña de Mar, de tegenhanger van Valparaiso op 10 km van laatstgenoemde. Vanuit Valparaiso de bus genomen (een echt racespelleke voor die buschauffeurs) naar Viña de Mar en daar dus het museum van oa het Paaseiland bezocht. Er staat daar een authentieke Moai (groot stenen beeld vanop Paaseiland dat een voorouder moet voorstellen --> dat is toch de meest aangenomen verklaring van deze uit een stuk gehouwen beelden). Een interessant museum dat je veel verteld over de geschiedenis en kunst op Paaseiland (ook Rapa Nui genoemd).
Moai (+- 4m hoog)
Beeldje dat gebruikt werd bij ceremonies.
Serie van 7 Moais die opgesteld staan van klein naar groot en die ook de 7 apen (los siete monos) genoemd worden. Dit zijn de enige van de 887 beelden die naar de zee zijn gericht, maar waarom is onzeker.
In een andere zaal wordt je geconfronteerd met de Chileense fauna, waaronder tarantula's, puma's,...
Na dit bezoek hadden we het wel gezien in Valpo en omstreken en besloten we de bus te nemen naar San Pedro de Atacama. Dit oasestadje in het Noorden van Chili ligt midden in een van de droogste woestijnen ter wereld en is omgeven met psychedelische landschappen. Zo vind je hier een zoutvlakte, een maanvallei, cactusbossen, geijservelden,... Het stadje zelf ademt nog een koloniale sfeer uit en het is hier best wel gezellig vertoeven. De belangrijkste inkomsten komen hier natuurlijk uit het toerisme wat maakt dat je hier redelijk veel toeristen tegenkomt (nu valt het nog mee, maar in de zomer stikt het hier van de toeristen wordt gezegd). Nu ja, je moet hier geweest zijn op je reis door Chili want je vindt hier enkele leuke trekpleisters.
De eerste dag wat door het stadje gewandeld en we werden meteen geconfronteerd met de plaatselijke folklore. Een dansfestijn van plaatselijke cowboys en jonge deernes, allen in plaatselijke outfit begeleid door een orkestje van nog meer plaatselijke cowboys en een achtergrondkoortje van plaatselijke jonge deernes. Het waarom van deze zakdoekzwaaiende danspartij is ons niet helemaal duidelijk, maar het heeft alleszins een religieuze achtergrond.
Zelfs de jongste van de hoop hier wordt al opgeleerd tot cowboy - danser.
Zakdoekje leggen...
Atacameña kunst in het museum hier genoemd naar nen Belgische pater. Je merkt duidelijk dat je hier dichter bij de Inca-cultuur en het echte Latijns Amerika komt
De oase van San Pedro temidden de woestijn met op achtergrond een vulkaan en op de voorgrond tja, den dienen ken je wel....
Ruines van een burcht die in de 15de eeuw door de Spanjaarden veroverd werd (met behulp van een Indianenstam die het ook nie zo goed kon vinden met de Atacameñas)
s' Avonds in Atacama (let op de weg en op de geest op de fiets, huh??)
Eergisteren besloten we de toer van Valle de la Luna (Vallei die blijkbaar trekt op het maanlandschap) te doen met de fiets. Hoh, 40 km, dat is niks dachten we en hupse, beentjes ingesmout en op weg. Na enkele km's bleek al dat het misschien toch wel wa lastiger ging zijn dan we dachten maar (naast onze vriendelijkheid en snelheid zijn we ook doorbijters) het is toch de moeite waard omdat je met de fiets alles kan bezoeken in de Vallei van de Maan terwijl de tours enkel de 2 hoogtepunten in het park bezoeken aan een weer heel schitterende prijs natuurlijk. Ik moet wel vermelden dat het niet voor iedereen aan te raden is om dit te doen met de fiets aangezien het hier makkelijker 35 graden wordt s middags, dat er bijna geen schaduw is in het park en dat het nogal op en neer gaat. In dit park heb je niet enkel de maanvallei, maar ook de Chileense Bryce Canyon (met geërodeerde rotsen die allerlei vormen hebben), zoutgrotten (waar we waarschijnlijk nie in mochten, maar naast onze vriendelijkheid, snelheid en doorbijtendheid zijn we soms wel sloebers, hehe..) waar je een prachtig beeld krijgt van de samenstelling van de ondergrond hier (gigantische blokken zout met gesteente daar tussenin).
jipjip, maanlandschap (alhoewel het hier een stukske warmer is)
Las 3 Marias (de 3 Maria's waarvoor je ons inziens al redelijk moet aangedaan zijn door de warmte vooraleer je ze herkent)
Een kiezelsteen onderweg in de Valle de la Luna waar we even de schaduw opgezocht hebben en de betere moonshots gehouden hebben. ;-)
Nog Valle de la Luna, alwaar een zoutvlakte plots opduikt. Let op de 2 wandelaars, dat geeft een beeld van de uitgestrektheid.
Speleologie in de Valle de la Luna. Dit doe je dus niet als je een tour boekt, dus fietsen maar... Met jullie plaatselijke (holbewoner) verslaggever op de achtergrond.
Na deze inspanning besloten we moe maar voldaan een dagje rust in te lassen en even rond te kijken om een tour te boeken naar de El Tatiogeysers. Blijkbaar vertrekken deze tours om 4h s morgens, en dus, naast onze vriendelijkheid, snelheid en doorbijtendheid en ondeugendheid dachten we dat we ook vroeg konden opstaan, maar oeps, njet dus. Te laat wakker (jjjaaaaaaa, k weet het, da's toch nog een probleemke bij mij) nog naar de ingang van de camping gelopen en daar nog de achterlichten van het busje gezien. Gdvdmme, 30 door de Atacameese woestijn gegooid, da's drie weken leven in Bolivie tedjuje. Na enkele uren te hebben gevloekt en gedaan, besloten we dan maar opnieuw de tour te boeken voor morgenvroeg, dus ik hoop dat alles deze keer goed gaat.
