Dag 45:Sainte-Foy-la-Grande-Monségur: 37km

Vandaag was het om 6.40 opstaan met mixt feelings. Vandaag vertrokken mama en Jo terug naar huis en ik was er redelijk zeker van Dirk niet meer te zien komende periode. We ontbeten eerst nog samen en passeerde langs de bakker. Om 7.30 namen we dan toch een jammerlijk afscheid. Zelfs ik had het wat moeilijk. Dat wil dan toch zeggen dat ik enorm genoten heb van de afgelopen 6 dagen. Zij vertrokken richting het station en ik richting de camino. Ik had me sterk gehouden, maar eenmaal de binnenstad uit vloeide er toch een traantje of 2 (en misschien een beetje meer ook). Ik vond het moeilijk om ineens terug in dat pelgrimsleven te vieren, maar besloot het te behandelen als een pleister. Kort en pijnlijk. Ik stapte goed door en kon in het begin mijn gevoelens wat wegzetten door de mooie natuur te aanschouwen die begon te ontwaken. De zon begon te pieren tussen de bomen over de berg, de planten en het gras begonnen te ontdooien en de bloemen begonnen hun mooiste kant te laten zien. Na 1,5u stappen was dit mooi bosrijk gebeuren gedaan en liep ik voor de rest van de dag in de felle zon tussen de wijngaarden. Hier vond ik het toch moeilijker mijn gedachten af te zetten. Die constante rare gevoelens zorgde ervoor dat ik niet van de huidige omgeving en tocht kon genieten. Ik kon alleen denken hoe gezellig het was afgelopen 6dagen. Ik had geen honger, rare gevoelens in de buik en wist niet goed wat te voelen. Na 18km nam ik dan mijn eerste pauze in het zonnetje tussen de wijngaarden en belde even met de mama om te horen of ze al in de auto waren en gewoon even te babbelen. Het rare gevoel ebde wat weg en ik probeerde toch wat te eten. Ik probeerde toch wat te genieten en stapte verder. Ergens onder Saint-Ferme nam ik een 2e pauze in de schaduw van een huis om wat te ontsnappen van de felle zon. Wederom verplichten om een beetje te eten en de voeten een beetje laten luchten. Het nare gevoel begon een beetje weg te ebben en zette de tocht verder richting Monségur. Tegen 14.40 kwam ik daar dan al aan, passeerde langs het bureau van toerisme en zocht mijn verblijf op. Een 84 jarige vrouw, Nelly genaamd, deed open, liet me mijn kamer zien en nodigde me even uit voor een Marokkaanse muntthee. Ze vertelde me over al haar kinderen, overleden man en andere dingen vanuit haar leven. Voor ik het wist was het 16u en ging ik de stad even bezoeken. Gezellig en proper. Ik passeerde langs de Carrefour om wat spaghetti bolognese te halen voor vanavond. Ik smeet me meteen in het pelgrimsleven. Korte pijn, dan zou ik het snelst mijn ritme terug vinden. Om dat ritme terug te vinden besloot ik ergens op zen gezellig terrasje wat blog te schrijven en te genieten van het mooie weer. Tegen 18.30 keerde ik terug naar Nelly. Hier nam ik een douche en praatte ik nog wat met haar over haar verhalen vanuit Marokko. Tegen 19.30 begonnen we samen wat te koken. De warmte dat Nelly uitstraalde was niet even warm als het water van de vaatwasser. Eerst een tas soep, vervolgd door overgare spaghetti bolognese met koude saus, dan een stuk kaas met toast omdat het brood steenhard was en als dessert nog een bakje verse aardbeien (geplukt deze ochtend). Na het warme maar lekkere citroenwater ging in naar mijn kamer om me rustig bezig te houden. Uiteindelijk viel ik dan tegen 23u in slaap.

