De pupjes zijn donderdag twee weken geworden! Wat gaat dat snel! Niet te geloven hoe rap die beestjes veranderen. De oogjes en de oortjes zijn van alle pups open. Waar de oogjes eerst nog helemaal troebel en wat blauwig eruitzagen, worden ze nu donkerder en meer helder. Ik krijg de indruk dat ze binnen de eerste dagen echt volledig zullen kunnen zien en horen. Hun ontwikkeling gaat elke dag vooruit. De hondjes beginnen nu ook hun pootjes te gebruiken in plaats van zich voort te slepen. De ene is hier al sneller mee dan de andere. Een enkeling stapt al wankelend op zijn vier pootjes rond om dan helemaal te gaan wiebelen en op de zij te rollen. Dan weer worstelen om recht te geraken en opnieuw proberen... Het lijkt me een hele inspanning!
Ze drinken nog steeds heel vaak bij mama Jolie en worden ook nog wat ondersteund door ons flesje, waar ze ondertussen heel handig mee zijn geworden. Wanneer ze allemaal op een hoopje liggen te slapen en Jolie legt zich in de werpkist, dan worden ze binnen de kortste keren allemaal wakker en zetten ze een race in om om het eerste de beste tepels te pakken te krijgen. Het is een ongelooflijk gewriemel tot ze allemaal hun plaatsje hebben bemachtigd en dan keert de rust terug en hoor je alleen nog tevreden smakgeluiden.
Gisteren ook nog de dierenarts op bezoek gehad voor een algemene controle van moeder en pups. Oogjes oké, oortjes oké, poepkes oké, buikjes en naveltjes oké,... Fijn is dat!
Vandaag zijn onze pupjes 10 dagen oud. Wat zijn die kleine schatjes al veranderd. Elke dag wordt iedereen gewogen en de gewichtjes gaan sterk omhoog. Ze drinken allemaal dat het een lieve lust is. De oogjes en de oortjes gaan nu binnenkort ook opengaan. Ik kijk hier echt naar uit. Niet te bevatten hoe hulpeloos en afhankelijk zo'n wezentje eigenlijk is. En hoewel ze nu nog doof en blind zijn, gevoederd en proper gelikt moeten worden, zijn ze toch sterk en raken ze precies daar in de werpkist waar ze willen zijn. Wonderlijk om naar te kijken hoe de kleintjes zich inspannen om bij de beste tepel te geraken en dit enkel op tast en reuk! Moeder natuur... echt iets speciaal!
Eindelijk weer eens de kans om eventjes tijd door te brengen achter mijn laptop! Onze pupjes zijn intussen een week oud en doen het goed. De gewichtjes gaan goed omhoog en na het zuigen ligt het hele stelletje heerlijk te slapen bij mammie haar buikje. Iedereen krijgt na het zogen nog wat melk bij uit het flesje want dit grote nest alleen voeden, is wat zwaar voor Jolie. Het was hier bij ons een hele organisatie om dit rond te krijgen. Elke drie uur de pupjes wat bijvoeren is een zware opgave. De resultaten mogen er wezen. Onze kleine schatjes groeien als kool. Je begint intussen ook al goed de verschillen tussen de hondjes te zien. De haantje de voorste, de voorzichtige drinker, de 'pieper' van het nestje... Hoe goed ze ook op elkaar gelijken, elk heeft zo zijn eigen trekjes.
De hoofdreden voor het uitblijven van deze blog is echter niet de grote drukte met de hondjes. Dit ligt eventjes heel anders. Woensdagmorgen ben ik thuis van mijn trap gevallen met een driedubbele breuk aan mijn rechterenkel als gevolg. Een operatie en 2 dagen ziekenhuis later ben ik terug thuis gearriveerd. Ik lig geïnstalleerd in een ziekenhuisbed in de woonkamer naast de werpkist van Jolie en heb een lange herstelperiode voor de boeg...
Nu ja, er zal zeker tijd genoeg zijn nu om ten volle van ons nestje te genieten!
