Donderdag  25 juli 2013                                                                            Kalibaru

Als Jean om 3u30 wakker wordt, is nog bewolkt en mistig dus draaien we ons nog maar eens om en om 5u30 is hij terug wakker en nu schijnt de zon. We haasten ons uit bed om toch nog zoveel mogelijk van de zonsopgang te zien. Aan de rand van vallei krijgen we een prachtig uitzicht op de Bromo en de Batok, beide badend in het prachtige licht van de opkomende zon. Schitterend!!

Rond 6u krijgen we gezelschap van Els en blijven van het mooie uitzicht genieten terwijl we op de wandelaars en jeep wachten om rond 7u te gaan ontbijten. De wandelaars komen er eerst aan, doodop van de steile klim naar het hotel en als wij al aan het ontbijt zitten, komen Jozef en Elly toe in een gesloten jeep met zitbanken!!! Wat een teleurstelling voor ons; wij moeten die informatie gisteren avond gemist hebben, maar ja, gedane zaken nemen geen keer anders hadden we met die jeep mee gewild. Iets over 8 vertrekken we met busjes, een met de vrouwen en een met mannen langs de oostzijde naar de afspraak met de bus. Het uitzicht is hier weer adembenemend en variërend, maar als je ziet hoe die kleine busjes moeten manouvreren op deze baantjes, begrijp je pas waarom de grotere bussen hier niet mogen komen. We dalen in en uur van 2230 m naar 937 m. Op een parkeerplaats, staat onze eigen bus met de bagage te wachten en de rugzakken worden vlug in de bus gestopt, want iedereen haast zich naar een winkeltje om zijn voorraad water en koekjes aan te vullen. Ik maak ondertussen een paar mooie foto’s van het dorpsplein en dan dalen we met de grote bus naar 90m en rijden door een laagvlakte naar het oosten.  Vlak voor de plaats Jember lunchen we in een groot en mooi restaurant. De meesten van de groep gaan op hun poep zitten bij lage tafels maar mijn knieën raden mij aan om voor een stoel te kiezen. Het restaurant is boven vijvers gebouwd  en we maken foto's van de goudvissen, een lekkernij in Indonesië. Wij eten een kippensoepje!! Wij rijden daarna via een bergpas van 700 m naar Kalibaru dat op 385 m hoogte ligt. Ons hotel Margo Utomo II blijkt enkele kilometers buiten het plaatsje te liggen - een feit waar de hoteldirectie schaamteloos gebruik van maakt met relatief hoge prijzen voor eten en drinken. De prijs ligt tweemaal zo hoog als in vergelijkbare plaatsen maar het is hier wel heel mooi. We komen om 16u aan en nemen (nadat het gestopt is met miezeren) een plonsje in het zwembad dat lijkt over te lopen in een rivier. Mooi. Om19u eten we in het open restaurant achter het centrale gebouw met lobby; Wij hebben hier een mooi zicht op een prachtige  tuin en het zwembad.

De accommodatie, hotel Margo Utomo II, heeft  in de tuin parallelle paden met steeds dubbele cottages. Elk huisje heeft  een ruime kamer, badkamer met grote douche en een eigen kleine veranda met tafeltje en twee stoeltjes.  Er was hier helaas geen wifi op je kamer maar wel in de lobby.

Overnachting:   Hotel Margo UtomoII - Kalibaru (Java)

25-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (1)

Woensdag 24 juli 2013                                                Per jeep naar de Bromovulkaan              

We vertrekken om 8u na een uitgebreid ontbijt en nemen afscheid van eigenares Tante Enny. We kunnen er niet onderuit en moeten samen met hen op de foto, maar eerst moet de kleine man naar voor of hoger dus gaat Jean(= kleine man) op het tuinmuurtje staan. Onder wegstoppen we in een klein dorpje en krijgen we een half uurtje om op de markt rond te lopen. Schitterende kleuren maar stinken ….  In ruim een uur rijden we dan naar een typisch Oost-Javaans dorp in de Tenggervallei waar de reisorganisatie al jaren te gast is - zo blijkt uit het gastenboek van de familie waar we op koffievisite  gaan. We zitten in een klein kamertje en door de ramen worden we door de kinderen van de school ernaast bespied. De komst van een groep Nederlanders en Belgen brengt hier regelmatig de nodige afleiding. Veel kinderen zijn zo brutaal dat ze zich bij de ingang van het huisje verdringen om maar niets te missen.  Wij brengen een bezoekje aan het achterin gelegen toilet en weer valt het ons op hoe slordig ze hier leven. Geef ons Belgische vrouwen een uurtje met de hulp van een sterke kerel om alle rotzooi naar buiten te werpen en het zou al heel wat leefbaarder zijn en dan natuurlijk Cif en een schuurspons…. Onze bus maakte om 10u plaats voor stevige, open jeeps. We nemen alleen spullen voor één nacht mee in de rugzak en de rest blijft in de bus die we morgen eerst terug zien. Staande in de laadbak maken we een avontuurlijke rit door het vulkaanlandschap tussen de Bromo en de Semeru naar de zee van zwart lavazand.  Het is achterop die jeeps een kwestie van je stevig vasthouden en meeveren, een soort surfen, met de steile bochten en het hobbelen door de grote gaten in de weg. We stoppen na 15 km, zo'n drie kwartier rijden, op een hoogte van 2150 meter voor het dorpje Ngadar. Wij genieten wij van het uitzicht over de steile akkertjes die zich op de vruchtbare lavagrond, de uitlopers van de vulkaan uitstrekken. Nog een paar kilometer door de bossen tot de kraterrand, op 2363 meter hoogte waar we op een parking picknicken.  Inmiddels is het lichtjes beginnen regenen en er vertrekt hier ook een weggetje naar beneden, naar de savanne (grasvlakte) op de bodem van de caldera (de grote oude krater van ca 8 km doorsnee), op 2110 meter hoog. Het is de bedoeling om naar het hotel te stappen. Tijdens het dalen stopt het met stilletjes te regen en beneden pikken de jeeps ons op omdat de weg verderop niet begaanbaar is door de modder. We rijden nog een paar kilometer waarbij het gras plaats maakt voor een eindeloze zee van zwart lavazand. Hier kunnen we kiezen of te voet verder gaan of met de Jeep en bagage  mee naar de lodge. Ellen, Maire, Jean en ik rijden mee omdat we geen zin hebben om nog meer dan een uur door de regen te lopen in de stinkende uitlaatgassen van de vele bromfietsen die hier rondrijden omdat er juist een Hindou ceremonie doorgaat. Het zou hier rustig moeten zijn, maar er is oorverdovend geraas en stank van honderden brommertjes die hier als losgeslagen gekken rond razen. Nog een paar jaar zo en er blijft van het natuurschoon niet veel meer over. We rijden door de zandwoestijn langs de krater van de Bromo zelf (zonder top, met veel rook = zwaveldamp). De oude vulkaan ernaast heet Mt Batok. De Bromo is de bekendste vulkaan op Java. De berg is met 2392 m zeker niet de hoogste berg van de regio, maar de ligging is wel zeer bijzonder. De vulkaan ligt samen met twee andere vulkanen in een zandzee van 8 bij 10 km. De Bromo maakt deel uit van het Tenggermassief en is gelegen in het Bromo Tengger Semeru Park Nationaal  - Oost-Java. Dat een vulkaan onvoorspelbaar blijft, bleek in de zomer van 2004, toen de Bromo plotseling uitbarstte. Er zijn 2 doden gevallen (toeristen) en 2 mensen zijn gewond geraakt.

Het hotel Lava Vieuw Lodge ligt direct aan de kraterrand op 2350 m en het is hier koud en bewolkt met af en toe een beetje regen, het voelt als 'waterkou'. Een paar honderd meter verderop is een klein dorpje, maar daar is niets te beleven. Helaas is er hier ook geen wifi, dus het is erg lastig de lange tijd te doden.  Gelukkig blijft de rest van de groep niet te lang weg en na het diner met life-muziek waarbij heel wat oude hits aan de beurt komen, wordt nog overleg gepleegd: wat gaan we morgen doen? Om 4u te voet vertrekken naar de Bromo of met de jeep naar een uitzichtpunt en dan naar de Bromo; in beide gevallen heb je de zonsopgang van op de Bromo. Jean en ik hebben geen zin om zo vroeg al een wandeling van 3u te maken nog gedeeltelijk in het donker, inclusief de steile beklimming van de Bromo of om in een open jeep staande door elkaar geschud te worden.

We besluiten de zonsopgang vanuit de lodge te bekijken en kruipen vlug onder de wol. De kamer is geen optie om lang in te verblijven: een donkere, eenvoudige, kille accommodatie met een zeer eenvoudige badkamer - wel ruim maar niet aangenaam en vochtig, dus snel onder de dekens en onze ogen dicht!

 Overnachting:   Hotel Lava View - Bromo (Java)

24-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (0)

Via een steile pas rijden we naar Madiun (51 km) om van daar uit door Oost-Java te rijden. Het eerste stuk is te steil voor de bus, dus doen we dat met een minibusje en stappen later over. We stijgen snel van 1118 meter tot 1876 meter, in een half uur. We vertrekken om 7u voor een lange rit met de bus. Eerst wel een uurtje met minibusjes over enorm steile hellingen met verschrikkelijke afgronden en vrachtwagens die elkaar rakelings passeren tot waar onze grotere bus met de bagage staat te wachten. Wij stoppen even voor een koffie en op de middag eten wij een rijsttafel. Wij rijden weer door schitterende landschappen en genieten van de film die zich voor onze ogen afspeelt. Overal wordt naar ons gewuifd en ook hier schijnt iedereen een handeltje te hebben langs de kant van de baan. Bij het binnenrijden van Malang worden de hemelsluizen nog maar eens opengedraaid. Er wonen ongeveer een miljoen mensen. Het is een relatief koele stad, omdat het hoog gelegen is: 339 tot 662 meter boven zeeniveau. Malang ligt ingesloten tussen twee bergmassieven: in het westen het Kawi-Butakmassief en in het oosten het Tenggergebergte met de Bromo en de Semeru, de hoogste berg van Java.

