Deze morgen lekker uitgeslapen Pas om acht uur opgestaan en rustig alles voor de laatste keer ingepakt. De wandeling zelf was niet echt mooi te noemen. Een brug over de autostrade, wat buitenwijken tot de oude stad opdook en er plotseling een van de torens van de kathedraal te zien was. Alles ging opeens weer vlotter. nog enkele straatjes en daar stond ze in al haar glorie: de kathedraal van Santiago de Compostela. Het doel was bereikt. Het was een zeer mooi en emotioneel moment. Vreugde, omdat het doel bereikt was. Maar ook verdriet, omdat het fantastisch gevoel van "onderweg zijn" voorbij was. Nadat het allemaal tot mij doorgedrongen was, ging ik naar het pelgrimsbureau, waar ik mijn allerlaatste stempel en mijn compostela kreeg. Daarna heb ik de trip officiëel afgerond door het graf van de apostel te bezoeken. En dan nog even terug op het plein gaan zitten, waar ondertussen volop pelgrims aan het toestromen waren. Ik heb er toch wel een tijd gezeten, denkend aan het unieke avontuur dat ik heb mogen beleven. Men zegt wel eens dat de camino een mens kan veranderen. Bij mij is dit zeker het geval. Niet enkel lichamelijk (ik ben ondertussen man met baard ;-)), maar vooral geestelijk. Ik heb hier antwoorden gevonden op vragen die ik had, ik kijk op een heel andere manier tegen een hele hoop dingen aan en ik heb enkele nieuwe ideeën gekregen. Ik kan aan iedereen enkel aanraden om ooit eens zelf de camino te stappen. Het is een onvergetelijke ervaring! Ik weet nu al dat dit wel mijn eerste camino was, maar zeker niet mijn laatste. Dit ga ik zeker ooit nog eens doen!
Bedankt alvast aan iedereen die dit blog gevolgd heeft en mij op die manier gesteund heeft in mijn tocht. Ik sluit het zeker nog niet af, want ik ben nu nog even hier in Santiago, dus ik hou jullie op de hoogte hoe het me hier vergaat. En ik ga volgende week zeker nog wat foto's posten (ook op Facebook trouwens). Dinsdag vlieg ik via Madrid weer naar België, om daar om 22u weer (pijnlijke) voet op Belgische bodem te zetten. Tot snel!
Vanmorgen wakker geworden van de  Poolse groep die zich aan het klaarmaken was. Het bleek 5 u te zijn. Dat vond ik toch nog ruim vroeg, dus ik draaide mij nog eens om. Toen ik weer wakker schrok, bleek het al 6u45 te zijn. Schandelijk overslapen dus. In de bar naast de albergue was er al ontbijt te krijgen, dus heb ik daar al maar meteen ontbeten. Om 7u 25 was ik dan eindelijk op pad. De wandeling tot in Pedrouzo was vrij vlak en makkelijk. Dus ik was er al rond 11 u. Dit was normaal het eindpunt voor vandaag, maar de albergue was gesloten en ik had geen zin in zoeken naar een andere of een hotel. Ik besloot dan maar (ook vanwege het vroege uur) om door te stappen naar Monte de Gozo, zo'n 15km verder. Jammer genoeg werd het terrein minder vlak (zoals de naam al zegt: monte = berg)
En de zon stond ondertussen weer stevig te stralen aan de hemel. De vermoeidheid sloeg toe en de laatste zeven km was echt aftellen. Alles begon pijn te doen, vooral de voeten. Puur van vermoeidheid, want voor de rest zijn ze nog volledig in tact! Uiteindelijk was daar dan toch Monte de Gozo. Inderdaad een groot complex, maar de albergue staat wat tussen het groen, dus dat valt wel mee. Nog belangrijker is dat er nog slechts vijf kilometer liggen tussen mij en Santiago. Morgen wordt dus gewoon rustig afdalen en genieten.Â
Gisteren dus zoals verwacht geen zeep meer gevonden. Â Vandaag dan maar even langs de supermarkt geweest. Gisteravond wel weer lekker gegeten en een gesprekje gehad met een mevrouw uit California, die aan het tafeltje naast het mijne zat (ze had gezien dat ik de Engelstalige menu bekeek, en wist dus dat ik Engels sprak). Zij had een stukje van de beginroute gestapt en dan de trein genomen tot Sarria, om vandaar de laatste honderd kilometer te doen. Het hele stuk dat ik gedaan heb, had zij dus niet gezien.Â
