Dag 67: Bilbao-Pobeña :29km

Wat een heerlijke nacht, helemaal fris en monter stond ik om 7.30 op om goed te gaan ontbijten. Enorm uitgebreid en moest het ontbijt van gisteren inhalen. Tegen 9u konden we dan vertrekken en het eerste wat op ons programma stond waren 310 verschrikkelijk kuttrappen. Achja die horen ook bij de camino ! Vanaf daar werden de eerste schiftingen gemaakt en liep iedereen zijn eigen weg. Uiteindelijk liep ik de berg op samen met Francesca en eenmaal boven wachtten we op Dirk en Roberto die maar niet kwamen. Even wat verdwalen bij de voorsteden van Portugalette. Francesca en ik besloten maar dan even een pintje te drinken en nogmaals te wachten op Dirk en Roberto tevergeefs. Verder dan door de grote stad en na nog een uurtje wachten kwamen we aan in Portugalette. Daar probeerde we contact op te nemen met Raoul die blijkbaar hier zou stoppen omdat hij te veel pijn had aan zijn voet. Ik was wel zeker hem in de toekomst nog te zien. Francesca en ik aten nog even iets aan de kerk en vertrokken dan verder.  Een lange saaie macadame van 15km. Het was verschrikkelijk. Ondertussen  kwamen we plotseling Dirk tegen en stapten we de laatste 8km samen. Langs de hatelijke weg kwamen we dan aan in playa de arena waar we even onze weg moesten zoeken tot Pobeña. Eenmaal daar aangekomen stikte het van de pelgrims. Zo kwamen we Storm (Noorwegen), Isabelle (Duitsland/Brussel) en Andreas (Zwitserland) tegen. Met een gezellige bende wat drinken en samen eten en konden we na een rustige pelgrimsdag tegen 22.30 ons bedje in.

Dag 68:Pobeña-Laredo: 23km

Wat een verschrikkelijke nacht. Een 5tal Spanjaarden die denken dat ze alleen zijn en de hele nacht en ochtend lawaai maken. Het respect voor andere pelgrims is ver te zoeken. Om 6.30 dan de zak al beginnen inladen en met een nieuwe bende naar het café gaan om te ontbijten. Samen met Dirk, Francesca, Isabelle, Andy en Storm vertrokken we richting Islares. Wederom pittige trappen om te beginnen maar vervolgens was het 15km langs de kustlijn langs een aangelegde weg. Prachtig om zo te wandelen. De wind zorgde voor de eerste wegvliegende hoofddeksels (van Andy). De laatste kilometers van die 15km legde is samen af met Andy, waarmee ik veel gemeen bleek te hebben. In Castro-Uriales kwamen we dan vrij snel aan. Goed weer, goede gesprekken en een prachtige weg waren de redenen hiervoor. Even wachten op Dirk in het café, passeren langs de supermarkt en vertrokken verder. Al gauw begon het te regenen en zouden we voor 2u in een verschrikkelijk strontweer vast zitten. Ik en Andy liepen aan kop en in Islares aangekomen merkten we dat de albergue gesloten was. Dan maar even naar het plaatselijke café om op te drogen en wat energie bij te krijgen. Daar moesten we de zaken nog eens bekijken en al gauw kwamen we tot het besluit de bus te nemen tot Laredo. Het wet zou blijven tegenzitten, we waren allemaal zeiknat of hadden het ijskoud en de andere albergues zaten vol of hadden niet genoeg plaats. We gingen dan tegen 15u naar de bushalte, en voor we het wisten waren we in de gietende regen aangekomen in Laredo. Klodernat dan aankomen bij de zusters van Trinitarias. Een warm en welkom onderkomen en waren blij ons te kunnen installeren. Eenmaal iedereen gedoucht, gingen we even iets drinken en keerden Dirk, Andy en ik terug om het eten klaar te maken. Ik de pasta met groenten, tonijn en zalm, Andy de salade en Dirk hielp iedereen. Eenmaal iedereen er was konden we gezellig iets eten samen. Een kleine NAperitief voor het slapen en voor we het wisten was het 23u en kroop iedereen zijn bed in dromend van een zonnige dag morgen. Vandaag kregen we ook te horen dat Roberto en Raoul achter blijven. De eerste familie brokkelt af maar een nieuwe vormt zich. De camino!