Het is hier enorm druk en wij parkeren bij Toko Oen. Voor Nederlanders is het altijd leuk om in de bekende Toko Oen wat te drinken en de (vergane) glorie van de koloniale tijd te ondergaan. Wij drinken hier niets maar gaan naar het alun-alun (centrale stadsplein) dat heel levendig is met flanerende mensen en eetstalletjes.

Rond 17u30 rijden wij naar Enny’s Guesthouse in Malang waar we overnachten. Wij worden daar ontvangen door de 80-jarige Tante Enny, die goed Nederlands spreekt, met koffie en gebak. Daarna installeren wij ons in onze kamer. Somigen van onze groep verwisselen hun kamer voor een bamboe-hut op het dak, maar wij geven deze keer voorkeur aan een keurige kamer met een lekkere douche.

Na het eten van weer een gevarieerde rijsttafel doet tante Enny haar winkeltje open en gaan de vrouwen uit de bol. Er worden sarongs en tafelkleedjes gekocht en ik koop zelfs een blouse en een vestje.

Overnachting:   Ennys Guesthouse - Malang (Java)

23-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (2)

Maandag 22 juli 2013                 Prambanan en Sukuh - wandeling naar Tawangmangu                         

We vertrekken vandaag vroeg om om 9u met een bezoek aan de Prambanan te beginnen. Dit is een andere indrukwekkende tempel op 18 km van Jogja. In tegenstelling tot de Borobudur is dit een hindoeïstisch bouwwerk en nu schijnt de zon. De drie hoofdtempels zijn prachtig gelegen. Zij werden rond het jaar 856 voltooid als aandenken aan de overwinning van Rakai Pikatan (een Shivaistische nazaat van de Sanjaya's) op de laatste Sailendra-vorst van Midden-Java (die naar Sumatra vluchtte en heerser van Sriwijaya werd). Enkele jaren na de voltooiing werd de tempel echter verlaten en deze is na verloop van tijd ingestort. In 1918 werden de eerste voorbereidingen voor de restauratie getroffen, maar het werk zelf begon pas in 1937 en werd in 1953 voltooid. Sommige van de andere tempels en gebouwen van het Prambanan complex zijn ook al compleet gerestaureerd, maar bij de aardbeving van mei 2006 werd het complex weer beschadigd. Op de centrale binnenplaats van het complex staan acht gebouwen. De drie grootste staan - in een lijn van noord naar zuid - aan de westkant van het plein. Dit zijn de schitterende 47 m hoge Candi Siva Mahadeva, die aan weerszijden geflankeerd wordt door de iets kleinere Candi Vishnu en Candi Brahma. Daartegenover, aan de oostkant van het plein, staan drie kleinere tempels die ooit onderdak boden aan de 'voertuigen' van elk van de goden: de stier van Shiva (nandi), de gans van Brahma (hainsa) en de mythische adelaar of zonnevogel van Vishnu (garuda). Van deze is alleen de stier bewaard gebleven. Bij de noordelijke en zuidelijke toegangspoorten van de binnenplaats staan twee identieke, 16 m hoge hoftempels. Volgens het aantal stenen dat buiten het plein opgestapeld ligt, moet hier nog veel meer heropgebouwd worden. De grote bus brengt ons een eind weg maar dan worden wij in kleine busjes overgeladen omdat de hellingen hier te stijl zijn voor onze bus. Obbo vertelt dat hier een soort maffia heerst die ervoor zorgt dat iedereen met één van hun busjes naar boven wordt gebracht. Via een wonderlijk stukje baan langs tabak- en suikerrietvelden rijden we 81 km verder naar de plek waar we gaan lunchen aan de voet van de Sukuhtempel. Obbo zorgt voor boterhammen met kaas, sardines en nog 2 andere soorten vis, tomaatjes en komkommer: een aangename afwisseling met wat gelach om de pindakaas van de Nederlanders en de mayonaise van de Belgen.

De Candi Sukuh tempel is gelegen op 910m hoogte, op de hellingen van Gunung Lawu die op de grens ligt van Centraal-Java en Oost-Java. De tempel ligt vlak bij het dorpje Karangpandan zo'n 16 kilometer ten oosten van de stad Solo (Surakarta).
Net zoals bij de Borubudur werd op onverklaarbare wijze het complex door de toenmalige bouwers verlaten en nam de natuur het over en overwoekerde het geheel.
Deze Javaanse mysterieuze tempel werd in 1815 weer ontdekt door een inwoner van Sukarta.
De tempel strek zich uit van het oosten naar het westen op de helling. De hoofdingang ligt aan de westelijke zijde. De bouw van de tempel wordt geschat uit de periode van de 15e eeuw en doet pre-historisch aan. De vorm van deze tempel lijkt op een afgeknotte piramide opgebouwd uit ruw uitgekapte stenen, wat het geheel een indruk geeft van de bouwstijl van de Maya's uit Midden-Amerika.  De tempel heeft drie concentrische terrassen die onderling verbonden zijn met een toegangspoort en trappen. De tempel is zeer wild erotisch, maar op een humoristische manier gepresenteerd zoals de stenen penis en de bedoelde vruchtbaarheidselementen van de vagina die normaal zichtbaar is weergegeven. Via een smalle trap met ongelijke en zeer hoge treden klimt Jean tot op het derde niveau: “Hemel”. Vroeger moest bij de ingang van elk plateau een offer gebracht worden. Na onze lunch uit de hand vertrekken wij vanop het dorpsplein van Karangpandan voor een 10 km lange wandeling door de heuvels naar Tawangmangu. Omdat de weg vrij steil is, gaat de bus langs een andere weg naar het hotel met onze bagage. Wij maken een mooie wandeling, onder leiding van een gids, van ongeveer drie uur,  door het berggebied (max. hoogteverschil was 200 meter). De smalle slecht onderhouden baantjes, enkel voor bromfietsen berijdbaar, hebben soms een hellingsgraad van 30%. Echte kuitenbijters en de regen maakt deze wegeltjes heel glibberig. Onderweg kwamen we door enkele kleine nederzettingen, en vooral langs heel wat velden waar diverse groenten geteeld worden zoals kool, wortels, boontjes en radijs. De kleuren van de diverse gewassen op de akkertjes langs de berghellingen vormen een fraai schilderij. Aan het einde van de wandeltocht komen we door een recreatiepark van wel 20 hectare rond een waterval van 81 meter hoog, de Grojogan Sewu, op de hellingen van de Lawu vulkaan. Van het begin van het park tot de uitgang bij het dorp Tawangmangu , moeten we 378 trappen en diverse steile hellingen overwinnen. Hier staan weer veel kraampjes, gelukkig allemaal gesloten want het is inmiddels al 17u15. De apen (Makaken) zijn hier vrij agressief, ze plunderen de vuilnisbakken en durven zelfs de toeristen aanvallen. Omdat niemand geen zakje in de hand heeft, worden we met rust gelaten en kunnen we zelfs foto’s van hen maken. Na 15 minuten stappen bereiken we ons eenvoudig hotel Komajava Komaratih dat  op 1100 m hoogte gelegen is.

Om 19 u gaan wij gezamenlijk eten want Obbo heeft een lekkere rijsttafel besteld. Nadat er nog een beetje napraat is, begint iedereen naar zijn kamer te verdwijnen voor een welverdiende nachtrust. Onze kamer stelt echt niet veel voor, maar hier is niets anders in de buurt.

Overnachting:   Hotel Komajaya Komaritah - Tawamangu (Java)

22-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (0)

Zondag 21 juli 2013                                        Jogjakarta     Candirejo – Borobodur

We vertrekken om 9u met onze bus naar het sfeervolle en vriendelijke plaatsje Candiejo.  Dit is een typisch Javaans dorp.  De bewoners hebben, gesteund door een ontwikkelingsorganisatie, een duurzaam toerismeproject opgericht dat het Javaanse dorpsleven onder de aandacht wil brengen. We maken een tochtje met een traditionele andong (paardenkar)  langs plantages van o.a. papaya, rode pepers, pindanoten en tabak. We rijden door naar een uitzichtpunt waar 3 rivieren samenvloeien en krijgen nog meer uitleg van onze vrouwelijke gids. Het is hier wondermooi en voor de verandering is de zon van de partij.  Alles lijkt nu veel mooier! We brengen een bezoek aan een kroepoekfabriekje, waar ze van cassave een versnapering maken zoals Nibbit. De bewoners zijn ontzettend vriendelijk en vinden het erg leuk dat we hun dorp bezoeken.  De mannen zijn als koetsier traditioneel gekleed met een muts gevouwen zodat het lijkt of ze lange oren hebben = teken van wijsheid!!  We zitten per stel in een koets en vormen zo een rij door de dreven.  Op de middag krijgen we een maaltijdbuffet in het dorpshuis met de instrumenten van een gamelanorkest, waar enkelen van ons ook een traditioneel Javaans instrument mogen bespelen. Jean doen olijk mee als een volleerd trommelaar.

Na het eten rijden we met de paardenkoets terug naar de bus en vandaar naar de Borobudur, een uurtje rijden van Jogjakarta (40 km). Het is hier druk. Wij krijgen een mooie blauwe sarong om ook al is onze broek langer. Dit is het grootste boeddhistische heiligdom ter wereld. Een lange stenen trap leidt naar de vele plateaus, die met grandioze reliëfs versierd zijn. Als we op het bovenste plateau lopen, begint het te lichtjes te regen, maar snel worden de hemelsluizen volledig opengedraaid. We hebben geluk dat we onder een overkapping van de trap kunnen schuilen. Van zodra de regen mindert, haasten we ons naar de parking en aan de uitgang vergeten we onze sarong af te geven. Ze roepen en lopen ons na maar ik heb gelezen dat sommige hotels een sarong meegeven dus ik wist hen zo te misleiden. Elly en ik vinden dat natuurlijk ontzettend leuk en voor een ingangskaartje van 19€ kan dit wel.  Een gemiddelde Javaan verdient geen 50€ per maand. Om bij de parkeerplaats te komen, moeten wij door een enorme markt waar werkelijk alles te koop is aan souvenirs, maar gelukkig zijn al veel tentjes gesloten.