Jolie en haar pupjes hebben de nacht goed doorgebracht. Onze meid ligt rustig in de werpkist en laat de kleintjes zuigen dat het een plezier is om te zien. Ik en mijn ventje hebben geslapen op een smalle matras naast de werpkist zodanig dat we de gebeurtenissen in de werpkist van dichtbij kunnen volgen. Natuurlijk ook wat uit veiligheidsoverwegingen omdat ik het vreselijk zou vinden moest er iets fout gaan in de werpkist. Je weet maar nooit dat onze miss op een pupje gaat liggen.... De melkbar is constant open, de kleintjes zuigen allen veel en goed, waarna de stilte in de kist terugkeert en iedereen weer heerlijk kan slapen. Deze middag worden alle pupjes opnieuw gewogen zodat we kunnen zeker zijn dat elke pup genoeg krijgt! De tijd staat hier voorlopig stil. Ik kan er mijn ogen niet vanaf houden en de huishoudelijke taken, die blijven precies toch wel even liggen...
Onze wondertjes zijn er! Jolie was gisteren de hele dag écht uit haar doen! De hele dag was het duidelijk dat er toch wel degelijk iets op til was. Vanaf 16 u om de vijf minuten afwisselend binnen en buiten, plassen, wat onlasting, weer naar binnen en terug naar buiten. Jolie wist duidelijk geen raad meer. Om 18.15 u begonnen de eerste duidelijke tekenen van de bevalling zich te stellen. Hijgen, kreunen en zeer onrustig zijn. Om 18.20 u vertoonde zich een grote hoeveelheid vochtverlies, gevolgd door hevig rillen van Jolie...waarna ook de eerste persweeën niet zo heel lang meer op zich lieten wachten. Een eerst pupje werd geboren om 19.48 u, een teefje van 483 gram! Om 20.14 vertoonde zich een tweede schatje, een flinke reu van 523 gram. In tussenpozen van een half uur tot een uur werden alle kleintjes geboren. Alleen de derde laatste liet flink op zich wachten en kwam in stuitligging uiteindelijk ter wereld. Jolie, en wij ook trouwens, bleven de hele tijd druk bezig met drogen, herschikken en bewonderen van wat aan het gebeuren was. De laatste en negende pup, opnieuw een reutje kwam ter wereld om 02.02 u. Jolie was duidelijk zeer moe en ook wijzelf konden intussen wat rust gebruiken.
De uren van de bevalling vlogen voorbij, je verliest werkelijk alle besef van tijd. Al goed dat ons notitieboekje bij de hand was om alles keurig te noteren, zodanig dat we toch wat zicht bleven houden op hoelang ons meisje al aan het persen was. Eigenlijk heeft ze het supergoed gedaan en ik ben apetrots op mijn kranige teefje. Wat een gevoel, zoveel leven in de werpkist!
Voor de statistieken (met de gewichten van deze middag)
4 Teefjes van 481 gr, 458 gr, 394 gr en 427 gr
5 Reutjes van 432 gr, 459 gr, 400 gr, 473 gr en 414 gr.
Toch wel wat te dragen voor zo'n moederhondje, lijkt me!
Intussen is het in de werpkist een gepiep en een gekronkel van jewelste, afgewisseld met heerlijke dutjes die de pupjes en de mama maken. Jolie lijkt zeer zorgzaam en alles lijkt erop dat ze een fantastisch moedertje wordt. De pupjes en mama werden nu ook al nagezien door de dierenarts en verkeren in goede gezondheid. Nu hopen dat elk kleintje flink meewil en dat mama ze allemaal vlot kan laten groeien!
En ik? Ik ga van onze kroost genieten! Zoveel ik kan!
Extreem rustig. Dit is het enige wat gisteren echt opviel bij Jolie. De hele dag was ze niet uit haar zetel weg te branden. Slapen, zich even verleggen en verder slapen. Meer niet. Eten wou ze de hele dag niet. De bevalling zal nu echt wel nakende zijn. Voor de zekerheid ben ik dus deze nacht maar beneden blijven slapen. Eerst geprobeerd in de zetel, doch dit bleek geen goede optie. Onze zetel is allesbehalve comfortabel om de nacht in door te brengen . Jolie verplaatste zich voortdurend van de zetel naar de grond en weer terug. Het leek alsof ze met zichzelf geen blijf wist. Dan maar, midden in de nacht, een oude matras uit onze garage gesleurd en deze midden de woonkamer gelegd. Op en top een luxebed was het niet, Maar het was toch iets beter dan de zetel. Van slapen kwam niet veel in huis omdat ik voor elk zuchtje of kreuntje alert bleef...Toch zijn we intussen weer een dag verder en zijn er, hoewel ik stiekem had gehoopt op deze nacht, nog geen pups.