Bij deze zijn jullie weer op de hoogte van de avonturen van Zozé in Latijns Amerika en kunnen jullie weer meegenieten van alle pracht die ik hier momenteel mag meemaken. Ik lees al jullie opbeurende commentaren, lichtzinnige hersenspinsels en dergelijke meer later wel.
De bekendste teen van Chili. Dit is een indigino (= oorspronkelijke bewoners van Tierra del Fuego --> indianenstam) die geluk brengt als je over zijnen teen wrijft.
Uw correspondent (op vraag van enkele lieve mensen die bang zijn da'k compleet verwilderd ben ondertussen) Ziehier het 'tegen'bewijs?!
Torres del Paine's centrale bergketen (sorry Peter, deze foto's moeten gewoon op de blog staan en PS: gelieve niet op het scherm te kwijlen)
DE torres del paine
Weer een meer. Ik heb nog meer turquoise meren, maar ik vind dit meer dan genoeg..
Again, de centrale bergketen in Torres del Paine.
Perito Moreno gletsjer.
Perito Moreno gletsjer 2
Toeristenstoomtrein in Esquel.
Art in Colonia Suiza (nabij Bariloche)
Onze lift gedurende 2 dagen tussen paletten katte- en hondevoeding en rijst.
Aum!
Videowall op ecologisch (goa)festival waar we een weekendje gechilled hebben. Goeie afwisseling !
View op hetzelfde goafeestje early in the morning
Een BBQ'tje met wa vrienden, njamies !
Ikke nog een keer, kwestie daje mij echt nie vergeet. Hehehe !
Ikke met Moai.
Flyfishing (by Agustin) --> thanx for the dinner man !
Na onze trektocht door Torres del Paine besloten we Chili achter ons te laten liggen en te beginnen aan het moeilijkste liftavontuur, nl liften op de legendarische Ruta 40. Dit is een baan die gans Argentinie doorkruist van Zuid naar Noord (en dus ook omgekeerd). Deze weg is amper geasfalteerd, loopt grotendeels door desolate landschappen, er passeert amper volk over die weg want zelfs de lange afstandsbussen (het vervoermiddel bij uitstek hier) riskeren deze route niet. De meeste mensen die over ons plan wisten verklaarden ons zo goed als zot, wat we dan ook niet ontkenden. DE ruta 40: zand, stenen en verder niks.
We begonnen onze tocht dus in Puerto Natales alwaar we richting Argentijnse grens liftten. Na enkele korte lifts stonden we rond 22h s avonds op 60km van de Chileens-Argentijnse grens. Na een uurke wachten in de stekkiedonker (niet zo handig om een lift te vinden) kwam er een camionetje langsgereden die niet de indruk gaf te stoppen, maar zowaar kwam het vehikel enkele 10-tallen meters met piepende remmen tot stilstand. Wij vragen of we meemochten en tuurlijk, geen probleem. Hupse, rugzak in de koffer, in de wagen gesprongen, ne goeiendag aan beide heren die ons meenamen en direct de vaststelling gedaan dat de chaufffeur kegel- maar dan ook kegeldronken was. Vandaar dat de reactiesnelheid bij het stoppen ook nie alles was. Zijne medecompaan was er ook al nie te opgezet mee dat hij (de chauffeur) bezopen was want om de 5 seconden stak hij (de compaan) de bidon met wijn in ons handen met nen blik van "gasten, drink diene bidon hier zo rap mogelijk uit zodanig dat ie leeg is binnen de 5 minuten want anders zal de chauffeur weer dorst krijgen". Tja, da moeje dus geen 2 keer zeggen tegen ons, dus zo gevraagd zo gedaan. Onderweg weer de standaard 'lift'conversatie gehad: Van waar zijn jullie, naar waar ga je, heb je Torres del Paine bezocht en dergelijke meer. Na wat geklets en gezwam begint de chauffeur plots een verhaal over de plaatselijk puma die omlangs nog iemand had opgegeten. (met dank aan de nuchtere Spaanse synchroonvertaling van de compagnon anders hadden we er niks van begrepen) Sterk verhaal dachten we, maar ook de nuchtere compagnon bevestigde dat het verhaal waar was (alsook andere mensen later op de reisweg). Tja, toch blij dat we in de wagen zaten! Even later hebben die pipo's (toch een beetje louche typekes) ons afgezet aan de grens waar we ons tentje gedeponeerd hebben naast het vliegveld. Ikke efkes naar de plaatselijken tienda (winkel) wat bier en ander voedzaams gaan halen terwijl dat den David aan de tent bezig was. Bij terugkomst verteld hij dat hij geritsel gehoord had naast hem (de puma nog steeds in gedachten) maar t bleek een das te zijn. (nee Joost, genen adi-das en ook gene Puma maar ne gewonen das)
Nog dichter kon echt niet !!
Een dagske later vonden we al rap (lucky us) een lift richting El Calafate met een tourgids die in vakantie was. Onderweg nog 2 condors gezien die over de auto scheerden (= het doet vreselijk raar om ne vogel richting den auto te zien vliegen die breder is dan den auto zelf en dan vlak voor de wagen te zien optrekken --> van zo dicht gaan we ze nooit meer zien denk ik) en een klapke gedaan over de 'niet te missen' bezienswaardigheden van de streek. Handig als je met nen tourgids in de wagen zit natuurlijk. Eigenlijk is hij het die ons overhaald heeft om later de Perito Moreno gletsjer te bezoeken (wat we eerst niet meer gingen doen vanwege de kostprijs en t feit dat we al redelijk wat gletsjers gezien hadden).
neen lieve mensen, dit zijn arenden en geen condors. (t scheelt ong. 1,5 meter in spanwijdte)
Aangekomen in El Calafate de camping opgezocht en wa rondgesnord door t stad op zoek naar de goedkoopste oplossing om in nat. park Los Glaciares (waar Perito Moreno ligt) te komen. Vaststelling: 200 pesos all in ist goedkoopste (= 40eur). Toch redelijk veel geld, maar achteraf gezien was de gletsjer iedere cent waard. Tip: je kan de gletsjer ook gratis bezoeken op vlgde manier: Het park gaat open om 06h, maar de loketten beginnen pas te draaien om 08h30, dus als je zorgt dat je binnen deze tijdspanne binnen en buiten het park bent heb je jezelf dus 40eur bespaard (wat wij pas na ons bezoek wisten, tedjuje).