Wat meer over de Borobudur

De Borobudur (Javaans: Barabudhur) is een boeddhistisch heiligdom op 40 km ten noordwesten van Jogjakarta in de provincie Midden-Java, in het centrum van het Indonesische eiland Java. Het is naast de Prambanan en de Kraton in Jogjakarta één van de toeristische trekpleisters van Centraal-Java. De Borobudur is gelegen bij de Merapi, de meest actieve vulkaan van Indonesië, en is gebouwd in de periode 750 - 850. De naam stamt mogelijk van het Sanskriet "Vihara Buddha Ur", wat betekent "boeddhistische tempel op de berg".
De Borobudur is opgebouwd als een grote stoepa met een basis van  123 bij 123 meter. De stoepa heeft negen etages; de onderste zes zijn vierkant, de bovenste drie rond. De etages vertegenwoordigen de boeddhistische kosmos. Op de bovenste etages bevinden zich 72 kleine stoepa's, die gebouwd zijn rondom één grote centrale stoepa. De grote stoepa staat symbool voor het Nirwana. De kleine stoepa's vertegenwoordigen van onder naar boven de weg die een boeddhist moet afleggen om uiteindelijk in het Nirvana te worden opgenomen. De open gaten in de onderste stoepa's staan op hun punt (de weg is nog onzeker) en in de bovenste stoepa's vlak, horizontaal (de weg is duidelijk, het geloof stevig).

 ’s Avonds gaan we naar een voorstelling van het Ramayana ballet kijken, maar eerst kunnen we genieten van een heerlijk buffet in een eethuis juist naast de ballet voorstelling. Het is een kleurrijke voorstelling met life-muziek en dit met de verlichte Prambanan als achtergrond. Feeërieker dan dit kan heus niet!  Rond 10 u vertrekken we terug naar ons hotel waar we weer van een verdiende nachtrust genieten.                    

 Overnachting:   Hotel Gowongan - Yogyakarta (Java)

21-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (0)

Zaterdag 20 juli 2013                                                                                    Jogjakarta   excursie per becak

Wij beginnen de dag met een lekker ontbijt waarbij wij mooie tingel-tangel-muziek krijgen van een life bandje.  Om 9u vertrekken wij voor een tocht per becak (fietstaxi), 's morgens langs een aantal bekende attracties en 's middags langs een aantal ambachtelijke werkplaatsen.

Becak is de Indonesische benaming voor een fietstaxi. Het is een klein voertuig voor een of twee passagiers in een bakje met daarachter de bestuurder op een fiets. Het is een beetje te vergelijken met een bakfiets. Een becak is geen riksja want bij een becak duwt de bestuurder de passagiers in het bakje in plaats van hem voort te trekken. De becak wordt enorm veel gebruikt in Yogyakarta en andere steden in Indonesië en het is zeker een belevenis.

Onze becaks staan ons op te wachten aan ’t hotel en iedereen krijgt er eentje toegewezen voor de rest van de dag. Wij vertrekken in groep en zij storten zich werkelijk in ’t verkeer. Inhalen tussen de brommers door, rakelings langs auto’s en nu ben ik er zeker van: een rood licht is iets om door te rijden of om te vermijden door de straat schuin te dwarsen zodat je met de andere richting kan mee het kruispunt oversteken.  Echt gekkenwerk maar we lachen ons een breuk als we over de eerste schrik een zijn.

Wij bezoeken het bekende Kraton. Met een gebrekkig Nederlands sprekende gids - met het bekende accent - maakten we een rondje door de verschillende gebouwen, met vooral een tentoonstelling over het leven van de voorlaatste sultan. De gids maakt een reeks flauwe grapjes en weet meer over ons koningshuis dan wij. Het Kraton bestaat uit verschillende gebouwen, binnenplaatsen en paviljoens. In veel van deze gebouwen zijn musea, o.a. over traditionele kledij en Javaanse heersers.  In een aantal paviljoens vinden openlucht voorstellingen plaats, bijvoorbeeld Gamelan en Wayang Kulit maar omwille van de Ramadan blijft het voor ons stil. Het ommuurde paleis van de sultan ligt in het centrum van Yogyakarta. en stamt uit 1755. Sultan Hamengkubuwono I is er de ontwerper van en tegelijkertijd de stichter van het koninkrijk Ngayogyakarta Hadiningrat. De huidige sultan woont nog steeds in het kraton.

De locatie van het paleis is niet willekeurig gekozen. Het is gelegen tussen twee rivieren, de Code in het oosten en de Winongo in het westen. Water is makkelijk voorhanden en tegelijkertijd is er geen overstromingsgevaar. Daarnaast ligt het kraton op één lijn met de zee in het zuiden en de vulkaan Gunung Merapi in het noorden, wat mystieke voordelen met zich meebrengt. Volgens de mythe is het Kraton door deze geografische lijn beschermd door de geesten die in Gunung Merapi leven en de godin van de zuidelijke zee, Nyai Roro Kidul. Dit was een prinses die godin werd, nadat ze vrijwillig verdronk om een boze bezwering te verbreken.

In een paar delen van het kraton zijn Europese stijlen te zien, maar verreweg het grootste deel is een goed voorbeeld van Javaanse paleisarchitectuur. Het gebouw is 14.000 m2 en de diepe filosofische betekenis wordt verbeeld in de verschillende ruimtes, de houtsnijwerken, de bomen en de locatie.
De oude stad van Yogya grenst aan de Kraton. Verdedigingsmuren zijn nog altijd zichtbaar. Binnen dit fort (beteng) bevindt zich Taman Sari, het waterpaleis. Het paleis zelf is inmiddels enigszins vervallen, maar andere delen van het complex, met name het lustoord (vrouwenverblijf) is nog steeds in goede staat. Hier woonden ooit de 40 vrouwen van de koning. Ook een onderaards gangenstelsel, ooit onder water, is nog duidelijk zichtbaar en tijdens ons bezoek aan die gangen en de ondergronds moskee, ontmoeten we een pas getrouwd stel dat huwelijksfoto’s aan het nemen is. Ventilatietorentjes steken nog steeds boven de wijk uit.

We gaan weer verder per becak naar een atelier waar ze lederpoppen en wayangpoppen maken. Wij krijgen een hele uitleg over de symboliek en Els, Maire en Lennie kopen elk een lederen schaduwpop. Verder bezoeken we een atelier waar batik-stoffen gemaakt worden. Het principe van het inkleuren van de stoffen is hetzelfde als wat ik toepas bij het zijdeschilderen. Een geduld werkje dat heel veel centen kost en hier koopt niemand iets omwille van de prijs.

Obbo neemt ons meer naar Tante Loes om te eten: een schoteltje rijst met verschillende  bijschoteltjes en dit voor 1.5€ de man met drank inbegrepen: wat kan een mens nog meer wensen.

Onze becaks staan weer geduldig te wachten en nu brengen ze ons allemaal naar een verschillende bestemming. Die twee van ons zetten ons af aan het begin van de Jalan Malioboro, de belangrijkste winkelstraat voor toeristen. Je vindt hier straatverkopers, wandelgalerijen met winkels en een nabijgelegen markt. Jalan solo is meer het winkelgebied van de lokale bevolking. Het is hier onvoorstelbaar druk. Honderden stalletjes met kleren, eten, speelgoed,.. Noem maar op en je vindt het hier. Ik zie een paar leuke bloesjes maar niets in mijn maat. Jean heeft meer geluk en koopt 2 hemden met korte mouwen voor 18€. 

Omdat Ellen al dagen lang last heeft van buikloop - al vanaf vermoedelijk Bukit Lawang - werd er een dokter besteld. Deze meneer bezorgt haar wel 8 verschillende pillen maar het hielp wel. Willem en Lennie zijn aan de beterhand en Obbo blijft met zijn knokkelkoorts pikkelen.

’s Avonds pikken de becaks ons terug op en brengen ons naar de uitgangsbuurt Prawirotaman street waar we in de ViaVia gaan eten (ja, ja van dezelfde eigenaar als die in Leuven).  Ik eet Provençaalse kip en Jean krijgt zelfs een echte steak voorgeschoteld. We zijn blij dat we eens westers eten krijgen ook al moeten we er wel erg lang op wachten. Op de terugweg houden de becak van Jean en mij een race en ik kom niet meer bij van ’t lachen als ze allemaal beginnen te racen.

Overnachting:   Hotel Gowongan - Yogyakarta (Java)

20-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (1)

19-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (0)

Donderdag 18 juli 2013                                                                            Bukittinggi

We slapen 2 nachten in het Gran Malindo hotel en alle moskeeën in de buurt ( blijkbaar zijn dat er minstens drie), beginnen rond 4u 's morgens via luidsprekers iedereen op te roepen voor het ochtendgebed. Hoewel de juiste richting naar Mekka op het plafond staat aangegeven, blijven wij lekker in ons bed liggen en draaien ons nog eens om. Het ontbijt is redelijk, hoewel er ook weinig brood is en al helemaal geen keuze in beleg: een sneetje kaas, wat confituur en wat fruit.

Rond 9u staat iedereen paraat voor een wandeling door het Karbouwengat.Aan de rand van de stad, vlakbij ons hotel, ligt een schilderachtig, steile ravijn met hoge wanden, "Karbouwengat" genaamd  dat  lokaal bekend staat als Ngarai Sianok. 

