Vandaag was het tijd voor de laatste natuurmarathon van het jaar, de t'is voor niks marathon in Geldrop.
Er waren veel deelnemers van de marathon en ultra cup, er zijn veel die hun bonuspunten komen ophalen.
Dat zit er voor mij niet in, ik heb een paar wedstrijden niet kunnen lopen omdat ze afgelast werden, maar ook door blessure.
Ik had vandaag een doel in deze halfzware natuurmarathon, onder de drie uur finishen, en dat voor de zestigste maal.
Het kon ook mijn zeventigste marathon worden waar ik de finish haalde, een feestdag kon het dus worden, vandaag.
De sint schoot de wedstrijd op gang, na vijfhonderd meter nam ik de kop van een groep van een tiental atleten.
Volgens mij waren dat er een paar teveel, dus moest er wat tempo gemaakt worden, om de groep wat uit te dunnen.
Na twee kilometer was het zo ver, we waren nog met vier, Ralph Preibisch, Gino Decock, en Nid Rumphakwaen.
Je moest geen kenner zijn om te zien dat ik de mindere was, Gino nam de kop, we gingen een strook van zes km tegenwind.
Dat in een Heide gebied zonder bescherming, de anderen waren niet van plan over te nemen, ik probeerde korte beurten te helpen.
Mijn vrouw was mee met de mtb, maar mocht niet in onze buurt blijven zolang ik deel uitmaakte van de kopgroep.
Gino speelde het wel slim door iedereen aan de koord te laten lopen om een klein beetje uit de wind te blijven.
De laatste vijfhonderd ging ik nog maar eens op kop lopen tegen de wind in, de hartslag was al 150 hsm, tegen de overslag.
Ik wist van de vorige edities dat we nu een stuk van tien kilometer wind mee hadden, en dat was niets te vroeg.
Het was de bedoeling te lopen op hartslag en ik liet de drie beteren gaan om me te concentreren op mijn opgelegde taak.
De hartslag laten zakken naar 140 hsm en krachten sparen want na vijftien kilometer komt het zwaarste er nog maar aan.
Ik heb mijn vrouw aan mijn zijde en een langgerekte klaagzang moet ik aanhoren, het hobbelt het stremt het is zwaar.
Maar dat weet ik natuurlijk uit ondervinding, Het hobbelt en het stremt en het tempo onderhouden en gewoon lopen was al lastig.
Toch moet je de focus houden en je concentreren op je doel, het doel was onder de drie uur finishen en me niet murw lopen.
Half marathon kom ik door in 1:25:30, ik ben binnen de tijd die ik wou halen maar zoals reeds gezegt het zwaarste moet nog komen.
Ik moet toegeven dat het parkoer onder deze omstandigheden nog zwaarder is dan dat van Kasterlee, het mul zand is maal vier.
Na vijfentwintig kilometer is Gino aan het stappen, het parkoers heeft hij onderschat en wat komen gaat is nog zwaarder.
In een zanderige strook gaat Carine onderuit, in die bocht zeker dertig centimeter los zand, een crosser neemt zijn fiets op de schouder.
Daarna kwam er nog een stuk van vijfhonderd meter los zand, gelukkig staat de wind hier ook schuin in de rug, het is zoeken waar lopen.
Carine moet meer dan haar lief is afstappen, en als ze terug komt en de wind zit tegen maan ik haar aan om me uit de wind te zetten.
Hard zijn dat is mijn devies, gaan al doet het pijn, maar kan je dat van iemand anders verwachten? dat is er net iets over maar ik besef het niet.
Het voelt keihard aan, ook ik heb het ondeschat we komen weer in een heide gebied en de wind heeft er vrij spel, het is beuken en knokken.
Eigen schuld dikke bult, de strook van de boer van ???? normaal modder tot aan de enkels of erger, maar nu geloof het of niet los zand.
Carine moet weer nan de mtb dus het is zwaarder als gewoon wat los zand, nu besef ik dat het nog superzwaar word het mulle zand komt eraan.
Het lijken wel zandduinen en de volle wind tegen, het tempo zakt zodanig, een slak in los zand, uitgwaaid en mijn slijmspoor raakt zoek.
Ik moet de focus houden als het kan tempo maken, zo niet, niet in het rood gaan maar overleven, het klinkt overdreven maar het is zo.
Zelf mee maken zou ik zeggen maar dat kan normaal alleen als het een maand droog blijft, niet een alledaagse gebeurtenis, zelf niet wekelijks.
Het hobbelt ener is zand dat het een lieve lust is, ik schat niet meer als tien hoogtemeters maar het is bijna geen meter vlak, ongelofelijk.
Carine blaast en zweert dat dat het de laatste keer is als ze de volgende zandheuvel niet omhoog geraakt, toch motiveerd ze zichzelf opnieuw.
Ik had nooit gedacht dat de meserie van mijn vrouw mij zo kon motiveren, ook bij mij is het op, maar dat mag ik niet laten merken.
Zelfbehoud zo noemen ze dat, ik ben nog niet versleten, ik kan het nog, veel trager als enkele jaren geleden en ik moet mijn kousen optrekken.
De kilometers worden afgeteld, de plaats lijkt veilig, maar die tijd onder de drie uur, wetend dat het officieel 42.500 meter is?
Ongelofelijk hoe lang 2500 meter wel kan zijn, toch haal ik mijn doel 2:58:34, en een mooie derde plaats in dit deelnemersveld.
Toch ook een proficiat voor mijn vrouw Carine die ook veel karakter heeft moeten tonen om dit tot een goed einde te brengen.
|
