Ik ben Leus Frankie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Joggerke.
Ik ben een man en woon in Herenthout (Belgie) en mijn beroep is arbeider.
Ik ben geboren op 17/07/1962 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen/marathon.
getrouwd met Carine Cautaerts (hardloopster)
twee zonen Jorgi en Kenney
(hardlopers)
Vandaag is het tijd voor mijn derde marathon in 15 dagen, de Leie-Marathon. De valling is iets beter dan gisteren, maar verre van gedaan, de benen voelen loom aan. Het is de eerste maal dat ik drie weken na een, een marathon ga lopen, hoe verteer ik dat? Volgens mij is het op mentaal vlak, waar de kans op succes en falen het grootst is. De pijn in de benen zal er na 25 kilometer zeker zijn, gewoon omdat het herstel, na een marathon langer dan een week duurt, het is mentaal dat je door de muur heen moet. De weersomstandigheden lijken op dit moment mee te vallen, alleen de windrichting is onzeker. Binnen een uur vertrekken we richting Deinze, en lopen we een mooie wedstrijd.
Vandaag losloopje van 8.300 meter gelopen in 0:41:14, hsm 108. De valling is nog iets erger dan gisteren geworden, keelpijn, verstopte neus. Zelf onder de schouders aan het zakken, en een zware hoest, zware ademhaling. Het word een dubbel op zijn kantje, slechter mag het niet worden, of ik start morgen niet. De benen voelden bijgevolg zwaar aan, het liep langs geen kanten. Maar laten we positief denken, en morgen een goede Leie-marathon lopen. Er moeten nog heel wat punten gesprokkeld worden voor de marathon en ultracup.
Vandaag een trage duurloop van 10.600 meter gelopen in 0:47:30, hsm 118. Het was ongeveer dezelfde training als verleden vrijdag, maar iets minder intensief. De benen voelden wel iet beter aan dan gisteren, alleen de ademhaling vlotte niet. Een achttal versnellingen over 200 meter, met 200 meter aan trage duurloop ertussen. De versnellingen op de gravelpiste gedaan, en wind in de rug, maar niet vol uit gelopen. Het is de bedoeling de spieren voldoende te prikkelen, zonder in het rood te gaan. Morgen staat er een losloopje van acht kilometer op het programma.
Vandaag een trage duurloop van een uur, 12.470 meter gelopen, hsm 111. Deze keer een minder goed gevoel, mijn snotvalling is geevolueerd naar een valling. Hopelijk is tegen zondag het ergste leed geleden, want het beperkt de ademhaling. Gisteren op het werk, de al fragiele buikspieren en de rechterbil licht geforceerd. Vandaag is nog maar eens gebleken hoe zwaar het kan zijn tegen de wind in te lopen. De eerste drie en de laatste drie kilometer tegen de wind in, de overige zes wind mee. Nog eens gewoon op de weg gaan lopen, om de voetpees en de achillespees te testen. Het viel al bij al nog mee, nog het meest last gehad van mijn dikke teen, een blauwe teennagel. Morgen staat er een 10 kilometer lange trage duurloop met een paar versnellingen op het programma.
Vandaag een tempoloop van 15.200 meter gelopen in 0:58:25, hsm 136. Zelf ik ben verbaast dat het blijft lopen, drie dagen na de marathon een tempoloop. Ik had verwacht dat er meer verval zou op zitten, maar het herstel gaat vlot. De hartslag was wel iets hoger als verleden woensdag, maar de tijd 56 sec sneller. Het gevoel in de benen was ook beter, ik heb wel het tempo laten zakken, de laatste zes km. De pijn in de voet en achillespees was snel over, de heup en bil blokkerden bij het vorderen van de km's. Laat ons zeggen dat ik daarom het tempo laten zakken heb, geen risico's nemen op training. Een kopvalling kan ook de reden zijn voor de hogere hartslag, hoewel normaal bij dit tempo. Deze morgend de rusthartslag gecontroleerd, een conditie waarde meter, resultaat een mooie 38 hsm. Voorlopig houd het lichaam goed stand, het is ook nog maar de tweede etappe van de tien. Morgen staat er een trage uurloop op het programma, Stretchen, koelen en volta-patch kleven voor vandaag.