Vanaf de uitzichttoren in het panoramapark (een ijzeren bouwsel op een betonnen vloer van 10 bij 20 meter, naast een kerkhof) hebben we een adembenemend uitzicht op het Karbouwengat, een canyon uitgesleten in kalksteen die bij elke grondverschuiving (die met grote regelmaat optreden) breder wordt. Beneden in het diepe dal dat door de rivier de Ngarai Sianok is uitgeslepen, loopt een wandelpad. De canyon is zo’n 13 kilometer lang en de verticale wanden hier en daar 200 meter hoog. Wij dalen in de canyon af en gaan langs de andere kant weer omhoog met trappen die ons doen denken aan de Chinese muur. Verderop in de kloof lopen we langzaam naar boven totdat we weer op het plateau zijn aangekomen. Veel rijstvelden, die in wisselbouw gebruikt worden met pindaplanten en chilipeperstruiken. Omdat de hele omgeving hier heuvelachtig is, wordt rijst op terrassen verbouwd. De opstaande randen van een terras voorkomen dat het water onmiddellijk wegloopt. Een irrigatiesysteem zorgt ervoor dat de rijstplanten vochtig blijven. Het is zeer arbeidsintensief. Niet alleen worden de rijstplantjes met de hand geplant en later weer geoogst, ook de opstaande randen van de terrassen hebben constant onderhoud nodig. Het is adembenemend mooi om tussen die rijstvelden te lopen, maar tegelijk een evenwichtsoefening om niet in de modder te belanden. De waterbuffels bekijken ons maar wantrouwend.

Niet veel later komen we in het zilverdorpje Koto Gadang terecht waar opvallende veel koloniale huizen staan, leeg staan om precies te zijn. De eigenaren wonen in Jakarta of elders en komen een week per jaar naar hun huis om het Suikerfeest te vieren. Kota Gadang is bekend  door het sierlijke filigranewerk in goud en zilver. Uit de eigen zilversmederij wordt zilverwerk vervaardigd bestaande uit 95% zilver en 5% koper. Verder is Kota Gadang bekend om de kostbare sarongs die er geweven worden en in vroegere jaren ook door de grote ontwikkeling van zijn bewoners in vergelijking met de rest der bevolking. Wij nemen een kijkje  bij zo’n zilversmid en een paar mensen van de groep doen wat cadeautjes in. Wij merken dat een deel van de oudere bevolking hier nog Nederlands spreekt.

Het is 12.30 uur als we met een mini busje teruggebracht worden naar het hotel. Het was een prachtige wandeling en hierom maken wij zulke reizen!

We willen terug in het restaurant van de vorige avond gaan eten maar het is dicht vanwege de ramadan en dus komen we in een ander tentje terecht. Wij kunnen niet aan één tafel en dus worden de mannen gescheiden van de vrouwen. Ik doe een verkeerde eet-keuze: gevulde aardappel met tonijn: als ik hier niet ziek van word, word ik het nooit meer …. Niet te vreten en de anderen hun eten ziet er wel OK uit.  We wandelen verder in de richting van de Jam Gadang.  De Jam Gadang is de grote klokkentoren in Minangkabau-stijl, die bij het grote marktplein staat. De Pasar Atas is een kleurrijke dagelijkse markt waar groenten, fruit, kleding, juwelen en andere zaken voor de lokale bevolking wordt verkocht. Uiteraard wordt er ook verse vis en kip verkocht. Levend dus, anders is het niet vers. Op verzoek wordt een kip ter plekke geslacht. Zo wordt vlak voor mijn ogen een kip onthoofd en verder bewerkt. 

Het is hier erg levendig met diverse - lokale - toeristen, artiesten, straatverkopers en zo. Langs de overdekte markt, iets verderop, een lange rij paardenkarren om mensen rond te rijden. De markt is eigenlijk zoals we wel gewend zijn. Naast een hele rij kramen met kleding is er iets verderop de overdekte markt (Pasar Jawa) met etenswaren, speelgoed, enzovoorts. Kleurrijke taferelen met ongekende kruiden en drankjes. De geuren jagen ons soms verder maar iedereen is vriendelijk en Fien krijgt weer een jurkje. Jean is op het einde van de dag 2 hemden rijker en ik heb er weer een paar frustraties bij want niets past …

We zijn uitgenodigd op het avondeten in ’t Canyon Cafee. De eigenares heeft een heuse Padangmaaltijd in elkaar geschroefd. Voordat we aan het maal beginnen, genieten we in het panoramapark nog van het uitvliegen van de kalongs (vliegende honden). Met hun vleugelwijdte van ongeveer een meter vliegen ze op als imposante vliegers boven onze hoofden. Indrukwekkend!

De vruchtbare hooglanden van West-Sumatra vormen het woongebied van een van de interessantste bevolkingsgroepen van Indonesië , de Minangkabauers. Dankzij hun reputatie als intellectuelen bekleden mannen van deze bevolkingsgroep hoge posten in de Indonesische regering.  De Minangkabauers staan ook bekend om hun zakeninstinct. Wat deze bevolkingsgroep echter zo bijzonder interessant maakt, is het feit dat ze niet alleen vrome moslims zijn, maar ook een matriarchale samenleving kennen. Hierbij worden sociale status en bezit via de vrouwelijke lijn overgeërfd. De Minangkabauers leiden hun afkomst terug tot een rumah gadang (clanhuis), waaraan ze trouw zijn en waarvoor ze gedurende hun hele leven maatschappelijke verplichtingen vervullen. Elke rumah gadang heeft afstammelingen die terug te leiden zijn tot een enkele grootmoeder. Alle waardevolle eigendommen, land en het huis zijn gemeenschappelijk bezit van de clan en kunnen niet zonder toestemming van de gehele groep verkocht worden. De leiders zijn de grootmoeder en al haar vrouwelijke erfgenamen, inclusief haar oudste broer. De mannen zijn betrokken bij het beheer van de gemeenschappelijke eigendommen, maar het zijn de vrouwen die het gebruiksrecht hebben, met inbegrip van het eigendom over het land.

De vrouwen hebben dus een hoge sociale status in de maatschappij van de Minangkabauers. Wanneer een vrouw trouwt, betaalt ze een bruidsschat aan de vrouwelijke familieleden van haar echtgenoot Na de bruiloft gaat de man bij zijn vrouw thuis 'op bezoek', maar de ochtend daarop keert hij terug naar het huis van zijn moeder om op de akkers te werken en de kinderen van zijn zuster op te voeden. Hij is verantwoordelijk voor zijn neven en nichten; zijn eigen kinderen worden op hun beurt opgevoed door de broers van zijn vrouw. 

De jonge mannen worden aangemoedigd om te reizen; hetgeen merantau genoemd wordt ('weten wat het is om zonder iets te zijn). om hun fortuin elders te zoeken en de wereld te leren kennen. Deze overgangsrite heeft de ontwikkeling van handelsgeest en ondernemerszin mogelijk gemaakt. Wanneer de ervaren reiziger met zijn nieuw verworven rijkdom terugkeert, wordt hij als huwbaar beschouwd. Het huishouden is het domein van de vrouw, terwijl de echtgenoot, zonen en broers elders wonen. De vrouwen zijn actief betrokken bij de dagelijkse gang van zaken in het clanhuis. De mannen reizen maar zijn met hun hart altijd in het dorp. Ze sturen geld naar huis voor de bouw van moskeeën, voor ceremonies en voor het onderhoud van het Ionghouse van de familie. Het clanhuis is een groot langwerpig gebouw met een dak dat qua vorm op buffelhoorns lijkt. De kunstzinnig bewerkte panelen aan de buitenzijde van het huis zijn de trots van de plaatselijke houtbewerkers. 

Overnachting:   Gran Malindo - Bukittinggi (Sumatra)

18-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (1)

Woensdag 17 juli 2013                                                                            Bukittinggi

Het is nog een flink stuk rijden naar Bukittinggi (323 km, 12 uur) - dus we vertrekken al om 7u -maar de route is schitterend! Het eerste deel gaat bergaf, van zo'n 1063 m hoogte tot aan een vlak stuk op 234 m hoogte en dit over 111 kilometer. Om 8u30 stoppen we in een dorp bij een tankstation met aan de overzijde een winkeltje waar we koekjes en Cola kopen om de lange dag door te komen. Twee uurtjes later stoppen we voor een kop koffie. Het is al warm, maar gelukkig is er in de halfopen ruimte voldoende ventilatie. Wat verder beginnen we weer behoorlijk te stijgen en te draaien dwars door tropische wouden, rijstvelden en dorpjes waar veel marktjes zijn langs de weg. Ik en nog een paar anderen hadden graag bij zo’n rijstveld gestopt om foto’s te nemen, maar dat zit er niet in. Om 13u stoppen we voor een lunch bij een restaurantje tussen de rijstvelden; even van geluk spreken. Voor we binnen gaan, neem ik foto’s van de op/in het veld werkende mensen. Rond het restaurant dat in feite een groot open ruimte is met een platen dak, zijn alle rieten matten naar beneden gelaten behalve aan de achterkant.  Dit doen ze om de voorbijgangers niet te provoceren: het is Ramadan! Wij mogen eten, maar zij mogen het niet zien. Het eten en de bediening zijn prima en een half uur zijn we weer weg maar eerst mogen de dames met 4 op een rij naar het toilet gaan. We zijn weer een nieuwe ervaring rijker!!

 Rond 14u30 maken we nog even een sanitaire stop bij een tankstation en dan zijn we al aardig gaar van het gedraai rond alle haarspeldbochten. Het gaat niet snel; zelden haalt de bus 50 km per uur.

In het plaatsje Bonjol steken we om 16u de evenaar over, uiteraard te voet want daar is de plaatselijke toerisme-industrie op ingesteld. Omdat er bij de echte evenaarpassage geen ruimte is voor een grote parkeerplaats worden de toeristen een paar honderd meter eerder bedot met een groot bord over de weg, en uiteraard proberen de T-shirtverkopers hier hun slag te slaan. We maken een paar foto’s maar ondertussen valt de regen met bakken uit de hemel en vluchten wij terug de bus in. 

