Dag 52: Saint-Sever-Hagetmau: 18km

Om 7u stond ik samen met Dirk op en voelde me nog steeds wat raar. Ik was in ieder geval niet alleen, dus kon mijn zinnen een beetje verzetten. Ik denk dat Dirk opmerkte dat ik het niet gemakkelijk had en bracht me dus een kop thee op bed. Heerlijk! Tegen 7.45, na het inladen van de rugzak, namen Dirk, Jörg en ik een ontbijt. Dirk en ik deelden wat en konden dan tegen 8.30 terug naar het centrum om een brood te kopen en omdat Dirk een koffie wou drinken. Ik vond het leuk dat hij het geen probleem vond dat ik met hem zou optrekken want had het wel wat nodig. Tegen 9u konden we dan goed en wel Saint-Sever verlaten. Het was heel de tijd macadam, het weer was mooi en passeerde 2 kleine dorpjes, Audignon en Horsarrieu. In het eerste probeerde we het kerkje binnen te gaan maar tevergeefs en bij het tweede kregen we nog een stukje cake aangeboden door 2 vriendelijke wandelaars die de andere kant opgingen. Voor we het wisten kwamen we om 12.30 al aan in Hagetmau. We zochten de sleutel op bij het zwembad en moesten dan naar de andere kant van de stad (1,5km) om naar de herberg te gaan. Een kort intermezzo waarom we hier zo vroeg waren: We moesten hier wel stoppen omdat de refuge in Beyries gesloten was en het anders een etappe van 45km zou zijn. Ze waren namelijk aan het werken in die herberg tot eind juli, midden in het seizoen van de pelgrims, ook handig. Eenmaal in de herberg konden we douchen en onze kleren wassen. Tijdens de lunch (een uur of 13) kwam Jörg aan. Hij was helemaal kapot en kon geen pap meer zeggen. Hij had blijkbaar een hongerklop, wou dit dan compenseren door goed te eten in de middag, maar al gauw kwam dat er allemaal terug uit. Hij besloot dan maar snel een douche te nemen en te gaan slapen. Dirk en ik gingen dan even terug naar de kamer waar Dirk zijn materiaal nog wat organiseerde en ik begon met het schrijven van de postkaarten. Tegen 15u trokken we dan de stad in. Even langs het postkantoor voor postzegels, dan naar de Carrefour voor eten en waar Dirk een beetje onnozel deed met het passen van hoeden, langs de sportwinkel om ook eens te kijken voor een hoed en dan naar het café om iets te drinken en wat te internetten. Tegen 17u kwamen we dan terug aan in de refuge waar Jörg al wat meer kleur had gekregen en naar de supermarkt zou gaan. Dirk en ik zette ons dan in de zon voor een lekker aperitief en ik schreef ondertussen nog wat postkaarten. Jörg kwam dan wat later terug waar we een chocolade en kokoswater van aangeboden gekregen. Tegen 18.45 begon het buiten dan wat te koud te worden en besloten we wat te koken. Salade met noten en citroen, koeskoes met ratatouille en romanescokool. De aardbeien die we hadden gekocht zouden voor morgen zijn want ons buikje zat helemaal vol. Dirk stelde dan voor om de afwas te doen zodat ik mijn laatste postkaarten kon afwerken. We merkten ook al gauw op dat Jörg veel te veel kilo's op de rug had. Hij had in de ijskast al 3l drinken liggen (1l cola, 1l water en 1l dat hij als thee gebruikt) en dan had hij nog een 1,5l fles in zijn zak zitten. Wie weet wat had hij er nog allemaal inzitten. Erna even kort bellen met België en na een kop thee gingen we naar de kamer. Ik blogde nog wat terwijl Dirk wat las en tegen 22u ging het lichtje uit. Ik was blij vandaag met Dirk opgetrokken te hebben want had het wel nodig. We hadden veel gelachen, goed gebabbeld en ik kon mijn zinnen wat verzetten. Een leuke dag die toch wat onwennig was begonnen. Zo zie je maar dat elkaar helpen, ook als je elkaar niet goed kent enorm veel deugd kan doen. Pelgrims onder elkaar, het is iets prachtig!

