Dag 57: Saint-Jean-Pied-du-Port-Bidarray: 42km

Wat een vreselijke nacht… er was 1 iemand die ervoor gezorgd heeft dat de andere 15 in de kamer niet geslapen hebben. Hij snurkte zo hard, dat had ik nog nooit gehoord. Vreselijk, ik wou op een bepaalde moment zelfs mijn matras pakken en in de keuken gaan liggen. Swat, om 6.30 was ik dus wakker en begon ik rustig mijn zak in te laden. Om 7.15 kon ik samen met Dirk aan de ontbijttafel aanschuiven. Bijna alles was op maar hadden nog net genoeg om wat energie binnen te spelen. Tegen 7.40 namen we afschzidvan de andere pelgrims en vertrokken we tegen de stroom in. Een colonne van pelgrims vertrok richting Ronceveaux terwijl wij de andere kant opgingen. Dat zorgde er wel voor dat we heel wat afvragende blikken passeerde. Na even stappen waren we uit de drukte van de stad en voelde we ons terug op ons gemak. De eerste 4km liepen we samen, maar op een bepaald moment scheidden onze wegen. Ik zou vandaag de GR 10 volgen terwijl Dirk langs de aangegeven weg ging gaan. We zoude. elkaar vanavond wel terug in de gite zien. Bij mij begon het ineens pittig. Ik moest stijgen tot 1021m. Het eerste stuk viel nog redelijk mee. Een weg met veel losse keien en oude botten van beesten. Dit laatste was een logisch gevolg van de tientallen aasgieren die over de berg vlogen. Ik voelde me wel een echte bergbeklimmer. Goed wat zonnecreme op de neus, zonnebril en buff over de oren. De softgel ging al snel uit maar vanaf ik hoger en hoger kwam deed ik hem al snel terug aan. De wind was enorm sterk en zorgde er ook voor dat het heel fris was. Het laatste stuk tot boven was heel intens. Geen pad maar een grasvlakte met een heel oneffen grond. Het was puffen en blazen voor die laatste stijl meters, maar uiteindelijk was ik er, de berg Munhoa. Een magnifiek uitzicht over de Pyreneeën. Zitten en genieten was het enige wat ik kon doen. Van de inspanning was mijn been wat beginnen trillen dus snel wat eten om energie bij te krijgen. Erg lang genieten was wat moeilijk omdat het enorm koud begon te worden en er nergens beschutting was van de wind. Ik kon dan beginnen aan de afdaling tussen de schapen en paarden. Het enige wat ik kon doen was glimlachen en rondkijken, niet te veel natuurlijk want dat resulteerde af en toe in bijna valpartijen. Na een lange afdaling kwam ik dan aan in Saint-Étienne-de-Baïgorry waar ik even besloot uit te blazen en even iets te eten en drinken. In de namiddag zou er een tweede col op het programma staan dus had de kracht nodig. Stijgen tot 1044m en wat op die hoogte slingeren voor een aantal km. Na een frisse pint en een goede salade kon ik er aan beginnen. Het eerste stuk was warm maar viel op zich nog mee, vanaf ik de boomgrens boven was veranderde het helemaal. Het was stijl stijgen langs een klein padje. Langs de linkerkant van de berg was ik wat uit de wind, maar toen ik de berg over ging, kreeg ik toch wat schrik. Ik moest me laag bij de grond houden want het was zo hard aan het waaien dat ik opzij werd geblazen. Vanaf de wind ging liggen probeerde ik rustig verder te stappen en mijn stokken te gebruiken als extra houvasten. En het bleef maar stijgen, geen bochten, gewoon over de rotsen recht naar boven. Het was om dood te gaan. Na heel wat zweet en tandenbijten kwam ik aan bij de Col de Buztanzelhay op 843m. Maar ik was er nog niet. Ik moest nog stijgen tot 1022m tot aan de berg Buztanzelhay. Vanaf daar werd het allemaal wat