Offerden de Egyptenaren aan hun goden? Wat offerden ze dan?
Hun goden, de katten, deden het in ieder geval wel, en doen het nog steeds...
Dit overkwam me een paar weken geleden...
Ik was uit geweest en kwam thuis op het moment dat de dag al lang had plaatsgemaakt voor de nacht. Ik was me van geen kwaad bewust toen ik mijn eetkamer binnenkwam, mijn schoenen uitdeed, het licht aanknipte en op blote voeten naar mijn keuken wandelde. Mijn hart maakte een sprongetje van schrik toen ik mijn blik over de keukenvloer liet glijden. Een tapijtje van witte en grijze veertjes lag op de mooie blauwstenen vloer voor me uitgespreid en ik slaakte een gesmoord kreetje.
Zo snel ik kon vluchtte ik terug naar mijn schoenen en liet ze opnieuw aan mijn voeten glijden. Ik hield mijn hart vast. Mijn maag protesteerde, maar was me toch dankbaar voor de toestand van leegte waarin ze zich bevond. Ik hoefde niet lang te zoeken toen ik me opnieuw vermand had en behoedzaam en met tegenzin terug naar de keuken drentelde. Drie meter verder, op de keukenvloer, naast het keukenblok zag ik het liggen. Het lag op zijn rug, een tortelduif, of tenminste wat een paar uur eerder nog een tortelduif was geweest, de vleugels langs zijn dode lichaam gevouwen. Het hoofd was verdwenen, enkel de kat wist waarnaartoe. Het kadaver was netjes van alle ingewanden ontdaan en op een gruwelijk professionele manier klaargemaakt om gepluimd en gebraden te worden. Ik walgde, dit leek wel een ritueel offer ter ere van godin “vrouwtje”, de nooit falende leverancier van whiskas en vijverwater...
Ik voelde een lichte druk tegen mijn benen en hoorde een trots “MIAUW”. Opnieuw protesteerde mijn maag en met een krop in mijn keel aaide ik Pushkin vol walging over zijn bol. “Flink, Pushkin, goed gedaan...” piepte ik.
Wat deed ik nu? Ik vond dit helemaal niet flink. Moest ik aanvaarden dat dit de natuur was? Was dit de gruwelijke prijs die wij mensen moesten betalen voor het domesticeren van carnivoren?
Pushkin wandelde trots naar zijn prooi en likte de buikholte van zijn slachtoffer schoon terwijl hij tevreden en luid spinde. Opnieuw protesteerde mijn maag toen ik dichterbij ging om de schade op te nemen.
Pushkin was overduidelijk trots op zijn prestatie en wie was ik om hem uit die droom te helpen? Aan zijn huidige geluk en duidelijk trotse houding te oordelen, had hij waarschijnlijk urenlang ongeduldig op dit moment gewacht. Het moment dat “vrouwtje” het bewijs van zijn liefde en toewijding in ontvangst zou nemen. Vermoedelijk had hij een vurige strijd geleverd met het slachtoffer dat in grootte en omvang zeker aan hem gewaagd was... en hij had gewonnen! Dit was ‘zijn’ moment van glorie... Hij zal gedacht hebben, voor zover katten natuurlijk tot denken in staat zijn, dat dit offer erg gewaardeerd zou worden.

Hoezeer had hij het mis...

Ik sprak mijn toegewijde onderdaan, voor zover mijn walging het toeliet, liefdevol toe, terwijl ik een strategie bedacht om het “offer” op een zo humaan mogelijke manier te verwijderen. Mijn hersenen werkten op volle toeren en ik had geluk... Het was maandag, en op dinsdagochtend kwam de vuilkar langs.

15-09-2013 om 15:42 geschreven door Johanna  

Vanessa dacht dat de vleugels doormidden zouden breken.
De wind gierde langs het toestel heen en ze waren een speelbal geworden van het brute natuurgeweld dat het vliegtuig teisterde. 
Ze leek wel de enige die bang was voor de turbulentie.