Dag 69: Laredo-Güemes: 28km

Een goede nachtrust en een over ontbijt met cake zorgde voor een redelijk begin van de dag. Alles inpakken en vertrekken richting de overzetboot. Vijf kilometer langs het strand wandelen was prachtig! Lekker hard zand die net zacht genoeg was om aangenaam te wandelen en een heerlijke zeebries, perfect om de dag zo te beginnen. Ondertussen hielp ik Andy nog wat met advies te geven over zijn scheenbeen en hem wat op te vrolijken omdat zijn huissituatie niet ideaal was. Met een goed gesprek en 5km langs het strand kwamen we aan bij de veerboot en begonnen de andere pelgrims toe te stromen. Een volle kade en tegen 9u was de overzetboot er dan en konden alle pelgrims hun tocht verder zetten. Even een 2e “deftig” ontbijt in een cafeetje in Santoña waar Storm de dag begon met een the-cognac. Daar kwamen we Viviane tegen van Nieuw-Zeeland die ons groepje voor vandaag zou vervoegen. Een prachtig stukje langs een heuvel aan de kust waar we met de nieuwe familie onze eerste foto namen. Ik stel jullie even voor aan de nieuwe familie:

• Dirk en Francesca kennen jullie,

• Andy, Zwitser vertrokken vanaf Irun, toffe pee die soms teveel nadenkt

• Isabelle, Duitse wonend in Brussel, vertokken uit Irun, brengt sarcasme op een heel nieuw niveau.

• Storm, Noor vertrokken zonder enig idee en drinkt enorm veel, Boem!

• Viviane, Nieuw-Zeeland, open en spontaan

Beneden aan de heuvel konden we genieten van de wilde, woeste, en tegelijk rustgevende zee tussen de rotsen.

Een lange wandeling langs het strand van 7km stond er nu op het programma en het was wederom prachtig. Echt een heerlijk gevoel. In Noja ontspannen we even om wat krachten bij te krijgen voor de laatste 14km. Daar kwam ik plots Gilles weer tegen, de man wie ik tegenkwam na Bazas. Een korte babbel en een leuk weerzien, maar ik moest verder. Een stuk met veel macadam en mentaal had ik een klein dipje. Hoe dat kwam weet ik niet maar besloot wat allen te stappen om mijn gedachten wat te ordenen. Voor ik het wist kwam ik dan aan in de Albergue la Cabaña del Abuelo Peuto (pater Ernesto Bustio). Een prachtige herberg, een oase van rust. De perfecte plaats om mijn gedachten op een rij te zetten en even na te denken over wat ik precies wilde. Het verhaal van Ernesto en zijn filosofie achter de albergue is prachtig. Voor jullie eigen goed ga ik dit niet uitleggen. Ik kan wel vertellen dat dit voor 18 jaar een pelgrimsherberg is en voor 35jaar een sociaal projectenonderneming is. Om de filosofie en de pracht te herkennen van deze herberg, moet je langskomen. Samen met de 53 andere pelgrims kregen we een hele uitleg en konden we tegen 20u allemaal samen eten. Soep, pasta, wijn en brood zoveel als je wou en samen aan tafel met vele pelgrims. Dit was exact hoe ik het pelgrimeren me had voorgesteld. Al gauw raakte ik aan de babbel met een Engelsman die hier zijn tocht had gestaakt in vrijwilligerswerk te komen doen. Al gauw volgde mijn besluit ook. Op de terugweg zou ik 2 weken vrijwilligerswerk doen in de albergue. Het was een heerlijke atmosfeer en was er al langer over bezig dat ik graag hospitalaro wilde zijn. Een uitgelezen kans om andere pelgrims te helpen en nieuwe verhalen te horen. Tenslotte nog een kleine rondgang in de kapel en kon ik tegen 23u mijn bed inkruipen. Een dag van veel nadenken, rollercoaster van emoties en gedachten eindigde in avond van geluk en het gevoel van voldoening! Ik ben blij dat de familie me ook wat geholpen heeft. Zelfs na 2 maanden blijft de camino hard. De camino krijg je niet. Die moet je verdienen!