Deze gletsjer is imposant, heeeeeeeel imposant!! Soms zie je gigantische stukken ijs met een oorverdovend gedonder afbreken en in het water vallen. De gletsjer is ongeveer 60m hoog, 5km breed and 700 meter diep. . De gletsjer groeit dus wel 2m per dag aan, maar stukken breken aan dezelfde snelheid af van de gletsjer wat Perito Moreno samen met nog 2 andere gletsjers de enige gletsjers in de wereld maakt die constant blijven. (en dus niet verder groeien zoals velen beweren)
Na het bezoek aan de Perito besloten we richting El Chalten, het trekkersparadijs bij uitstek, te gaan, een dorpje tegen de Fitz Roy (berg ), waar zelfs de bankautomaat zijn intrede nog niet gedaan heeft,dus zorg daje genoeg cash meehebt. Van Calafate naar Chalten is een redelijk eentonige weg, maar als je aankomt in El Chalten wordt dit rijkelijk gecompenseerd met een schitterend zicht op dit klein gehucht met op de achtergrond de massieve Fitz Roy waarvan de top meestal in de wolken zit. Vandaar dat de berg ook de bijnaam Chalten krijgt, wat vulkaan betekent. Hier besloten we een mini trekking te doen om toch een beeld te hebben van de omgeving en t was weer de moeite natuurlijk. Licht gepakt en gezakt vertrokken op de trekking richting Fitz Roy tot op het laatst mogelijke punt waar je kan wandelen zonder gids en begeleiding. Enkele liters zweet later konden we genieten van een prachtig zicht op de Fitz Roy en de omgeving maar vanwege het redelijk strakke windje dat er stond besloten we redelijk rap weer af te dalen richting camping waar we dan een parrilla'tje geplaceerd hebben en een asado'tje (BBQ) gedaan hebben.
De bergketen rond de Fitz Roy. Fitzie is de eerste top rechts van de gletsjer. Ook dit is de Fitz Roy (met de hand van God die zo vriendelijk was mij even te helpen bij het uitzoeken hiervan)
Ondertussen aan de klap geraakt met een koppel Argentijnen die 2 weekskes op reis waren in de streek om dan terug te gaan richting Bs As. Ondertussen waren wij aan het uitkijken hoe we best de verder lifttocht gingen aanvangen, want tussen El Chalten en Bariloche is er niks, met uitzondering van hier en daar een estancia (boerderij), een verdwaald konijn, een koppel guanacos en ander wildlife. Maar dus geen verkeer over dat stuk van de ruta 40 (+- 1100 km). Tja, hoe doen je dat dan ? Ewel, k zal t ne rap expliqueren: ge zorgt dus daje goed overeenkomt met die 2 Argentijnen op de camping en ge wacht dan tot ze tot het lumineuze idee komen om te vragen of je hen niet vergezeld. Schitterend, speculeren en dan nog goed gespeculeerd ook. Hehe.. De volgende dag dus met ons gevieren op stap (David, Augustin, Carolina en ik) richting Bariloche. Mooi mooi!! Efkes tanken, de baan op, na 300 km beseffen dat we de misse richting uitreden, terugkeren, de juiste baan nemen richting Baja Caracoles (gehucht met 10 inwoners en een hond met een klakske). Ondertussen even een plaatselijk meer bezocht (dat ong. zo groot was als zuid west-vlaanderen), ons avondeten bijeengevangen (verse forel), een klapband gereden op het offroadstukje richting het meer en s avonds gecampeerd langs de Ruta 40 in Baja Caracoles alwaar de hond met het klakske ons getrakteerd heeft op een 'o zo mooie nachtsonate' (= rothond).
Vis, verse vis !! Lekker, lekker en nog fotogeniek ook !!
s Morgens de band vervangen, alles inladen en op weg naar de Cueva de las Manos (grot van de handen). Deze grot is gekend omwille van de handafdrukken die hier duizenden jaren geleden werden achtergelaten door de plaatselijke neanderthaler. Naast deze handafdrukken,waarvan 1 afdruk zelfs 6 vingers bevat (genetische afwijking), zijn er nog jachtscenes afgebeeld. Nu, deze grotten zijn de moeite waard om te bezoeken als je in de buurt bent, maar boek in hemelsnaam geen toer vanuit een of ander toeristisch trekpleister want 1. de prijs is waanzinnig hoog (vanwege de moeilijke bereikbaarheid over de ruta 40) en 2. je kan de foto's later hier in de blog zien en daarmee heb je het ook gezien. Dit was toch onze conclusie achteraf.
De grotbewoners plaatsten hun handen tegen de wand en bliezen een wolk stof (stuifmeel en dergelijke) over hun handen wat dus deze afdrukken geeft. 't Was precies nog stevig stuifmeel aangezien dat deze site 9500 tot 13000 jaar oud is. Een jachtscene waarbij de grotbewoners op Guanaco's jaagden. Het bekendste stuk van de Cueva de los manos (= grot van de handen) die eigenlijk geen grot is aangezien alles buiten ligt en niks in de grot te zien is. David (die precies aan iets anders zat te denken met zijn handbeweging), Augustin (die iets probeert vast te houden), Carolina (die van niks wist) en ik (die de egyptian walk aant inzetten was)
Hierna besloten we richting Los Antiguos te rijden en de weg daarnaartoe was schitterend. Blijkbaar is er in dit gebied een microklimaat waardoor je, vooral in Los Antiguos dan, sinaasappel-, kersenbomen en dergelijke meer vindt. Onderweg was er na elke bocht was er wel nen oh (vanwege de schoonheid) of nen ah (vanwege hobbelige staat van de weg). Uitgesleten rotsformaties (zoals Bryce canyon --> ge weet wel, van de oude Marlbororeclames of van uit de een of andere spaghettiwestern), zoutvlaktes, meren, bergketens, verschillende bossen, je ziet het hier allemaal samen op 250km afstand. Aangekomen in Los Antiguos de camping opgezocht, een restaurantje gezocht en een omeletje gegeten (wat da'k nie rap zal vergeten --> ziek!) Nu ja, de avond zelf was daar nog nie veel van te merken, dus besloten we ons maar in de Rum-Cola te smijten. Grappig aangezien Carolina nie echt tegen den drank kan en hoe later het werd, hoe meer ze wou dansen en zingen. Dus ja, ne leutigen avond gehad (inclusief enig onbegrip van de nabij slapende kampeerders) en rond 05h het bed ingerold.
