Ik ben Leus Frankie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Joggerke.
Ik ben een man en woon in Herenthout (Belgie) en mijn beroep is arbeider.
Ik ben geboren op 17/07/1962 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen/marathon.
getrouwd met Carine Cautaerts (hardloopster)
twee zonen Jorgi en Kenney
(hardlopers)
Vandaag was het tijd voor de laatste natuurmarathon van het jaar, de t'is voor niks marathon in Geldrop. Er waren veel deelnemers van de marathon en ultra cup, er zijn veel die hun bonuspunten komen ophalen. Dat zit er voor mij niet in, ik heb een paar wedstrijden niet kunnen lopen omdat ze afgelast werden, maar ook door blessure. Ik had vandaag een doel in deze halfzware natuurmarathon, onder de drie uur finishen, en dat voor de zestigste maal. Het kon ook mijn zeventigste marathon worden waar ik de finish haalde, een feestdag kon het dus worden, vandaag. De sint schoot de wedstrijd op gang, na vijfhonderd meter nam ik de kop van een groep van een tiental atleten. Volgens mij waren dat er een paar teveel, dus moest er wat tempo gemaakt worden, om de groep wat uit te dunnen. Na twee kilometer was het zo ver, we waren nog met vier, Ralph Preibisch, Gino Decock, en Nid Rumphakwaen. Je moest geen kenner zijn om te zien dat ik de mindere was, Gino nam de kop, we gingen een strook van zes km tegenwind. Dat in een Heide gebied zonder bescherming, de anderen waren niet van plan over te nemen, ik probeerde korte beurten te helpen. Mijn vrouw was mee met de mtb, maar mocht niet in onze buurt blijven zolang ik deel uitmaakte van de kopgroep. Gino speelde het wel slim door iedereen aan de koord te laten lopen om een klein beetje uit de wind te blijven. De laatste vijfhonderd ging ik nog maar eens op kop lopen tegen de wind in, de hartslag was al 150 hsm, tegen de overslag. Ik wist van de vorige edities dat we nu een stuk van tien kilometer wind mee hadden, en dat was niets te vroeg. Het was de bedoeling te lopen op hartslag en ik liet de drie beteren gaan om me te concentreren op mijn opgelegde taak. De hartslag laten zakken naar 140 hsm en krachten sparen want na vijftien kilometer komt het zwaarste er nog maar aan. Ik heb mijn vrouw aan mijn zijde en een langgerekte klaagzang moet ik aanhoren, het hobbelt het stremt het is zwaar. Maar dat weet ik natuurlijk uit ondervinding, Het hobbelt en het stremt en het tempo onderhouden en gewoon lopen was al lastig. Toch moet je de focus houden en je concentreren op je doel, het doel was onder de drie uur finishen en me niet murw lopen. Half marathon kom ik door in 1:25:30, ik ben binnen de tijd die ik wou halen maar zoals reeds gezegt het zwaarste moet nog komen. Ik moet toegeven dat het parkoer onder deze omstandigheden nog zwaarder is dan dat van Kasterlee, het mul zand is maal vier. Na vijfentwintig kilometer is Gino aan het stappen, het parkoers heeft hij onderschat en wat komen gaat is nog zwaarder. In een zanderige strook gaat Carine onderuit, in die bocht zeker dertig centimeter los zand, een crosser neemt zijn fiets op de schouder. Daarna kwam er nog een stuk van vijfhonderd meter los zand, gelukkig staat de wind hier ook schuin in de rug, het is zoeken waar lopen. Carine moet meer dan haar lief is afstappen, en als ze terug komt en de wind zit tegen maan ik haar aan om me uit de wind te zetten. Hard zijn dat is mijn devies, gaan al doet het pijn, maar kan je dat van iemand anders verwachten? dat is er net iets over maar ik besef het niet. Het voelt keihard aan, ook ik heb het ondeschat we komen weer in een heide gebied en de wind heeft er vrij spel, het is beuken en knokken. Eigen schuld dikke bult, de strook van de boer van ???? normaal modder tot aan de enkels of erger, maar nu geloof het of niet los zand. Carine moet weer nan de mtb dus het is zwaarder als gewoon wat los zand, nu besef ik dat het nog superzwaar word het mulle zand komt eraan. Het lijken wel zandduinen en de volle wind tegen, het tempo zakt zodanig, een slak in los zand, uitgwaaid en mijn slijmspoor raakt zoek. Ik moet de focus houden als het kan tempo maken, zo niet, niet in het rood gaan maar overleven, het klinkt overdreven maar het is zo. Zelf mee maken zou ik zeggen maar dat kan normaal alleen als het een maand droog blijft, niet een alledaagse gebeurtenis, zelf niet wekelijks. Het hobbelt ener is zand dat het een lieve lust is, ik schat niet meer als tien hoogtemeters maar het is bijna geen meter vlak, ongelofelijk. Carine blaast en zweert dat dat het de laatste keer is als ze de volgende zandheuvel niet omhoog geraakt, toch motiveerd ze zichzelf opnieuw. Ik had nooit gedacht dat de meserie van mijn vrouw mij zo kon motiveren, ook bij mij is het op, maar dat mag ik niet laten merken. Zelfbehoud zo noemen ze dat, ik ben nog niet versleten, ik kan het nog, veel trager als enkele jaren geleden en ik moet mijn kousen optrekken. De kilometers worden afgeteld, de plaats lijkt veilig, maar die tijd onder de drie uur, wetend dat het officieel 42.500 meter is? Ongelofelijk hoe lang 2500 meter wel kan zijn, toch haal ik mijn doel 2:58:34, en een mooie derde plaats in dit deelnemersveld. Toch ook een proficiat voor mijn vrouw Carine die ook veel karakter heeft moeten tonen om dit tot een goed einde te brengen.
