Ik ben Leus Frankie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Joggerke.
Ik ben een man en woon in Herenthout (Belgie) en mijn beroep is arbeider.
Ik ben geboren op 17/07/1962 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen/marathon.
getrouwd met Carine Cautaerts (hardloopster)
twee zonen Jorgi en Kenney
(hardlopers)
Vandaag 45 minuten op de ergometer, op souplesse gereden, geen reactie op de knie. De knie is bijna volledig ontzwollen, de druk onder de knieschijf neemt wat af. Ook de wonde op de knie word kleiner en het etteren is bijna volledig gedaan. Vandaag ben ik aan mijn vijfde dag antibiotica toe, nog drie dagen te gaan. Daarna heb ik nog tien dagen tot Kasterlee, dat moet haalbaar zijn, als er zich geen complicaties voordoen, en op schema kan komen, moet uitlopen kunnen. Veel meer mag ik niet verlangen, en mag ik niet riskeren, ik krijg ook nog twee kansen na Kasterlee. Misschien moet ik mijn pijlen op die twee marathons richten, Geldrop en Spijkenisse.
Vandaag een half uur op de ergometer, om te testen hoe ver het met de knie staat. Tweemaal een half uur op de ergometer met een half uurtje platte rust er tussen. Het zadel van de ergometer twee standen hoger gezet, om de knie niet teveel te plooien. Bij een geplooide knie van ongeveer 110°, is de pijn nog voelbaar, maar zeker te doen. Na enige tijd vermindert de pijn en gaat het soepelder, de fietsbeweging zonder weerstand. Ik krijg de electroniisch gereegelde weerstand niet in gang, op het display staat start pedaling. Het meeste pijn heb ik als ik de knie afdek met een verband of een lange broek, kan ik de knie niet pooien. T'is niet dat ik begin te wanhopen maar Kasterlee halen zou al een overwinning zijn.
Voor de derde dag na-een een looploze dag, ik krijg de eerste ontkickingsverschijnselen. De spierkabels worden wat weker, het gewicht gaat omhoog, ik voel me niet goed. Ik mis het lopen, dat is mijn drugs, zonder ziet er alles wat grijzer uit, zelf mijn haar. Straks probeer ik misschien wat te fietsen op de ergometer, maar de knie is alles beweeglijk. De geinfecteerde wonde ziet er oppervlakkig nochtans beter uit dan gisteren. Misschien komt het gewricht wat los als ik fiets aan de laagste weerstand, het proberen waard. Ondertussen lees ik dat er nog meer dan tweehonderd plaatsen vrij zijn voor de marathon van Kasterlee. Als je tijd hebt en je bent in vorm, moet je niet twijfelen om je in te schrijven, het is Vlaanderen mooiste.
Vandaag gaat het al wat beter met de knie, niets spectaculair, alleen de zwelling is wat minder. De beweeglijkheid is een paar graden beter, maar zelf fietsen is nog niet mogelijk. Het vocht dat uit de kniewonde komt is al iets minder kleurrijk en de pijn een beetje minder. Toch paradoxaal zeven marathons in 50 dagen, met alle mogelijke lichte overbelastingen, ik kon blijven lopen. Een stomme tak en een valpartij later, een geinfecteerde wonde en ik sta op non-actief. Zo zie je maar, vele mensen zeiden pas maar op dat je, je niet kreupel loopt, iedereen heeft zijn limiet. Mijn limiet was dus een stomme tak op een smal bospadje.....
Vandaag slecht nieuws in verband met mijn knie, na een dokterbezoek, de diagnose. Zwaar ontsoken wonden, waardoor er waterophoping is onder de huid en rond de pezen. Ik mag 10 dagen niet lopen zolang de knie gezwollen of pijnlijk is en moet acht dagen antibiotica nemen. Daar gaat Kasterlee waarschijnlijk aan me voorbij, zeker als podiumkandidaat. Het blijft nu afwachten , en zien hoelang de onbeschikbaarheid blijft duren, dan plannen. Ook de plaats in de marathon en ultracup komt in het gevaar als de onbeschikbaarheid langer duurt.
Vandaag een trage duurloop van 19.100 meter gelopen in 1:34:59, hsm 114. We zitten thuis met twee gegijzelden door de Mexicaanse griep, in quarantaine. Voorlopig ontspringen Jorgi en ikzelf voorlopig de dans, genoeg antilichamen aangemaakt. Met de knieen gaat het iets minder goed den gisteren, de wonde blijft etteren. De beide knieen doen pijn tijdens het lopen, maar ik kon ruim 1.5 uur lopen dus. Hoop ik dat het allemaal nog wel zou meevallen, morgen de volgende test. Op het programma stond een interval, maar dat zal iets teveel van het goede zijn.
Het is me gelukt, maar niet echt voor herhaling vatbaar. De eerste en laatste waren de traagste marathons. Twee windmarathons in Nederland, de eerste was de zwaarste. De laatste was het vet van de soep, en was het knokken tot het einde. Ook driemaal onder de 2:48:40 en dus sneller dan 15 km/uur. Ik kan alleen maar tevreden zijn, alleen die uitschieter is er niet gekomen.