En toch, misschien vandaag?
Deze morgen stelde ik wat slijmverlies vast en Jolie hijgt nu ook lichtjes. Voer? Geen denken aan. Ook het bedelgedrag aan tafel, wat ze had opgenomen sinds de dracht, is volledig verdwenen. Enkel een klein beetje water kon haar deze morgen plezieren.
Ze volgt me nu ook letterlijk overal naartoe. Van de keuken naar de gang, terug naar de keuken, naar de woonkamer,... Ik heb me dus maar in de zetel gezet en ben mijn baas alvast dankbaar voor mijn dag vrijaf! Ik en mijn meisje brengen de dag samen door en zijn, hopelijk, helemaal klaar voor wat, nu heel binnenkort toch, komen zal.
Super! We zijn vandaag dag 57 van de dracht van Jolie. Volgens de dierenarts is dit de dag vanaf wanneer de pupjes levensvatbaar zijn als ze ter wereld komen. Vanaf vandaag kan elke dag dus de laatste van haar zwangerschap zijn. Vannacht voor de zekerheid tot maar eens opgestaan om 02.00 u om te kijken of alles nog oke was. Jolie lag heerlijk te slapen. Grappig zicht trouwens, helemaal uitgestrekt, op haar rug met haar pootjes open en haar dikke buik naar boven... Ik veronderstel dat ze het wat zwaar krijgt nu. Het leven in haar buik is nu ook wel zeer uitgesproken aanwezig. Wanneer ze rustig ligt en je een goed zicht hebt op haar buikje, dan zie je de pups gewoon bewegen binnenin. Je kan ze ook fantastisch goed voelen als je even je hand laat rusten op de goede plek. Heerlijk vind ik dat!
Maart een ideaal moment om pups te krijgen, als je t mij vraagt. Met de lente in zicht en hopend op mooie dagen vol zonneschijn lijkt het mij super een nestje pups in huis te hebben. Al mag het gezegd worden dat dit jaar de lente wel heel lang op zich laat wachten. Ik heb in mijn 38 levensjaren, naar ik mij herinner, nog niet eerder zoveel sneeuw gezien op 11 maart! Dit moet nu toch wel de laatste winterprik geweest zijn!
Gisteren kwam onze dierenarts langs. Jolie werd aan een grondige check-up onderworpen en is kerngezond bevonden. De dierenarts vond mijn meid zowaar 'mooi' zwanger! Haar buik is inderdaad goed rond geworden, maar heel erg zwaar ziet Jolie er nog niet uit. De pupjes lijken goed verdeeld te zitten. Nog een paar tips meegepikt uit het relaas van de dierenarts en blij voor het feit dat ik zeker op haar kan en mag rekenen indien ik mij over wat dan ook zorgen zou maken op het ogenblik van de bevalling.
De puppiekoorts is bij mij toegeslagen! Met de dag zie ik mijn teefje zwaarder worden en o wat tikken de dagen vlug weg. Ik ben razend benieuwd naar hoeveel pupjes er nu eigenlijk op de wereld zullen worden gezet. Teefjes, reutjes? Klein of groot? Hoe Jolie de bevalling zal doorstaan? Of ze genoeg melk zal hebben? Of er allemaal goede baasjes voor die kleine mormeltjes zullen gevonden worden? Veel vragen en voorlopig geen antwoorden dus. Moeilijk is dat.
Veel veranderingen thuis zijn er nu ook niet. De werpkist, die we vorige week hebben geïnstalleerd, heeft intussen de goedkeuring van onze Jolie gekregen. Ze is nu niet meer zo weigerachtig om een kijkje te nemen binnenin de kist en gaat er, op mijn vraag, ook wel even in liggen. Verder stapelen de gespaarde kranten, als bijdrage voor een propere kist, zich hier op. Ik liet me vertellen dat je er 'nooit' genoeg kunt hebben om te zorgen dat de werpkist netjes blijft en ben dus maar wat content dat er een aantal vrienden hun krantepapier opzij hebben gezet voor ons. Het enige nadeel is dat mijn berghok eruitziet alsof ik een heuse papierslag van plan ben...
Morgen komt onze vertrouwde dierenarts, Ria Vanvaerenbergh uit Lichtervelde, langs voor een laatste check-up van ons toekomstig moedertje. Alleen voor de zekerheid dat alles goed is en blijft.
