dat onze Jazzie gek is op papier, dat wisten we al. En dat we dus een beetje moeten oppassen met allerhande officiële, belangrijke, eenmalige en andere onmisbare documenten, dat wisten we dus ook: een leonberger heeft immers geen moeite met de hoogte van een doorsneetafel.
Maar vroeg of laat gaat het mis (of toch net niet?).
Ik moest deze middag vrouwtje gaan ophalen in Overpelt en had deze morgen een heleboel groene doktersbetalingsbewijzen in twee enveloppen gestoken om deze bij onze mutualiteit in de bus te deponeren. Dat zou dan gebeuren op de terugweg. Terwijl ik met de enveloppen naar de auto liep, moest ik de puppy nog effe water geven. Daarbij had ik de enveloppen bewust veilig op de tuintafel in de veranda gelegd.
Als we weg zijn, kan de puppy nog altijd in de veranda, zodat hij/zij beschut is bij regen en ontij als hij/zij dat wenst (wat echter zelden het geval is), dus... je voelt 'em al komen.
De puppy kreeg ook nog een Jumbone, zodat hij wat te knabbelen had.
Dan stap ik in de auto en ikke natuurlijk die enveloppen vergeten en weggereden. Ik was al dik tien kilometer van huis, toen ik mij realiseerde dat ik de enveloppen niet bij had. Vermits ik minstens drie uur van huis zou zijn, was terugkeren de enige optie. Immers, hoe langer die enveloppen in de veranda zouden liggen, hoe groter de kans op Total Extermination by Destruction Dog. Dus rechtsomkeer en met bonkend hart terug naar huis.
We hadden heel wat briefjes verzameld, dus de terugbetaling zou toch een bedrag van rond de 200 neuro's moeten zijn. Dat laat je niet zomaar door je woefie naar binnen smikkelen. En de snelheid waarmee zo een jumbone verdwijnt in de maag van Jazzie is
van wereldtopniveau. Die is allang op tegen de tijd dat ik terug thuis
ben. Daar was ik zeker van. De groene briefjes verkeerden aldus in groot gevaar.
Oef, eindelijk thuis. Ik kijk de veranda in, naar de tuintafel. het zal niet waar zijn!! De enveloppen zijn weg, natuurlijk. RAMP!!!. Gauw de tuin in. Ik zie één envelop liggen, kapot!!. Ik kom dichterbij. ik zie, ik zie, ik zie de groene papieren: ze zijn nog heel, alleen wat vochtig gesabbeld. Oef, één envelop gered.
Maar was de tweede envelop? Daar!! Hup er naar toe voor de puppy ze te pakken heeft, want die ziet dat zijn/haar baasje mee wil spelen... De envelop is ook gescheurd. RAMP!!!. nee toch niet, ook hier zijn de groene briefje nog intact.
En nu de samenvatting:
Oef, dat is toch nog goed afgelopen. En nu gauw baasje gaan ophalen in Overpelt.
Jazzie ziet er wat droevig uit. Hoe kan het ook anders: haar baasjes zijn op zoek naar een ander mobiel hokje en haar oud transporteerbaar bakje moet dus weg.
Zoals je kan zien is er plaats genoeg voor een klein hondje.
Eventueel kunnen er meerdere hondjes in vervoerd worden.