Op weg naar de albergue ben ik het Poolse meisje van eergisteren nog terug tegengekomen. Het ging gelukkig beter met haar voet (eergisteren had ze er vrij veel last van). Dat is ook het leuke van de camino. Je komt "oude bekenden" tegen. Ook al heb je ze daarvoor maar heel even ontmoet.Â
Vanmorgen was ik om 6u20 al weer vrolijk op pad voor een vrij rustige etappe met wat licht klim- en daalwerk. Ongeveer halverwege begon ik wat last te krijgen van mijn knie. Ik besloot geen risico's te nemen en ben aan de eerstvolgende bar gestopt om mijn steunverband aan te doen. Een goede keuze, zo bleek, want er kwamen nog enkele afdalingen. En die zijn het zwaarste voor de gewrichten. Eens aangekomen in Ribadiso was het nog even wachten tot de albergue open ging. Hij is inderdaad zeer mooi gelegen aan de oever van de rivier. Ook hier zijn de Polen goed vertegenwoordigd. Ongeveer de helft van de slaapzaal wordt ingenomen door een groep Polen. Zij hebben bijna hetzelfde traject gedaan als ik. Wat me ook nog opvalt is dat hoe dichter we bij Santiago komen, hoe meer verbanden, enkelsteunen en kniesteunen je begint te zien. Sommige pelgrims zie je echt steunen op hun wandelstokken en voetje voor voetje voortstrompelen. Daar kan je alleen maar respect voor hebben. Dan mag ik zeker niet klagen. Buiten een beetje een pijnlijke knie en vermoeide voeten gaat alles nog zeer goed. Hout vasthouden dat het nog twee dagen zo blijft.Â
Vanmorgen decadent laat opgestaan. Het was al 6u45. Even ontbijt genomen en op pad. Het was zelfs al licht. Vandaag een vrij rustige etappe zonder veel klimmen of dalen (een kleine helling uitgezonderd). Het is wel merkelijk drukker langs de camino. Om de compostela te halen moet je minstens honderd kilometer te voet hebben afgelegd. Dus al de mensen die enkel de laatste honderd doen, zijn er nu ook bijgekomen. En dat zijn er nogal wat. De meesten kan je makkelijk herkennen aan hun vrij propere schoenen ;-). Die zijn duidelijk de bergen niet over geweest. Iets na de middag ben in dan aangekomen in Palas de Rei. Het eindpunt voor vandaag (zoals gepland). Na de gebruiken van de dag (albergue opzoeken, douchen en kleren wassen, waarna mijn Italiaanse kamergenoot zeer blij was dat ik hem enkele wasknijpers wou lenen) nog even wat gaan eten. Dat eten bleek een van de beste hamburgers sinds lang te zijn ( alles vers). De Frut zou jaloers zijn, alhoewel, er lagen wel heel veel gezonde groentjes tussen. Ik heb ook ontdekt dat het hier vandaag, net als bij jullie trouwens, 15 augustus is. Jawel feestdag! Dus veel supermercado's zijn dicht. Ik hoop straks toch nog een winkeltje te vinden dat open is, want mijn zeep is op. (ik moet dus om zeep ;-))
Morgen gaat het richting Ribadiso da Baixo, waar naar het schijnt een zeer mooie albergue staat.Â
Sommigen van jullie zijn misschien verrast door de titel van vandaag. Ging ik niet naar Sarria? Jawel, maar vandaag was Forrest Gump-dag. "I just felt like walking". Mijn tocht begon deze ochtend in het donker en met een klein beetje miezerige regen. Niet genoeg om echt nat van te worden, maar de poncho werd toch alvast in standby gehouden. Ik koos voor de route via San Xil, de originele route (er gaat ook een weg via het klooster van Samos). De meeste pelgrims hadden blijkbaar voor San Xil gekozen. Tijdens een koffiebreak zaten we met ongeveer de halve wereld aan een tafeltje. Iemand uit Polen (ik weet niet of het noord of zuid was), een Francaise, een Brit, een Nederlander (jawel!) en een meisje uit Nieuw-Zeeland. Tel daar deze Belg nog bij, en je hebt een behoorlijk internationale bende bij elkaar. Ik vertelde aan de Kiwi dat ik over een paar maanden zelf naar Nieuw-Zeeland ga. Ze hoopte dat ik dan toch ook tijd zou hebben om wat van de omgeving te zien. Na de koffie ging