Aan het eind van de dag dalen we na de zoveelste bergpas af naar Bukittinggi, dat mooi gelegen is in een kom tussen twee vulkanen in: de Merapi en de Singgalang. Deze stad is het administratieve, culturele en educatieve centrum van de Minangkabau.  Bukittinggi (ook wel Bukit Tinggi, letterlijk "hoge heuvel") is de grootste stad in de Minang-hooglanden, West-Sumatra.  Het ligt 108 km ten noorden van Padang en heeft meer dan 90.000 inwoners. Bukittinggi is een echte toeristenstad, geliefd om het koele klimaat door de hoge ligging (900 meter). 

We komen om 17.45 uur - het begint al te schemeren - aan bij het Gran Malindo hotel. Er is een grote lobby met wat bankstellen en tafels, waar we prima kunnen zitten praten en gebruik maken van het (gratis) draadloos internet. Wij krijgen zelfs verbinding in onze kamer.

Wij frissen ons vlug wat op en gaan dan samen met Obbo eten in een backpackersrestaurant Canyon Cafe genoemd naar het Karbouwengat. Het is lekker en daarna wandelen we terug naar het hotel om van een verdiende nachtrust te genieten. 

Overnachting:   Gran Malindo - Bukittinggi (Sumatra)

17-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (0)

Dinsdag 16 juli 2013                                                                                      Sipirok

Een 193km lange busrit door de Bukit Barisan, het gebergte dat als een ruggengraat Sumatra in de lengte doorsnijdt. We ontbijten voor derde keer met een spiegeleitje en daarna het sneetje kaas met confituur. Het brood dat onze Belgische inwijkeling bakt, is wel nog altijd erg lekker en ik ben zeker dat we het de volgende dagen nog vaak zullen missen. We hebben vandaag al een paar zieken meer: de 29 jarige Ellen, Willem die gisteren nog danste als de witte bloem, zit nu wat verwelkt naast zijn zieke Lennie. Om 8u meren we af van de steiger aan ons hotel met de kleurige veerboot van het schiereiland Tuk-Tuk op het eiland Samosir naar het vasteland.  Onze Belgische gastheer en zijn ega wuiven ons uit. Het was een mooie plek om te verblijven maar ik zou er mijn thuis toch niet willen voor ruilen!

Aan de haven in Parapat staat de bus op ons te wachten met dezelfde chauffeurs als op de rit vanuit Bukit Lawang.  Het uitzicht onderweg varieert van adembenemende vergezichten tot drukke markten, groene rijstvelden, schooltjes en machtige stukken regenwoud. Net als in Afrika lijkt het wel of je door het raam van de bus naar een dagenlange documentaire van National Geografics kijkt. Het grootste deel van hun leven brengen deze mensen dan ook op straat door. Allemaal kleine winkeltjes, vrouwen die de was te drogen leggen langs de baan, kinderen die naar ons wuiven en mannen die met een ander klusje bezig zijn of ons gewoon nakijken.

We onderbreken deze lange reisdag door na +/- 60 km een bezoek te brengen aan de Batak markthallen in Balige. De markt van Balige is gebouwd in de traditionele Tapanuli-stijl. Balige is zowat het laatste plaatsje aan de zuidkant van het Tobameer. Wat we hier zien, doet ons een beetje denken aan de markten van Marokko: de kippen worden ook ter plaatse geslacht en de vis wordt levend gevild, maar het is hier nog een stuk netter dan in Marokko en de mensen laten zich in alle rust fotograferen. De kleuren en de geuren zullen ons nog lang bijblijven.

 Kort na dit uitstapje gaan we lunchen in het nabijgelegen Tarutung, waar de reisbegeleider prima restaurantjes weet – een Chinees en een Batakrestaurant. Voor de afwisseling kiezen we voor de Chinees waar we een lekkere kippensoep voorgeschoteld krijgen. Plotseling is er commotie en een aantal hoge pieten van het leger komt in ons deel van het restaurant aan een vooraf gedekte tafel zitten. Als we langs een andere weg naar buiten geloodst worden, zien we de lager geplaatsten aan een tafeltje zitten. Om van standen te spreken!

Daarna weer ons busje in voor heel wat gedraai door de vele haarspeldbochten op de verschillende passen in het Sumatraanse bergland met prachtige uitzichten!  Een hard leven is het voor de werkers in de rijsvelden die op hun 40^ste versleten zijn, maar ons bezorgt het een prachtig beeld. Onderweg nog een paar keer gestopt om een 15-tal minuutjes te stappen waarna de bus ons telkens weer oppikt. De ‘Trans Sumatra Highway’ is in erbarmelijke staat: 100m asfalt dan een stuk weggespoelde weg waar onze chauffeur uitwijkt naar de andere kant van de baan waarbij de afgrond soms maar een paar cm verwijderd is. Er wordt op alle mogelijke plaatsen ingehaald en de brommertjes vliegen hier als gekken over de baan. Ik denk al aan het nieuwsbericht: in het Sumatraanse binnenland stortte een bus met toeristen in de afgrond …..

Overnachting:   Torsibohi - Sipirok (Sumatra)

16-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (1)

Maandag 15 juli 2013                               Samosir - het eiland van de Bataktradities

Na het ontbijt wacht er om 9 u een boot aan de kade om ons mee te nemen voor een 5 uur durende trip naar een waterval die in het Toba meer terecht komt. De tocht over het meer is echt heel mooi, alleen is de zon niet van de partij en is het zelfs koud. Eens bij de waterval aangekomen trekt de lucht open en komt de zon tevoorschijn. Het is een fantastisch mooie waterval. Het lijkt aan de bovenkant van de waterval uit een ondergrondse rivier te komen, maar dit is moeilijk zichtbaar door de begroeiing tegen de berghelling waar de waterval 'start'.  Joke is de dapperste en gaat als eerste het water in en wat later volgen de anderen. Jean neemt ook een frisse duik en zwemt tot aan de waterval, maar ik bekijk het allemaal vanop de rand van de boot.  Lang blijven ze niet in het water omdat er een sterke stroming staat. Nadat iedereen terug aan boord is, werpt de boot de touwen waarmee hij aan een paar rotsen gemeerd ligt, los en we keren via de kust terug naar Tuk-Tuk. We krijgen op de boot nog een lunch van Nasigoreng. Het is heel droog en ik heb na een paar happen al genoeg. Op de terugweg schijnt het zonnetje en we krijgen onze eerste laag bruin. Het eiland lijkt nog mooier en de kleuren intensiever maar ook de temperatuur gaat plots met wel 10° omhoog.  Terug in Tobe Village ga ik een uurtje op een ligstoel liggen aan de rand van het meer met achter mij de lotusbloemen. Het lijkt hier wel een stukje aardsparadijs.

Na een lekkere douche 's avonds  vertrekken we wij om bij tante Elly te gaan eten. Zij heeft voor ons een buffeltje met wel 6 verschillende gerechten gemaakt en het wordt smullen. Na de maaltijd krijgen we een gezellige avond met Elly en haar broer die zingen. Hij is een klein, frêle mannetje maar hij heeft een stem als een klok. Twee anderen spelen gitaar, fluit en een soort van tweesnarige mandoline die typisch is voor deze streek. Ze krijgen Jean zelfs zover dat hij een dansje doet met Elly.

De muziek lijkt meer op muziek zoals je ze in de dorpen van Mexico tegenkomt, maar het is toch de originele muziekstijl van Samosir en de Batak's. Prachtige zang van Elly en de heren, die helemaal opgaan in de muziek en zij leggen er hun ziel in. De vertederende handen van de danseressen op het einde van de show maken deze avond wel erg bijzonder. Na voldoende Bintang's (fles bier van 620ml voor 3.5€) moet je op zo'n moment toch noch wel een paar keer slikken. Willem is met zijn witte haar erg in trek en tante Elly zing voor hem zelfs een ode aan de witte bloem! Reden genoeg om met hem de draak te steken de volgende dagen.  Maar ook aan deze avond komt een einde en rond 22u keren wij terug huiswaarts. Ik moet op mijn passen terugkeren omdat ik mijn bloesje vergeten ben. Gelukkig hebben wij een zaklampje bij want van straatverlichting kan je hier amper spreken en de gaten in de weg zijn groter dan de stukken asfalt. Zoals echt raspaardjes vinden wij onze stal terug en slapen hier weer heerlijk met de geluiden van het eiland op de achtergrond.

Overnachting:  Toba Village Inn – Lake Toba (Sumatra) 

15-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (0)

Zondag 14 juli 2013                               Samosir - het eiland van de Bataktradities

Omdat we vandaag een vrij dag hebben, is iedereen pas rond 8u30 aan het ontbijt. Lekker brood gebakken door onze Belgische bakker met het verplichte spiegeleitje, kaas en confituur.

Vanaf 9u staan er fietsen op ons te wachten; 30 000 roepia per fiets voor de ganse dag. We kiezen onze fiets uit en het blijken allemaal onhandige mountainbikes.   Ik wissel mijn fiets onmiddellijk  om omdat hij doortrapt. Ons idee is een rit te maken langs de bekende attracties en we gaan met zijn tweeën op pad. Wij vertrekken via de doorsteek (het smalste stuk van het schiereiland) naar Ambarita.  Onderweg hebben we prachtige uitzichten op het meer en komen we langs traditionele huizen met hun “huisje voor altijd”. Dit is de plaats waar de beenderen van de overgrootouders, grootouders, ouders en ook jijzelf later bewaard worden. Daarom is het hier ook een drama als de kinderen weg trekken en de ouders beseffen dat er na hun dood iemand vreemd in hun huis en op hun land zal komen wonen.  Uiteindelijk komen we via vele bergen, waar ik vaak te voet op moet omdat mijn fiets niet vooruit wil, in Siallagan  bij de “ Stone Shairs” , een verzameling van massief stenen stoelen en tafels, die op een plateautje in de bergflank staan.  Er staan mooie stenen beelden tegen de bergflank en tussen offerplaatsen. Heel mystiek maar we vinden nergens wat meer uitleg.