moeilijker. De benen begonnen zwaar te worden. Het stappen op de rotsen als veel te grote trappen zorgde voor de nodige pijn, fysiek als mentaal. Vloeken, roepen en toch blijven knallen tot ik er was. Ik wist dat ik beloond ging worden. Eenmaal boven was dat ook zo, het was een magnifiek zicht over de Pyreneeën. Onbeschrijfelijk. Daar begon ik ook door te hebben dat ik toch een enorme misrekening had gemaakt en me te weinig had voorbereid. Dat zou me nog duur te komen staan. Als ik dan keek naar waar ik moest wandelen zakte de moed me helemaal in de schoenen. Het was nog heel veel berg op en af. Volgende traject moest in 10km worden afgelegd. Col d’Astate op 957, berg Astate op 1022m, col d’Harrieta op 808m, berg Pic de Tutulia op 983m, berg Pic d’Iparla op 1044m, col d’Iparla op 950 en dan afdalen tot Bidarray op 200m. Het was niet dat de weg makkelijk bewandelbaar was. Het was stijl, veel rotsen, veel gravelachtige grond en veel losse keien. Dit zorgde voor een schuifbui af en toe en de eerste omgeslagen voet. Mijn benen werden maar zwakker en zwakker en het bleef maar duren. Op deze grens met Spanje begon ik me gewoon helemaal op te voelen, ik was zo tegen mijn limiet aan het wandelen. Het was afzien en genieten tegelijk. Na enige tijd, nadat mijn benen als spaghetti begonnen aan te voelen, was het dalen zo zwaar dat ik alles probeerde om de last van mijn knieën te halen. Heel traag stappen, lopen, veren,... niets hielp. De tranen van pijn en het tegenkomen van mezelf was hard, maar met elke stap dat ik zette dacht ik: dat is weer een stap minder. De joggers die aan het trainen waren voor de wedstrijd in de bergen liepen vrolijk langs me, maar deden me alleen maar meer zeer. In de verte zag ik dan voor de eerste keer se zee, Spanje kwam dichterbij. Een paar km voor Bidarray kwam ik Karim tegen en zijn hondje Bonsai (hij slaapt in een hangmat, ziet er heel alternatief uit, en draagt ook iets heavy mee, net als Numa zet hij me aan tot denken). Hij had het ook niet gemakkelijk en voelde me niet zo eenzaam meer op de route. Ik was niet de enige die het moeilijk had. Na de Pic d’Iparla was het dalen tot in Bidarray en was blij uiteindelijk de kerk te zien. Voor het eerst was ik ook blij op macadam te stappen. Een grond die niet onder mijn voeten bewoog. In het café aan de kerk dronk ik een verfrissende Cola en 1l water want om het allemaal nog wat zwaarder te maken, was mijn water 2u voor aankomst helemaal op. Ik kwam dan na 10,5u wandelen aan in de gite waar Dirk alles al had geregeld. Blij dat ik dat niet meer kon doen. Ik plofte me in het gras en kon geen pap meer zeggen. Ik zat er zo door. Snel een douche voor wat nieuwe energie en konden dan samen met Karim, Dirk en een andere Fransman iets gaan eten in het restaurant. Lam op 2 wijzen met massa's brood gaven me ook nieuwe energie. De stijfheid in de benen begon op te komen en eenmaal terug in het huisje hield ik me bezig met mijn avondrituelen voor ik in bed kruip. Ik wou graag gaan slapen, maar anders zou ik alleen maar uitstellen, korte pijn. Tegen 22.30 kroop ik dan uiteindelijk mijn bedje in. Het was de koninginnenetappe van de camino tot dusver en ook zeker de mooiste. Ik denk niet nog zo een etappe mee te maken deze camino, maar je weet nooit. Een unieke dag met mentaal en fysiek afzien was gedaan en kon gaan toeleven naar de volgende dag. (Een marathon met een stijgenshoeveelheid van boven de 2300m, een uniek gegeven)