Mooi mooi, na enkele dagen stof vreten en enkel grauwe kleuren te hebben gezien kom je in de omgeving van Los Antiguos steds meer groen tegen, evenals een bull die daar wa verdwaald stond te wezen)
Volgende dag zijn we naar Esquel gereden, het eerste dorp die naam waardig sinds ons vertrek in El Chalten (afstandsteller op +- 1600km) waar het Argentijns koppel de 'historische' treinrit wilden doen. Veel is er nie aan dus lieten David en ik de trein links liggen. Ik ging nog wa liggen uitzieken in den auto en David spoorde richting centrum om Esquel te ontdekken (wat ook al gene groten was blijkbaar).
Beeldhouwwerk in het hippiestadje El Bolson.
s Avonds dan nog richting Bariloche gereden dat in het nationaal park Nahuel Hapi ligt (ook het 7 merendistrict genoemd).
Meren, natuur en dergelijke meer. Meer moet da nie zijn !!
Daar aangekomen dachten wij (de Europeanen) aangekomen te zijn in Zwitserland. Deze stad staat vol chalets, chocolade is hier big business en den Duits is hier alom tegenwoordig. In een plaatselijk brochure'ke las ik trouwens dat dit zowat het toevluchtsoord was van de nazi's na WOII wat te merken is aan de Duitse straatnamen, namen van winkels en hostals. Hier efkes de plaatselijke boekhandel ingedoken om wa Spaanse lectuur te kopen en mijn oog viel op een toeristische folder voor nazi-sympathisanten. Blijkbaar kan je hier 30 Nazi-monumenten vinden en ze maken der nog reclame voor ook (de onnozelaars)! Zo kwam ik te weten dat (volgens de Nazi's) Hitler hier nog gewoond heeft NA de 2de WO en je kan zelfs zijn huis hier bezoeken (kleine noot: er is echter niks in het huis te zien waaruit je kan afleiden dat dit werkelijk de woonst van Hitler en Eva Braun was, hmmmm???!!!!). Daarnaast zijn er nog andere Nazi-onnozelheden te bezoeken, nl iets ivm met Josef 'de Engel des doods' Mengele, de man die verantwoordelijk was voor de vergassing en medische exprimenten op de Joden in Auschwitz,..... Nu ja, Argentinie en Brazilie staan nu ook nie echt bekend als de meest tolerante landen inzake rassenkwesties, maar dat er zoveel Nazi-gelieerden hier aan hun (mijn inziens overigens terechte) terechtstelling ontsnapten tart mijn verbeelding. Tja, dit gezegd zijnde weer over naar het hedendaagse leven in Bariloche waar ook nog andere dingen te doen zijn. Je ziet hier aan het zeven meren district, dus je kan ook hier zalige wandelingen doen. Wij besloten naar Colonia Suiza te gaan en daar wa rond te stjolen en daar aangekomen kwamen we tot de vaststelling dat onze 'geweldige' hosteluitbaaster (die de uitstap ten zeerste aanraadde) het toch wel even bij het misse eind had. Nu was er 1 goed punt aan da dorpje en dat is omdat we daar wel wat afgelachen hebben. Tijdens onze wandeling werden we vergezeld door een mini-guanaco en een hond die ons doorheen het dorp bleven volgen (tot plezier van de overige toeristen natuurlijk en tot ongenoegen van de eigenaar zo bleek later)
Onze goeie vriend Chico, de guanaco. (lamasoort) "Kijk mama, zonder handen!!" --> David die gemolesteerd werd door de Chico.
Dezelfde avond beslisten we de volgende dag te vertrekken richting Santiago de Chile (hoofdstad Chili), maar we zijn ondertussen 18h15 en we zitten hier allebei nog te typen, dus t zal waarschijnlijk pas voor morgen zijn. We zien wel! (O leve de vrijheid die je heb als backpacker) Ale lieve lezertjes, ik lees al jullie zinnige en, voor anderen, lichtzinnige commentaren later wel.
1. Een beeld van het dagdagelijkse uitzicht hier in Puerto Natales.
2. De pier in de 'oude' haven.
3. De toegangsweg naar Torres del Paine.
4. Op de overzetboot in het nat. park krijg je al een mooi beeld over wat dit park te bieden heeft. Dit is de centrale bergketen Cuernos del Paine met toppen van 2600m. Dit park biedt een grote diversiteit aan zowel fauna als flora. Je kan in dit park perfect een ganse week vertoeven door de grote toer te doen. Een andere 'bekende' route om te volgen is de 'W' die je langs de belangrijkste (= mooiste) plaatsen in dit park brengt. Wij hebben een tocht van 4 dagen gedaan die nogal in de beentjes kruipt, maar die zeer de moeite waard is.
4. Aangekomen aan het ponton krijg je een ander beeld over de centrale keten dat je een beetje intimideert. Nu zijn wij helemaal niet te intimideren, dus begonnen met volle moed aan onze eerste staptocht van 20km. En euh, na die eerste tocht bekijk dit toch net iets anders. Hier regeert de natuur en ben jij diegene die zich moet aanpassen. Zowel de hoogteverschillen (niet zo groot, maar intensief als je ne rugzak van ettelijke kilo's met eten en tent meehebt) als het weer veranderen hier constant zodat je het ene moment loopt te hijgen en te zweten en t ander moment passeert er een ijzig windje waardoor je het koud krijgt. Dit zorgt ervoor dat je zo'n 100 keer per dag je pull aan- en uittrekt.
