Ik ben Leus Frankie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Joggerke.
Ik ben een man en woon in Herenthout (Belgie) en mijn beroep is arbeider.
Ik ben geboren op 17/07/1962 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen/marathon.
getrouwd met Carine Cautaerts (hardloopster)
twee zonen Jorgi en Kenney
(hardlopers)
Lange trage duurloop 22.290 meter, bijna meteen in het goede ritme. De bedoeling was goed 13 km/uur te lopen, dat is goed gelukt. Morgen een intervaltraining van 10 maal 1 km snel en 500 meter rustig ertussen. De snelheid moet dringend omhoog, zaterdag loop ik de halve marathon van Olen.
Trage duurloop 15.160 meter, vertrokken met zware benen en stijve kuiten. Het word al zwaar, en ik ben nog maar juist begonnen, dat beloofd. Het is goed te zien aan de hartslag, normaal moet dit een tiental slagen lager liggen. Nog een hele weg te gaan, om de juiste sterke conditie te pakken te krijgen. Maar ja ik zit nog zekers vier weken thuis met die elleboog, dus ik kan ook veel rusten.
Lange duurloop 31.030 meter, de uithouding zit nog goed. Ik ben op het laatst nog wat kunnen versnellen, altijd een goed teken. Ik was mijn drankgordel vergeten om te doen en moest na 7 km naar huis om het op te halen, Isostar fast hydratation en Isostar voeding. De linkerarm voelde licht vermoeid aan, er hangt nog maar weinig spier aan. De volgende weken fel opbouwen en hopen dat de beenspieren en pezen stand houden.
Trage duurloop 15.400 meter, eerst 7.5 km met de vrouw meegelopen. Laatste 7.9 km wat versneld, hartslagmeter aan, hoge hartslag voor gelopen tempo. Ik heb me toch maar ingeschreven voor de Monumentenmarathon van Vorselaar. Nu heb ik een doel voor ogen, die marathon fatsoenlijk uitlopen.
Trage duurloop 15.200 meter, voor de eerste maal gelopen met losse arm. De snelheid moet dringend naar omhoog, vanaf volgende week werken we daaraan. Vier weken met alleen trage duurlopen hebben hebben hun tol geeist. Ook het km-aantal moet dringend de hoogte in, wil ik de marathon van Vorselaar halen. De tien mijl van Olen word zekers geschrapt van het programma.
Na zeven dagen Italie en elf dagen Oostenrijk, zijn we terug uit verlof. Het was een mooie vakantie, aan het Gardameer tussen de Dolimieten. In Oostenrijk tussen en op de Alpen, was het decors indrukwekkend. De eerste zeven dagen in Italie was het goed weer, alle dagen 30° en meer. In Oostenrijk was het wisselvallig, maar nog te doen, rond 25°. De elleboog lijkt goed te herstellen, de grootste pijn is verdwenen. Vandaag moet ik trouwens op controle, in het ziekenhuis van Lier. De conditie heb ik wat kunnen onderhouden door veel te wandelen. Ook veel trage duurlopen gedaan, met de arm geklemd tegen het lichaam. Meestal op veel te zware omlopen, met constant berop en bergaf. Ik verwacht toch een goede basis conditie, met weinig snelheid. Maar ik hoop binnen een paar weken de wedstrijden te hervatten.
Vandaag twee maal een alternatieve training gedaan. Het eerste half uur de hometrainer, klein verzetje. Het is even moeilijk als traag joggen, met een gebroken elleboog. Het tweede half uur op de orbitrac, dat komt al wat dichter bij het lopen. De tijd gaat zo traag vooruit, geef mij maar lopen in de vrije natuur. Morgenochtend vroeg vertrekken we richting Italie, met een tussenstop. Waar we waarschijnlijk in Oostenrijk gaan overnachten, de ochtend erop Doorrijden naar het Gardameer, waar we zeven dagen verblijven. Daarna nog tien dagen Oostenrijk, ik ga wel eens uitzien of ik van daar een berichtje kan posten om mijn blog up to date te houden.
Ik heb besloten toch nog wat te wachten met lopen. Zondag zit ik aan het Gardameer in Santa Felice Del Benaco. Ik zal het er maar op wandelen houden, het zou er ruim boven de 30° zijn. Ik ben daarjuist bij de orthopedist geweest en heb al tot eind volgende maand arbeidsongeschiktheid gekregen. Op een nieuw genomen RX was te zien dat het afgebroken stukje bot nog op de juiste plaats zat. Veel aangroei was er evenwel nog niet te zien, ik kreeg de keuze uit drie mogelijkheden. Een plaaster van aan de pols tot onder de oksels, een open steunprofiel dat ik kan verwijderen, maar toch goed steun geeft tijdens het wandelen of slapen, of mijn hangmat van de eerste week, met de uitleg erbij dat de hangmat het meeste pijn zou geven en de plaaster pijnvrij zou zijn. Dus voor het middenste gekozen, een open steunprofiel van de pols tot aan de oksels. Vandaag een half uurtje op de hometrainer gestaan, om toch een minumum aan conditie houden.
Het kan rap beteren, de pijn was al veel minder. Ik heb drie maal twee uur kunnen slapen, het was nodig. De zwelling van de linkeronder arm is afgenomen, en ik kan de vingers al wat bewegen, zonder te veel pijn. Ook de zwelling in knie en enkel zijn fel verbeterd. Allenmaal positief nieuws, dus is het moreel een stuk beter. Mijn zevende dag zonder lopen, toch hoop ik vandaag op de hometrainer te kunnen trainen al was het maar een kwartiertje. Het scheenbeen en de onderrug hebben ondertussen al wat kunnen herstellen. Rustig aan alles wat kunnen opbouwen, en dan op verlof. Ja ik zie het weer zitten.