Dag 58: Bidarray-Espelette: 18km

Losstaand van de stijve spieren heb ik heerlijk geslapen. Tegen 7.30 bedje uit, rustig klaarmaken en samen met Dirk en Helmut (een Duitser die de GR10 was aan het volgen) sober ontbijten. Tegen 8.15 vertrokken we dan en ik had besloten om vandaag, en de komende dagen, de lage route te volgen naar Irun. Deze passeerde namelijk langs de pelgrimsdorpjes en de GR niet. Al gauw merkte ik dat het niet super vlot ging gaan vandaag. Het begon stijl naar beneden en dat voelde ik aan de bovenbenen. Wat een stijfheid. Bergop was minder een probleem. Langs de Nive volgden we de macadam tot in Laxia (bij Pas de Rolland). Onderweg nog wat reality tv met een ontsnapt paard en wat boeren die er achter liepen maar voor de rest was het een rustig stuk. In het café Ondoria dronken we nog iets op het terrasje onder de blauwe regen. Enkel de koude wind maakte het niet zo prettig. Vanaf daar was het nog 7km tot in Espelette. Achter het café was het stijl naar boven tot aan de Col de Légarré. Een kleine 300 m stijgen, wat na gisteren een stuk cake was (piece of cake, haha). Boven wachtte ik op Dirk om samen een hapje te eten. Een plekje uit de frisse wind zoeken en een heerlijke couscous met avocado eten. Het stijle afdalen voelde in nog steeds in de bovenbenen maar we waren er bijna. Her uitzicht van de zee deed al heel wat vergeten. Zo kwamen we om 14u aan in oude gemeentehuis en office de tourisme. Een oud kasteel/vestiging waar we de sleutel/code moesten halen voor de herberg. Daar konden we ons dan installeren en een ijskoude douche nemen (dit wisten we wel want hadden daar korting voor gekregen. De was nog even ophangen op de zelf gefabriceerde waslijn met veters en erna gingen we even langs de kerk en naar de spar om inkopen te doen. Na een moeilijke beslissing tussen pasta en paella. Even een pintje om te uit te blazen van de zware keuze (in een café met een gevel bedekt met espelette pepers) en dan terug naar de herberg om wat te genieten van het zonnetje met een glaasje wijn. Tegen 18.30 dan wat koken. Een heerlijke spaghetti met tomaatolijfsaus en sardientjes. Het buikje weer helemaal volgegeten. Erna maakte ik mijn zak klaar voor morgen en dronk ik nog een lekker theetje (tisane nuit calme). Om 21u had ik dan mijn klopke en kroop meteen in bed.

Dag 59: Espelette-Ascain: 17km

Wat een zalige nacht, bijna gerecupereerd van de koninginnenetappe van eergisteren. Om 7.20 eruit. Toast met veel te zoete confituur binnenspelen en in 8u konden we de gite verlaten. Eerst nog wel even naar de bakker. De eerste kilometers gingen gestaag naar boven wat ideaal was om de stijve spieren wat los te maken. Iets na de brug van Amotz, na 9km te wandelen, moesten Dirk en ik even uitblazen. Het continu stijl stijgen en afdalen maakte de etappe vermoeiender als verwacht. Ook Karim die we onderweg tegenkwamen dacht er hetzelfde over. Even op adem komen en verder stappen naar Mendiondokoborda. Daar zouden we samen wat lunchen vooraleer we de laatste 4,5km zouden inzetten. Boven wachtte ik dan op Dirk en genoot ik van het uitgestrekte landschap. Niet veel later was hij er en zag er helemaal als nieuw uit, we besloten dus op het hoogste punt van de etappe iets te eten. Zo hoopten we lunchen met uitzicht op zee. Dat was het ook! Hierna begon de lange afdaling naar Ascain. Een zand/grindweggetje dat zorgde voor de nodige schuivers. Bijna beneden had ik nog een bijna dood ervaring met een wild paard dat me achtervolgde, maar ik leef nog. Tegen 14u kwamen we dan aan in Ascain en dronken we een fris pintje. Tegen 15u konden we ons dan installeren in het hotelletje. Fris gewassen gingen we de stad in en gingen we de eerste 3weken onderweg van Dirk vieren. Een paar glazen waarvan 1 van het huis deden enorm deugd en zorgde voor het nodige plezier. Tegen 18.30 gingen we dan langs de spar om wat aan impulsief shoppen te doen. Helemaal het tegengestelde als vorige keer. Om 19u kwamen we dan in de hotelkamer terug waar we nog een kort aperitief namen vooraleer we gingen eten. Vanavond zou de avond worden dat we decadent zouden doen. Elks de andere opties van de menu, waardoor we een 6gangen menu hadden. Bordje ham, salade, vispuree in een peper, gehakt met tomatensaus, crème brûlée en een Baskisch taartje. Een slaapmuts voor te slapen en tegen 22.30 kropen we beiden ons bed in.