Wat gaan die weken snel voorbij! Nog amper 20 dagen en de pups zijn er. Vandaag hebben wij de werpkist een plaatsje gegeven in de woonkamer, zodanig dat Jolie de tijd krijgt om te wennen aan dit vreemde ding in huis. Erg geïnteresseerd was ze niet, maar dat komt nog wel. Ze zal er in elk geval een rustig plekje hebben om haar kleintjes op te kweken. Intussen werden de haren op haar buik heel kort gezet, zodat mijn meid wat proper blijft en ook de pups straks geen moeite hebben om bij de tepels te geraken. Stillekesaan raakt alles in gereedheid om de puppies te verwelkomen. Niet te geloven hoe erg een mens naar iets kan uitkijken...
Goh, wat vliegt de tijd! Nog 23 dagen en het is zover! De pups beginnen volgens mij intussen sterk te groeien in de buik van Jolie. Ze wordt met de dag ronder en zwaarder. Haar tepels zijn ook al flink gezwollen en de eetlust is terug. Eetlust, vraatzucht zou je het beter noemen. Ze krijgt intussen in plaats van twee porties per dag, een derde portie over de middag. Alles wordt smakelijk naar binnen gewerkt en er blijft geen kruimeltje meer over in haar kom. En nog steeds lijkt ze gek te worden als ze brood ruikt. Lijkt mij één of ander vreemd zwangerschapskwaaltje. Toch is dit in elk geval plezanter dan te moeten pushen omdat ze iets zou binnen hebben.
Ze blijft wel loom. Slapen of gewoon liggen luieren op haar bank, daarmee worden haar dagen vooral gevuld. Waar ze anders zo graag rondholt in onze tuin, moet je haar nu echt wel dwingen om buiten te gaan. Alleen wanneer haar leiband boven komt, is ze nog even enthousiast als te voren. Ze gaat dus nog steeds heel graag mee op stap.
Voor wat betreft de gehoorzaamheidstraining hebben we een pauze ingelast. Ik ben wat bezorgd dat de oefeningen haar toch wat zwaar zouden vallen en wil in geen enkel risico lopen dat ze zichzelf overdoet. Jolie gaat wel nog mee naar de hondenschool. In plaats van te trainen, maken we een wandeling en onderhouden we de contacten in de kantine. Ook leuk hoor!
Nu kan je er thuis niet meer naast kijken! Jolie verwacht duidelijk puppies. Een zeer lichte zwelling begint zich te tonen aan haar buikje. Niet echt zichtbaar, maar ik voel het verschil wanneer ik haar betast. Het verschil in haar gedrag is veel manifester aanwezig. Eten is nog steeds een ramp. Op aanraden van onze dierenarts zijn wij puppievoer gaan kopen. Mijn o zo bezorgde ventje bracht ook een verpakking 'Duck' mee, in de hoop haar hiermee te strikken voor een maaltijd. De pogingen kenden succes. Het natte voer van Duck leek wel een feestmaal. Alleen was Jolie dan weer zo gulzig aan het slokken geweest dat 2 minuten later de volledige maaltijd over mijn keukenvloer lag . Een half succes dus maar... De volgende maaltijd dan maar wat puppiebrokken gepresenteerd. Poging geslaagd. Puppiebrokken lijkt ze smakelijk te vinden en de maaltijd blijft ook binnen. Best, want ik denk dat ze toch het voer broodnodig heeft om genoeg reserves voor die kleine beestjes op te doen. Broodnodig... Over brood gesproken... Jolie heeft blijkbaar de vreemde gewoonte opgenomen om telkens wanneer er brood op tafel komt te gaan bedelen. Ze heeft dit nog niet eerder gedaan en was het eigenlijk ook niet gewoon om wat van tafel te krijgen. Nu lijkt ze 'gek' te worden als ze nog maar brood ruikt. Ze vangt dan aan met wat janken en piepen en springt op en neer. Wanneer ik haar een boterham toestop, smikkelt ze die binnen alsof het een stukje cote-à-l'os is! Och ja, gezien ze anders maar zo weinig wil eten, zie ik maar door de vingers dat dit misschien geen zo een goede gewoonte is. Ik troost mezelf met het feit dat ik een boekje las dat bedelgedrag tijdens de dracht normaal spontaan verdwijnt na de bevalling...