3. Onderweg naar onze eerste stop (Grey gletsjer) krijg je na een intense klim dit beeld te zien. Jipjip, I was impressed!! Dit zijn veel ijsblokjes bij elkaar. Al deze gletjsers in het park hebben wel hun voordeel, namelijk je mag hier uit ieder meer of uit elke rivier drinken aangezien dit het zuiverste water is. Leuk leuk, dit kom je jammergenoeg niet meer tegen in ons Belgenland. Een ander opmerkelijk feit is dat de nationale parken hier brandschoon zijn. Je vindt hier geen plastic, papier of andere vuiligheid die achtergelaten wordt door reizigers. Iedereen wordt geacht om alle afval terug mee te nemen uit het park en ondanks het feit dat er geen toezicht is op de naleving hiervan en er geen boetes zijn op lozen van vuilnis wordt dit perfect nageleefd door iedereen. Schitterend !! Zelfs sigarettepeuken worden niet achtellos weggegooid, maar opgeborgen en meegenomen tot je een vuilbak tegenkomt (wat overigens erg schaars is).
4. Een uurtje later kom je aan bij de Mirador del Glaciar (viewpoint aan Grey gletsjer) die je een goed beeld geeft van deze prachtige gletsjer. Schilders zouden jaloers worden op de alle schakeringen blauw die je hier ziet in deze ijsmassa. Zoals de meeste gletsjers (met uitzondering van Perito Moreno gletsjer die elk jaar nog 2m aangroeit, maar daarbij niet groter wordt, maar 'constant' blijft) is ook deze onderhevig aan de opwarming van de aarde, wat maakt dat er zo af en toe stukken ijs afbreken. Dit gaat gepaard met een oorverdovend lawaai en zorgt ervoor dat je vanop de camping naast de gletsjer zo af en toe een ijsberg ziet voorbij drijven.
5. De volgende morgen zijn we een kijkje gaan nemen nog dichterbij de gletsjer en je valt achterover van de omvang hiervan. Het stuk dat je ziet op de foto is ong 1 km lang en 200m breed. IMPOSANT !! Deze foto geeft maar een klein stukje weer van de totale omvang van de gletsjer, dus je bent wel even stil bij de aanblik ervan. Hier bevindt zich trouwens de derde grootste ijsmassa ter wereld (na Antarctica en Groenland).
6. Zoals ik al zei zie je dus vanop de camping zo af en toe een ijsberg(je) langsdrijven. Het meer geeft nogthans de indruk dat je daar perfect een zwemmeke kan doen, maar geloof me, als je er 10 seconden uwen dikken teen ingestoken hebt dan verander je wel van gedacht.
7. Op weg naar de volgende viewpoint kom je langs deze bergketen (Paine Grande 3050m) die de moeite waard is vanwege het feit dat hier af en toe tonnen sneeuw en ijs naar beneden donderen wat een schitterend schouwspel is. Dit zorgt er ook voor dat het waterniveau van het riviertje dat aan onze volgende camping passeerde in no time zo maar efkes een meter of twee steeg. Jammer als je dan je tentje langs de loop van de rivier gezet hebt. (wat wij, intelligent gelijk we zijn, dus NIET gedaan hebben) Deze route leidde naar de Valle del Frances waar je omsingeld wordt door bergketens die allemaal op je af lijken te komen. Is het door de in spanning of enkele door de verschijning van deze immense bergen, ik zou het niet weten, maar t geeft alleszins een raar gevoel.
8. Ook dit is dezelfde keten zoals op vorige foto, maar getrokken s avonds op weg naar onze volgend stop. Op dit stuk van de wandelroute merk je het verschil in de fauna die hier is. Torres del Paine heeft 4 verschillende vegetaties. Een pre-Andes struikvegetatie langs rivieren en meren, Magallaen-bossen die vooral bestaan uit vooral Nothofagus-bomen, Magallaense toendra en als laatste de hoge vegetatie die langzaamaan verdwijnt naarmate je hoger en hoger komt.
9. Dit zijn de Cuernos del Paine (de Horens van Paine). Deze keten geeft een mooi beeld wat de verschillende lagen gesteente die hier 10 miljoen jaar geleden gevormd werden. Als je goed kijkt zie je een onderscheid tussen zwarte en lichtere, grijze tectonische lagen. De zwarte laag bovenaan is puur graniet. Voor de geinteresseerden --> Geology of the Paine Massif consists of Cretaceous sedimentary rocks that have been intruded by a Miocene-aged laccolith. Subsequently, orogenic and erosional processes have shaped the present-day topography, being the glacial erosion the main one responsible for the sculpturing of the massif in the last tens of thousands of years. A good example of the latter are the Cuernos del Paine, whose central bands of nicely exposed granite strongly contrast with the dark aspect of their tops, which are remnants of a heavily eroded sedimentary strata. In the case of Las Torres, what once was their overlying sedimentary rock layer have been completely eroded away, leaving behind the more resistant granite.
10. Dit zijn de befaamde Torres, de 3 granieten torens die uitgesleten zijn in dezelfde bergwand. De tocht naar deze Torres is een redelijk zware inspanning (zeker om 06h45 s morgens) maar zeker de moeite waard. Je moet een steil stuk door en over rotsblokken klauteren, maar eens boven geniet je van het zicht op de Torens. De reden waarom we zo vroeg gingen is omdat het hier de ronde doet dat de Torens s morgens tijdens de zonsopgang vuurrood zijn. Vandaar da we dus afgezien hebben om dit te aanschouwen. Bij het bovenkomen zie je dus dit zicht, nl een meerke, 3 granieten pieken, een mini-gletsjertje, ... Mooi mooi!!! Kleine tip --> ge zweet u dood tijdens het stijgen naar de Torens, maar eens boven waait het er keihard --> een mutske en vest misstaan dus niet, tenzij je ziek wil worden natuurlijk.