Daar juist nog 7000 meter gelopen om de knie te testen, in 0:36:27, hsm 113. Samen met de oudste zoon Jorgi die toch moest gaan los lopen of trainen. Zeer traag begonnen en af en toe eens doortrekken, onze Jorgi kon ik niet volgen. Het was meer om de knie te testen natuurlijk, ik twijfel er nog aan of er niets is. Natuurlijk zijn de diepste schaafwonden pijnlijk, maar ook de knieschijf heeft een serieuze klap moeten opvangen en zal zich een paar dagen laten voelen. Morgenvroeg weet ik meer als de nacht rust gebracht heeft en stijfheid zich laat gevoelen. Vandaag dus in totaal 23.200 meter gelopen en dat is iets teveel de dag na een marathon.
Vandaag een trage duurloop van 16.200 meter gelopen in 1:24:10, hsm 117. Met vermoeide benen begonnen, maar toch goed gefinisht, ondanks een fikse val. Voor het eerst sinds lang weer naar het Merodese bos gegaan om Kasterlee voor te bereiden. Met de tip van de voet tegen het uiteinde van een tak, en in de lucht gecatapulteerd. Eerst op de rechterknie en daarna op de linkerknie en tenslotte op het rechterhand terechtgekomen. Zwaar geschaafde en pijnlijke knieen tot gevolg, maar de training toch verder kunnen zetten. Thuis aangekomen de modder en het steengruis uit de wonde gewassen en ontsmet. Nu is het wachten of alles op zijn plaats is blijven zitten en er geen inwendige kneuzingen zijn. Ik wou er deze week nochtans een zware trainingsweek van maken, met veel kilometers. Om de twee laatste weken richting Kasterlee aan supercompensatie te kunnen doen.
Deze morgend kunnen uitslapen dankzij het winteruur, dan de gebruikelijke boterham met choco. Twee mokken koffie, een paar keer de toiletten bezoeken, de sporttas nazien, niets vergeten! De verplaatsing naar Etten-Leur is een autorit van minder dan een uurtje rijden, een aanrader. Het is voor de zesde maal dat ik aan deze marathon zal deelnemen, met wisselend succes. Voor de inschrijving, de kleedruimte en voor een drankje moet je in de Nobbelaer zijn.
We komen daar snel volk tegen, Marc Papanikitas en Bart de Grove zijn ondermeer van de partij. Op het gemak een ice-tea drinken, de rest van de familie drinkt een warme chocomelk, even de tijd doden. Veertig minuten voor de start is het tijd om van kledij te veranderen, Wat vaseline smeren en reflexspray spuiten. Dan op het gemak naar het startvak, hier geen gedrum en nervositeit, rustig naar de eerste startrij, zonder gedoe. Om 11:30 worden we op gang geschoten, van de eerste meters voel ik dat het mijn dagje niet zou worden.
De dijspieren lijken wel te kort, en de voetpees protesteerd in volledige harmonie met de rechter achillespees. Toch kan ik het niet laten om zo goed als mogelijk op te schuiven, de eerste drie kilometer gaan in ( 0:11:11). Met een 1.5 km met wind mee, de wind zal vandaag een grote tegenstander worden, we zijn na 4 km met 4 lopers. Dat is een klein groepje na een toch normale aanvang, andere jaren is de groep zeker dubbel zo groot. De voetpees, achillespees en dijspieren doen het toch iets beter, maar het tempo is al gevoelig gezakt.
Op zes kilometer komen we door in (0:22:53) de wind doet zijn werk al, de groep met Bart verdwijnt in de verte. Ik doe mijn deel van het kopwerk, om het tempo niet teveel te laten zakken, maar we zijn ondertussen nog maar met twee. Veel recuperatie zit er dus niet in, op goed 100 meter loopt Phillip Vermoens, maar we komen geen meter dichterbij. Kilometer negen in (0:34:58) dat is voor de laatste drie km trager dan 4:00/km, ik zie de bui al hangen. De frisheid is ook ver te zoeken, de zwaardere trainingsweek zit in de benen, maar ik heb een hoger doel voor ogen.
Ik probeer mijn gedachten te verzetten en niet teveel over de wedstrijd van vandaag na te denken, positieve signalen vinden. De marathon en zeker het goed gevoel is een kwestie van een goed gevoel in het hoofd, en positief blijven denken. Kilometer twaalf in (0:46:42) weer onder de 4:00/km, ondanks we met de wind af te rekenen hebben, maar straks wind mee. Mijn gemiddelde hartslag ligt nu op 145 hsm dat is normaal goed voor een 3:50/km, vandaag amper goed voor 4:00/km. De loopgezel die nu tempo maakt ging voor een tijd onder de 2:45:00, die moet goed versnellen wind mee, om dat te halen.