Dag 46: Monségur-Brouqueyran: 42km

Een zalige nacht! Zo goed als niet wakker geworden, heerlijke temperatuur en bangelijke matras. Bijna helemaal als nieuw stond ik tegen 7u op en laadde ik mijn zak in. Iets later klopte ik dan boven aan om te gaan ontbijten en het leek alsof Nelly in haar nachtjapon in de zetel had geslapen. Eerst alle lampen aan doen om wat licht te hebben en dan konden we samen het ontbijt klaar zetten. Alle geluk hielp ik wat want ze was er niet meer goed bij en vergat telkens weer wat ze moest halen of waar ze iets gezet had. Ik had haar op een bepaalde moment al water ingeschonken voor de thee en even erna goot ze er een heleboel koffie bij waardoor alles in het ondertasje goot. Ze dronk vrolijk verder en begon de verhalen die ze gisteren had verteld helemaal opnieuw op te zeggen. Ondertussen at ik mijn bokes met confituur. Na 4 boterhammen merkte ik ineens op dat de confituur van 21 augustus 2015 was. Ik besloot dan maar te stoppen met eten en het zeker voor het onzekere te nemen. Na een zoektocht naar het gastenboek kon ik tegen 8.15 mijn tocht inzetten. Als ik de route zou volgen zou ik 43km morgen wandelen en had daar eigenlijk geen zin in. Op het gevoel volgde ik dan de macadam en zorgde ervoor dat ik 5km minder moest stappen. Het was niet altijd makkelijk te oriënteren maar was uiteindelijk in Saint-Hilaire-de-la-Noaille aangekomen. Hier at ik mijn resterende kaas (die wat begon te stinken) en stokbrood op. Ik wilde zoveel mogelijk kilometers maken als het nog niet te warm was dus deed mijn softgel uit en begon eraan. Alleen werd het al snel heel heet. In La Réole passeerde ik dan een gezellig marktje en kon ik het verschrikkelijkste stuk van de dag beginnen. Heel de tijd plat, heel de tijd rechtdoor, massa's zon en continu macadam. Ik was blij in Pondaurat te zijn aangekomen. Vlak voor het binnengaan maakte ik wel weer iets uniek mee. Voor de zoveelste keer liepen er 2 honden naar het hek en begonnen verschrikkelijk te blaffen. Plots liep er een klein blond kindje ook naar het hek. Ik denk dat hij juist 3 jaar was en ineens begon hij woef woef te roepen. Echt mega schattig. In het centrum legde ik me dan op een grasveld in de schaduw en deed mijn schoenen uit. Zalig die verfrissing. Na een kwartiertje vloog ik er terug in en was het weeral macadam volgen in een broeidende hitte. Tussen de bijennesten kwam ik dan aan in Savignac. Vandaar was het nog 12km. Ik volgde de weg maar voor ik het wist was ik veel te ver gelopen en had ergens een afslag gemist. Ik wou niet teruglopen dus besloot de zon aan mijn linkerkant te houden en dan zou ik zowizo uitkomen in Auros. Bunkerend in de helse zon door de velden en bossen kwam ik plot terug op de route. Achteraf bekeken had ik 4km extra gedaan, dus toch 42km. Ook in Auros nam ik een verfrissende pauze en besloot dan mijn laatste trek in te zetten richting Brouqueyran. Een kort en gestaag klimmetje en in de verte zag ik dan een kasteel opduiken, Château Mirail. Dat was de plek waar ik vanavond zou slapen. Het is een pelgrimsopvang van in de middeleeuwen en de eigenaars doen het nu al 20 jaar. Een heerlijke douche en afdrooghanddoek waren ter mijner beschikking en ik kon dan een toertje doen op het gigantisch grote terrein. Tenslotte zette in me op een bankje in de schaduw tussen het tennisveld en zwembad en genoot van het magnifieke uitzicht. Gezellig avondeten: pastasoep, gebakken rijst met spek, sla, kaas, pannenkoeken en pudding. Tegen 20u was mijn kaars uit en ging naar de kamer om wat te rusten. Tegen 22u besloot ik dan te gaan slapen en mijn voeten rust te geven, want ze doen wat pijn.