11. Close up van de Torens.
12. Een fotootse van uw corespondent ter plaatse (voor diegene die me dit vroegen --> nee, k ben dus nog niet volledig verwilderd -- ja, mijnen baard staat er nog altijd -- ja, ik was de stand-in van Jack Sparrow in Pirates of the Caribbean -- nee, ik ben hier nog niet opgepakt) k Hoop dat ik hiermee aan ieder zijn vragen voldaan heb, indien nog onduidelijkheden laat het me weten en, goede ziel zoals ik ben, zal ik jullie dan weer voorzien van een antwoord.
2. Recoletakerkhof (waar enkele van Argentinie's belangrijkste figuren begraven liggen, oa Eva 'Evita' Peron, general Sarmiento,... )
3. Onze 'goeie vriend' en chauffeur Eduardo die nu een rugzak rijker is. Als je goed kijkt zie je linksbeneden op de foto nog een klein stukje van de blauwe rugzak die David kwijtgespeeld is.
4. Zonsondergang in Fitz Roy.
5. Magelhaenpinguin op Peninsula Valdez.
6. Ushuaia by night (getrokken vanuit de camion). Op da moment een schitterende ervaring. De stad verlicht met op de achtergrond die massieve bergketen, beetje jammer dat foto nie echt goed gelukt is.
7. aanlegsteiger voor cruiseschepen in de haven van Ushuaia getrokken bij valavond
8. View op Ushuaia-baai en Beaglekanaal vanop de Glaciar Martial. Efkes onderzocht hoe Ushuaia er uit zag vanuit Belgisch perspectief.
9. Onze Peruviaanse vriend Waiki die we in het hostal in Puerto Madryn al tegenkwamen en nu in Ushuaia op de camping opnieuw. Hij reist Zuid Amerika rond met de fiets (maar dan zonder deze tenue) en trekt rond naar toeristische trekpleisters om daar met zijn collectie blaasinstrumenten enkele nummerkes ten berde te brengen. Schitterend persoon die zijn eigen filosofie heeft over de nazaten van de Inca's (waarvan hij de enige echte is die de cultuur levende houdt --> ge moet het hem horen uitleggen --> gegarandeerd lig je krom van t lachen). Hijzelf trouwens ook!!
10. Julia bij Lago Esmeralda. ZEN !!
11. View Lago Esmeralda s'avonds (21h) getrokken op terugtocht van de Glaciar del Albino. Van zoveel natuurpracht word je even stil en kan je blijven genieten.
12. Foto van de 4 loco's die de gletsjer tot boven beklommen hebben. Deze is daar trouwens getrokken. (from left to right: Chris, Guillermo, Joost, Franco)
13. Geen commentaar !!
14. De bruine vos in het Nationaal Park Tierra del Fuego. Leve de zoomlens !!
15. Aant liften langs Ruta 3. Meestal, zoals hier, heel strategisch opgesteld aan uitgang benzinestation zodat vrachtwagens nog kunnen stoppen. Ja, op den duur begin je't wel te leren hoe het moet.
16.Boerderij van Blanca's vader (achtergrond Cerro Sombrero). Er stond daar nog ne verroeste T2 (oude VW-camionette) evenals nog 6 andere wagens. Ze doen hier hun auto's nie weg, maar zetten hun oude wagens igewoon in hunnen tuin.
17. Schapen voor en na de scheerbeurt. Dit is een familiegebeuren hier in Chili (alle kinderen en kleinkinderen van den boer weten hoe ze schapen moeten scheren en worden geacht te helpen bij deze intensieve karwei.
18. Fotootse met onze Chileense gastvrouw Maria Blanca die zo vriendelijk was haar huis enkele dagen open te stellen voor ons. Interessante madam die met veel trots over haar land en verleden spreekt. Weet veel over geschiedenis van originele stammen hier en tevens ook over politiek (ze doet zelf mee aan verkiezingen hier in Cerro Sombrero waar momenteel nog steeds (al 16 jaar) een Pinochet-aanhanger burgemeester is die de verkiezingen beetje naar zijn hand zet door stemmen te kopen.
19. Een van de dolfijnen die naast ons kwam zwemmen tijdens overzet van Tierra del Fuego naar t vasteland.
20. Puerto Natales bij valavond aan de oude pier. Op achtergrond de Cordillera de los Andes (waar ook onze volgende stop, het Nat. Park Torres del Paine, in ligt)
Na een ietwat lange pauze kan ik jullie weer verblijden met een nieuw bericht. Ben vorige keer gestopt bij het Nat Park (tekst is volledig nu + foto's). Na ons bezoek aan het Nat. Park Tierra del Fuego lieten we Ushuaia achter ons liggen en trokken richting Chili, meer bepaald naar Puerto Natales. Ondertussen zijn we hier aangekomen en zijn we onze trekking door het Nat. Park Torres del Paine aan het voorbereiden. Alle info en fotoots over Torres del Paine volgen als we terug zijn van onze 4-daagse trektocht die ons langs verschillende bergtoppen van +- 3000m zal leiden.