Vandaag een trage duurloop gelopen van 11.000 meter in 0:52:59, hsm 114. Het herstel na mijn tweede marathon in acht dagen vorderd langzaam maar zeker. Vandaag was het na een kilometer al vrij goed aan het loskomen, die spieren. Veel snelheid zit er wel nog niet op, maar ik mag niet teveel verlangen. Het is zelf zo dat de tweede dag na de wedstrijd, normaal mijn slechtste dag is. De rechter heup, bil dij en achillespees en de linker voetpees, zijn actief aan het herstellen. Morgen staat er een duurloop van vijftien kilometer op het programma.
Het is vroeg opstaan deze zondagmorgend, om zes uur licht ontbijten, en dan richting Nieuwpoort. Zo rustig op de baan, zou het altijd moeten zijn gewoon zalig, ruim op tijd aangekomen in Nieuwpoort. Boven de vismijn is de inschrijving en ophaling van de wedstrijdnummers, alles verloopt vlot. Alleen de lange files voor de mannen-wc zijn vervelend, zeker als je nog een paar bezoekjes moet brengen. Maar tussendoor was er een blij weerzien met zes leden van de nationale Belgische ulra-ploeg.
Ik ben wel niet zeker van mijn onderneming een week na de Maas en Waal, die niet verliep als gewend. Buiten kwam de geruststelling de wind blaasde in het voordeel en het was 16°, ideale omstandigheden. Ik nam me voor niet te snel te starten en zo lang mogelijk te overleven in een mooi compact groepje. De wedstrijd werd op gang geschoten, tien mannen gingen er van door als gestoken door een wesp. Ik volg in een groepje van vier, na twee kilometer blijven we op een tachtig meter gangen van een viertal.
In een opwelling besluit ik er naar toe te lopen, daar gaat mijn plan van een rustig begin, aard van het beestje. Doorkomst na drie kilometer ( 0:11:05), gesteund door de rugwind loop ik het gaatje meter per meter dicht. Een van de drie andere atleten heeft de achtervolging ook ingezet, kilometer zes (0:22:05) kunnen we aansluiten. In deze groep zitten onder andere Gino Casiers en Eric Bartholomeeusen, we zijn nu met zes atleten. Het is een mooi parkoer meestal langs de ijzer, en goed beloopbaar asphalt, kiloometer negen in (0:33:13).
Soms heb ik de indruk dat het net iets te snel gaat, voor de benen, maar de hartslag zit goed aanklampen dus. Aan kilometer tien, bij een bevoorrading, die overigens zeer goed was, geraak ik op kop van de groep. Kilometer twaalf (0:44:23) nu doe ik meer dan het deel van mijn werk, en de benen zitten op de limiet. Af en toe geeft Gino er een snok aan, en dan loop ik het gat dicht, maar het kost veel krachten, zo vroeg in de wedstrijd. Na vijftien kilometer (0:55:36) ga ik een eerste keer in het rood, en voel direkt dat de benen niet fris genoeg zijn.
Ik zet me achteraan de groep en ga nu zo lang mogelijk aanklampen, en de hartslag in het oog houden. Op kilometer achttien (1:07:07) ben ik al een kilometer alleen aan het lopen, de laatste drie in 11:30. De hartslag is wel gezakt onder de 145 hsm, het word weer een lange solotocht tot de finish, nog 24 kilometer. Ik probeer wat ontspannen te lopen, maar dat lukt niet echt, de heupen verkrampen, en de rechterbil doet pijn. Kilometer eenentwintig (1:18:56), mijn tempo zakt verder weg, en de km-aanduiding is al 150 meter meer dan de Garmin.
het parkoer is uiterst vlak, maar soms moeten we van het jaagpad weg en is er een lichte klim naar de hoger gelegen baan. Na vierentwintig kilometer (1:31:03), is het tempo onder de 15 km/uur gezakt, de benen voelen ook zwaar aan. Ik vrees voor een zelfde scenario als verleden week, maar als ik naar mijn hartslag kijk, die is gezakt tot 141 hsm. Dus steek ik een tandje bij en probeer de ademhaling te controleren, kilometer zevenentwintig in (1:42:54). Het tempo ligt weer boven de 15 km/uur en ik loop in op de elfde in de wedstrijd, een extra motivatie.
Het jaagpad ligt er hier veel slechter bij te bol, en de voetpezen en achillespees beginnen te protesteren. De hartslag is al een tijdje tegen de 147 hsm, en nog voor kilometer dertig (1:54:48) heb ik de tiende plaats te pakken. Er is een atleet uit de wedstrijd gestapt, lang kan ik niet geniete van deze plek, want ik word op mijn beurt voorbijgesneld. Het is een jonge atleet, Karel Moerman, ik kan niet aanpikken het is knokken nu, om het tempo er in te houden. Zowat alles aan mijn benen doet pijn, kilometer drieendertig (2:06:56), het verval is nu onvermijdelijk, op de tanden bijten.