Dag 47: Brouqueyran-Captieux: 29km

Als een koning geslapen in het kasteel, heerlijk. Om 6.45 wakker, spullen bijeen rapen en ontbijten. Tegen 7.45 kon ik dan met een prachtige zonsopkomst vertrekken. Beneden aan het meer kwam ik de eerste drie pelgrims van de dag tegen. Ze hadden overnacht aan het meer in een tent. Ook prachtig om hier op te staan. De zon die over het meer scheen en de mist die over het meer gleed. Een korte babbel en ik liet ze verder inpakken. Een mooi stukje wandelen langs het meer, plots stijgen naar boven en de macadam volgen tot in Bazas. Onderweg nog 2 honden tegengekomen die de weg versperden. Ik had hier geen zin in, stelde me dominant op en begon te roepen en er achteraan te lopen. Ze waren snel weg. In Bazas deed ik mijn inkopen en bezocht ik de kathedraal. Bijna de stokken terug vergeten in de Carrefour. Het volgende stuk was 17km langs de oude spoorlijn. In de verte zag ik dan iemand stappen met een rugzak, wandelde er rustig naar toe en ja hoor, mijn vierde pelgrim van de dag. Gilles was vertrokken in Saint-Foy-la-Grande en was ook met de tent. Ik stapte een 7km samen en wisselden heel wat verhalen uit. Plots kwamen we dan iemand tegen die bij een wandelvereniging was aangesloten. Hij gaf ons allebei een soort sleutelhanger en koker waar we iets speciaal mee moesten doen op de weg van Compostella. We moesten foto's trekken onderweg waar de sleutelhanger op stond en die delen op Facebook of Instagram. Met een bepaalde # konden we dan mensen van de vereniging meenemen op de camino. Als ik dan terug was in België moest ik de man contacteren en dan zou ik een diploma van de vereniging krijgen. Ik vond het wel iets tof en ging op het aanbod in. Bezigheid op de camino. Erna liet ik Gilles achter me en ging de uitdaging met de lange saaie rechte weg aan. Tegen 14.00 kwam ik dan aan in de gite, installeerde me en ging naar het café om een pintje, cola en pakje friet met mayo binnen te spelen. (Kort intermezzo: Op de plakkaat voor het café stond dat het 31℃ was). Daar ontmoette ik de vijfde en zesde pelgrim van de dag. Een Zwitser die 10 dagen langer als mij onderweg was en een vrouw van Dijon die vertrokken was vanuit Limoges. Zij sliepen vanavond ook in de gite. Tegen 16u keerde ik dan terug naar de gite om de 2 pelgrims beter te leren kennen. Juist toen ik aankwam vertrokken zij naar de winkel, even wachten dus. Eenmaal ze terug waren konden we gezellig wat bijpraten. Zo werd het probleem van de mysterieuze man met het mysterieuze handschrift opgelost. Dankzij het prachtige weer konden we dan onder de veranda iets eten. De eerste keer dat het mogelijk was buiten te eten deed enorm veel deugd. Na een ravioli, waarna bleek dat deze 3 maanden vervallen, was konden we rustig de opruim doen en ons bedje inkruipen. Het was een leuke dag vol plezante ontmoetingen.