iedereen weer op zijn of haar eigen tempo verder. Eens in Sarria aangekomen bleek het nog maar 10u30 te zijn. En vermits Sarria een stad is (na Santiago de grootste op de camino) besloot ik de drukte achter me te laten en nog 4 Km verder te stappen tot aan het volgende dorp. Maar eens daar aangekomen schoot het me te binnen dat 8 Km verder het magische 100Km punt lag. Ik zou dus tot daar doorwandelen en daarna een slaapplaats zoeken. Na een tijdje en spanning die begon op te lopen kwam ik bij de 100Km grens (toevallig samen met de Kiwi, de Brit en de Nederlander). Na de nodige foto's was het dan tijd om een slaapplaats te zoeken. Maar wacht eens even. Als ik nog een goeie 10Km verder ga, ben in al in Portomarin. En dat is eigenlijk het eindpunt voor morgen. Op 10Km zal het ook niet meer aankomen. En ondertussen zit ik hier dus in Portomarin (met toch wel pijnlijke spieren en vermoeide voeten). Wat bedoeld was als een rustige tocht van 19Km werd een stevige etappe van 41Km. Als er iemand twee weken geleden zou gezegd hebben dat ik dit kon, ik zou eens goed hebben gelachen. Volgens mij krijg ik van ergens hulp, want het ging best vlot (behalve de laatste vijf, dat was even doorbijten). Resultaat van deze monsteretappe is dat in nu een dag voorlig op schema. Dus als er niks meer mus gaat zal ik niet zondag maar zaterdag al in Santiago aankomen. Ach ja, een dagje extra rust in Santiago kan geen kwaad.Â
Gisteren zat ik in de namiddag in O Cebreiro in een bar waar de olympische basketbalfinale op tv te volgen was. De bar zat volgepakt met hevige supporters van het Spaanse team. Het was best grappig, want ik denk dat ik als enige voor de Amerikanen was. Al leek het mij verstandig om dat niet te laten merken. Op het einde van de rit waren het wel allemaal sportieve verliezers.Â
Deze ochtend werd ik wakker van het gestommel en merkte ik dat het "al" 6u15 was. Hoog tijd dus om ook op te staan en op pad te gaan. Het was nog donker en bitter koud op de berg, dus goed ingepakt en met de hoofdlamp in aanslag ging iedereen op pad. Vooraleer aan de afdaling te beginnen moesten er nog twee pittige cols beklommen worden (volgens mij eentje van eerste en eentje buiten categorie) gelukkig was er op de top van de tweede col een bar met ontbijt, waar bijna iedereen gretig gebruik van maakte. En dan was het tijd voor de lange afdaling naar Triacastela. Nu eens rustig, dan weer steil. Hoe dan ook een uitdaging voor de kuiten. Ik ben hier al zeer blij geweest dat ik wandelstokken bij heb. Iets na de middag dan aangekomen in Triacastela en ingeschreven in een vrij kleine maar zeer leuke albergue. Er is slechts een kamer met drie stapelbedden. Een groot verschil met de  dertig van gisteren. Alleen jammer dat mijn vijf kamergenoten enkel Spaans spreken. Maar met handen en voeten geraken we er ook.Â
Morgen gaan we richting Sarria.Â
Gisteren heel de middag met de voetjes omhoog gelegen. En het heeft geholpen. Deze ochtend voelden de spieren zich een stuk beter. Om 7u was ik al weer op pad. De eerste vijf kilometer was nog rustig aan met wat vals plat, maar dan was het uit met de pret. Jawadde! De klim naar O Cebreiro was inderdaad steil omhoog. Ik waande me weer even in de bergen van Aosta tijdens mijn kindertijd. Alleen dat deze klim nog een stuk pittiger was. Ongeveer halfweg kwam ik aan in het gehucht La Faba (drie huizen en een bar) en werd het tijd voor ontbijt. Ontbijten voor het begin van de tocht is vrijwel onmogelijk, omdat er dan nog niks open is. Dus dat beperkt zich meestal tot enkele koekjes en een slok water. Na La Faba was het nog iets meer dan een uur stevig doorklimmen en opeens was daar O Cebreiro. Een pater van het plaatselijke klooster begroette iedereen hartelijk en stempelde de credentials af. Daarna ging het richting de albergue, die nog niet open was en waar iedereen dus netjes zijn rugzak in de rij zette en de vermoeide voeten alvast wat liet rusten. O Cebreiro is trouwens niet enkel een halte voor pelgrims. Er stopten ook twee bussen met toeristen, die het bergdorpje kwamen bezoeken. Na de kerk en de souvenirwinkeltjes kwamen ze ook een kijkje nemen aan de albergue, waar wij met z'n allen stonden te wachten. Enkele Amerikaanse toeristen (uiteraard) namen zelfs enkele foto's van de 'wachtende pelgrims'. (nu weet ik dus ook hoe het vrijheidsbeeld zich moet voelen ;-)).Â