Dag 60: Ascain-Irun: 18km

22-04-2017 om 21:48 geschreven door Jens Willemse  

Dag 52: Saint-Sever-Hagetmau: 18km

Om 7u stond ik samen met Dirk op en voelde me nog steeds wat raar. Ik was in ieder geval niet alleen, dus kon mijn zinnen een beetje verzetten. Ik denk dat Dirk opmerkte dat ik het niet gemakkelijk had en bracht me dus een kop thee op bed. Heerlijk! Tegen 7.45, na het inladen van de rugzak, namen Dirk, Jörg en ik een ontbijt. Dirk en ik deelden wat en konden dan tegen 8.30 terug naar het centrum om een brood te kopen en omdat Dirk een koffie wou drinken. Ik vond het leuk dat hij het geen probleem vond dat ik met hem zou optrekken want had het wel wat nodig. Tegen 9u konden we dan goed en wel Saint-Sever verlaten. Het was heel de tijd macadam, het weer was mooi en passeerde 2 kleine dorpjes, Audignon en Horsarrieu. In het eerste probeerde we het kerkje binnen te gaan maar tevergeefs en bij het tweede kregen we nog een stukje cake aangeboden door 2 vriendelijke wandelaars die de andere kant opgingen. Voor we het wisten kwamen we om 12.30 al aan in Hagetmau. We zochten de sleutel op bij het zwembad en moesten dan naar de andere kant van de stad (1,5km) om naar de herberg te gaan. Een kort intermezzo waarom we hier zo vroeg waren: We moesten hier wel stoppen omdat de refuge in Beyries gesloten was en het anders een etappe van 45km zou zijn. Ze waren namelijk aan het werken in die herberg tot eind juli, midden in het seizoen van de pelgrims, ook handig. Eenmaal in de herberg konden we douchen en onze kleren wassen. Tijdens de lunch (een uur of 13) kwam Jörg aan. Hij was helemaal kapot en kon geen pap meer zeggen. Hij had blijkbaar een hongerklop, wou dit dan compenseren door goed te eten in de middag, maar al gauw kwam dat er allemaal terug uit. Hij besloot dan maar snel een douche te nemen en te gaan slapen. Dirk en ik gingen dan even terug naar de kamer waar Dirk zijn materiaal nog wat organiseerde en ik begon met het schrijven van de postkaarten. Tegen 15u trokken we dan de stad in. Even langs het postkantoor voor postzegels, dan naar de Carrefour voor eten en waar Dirk een beetje onnozel deed met het passen van hoeden, langs de sportwinkel om ook eens te kijken voor een hoed en dan naar het café om iets te drinken en wat te internetten. Tegen 17u kwamen we dan terug aan in de refuge waar Jörg al wat meer kleur had gekregen en naar de supermarkt zou gaan. Dirk en ik zette ons dan in de zon voor een lekker aperitief en ik schreef ondertussen nog wat postkaarten. Jörg kwam dan wat later terug waar we een chocolade en kokoswater van aangeboden gekregen. Tegen 18.45 begon het buiten dan wat te koud te worden en besloten we wat te koken. Salade met noten en citroen, koeskoes met ratatouille en romanescokool. De aardbeien die we hadden gekocht zouden voor morgen zijn want ons buikje zat helemaal vol. Dirk stelde dan voor om de afwas te doen zodat ik mijn laatste postkaarten kon afwerken. We merkten ook al gauw op dat Jörg veel te veel kilo's op de rug had. Hij had in de ijskast al 3l drinken liggen (1l cola, 1l water en 1l dat hij als thee gebruikt) en dan had hij nog een 1,5l fles in zijn zak zitten. Wie weet wat had hij er nog allemaal inzitten. Erna even kort bellen met België en na een kop thee gingen we naar de kamer. Ik blogde nog wat terwijl Dirk wat las en tegen 22u ging het lichtje uit. Ik was blij vandaag met Dirk opgetrokken te hebben want had het wel nodig. We hadden veel gelachen, goed gebabbeld en ik kon mijn zinnen wat verzetten. Een leuke dag die toch wat onwennig was begonnen. Zo zie je maar dat elkaar helpen, ook als je elkaar niet goed kent enorm veel deugd kan doen. Pelgrims onder elkaar, het is iets prachtig!