Het kan ook dat hij een negatief split wil lopen, maar aan zijn ademhaling, die de mijne overstemd te horen, heb ik mijn twijfels. Kilometer vijftien gaat in (0:58:27) het zal het laatste blok van drie kilometer worden die onder de 4:00/km zal gaan. Ik beslis na de bevoorrading, het gat op Phillip dicht te lopen, we hebben nu toch wind mee hebben tot aan de eerste doorkomst. Het duurt toch twee kilometer voor ik er bij ben, toon direkt mijn goede bedoelingen en loop op kop om tempo te maken. Op kilometer achttien ( 1:10:29) loop ik zelf al 50 meter voor Phillip uit, nochtans heb ik niet het gevoel dat ik versnel.
Meer loop ik op recuperatie, hopend wat te herstellen, voor de tweede helft van de wedstrijd , die zich loodzwaar aankondigd. Halfweg komen we door in 1:23:01, Phillip is weer komen aansluiten en heeft weer de kop genomen, ik kan amper volgen. Op kilometer vierentwintig (1:34:27) moet ik Phillip laten gaan, de eenzame calvarietocht van het Joggerke neemt aanvang. Ik voel de kracht zo uit de benen vloeien, maar aan opgeven denk ik niet, het is best normaal dat ik vermoeid geraak. Marathons zijn geen joggings dat doet men niet ongestraft week na week, toch hoop ik binnen de drie uur te finishen.
Kilometer dertig in 2:00:00 rond, onder de 5 min/ km blijven lopen en mijn weddenschap is binnen , dat moet zeker kunnen. Wat karakter tonen, als er iets is wat ik bezit is het wel karakter, maak ik me sterk, ik word voorbij gelopen door Christian Cappele. Het heeft toch elke keer een knakje in het vertrouwen, kilometer drieendertig (2:13:22) het word rekenen hoeveel onder de drie uur. Een goede afleiding, want ondertussen zit de rechterheup en bil in een lichte niet overgaande kramp, op de tanden bijten en doorgaan. Kilometer zesendertig (2:26:43) De laatste bevoorrading is achter de rug en de wind is nu in het voordeel, de redding?
In de verte zie ik Christian over Phillip gaan, die op zijn beurt niet meer uitloopt op mij, ik steek een tandje bij, wie weet? Zelf met wind mee blijft het zwaar, geen al te beste dag maar ik put motivatie uit het feit dat ik weer aan 14 km/uur loop. Kilometer negenendertig (2:39:39) ik krijg het weer ontzettend kwaad, mijn rechterbeen wil precies niet meer meewerken. De laatste keer de brug over, Phillip heeft het blijkbaar nog moeilijker en verliest meter per meter, een atleet raast me voorbij. Met een laatste krachtinspanning ga ik over Phillip, de speaker kondigd mijn 7de finish op de marathon in vijftig dagen aan.
Vandaag een losloopje gedaan van 9.200 meter gelopen in 0:45:32, hsm 108. Een rustig losloopje in de druilregen, de benen toch enigzins laten herstellen. Morgen staat dus de laatste van de zeven marathons in 50 dagen op het programma. Het is de herfstmarathon van Etten-Leur, voor de 6de maal loop ik er een marathon. Met een ongewijzicht parkoer gedurende al deze jaren, maar sterk wisselende omstandigheden. Met veel wind en regen tot tropisch warm voor de tijd van het jaar, de onbekende factor. Het word zo al een zware klus, ik heb deze week iets te weinig recuperatie in de trainingen gelegd.
Vandaag een duurloop met versnellingen goed voor 12.100 meter gelopen in 0:51:20, hsm 127. Een veel te zware training zo kort voor de herfstmarathon van Etten-Leur van zondag 25-10-2009. Maar ook dat past in een breder kader naar de marathon van Kasterlee binnen drie weken. De benen voelden nochtans niet super aan, het is al een zware week geweest na Echternach. Morgen zal het pas de tweede rustige trainingsdag zijn van deze week, faré fatigé zoals Bettini deed. Het word dus een zware klus zondag in Etten-Leur, voor een 7de marathon in 50 dagen tijd. Op het programma van morgen staat een acht kilometer los lopen, en daarna wat rusten.
Vandaag een trage duurloop van 13.000 meter gelopen in 0:59:51, hsm 118. Cresendo gelopen die trage duurloop traagste km 5:45, snelste km 3:51. De benen voelden zwaar aan, met het sneller lopen ging het paradoxaal wat beter. Het zal gemakkelijker gaan als de loopefficientie beter is, technisch iets verzorgder. Niet dat ik daarin een kraan ben, het tegendeel is waar, eerder een boerenpaard. Als ik zo kan blijven doorlopen zal ik over de 120 kilometer zitten deze week. Morken een trage duurloop van 10 kilometer met een paar versnellingen.
Vandaag een tempoloop van 16.500 meter gelopen in 1:05:28, hsm 139. De halve marathon van gisteren en de marathon van zondag zaten nog in de benen. Het was moeilijk om het tempo op 15 km/uur te houden, gewoon knokken. Zeker de lange stukken tegen de wind in, was het moeilijk alleen het tempo hoog te houden. Een mens vraagt zich soms af hoe je dat in gods naam, een marathon lang vol kunt houden. Tevreden over de training, en over het karakter, dat ik het vol gehouden heb, zonder versagen. Morgen staat er een trage duurloop van 10 km op het programma, maar er kan wat bijkomen.