Eindelijk  geraken we na verschillende keren stoppen om te genieten van het uitzicht en om op adem te komen in Ambarita. Het kleine dorp was voorheen de plek waar de Batak Toba koning woonde. Het is vooral bekend vanwege het kannibalisme dat hier tot de ver in de 19e eeuw normaal was. De eerste koning was Laga Siallagan. De diverse Toba Batak stammen voerden onderling veel strijd. Zij waren altijd bezig met overleven en overwinnen, het voeren van strijd stond centraal in hun tradities. We bekijken een van de traditionele Batak woningen van binnen en enkele afstammelingen van de Toba Bataks wonen nog altijd in de traditionele woningen op het terrein. In het openluchtmuseum staan ook enkele groepen bijzondere stenen (megalieten).  Wanneer in Ambarita een vijand gevangen was genomen, werden de radja's van naburige plaatsen uitgenodigd voor een vergadering in dit op een heuveltop gelegen binnen het complex. Daarna ging men verder naar een tweede groep megalieten in de vorm van grote stenen zetels. De radja's en dorpshoofden namen plaats, waarna het lot van de gevangene werd bezegeld. Iets verderop ligt het derde complex, waar een unieke 'ontbijttafel' staat. Hier werd de onfortuinlijke gevangene doodgeslagen, onthoofd en op een platte steen in stukken gehakt. De stukken werden samen met buffelvlees gekookt voor het ontbijt van de radja, die er bloed bij dronk. Vlak naast deze executieplaats staat het gebouw met de onvermijdelijke souvenirstalletjes met  veel te opdringerige verkopers. 

De Batakkers zijn meer dan 1500 jaar geleden naar Sumatra getrokken vanuit de voorgebergten van de Himalaya in het noorden van Birma en Thailand. Toen ze in contact kwamen met langs de kust levende volken, namen ze van hen de natte rijstbouw, de ploeg, waterbuffels, het gebruik van katoen en het spinnewiel, het Sanskriet en een pantheïstische religie over. De Batakkers zaten ingeklemd tussen twee fanatieke islamitische volken: de Atjeeërs (in het noordwesten) en de Minangkabauers (in het zuidoosten). De geïsoleerd in het hoogland levende Batakkers behielden hun animistische geloof en kannibalistische gewoonten tot het midden van de 19e eeuw. Vanaf die tijd werden veel Batakkers door Duitse en Nederlandse missionarissen tot een mystieke vorm van het christendom bekeerd. De noordelijke Batakkers zijn nog steeds animisten, terwijl de zuidelijke Batakkers - met name de Mandailing - islamieten zijn. De traditionele gebruiken van vroeger worden nog steeds in ere gehouden. Op de begraafplaatsen van de Batakkers staan stenen voorouderbeelden; hun sjamanen communiceren met de geesten en hun priesters raadplegen astrologische tabellen om voor de stam beslissingen te nemen.

De hutas (dorpen waarin een clan woont) bestaan uit een lange straat waarlangs verschillende grote rumah adats, rijstschuren en gebouwen als gemeenschapshuizen staan. Vanwege de constante staat van oorlog waarin de dorpen zich vroeger bevonden, worden ze omgeven door een aarden wal, pallisades en een ondoordringbare bamboehaag. Bij de ingang van een Batakdorp vind je meestal de partukhoan, een openlucht vergaderruimte, waarin stenen tafels en stoelen staan. Hier werd vergadert en recht gesproken. De huizen van de Batak, zijn gebouwd van pekkihout, een soort dennehout. De lengte van de huizen is ongeveer 18 meter. Voor de bouw van de huizen gebruikt men geen spijkers, maar touw en houten pennen. Het fundament van de huizen bestaat uit palen die zijn versterkt door horizontale balken. De ruimte die daardoor ontstaat onder het huis werd gebruikt als stal voor de buffels. Het huis wordt boven de grond gebouwd om de god van de landbouw te eren. Het huis wordt bekroond door een aan beide uiteinden steil oprijzend dak. De uiteinden van de gevels zijn versierd met mozaïeken met mystieke patronen en houtsnijwerk van mythische wezens. De traditionele huizen van de Batakkers bieden onderdak aan tien tot twaalf gezinnen, die in afgescheiden vertrekken wonen rond een centrale gang en vier kookplaatsen, waar de mensen werken, spelen, eten koken en elkaar bezoeken. Een Batakclan (marga) bestaat uit diverse gemeenschappen (huta) die allemaal van dezelfde voorvader afstammen. De familiebanden zijn bijzonder sterk en zo worden huwelijksfeesten en begrafenissen niet zelden door duizenden verwanten bezocht. Stambomen, die soms meer dan vijfhonderd jaar teruggaan, worden zorgvuldig bijgehouden. De Batakkers zijn begaafde muzikanten en zijn befaamd om hun krachtige vertolking van kerkgezangen. Hun muziekinstrumenten bestaan uit gongs en drums, een twee-snarige mandoline en een blaasinstrument dat als een klarinet klinkt.

Op de terugweg via de grote baan, die veel vlakker is, kopen we een Cola en water. We worden uitgenodigd om aan tafel te gaan zitten en moeten het levensverhaal van de uitbaatster aanhoren, maar we raken er uiteindelijk toch weg. Omdat mijn fiets lawaai begint te maken, neemt Jean hem even onderhanden en ineens gaat het fietsen veel vlotter (de rem bleef hangen!!). Rond 16u stallen we onze fiets naast de andere en dan haasten we ons naar de douche. De zon is halverwege onze trip beginnen schijnen zodat we bezweet en oververhit zijn. Wij hebben geluk want we hebben internet en kunnen onze blog eindelijk uploaden, maar de anderen zijn minder fortuinlijk en raken maar sporadisch op het net. Om 19u vertrekken we met 8 terug naar restaurant ” Carolina” waar Jean een Shrimp Hotplate met rijst neemt en ik mijn zuur zoute kip. Op de terugweg genieten we terug van een lekkere kop koffie.

Overnachting:  Toba Village Inn – Lake Toba (Sumatra)

14-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (0)

Zaterdag 13 juli 2013                                                                    Bukit Lawang –Tobameer

Om 5u45 loopt de wekker af, om 6u30 ontbijt, om 7u10 ophalen van de bagage en rond 7u30  stappen we in de bus en rijden via goede asfaltwegen weer richting Medan, waar het rond deze tijd natuurlijk razend druk is. We moeten naar het centrum om Obbo op te pikken aan het ziekenhuis die daar onderzocht is en knokkelkoorts blijkt te hebben. Niets aan te doen en binnen enkele dagen is het wel voorbij. Omdat we toch in de stad zijn, stopt onze chauffeur even bij de gekende koffieschop “Tip Top”, die door een Nederlandse familie is opgericht. We drinken lekkere koffie en Lennie trakteert ons op lekkere taartjes uit de bakkerij die verbonden is aan Tip-Top. Lekker! De chauffeur en zijn meerijder zien er gelukkig weinig van want voor hen is de ramadan begonnen.

Na Medan gaat de weg al vrij snel de bergen in en zo’n 2 uur later bereiken we het uitgestrekte Karo-plateau: het thuisland van de Karo-Batakkers. Door de ligging van werkende vulkanen, o.a. Sibayak (2170m) en Sinabung (2451m) bij Berastagi is het plateau zeer vruchtbaar en kan er dan ook van alles verbouwd worden. De heuvels zijn begroeid met wortels, kolen, bonen en allerlei fruitbomen. Rond 13 u stoppen we bij een restaurant waar we in 2 groepen aan tafel gaan waarop schoteltjes geplaatst worden, gevuld met allerlei soorten vlees, vis en kip maar ook groenten en rijst. Enkel de begonnen schoteltjes worden aangerekend, een eenvoudige formule ’ je betaalt wat je eet’ en de rest wordt terug opgeborgen voor de volgende klanten.

Een lange, kronkelende weg door de Karo-hooglanden voert ons via Berastagi uiteindelijk naar Prapat aan het Tobameer. Het Tobameer is het grootste kratermeer ter wereld en is met ruim 1100 km2 groter dan Singapore. Onder het Tobameer ligt een supervulkaan, waarvan er maar een paar op de wereld te vinden zijn (o.a. Yellowstone). De laatste mega-eruptie is al zo'n 70.000 jaar geleden. Experts stellen dat deze uitbarsting het klimaat op de wereld destijds totaal heeft veranderd.

Binnen het kratermeer ligt het eiland Samosir. Omdat het eiland op ongeveer 900 meter hoogte ligt; is het er overdag en 's nachts lekker koel. Er waait meestal een prettig windje waardoor het een fijne afwisseling is op de diverse snikhete dagen in Indonesië. Met de veerboot varen wij om 17u vanuit Parapat in 40 mindirect naar ons hotel ‘Toba Village Inn’ in Tuk Tuk. Dit is een toeristisch dorp op het schiereiland dat vast zit aan Samosir. Het bestaat grotendeels uit kleine hotels en veel restaurantjes (warung).  Tijdens de overtocht kijken we onze ogen uit want het is hier heel mooi alleen spijtig dat de zon ontbreekt en de kraterranden in de wolken zitten.