Zelfs de baby, 2 zetels achter hen sliep door al het geweld heen. 
Haar hartslag versnelde, in gedachten zag ze al de krantenkoppen voor zich: “Familie weggevaagd bij tragisch vliegtuigongeval.” Het hele land zou in rouw verkeren en iedereen zou bij het uitspreken van haar naam even in stilte het hoofd buigen. 
De tragiek van het gebeuren kreeg stilaan vorm in haar hoofd en met perfecte zelfbeheersing aanvaardde ze moedig haar ingebeelde lot... Ze riep zichzelf tot de orde. Verman je! Commandeerde ze zichzelf. Adem in,... adem uit,... adem in,... adem uit... Ze herhaalde deze mantra gedurende ongeveer 2 minuten in zichzelf. Uiteindelijk leek dit haar te kalmeren. 
Ravi, haar yogaleraar zou trots op haar zijn. 
Bij die gedachte versnelde haar hartslag een beetje en een gevoel van warmte verspreidde zich langzaam door haar ganse lichaam. 
Ravi, de schat, bedacht ze en een zucht ontsnapte ongewild aan haar lippen. Hij had haar weer eens gered.
Ze merkte dat haar lippen zich onwillekeurig in een glimlach plooiden, maar enkel zij kon weten voor wie deze bestemd was.
Xavier, haar oudste broer die naast haar zat keek haar spottend aan. “Is mijn kleine zusje bang voor een beetje wind?” vroeg hij tergend. 
Ze rolde met haar ogen. “Hoe moest ze zich nu weer uit deze situatie redden zonder haar gezicht te verliezen?” Ze zette haar tanden op elkaar en deed een poging tot het produceren van een glimlach.
“Zelfkennis is het begin van alle wijsheid, volgens mij ben je zelf bang en projecteer je die gevoelens op mij”, repliceerde ze zoetjes.  Xavier grijnsde ten teken dat hij haar poging zich uit deze situatie te redden doorzag. 
Natascha, de vrouw van Xavier zat naast hem. Xavier fluisterde iets in haar oor, ze keek even Vanessa's richting uit en proestte toen van het lachen. 
Wat zou ze er niet voor geven zelf een partner te hebben om op haar beurt om hun eigenaardigheden te kunnen lachen. Ze hield enorm veel van haar familie, maar wat had ze soms een hekel aan hen.
Ze wierp Xavier een smerige blik toe en draaide zich toen naar het raam.
Xavier klopte op haar dij en gaf haar een speels kusje op haar wang. 
“Laat me met rust” snauwde ze, “ik heb zin om te mokken”. Diep vanbinnen glimlachte ze echter. Ze was blij dat ze een grote broer had die genoeg om haar gaf om haar af en toe eens te plagen.
Xavier haalde lachend zijn schouders op en richtte zijn volle aandacht weer op het fotomodel naast zich.
Ze nam haar handtasje en bestudeerde het nog eens grondig. Het was het lelijkste voorwerp dat ze ooit had gezien. 
Het was erg klein en had een vorm die iemand met een beetje fantasie misschien rond zou kunnen noemen.
Het was, dacht ze, gemaakt van geitenhaar, het jeukte vreselijk als je eraan voelde en was grauwgrijsbeige van kleur. Ze had het niet gekregen of ergens in een winkel gevonden. Het was haar eerder overkomen op een manier die haar nu nog steeds een raadsel was.”
Toen ze 2 weken eerder inkopen had gedaan in de François Mansartlaan had een oude vrouw haar gewenkt vanuit een smal, donker steegje dat haar nog nooit eerder was opgevallen. Ze had eerst willen doen alsof ze haar niet zag, maar daar had de dame duidelijk niets van willen weten. 
Ze had haar niet geroepen, maar was haar heel indringend met haar lichtbruine ogen blijven aanstaren. Het had wel geleken alsof ze haar hypnotiseerde. 