Dag 53: Hagetmau-Orthez: 28km

Om 7u ging Dirks wekker. Ik had er een prachtige nacht opzitten. Ik had nieuwe energie en voelde me stukken beter als gisteren. We ontbeten wat mislukte havermout en bokes met confituur en konden tegen 8u vertrekken. Ik bracht de postkaarten naar de postbus en Dirk ging naar de bakker. Vanaf daar scheidde onze wegen voor vandaag omdat we elks op ons eigen tempo gingen wandelen. Zoals afgelopen dag was het weer veel macadam, maar de weg was wel prachtig. We begonnen de pyreneeën te naderen en dat begon men ook aan het landschap te zien. Wat meer stijgen en dalen. Geen lange saaie dagen van Les Landes meer! In het prachtige dal tussen Labastide-Chalosse en Argelos had ik een aanvaring met twee honden. Ik hield ze wat op afstand met mijn 2 stokken langs weerszijden en was ontzettend blij ervoorbij te zijn. Na Beyries kon ik het departement Landes echt achter mij laten en begaf ik me in het département Pyrénées Atlantique. Juist over de departementsgrens kwam ik Marc, Theresa en Ann-Sofie tegen die een korte pauze namen. Samen stapten we dan verder tot in Sault-de-Navailles waar ik mijn baguette met kaas op at. Hier merkte ik dat mijn regenjas wat stoffig werd doordat ik hem onderaan mijn rugzak had gebonden. Ik stofte hem even af en stak hem in de rugzak. Eenmaal terug op de benen kon ik hem er na 5 minuten al terug uithalen want het begon ineens enorm hard te regenen. Ik begon het al te missen na 12 dagen schitterend weer. Het was alle geluk niet koud want had mijn thermische broek terug naar huis gestuurd. Vanaf daar was het in 1 ruk door naar Orthez in de regen. Bij aankomst om 13.30 begon het op te klaren, zocht de sleutel van de gite en installeerde me. Het was een prachtige gite. Bij het binnenkomen van de grote poort, kwam ik terecht op een klein binnenplein en voor mij verscheen de hoge middeleeuwse toren waar ik deze nacht in zou overnachten. Even later ging ik dan op zoek naar een bar met Wi-Fi om een back-up te maken van mijn foto's en iets te drinken. Na ook wat geskyped te hebben keerde in tegen 16u terug naar de gite waar Dirk ondertussen was aangekomen en twee andere dames die afgelopen 12 dagen langs de route van Le Puy hadden gelopen. Vandaag was hun laatste dag. Samen met Dirk trok ik dan de stad in om wat inkopen te doen. Inkopen afzetten in het huisje en wonder boven wonder was Jörg ook aangekomen. Dirk en ik gingen dan nog even naar het cultureel centrum en iets drinken. Tegen 18u waren we dan terug voor onze credencial en betaling. Niet veel later maakten we onze salade en lasagne klaar en konden we tegen 22u ons bed in kruipen.

Vraagje aan de lezer: hoe zeg je tegen iemand die je niet kent dat die stinkt (nog steeds na de douche). Als die naast je staat wordt je zelfs niet goed en moet je je hoofd wegdraaien. Iemand tips voor me die ik in de toekomst kan gebruiken? Reageer maar in de reacties!