Dag 53: Hagetmau-Orthez: 28km

Om 7u ging Dirks wekker. Ik had er een prachtige nacht opzitten. Ik had nieuwe energie en voelde me stukken beter als gisteren. We ontbeten wat mislukte havermout en bokes met confituur en konden tegen 8u vertrekken. Ik bracht de postkaarten naar de postbus en Dirk ging naar de bakker. Vanaf daar scheidde onze wegen voor vandaag omdat we elks op ons eigen tempo gingen wandelen. Zoals afgelopen dag was het weer veel macadam, maar de weg was wel prachtig. We begonnen de pyreneeën te naderen en dat begon men ook aan het landschap te zien. Wat meer stijgen en dalen. Geen lange saaie dagen van Les Landes meer! In het prachtige dal tussen Labastide-Chalosse en Argelos had ik een aanvaring met twee honden. Ik hield ze wat op afstand met mijn 2 stokken langs weerszijden en was ontzettend blij ervoorbij te zijn. Na Beyries kon ik het departement Landes echt achter mij laten en begaf ik me in het département Pyrénées Atlantique. Juist over de departementsgrens kwam ik Marc, Theresa en Ann-Sofie tegen die een korte pauze namen. Samen stapten we dan verder tot in Sault-de-Navailles waar ik mijn baguette met kaas op at. Hier merkte ik dat mijn regenjas wat stoffig werd doordat ik hem onderaan mijn rugzak had gebonden. Ik stofte hem even af en stak hem in de rugzak. Eenmaal terug op de benen kon ik hem er na 5 minuten al terug uithalen want het begon ineens enorm hard te regenen. Ik begon het al te missen na 12 dagen schitterend weer. Het was alle geluk niet koud want had mijn thermische broek terug naar huis gestuurd. Vanaf daar was het in 1 ruk door naar Orthez in de regen. Bij aankomst om 13.30 begon het op te klaren, zocht de sleutel van de gite en installeerde me. Het was een prachtige gite. Bij het binnenkomen van de grote poort, kwam ik terecht op een klein binnenplein en voor mij verscheen de hoge middeleeuwse toren waar ik deze nacht in zou overnachten. Even later ging ik dan op zoek naar een bar met Wi-Fi om een back-up te maken van mijn foto's en iets te drinken. Na ook wat geskyped te hebben keerde in tegen 16u terug naar de gite waar Dirk ondertussen was aangekomen en twee andere dames die afgelopen 12 dagen langs de route van Le Puy hadden gelopen. Vandaag was hun laatste dag. Samen met Dirk trok ik dan de stad in om wat inkopen te doen. Inkopen afzetten in het huisje en wonder boven wonder was Jörg ook aangekomen. Dirk en ik gingen dan nog even naar het cultureel centrum en iets drinken. Tegen 18u waren we dan terug voor onze credencial en betaling. Niet veel later maakten we onze salade en lasagne klaar en konden we tegen 22u ons bed in kruipen.

Vraagje aan de lezer: hoe zeg je tegen iemand die je niet kent dat die stinkt (nog steeds na de douche). Als die naast je staat wordt je zelfs niet goed en moet je je hoofd wegdraaien. Iemand tips voor me die ik in de toekomst kan gebruiken? Reageer maar in de reacties!