Vanessa maakte zichzelf sindsdien echter graag wijs dat het uiteindelijk nieuwsgierigheid was die haar over de streep had getrokken en haar had doen besluiten op de dwingende wenk van de vrouw in te gaan.
Aarzelend was ze haar richting uitgewandeld. De vrouw had iets in haar handen gehad. Ze had niet kunnen zien wat het precies was, tot ze het had openvouwen en haar een soort klein handtasje had getoond. Op dat moment had ze voor het eerst gesproken. “Magisch handtas €20”, had ze in gebrekkig Nederlands gezegd. 
Vanessa had haar bevreemd aangekeken. Ze had haar woorden daarop met meer nadruk herhaald terwijl ze verwoed het ding in haar handen had proberen te duwen. 
Vanessa was eerst kwaad geworden, “ik moet dit niet hebben” had ze gesnauwd. “Dit is werkelijk het lelijkste dat ik ooit heb gezien.” 
“Magisch handtas €20, jouw geluk brengen,” had ze met nog meer nadruk herhaald. 
Het bejaarde mens had intussen Vanessa’s arm in een stevige houdgreep gehouden en haar niet meer willen loslaten. Daardoor had ze zich na 5 minuten aandringen uiteindelijk toch gewonnen gegeven. 
Vanessa had gezucht en €20 uit haar portefeuille gehaald. Ze had het briefje in haar handen voor dat uiterst merkwaardige voorwerp geruild en toen had de oude vrouw haar uiteindelijk losgelaten. Ze had haar laatste 2 tanden, die zo te zien geen lang leven meer beschoren waren, bloot gegrijnsd en was even plots terug verdwenen als ze gekomen was.
Vanessa had een poging gedaan het onooglijke ding in haar handtas te proppen en had even om zich heen gekeken om te zien of niemand iets had opgemerkt. Ze had tenslotte met een rood hoofd haar weg vervolgd. 
Pas toen ze 's avonds was thuisgekomen, had ze het kleinood voor het eerst weer tevoorschijn durven halen. Ze had het even nieuwsgierig bekeken, haar sleutels genomen, want veel meer kon er volgens haar niet in, en ze in het zakje laten glijden. Eventjes had ze niets gehoord. Pas na een paar tellen had gerinkel geklonken. Ze had haar wenkbrauwen gefronst en gedacht, terwijl ze een nerveus lachje produceerde dat het onmogelijk was.
Deodorant, portefeuille, tandenborstel en tandpasta, shampoo, een twintigtal van haar favoriete boeken, ... alles was in het kleine tasje verdwenen en nog steeds was er plaats voor meer spulletjes overgebleven. Haar verbazing was gegroeid naarmate de kleine slokop meer en meer voorwerpen had lijken te kunnen opbergen.
Ze had de grote cactus, die ze vorig jaar van haar moeder had gekregen van haar dressoir genomen en ook die was verdwenen in het kleine hebbeding dat eigenlijk allang had moeten uitpuilen van alle spullen die het al had opgeslokt. 
Haar verbazing en respect waren zienderogen gegroeid. Dit was beter dan Mary Poppins, magischer dan Harry Potter en het had haar maar €20 gekost. 
Ze was trots op haar prestatie, hoewel ze eerlijkheidshalve toch moest toegeven dat zijzelf er niet veel eer aan kon ontlenen. 
Een ding was echter jammer. Hoeveel ontzag ze ook voor haar nieuwe aanwinst had, het was en bleef het lelijkste dat ze ooit had gezien.
Ze had even rondgekeken in een poging een oplossing voor haar dilemma te vinden en haar oog was gevallen op de handtas die ze zojuist volledig geplunderd had. 
Zou het...? 
Er was maar één manier geweest om erachter te komen. Ze had het kleine, lelijke, maar oh zo handige prulletje in haar handen genomen. Ze had er even verontschuldigend over geaaid alsof het een kleine baby was en had het toen voorzichtig in haar handtas gelegd. 