Verder uit de grootste verandering zich in het feit dat Jolie niet echt meer in is voor spelletjes. Normaal speelt ze veel met onze Dobermann Hyatan, maar nu moet ze daar plots niets meer van weten. Wanneer hij haar aanspoort tot wat dollen, is ze niet geïnteresseerd en wanneer mijnheer aandringt, maakt ze hem met een diepe grom duidelijk dat aandringen weinig zin heeft. Gelukkig heeft hij de boodschap al snel begrepen en laat hij haar maar met rust. Het lijkt erop dat ze het meeste zin heeft in ergens op haar gemak liggen luieren. Haar comfortabele zetel of de koude vloer, maakt niks uit, zolang ze maar kan liggen dommelen. Je zou er nog jaloers van worden....
Joehoe! Vandaag met Jolie naar de dierenarts geweest voor een echo. Mijn vermoeden is bevestigd! Wij krijgen puppies!
De afspraak om vandaag langs te gaan was al eventjes vastgelegd. Eerlijk, ik had er geen idee van hoe dit bij een hond juist in zijn werk gaat, maar alles is vlot verlopen. Voorzichtig werd er bij Jolie wat haar weggeschoren op haar buikje en dan gebeurd de echo comform we die uit de gewone geneeskunde allemaal kennen. Quasi onmiddellijk kregen we bevestiging dat onze meid wel degelijk drachtig is. Op het eerste beeld waren met zekerheid al vier piepkleine jonkies te zien. Gezien de echo slechts op een klein stukje van de buik werd gedaan, zegt de dierenarts met zekerheid dat er 'veel' zijn. Hoeveel? Geen idee. Daarvoor zou immers de volledige buik moeten worden geschoren en een veel meer uitgebreide echo moeten worden gedaan. Een verrassing dus voor ons. Vanaf nu wordt het aftellen naar 25 maart!
En eigenlijk is de echo vooral een bevestiging van hetgeen ik al vermoedde uit het gedrag van mijn teefje. Een opsomming : loom gedrag, eetlust naar haar gewone brokken herleid tot twee keer niks, bedelgedrag aan tafel (normaal doet ze dit niet), af en toe braken, lichtroze tepeltjes,,, Toch blij dat mijn vermoeden vandaag werd bevestigd. Nu kan ik volop beginnen plannen maken, organiseren en mij nog over allerlei, vooral praktische zaken wat extra informeren. Niet te geloven hoe blij ik ben!
Jolie du Balmelok en haar speelkameraad Hyatan van 't Genebos
Jolie haar maatje Hyatan, onze Dobermannreu van 4.5 jaar is ziek. Al een tijdje is onze Dober flink wat vermagerd. Gezien we verhuisd zijn van een wijkwoning met een kleine tuin, naar een woning met een grote tuin, dachten mijn ventje en ik dat hij gewoon afgevallen was van het vele hollen en ravotten buiten. Onze Hyatan was dat immers niet zo gewoon en kon eigenlijk wel wat minder kilo's gebruiken. 47 kg was het verdict van de dierenarts in oktober 2011, eigenlijk een stuk teveel dus en hij mocht van haar zeker niet meer bijkomen. In oktober 2012, een dikke drie maand gelegen woog onze jongen nog 40 kg en kreeg hij voor zijn gewicht een 10 op 10 van de dierenarts. Geen zorgen, een combinatie van een afgewogen voeding en heel wat meer lichaamsbeweging leken een plausibele verklaring. Intussen zijn er opnieuw wat kilo's afgegaan en maken wij ons zorgen. Dit kan niet meer het effect zijn van wat meer beweging.... Twee weken geleden urine laten onderzoeken (handig hoor dit goedje opvangen tijdens zijn ochtendplasje) omdat iedereen in de richting van suikerziekte aan het denken was. Resultaat was bemoedigend. In elk geval geen diabetes voor onze vriend, misschien toch maar wat afwachten. Eetlust goed, speels,...niets verdachts.... Tot gisteren. Gisteren ging ie plots manken, vandaag kan ie op zijn voorpoot al helemaal niet meer steunen. Het betasten van zijn pijnlijke poot vindt meneer duidelijk niet leuk. Onze anders zo stoere vent lijkt echt wel pijn te hebben. Niet meer twijfelen dus en vlug de dierenarts bellen. Gelukkig kan ze deze middag zelf langskomen om onze vriend te onderzoeken. Zit er wat mee... Hoop dat het niets ernstigs wordt... Waar normaal Jolie en Hyatan samen onze tuin (on)veilig maken, is onze meid nu alleen van het zonnetje aan het genieten. Onze bruine zielepoot ligt geveld in zijn bench. Pff... dat ie maar snel beter wordt zodat onze partners-in-crime terug samen kunnen stoeien!