Vandaag een recuperatieloop van 8.350 meter gelopen in 0:39:52, hsm 109. De benen voelden vermoeid aan, het gaat op en af met het gevoel in de benen. Met de rusthartslag gaat alles uitstekend, en de testen van de polar geven een uitstekende conditie aan. Toch heb ik niet het gevoel in een goede conditie te zijn, het niegt eerder naar middelmatig. Hoewel als je een marathon onder de drie uur kan lopen, laat staan een natuurmarathon, mag je niet klagen. Voor morgen hoop ik op een goede dag en met een goed gevoel de natuurmarathon te finishen.
Vandaag een duurloop van 10.500 meter gelopen in 0:46:30, hsm 119. Een duurloop met tien versnellingen van tweehonderd meter, de eerste na vijf kilometer. De benen voelden nog niet super aan maar het was ook niet slecht, dus toch tevreden. Het is de laatste werkdag van de week, daarna een lang week-end van tenminste drie dagen. Zoals altijd een dag verlof na de marathon, en we zitten aan het eind van het ijsseizoen. Dus kunnen er nog een of twee dagen economisch werkloosheid bijkomen, het zou goed uitkomen. Tegen het einde van het marathonseizoen een paar dagen meer kunnen recupereren en rusten. Rusten na de dagelijkse training weliswaar, ik blijf een believer van elke dag sporten. Voor mij is sporten lopen dus loop ik elke dag en voorzie wel een of andere recuperatietraining. Zondag in Geldrop loop ik de halfzware marathon op hartslag en hoop natuurlijk onder de drie uur te finishen. Het kan mijn zeventigste marathon worden en de zestigste onder de drie uur, twee nieuwe vooruitzichten voor één. Morgen staat er een korte recuperatietraining in de vorm van acht kilometer los lopen op het programma.
Vandaag een recuperatieloop van 10.500 meter gelopen in 0:51:17, hsm 108. Het ging wat moeizaam vandaag, de benen liepen snel vol en het tempo lag vrij laag. Ik had een zweetjasje aan gedaan, omdat het een korte trage training betrof. Zo kon ik toch nog eens lekker zweten, het bovenlichaam moest er aan geloven. Maar aan de bovenbenen voelde het koud aan met alleen de korte loopshort. De conditie en het loopgevoel lijken zo wat wisselvallig te zijn, en dus is het hopen op een goede dag, zondag. Morgen staat er een duurloop met versnellingen op het programma tien kilometer lang.
Vandaag een interval van in totaal 15.000 meter gelopen in 0:56:33, hsm 135. Een interval gelopen met een goed gevoel in de benen, ik had kracht genoeg voor snelheid te ontwikkelen. Het waren tien maal een snelle kilometer ( 03:25/km - 03:55/km) en tienmaal 500 meter normaal (03:50/km - 4:33/km). Neem de eerste reeks weg en de tijden liggen dichter bij mekaar, maar ik raak moeilijk in gang. Ik had goed wat reflex-spray gespoten en op een klein verzetje met de fiets naar het sportcomplex gereden. Toch was dat niet genoeg om de spieren op temperatuur te krijgen, ik zou nog een rondje moeten inlopen, om goed te zijn. Het goed gevoel in de benen was het belangrijkste, hoewel de laaste kilometer aan 03:25 toch zwaar aanvoelde. Een brandend gevoel in de bovenbenen die duid op het limiet dat de benen na deze trainingsperiode aankunnen. Ik moet toch tevreden zijn en de volgende marathon met gerust hart aanvatten, aangezien ik op hartslag wil lopen. De T'is voor niks marathon in Geldrop is een halfzware natuurmarathon zoals de laatste in Kastelee, maar nog meer onverhard. Het grootste probleem is er de juiste weg te blijven volgen, met al de plakaten die er hangen word er soms verkeerd gelopen. Morgen begint de recuperatieperiode van drie dagen met een recuperatieloop van tien kilometer.