Zoals gezegd dus zijn we vorige week vertrokken richting Chili vanuit Ushuaia. Al bij al nog gemakkelijk weggeraakt uit Ushuaia richting Argentijns - Chileense grens. Onze eerste lift bracht ons tot in Tolhuin waar we de plaatselijke panaderia (=brood en banketbakker) binnengesprongen zijn om de innerlijke mens te sterken. Daarna hebben we langs de weg een plekske gezocht om te camperen. Volgende dag werd ik veel te vroeg wakker en ben ik een koffietje met een desayunoke (=ontbijt) te nemen. Nu, terwijl ik op t gemakske wakker wordt met ne koffie en een media luna (=halve maan, croissant) werd den David ondervraagd door de plaatselijke flikken, ge kent da wel (of ge kent da nie): paspoortcontrole...en wat doe jij hier manneke...hoe haal je het in je hoofd om je tent vlak naast t politiebureau op te slaan à tedjuje!!)...enz. Er was wel wa stress te bespeuren hier en daar, maar toen bleek dat die flikken hem wa aant pesten waren en dat er eigenlijk helemaal geen probleem was. Toch, er bestaan kalmere manieren om wakker te worden... Wat later ons boeltje ingepakt en liften richting grens Arg. - Chili. Weerom gemakkelijk (na 1.5h) weggeraakt met nen douanier die onderweg wa uitleg gaf over Tierra del Fuego (à is belastingsvrij gebied en dan nog ne keer die natuur --> jiha, allen daarheen!!!) en over de plaatselijke weg hier (ruta 3 ). Normaal is dit een 1-vaksbaan, maar af en toe is er een stuk (dachten wij) 2-vaksbaan. Nu, blijkbaar waren die 2-vaksbanen geimproviseerde landingsbanen voor de vliegtuigen die tijdens de Falklandoorlog hier vertrokken. (oorlog Engeland - Argentinie over Falklandeiland dat hier dichtbij ligt --> PS: Nog steeds Engels grondgebied wat hier nogal een gevoelige zaak is!!) In Rio Grande aangekomen hebben we wa meer miserie gehad voor een lift, maar toch zijn we dezelfde dag nog aan de grens geraakt. Aan de Chileense grenspost zijn we terug beginnen wandelen richting 1ste stopplaats (Punto Arenas) zo'n 240km verderop doorheen een desolaat, en echt DESOLAAT, landschap. Na een halve zandstraling en 4 auto's die nie stopten, hadden we geluk toen er een minibuske stopte. In da minibuske zat een Chileense familie (pa, ma, oma, dochter en neef) die terugkwam van vakantie, dus dienen auto zat boemvol. Nie gemankeerd, den boel werd daar wa gerearrangeerd, ze gingen met 3 vooraan in de wagen zitten (en eentje moest zelfs meegaan met de auto die achter ons reed) zodat wij er nog bij konden. Right?! Ondertussen waren wij aant expliqueren dat we richting Porvenir gingen om daar de overzetboot te nemen naar Punto Arenas (korste weg naar Puerto Natales). De moeder direct: Ja natuurlijk, die richting gaan wij uit, geen probleem. Wij dus mee, en even later stelde die ma voor om in hun huis te overnachten in Cerro Sombrero aangezien ze niet in Porvenir passeerden en ze ons onmogelijk op een kruispunt in the middle of nowhere kon achterlaten. Wij, totaal nie wetend waar Cerro Sombrero lag (maar hopend dat het niet ver van Porvenir was), toestemmen dat het ok was en dus op weg naar Cerro Sombrero. Nu moet je weten dat er in Tierra del Fuego (het totale eiland) slechts 2 overzetboten zijn, nl in Porvenir en de andere die we namen toen we naar Ushuaia gingen. Wij hadden dus besloten om die in Porvenir te nemen aangezien het het gemakkelijkst en t kortst was. Wat blijkt, Cerro Sombrero ligt op 130 km van Porvenir en op 20km van andere overzetplaats, Bahia Azul. Lap, aan den andere kant vant eiland belandt!! Achteraf gezien geen probleem, want dit was de goedkoopste oplossing (boot is gratis in Bahia, in Porvenir kost het 30 $) en zeker de leukste. We zijn namelijk 3 dagen bij die mensen blijven logeren en hebben gans de Chileense kant van het schiereiland gezien. Da is nie normaal hoe gastvrij die familie was. We zijn meegeweest naar die man zijn werk aan de andere kant van het eiland (en een kleine rondleiding gekregen EN met de hele familie mee), ze hebben ons rondgevoerd doorheen het ganse dorp en alle mogelijke bezienswaardigheden getoond (t ene al beter dan t ander), we zijn naar haar grootvaders boerderij geweest om te zien hoe ze er schapen scheren, alles van Tierra del Fuego hebben we gezien!! Soms ist een beetje overdreven, maar nee zeggen wordt hier nie echt aanvaard. Wat ook opvalt is de fierheid die de mensen hier hebben over de streek waarin ze leven, wij Belgen kunnen er nog x van leren. Ik zou nog uren kunnen verder vertellen over die familie, echt schitterende mensen...
Wij daar dus enkele dagen blijven hangen vooraleer we richting Punto Arenas gingen om de pinguinera (kolonie pinguins) te bezoeken. Afgaand op de Lonely Planet bleek dit een goedkope trip te zijn, maar euh, eens in Punto Arenas bleek dit nie te kloppen. We beslisten dan maar om naar Puerto Natales te gaan om onze trektocht door Torres del Paine voor te bereiden. Er bleek echter niemand bereid ons mee te nemen, zodat we dan maar de bus genomen hebben en 1 tip voor iedereen die een bus neemt hier, zorg dat je uit de buurt van het toilet zit, want anders à STINKEN dat het nie normaal is!! Dit even terzijde...
Ondertussen aangekomen in Puerto Natales waar we eens te meer de Chileense gastvrijheid mochten ondervinden. We hadden de eerste nacht de tent opgeslaan op een boer zijne parking en s morgens werden we uitgenodigd voor een brunch (weeral met de ganse familie). Mooi mooi !!