Dag 70: Güemes-Santander: 16km

Na een nacht op het derde verdiep stonden we om 6.45 op, maakten we onze zak. Om 7.30 konden we dan weer met een heleboel pelgrims ontbijten. De Koreanen die naast me zaten waren enorm geïnteresseerd in mijn schelp. Ik verstond er niets van wat ze zeiden maar lachte vriendelijk terug. Even afscheid nemen van Ernesto die ik binnenkort weer zou zien. We vertrokken dan tegen 8u en moesten het eerste uur stappen langs de grote weg tot aan de kust, waar ik touche had bij de 2 Koreaans dames (ze vonden me een handsome boy). Vanaf daar was het prachtig. Er heerste veel wind en de zee was wild. Het zorgde voor magnifieke uitzichten. Nog even langs de duinen, de afgesloten bruggen en het strand tot in Somo waar we iets aten en dronken. Daar kregen we ook het bericht dat Andy terug is gegaan naar de herberg omdat hij teveel pijn had aan zijn scheen. Wederom was het jammer om iemand achter te laten maar dat is de camino. Eenmaal Dirk en Francesca aangekomen waren konden we naar de overzetboot gaan. Die was juist vertrokken dus moesten we nog een half uurtje wachten op de volgende. Het half uur op de boot werd goed benuttigd voor het selecteren van foto's en dergelijke. Voor we het wisten waren we dan aangekomen aan de haven van Santander. Een wijntje om mijn 70dagen en Francesca’s laatste dag te vieren. Ondertussen probeerde ik nog wat slaapplek te regelen. Zo konden we dan tegen 16u naar ons pension gaan om ons te installeren. Onderweg kwamen we onze hospitalero tegen van in Irun (een gezellig weerzien). Tegen 18u konden we dan eindelijk naar het stadje gaan om onze stempel te krijgen en om iets te drinken en eten. Storm en ik gingen iets eten in het eerste beste café terwijl Dirk en de dames naar ergens ergens anders naar toe gingen. Storm had dan het idee om een bloem te halen voor de dames en liet hem dan maar doen. Samen de stad afhandelen om 20.30. Ofcourse was die dan gesloten en kregen we ze niet te pakken op de telefoon. Een plastieken dan maar als ketting en hop naar de bar waar we hadden afgesproken. Iedereen dan geval blij terug samen te zijn en konden we terug naar de herberg na een rustig maar gezellig en lachen avondje. Om 12u was het dan dodokestijd.

Dag 71: Santander-Santillana del Mar: 34km

Heerlijk geslapen, om 7.30 op en dan om 8u vertrekken. We aten samen nog iets met Francesca omdat ze vandaag terug naar Italië ging. Ineens liet Storm dan nog een Boem vallen. Hij had genoeg antwoorden gevonden op de camino de afgelopen 3 dagen en besloot vanavond naar Londen te gaan. Over een impulsieve beslissing gesproken. We moesten dus wederom een triestig afscheid nemen waar wederom tranen vloeiden. Dirk had het toch het moeilijkste omdat hij een unieke band had met Francesca. Een beetje zoals ik met Roberto had. Tegen 9u besloten Dirk, Isabelle en ik te vertrekken en nieuwe avonturen tegemoet te gaan. Om onze zinnen wat te verzetten besloten we goed te stappen. Een avontuur over de treinsporen en in Mogro namen we dan onze eerste pauze. Niet te lang want hadden nog een lange weg te gaan. Vervolgens 6km langs de macadam tot in Requejada waar we een tweede pauze namen. Dan was het nog een laatste stuk tot in Santillana langs de grote baan. Daar aangekomen gingen we naar de pelgrimsgite en konden we na een saaie dag in het mooie stadje ontspannen. Langs de winkel en dan iets zoeken om te eten. Na lang zoeken dan toch een restaurant tegen gekomen waar ik 2 pelgrimsmenus bestelde omdat 1 absoluut niet genoeg was. Paella en kip met frieten. Tegen 21u waren we dan terug in de herberg en kropen we allemaal ons bedje in om wat slaap in te halen.

Het blijft toch moeilijk om face to face afscheid te nemen. Het is veel gemakkelijker als men elkaar onderweg verliest. Mooie momenten deel je en met het gevoel van een echt afscheid denk je elkaar niet meer te zien. Als men elkaar onderweg verliest blijft de hoop er misschien elkaar weer te zien. Mooie momenten zorgen toch telkens weer voor tranen.

Dag 72: Santillana del Mar-San Vicente De la Barquera: 35km

Na een wiebelige maar wel goede nacht werden we wakker gemaakt door het lawaai van de 2 fietsers die als eerste opstonden (en misschien als laatste vertrokken). Zo konden we dan tegen 7u onze zak inladen en iets eten. De eerste keer dat we buiten ontbeten. Niet dat het warm was, maar het kon. Na een kort toilet konden we dan tegen 8u vertrekken. Over de weg viel niet veel ze zeggen. Het waren mooie landschappen maar wederom veel macadam. Dat betekende dus niet nadenken en stappen. Daarom dat er niet veel over te vertellen viel. Twee km voor Cobreces namen we een typische pelgrimspauze bij iemand thuis die voor zijn huis een klein kraampje had gemaakt voor pelgrims. In Comillas stopten we nogmaals om wat brood te kopen en te lunchen. De lange brug over en stijgen tot de kerk van San Vicente De la Barquera waar ik wachtte op Dirk en Isabelle. Daar had ik weeral touch van de hospitalero. Ik doe toch iets met al die oudere vrouwen... Eenmaal ze daar dan waren konden we ons installeren en nadenken voor de komende dagen en het avondeten. Ik regelde alles voor de slaapplekken, gingen even aperitieven, even langs de winkel en dan een heerlijke menu in het pelgrimsrestaurant. Om 21u waren we dan terug in de herberg om wat te internetten en te gaan slapen. 

04-05-2017 om 21:44 geschreven door Jens Willemse