Het aftellen is begonnen, de kilometer-aanduiding van de wedstrijd is nu tweehonderd meter meer dan de Garmin. Kilometer zesendertig (2:19:26) 4:10/km, het tempo moet boven de 14 km/uur blijven, maar de benen doen pijn. Volhouden maan ik mezelf aan, er zit nog een mooie tijd in, en het einde van de marathon naderd zienderogen. Het parkoer golft hier een beetje op en neer, niets spectaculair maar genoeg als de brandstof bijna op is. Kilometer negenendertig (2:32:16), ik hoor kort na mijn pasagge, de aanmoedegingen voor mijn achtervolger.
Dus probeer ik nog wat te versnellen om die elfde plaats vast te houden, eens Ieper binnen is het draaien en keren. Een mooie stad, ik was er nog nooit geweest, maar veel tijd voor de mooie plaatjes is er nu niet, blijven beuken. Af en toe een streepje kassei, die mij herinnerd aan de voetpeesontsteking, laat de finish er snel zijn. De aankomst in Ieper is prachtig gelegen op de grote markt, Carine maant me aan te versnellen, de achtervolger is genaderd. Ik kan er nog een mooi sprintje uitpersen en eindig elfde in 2:46:44, vijfde 45+,maar toch tevreden met de prestatie.
Vandaag een trage duurloop van 10.500 meter gelopen in 0:52:29, hsm 113. Met zware benen, pijnin de voetpees, acchillespees en dikke rechterteen. Alles zat wat vast, het was echt volledig verkrampt lopen, traag lopen. Na acht kilometer kwamen de spieren en pezen los en kon ik zowaar versnellen. Om toch nog een totaal gemiddelde te halen van 12 km/uur, niet slecht!. Na de gegevens van de IFF-Marathon nader bekeken te hebben, moet ik tot de vaststelling komen dat ik er uit gehaald heb wat er in zat. Een week meer herstel had waarschijnlijk een supertijd gegeven, in ideale omstandigheden. Morgen staat er een trage duurloop van tien kilometer op het programma.
Vandaag een losloopje van 8.300 meter gelopen in 0:41:06, hsm 106. De benen voelden niet super aan, maar dat is meestal als ik me moet inhouden. Ik hou de hartslag in de gaten, dat is een van de betrouwbare waardemeters. Morgen staat het Vlaams en Belgisch Kampioenschap Marathon op het programma. De organisatie is dit jaar toevertrouwd aan de IFF-Marathon, tussen Nieuwpoort en Ieper. Ze voorspellen voor morgen een noordoosten wind, dus eerder in het voordeel. We hopen dus een goede tijd neer te zetten en een podiumplaats bij de 45+. Het word natuurlijk afwachten, hoe de benen gaan reageren, een week na de dijkenmarathon. En hopen op een superdag, anders word het een trainingsdag, nog uitdagingen genoeg. Toch hoop ik op een tijd onder de 2:48:00, de omstandigheden lijken ideaal.
Vandaag een duurloop met versnellingen van 10.500 meter gelopen in 0:45:46, hsm 123. Niet van mijn slimste misschien, zo kort voor de marathon, maar veel tijd voor variatie is er niet. Die variatie die bloednodig is om de spieren te prikkelen en het bloed wat sneller te laten circuleren. Zodat spieren en pezen, geen te eentonige belasting krijgen, en vast komen te zitten. De gulden middenweg vinden tussen overbelasting en onderbelasting, het juiste rime zoeken. Zes dagen tussen twee marathons is wat kort om genoeg recuperatie en variatie te trainen. Het is voor mij een moeilijke evenwichtsoefening, een ondekkingsreis in het onbekende. De ambitie en het doel zijn niet vanzelfsprekend, maar we gaan er voor. Morgen acht kilometer loslopen, en zondag de Flanders-Fields Marathon.