Dag 48: Captieux-Roquefort: 35km

Zo vroeg ben ik nog nooit wakker geweest, 6.20. Rustig de zak maken en samen ontbijten. Snel een stempel halen in het café en kon dan samen met Marie vertrekken richting de route. Eenmaal op de route nam ik mijn eigen tempo aan en kon de uitdaging aangaan met de lange route. 10km rechtdoor in de mist. In het begin had het iets magisch. De bomen die tussen die hun gedaante wilden bekend maken en de weg die mysterieus bleef. Het was leuk voor een goed half uur maar vanaf dan was het saai. Ik was het rechtdoor stappen beu en ik kon geen spel meer maken van het mysterieuze bos. Na 11km moest ik links afslaan om de autostrade over te gaan en besloot op de vangrail de saaie weg te vergeten met een leuk smiley koekje met aardbeiensmaak. Iets later kwamen Marie en Numa aan en stapten we een stuk samen. We kwamen de regio Les Landen binnen. Het was heel de tijd rechtdoor, een bocht van 90° rechts of links en terug rechtdoor. Ik besloot terug wat op mijn eigen tempo te wandelen en liet ze achter me. Het stuk voor Bourriot-Bergonce was wel echt prachtig. Een zandweggetje tussen de lage dennenbomen en prachtige gele bloemen. Onderweg liet ik nog een geheime boodschap achter aan Numa en Marie. Ik had in de grond “Ultreia” geschreven. (Ga verder en hoger). In Bourriot-Bergonce wachtte ik dan op mijn 2 amigos. Het “kleine” herbergje over de kerk was nog open en besloten daar gezellig iets te drinken. Numa trakteerde en na een kort bezoekje aan de kerk konden we verder gaan. Misschien wel de saaiste 13km tot zo ver. Het bleef maar rechtdoor gaan, af en toe eens links, af en toe rechts maar vooral rechtdoor. We maakten er zelfs een liedje op terwijl we met onze handen zwaaiden. §A gauche, à droite, tout droit, tous le temps§. Na veel teleurstelling (we wilden echt aankomen want het begon warm te worden en het was een droge “zeeomgeving”) kwamen we aan tegen 15.20. We zochten de sleutel in het café en Marie en ik vertrokken al naar de herberg om ons grief neer te ploffen terwijl Numa rustig een pintje dronk. We hadden geen sleutel mee gekregen omdat er al iemand was. We raakten wel niet binnen dus belde het café op en Numa kreeg de sleutel mee. Uiteindelijk raakten we toch binnen en konden we even ontspannen. Daar ontmoeten we David en Paul, twee Engelsen die ook onderweg waren! Na een heerlijke douche vertrok ik dan richting het stadje want had afgesproken met Sam. Hij zou tot vrijdag meestappen. Ik wachtte aan de kerk en “all of a sudden” wie verscheen daar achter het hoekje? Ann-Sofie, mijn vriendin. Ik was niet helemaal mee maar bij een pintje in het café kon ik terug helder nadenken, ongeveer toch. We namen afscheid van Paul en Mieke die haar hadden afgezet (waarvoor dank) en zette ons grief af in de herberg. Erna vertrokken Ann-Sofie en ik naar de winkel omdat ik had gezegd dat ik zou koken vanavond. Een pittige wandeling van 20 minuten naar boven en terug liften naar beneden. Eenmaal terug in de herberg bereidde Ann-Sofie en ik het eten voor en toen Numa was aangekomen konden we iets eten. De twee Engelsen aten niet mee maat zouden later nog voor een onvergetelijke avond zorgen. Een rijke salade, pasta, eend en kaas vulden ons buikje helemaal en tegen het einde kwamen Paul en David aan. Samen wat kaas eten en wijn delen + drinken en dan gebeurde er iets wonderbaarlijk. Dave vroeg aan Numa om iets te zingen en hij begon een prachtig Duits nummer te zingen. Vervolgens zongen Paul en Dave een zalig duet, en dan liet ik me van mijn beste kant zien met “Aan de oever van de Schelde". Voor de rest van de avond zongen we, maar vooral het Engelse kamp. Het mooiste moment was dat ze zo een emotioneel lied zongen dat ze het moeilijk hadden om verder te zingen. Kiekenvlees! Prachtige liederen en een unieke avond. Misschien wel de prachtigste tot nu toe. Eerst de wandeldag met amusante Marie en unieke Numa, vervolgens de aankomst van de de vriendin en ten slotte de avond van uitbundig zingen, plezier maken en zelfs soms met tranen in de ogen zitten. Een avond om nooit te vergeten !