Dag 54: Orthez-Osserain: 26km

Na een goede nachtrust te hebben gehad, ondanks de de nachtelijke toiletpartijen van mijn medeherberggenoten, kon ik om 7u opstaan. Een goed ontbijtje met baguette, yoghurt en confituur konden we tegen 8.15 de stad verlaten. De stad verkeerde op deze paaszondag nog steeds in rusttoestand en de mist die door de straten hing versterkte dat beeld nog eens. Dirk ging nog een koffie halen en ik stapte al verder. Eenmaal de stad uit een gevaarlijk stukje langs de grote weg (mist, geen voetpad en de auto's rijden zonder lichten aan) en konden na een goede kilometer de velden en bossen induiken. De wegen waren vandaag prachtig. Veel bos en graspaden en magnifieke uitzichten. Een beeld dat ik nooit zal vergeten. Op een bepaalde moment zag ik in de verte iets wat leek op een besneeuwde bergtop maar was er niet zeker van. Een half uurtje later en wat meters hoger liet ik de mist achter me en daar werd mijn vermoeden bevestigd. Ik zag een majestueuze muur van besneeuwde bergtoppen boven alles uittorenen. Een glimlach verscheen op mijn gezicht die er de ganse dag niet afging. Ik vond het zo jammer dat ik er niet dwars door ging maar daar en op die moment had ik mezelf iets belooft. Dit zou niet de laatste meerdaagse staptocht zijn die ik in mijn leven zou maken. Het wandelen heeft iets verrijkend en landschappen zoals vandaag roepen me. Aan de kant van de weg besloot ik dan ook wat te genieten en wachtte op Dirk. Niet veel later kwam hij aan en deelde me mee dat hij geen bakker was tegen gekomen die open was dus had hem de helft van mijn brood gegeven. Samen leven, samen delen, alles wat we hebben dat is pelgrimeren! Vanaf daar stapte we dan een stuk samen en beneden in L’Hôpital-d'Orion kwamen we ineens Jörg tegen. Hij had blijkbaar ergens een kortere route genomen en was hier al 15 minuten. Dat konden we moeilijk geloven maar lieten het niet aan ons hart komen. Op de bergop namen we elks ons eigen tempo aan en hadden we besloten op een plekje op de top iets te eten. Ik zocht dan een plekje uit met een prachtig uitzicht en even later kwam Dirk aan. Kaas, droge worst en een lekker blikje sardientjes vulden de maag en gaven energie voor het laatste klimmetje van de dag. Nog steeds waren de pyreneeën gelegen voor ons en konden we niet anders dan genieten. Vier kilometer voor Sauveterre de Bearn gingen we dan een koffie en thee drinken bij mensen thuis die op de route een wegwijzer en uitnodiging hadden geplaatst. Een schitterend koppel dat 15 jaar geleden met de fiets naar Compostella was geweest. Ondertussen was de fleur wat uit de relatie want hadden een hilarische discussie over wanneer de abrikozen zouden uitkomen. De man kon niets anders dan blijven lachen maar na een klein half uurtje was het welletjes geweest en vertrokken we terug. Tussen de felgele koolzaadvelden verscheen de mooie kerk van Sauveterre de Bearn. Daar aangekomen zagen we iemand afdalen met een rugzak. En ja hoor, het was Jörg, hij had blijkbaar weer een shortcut genomen en had de stad in al helemaal bezocht. We vonden het nog steeds heel erg vreemd, maar Jörg had nu eenmaal iets heel vreemd over hem hangen. Wij gingen de 175 trappen omhoog en hij ging verder op stap op zoek naar een slaapplaats. Een mooie kerk maar al gauw slapen we verder. Een kort avontuur tussen de doornstruiken om de brug op te raken en dan nog een kilometer langs de grote macadam waar we in de chambre d'hôte Le Pehau terecht kwamen. We hadden afgelopen avond als wat rondgebeld voor een slaapplek, maar hadden ondervonden dat dit met Pasen en paasmaandag heel moeilijk bleek te zijn omdat veel mensen familie ontvingen. We hadden ons er dus bij neergelegd de luxe te moeten opzoeken en chambre d'hôtes if gite d’etappes te boeken. Zo kwamen we terecht bij de immer sympathieke Martin en Helen Grimes. Een prachtige studio die we zouden delen met 2 andere Duitse pelgrims. Wij installeerden ons alvast, namen een douche en konden ons nog eens afdrogen met een echte handdoek, heerlijk gewoon. Die sneldrogende handdoeken van decatlon zijn goed omdat ze niet veel wegen (en snel drogen, duh), maar afdrogen met een echte grote handdoek blijft toch iets geweldig. In de zon schreef ik mijn mijn blog al wat bij terwijl Dirk wat facetimede met zijn vrouw. Tegen 17.30 kwamen de twee Duitsers dan aan terwijl ik de was aan het ophangen dus kon even nog niet kennismaken. Ik genoot erna met Dirk van wat heerlijke jazz in de grote tuin. Vanaf de zon achter de grote bomen verdween gingen we naar binnen om te aperitieven met Jutta en Kay. Jutta was al 7 jaar onderweg en deze 14 dagen kwam haar man voor het eerst mee. Geweldig sympathieke mensen. Niet veel later mochten we dan aan tafel aanschuiven om heerlijk te tafelen. Een heerlijke soep met spek en bonen waar ik wel 3 borden van at, dan een koeskoes met lamsvlees en groenten (lam wordt hier blijkbaar gegeten met Pasen) en als dessert kaas en fruit. De wijn vloeide ook weer lekker en zorgde voor het nodige vertier. Een kaneelstokje in het eten werd al gauw als sigaar of hout beschouwd en de filmpjes van “Amerika First … second” waren ook schitterend. Tegen 22u gingen we dan rustig naar de eigen kamer en even later kropen we in bed. Een heerlijke dag!