Vandaag een trage duurloop van 11.100 meter gelopen in 0:51:56, hsm 113. De benen voelden weer iets beter aan, nog niet top, maar dat is voor zondag? Het was een ideaal loopweertje, 17° licht briesje, en het mocht kalm aan gelopen worden. Nu is het de bedoel om zo goed als mogelijk te herstellen van de Dijkenmarathon. Zondag staat het Belgisch Kampioenschap Marathon op het programma tussen Nieuwpoort en Ieper. Spijtig genoeg staat deze marathon niet op de lijst van de marathon en ultra cup. Dus is het weer deelnemen met een dubbele gedachte, doorgaan als het goed gaat, Afremmen en sparen voor de volgende als de benen niet echt mee willen. Er volgen normaal nog acht marathons dit jaar, dus het is wachten op een superdag. Morgen staat er een trage duurloop van 10 kilometer met een paar versnellingen op het programma.
Vandaag een tempoloop van 15.200 meter gelopen in 0:59:21, hsm 130. Het hart heeft de inspanningen zeker verteerd, een gemiddelde hsm van 130. Ik heb er zo mijn twijfels over, of die gegevens volledig juist zijn, maar de grafiek is logisch. De benen voelden niet zo super aan, hoewel ik best tevreden ben met het tempo. Voor de rest van de week gaat de voorzorg naar uitrusten en de ontstekingen verzorgen. Het zijn er heel wat voor het moment, achillespees, voetpezen, heup, bil, buikspier, adductoor. Ik heb het geluk dat we vier dagen economisch werkloos zijn, tot en met maandag. Dus heb ik tijd voor het herstel wat beter te laten verlopen en rusten. Morgen staat er een trage duurloop van 10 kilometer op het programma.
Vandaag een duurloop van 10.500 meter gelopen in 0:47:06, hsm 127. Amper twee dagen na de marathon een duurloop van 10.500 meter. De benen zijn in sneltempo aan het herstellen, alleen de hartslag verraad, vermoeidheid. De warmte was vandaag ook het zwaarste element in de training. Afgewerkt tegen 4:30/km, om mezelf te bewijzen dat zondag in uitzondering was. Het was de laatste zes kilometer van de marathon dan ook meer uitlopen, dan tempo lopen. Gelukkig heb ik veel herkansingen, en moet ik er niet alles uitpersen in de marathons. Morgen staat er een duurloop van vijftien kilometer op het programma.
Vandaag een trage duurloop van 10.200 meter gelopen in 0:50:08, hsm 115. De voetpees deed enorm pijn bij het vetrek, maar geleidelijk aan ging het beter. Waarschijnlijk word de doorbloeding gestimuleerd en komt de pees op lengte. Van de achillespees had ik veel minder last, maar ik zal voor de rest van de wee, veel moeten stretchen, ijs leggen en Volta-Patch kleven, om alles onder controle te houden. Om terug te keren op de iets mindere prestatie van gisteren, in de Maas en Waal marathon. Ik ben natuurlijk veel te snel vertrokken, als je dan geen superdag hebt betaal je dat dubbel cash op het einde. De bedoeling was om niet alleen het volledige traject alleen te moeten lopen. Helaas voor mij ging het vijf seconden de km te rap, maar ik ben blij de finish gehaald te hebben. Dat is dan ook het nadeel van de kleinere marathons, te weinig atleten, het niveau te laag. Het voordeel is dat je daar gemakkelijker in de prijzen kunt lopen. Morgen staat er een trage duurloop van tien kilometer op het programma.
Na het licht ontbijt, trokken we met gans het gezin op, voor een dagje Nederland. Ruim op tijd vertrokken, dat zou geen luxe betekenen, De wegenwerken in Nederland, zijn nog van grotere omvang als in Belgie, zeker nabij de grote steden. De nieuwe stukken ring en de klavererbladen, die de gps niet kent zijn talrijk. Maar toch geraken we op tijd op de bestemming, Beneden-Leeuwen in Provincie Gelderland.
We komen veel bekende gezichten van de Marathon en Ultracup tegen, altijd leuk. Het is de tiende maal dat de Dijkenmarathon word georganiseerd, een jubileum-editie. Ik vertrek samen met een volle laatste bus richting Altfrost, waar de start van de marathon is. De opkomst is redelijk te noemen, met ruim 130 atleten staan we klaar,voor ons volgend avontuur. Spijtig genoeg voelen we de wind aanwakkeren nog voor het startschot gegeven word.
Bij de start sta ik op de tweede rij, het startschot word gegeven, vier man stuiven er van door. De mannen gaan voor het parkoersrecord van Lucien Taelman (2:40:28) te breken. Ze hebben besttijden op hun naam staan tussen de 2:29:00 en de 2:37:00, dat moet lukken. Door de tragere deelnemers op de eerste rij, moet ik al een extra inspanning leveren, om tot bij Bart de Groove te geraken, de winnaar van verleden jaar, die hoop ik tot 21 km te volgen.