Toba Village Inn wordt door een Belg en zijn Indonesische vrouw uitgebaat en we krijgen hier een prachtige kamer MET warm water in badkamer. Rond 19u trekken we samen met Oddo en nog 3 anderen naar “Carolina”  een restaurant in het dorp Tuk Tuk. Jean eet voor het eerst een Europees gerecht, frit met sla en kip en ik neem kip in zuur zoete saus met rijst. Lekker! Op de terugweg stoppen we nog om een koffie/cappuccino te drinken. Nu weet ik tenminste hoe lekker Sumatraanse koffie kan smaken. Ondertussen is het 10u voorbij en alle winkeltjes zijn nog open en de mensen roepen nog altijd even vriendelijk ‘Hallo’. Als we terug komen in ons hotel ga ik bij Ellen langs met de thermometer. Zij heeft 38.5 koorts en de Dafalgan met Codeïne wordt erbij gehaald. Wij slapen echter heerlijk en voelen ons kiplekker. 

Overnachting:  Toba Village Inn – Lake Toba (Sumatra)

13-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (0)

Donderdag 11 & vrijdag 12 juli  Bukit Lawang: orang-oetan rehabilitatiecentrum

’s Nachts heeft Jean overgegeven en een paar maal op de pot gezeten,  maar nadat hij een Imodium heeft genomen, schijnt alles opgelost. Om 7u30 houden we het als ontbijt bij een toast met confituur. Rond 8u30 wordt onze bagage door de dragers opgepikt, over de boswegjes en de hangbrug naar het dorp gedragen waar er 3 jeeps op ons staan te wachten.  Al onze bagage wordt in en op de jeeps geladen en wij vertrekken richting  Tangkahan. We  rijden met onze jeeps over een slechte, onverharde weg zo'n 60 km door plantages in ruim vier uur naar Bukit Lawang. De bagage die bovenop vastgebonden was, verschoof en moest dus terug vastgesjord worden. Gelukkig was het goed weer. Het eerste stuk ging oostwaarts over de weg die we gekomen waren. Na een uur sloegen we af naar het zuiden. We stoppen een keer om van het prachtig uitzicht te genieten, alleen staat er een grote palmoliefabriek een grijze walm in de lucht te spuwen.  Om 12u30 komen we aan op de parkeerplaats even buiten het dorp, bij de hangbrug over de Bahorok rivier naar de  Eco Lodge, ons verblijf voor de komende twee nachten.

De bagage wordt van de parkeerplaats door dragers tot over de brug gebracht. Onze kamer is helemaal achteraan, maar we liggen wel allemaal kort bij elkaar rond een midden pleintje.  Er is een mooie tuin met goed verharde en verlichte paden naar het restaurant, langs de rivier.

Bukit Lawang is een dorp aan de oevers van de Bahorok rivier. Veel groter en toeristische dan Tangkahan. Er is zelfs een ziekenhuisje en een busstation (mensen uit Medan komen er met de bus naartoe maar het duurt wel een ganse dag door de vele tussenstops).  Na het eten in het restaurant en het douchen (terug met koud water) maken we een wandeling door het dorpje. We nemen een andere brug en ontdekken dat er 4 hangbruggen zijn: de ene al wat stabieler dan de andere. Het dorpje zelf heeft  veel winkeltjes langs een voetpad evenwijdig aan de rivier. We kopen een groen batik jurkje voor Fien: hopelijk past het.

's Avonds gaan we met de hele groep eten bij de Nederlandse Saskia Landman. Saskia heeft samen met haar Indonesische man Sugianto een kindertehuis  opgericht, waar zij kinderen die hun ouders verloren tijdens de overstroming die Bukit Lawang heeft verzwolgen in 2003, een nieuwe thuis biedt. Het diner is bij de reis inbegrepen en de verdiensten van ons bezoek komen ten goede aan het kindertehuis. Er waren nog maar 3 kinderen in dit heel goed uitgeruste en gezellig ingerichte huis. De meesten zijn al volwassen en wonen en werken elders, maar ze worden nog wel begeleid. Het onderkomen van Saskia en haar man, op een groot stuk grond aan de voet van de bergen, ligt maar een kilometer van de lodge en is bereikbaar over een goed verhard pad. Terug in het donker betekent de zaklantaarns gebruiken! In onze kamer moeten we eerst nog een kakkerlak doodmeppen maar de anderen vertellen ons de volgende dag dat dat in de buurt van het regenwoud doodnormaal s. Bah: vieze beesten als je het mij vraagt en de buren hebben mee genoten van mijn gegil: er is geen isolatie in de muren of het dak.

De tweede dag: vrijdag 12 juli trekken we na het ontbijt er al om 7u30 op uit om orang-oetans te gaan zoeken in het regenwoud. We gaan eerst naar het informatiecentrum waar we een film voorgeschoteld krijgen met de regels waar we ons in het park aan moeten houden. Om bij het centrum te komen, moeten we eerst weer de rivier oversteken: hier is geen hangbrug, maar de oversteek gebeurt met een rubber bootje dat vast hangt aan een kabel en die door mannen via touwen van de ene naar de andere zijde wordt overgetrokken. Een hele belevenis en ik houd er natuurlijk natte voeten aan over. Vanaf hier klimmen we een eind naar één van de voederplaatsen, waar we 3 apen zien die nog worden bijgevoederd tot het moment aangebroken is dat ze definitief zelfstandig in de jungle kunnen leven.  De rest van de groep trekt verder het oerwoud in maar Jean en ik keren terug en ik laat mij graag terug helpen door een lokale begeleider. 50 000 roepia of 4€20 is zijn fooi maar er was nog een andere kerel met ons meegelopen zonder iets te doen en die eiste hetzelfde. Ik keek hem aan alsof hij gek was en hij keek kwaad terug, maar mijn centjes heb ik gehouden!

Wij wandelen via een kanaal naar een volgend dorpje +/- 5 km verder waar een marktje is. Het kanaal wordt gebruikt om eten in te wassen, de vaat te doen, te baden en te zwemmen. Op het marktje zijn we de enige blanken en we hebben veel beziens. Het is hier een echte mierennest ! Jean schaft hem een nieuw uurwerk, een rugzak en badslippers. Ons Fien wordt weer een kleedje rijker voor 45000 roepia! Rond 16u zijn we via het dorpje terug in ons hotel beland voor een lekkere douche. Voor het avondeten zorgen de makaken nog wel voor een privé show in de bomen aan onze kamer.

De kamers in dit resort waren goed, schoon en ruim. Wij zaten helemaal aan de achterzijde in een gebouw met allemaal kamers rond een middenplein.  Geen airconditioning, maar dat was hier ook niet nodig, de ventilator was voldoende. Een klamboe om het bed en een badkamer met een koude douche en een mandibak. De tweede avond hebben we terug een bezoeker die een zekere dood wacht maar de maat is vol als er eentje olijk uit mijn valies komt kruipen. We vinden waar ze binnenkomen en de spleet wordt goed dichtgestopt met een handdoek. In ’t vervolg zal ik mijn valies altijd dichtritsen.

Het ruime restaurant was gezellig om te eten, ook hier weer open met zicht op de rivier. De bediening was vriendelijk en  één ober etaleerde erg graag en met humor zijn kennis van het Nederlands ('ik ben een beetje verlegen...').  Er was voldoende keus en het eten smaakte heerlijk. Jean en ik aten ’s avond ‘Junglefood’: een schotel met kip, aardappelen, bananenstam en curry. Onze maag is aangepast aan de warmte en het Oosterse eten.

De volgende ochtend rijden we met ons vertrouwde bus naar het Tobameer via Medan om onze reisleider Odo op te halen die de vorige dag daar naar het ziekenhuis gegaan was met een lichte vorm van knokkelkoorts. 

Overnachting:   Ecolodge Bukit Lawang - Bukit Lawang (Sumatra)

11-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (2)

Woensdag 10 juli 2013                           Tangkahan - Gunung Leuser Nationaal Park

’s Morgens om 7u30 hebben we een eenvoudig ontbijtje met gebakken eieren en toast met confituur in het prachtige restaurant met uitzicht op een zijrivier van die waaraan het dorp zelf is gelegen. Om 8u30 zijn we op weg naar de olifantenwasplaats zo'n 3 kilometer van de lodge, over de hangbrug en door het dorp. We zien hoe de kokosnoten aan een boom gebonden zijn om de rubber op te vangen en wandelen een stuk door de palmolieplantage van de overheid. We zien er voor het eerst hoe men de trossen olienoten uit de bomen haalt. Koeien en geiten zien we overal tussen de palmbomen, maar het valt op dat er hier bijna geen vogels zijn.

Tangkahan heeft 7 tamme olifanten, die zijn opgeleid om mee te patrouilleren door het Nationale Park om stropen en illegale houtkap te voorkomen. Deze olifanten waren oorspronkelijk lastpakken die oogsten vernielden, en huizen in omringende dorpen. Nu beschermen ze het gebied, de bewoners en hun wilde 'collega's'.  Je kunt ook een rit van een uur op hun rug maken, maar dat kost behoorlijk wat geld (65 euro per persoon). Enkel Maire maakt na het wassen een rit op een olifant. De olifanten, inmiddels is er ook een kleintje (twee andere baby’s stierven vrij snel) worden door de rangers van hun weide naar de rivier geleid, worden daar geholpen met hun ontlasting en dan worden ze de rivier ingebracht waar ze badderen dat het een lieve lust is. Een leuke activiteit om mee te maken is het borstelen van de olifanten tijdens hun bad. Ze laten zich vervolgens ook graag bananen voeren door de toeristen. Daarna staan ze maar al te graag te schouwen en te poseren voor de foto’s.