Nu in hostel (bij een vree rare familie trouwens) om internetteke te doen, waske te doen, batterijen nog eens op te laden vooraleer we Torres del Paine binnentrekken. Pffff, dat tekstje hier begint een beetje uit te lopen, dus euh, k ga er een einde aan maken. (aan mijne tekst he)
Jullie 'liftende' reporter is weer terug van een tripje naar het Parque Nacional Tierra del Fuego en het was weeral SKITTEREND. (mijn excuses moest ik jullie in het waarschijnlijk koude België daar enig hartzeer mee doe)
We hebben dus enkele dagen doorgebracht in het Nat. Park, alwaar wij ons gezellig nedergevleid hebben met ons tentje op 1 v/d 4 gratis campings. Ideale manier om het park te voet te bezoeken, maar tevens ook de lastigste. Als je alle wandelroutes wil doen doorheen het park ben we enkele 40 km zoet, maar ja, voor zo'n jong (en fit) volk zoals den David en mezelve kan en mag dat geen probleem vormen. We hadden afgesproken om vanuit de camping in Ushuaia reeds te voet te gaan tot in het Nat. Park (20 km), maar toen we afscheid namen van de rest van de 'locos' (de 8 vrienden waarmee we bergtocht gedaan hebben), stelde 1 daarvan voor om ons te voeren. Tja, zo'n hardcore wandelaars zijn we nu ook nie (wetende dat je nog 40 km af te leggen hebt de komende 2 à 3 dagen met ne rugzak van 15 kilo), dus allen in den auto en huppe op weg. Nog geen 10 seconden later weer gestopt toen bleek dat niet iedereen in de Chevrolet Corsa (bij ons beter gekend als Opel Corsa --> tja, General Motors) kon en na beetje wikken en wegen, over wie wel en wie niet meeging, konden we verder. We werden een 100-tal meter voor de ingang afgedropt en wandelden richting ingang. Nu stelt u (de opmerkelijke lezer) zich waarschijnlijk de vraag waarom we niet rechtstreeks naar de 1ste campingplaats reden, ewel, k zal u da ne keer rap vertellen. Enkele lieve Argentijnse pipo's hadden ons vertelt dat je geen entreegeld (35 pesos) moest betalen als je te voet het Nat. Park binnenkomt. Dus, wij namen het zekere voor het onzekere en we wandelden het Park binnen. Nu bleek dat de ingang gesloten was van 20h - 08h, en aangezien het al 23h was was
er daar niemand meer te bespeuren. Wij dus het park binnen (in de stekkiedonker) alwaar wij staande werden gehouden door de parkwachter. Wij uitleggen dat we dus te voet kwamen van Ushuaia en dus richting eerste camping gingen in het park. Wij hem nog ne keer vragen of we werkelijk nie moesten betalen en blijkbaar klopt dat verhaal van gratis ingang voor voetgangers dus niet. Maar aangezien de mensen die het entreegeld innen er niet meer waren mochten we verder gaan van de parkwachter zonder te betalen. Mooi mooi! Aangekomen op de eerste camping ons tentje opgeslagen en gaan knorren (=slapen dus).
's Morgens staat den David op en als ie zijn kopke buiten de tent steekt ziet hij 8 wilde paarden die daar ongegeneerd rondhuppelen. Tja, misschien toch heel efkes wachten om uit de tent te komen.. Even later ontbeten, tent opgeborgen en op stap naar de eerste 'hoogtepunt' int park, nl een waterval. Nu ja, t is wat da je een waterval noemt..Een straalke water dat ong. anderhalve meter later neerkomt wordt hier dus als waterval aanzien. Booooooooeeeeeeeeeeeeee!!!
Na dit 'prachtig' natuurfenomeen weer op stap richting de 1ste wandelroute waarbij we onderweg nog het toeristentreintje (met de jullie allen bekende Amerikaanse witte sokken toeristen) zijn tegengekomen.
Tijdens de eerste wandeltocht niet echt veel interessants gezien, hier en daar een schoon zicht op de omgeving maar nie veel anders. Ondertussen was het 18h en moesten we eigenlijk nog aan ons 2de deel van onze tocht beginnen (+- 9km). Na enig beraad beslisten we door te gaan en dat was eigenlijk (voor mij toch) het mooiste stuk van het park. Na een halfuurke zien we nen bever dus ja, dan stopt ge al ne keer voor een fotootse te trekken, niewaar? Hupse, rugzak af en op zoek naar dienen bever. Jammer genoeg hebben we hem/haar niet meer
gezien, maar erg was dat niet want ondertussen stond er op enkele meters van ons een bruine vos. Schitterend beest dat blijkbaar toch niet zo schuw is als we dachten. Hij bleef daar enkele minuten rondhangen tot hij (figuurlijk) de benen nam. Mooi mooi!
De rest van de tocht (6km) hebben we afgelegd in een sneltempo (met enkele stops vanwege de plaatselijke fauna en flora en indrukwekkende landschappen) en dan zijn we op zoek gegaan naar de 2de kampplaats.
De volgende dag zijn we naar Lapataia geweest, een gebied binnen het Nat Park. Daar passeer je een zwarte lagune die door de compostering van bomen en planten in combinatie met ijskoud gletsjerwater die kleur krijgt. Even verder heb je een schitterend zicht op het Beagle kanaal (het grootste scheepskerkhof ter wereld) en terzelfdertijd kom je aan het einde van de Ruta 3. (die wij dus volledig afgelegd hebben al liftend, de twee korte busavonturen even buiten beschouwing latend).
Foto's van Glaciar El Albino die je ZEKER moet bezoeken als je hier in de buurt bent. Schitterende landschappen, een turquoise meer en een redelijke beklimming tot aan de gletsjer (1150m met een hellingsgraad van 37graden).
De bende waar we mee op stap gegaan zijn. (Argentijnen, Fransen, Belgen, Amerikaan). Den dude met wit t-shirt is David, den Belgischen reiscompagnon.
In het begin van de tocht redelijk afwisselend bos en vlaktes. Veel stukken met afgestorven bomen (deels door bevers die in de buurt zitten en waterloop beetje veranderd hebben en deels door llao llao, een parasiterend wier dat een bewijs is van zeer zuivere lucht)
ADRENALINE....( maar ook 'een klein beetje' onverantwoord.)
ooooohhhhhh.... het meer dat aan de voet van de berg ligt. IJskoud gletsjerwater met een turquoise kleur (nie zo goed te zien op deze foto) maar toch een magische plek (voor romantische zielen)...
Bijna aan den top. (hier op 850m) Stuk gletsjer waar ik zit naar te kijken is onbereikbaar (maar ook het kleinste deel van de gletsjer), beklimming die wij deden gaat naar het stuk dat je gedeeltelijk ziet op de linkerkant van de foto. Hellingsgraad vanaf hier is +- 60 graden.
Aan den top op de gletsjer (op 1150m). Hebben hem maar met 4 gehaald, de rest is onderweg achtergebleven want bepaalde stukken zijn een beetje 'gevaarlijk' om te beklimmen.
Een condor(ke) met spanwijdte van 3m à 4m die efkes langs vloog op 25m afstand. Schitterend!!!!