De vier mannen voor aan lopen na drie km (0:10:56) al ruim 100 meter voor ons uit. Het zijn Jay Sauer, Arthur schramade, filip Rondelez en Milan Perc, succes mannen tot aan de aankomst. De benen voelen echt niet goed aan en tussen km vier en vijf beslis ik te lossen bij Bart, te hoge hsm! Een kleine vijftig meter achter mij loopt Kees ven Helmond, die ook voor een tijd onder de 2:40:00 gaat. Kees proberen volgen, want na een eerst lus van 7 km, lopen we tot km 27 met de wind tegen.
Km zes (0:22:19) komt Kees aansluiten, ik direct in zijn spoor, Kees loopt aan 03:45/ km. Het voelt iets comfortabeler aan dan de 3:39/km van de eerste drie km, maar ik moet nog forceren. Spijtig genoeg heb ik een mindere dag vandaag en het zwaarste komt er nog aan 20 km tegen de wind. Dit is vrijwel onbeschut op de hoge dijken de toppen van de maisvelden liggen ruim een meter dieper. Bij km negen (33:34) komen we terug aanslluiten bij Bart, met drie zolang mogelijk bijeen blijven.
Gelukkig blaast de wind niet altijd uit volle kracht, Kees doet het meeste van het kopwerk. Ondanks de slechte benen neem ik af en toe eens over, maar dan loop ik al in het rood, hsm boven de 150. Ik besef nu al dat het een pijnlijke zaak word om de finish te halen, en ik moet nog ruim 32 kilometer. De drankposten staan dramatisch slecht geplaatst, telkens buitenkant van een grote bocht. Kees en Bart hebben een fietsbegeleider mee, ik verlies 20 meter bij de drankpost, maar knok me terug in hun spoor.
Bij km twaalf (0:44:49) moet ik ze laten gaan, zelf zonder op kop te lopen blijft mijn hartslag boven de 150 slagen. Nog 15 kilometer alleen op de hoge dijken tegen de wind opboksen, met nu al pijnlijke benen, dat komt niet goed. Km vijftien (0:56:35) Kees en Bart lopen al een 150 meter voor me uit, en mijn hsm gemiddelde is 147. Wil ik proberen nog wat te herstellen zal deze nog wat moeten zakken, ik probeer een aangenaam tempo te vinden. Maar het zware gevoel in de benen gaat niet over, ik kan zelf niet genieten van het prachtige landschap.
Ik probeer de gedachten toch wat laten af te dwalen, door de prachtige vergezichen, maar de pijn overheerst. De toeschouwers zijn van de partij in de pitoreske dorpjes die we passeren en moedigen ons fel aan. Bij kilometer 21 (1:20:47) zie ik een bord Beneden-Leeuwen 7 km, ondanks de pijn laat ik me niet verleiden. De linkervoetpees en rechter-achillespees beginnen ook te protesteren tegen het geweld die ik hen aan doe. Zevenentwintig kilometer ver (1:45:15) het gevecht tegen de wind is gedaan, ik ben uitgeput, maar nu heb ik wind mee.
Het vet is van de soep, ik neem twee extra druivesuikers in en drink wat cola, maar de suikers voeden de spieren niet. Kilometer dertig (1:57:32) de tank is nu echt leeg, elke pas doet pijn, ik moet het tempo nog laten zakken. Maar als ik de laatste 12.200 meter in het uur loop kom ik nog ruim onder de drie uur aan, een van de doelstellingen. De volgende zes kilometer gaan in 0:27:50, nu word het echt aftellen zesendertig kilometer (2:25:22) nog zes te gaan. Ik probeer me sterk te houden maar de enen atleet na de andere loopt me voorbij, gelukkig allemaal van de halve marathon.
Maar echt goed voor de moraal is het niet die soepel lopende atleten, die dit stukje ellende voorbij razen. Kilometer negeendertig (2:37:34), die muur ik geraak er niet over, die slagen van de hamer ik raak er niet voorbij. De kilometers lijken eindeloos lang, de laatste drie draaien we ook weer tegen de wind in, of denk ik dat alleen maar. Nog vijfhonderd meter te gaan Carine, Jorgi en Kenney zijn me komen op halen en schreeuwen me naar de meet. Ik finish als zevende in 2:54:06 en eerste in mijn categorie, amper negentig seconden later komt de tweede 45+ binnen.