Dag 55: Osserain-Ostabat: 21km

Wederom een prachtige nacht gehad. Een beetje warm maar ik denk dat zo goed slaap omdat de bedden afgelopen dagen geen houten rand hadden vanachter, waardoor ik deftig in een bed kan liggen. We hadden gisteren besloten het vandaag rustig aan te doen, het was ten slotte paasmaandag. We begonnen uitgebreid te ontbijten en namen afscheid van elkaar. Dirk en ik verlieten de gite om klokslag 9u. We zouden afspreken in Saint-Palais. Wederom zalige uitzichten links (besneeuwde bergtoppen) en rechts (de heuvels van het baskenland) en voor me het eerste korte klimmetje van de dag door de bossen. Was ik hier blij? Enorm, ik kon hier anders doen dan genieten, plezier hebben in het wandelen en me goed voelen op deze levendige wegen die heen en weer slingerden. Op deze manier waren de eerste 12km van de dag afgerond en zette ik me aan de kant van de weg in het zonnetje in afwachting van Dirk. Ongeveer een half uurtje later was hij daar. We gingen nog even een brood halen in de bakker en dronken nog snel een pintje voor we de heuvel opgingen. Een marginaal stijle klim, van 60m tot 280 en recht naar boven, het was gegarandeerd meer dan 15% stijgingspercentage. Het was puffen, zweten en blazen maar even later was ik toch boven en kon ik genieten van het machtige uitzicht. De pyreneeën, magnifiek prachtig. Hoe een paar bergen alle zorgen doen vergeten en je gewoon in verliefdheid naar kan kijken. Geen foto die dat gevoel kan vastleggen. Ik wachtte even op Dirk en eenmaal hij was aangekomen lunchten we samen. Na wat kaas brood en tomaat daalden we stijl af en konden we niet veel later terug stijgen tot aan Chapelle de Soyarza. Hier kwamen de routes van Tours en Le Puy samen, en het duurde al niet lang tot we andere pelgrims tegen kwamen. Een Belg Alexander die vanuit Genève vertrok, een Duitse die tot in Saint-Jean-Pied-du-Port ging stappen en een Zwitser die ook tot in Compostella ging. Een leuke korte babbel en Dirk en ik zetten onze tocht terug verder. Met het heerlijke uitzicht over de pyreneeën konden we beginnen aan de afdaling tot in Ostabat. We dachten het allemaal al overwonnen te hebben maar het was nog een langer stuk dan we dachten. Nog veel stijgen en dalen en de benen begonnen de pittige dag te voelen. Beneden in Ostabat kwamen we de 3 anderen nog tegen en werden we uitgenodigd om morgen mee feest te vieren. Het was de Duitse haar laatste dag en Alexander zou morgen de mijlpaal van de duizend kilometer bereiken. Dirk en ik moesten dan nog een stukje verder stappen, maar eerst moesten we even uitpuffen in een Basks cafeetje. Nog een laatste kilometer tot aan de gite Izarrak waar we ons dan uiteindelijk konden installeren om 17u. We waren zo opgelucht te zijn aangekomen en konden een verfrissende douche nemen. Het was niet helemaal wat we verwacht hadden. We betaalden 5€ meer dan gisteren maar misschien was gisteren dan ook zo uitzonderlijk. Tegen 19u konden we dan aan tafel gaan en leerden we Stephanie (française die in etappes van Le Puy kwam) en haar Chinese vriendin. Het was een iets of wat saaie avond met wat slap eten. Een waterige groentesoep met weinig smaak, een niet genoeg gebakken en gekruid omelet, een vleesschotel met aardappelen die ook niet geweldig was en een stukje zwetende kaas en een lekker amandeltaartje. De Chinese had er zin in en schrokte alles naar binnen. Ook met de thee moesten we rap zijn want ze was anders met alles weggeweest. De gastvrouw stond een hele avond wat bij de tafel te staan en er was weinig warmte te bespeuren. Dirk en ik waren dus blij om tegen 21u in de kamer te zijn. Hier ontdekte we dat de katten onze open deur hadden gevonden en het brood uit mijn rugzak hadden gehaald en onder bed was beginnen op te eten. Eenmaal de kat verjaagd hield ieders zich nog wat bezig en tegen 22.30 ging ik dan slapen. Het was een lange dag met een prachtige natuur maar hadden het toch een beetje onderschat vermoed ik.

Dag 56: Ostabat-Saint-Jean-Pied-du-Port: 21km

18-04-2017 om 21:31 geschreven door Jens Willemse