Dag 54: Orthez-Osserain: 26km

Na een goede nachtrust te hebben gehad, ondanks de de nachtelijke toiletpartijen van mijn medeherberggenoten, kon ik om 7u opstaan. Een goed ontbijtje met baguette, yoghurt en confituur konden we tegen 8.15 de stad verlaten. De stad verkeerde op deze paaszondag nog steeds in rusttoestand en de mist die door de straten hing versterkte dat beeld nog eens. Dirk ging nog een koffie halen en ik stapte al verder. Eenmaal de stad uit een gevaarlijk stukje langs de grote weg (mist, geen voetpad en de auto's rijden zonder lichten aan) en konden na een goede kilometer de velden en bossen induiken. De wegen waren vandaag prachtig. Veel bos en graspaden en magnifieke uitzichten. Een beeld dat ik nooit zal vergeten. Op een bepaalde moment zag ik in de verte iets wat leek op een besneeuwde bergtop maar was er niet zeker van. Een half uurtje later en wat meters hoger liet ik de mist achter me en daar werd mijn vermoeden bevestigd. Ik zag een majestueuze muur van besneeuwde bergtoppen boven alles uittorenen. Een glimlach verscheen op mijn gezicht die er de ganse dag niet afging. Ik vond het zo jammer dat ik er niet dwars door ging maar daar en op die moment had ik mezelf iets belooft. Dit zou niet de laatste meerdaagse staptocht zijn die ik in mijn leven zou maken. Het wandelen heeft iets verrijkend en landschappen zoals vandaag roepen me. Aan de kant van de weg besloot ik dan ook wat te genieten en wachtte op Dirk. Niet veel later kwam hij aan en deelde me mee dat hij geen bakker was tegen gekomen die open was dus had hem de helft van mijn brood gegeven. Samen leven, samen delen, alles wat we hebben dat is pelgrimeren! Vanaf daar stapte we dan een stuk samen en beneden in L’Hôpital-d'Orion kwamen we ineens Jörg tegen. Hij had blijkbaar ergens een kortere route genomen en was hier al 15 minuten. Dat konden we moeilijk geloven maar lieten het niet aan ons hart komen. Op de bergop namen we elks ons eigen tempo aan en hadden we besloten op een plekje op de top iets te eten. Ik zocht dan een plekje uit met een prachtig uitzicht en even later kwam Dirk aan. Kaas, droge worst en een lekker blikje sardientjes vulden de maag en gaven energie voor het laatste klimmetje van de dag. Nog steeds waren de pyreneeën gelegen voor ons en konden we niet anders dan genieten. Vier kilometer voor Sauveterre de Bearn gingen we dan een koffie en thee drinken bij mensen thuis die op de route een wegwijzer en uitnodiging hadden geplaatst. Een schitterend koppel dat 15 jaar geleden met de fiets naar Compostella was geweest. Ondertussen was de fleur wat uit de relatie want hadden een hilarische discussie over wanneer de abrikozen zouden uitkomen. De man kon niets anders dan blijven lachen maar na een klein half uurtje was het welletjes geweest en vertrokken we terug. Tussen de felgele koolzaadvelden verscheen de mooie kerk van Sauveterre de Bearn. Daar aangekomen zagen we iemand afdalen met een rugzak. En ja hoor, het was Jörg, hij had blijkbaar weer een shortcut genomen en had de stad in al helemaal bezocht. We vonden het nog steeds heel erg vreemd, maar Jörg had nu eenmaal iets heel vreemd over hem hangen. Wij gingen de 175 trappen omhoog en hij ging verder op stap op zoek naar een slaapplaats. Een mooie kerk maar al gauw slapen we verder. Een kort avontuur tussen de doornstruiken om de brug op te raken en dan nog een kilometer langs de grote macadam waar we in de chambre d'hôte Le Pehau terecht kwamen. We hadden afgelopen avond als wat rondgebeld voor een slaapplek, maar hadden ondervonden dat dit met Pasen en paasmaandag heel moeilijk bleek te zijn omdat veel mensen familie ontvingen. We hadden ons er dus bij neergelegd de luxe te moeten opzoeken en chambre d'hôtes if gite d’etappes te boeken. Zo kwamen we terecht bij de immer sympathieke Martin en Helen Grimes. Een prachtige studio die we zouden delen met 2 andere Duitse pelgrims. Wij installeerden ons alvast, namen een douche en konden ons nog eens afdrogen met een echte handdoek, heerlijk gewoon. Die sneldrogende handdoeken van decatlon zijn goed omdat ze niet veel wegen (en snel drogen, duh), maar afdrogen met een echte grote handdoek blijft toch iets geweldig. In de zon schreef ik mijn mijn blog al wat bij terwijl Dirk wat facetimede met zijn vrouw. Tegen 17.30 kwamen de twee Duitsers dan aan terwijl ik de was aan het ophangen dus kon even nog niet kennismaken. Ik genoot erna met Dirk van wat heerlijke jazz in de grote tuin. Vanaf de zon achter de grote bomen verdween gingen we naar binnen om te aperitieven met Jutta en Kay. Jutta was al 7 jaar onderweg en deze 14 dagen kwam haar man voor het eerst mee. Geweldig sympathieke mensen. Niet veel later mochten we dan aan tafel aanschuiven om heerlijk te tafelen. Een heerlijke soep met spek en bonen waar ik wel 3 borden van at, dan een koeskoes met lamsvlees en groenten (lam wordt hier blijkbaar gegeten met Pasen) en als dessert kaas en fruit. De wijn vloeide ook weer lekker en zorgde voor het nodige vertier. Een kaneelstokje in het eten werd al gauw als sigaar of hout beschouwd en de filmpjes van “Amerika First … second” waren ook schitterend. Tegen 22u gingen we dan rustig naar de eigen kamer en even later kropen we in bed. Een heerlijke dag!