Weersverwachting Geldrop deze week
Vandaag een trage duurloop van 15.200 meter gelopen in 1:10:32, hsm 117. Dezelfde training als gisteren, op hetzelfde parkoer, maar aan een hogere intensiteit gelopen. Zo kon ik vaststellen dat de benen nog wat vermoeid aanvoelden en ik had wat last van een stijve rug. Ik was deze morgend nog naar de tandarts geweest, en de resterende tanden in orde laten stellen. Weer een verdoving in de buurt van de sinussen en dat heb ik weer gevoeld tijdens het snuiten van de neus. Maar tegen deze avond is het leed geleden, en dan kunnen we nog eens alle snot eruit snuiten. De benen voelden zoals gezegt nog wat zwaar aan, als ik op een wat gemakkelijker strook kwam ging het beter. Ook als ik de snelheid wat minderde waren de quadriceps minder gevoelig, ook de heup voelt wat voos aan. Ik heb daar s'nachts nog het meest last van en word daar minimaal eenmaal wakker van, ondanks de pijnstiller. Het is iets dat ik er bij moet nemen, zolang als ik blijf lopen, het is een ontsteking die opkomt als ik loop. Door de verkalking op het gewricht waar de grote bilspier over schuurt en zo geirriteert geraakt en uitdeint naar de hamstring. Morgen staat er een interval van in totaal vijftien kilometer op het programma, met tien snelle duizenden.
Vandaag een trage duurloop van 15.200 meter gelopen in 1:13:03, hsm 113. Ik had wat last van zware benen, na de tempoloop van gisteren, die heeft blijkbaar kracht gekost. Een training waar van tien kilometer door de Merodese bossen in herenthout, dat er schitterend bijlag. De zichtbaarheid was wel klein, door de dichte mist, dat gaf het Merodese bos iets onheilspellend. Ook de vochtige bladeren zorgden voor wat gladheid, maar het was overwegend goed beloopbaar Het ging dus niet te snel en dus kon ik alle obstakels die er toch waren gemakkelijk inschatten. Ik heb duidelijk nood aan wat onverharde ondergrond, om voet en achillespezen wat te sparen. Ook het evenwicht en de stabilisatie worden zo wat op de proef gesteld, en vraagt wat meer van de spieren. Al bij al een nuttige training, om de verzuring uit de benen te lopen, en de algemenen conditie op peil te houden. Morgen staat dezelde training over dezelfde afstand en hetzelfde parkoers op het programma.
Vandaag een tempoloop van 20.300 meter gelopen in 1:19:22, hsm 141. Het was toch een kleine verrassing dat ik aan 3:55/km kon blijven gaan. Zo'n tien seconden de kilometer sneller als verwacht, dat wil zeggen dat ik goed herstel. Natuurlijk zou het nog een tien seconden de kilometer rapper moeten kunnen, maar komt dat nog terug? Toch ben ik meer dan tevreden met deze training en hoop dat het in die richting verder evolueer. Ik voel aan dat de benen het nog moeilijk hebben aan een tempo dat hoger ligt dan 4:00/km. Het hart kan dit ritme probleemloos aan, ik heb dit jaar nog maar weinig in het rood kunnen gaan. Zoals reeds aan gehaald zou ik eens veertien dagen moeten kunnen rusten en dan een opbouw van dertien weken. Maar de seizoenen zijn zo uitgerokken en duren tien maand, zodat er weinig rust en opbouw ingeplant kan worden. Morgen staat er een trage duurloop van elf kilometer op het programma, rustig wat herstellen.
Vandaag een recuperatieloop van 14.100 meter gelopen in 1:08:51, hsm 110. De benen actief laten recupereren was de bedoeling, 138 km gelopen de zeven laatste dagen. Een mooi aantal zo laat op het seizoen, een seizoen dat nog vier weken duurt tot de marathon van Spijkenisse. Veel rust zal er niet zijn na Spijkenisse, want de opbouw naar volgend seizoen begint binnen vijf weken. Zo blijven we bezig en veel ruimte om te herstellen en op te bouwen is en er niet, hoewel ik toch iets moet verzinnen. Januari zal in het teken staan van de opbouw, en half februari begint het marathon en ultra seizoen weer. Ik moet zeggen dat ondanks de vele kilometers de goesting en de moed er nog is om verder te trainen. Zolang het een plezier is de loopschoenen aan te trekken volgt de rest ook wel, voorlopig blijf ik het goed vinden. Morgen staat er een tempoloop van twintig kilometer op het programma, aan een gemiddelde van 4:05/km.