Op zoek naar motivatie, was mijn vorig bericht, doelen stellen is het simpele antwoord. -Wat wil ik op korte termijn? gezond worden. -Naar welk korte termijn doel? weer lopen. -Hoe? op een gezonde manier. Zo kan ik gemakkelijk uren doorgaan, mijn eigen motivatie opkrikken. -Waarom zou ik op mijn voeding letten? gewichtstoename beperken. Het kan een paar weken schelen, elke kilo dat er teveel bij komt. Niet dat ik me iets ga ontzeggen, gewoon niet beginnen schransen. -Wanneer wil ik weer beginnen? je kan er geen termijn op plakken. Het lichaam laten herstellen, ook al is de drang groot, geduld is een nood! Laat die hersenkronkels maar doorgaan, genoeg tijd om na te denken. -Het doel? Gezonde geest in een gezond lichaam, van jezelf kunnen genieten. Het klinkt egocentrisch, toch moet je beginnen bij jezelf, de rest volgt. Laat andere mensen jou doel niet stellen, bepaal zelf wat belangrijk is. Vinokourov was mijn groot voorbeeld, pijn verdragen, terugvechten. Spijtig genoeg kon hij zelf zijn doel niet bereiken, hij gebruikte lichaams vreemd bloed. Toch blijft hij in mijn gedachten de Kazakse krijger, maar er blijft voor altijd een smet. Zo voel ik het aan, drijf je lichaam tot het limiet, zie tot wat je in staat bent. Bedrieg de anderen niet, want tenslotte bedrieg je alleen jezelf.
Ik ben op zoek naar de motivatie om me niet volledig te laten gaan. Op vijf dagen al vier kilo bijgekomen, vijf dagen niet bewegen. Morgen ga ik een uurtje proberen wandelen, licht joggen gaat niet. De pijn is bij lichte schokken niet te harden, pijnlijke zaak!! Ik zal wat op mijn voeding moeten letten, want ik verbrand te weinig calorieen. Zondag vertrekken we normaal voor drie weken op verlof. Eerst richting Italie, aan het Gardameer voor zeven dagen. Daarna voor 10 dagen naar Oetztal Oosterijk.
Ik ben gebroken en gekraakt, te weinig nachtrust kan een mens breken. Deze nacht niet meer als een uur aan een stuk kunnen slapen. De pijn bij het lichtjes draaien van de arm maakt me wakker. Ik vraag me af of ik niet beter af ben met een plaaster, die fixeert de arm. Vandaag geprobeerd op de orbitrac de stramme spieren los te gooien. Dat was geen goed idee, dus na een vijftal minuten gestopt. Alleen rust kan me vooruit helpen, een paar uur aan een stuk doorslapen.
Nu de grootste pijn weg is, de schaafwonde en elleboog aan de beterhand zijn. Heb ik een beter gevoel over de pijn aan de gezwollen knie en enkel. Stappen lukt pijnloos, maar door de knieen buigen en de enkel draaien gaat moeilijk. Toch hoop ik morgen wat te kunnen steppen of op de hometrainer te fietsen. Ik moet toch stilletjes aan wat beweging hebben, ik ben niet gemaakt om niets te doen. Maar vandaag doe ik het rustig aan, ik heb een drie uurtjes kunnen slapen. overdag val ik af en toe in slaap in de zetel, maar nooit langer dan een kwartier. Dus zie ik er oververmoeid uit, en voel me ook zo, hulpeloos!!
Waar licht de pijngrens, voor ieder individu zal het anders liggen. Ik kan wat pijn verdragen, mijn grenzen verleggen, afzien. Toch zijn er atleten die er ver door heen gaan, Vinokourov om er een te noemen. Gisteren bij mijn ongeval met de scooter, heb ik buiten een gebroken elleboog, heel wat schaafwonden opgelopen, na die glijpartij over de asfalt. Linkerknie, linkerhand en linkerenkel vertoonden schaafwonden. Gisteren-avond moesten de diverse wonden een nieuw verband. Het verband kleefde in de wonden en ik wou het uitschreeuwen van de pijn. Toen dwaalden mijn gedachten af naar Vinokourov, wat moet die al een week lang verduren? Het bloed sijpelt door zijn verband heen, elke dag opnieuw, een langzame genezing! Toch blijft hij het uiterste van zijn lichaam vergen, en de pijngrens verleggen. Wat voel ik mezelf een kneusje, als ik de pijn die me te beurt valt ondraaglijk vind.
Na een elleboogbreuk ten gevolge van een werkongeval, zal ik een tijdje niet meer kunnen lopen en trainen. Net voor het binnen rijden van de fietsstalling, ging ik onder uit met de scooter, de eerste klap opgevangen met een gestrekte linkerarm. Kneuzingen aan de linkerknie, linkerhand en linkerenkel. Volgende week vrijdag moet ik naar de radiologie om te zien of een plaaster nodig is, voorlopig alleen een draagband.
Lange trage duurloop 20 kilometer, voorzichtig begin tegen de wind in. Stilletjes aan het tempo wat op gedreven, de benen waren licht vermoeid. Morgen en overmorgen lichtere trainingen, de benen wat laten herstellen. Zondag nog een alles uit de kas halen, daar tussen Kasterlee en Tielen.
Tempoloop 14.960 meter, er nog eens een lap opgeven, tempotraining. Hartslag onder controle, benen waren nog niet top, dat hoefde ook niet. Lichte pijn in de schenen, en linkerknie, de onderrug nog altijd stijf en de hielen van beide voeten waren pijnlijk, in twee woorden, half kreupel.