Woensdag was de sneeuw en de vrieskou gelukkig voorbij en konden ik en mijn trezeke terug gaan trainen! Jolie en ik behaalden in oktober het brevet in de gehoorzaamheidsdiscipline en daar ben ik eigenlijk best wel trots op. Meestal kijk ik echt uit naar de trainingsmomenten op woensdag en zondagvoormiddag in de Lichterveldse Hondenschool. Het zijn twee uren dat ik aan niets anders hoef te denken dat aan mijn hondje. Woensdag dus de rubberen laarzen uitgehaald om ons op het trainingsveld te zwieren. Alle oefeningen gingen vrij goed, rekening houdende met het feit dat we er eventjes tussenuit waren wegens vrieskou en loopsheid. Jolie genoot zichtbaar van de training en ik haalde ook helemaal mijn hartje op! Heerlijk is het om zo samen bezig te zijn.
Intussen zijn er bijna 14 dagen gepasseerd sinds de date met Harras-Suzy. Nog een dikke twee weken wachten en dan kan er een echo gebeuren om te zien of er nu wel of geen pupkes in Jolie haar buik zitten. Pff... dat wachten duurt lang, maar misschien wordt onze beloning wel de moeite.... Geduld loont... heb ik eens horen zeggen....
Pff... het blijft winteren. Vandaag nog wat sneeuw bijgekomen in onze al zo witte tuin. Ik heb er al schoon genoeg van, maar t lijkt erop dat Jolie haar extra amuseert buiten. Rennen door de sneeuw vindt ze blijkbaar top. Ze houdt er in elk geval veel meer van dan onze Dobermann, die eigenlijk buiten niet veel meer doet dan staan piepen om terug binnen te mogen... Wanneer ik haar zo zie hossen door de sneeuw, vraag ik me af wanneer de eerste tekenen zouden kunnen komen over het al dan niet drachtig zijn van mijn meid. Ik heb het idee dat haar eetlust is afgenomen en dat ze minder happig is op haar brokken. Misschien beeld ik het me in omdat ik uitkijk naar een bevestiging... Vrees dat ik nog wat geduld zal moeten hebben. Alleen bij het uitdelen van de hoeveelheid geduld, stond ik blijkbaar redelijk achteraan in de rij
Gisterenmorgen afspraak bij de dierenarts voor nieuwe bloedwaardebepaling. Jolie vindt bloedprikken helemaal niet zo leuk. Het is weliswaar de derde keer op rij dat ze dit moet ondergaan en blijkbaar heeft ze goed door wat er aan de hand is wanneer de deur van de dierenarts opengaat. Ze keert zich zowaar om en wil de praktijk verlaten. Helaas, onmogelijk, het onderzoekje is noodzakelijk. Wanneer mijn meisje merkt dat ze er toch niet onderuit komt, kan ze zonder moeite de onderzoekstafel worden opgetild en verloopt het bloedprikken zonder problemen. Met het bloedmonster op zak verlaten we de praktijk en spoeden wij ons naar het labo om zo snel mogelijk het resultaat te weten te komen. Tegen de middag krijgen we bevestiging dat het toch wel de 'grote' dag moet worden. Een bloedwaarde van 10.3 geeft aan dat wij een nieuwe rit naar Moerbeke-Waas voor de boeg hebben. De rit is heel wat aangenamer dan zondag (toen we naar Moerbeke gleden door de sneeuw) en we worden hartelijk ontvangen. Jolie heeft wat tijd nodig om te wennen aan de omgeving en aan de reu. Mijn hondje is overduidelijk nog niet ervaren met dergelijke toestanden. De reu, Harras-Suzy van de Ducavallei, is evenwel een echte charmeur en na enige tijd is er sprake van een dekking met onze Miss Jolie. Nu is het afwachten en hopen op een mooi nestje pups!
