Vanmorgen rond 5u30 wakker geworden door het gestommel van vertrekkende pelgrims. Ik besloot nog even te blijven liggen, maar ben om 6 u toch ook maar opgestaan, zodat ik om 6u30 al op pad was.Â
Vandaag was een zeer saaie etappe. Het begon mooi tussen de wijngaarden, maar eens Villafranca del Bierzo voorbij liep de camino bijna constant naast de autoweg. Gelukkig liep er ook een rivier naast, zodat er toch nog een beetje natuur te bekijken viel. In La Portella (na 22,5 km) besloot ik dat het genoeg geweest was voor vandaag. Momenteel zo goed mogelijk rusten, want morgen volgt de gevreesde klim naar O Cebreiro. Benieuwd wat de spieren daar zullen van vinden...
Gisteren eenvoudig maar zeer lekker gegeten in Molinaseca. Op de terugweg had ik nog een amusant gesprek met een plaatselijke juffrouw, die achteraf gezien enkel de hostal van haar ouders aan het promoten was. De juffrouw in kwestie was trouwens 10 jaar. (is dat dan kinderarbeid?)Â
Deze nacht zalig geslapen (vermoeidheid helpt echt) en rond kwart over zes alweer uit de veren voor een rustige vlakke tocht. Wat ik al gevreesd had werd werkelijkheid. Het klimmen en dalen van gisteren eist duidelijk zijn tol van de spieren. (ik voel weer spieren op plaatsen waar ik het nooit vermoedde). Gelukkig verbeterde het gevoel naarmate ik stapte en alles weer wat loskwam. Â Rond 8u45 kwam ik aan in Ponferrada, de stad van de tempeliers. Tijd voor ontbijt met zicht op het gigantische fort. Na een grande cafe solo en een tostada kon in weer verder. Na nog enkele kleine dorpjes te zijn doorgewandeld, waar vriendelijke oude dametjes iedereen uitnodigden even in de kerk binnen te stappen en een stempel te ontvangen, kwam ik aan in Cacabelos. Gelukkig niet te laat, want eens na 13u staat de thermometer hier boven de 33 graden en dat is dus niet zo'n aangenaam wandelweer.Â
Eens aangekomen begon hetzelfde ritueel van elke dag. Inschrijven in de albergue, douchen, kleren wassen, naar de winkel voor water en wat fruit en eten. Â Daarna nog even in de plaatselijke kerk geweest en een beetje zitten denken aan vanalles en niks (en dus weer een stempel erbij). Het valt me trouwens op dat als je tegen zo'n oud vrouwtje in de kerk zegt dat je geen spaans spreekt, ze nog eens precies hetzelfde herhaalt, alleen luider.Â
Vannacht slaap ik trouwens niet in mijn tentje, maar in de albergue zelf (wegens geen tuin). De albergue is trouwens vrij bijzonder want hij is gebouwd rond de kerk. Het is best grappig hoe iedereen hier rondstrompelt. Het is echt een bende aangespoeld wrakhout bij elkaar. Wat ook logisch is, want zodra je stopt met wandelen beginnen de spieren weer te verzuren met de bekende stijfheid tot gevolg.Â
Morgen volgt  weer een rustige etappe.Â
Ik zal eens gaan kijken of mijn was al droog is...
Vandaag was een pittige trip. Zowel mentaal als fysiek. Ik ben het hoogste punt van de camino overgestoken. Met andere woorden een stevige klim, maar de top met het Cruz de Ferro was de moeite waard. Het Cruz de Ferro is een groot ijzeren kruis, bovenop een boomstam. De stam staat in een grote hoop stenen en de traditie wil dat iedere pelgrim er een steentje of iets persoonlijks bij legt, als symbool van een last of zorgen die van je schouders valt. Ik heb zelf ook een steentje (uit Avignon by the way) en iets persoonlijks toegevoegd. Het gaf een bijzonder gevoel. Ik moest toch even gaan zitten vooraleer ik weer verder kon.Â
Daarna verder de berg over en een stevige afdaling bracht me over een riviertje in Molinaseca.Â
En toen ging het licht uit. Ik was nog een driehonderd meter van de albergue en mijn lichaam besloot dat het genoeg geweest was. Alles werd zwart en ik kon niet anders dan rugzak uit en even gaan zitten. Na tien minuutjes in de schaduw en de waterzak te hebben leeggedronken kon ik de laatste driehonderd meter aanvatten en de tocht van vandaag beeindigen. De koude douche die ik daarna nam, deed wonderen.Â
Blijkbaar was de afdaling in de brandende zon iets teveel van het goede.Â
Nu weer zo veel mogelijk proberen te rusten en morgen volgt een gemakkelijke, vlakke tocht
Nog 214km!
Jens
PS: omdat foto's toevoegen hier niet evident is, zal ik ze er acheraf bijzetten als ik terug thuis ben.
7u. Ik sta op de camino. Rugzak op de rug. Ik ben er klaar voor. Eens ik Astorga achter me laat volgen kilometers paadjes met af en toe een klein dorpje. Ik ben hier ook duidelijk niet alleen. Zeer regelmatig kom in andere pelgrims tegen. Iedereen wenst elkaar in het voorbijgaan 'buon camino'. Ik krijg een gelukkig gevoel. Het zijn wildvreemden, maar de groet is gemeend. Er gaat een hartelijkheid vanuit. Je merkt dat iedereen hier hetzelfde doel heeft. (we doen het samen en we gaan ervoor ;-))
Net voor mijn aankomst in Rabanal kreek ik van twee pelgrims zelfs een mini djembe concert. Het doet je even vleugels krijgen!
Ondertussen staat mijn tentje recht en is het 'basiskamp' klaar. Rest mij enkel nog iets te eten en de voetjes te laten rusten. Morgen gaan we het hoogste punt van de camino over.
Na een vlotte vliegreis en lange busrit vanuit Madrid ben ik aangekomen in Astorga. Het startpunt voor mijn trip. Nog even het stadje verkend en mijn eerste 'menu prregrino gegeten. Blijkbaar vond de eigenaar van het restaurant mij wat te mager, want de porties waren meer dan rijkelijk. ( de soep vloeide net niet over de rand van het bord). Om 21u30 besloot ik dan maar in mijn bed te kruipen, kwestie van goed uitgerust aan de eerste dag te kunnen beginnen.
Eindelijk is het zover. Morgenvroeg vlieg ik naar Spanje en kan in er aan beginnen. Alles is voor de laatste keer gewogen en nagekeken. De gezonde zenuwen beginnen te komen. Ik ben er klaar voor!
