De familiefoto’s zijn chronologisch geplaatst. Ze gaan van 1936 tot 1956. 

Ons huis stond alleen, in de Hoogstraat nummer 17 in Baardegem. Langs de straatkant waren een aantal ramen met wauterblauëren of blaffetieren (vensterluiken) en een voordeur. Die heb ik nog nauwelijks weten gebruiken, ze werd later trouwens gewoon geliquideerd. Iedereen – ook een klant van de verfwinkel – kwam langs achter.

Langs de baun kwam je op ons hofgat. De baun was een baan die doodliep voor auto’s maar niet voor voetgangers want langs daar gingen we naar school en kerk. Op het einde ervan stonden twee huizen : het huis van de familie De Bolle en dat van de familie Cornelis.

Tot zowat midden de jaren 50 liep er een gracht langs de zijgevel naar ons hofgat en stonden er twee lage platen tegen de voorgevel langs de Hoogstraat.

Ik bevind mij in het begin van 'de baun'; achter mij ligt de Hoogstraat (1946)

 
Achteraan zie je de tweewoonst van de families Cornelis en De Bolle en de canada's van Carleejes (1956)

Ook ik, Eric, ging naar het Klein College, was de enige die na de humaniora mocht verder studeren, werd leraar Wiskunde en heb altijd ongelooflijk graag les gegeven in Opwijk. 

Mijn doopmeter Colette en ik (1943)

Miel en ik (1944)

Ik in de kleuterklas (1947)

Jaak en ik in het enige speelgoed dat we niet zelf hadden gemaakt : een van mijn meter gekregen autootje (1947)

Ik in de kleuterklas (1947)

Ik in lagere school (1954)

Ik bij mijn goede vriend Urbain (1955)

Marc was vier jaar ouder. Ook hij ging na de lagere school naar het Klein College en werkte later in de Nationale Bank. Hij was een getalenteerde schrijver en vlotte prater. Met hem had ik, niet alleen omdat wij in leeftijd het dichtst bij elkaar waren, het meeste contact. Hij was mijn enige broer-speelkameraad.

Jaak was zeven jaar ouder. Hij ging niet bij de Jezuïeten maar naar het Klein College, het Sint-Martinusinstituut, in Aalst. Op hem ben ik altijd bijzonder fier geweest, want hij was een begenadigde muzikant : hij kon erg goed zingen, leerde al op zijn zesde op het orgel spelen (in een krant werd hij ooit zelfs opgevoerd als een wonderkind) en werd organist in onze parochiekerk. Waarschijnlijk omdat het muziekwezen niet noodzakelijk een succesvolle carrière garandeerde verzeilde hij in het bankwezen, een job waarin hij ook succesvol bleek.

Mijn enige zus Lizette was exact tien jaar ouder dan ik. Toen ons moe het in haar verfwinkel druk had, moest zij over mij waken. Zij moest mij ook – vaak zéér tegen mijn zin – meenemen naar de kleuterschool bij de zusters. Ik heb haar, toen die goesting minimaal was en ze me werkelijk moest meesleuren, vaak verweten van teng. Waar ik dat woord vandaan had weet ik niet, want bij ons thuis werden uitermate weinig schutwoorden gebruikt en geduld. Toch zag ik haar graag en zij mij.

Omdat meisjes goed moesten kunnen koken en naaien, ging ze naar de plaatstelijke vakschool, de coupe, op de Hoogstraat naast de zaal ‘Ons huis’. Ze werd een uitstekende naaister die bij mieësters ( Emma en Margriet Moortgat) ging werken.

Herman was twaalf jaar ouder dan ik en ging, toen ik acht was en na eveneens studies in het Groot College, naar het seminarie. Toen hij voor de eerste keer naar het klein seminarie in Drongen ging – het was een zaterdagmiddag toen hij met zijn valies, papa en ons Lizette naar de statie trok - heb ik mijn moeder voor de eerste keer zien wenen; en ik bleef bij haar en weende mét haar mee.

Kamiel (of Miel) was veertien jaar ouder dan ik en verbleef, omwille van huisvestingsproblemen (wij hadden eigenlijk maar twee slaapkamers), meestal bij meiters rechtover ons. Hij was, vond ik, de braafste van ons allemaal (alhoewel mijn moeder steevast zei dat ík dat was), en heb het daarom altijd zo spijtig gevonden dat hij zo veel ouder was dan ik. Na de plaatselijke pedagogische opleidingen liep hij school bij de Jezuïeten in het Groot College in Aalst. Later werkte hij aan de post en de belastingen.

Hier zijn een paar voorbeelden van papa's meesterwerken

Mijn vader - wij zegden papa - was 43 toen ik aan deze wereld werd toevertrouwd.

Papa werd geboren in 1900 in het huis recht over ons, bij 'meiters'. Zijn vader, peter Miel, was schilder, zijn moeder Antoinette Hendrickx was huismoeder. Hij had twee ongetrouwde broers (onze nonkels Alfons en Eugeen) en een ongetrouwde zuster (onze tante Louise).

Papa had een artistieke opleiding aan de Academie van Aalst genoten, en was dan ook een gewaardeerde kunstschilder. Maar hij was, om den brode, huisschilder, behanger, glazenier geworden. Hij had een aantal ‘specialiteiten’ : imitatiemarmer aanbrengen in de gang van de huizen van de klanten en het tamponneren van trappen.

Papa was een strenge man, met wie het, wat mij betreft, zeer moeilijk converseren was.

Hij had een uitgebreid sociaal leven - hij was toneelacteur, zaalzanger, wipschutter, voorzitter van het kerstfeestcomité en nog veel meer - en liet mij daar soms van meegenieten.

Bijna onopgemerkt maar consequent hebben mijn ouders mij en mijn broers en zus een aantal waarden meegegeven :  respect voor mens en dier, oog hebben voor schoonheid in de kunst en de natuur, betrokkenheid bij het sociale en kerkelijke leven in ons dorp, ontzag voor de meerderen die het verdienen, kritische houding ten opzichte van bepaalde gezagsdragers, solidariteit met armen en sukkelaars, meeleven op het ritme van de seizoenen en van het kerkelijke jaar, zorg voor dingen die je had gekregen of geleend …

Mijn naam is Eric De Bie.

Ik was een braaf kind, zei mijn moeder altijd. Ook zuster Alfreda bevestigde dat. En hoewel ik als jongste van zes hopeloos verwend werd door mijn moeder, sommige broers en zus - mijn vader had wat dat betreft minder compassieuze neigingen - kwam het in mij niet op om thuis of waar dan ook tegen te spreken of onbeleefd te zijn. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit ruzie maakte, tenzij eens - en zeer ten uitzonderlijke titel - met onze Marc omdat hij mij tijdens het spelen had uitgedaagd of mij had geplaagd met één of andere mislukte duik of sprong.

Ik heb een héél gelukkige jeugd gehad en heb héél wat beleefd in die periode. Dat had ik in grote mate te danken aan het feit dat bij ons iedereen welkom was, ook mijn vrienden en die van mijn broers en zus. En ik had véle vrienden met wie ik, wat betreft het bedenken van spelen en activiteiten, zeer creatief omging. Het verhaal van die tijd – zo tussen 1948 en 1956 - heb ik via anekdoten en feiten willen weergeven. Soms heb ik dialectwoorden gebruikt. Ik vind dat ze er op die plaats moeten staan. Waar het moet heb ik tussen haakjes de vertaling gegeven.