En dan is die bewuste datum daar weer...2 jaar al...pas....
Het gemis wordt nog steeds erger en erger....
Naar de traditie die we er willen in houden was vandaag iedereen thuis en wilden we weer een daguitstap maken die Jens* ook leuk zou vinden, net zoals vorig jaar planckendael. Dit jaar wilden we naar zee. Jens* kon daar zo genieten en flakkerde daar telkens weer helemaal op.
Het weer was ons vandaag niet mee. Merel konden we pas om 10u ophalen op roetsjkamp van school. Dus was het al redelijk laat voor we konden vertrekken. De sfeer kwam traag op gang. Ik had de indruk dat ik niet alleen was die het dit jaar moeilijker vond. Uiteindelijk is het een gezellige middag aan zee geworden maar die lege plaats is hard, heel hard! Ook toevallig vandaag kwam papa deze morgen bij de bakker het flesje coca cola tegen met Jens op. Héél toevallig gebeurt dit vandaag! Ook Merel vertelde dat ze gisteren avond op kamp toch weer even verdrietig was geweest om Jens*. Ze heeft vandaag in een kerkje in Oostende een kaarsje laten branden voor Jens* en al zijn sterrenvriendjes en de vriendjes die nog steeds hard vechten.
Het is, om het met Dieter zijn woorden te zeggen, met geen woorden te omschrijven hoe groot die leegte is zonder hem.
En morgen gaat het leven weer gewoon verder...iedereen terug werken...alles weer 'normaal'...voor de anderen rondom ons. Maar voor ons zal het nooit meer normaal worden! Wat misschien moeilijk te begrijpen is voor sommige mensen.
Heel de voormiddag kon ik me elke seconde herinneren tot om half 12 die laatste zucht....daarna worden het flarden aan herinneringen.
Het voelt zo onrealistisch dat hij niet meer terug komt, nog steeds zo ongelooflijk! Ik denk meer en meer van als ze dit nog hadden geprobeerd of als ze nu dat nu hadden gedaan in Leuven of hadden we maar wat aangedrongen op een andere behandeling, of... dan had hij misschien.... Maar het heeft geen zin hier aan te denken....ik weet het wel...het brengt hem niet terug. Het is soms alleen sterker dan mezelf. Het is een zware rugzak die we de rest van ons leven zullen moeten dragen....
We willen iedereen heel hard bedanken voor de vele sms'jes, berichten, kaartje, bloemen,...ze hebben ons enorm veel deugd gedaan. Je kan niet geloven wat het met je doet te weten dat je kind niet vergeten is. Dat Jens* in zijn korte leventje toch iets teweeg gebracht heeft bij vele mensen.
Heel hard bedankt allemaal!
03-07-2013 om 23:03
geschreven door katleen
|