De pupjes zijn donderdag twee weken geworden! Wat gaat dat snel! Niet te geloven hoe rap die beestjes veranderen. De oogjes en de oortjes zijn van alle pups open. Waar de oogjes eerst nog helemaal troebel en wat blauwig eruitzagen, worden ze nu donkerder en meer helder. Ik krijg de indruk dat ze binnen de eerste dagen echt volledig zullen kunnen zien en horen. Hun ontwikkeling gaat elke dag vooruit. De hondjes beginnen nu ook hun pootjes te gebruiken in plaats van zich voort te slepen. De ene is hier al sneller mee dan de andere. Een enkeling stapt al wankelend op zijn vier pootjes rond om dan helemaal te gaan wiebelen en op de zij te rollen. Dan weer worstelen om recht te geraken en opnieuw proberen... Het lijkt me een hele inspanning!
Onze wondertjes zijn er! Jolie was gisteren de hele dag écht uit haar doen! De hele dag was het duidelijk dat er toch wel degelijk iets op til was. Vanaf 16 u om de vijf minuten afwisselend binnen en buiten, plassen, wat onlasting, weer naar binnen en terug naar buiten. Jolie wist duidelijk geen raad meer. Om 18.15 u begonnen de eerste duidelijke tekenen van de bevalling zich te stellen. Hijgen, kreunen en zeer onrustig zijn. Om 18.20 u vertoonde zich een grote hoeveelheid vochtverlies, gevolgd door hevig rillen van Jolie...waarna ook de eerste persweeën niet zo heel lang meer op zich lieten wachten. Een eerst pupje werd geboren om 19.48 u, een teefje van 483 gram! Om 20.14 vertoonde zich een tweede schatje, een flinke reu van 523 gram. In tussenpozen van een half uur tot een uur werden alle kleintjes geboren. Alleen de derde laatste liet flink op zich wachten en kwam in stuitligging uiteindelijk ter wereld. Jolie, en wij ook trouwens, bleven de hele tijd druk bezig met drogen, herschikken en bewonderen van wat aan het gebeuren was. De laatste en negende pup, opnieuw een reutje kwam ter wereld om 02.02 u. Jolie was duidelijk zeer moe en ook wijzelf konden intussen wat rust gebruiken.
Super! We zijn vandaag dag 57 van de dracht van Jolie. Volgens de dierenarts is dit de dag vanaf wanneer de pupjes levensvatbaar zijn als ze ter wereld komen. Vanaf vandaag kan elke dag dus de laatste van haar zwangerschap zijn. Vannacht voor de zekerheid tot maar eens opgestaan om 02.00 u om te kijken of alles nog oke was. Jolie lag heerlijk te slapen. Grappig zicht trouwens, helemaal uitgestrekt, op haar rug met haar pootjes open en haar dikke buik naar boven... Ik veronderstel dat ze het wat zwaar krijgt nu. Het leven in haar buik is nu ook wel zeer uitgesproken aanwezig. Wanneer ze rustig ligt en je een goed zicht hebt op haar buikje, dan zie je de pups gewoon bewegen binnenin. Je kan ze ook fantastisch goed voelen als je even je hand laat rusten op de goede plek. Heerlijk vind ik dat!
. Een half succes dus maar... De volgende maaltijd dan maar wat puppiebrokken gepresenteerd. Poging geslaagd. Puppiebrokken lijkt ze smakelijk te vinden en de maaltijd blijft ook binnen. Best, want ik denk dat ze toch het voer broodnodig heeft om genoeg reserves voor die kleine beestjes op te doen. Broodnodig... Over brood gesproken... Jolie heeft blijkbaar de vreemde gewoonte opgenomen om telkens wanneer er brood op tafel komt te gaan bedelen. Ze heeft dit nog niet eerder gedaan en was het eigenlijk ook niet gewoon om wat van tafel te krijgen. Nu lijkt ze 'gek' te worden als ze nog maar brood ruikt. Ze vangt dan aan met wat janken en piepen en springt op en neer. Wanneer ik haar een boterham toestop, smikkelt ze die binnen alsof het een stukje cote-à-l'os is! Och ja, gezien ze anders maar zo weinig wil eten, zie ik maar door de vingers dat dit misschien geen zo een goede gewoonte is. Ik troost mezelf met het feit dat ik een boekje las dat bedelgedrag tijdens de dracht normaal spontaan verdwijnt na de bevalling...