Ze zou hebben kunnen zweren dat ze het zich eventjes behaaglijk had zien ronddraaien op de bodem van haar grote tas. Uiteindelijk had het een plekje gevonden waar het zich had kunnen nestelen. Ze had haar hoofd geschud. Ze moest zot geworden zijn. Gelukkig was ze hier als enige getuige van geweest.
Sindsdien was haar kleine handtasje, die ze als een chihuahua overal met zich meezeulde en Odie had gedoopt haar beste maatje geworden.
Als ze iets nodig had gehad, had ze Odie enkel moeten strelen en hem lief vragen om haar te geven wat ze wilde. Dan had het geleken alsof Odie een boertje liet en verscheen het voorwerp in de handtas die hij
sindsdien als mandje gebruikte. 
Tot nu toe was alles goed verlopen. Ze had er alle vertrouwen in dat alles tijdens deze reis gesmeerd zou lopen.
Ze werd uit haar gedachtestroom gewekt door het fastenyourseatbeltlampje dat hen, in combinatie met een ping-geluidje tot de orde riep.  De stem van de hostess schalde door de luidsprekers: “Binnen een 30-tal minuten komen we aan in Hurghada, de landing wordt nu ingezet. Gelieve uw gordel stevig vast te maken en uw zetel recht te zetten.
De temperatuur in Hurghada bedraagt momenteel 35°C  en het is er 19.35u., plaatselijke tijd. Wij danken u voor uw vertrouwen in Thomas Cook en wensen u een aangename landing.” 
Daarna herhaalde ze alles nog eens in het Frans, maar daar luisterde Vanessa niet meer naar. 
Ze richtte haar aandacht nu weer op Odie, die ze nog steeds in haar handen hield. 
Op dat moment keek Xavier even haar richting uit en voor ze Odie opnieuw in haar handtas kon leggen, gebeurde het onvermijdelijke. 
“Wat een lelijk ding heb jij daar bij je?” riep hij zodat het ganse vliegtuig hem kon horen. Hij rukte Odie uit haar handen en begon ermee rond te zwaaien. 
Vijf rijen voor en vijf rijen achter hen keken mensen nieuwsgierig hun richting uit. Sommigen stootten elkaar aan en begonnen te lachen terwijl ze naar Odie wezen. 
Haar bloed borrelde op vanuit haar binnenste, een warme gloed trok door haar wangen. 
“Geef me mijn handtas terug”, siste ze en ze deed een poging Odie te grijpen, maar Xavier, die veel groter was dan haar slaagde erin haar aanvallen te pareren. 
Hij grijnsde hatelijk: “Wil je een nieuwe handtassenlijn lanceren zusje?” 
Ze werd nog kwader en deed verwoede pogingen om Odie terug te grijpen. 
Olivier, haar jongste broer die een aantal zetels verderop zat, deed er nog een schepje bovenop. Hij klapte in zijn handen om Xavier uit te nodigen Odie naar hem toe te gooien. 
Xavier ging gretig op deze wenk in en even later vloog Odie door de lucht. 
Intussen welden tranen van frustratie en vernedering in haar ooghoeken op. 
Hun moeder kwam net uit het toilet en zag hen ruziemaken. “Wat is hier aan de hand?” Snauwde ze. 
Vanessa keek haar moeder aan, haar ogen nog steeds gevuld met tranen, en hakkelde: “mij mij mijn handtas, ze ze hebben mij mijn handtas.”
“Geef haar dat ding terug!” snauwde hun moeder naar Olivier, die op dat moment Odie vasthield. “Schamen jullie je niet over jullie gedrag?” 
Op dat moment leek het alsof Xavier en Olivier opnieuw 7 en 5 jaar oud waren en gestraft werden omdat ze de pop van hun 4-jarige zusje hadden gepakt.
Toen bekeek hun moeder Odie sceptisch en trok haar neus op. “Moet je daarvoor zo'n scène maken?” beet ze haar toe. “In Egypte zullen wel mooiere tassen te vinden zijn.” 
Natascha grinnikte en fluisterde iets in het oor van Xavier die een lach onderdrukte. 