We moeten langs dezelfde weg terug naar onze lodge, maar onderweg krijgen we toemaatje. Een ganse troep waterbuffels in een poel tussen de bomen. ’s Middags eet ik een toast met confituur en Jean een portie Roerbak Mie. Na de lunch gaat iedereen mee raften op een vlot van vrachtwagenbanden gemaakt, maar wij gaan niet mee omdat Jean last heeft van zijn rug. Wij brengen onze namiddag door langs de waterkant, wandelen wat en zitten wat te puffen en te blazen op ons terras. Rond 16u30 komt een van de dorpsbewoners ons roepen omdat er in de bomen Thomas apen zitten: dit betekent nog een halfuurtje show en acrobatie in de bomen. Om 19u eten we terug in het restaurant en iedereen eet hetzelfde: kip met een lekkere saus waarin aardappelen zitten, een groente die op spinazie lijkt maar wel ander smaakt en natuurlijk rijst.  Na het eten zijn er een paar jonge gasten die de di-jambe en de gitaren boven halen en er wordt gezellig gezongen en plezier gemaakt. 

Overnachting:  Linnea Lodge - Tangkahan (Sumatra)

10-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (1)

Dinsdag 09 juli 2013                                Tangkahan - Gunung Leuser Nationaal Park

’s Morgens eten we een lekker ontbijt in het Garudaplazahotel en ontmoeten Ellen die met ons meereist en Odo onze reisleider. Om 8u30 spreken we af in de lounge en vandaar gaat het in een blauwe bus voor 20 man richting vliegveld waar we rest van de bende oppikken. Medan is een dampende, drukke stad met 2 500 000 inwoners. Hier rijden duizenden scooters kriskras door elkaar en inhalen doen ze zowel rechts als links. De wagens lijken wel op elkaars zijspiegel te mikken en toch blijkt het allemaal te lukken want de meeste wagens zien er vrij ongeschonden uit. Het is hier tropisch warm en in een mum van tijd druppelen de zweetdruppels van ons gezicht. Aan de luchthaven zoek ik nog vlug een toilet op en maak zo voor het eerst kennis met het Franse wc met daarnaast een papiermandje voor het toiletpapier dat bijna nooit aanwezig is en de kuip water met een steelpannetje om dat wat je achterlaat door te spoelen….. Jesus!!!

Vanaf het vliegveld rijden we in een uur of vier meteen door naar Tangkahan. In reisverhalen wordt gewaarschuwd: de reisduur naar het minidorpje Tangkahan ligt tussen de 5 en 7u, afhankelijk van de kwaliteit van de auto, de hoeveelheid stops om even bij te komen van het schommelen en natuurlijk de weersomstandigheden. Bij regenweer wordende vele gaten in de weg modderpoelen en is het waarschijnlijk nog tijdrovender om er doorheen te komen.
Onderweg passeren we het stadje Binjai, dat bekend staat om zijn rambutanvruchten. Deze heerlijke op lychee lijkende vruchten zijn alleen in bepaalde maanden van het jaar te verkrijgen. De bus wordt even gestopt en er worden banaantjes, mandarijntjes en rambutan gekocht. 
De weg naar Binjai (25 km) is redelijk, pas daarna wordt de weg hobbelig en grotendeels ook zonder asfalt. Wij lachen met de ‘bumpi bumpi road’’. Het landschap is niet echt gevarieerd en de weg loopt voornamelijk door palmolie- en rubberplantages.

Wij stoppen in de noordelijke uitlopers van Binjai bij een eenvoudig eethuisje langs de weg, voor een koffiestop. Het was onze eerste kennismaking met de pikzwarte, en sterk gezoete, Indonesische koffie. Als iemand Cola wil, springt de uitbaatster vlug even op haar scooter en een paar minuten later staat de warme Cola voor onze neus. Gelukkig zag niemand hoe het kleine ‘keukentje’ erbij lag of niemand had koffie durven drinken.

De weg wordt de laatste 67 km steeds slechter en halverwege houdt het asfalt echt op. We rijden over bruggen waar onze wielen maar net op kunnen en als er een vrachtwagen als tegenligger komt, houden wij gezamenlijk onze adem in. Onze chauffeur verdient nu al een vette tip. Wij rijden langs palmolieplantages, die vaak nog door de Nederlanders zijn aangelegd. Het Gunung Leuser NP wordt gevormd door bergketens en primair regenwoud. Je zou hier volgens Sawadee nog grote aantallen gigantische bomen en zeldzame flora en fauna kunnen vinden zoals de orang-oetan en de rafflesia reuzenbloem. Afwachten!

Het dorpje Tangkahan ligt in het Gunung Leuser Nationaal Park, een van de laatst overgebleven stukken laaglandregenwoud.  De chauffeur dropt ons af en een bende dragers sleurt onze bagage naar de Linea Lodge waar we twee nachten verblijven. We lopen over een 50m lange hangbrug over de rivier die achter onze huisjes loopt wat voor ons een eerste keer is en toch even raar aanvoelt.

We gaan onmiddellijk naar het restaurant dat uitkijkt op de Buluh rivier en het regenwoud: een machtig gezicht! We eten eerst en lekker warm soepje!! Ja, ja, warme soep bij deze hitte en daarna wat roerbakmie. Na het eten krijgen wij onze huisjes aangewezen.

De lucht boven Tankahan wordt almaar dreigender en  uiteindelijk begint het te regenen en in de verte te onweren.

Sawadee over dit dorp: illegale houtkap is helaas nog steeds een groot probleem. Inmiddels hebben de dorpelingen van Tangkahan ingezien dat dit tot hun uiteindelijke ondergang zou leiden en daarom hebben ze een aantal jaren geleden besloten om op een andere manier het woud en haar bronnen te gaan aanwenden. Met hulp van buitenaf hebben ze een community-based project opgezet en met behulp van ecotoerisme een alternatieve inkomstenbron gezocht. Onze accommodatie blijkt te bestaan uit cottages. Wij krijgen het laatste huisje met twee bedden voorzien van klamboe, en een half open badkamer met (Westerse) WC, mandi en koude douche (piemelstraaltje). Een ‘mandi’ is een bakje waarmee je koud water over je heen giet, vanuit een zelf te vullen bak / kuip (gajung). Er is hier alleen elektriciteit van 18:00 – 22:00 uur door middel van een generator. Een zaklantaarn is nodig om bijvoorbeeld 's nachts naar de WC te gaan anders vind je je bed niet terug! Blijkt dat de vloer van ons huisje elke nacht vochtig wordt en het tot ’s middags duurt voor het opdroogt.

De exacte locatie van Tangkahan is niet terug te vinden op een kaart en zelfs Google Maps kan je niet wijzer maken..

Overnachting:  Linnea Lodge - Tangkahan (Sumatra)

09-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (1)

Reis naar Indonesië in 2013

Jean en ik maken een groepsreis naar Indonesië van 7 juli  tot 6 augustus met een verlenging tot 9 augustus 2013.

Naar goede gewoonte schrijven we terug een versag. Per dag is een aparte pagina gemaakt met daarop naast onze foto's ook wat achtergrondinformatie van internet en uit reisgidsen. We beginnen op Sumatra, gaan dan naar Java en eindigen op Bali.

De reisorganisator is Sawadee, onze reisbegeleider is Obbe.

Zondag 07 en maandag 08 juli 2013               Vlucht Amsterdam - Medan (Sumatra)

Jan en Wim pikken ons rond 15u30 op en brengen ons naar Schiphol waar we ruim op tijd aankomen.

Het inchecken met de e-tickets blijkt lastig en zelfs een ter hulp geroepen KLM-medewerker heeft er moeite mee en zij verwijst ons naar de incheckbalie. Het gewicht van onze koffers viel best mee: ik 19kg en Jean 14.

Om 20.55 stijgen wij op. We zitten in de zijgang, maar spijtig genoeg niet aan een raam.

We maken een tussenlanding in Kuala Lumpur en mogen een half uurtje rondlopen op deze moderne luchthaven. Dan gaat het richting Jakarta waar we 1u40 later aankomen. Jakarta met onduidelijke aanwijzingen, alle handbagage mee en de ruimbagage mogen wij ook zelf verplaatsen van de ene naar de andere lopende band 100m verder. Nog een rondje langs douane / veiligheidscheck  met de laptop gewoon in de rugzak maar een flesje water mogen we toch achterlaten en dan weer het vliegtuig in van Garuda Airlines richting Medan.

 GA=Garuda Indonesia, AMS=Amsterdam, CGK=Jakarta, MES=Medan, *=volgende dag

Op het vliegveld van Jakarta - wat is het hier heet! – moeten wij geen visum meer kopen omdat we dat reeds in Brussel deden.

Het tweede deel van de vlucht (eigenlijk deel 3...) begint met vertraging en dat is maar goed want we hebben meer dan een half uur boven Jakarta blijven cirkelen omwille van de drukte. Hier hebben we ook onze eerste doorstart meegemaakt:  het vliegtuig staat bijna op zijn wielen bij het landen als de piloot plotseling heel veel snelheid neemt en onmiddellijk terug begint te stijgen. Heel raar maar noodzakelijk omdat er nog een ander toestel op dezelfde landingsbaan staat. Uiteindelijk vertrekken we voor het hele stuk terug over Sumatra en komen rond 11u plaatselijke tijd in Medan aan. Voor ons is het nu 18u en we zijn al 26u onderweg.

Medan is een kleine luchthaven waar we over het tarmac naar de hal moeten stappen. Hier zijn geen gates! Gelukkig komt onze bagage van de band en merk ik aan de ingang een vriendelijke vent met een papier met mijn naam erop. Hij is nog zo vriendelijk om ons even naar een ATM te voeren waar wij onmiddellijk geld pinnen. Wij halen hier miljoenen uit de muur…... Spijtig genoeg zijn het geen Euro’s maar Roepia's (12.000 = 1€)

Onze taxi brengt ons naar het Garudaplazahotel: een  mooi hotel in het centrum. Wij hebben honger en bestellen via roomservice een bordje loempia’s voor Jean en scampi’s in zoet zure saus voor mij. Het smaakt heerlijk en met een dik buikje kruipen we ons bed in en slapen als een blok.

07-07-2013, 00:00 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (0)

06-07-2013, 17:04 Geschreven door jean en marleen  
Reageren (1)

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

06-07-2013, 10:49 Geschreven door  
Reageren (0)