Nu kan je er thuis niet meer naast kijken! Jolie verwacht duidelijk puppies. Een zeer lichte zwelling begint zich te tonen aan haar buikje. Niet echt zichtbaar, maar ik voel het verschil wanneer ik haar betast. Het verschil in haar gedrag is veel manifester aanwezig. Eten is nog steeds een ramp. Op aanraden van onze dierenarts zijn wij puppievoer gaan kopen. Mijn o zo bezorgde ventje bracht ook een verpakking 'Duck' mee, in de hoop haar hiermee te strikken voor een maaltijd. De pogingen kenden succes. Het natte voer van Duck leek wel een feestmaal. Alleen was Jolie dan weer zo gulzig aan het slokken geweest dat 2 minuten later de volledige maaltijd over mijn keukenvloer lag . Een half succes dus maar... De volgende maaltijd dan maar wat puppiebrokken gepresenteerd. Poging geslaagd. Puppiebrokken lijkt ze smakelijk te vinden en de maaltijd blijft ook binnen. Best, want ik denk dat ze toch het voer broodnodig heeft om genoeg reserves voor die kleine beestjes op te doen. Broodnodig... Over brood gesproken... Jolie heeft blijkbaar de vreemde gewoonte opgenomen om telkens wanneer er brood op tafel komt te gaan bedelen. Ze heeft dit nog niet eerder gedaan en was het eigenlijk ook niet gewoon om wat van tafel te krijgen. Nu lijkt ze 'gek' te worden als ze nog maar brood ruikt. Ze vangt dan aan met wat janken en piepen en springt op en neer. Wanneer ik haar een boterham toestop, smikkelt ze die binnen alsof het een stukje cote-à-l'os is! Och ja, gezien ze anders maar zo weinig wil eten, zie ik maar door de vingers dat dit misschien geen zo een goede gewoonte is. Ik troost mezelf met het feit dat ik een boekje las dat bedelgedrag tijdens de dracht normaal spontaan verdwijnt na de bevalling...
Verder uit de grootste verandering zich in het feit dat Jolie niet echt meer in is voor spelletjes. Normaal speelt ze veel met onze Dobermann Hyatan, maar nu moet ze daar plots niets meer van weten. Wanneer hij haar aanspoort tot wat dollen, is ze niet geïnteresseerd en wanneer mijnheer aandringt, maakt ze hem met een diepe grom duidelijk dat aandringen weinig zin heeft. Gelukkig heeft hij de boodschap al snel begrepen en laat hij haar maar met rust. Het lijkt erop dat ze het meeste zin heeft in ergens op haar gemak liggen luieren. Haar comfortabele zetel of de koude vloer, maakt niks uit, zolang ze maar kan liggen dommelen. Je zou er nog jaloers van worden....
Joehoe! Vandaag met Jolie naar de dierenarts geweest voor een echo. Mijn vermoeden is bevestigd! Wij krijgen puppies!
De afspraak om vandaag langs te gaan was al eventjes vastgelegd. Eerlijk, ik had er geen idee van hoe dit bij een hond juist in zijn werk gaat, maar alles is vlot verlopen. Voorzichtig werd er bij Jolie wat haar weggeschoren op haar buikje en dan gebeurd de echo comform we die uit de gewone geneeskunde allemaal kennen. Quasi onmiddellijk kregen we bevestiging dat onze meid wel degelijk drachtig is. Op het eerste beeld waren met zekerheid al vier piepkleine jonkies te zien. Gezien de echo slechts op een klein stukje van de buik werd gedaan, zegt de dierenarts met zekerheid dat er 'veel' zijn. Hoeveel? Geen idee. Daarvoor zou immers de volledige buik moeten worden geschoren en een veel meer uitgebreide echo moeten worden gedaan. Een verrassing dus voor ons. Vanaf nu wordt het aftellen naar 25 maart!
En eigenlijk is de echo vooral een bevestiging van hetgeen ik al vermoedde uit het gedrag van mijn teefje. Een opsomming : loom gedrag, eetlust naar haar gewone brokken herleid tot twee keer niks, bedelgedrag aan tafel (normaal doet ze dit niet), af en toe braken, lichtroze tepeltjes,,, Toch blij dat mijn vermoeden vandaag werd bevestigd. Nu kan ik volop beginnen plannen maken, organiseren en mij nog over allerlei, vooral praktische zaken wat extra informeren. Niet te geloven hoe blij ik ben!