Hij beantwoorde Vanessa's kwade blik met een verontschuldigende, maar giechelige blik.
"Als je krap bij kas zit, koop ik er wel een nieuwe voor je.” vervolgde haar moeder. 
Opnieuw voelde ze het bloed naar haar wangen stijgen. Ze probeerde te protesteren, maar slaagde er niet in enig geluid te produceren. Zo kwaad en vernederd voelde ze zich.
Haar moeder richtte zich weer tot Olivier die Odie nog steeds in zijn handen hield: “Geef dat ding aan je zus terug.” Haar moeders neus ging opnieuw de hoogte in en even keek ze haar met een vreemde blik aan alvorens opnieuw plaats te nemen.
De hostess kwam hun richting uit om te controleren of iedereen zijn gordel goed had vastgemaakt. 
Ze slaakte een zucht van opluchting omwille van het feit dat ieders aandacht nu van haar naar die knappe, blonde stoot met haar veel te lange benen in haar korte groene rokje ging.
Natascha keek smerig naar Xavier die zijn ogen niet van de blondine af kon houden. 
Vanessa grijnsde vol leedvermaak. Het zal je leren, dacht ze voldaan.
Olivier duwde Odie naar haar toe, ze streelde hem even en legde hem toen terug in haar handtas. Ze zou zweren dat hij beefde. 
De landing werd ingezet en ze richtte haar volle aandacht op de armsteunen die zwaar te lijden kregen onder haar onzachte aanrakingen. “Wat haatte ze vliegen...” 
Ze keek opnieuw door het raam naar het zand en de zee die langzaam maar zeker dichterbij kwamen.
Even later maakte een oorverdovend lawaai hen duidelijk dat het landingsgestel werd uitgeklapt. 
Ze geeuwde, haar oren maakten een ploppend geluid en ineens kon ze alle geluiden rondom zich opnieuw beter waarnemen.
We zijn er bijna, dacht ze opgelucht. Ze nam zich ondanks alles voor van dit snoepreisje met de familie te genieten.
Na een tamelijk onzachte landing applaudisseerden alle passagiers in het vliegtuig. 
In normale omstandigheden zou ze hieraan meedoen, maar dit keer wilde ze een voorbeeld stellen door haar handen stijf naast zich op de armleuningen te houden. 
Die verdomde turbulentie, bedacht ze grimmig. Konden ze deze echt niet vermijden?
Het vliegtuig taxiede naar de ingang van de luchthaven. 
Ze hoefde haar handbagage niet uit de daarvoor voorziene boxen te halen, want ze had Odie, die veilig, maar nog steeds bibberend van de geleden emotie op de bodem van haar handtas lag.
Iedereen stapte uit het toestel. De warmte leek als een muur op hen te vallen. Ze wandelden de 50 meter naar de ingang van de luchthaven in een iets verhoogd tempo om snel weer de verkoeling van het luchthavengebouw op te zoeken.
De luchthaven was een grote open ruimte. Er stonden rijen mensen met hun paspoort aan te schuiven aan kleine hokjes waarin norse, Egyptische beambten zaten om de identiteit van de toeristen te controleren.
Haar identiteitskaart, bedacht ze...
Ze stak haar hand in haar handtas, aaide Odie en vroeg tussen haar tanden door: “Wil je me mijn identiteitskaart geven, Odie?”
Odie liet een boertje, maar tot haar grote verbazing werden haar vingers ineens door 10-tallen naalden geprikt. Ze slaakte een kreetje van pijn en verrassing en trok haar hand terug. Ze liet haar blik in de handtas glijden. 
“Neen, Odie, niet die cactus...” siste ze in haar handtas.
Ze kon het ding niet laten zitten, dus probeerde ze zich ongemerkt terug te trekken. Ze zocht een tafel om de cactus op te zetten en Odie zo nodig te smeken haar haar identiteitskaart te geven.
Ze keek even rond zich en zag een zitbankje aan de kant van het raam, “daar zou ze wel even op haar gemak zijn,” dacht ze.