Rond 13 u zwaaide de deur open en konden de dagelijkse rituelen weer beginnen. Â Een groot pluspunt vandaag was het weer. Het was redelijk bewolkt, zodat de temperatuur aangenaam bleef. Een trui was zelfs geen overbodige luxe tijden het wachten. Ondertussen is de zon er weer doorgekomen en is het hier vooral genieten van het schitterende uitzicht.Â
Morgen gaan we weer naar beneden. En vanaf nu staat er trouwens om de 500 meter een paaltje dat de resterende kilometers aangeeft. Het grote aftellen is dus begonnen.Â
Vanmorgen rond 5u30 wakker geworden door het gestommel van vertrekkende pelgrims. Ik besloot nog even te blijven liggen, maar ben om 6 u toch ook maar opgestaan, zodat ik om 6u30 al op pad was.Â
Vandaag was een zeer saaie etappe. Het begon mooi tussen de wijngaarden, maar eens Villafranca del Bierzo voorbij liep de camino bijna constant naast de autoweg. Gelukkig liep er ook een rivier naast, zodat er toch nog een beetje natuur te bekijken viel. In La Portella (na 22,5 km) besloot ik dat het genoeg geweest was voor vandaag. Momenteel zo goed mogelijk rusten, want morgen volgt de gevreesde klim naar O Cebreiro. Benieuwd wat de spieren daar zullen van vinden...
Gisteren eenvoudig maar zeer lekker gegeten in Molinaseca. Op de terugweg had ik nog een amusant gesprek met een plaatselijke juffrouw, die achteraf gezien enkel de hostal van haar ouders aan het promoten was. De juffrouw in kwestie was trouwens 10 jaar. (is dat dan kinderarbeid?)Â
Deze nacht zalig geslapen (vermoeidheid helpt echt) en rond kwart over zes alweer uit de veren voor een rustige vlakke tocht. Wat ik al gevreesd had werd werkelijkheid. Het klimmen en dalen van gisteren eist duidelijk zijn tol van de spieren. (ik voel weer spieren op plaatsen waar ik het nooit vermoedde). Gelukkig verbeterde het gevoel naarmate ik stapte en alles weer wat loskwam. Â Rond 8u45 kwam ik aan in Ponferrada, de stad van de tempeliers. Tijd voor ontbijt met zicht op het gigantische fort. Na een grande cafe solo en een tostada kon in weer verder. Na nog enkele kleine dorpjes te zijn doorgewandeld, waar vriendelijke oude dametjes iedereen uitnodigden even in de kerk binnen te stappen en een stempel te ontvangen, kwam ik aan in Cacabelos. Gelukkig niet te laat, want eens na 13u staat de thermometer hier boven de 33 graden en dat is dus niet zo'n aangenaam wandelweer.Â
Eens aangekomen begon hetzelfde ritueel van elke dag. Inschrijven in de albergue, douchen, kleren wassen, naar de winkel voor water en wat fruit en eten. Â Daarna nog even in de plaatselijke kerk geweest en een beetje zitten denken aan vanalles en niks (en dus weer een stempel erbij). Het valt me trouwens op dat als je tegen zo'n oud vrouwtje in de kerk zegt dat je geen spaans spreekt, ze nog eens precies hetzelfde herhaalt, alleen luider.Â
Vannacht slaap ik trouwens niet in mijn tentje, maar in de albergue zelf (wegens geen tuin). De albergue is trouwens vrij bijzonder want hij is gebouwd rond de kerk. Het is best grappig hoe iedereen hier rondstrompelt. Het is echt een bende aangespoeld wrakhout bij elkaar. Wat ook logisch is, want zodra je stopt met wandelen beginnen de spieren weer te verzuren met de bekende stijfheid tot gevolg.Â
Morgen volgt  weer een rustige etappe.Â
Ik zal eens gaan kijken of mijn was al droog is...