Jolie du Balmelok en haar speelkameraad Hyatan van 't Genebos
Jolie haar maatje Hyatan, onze Dobermannreu van 4.5 jaar is ziek. Al een tijdje is onze Dober flink wat vermagerd. Gezien we verhuisd zijn van een wijkwoning met een kleine tuin, naar een woning met een grote tuin, dachten mijn ventje en ik dat hij gewoon afgevallen was van het vele hollen en ravotten buiten. Onze Hyatan was dat immers niet zo gewoon en kon eigenlijk wel wat minder kilo's gebruiken. 47 kg was het verdict van de dierenarts in oktober 2011, eigenlijk een stuk teveel dus en hij mocht van haar zeker niet meer bijkomen. In oktober 2012, een dikke drie maand gelegen woog onze jongen nog 40 kg en kreeg hij voor zijn gewicht een 10 op 10 van de dierenarts. Geen zorgen, een combinatie van een afgewogen voeding en heel wat meer lichaamsbeweging leken een plausibele verklaring. Intussen zijn er opnieuw wat kilo's afgegaan en maken wij ons zorgen. Dit kan niet meer het effect zijn van wat meer beweging.... Twee weken geleden urine laten onderzoeken (handig hoor dit goedje opvangen tijdens zijn ochtendplasje) omdat iedereen in de richting van suikerziekte aan het denken was. Resultaat was bemoedigend. In elk geval geen diabetes voor onze vriend, misschien toch maar wat afwachten. Eetlust goed, speels,...niets verdachts.... Tot gisteren. Gisteren ging ie plots manken, vandaag kan ie op zijn voorpoot al helemaal niet meer steunen. Het betasten van zijn pijnlijke poot vindt meneer duidelijk niet leuk. Onze anders zo stoere vent lijkt echt wel pijn te hebben. Niet meer twijfelen dus en vlug de dierenarts bellen. Gelukkig kan ze deze middag zelf langskomen om onze vriend te onderzoeken. Zit er wat mee... Hoop dat het niets ernstigs wordt... Waar normaal Jolie en Hyatan samen onze tuin (on)veilig maken, is onze meid nu alleen van het zonnetje aan het genieten. Onze bruine zielepoot ligt geveld in zijn bench. Pff... dat ie maar snel beter wordt zodat onze partners-in-crime terug samen kunnen stoeien!
Woensdag was de sneeuw en de vrieskou gelukkig voorbij en konden ik en mijn trezeke terug gaan trainen! Jolie en ik behaalden in oktober het brevet in de gehoorzaamheidsdiscipline en daar ben ik eigenlijk best wel trots op. Meestal kijk ik echt uit naar de trainingsmomenten op woensdag en zondagvoormiddag in de Lichterveldse Hondenschool. Het zijn twee uren dat ik aan niets anders hoef te denken dat aan mijn hondje. Woensdag dus de rubberen laarzen uitgehaald om ons op het trainingsveld te zwieren. Alle oefeningen gingen vrij goed, rekening houdende met het feit dat we er eventjes tussenuit waren wegens vrieskou en loopsheid. Jolie genoot zichtbaar van de training en ik haalde ook helemaal mijn hartje op! Heerlijk is het om zo samen bezig te zijn.
Intussen zijn er bijna 14 dagen gepasseerd sinds de date met Harras-Suzy. Nog een dikke twee weken wachten en dan kan er een echo gebeuren om te zien of er nu wel of geen pupkes in Jolie haar buik zitten. Pff... dat wachten duurt lang, maar misschien wordt onze beloning wel de moeite.... Geduld loont... heb ik eens horen zeggen....