Dag 55: Osserain-Ostabat: 21km

Wederom een prachtige nacht gehad. Een beetje warm maar ik denk dat zo goed slaap omdat de bedden afgelopen dagen geen houten rand hadden vanachter, waardoor ik deftig in een bed kan liggen. We hadden gisteren besloten het vandaag rustig aan te doen, het was ten slotte paasmaandag. We begonnen uitgebreid te ontbijten en namen afscheid van elkaar. Dirk en ik verlieten de gite om klokslag 9u. We zouden afspreken in Saint-Palais. Wederom zalige uitzichten links (besneeuwde bergtoppen) en rechts (de heuvels van het baskenland) en voor me het eerste korte klimmetje van de dag door de bossen. Was ik hier blij? Enorm, ik kon hier anders doen dan genieten, plezier hebben in het wandelen en me goed voelen op deze levendige wegen die heen en weer slingerden. Op deze manier waren de eerste 12km van de dag afgerond en zette ik me aan de kant van de weg in het zonnetje in afwachting van Dirk. Ongeveer een half uurtje later was hij daar. We gingen nog even een brood halen in de bakker en dronken nog snel een pintje voor we de heuvel opgingen. Een marginaal stijle klim, van 60m tot 280 en recht naar boven, het was gegarandeerd meer dan 15% stijgingspercentage. Het was puffen, zweten en blazen maar even later was ik toch boven en kon ik genieten van het machtige uitzicht. De pyreneeën, magnifiek prachtig. Hoe een paar bergen alle zorgen doen vergeten en je gewoon in verliefdheid naar kan kijken. Geen foto die dat gevoel kan vastleggen. Ik wachtte even op Dirk en eenmaal hij was aangekomen lunchten we samen. Na wat kaas brood en tomaat daalden we stijl af en konden we niet veel later terug stijgen tot aan Chapelle de Soyarza. Hier kwamen de routes van Tours en Le Puy samen, en het duurde al niet lang tot we andere pelgrims tegen kwamen. Een Belg Alexander die vanuit Genève vertrok, een Duitse die tot in Saint-Jean-Pied-du-Port ging stappen en een Zwitser die ook tot in Compostella ging. Een leuke korte babbel en Dirk en ik zetten onze tocht terug verder. Met het heerlijke uitzicht over de pyreneeën konden we beginnen aan de afdaling tot in Ostabat. We dachten het allemaal al overwonnen te hebben maar het was nog een langer stuk dan we dachten. Nog veel stijgen en dalen en de benen begonnen de pittige dag te voelen. Beneden in Ostabat kwamen we de 3 anderen nog tegen en werden we uitgenodigd om morgen mee feest te vieren. Het was de Duitse haar laatste dag en Alexander zou morgen de mijlpaal van de duizend kilometer bereiken. Dirk en ik moesten dan nog een stukje verder stappen, maar eerst moesten we even uitpuffen in een Basks cafeetje. Nog een laatste kilometer tot aan de gite Izarrak waar we ons dan uiteindelijk konden installeren om 17u. We waren zo opgelucht te zijn aangekomen en konden een verfrissende douche nemen. Het was niet helemaal wat we verwacht hadden. We betaalden 5€ meer dan gisteren maar misschien was gisteren dan ook zo uitzonderlijk. Tegen 19u konden we dan aan tafel gaan en leerden we Stephanie (française die in etappes van Le Puy kwam) en haar Chinese vriendin. Het was een iets of wat saaie avond met wat slap eten. Een waterige groentesoep met weinig smaak, een niet genoeg gebakken en gekruid omelet, een vleesschotel met aardappelen die ook niet geweldig was en een stukje zwetende kaas en een lekker amandeltaartje. De Chinese had er zin in en schrokte alles naar binnen. Ook met de thee moesten we rap zijn want ze was anders met alles weggeweest. De gastvrouw stond een hele avond wat bij de tafel te staan en er was weinig warmte te bespeuren. Dirk en ik waren dus blij om tegen 21u in de kamer te zijn. Hier ontdekte we dat de katten onze open deur hadden gevonden en het brood uit mijn rugzak hadden gehaald en onder bed was beginnen op te eten. Eenmaal de kat verjaagd hield ieders zich nog wat bezig en tegen 22.30 ging ik dan slapen. Het was een lange dag met een prachtige natuur maar hadden het toch een beetje onderschat vermoed ik.

Dag 56: Ostabat-Saint-Jean-Pied-du-Port: 21km