Vandaag was een pittige trip. Zowel mentaal als fysiek. Ik ben het hoogste punt van de camino overgestoken. Met andere woorden een stevige klim, maar de top met het Cruz de Ferro was de moeite waard. Het Cruz de Ferro is een groot ijzeren kruis, bovenop een boomstam. De stam staat in een grote hoop stenen en de traditie wil dat iedere pelgrim er een steentje of iets persoonlijks bij legt, als symbool van een last of zorgen die van je schouders valt. Ik heb zelf ook een steentje (uit Avignon by the way) en iets persoonlijks toegevoegd. Het gaf een bijzonder gevoel. Ik moest toch even gaan zitten vooraleer ik weer verder kon.Â
Daarna verder de berg over en een stevige afdaling bracht me over een riviertje in Molinaseca.Â
En toen ging het licht uit. Ik was nog een driehonderd meter van de albergue en mijn lichaam besloot dat het genoeg geweest was. Alles werd zwart en ik kon niet anders dan rugzak uit en even gaan zitten. Na tien minuutjes in de schaduw en de waterzak te hebben leeggedronken kon ik de laatste driehonderd meter aanvatten en de tocht van vandaag beeindigen. De koude douche die ik daarna nam, deed wonderen.Â
Blijkbaar was de afdaling in de brandende zon iets teveel van het goede.Â
Nu weer zo veel mogelijk proberen te rusten en morgen volgt een gemakkelijke, vlakke tocht
Nog 214km!
Jens
PS: omdat foto's toevoegen hier niet evident is, zal ik ze er acheraf bijzetten als ik terug thuis ben.
7u. Ik sta op de camino. Rugzak op de rug. Ik ben er klaar voor. Eens ik Astorga achter me laat volgen kilometers paadjes met af en toe een klein dorpje. Ik ben hier ook duidelijk niet alleen. Zeer regelmatig kom in andere pelgrims tegen. Iedereen wenst elkaar in het voorbijgaan 'buon camino'. Ik krijg een gelukkig gevoel. Het zijn wildvreemden, maar de groet is gemeend. Er gaat een hartelijkheid vanuit. Je merkt dat iedereen hier hetzelfde doel heeft. (we doen het samen en we gaan ervoor ;-))
Net voor mijn aankomst in Rabanal kreek ik van twee pelgrims zelfs een mini djembe concert. Het doet je even vleugels krijgen!
Ondertussen staat mijn tentje recht en is het 'basiskamp' klaar. Rest mij enkel nog iets te eten en de voetjes te laten rusten. Morgen gaan we het hoogste punt van de camino over.
Na een vlotte vliegreis en lange busrit vanuit Madrid ben ik aangekomen in Astorga. Het startpunt voor mijn trip. Nog even het stadje verkend en mijn eerste 'menu prregrino gegeten. Blijkbaar vond de eigenaar van het restaurant mij wat te mager, want de porties waren meer dan rijkelijk. ( de soep vloeide net niet over de rand van het bord). Om 21u30 besloot ik dan maar in mijn bed te kruipen, kwestie van goed uitgerust aan de eerste dag te kunnen beginnen.
Eindelijk is het zover. Morgenvroeg vlieg ik naar Spanje en kan in er aan beginnen. Alles is voor de laatste keer gewogen en nagekeken. De gezonde zenuwen beginnen te komen. Ik ben er klaar voor!