Vandaag een duurloop van 13.100 meter gelopen in 0:57:04, hsm 127. Het was een zware training na de lange trage duurloop van gisteren, een duurloop. De benen moesten dus tegen minstens 4:35/km gaan, om van een duurloop te kunnen spreken. Al van de eerste kilometers zat ik in het juiste tempo en dus werd het een gemiddelde van 4:21/km. Niet dat het van harte ging, het was afzien, maar wel de leuke manier als je weet dat het doel gehaald word. Op zo'n een dag als vandaag is het moeilijk te vatten dat ik op een parkoer als Kasterlee 4:08/km haal. En zeggen dat ik zwaar ontgoocheld was, alles in zijn perspectief plaatsen is dus nodig, soms moeilijk. Je kunt het een niet, met het ander vergelijken, je werk naar een doel en hoopt dat doel te realiseren. Zo wel op training als op wedstrijd, opbouwen en pieken naar de prestatie, waar je achteraf fier op terug kan kijken. Morgen staat er een trage duurloop van veertien kilometer op het programma tegen 5:00/km.
Vandaag een lange trage duurloop van 30.300 meter gelopen in 2:26:45, hsm 114. Een bevlieging van het moment, langs het Kempisch kanaal gelopen en blijven gaan. Na 15.150 de afstand die ik gisteren gelopen had maakte ik een u-bocht en ging naar huis. De volle 15.150 meter terug, zodoende verzamelde ik de respectabele afstand van 30.300 meter. Het is vier dagen na de marathon van Kasterlee, dus deze lange trage duurloop is ook een karakterloop. Een die de uithouding wat beter op punt moet zetten, vandaag was die zeker in orde, het ging goed. Toch was ik tevreden dat ik weer thuis was want echt warm is het niet, gelukkig was er bijna geen wind. Ik had ook niets mee van drinken en eten, gewoon om dat het niet de bedoeling was zo lang te lopen. Maar kom de lange duurloop zit er op en ik kan de testloop van zondag op twintig kilometer houden. Voor morgen staat er een duurloop van dertien kilometer op het programma.
Vandaag een duurloop van 15.150 meter gelopen in 1:05:38, hsm 125. Tegen 13.8 km/uur gelopen, de benen herstellen normaal, het is een goed gemiddelde. De hartslagen zaten ook in de juiste zones, naar gelang het geleverde tempo. Een lichte pijn in de quadriceps herinnerd er aan dat ik vorige zondag een natuurmarathon gelopen heb. Het gaat de goede kant uit en dat is nodig om de twee resterende marathons van dit jaar af te werken. Deze zullen wel op hartslag gelopen worden, de benen mogen niet meer uitgeput aanvoelen na de marathon. Morgen staat er een lange trage duurloop van meer dan twintig kilometer op het programma.
Vandaag een trage duurloop van 12.000 meter gelopen in 0:57:19, hsm 112. Ik was verbaast dat ik me al zo kon uitleven, de benen waren al heel wat beter dan gisteren. De reden voor het gedeeltelijk falen in Kasterlee ben ik aan het achterhalen, tegen volgende week weet ik het. Een reden waar ik bijna zeker van ben, is de rode biet dat me slecht bevalt, al was het maar de problemen met maag en darm. Natuurlijk zijn er de blijvers zoals de rechterheup, rechterachillespees en de voetpezen, chronische ontstekingen. De rek en stretchoefeningen uitzoeken en niet te vergeten de stabilisatieoefeningen en de versterkende oefeningen. Het word wikken en wegen, welke oefeningen moeten, welke mogen en dan zijn er die de zaak verslechten. Met ouder te worden moet je nog meer bezig zijn met het lichaam in evenwicht te houden en ook het lichaamsgewicht. Elke mindere prestatie roept een heleboel vragen op, zeker als je er hard voor getraind heb, en dat had ik. Morgen staat er een duurloop van vijftien kilometer op het programma, maar de benen blijven de baas.
Vandaag een herstelduurloop van 10.100 meter gelopen in 0:53:29, hsm 106. Ik hoef niet te vertellen dat zowat alles zeer deed en de eerste kilometer ging in 6:06. Dus nog geen 10 km/uur het zal geen zicht geweest zijn, maar ik geloof in actieve recuperatie. Zo ging de tweede helft van de training al iets beter, niet dat het de stijl van de flyer was. Het zal zeker een week duren voor de verzuring uit de spieren is, en de onstekingen onder controle zijn. De wedstrijd van gisteren moet ik proberen zo snel mogelijk te vergeten, het was niet goed, punt. Voor dit jaar geloof ik niet nog onder de 2:50:00 te kunnen duiken in de twee resterende marathons. De marathon in Geldrop is even zwaar als de marathon van Kasterlee, met nog meer onverharde weg. En de laatste marathon van het jaar in Spijkenisse, ga ik misschien zelf niet lopen, die gaat door op 18 december. Morgen staat er een trage duurloop van tien kilometer op het programma, hopelijk haal ik de 12 km/uur.