Ze stapte op het bankje af, ging zitten en zette de cactus en haar handtas naast zich neer. 
Ze deed nog een poging Odie te vermurwen: “Wil je me alsjeblieft mijn identiteitskaart geven, Odie?”
Ze bereidde zich voor op het ergste toen ze haar hand weer in de handtas stak. 
Dit keer viel het mee, hoewel ze niet haar identiteitskaart kreeg, gaf hij haar haar tandenborstel. 
Ze smeekte nogmaals: “alsjeblieft Odie, mijn i-den-ti-teits-kaart...” Hoewel ze weinig hoop had dat het enig effect zou hebben, articuleerde ze iets duidelijker dan anders.
Opnieuw boerde Odie... haar portefeuille kwam tevoorschijn... Ze zuchtte.
Intussen hadden Xavier en haar moeder haar gevonden en alsof dat nog niet erg genoeg was bleef Odie nu boeren. Voorwerp na voorwerp kwam uit haar handtas tevoorschijn. 
Deodorant, haar laptop, kauwgum, de volledige reeks van Harry Potter, de post die ze deze morgen nog snel in haar handtas gepropt had...
Ineens had ze een exemplaar van “50 tinten grijs” in haar handen. Ze keek er bevreemd naar. 
Hoe is dit ding in..., ze had dit toch nooit gekocht...???
Veel tijd echter om zich hier zorgen over te maken had ze niet want Odie bleef boeren. 
Ze gooide het exemplaar van 50 tinten grijs op de smalle bank, die stilaan vol lag met alle spullen die Odie uitgebraakt had.
Een radio, haar wekker, haar GSM, het hield niet meer op.
Xavier en haar moeder keken haar aan alsof ze... 
Nou ja, hoe zou je zelf zijn... 
Een warme gloed trok door haar ganse lichaam en balde zich, in vijftig tinten rood samen ter hoogte van haar wangen.
Odie liet een luide boer horen en leek net iets meer moeite te hebben dan normaal om het volgende voorwerp af te geven. Ze hield haar hart vast, alvorens haar hand in de handtas te steken. 
Een groot metalen voorwerp kwam tevoorschijn. Was dit een d... ? 
Ze keek ongelovig in de handtas en langzaam maar zeker kwam er inderdaad een drilboor tevoorschijn. Dat was voorlopig het laatste voorwerp dat Odie leek te kunnen missen.
Toen ze naar haar moeder keek, was het al te laat.
Ze hield het exemplaar van 50 tinten grijs in haar handen en las de korte inhoud op de achterzijde van de omslag. Haar blik gleed van de cover naar Vanessa, dan naar de cactus, om eventjes later bij de drilboor te blijven hangen. Op dat moment was aan haar teint duidelijk te zien dat ze moeder en dochter waren. Dit duurde echter niet lang, want van rood werd ze paars en toen trok ze wit weg en viel flauw. Gelukkig kon Xavier haar nog net op tijd opvangen.
Vanessa keek naar de drilboor en probeerde haar verwarde, verdoofde brein weer op orde te brengen...
Flarden van herinneringen overspoelden haar geest.
Toen ze onlangs in de boekenwinkel was geweest, had ze Odie eventjes op de toonbank gelegd...
Ze was Odie kwijtgeraakt in de doe-het-zelfzaak toen ze vorige week vijzen en een hamer had moeten kopen. Ze had hem teruggevonden in het gangpad bij de....
Op dat moment drong de onvermijdelijke waarheid met een schok tot haar door. 
Oh, mijn God, dacht ze, die oude heks heeft me met een kleptomaan opgescheept!
Kan deze dag nog erger worden?
Op dat ogenblik voelde ze een koud metalen voorwerp dat zich rond haar rechterpols spande. Met een ruk draaide ze zich om en keek in de donkerbruine ogen van een geüniformeerde Egyptenaar. Met een kille blik in zijn ogen staarde hij van haar naar de drilboor.

26-06-2013 om 20:28 geschreven door Johanna