- rugzak Macpack - stevige schoenen - een paar wandelstokken - tentje (normaal niet nodig, maar ik heb er toch voor gekozen) - slaapmatje - slaapzak - 3 x ondergoed - 3 paar kousen - trekkingbroek met afritsbare pijpen - trekkingshort - 2 x tshirt - silkskin shirt met lange mouwen - trekkershemd - fleece-vest (met fleece sloop om als kussen te gebruiken) - sneldrogende handdoek tek towel - toilettas (tandenborstel, (mini)tandpasta, flos (ook als touw te gebruiken), wildernis-wash (voor lichaam en kledij), deo stick) - opvouwbaar wasbakje 5l - portefuille - geloofsbrief en stempelboekje - reisdocumenten - EHBO kit (basic en vooral voor de voeten) - poncho - Sandalen Teva voor na het stappen - Waterzak 3l - zakje met proviand (powerbars e.d.) - zakje "allerlei (zakmes, spork, veiligheidsspelden, touw, anti-insect, zonnecrème, Labello lipverzorging, chloordruppels, zeep in blaadjes) - leesboek(je) - buff sjaaltje - kniesteun - hoed - Petzl hoofdlampje - zonnelader voor iphone - Iphone (als fototoestel en om blog bij te houden. Ook de route zit er in. Enkel telefoon in noodgevallen)
De paklijst is ondertussen volledig en alles is klaar om in de rugzak te verdwijnen. Al het materiaal is nog eens grondig getest en goed bevonden.
Qua gewicht heb ik afgeklokt op 12,5 kg zonder water en proviand. Dat lijkt mij dus aanvaardbaar, en ik zou echt niet weten wat ik nog extra kan achterlaten. (Waarschijnlijk weet ik dat binnen enkele weken wel...) Ik zet straks nog even de paklijst online voor de nieuwsgierigen.
Ik heb deze week ook nog enkele stevige wandelingen gemaakt als voorbereiding (volgens mijn hond soms iets té stevig) en alles verloopt naar wens.
Ook vandaag weer vlot 15 km gestapt richting steengroeve. En met volledige bepakking. Tot nu toe gaat het allemaal zeer vlot. Hopelijk blijft het zo binnen enkele weken...
Ik ben net aangekomen in de steengroeve van Boulbon. Op zich niks speciaals, want we zitten hier al meer dan twee weken voor het theaterfestival van Avignon.
Het speciale is dat ik het vandaag te voet gedaan heb. Boulbon ligt op een vijftiental kilometer van Avignon, dus dat was een goeie oefening. Voor het eerst wandelen in dertig graden met volledig gepakte rugzak.
Het viel best mee. Zowel schoenen als rugzak zitten perfect.
Ik hoop dat ik deze wandeling later deze week nog eens kan doen, kwestie van toch al een paar kilometer in de benen te hebben alvorens aan het echte werk te beginnen.
Ondertussen nog een beetje genieten van de zon, want hier is het wel zomer! ;-)
Wat is het internet toch geweldig Ik heb via een website mijn hele tocht netjes in kaart kunnen brengen. hieronder zie je dus hoe mijn tocht er al uitzien.
Summary
Longest stage: Palas de Rei - Arzúa: 28.9 km.
Shortest stage: Cacabelos - Trabadelo: 17.2 km.
Total distance: 263.9 km.
Stages: 12.
Average: 22 km per walking day.
Departure: Tuesday, 7 August 2012.
Arrival: Saturday, 18 August 2012.
datumetappeafstand etappetotale afstand
1) Tu, 7-Aug-2012 Astorga - Rabanal del Camino 20.2 20.2
2) We, 8-Aug-2012 Rabanal del Camino - Molinaseca 24.8 45
5) Sa, 11-Aug-2012 Trabadelo - O Cebreiro 18.6 103.8
6) Su, 12-Aug-2012 O Cebreiro - Triacastela 20.8 124.6
7) Mo,13-Aug-2012Triacastela - Sarria 24.6 149.2
8) Tu, 14-Aug-2012 Sarria - Portomarín 22.5 171.7
9) We,15-Aug-2012Portomarín - Palas de Rei 24.8 196.5
10) Th, 16-Aug-2012 Palas de Rei - Arzúa 28.9 225.4
11) Fr, 17-Aug-2012 Arzúa - O Pedrouzo 18.5 243.9
12) Sa, 18-Aug-2012 O Pedrouzo - Santiago de Compostela 20 263.9
Dat zijn ze kort samengevat. Op papier is het te doen (jammer genoeg zijn de wegen in Spanje niet van papier (ha, ha, ha...)) Vooral de trip van Palas Del Rei naar Arzua wordt pittig, denk ik. bijna 29 km op een dag is niet niks. Gelukkig is tegen die tijd Compostella al in zicht en kan er altijd ietsje meer.