Dag 49: Roquefort-Bougue: 18km

Iedereen was al wakker toen Ann-Sofie en ik opstonden. Ze zouden vandaag een grotere etappe maken dus iedereen had al ontbeten en was klaar om te vertrekken. We namen afscheid en hoogstwaarschijnlijk zou ik ze binnenkort terug zien. Ann-Sofie en ik maakten rustig onze zak en namen een lekker ontbijtje. Tegen 10u vertrokken we dan. Aan de kerk moest dievanons al een steentje uit haar schoen halen en benutte ik dus deze tijd om de sleutel terug te brengen naar het café. Terug samen konden we de weg inzetten. Het eerste stuk was leuk, het gevoel van de kalmthoutse heide. Het enige verschil waren de grote naaldbomen en het stuifmeel dat schoenen, camera en al de rest geel kleurde. Onderweg een korte pauze bij een oude everzwijnenschedel en vanaf Corbleu werd de weg een stuk saaier. Dit zorgde ervoor dat we vaak pauzeerde. De volgende stop was de pelgrimshalte in Bostens. Het was een klein maar gezellig lokaal waar basisvoorzieningen aanwezig waren. De kerk was al even magnifiek. Heel klein en bij het binnenkomen sprongen de lichten aan en werd er kerkmuziek afgespeeld. Ik besloot even te gaan zitten en te genieten van dit moment. Een kwartiertje later vertrokken we richting het volgende dorpje, Gaillères. Macadam, macadam macadam dam dam dam en nóg steeds ne stenen weg. In het cafeetje tegenover de kerk namen we dan terug een pauze en genoten we van een goed pakje frieten. Het zonnetje begon er ook wat door te komen en al gauw vlogen de kleren uit. Het was nog 7km vanaf Gaillères tot Bougue en begonnen er goed aan. Eenmaal over de autostrade begon Ann-Sofie het wat moeilijk te krijgen en besloten we een pauze in te lassen. We hadden genoeg tijd want het was nog maar 14.30. Na een korte rustpauze vlogen we er weer in en kwamen we aan tegen 15.15. De sleutel vragen in het café en lekker installeren. Ik was trots op mijn madammetje dat ze er was geraakt en beloonde haar op een goed aperitief. Even ontspannen voor de gite terwijl de was droogde en tegen 18.30 konden we koken. Pasta bolognese en pesto. Njom njom, wat was me dat lekker. Ik kreeg erna even mijn klopje en legde me in bed. De afwas zou ik later doen. Toen ik rond 20u naar de keuken ging om iets te drinken merkte ik dat Ann-Sofie de afwas al had gedaan. Lief hé! Erna toonden we elkaar wat foto's van italiereis en afgelopen camino. Tegen 22u was onze pijp dan uit en kropen in bed.

Dag 50: Bougue-Mont-de-Marsan: 9km

Na een vreselijk koude nacht deed het wel eens deugd om “uit te slapen”. Tegen 8.30 kropen we uit bed en rommelden we op. Rustig ontbijten, sleutel afgeven en de korte dag kon beginnen. 9km langs een fietspad tot in het centrum van Mont-de-Marsan. Het deed me enorm denken aan het stuk richting Namen. Het weer was goed en konden sommige stukken langs een bospad lopen in plaats van de verharde macadam. Een korte pauze en door de boeiende gesprekken waren we al snel daar. Vijf minuten voor sluitingstijd liep ik naar de Aziatische supermarkt voor de sleutel, maar had pech. Hij was gesloten, dus moesten we nog 2u (tot 14.30) wachten. Haha, nu had ik jullie weer beet hé. Ik was op tijd en konden ons dus installeren in de ruime gite. Alle kleren wassen en ophangen om te drogen. We trokken dan de stad in voor terrasje en toeristische wandeling. Langs de winkel voor het avondeten en ontbijt en plots kreeg ik telefoon. Ik had een briefje achtergelaten bij de gite omdat we de sleutel meehadden. En wie was er aan de telefoon? Niemand minder dan Dirk, hij die er ook was in de periode dat ik stapte met mama en Jo. We hadden toen geen deftig afscheid kunnen nemen, en kon dit dus opvatten als een tweede kans. Een geschenk van de Camino. Eenmaal terug in de herberg was het een geweldig weerzien. Leuk bijbabbelen op het binnekoertje bij een goede pint en glas wijn. Dirk ging dan nog even de stad bezoeken en kreeg plots weer een telefoon. Ik was mijn papiertje van de deur vergeten halen. Er stond een Duitser Jörg voor de deur. Hij was al onderweg maar had te maken met pech. Een gebroken knie en been door een aanrijding met een vrachtwagen zorgden ervoor dat hij zijn weg moest stoppen. Nu ging hij opnieuw de uitdaging aan. Hij ging dan ook naar de stad en Ann-Sofie en ik begonnen de groenten al te snijden. Eenmaal Dirk terug was begonnen we alles wat klaar te maken. Ondertussen kwamen de 3 pelgrims die ik ontmoet had ook aan en waren we met een recordaantal pelgrims aan tafel (7). Weer een heerlijke salade met avocado en radijsjes en een hoofdgerecht dat overheerlijk was. Snijbonen, rode ui, courgette, champignons, beetje Chinese rijst, zalm en philadelpia kaas. Het was echt overheerlijk! Iedereen, buiten Jörg, proefde en vonden mijn coockingskills buitengewoon (om niet te stoefen). Erna dronken we nog een tisane en kropen we tegen 22u ons bedje in.

Dag 51: Mont-de-Marsan-Saint-Sever: 21km

13-04-2017 om 22:05 geschreven door Jens Willemse