Pff... het blijft winteren. Vandaag nog wat sneeuw bijgekomen in onze al zo witte tuin. Ik heb er al schoon genoeg van, maar t lijkt erop dat Jolie haar extra amuseert buiten. Rennen door de sneeuw vindt ze blijkbaar top. Ze houdt er in elk geval veel meer van dan onze Dobermann, die eigenlijk buiten niet veel meer doet dan staan piepen om terug binnen te mogen... Wanneer ik haar zo zie hossen door de sneeuw, vraag ik me af wanneer de eerste tekenen zouden kunnen komen over het al dan niet drachtig zijn van mijn meid. Ik heb het idee dat haar eetlust is afgenomen en dat ze minder happig is op haar brokken. Misschien beeld ik het me in omdat ik uitkijk naar een bevestiging... Vrees dat ik nog wat geduld zal moeten hebben. Alleen bij het uitdelen van de hoeveelheid geduld, stond ik blijkbaar redelijk achteraan in de rij
Gisterenmorgen afspraak bij de dierenarts voor nieuwe bloedwaardebepaling. Jolie vindt bloedprikken helemaal niet zo leuk. Het is weliswaar de derde keer op rij dat ze dit moet ondergaan en blijkbaar heeft ze goed door wat er aan de hand is wanneer de deur van de dierenarts opengaat. Ze keert zich zowaar om en wil de praktijk verlaten. Helaas, onmogelijk, het onderzoekje is noodzakelijk. Wanneer mijn meisje merkt dat ze er toch niet onderuit komt, kan ze zonder moeite de onderzoekstafel worden opgetild en verloopt het bloedprikken zonder problemen. Met het bloedmonster op zak verlaten we de praktijk en spoeden wij ons naar het labo om zo snel mogelijk het resultaat te weten te komen. Tegen de middag krijgen we bevestiging dat het toch wel de 'grote' dag moet worden. Een bloedwaarde van 10.3 geeft aan dat wij een nieuwe rit naar Moerbeke-Waas voor de boeg hebben. De rit is heel wat aangenamer dan zondag (toen we naar Moerbeke gleden door de sneeuw) en we worden hartelijk ontvangen. Jolie heeft wat tijd nodig om te wennen aan de omgeving en aan de reu. Mijn hondje is overduidelijk nog niet ervaren met dergelijke toestanden. De reu, Harras-Suzy van de Ducavallei, is evenwel een echte charmeur en na enige tijd is er sprake van een dekking met onze Miss Jolie. Nu is het afwachten en hopen op een mooi nestje pups!
Het is bijna zover. Spannend hoor. Mijn bouverteefje Jolie, 2 1/2 jaar oud, krijgt binnenkort haar eerste nestje! Sinds vorige dinsdag terug loops en bijna klaar voor haar date met de reu. Vandaag een eerste ritje gemaakt tot bij de reu. Razend benieuwd hoe alles zou verlopen en vooral ook hoe mijn meisje zich zou gedragen, of ze welwillend, afwachtend, gestresst of enthousiast zou zijn. Nu blijkt dat ze er eigenlijk nog niet helemaal klaar voor is. Ze liet de reu dus op zijn honger zitten en wou zich niet zomaar even tot de daad laten overhalen. Telkens haar ferme partner toenadering zocht, ging ze plat liggen of zitten, zodanig dat er van een geslaagde dekking geen sprake is. Morgen dus terug een ritje naar de dierenarts om de bloedwaarden voor dekking nog eens te laten bepalen. Indien groen licht, opnieuw richting reu en hopen op meer succes. Spannend dus, zoals ik al zei...
. Een half succes dus maar... De volgende maaltijd dan maar wat puppiebrokken gepresenteerd. Poging geslaagd. Puppiebrokken lijkt ze smakelijk te vinden en de maaltijd blijft ook binnen. Best, want ik denk dat ze toch het voer broodnodig heeft om genoeg reserves voor die kleine beestjes op te doen. Broodnodig... Over brood gesproken... Jolie heeft blijkbaar de vreemde gewoonte opgenomen om telkens wanneer er brood op tafel komt te gaan bedelen. Ze heeft dit nog niet eerder gedaan en was het eigenlijk ook niet gewoon om wat van tafel te krijgen. Nu lijkt ze 'gek' te worden als ze nog maar brood ruikt. Ze vangt dan aan met wat janken en piepen en springt op en neer. Wanneer ik haar een boterham toestop, smikkelt ze die binnen alsof het een stukje cote-à-l'os is! Och ja, gezien ze anders maar zo weinig wil eten, zie ik maar door de vingers dat dit misschien geen zo een goede gewoonte is. Ik troost mezelf met het feit dat ik een boekje las dat bedelgedrag tijdens de dracht normaal spontaan verdwijnt na de bevalling...
