Wanneer ik in november 2008 geconfronteerd word met uitgehongerde kinderen en vooral de onmacht van de lokale bevolking om hier iets aan te doen, keer ik bedroefd en vooral boos weer naar België.
In juni 2011 ben ik terug in Kenia. Ik verblijf 2 maanden bij een vriend in Kawangware, een sloppenwijk net buiten Nairobi. W anneer ik wil checken hoe het met de kinderen gaat in Maai Mahiu, toont men mij een mooi initiatief, een weeshuis met 300 kinderen, leslokalen, een keuken, kortom, een superproject. Blije, vrolijke kinderen, voldoende voedsel en kamers, slaapzalen met bedden, matrassen en beddegoed.
Daarnaast toont men mij een vluchtelingenkamp en komt van hen de vraag om te helpen met allereerst, WATER.
Augustus en september in België, en met 5000 euro sponsoring keer ik terug om een greppel te graven voor de waterleiding naar het vluchtelingenkamp. Iedere avond keer ik weer naar het stadje, Maai Mahiu. De laatste dag van mijn vorig verblijf vroeg een jongen me om iets te eten. Vandaag, midden oktober kom ik aan in Maai Mahiu en tref ik opnieuw deze jongen, Ben. We gaan samen eten en iedere avond, wanneer ik terugkeer uit het kamp tref ik Ben aan en enkele vrienden. Na enkele dagen is er een vaste kern van 16-20 jongens die me opwachten in de buurt van mijn hotel, kamer.
Twee maanden, tot ergens in december 2011, met een vast ritueel, 's avonds tussen 18 en 22 uur, ETENSTIJD. We spreken steeds af in Hotel Kaka, een goedkoop eethuisje (max 1 euro) voor een warme maaltijd en een tas warme thee (het was vrij koud en regende veel, de jongens sliepen buiten en hebben nauwelijks enige beschutting buiten elkaar).
Enkele dagen voor ik weer naar België kom, komt er steun van een man, Fredrick, die elders met jongeren werkt en wenst samen te werken om de levensomstandigheden van de KAKA's (Brothers in Swahili) te verbeteren. Ondertussen heb ik al een aardige band opgebouwd met de jongens en komt van hen de vraag om opnieuw naar school te kunnen gaan en liefst niet in Maai Mahiu omdat daar het straatleven een ontzettend grote aantrekkingskracht heeft. De kat als het ware niet bij de melk zetten.
Eind januari 2012 keer ik terug naar Maai Mahiu. Deze keer om de jongens te verhuizen naar Ndenderu. Fred heeft een huisje in gevonden en op 11 februari nemen we onze intrek in Ndenderu. Twee weken later gaan de boys opnieuw naar school.
Jawabu Children's Home
We startten met 16, twee van hen gingen terug de straat op in Maai Mahiu. Opstart: huis, bedden, matrassen, potten, pannen, ... schoolgelden, uniformen, medisch onderzoek etc... Fred neemt de officiële kant voor zijn rekening. Daarnaast brengt hij Grace aan als kokin en Kamau die de jongeren begeleid en samen met hem werkt voor CSLC, Children's Sport and Learning Centre. Een ngo die toegang heeft tot een sportterrein in de buurt. Mary, is een vrouw die ik leerde kennen in het vluchtelingenkamp en heeft ervaring in de sociale sector. Zij is niet alleen mijn vertrouwensperson, ook die van de jongens. Last but not least is er Timo, een brommertaxidriver uit Maai Mahiu die zonder werk zat en spontaan is meegekomen en gebleven.
Het is begin maart en ik keer terug naar huis.
Uiteraard hangt aan dit alles een financieel plaatje van ongeveer 1250 euro per maand.
De koers van de Kenian Shilling is sinds november 2011 en vandaag, gezakt van 1euro/130shilling tot 1 euro/100 shilling. Een pril begin en beperkt budget maakt het een uitdaging om de Home draaiende te houden. Het engagement van de begeleiders en de kracht van de boys lijkt tot op de dag van vandaag, voldoende te zijn om verder te zetten.
Enkele weken geleden ben ik met Peter tot daar gegaan om ons project wat kracht bij te zetten en een impuls te kunnen geven aan de bekendmaking en steun hier in België.
Uiteindelijk hebben de boys het nu beter dan voordien en blijft het een opdracht voor de begeleiders om zuinig om te gaan met wat financieel ter beschikking staat.
Een maandelijks bedrag van 1500 euro lijkt me optimaal om soepel te kunnen draaien. D.w.z. een marge voor onvoorziene uitgaven, uitstappen met de school, herstellen van kleding, aankoop van kleding, voldoende fruit, een vergoeding voor Fred en Mary die tot op heden vrijwillig meedraaien, ...
De continuïteit van de Home is in feite imperatief om de verdere uitbouw van onze visie te kunnen bewerkstelligen. Ten slotte zijn er naast deze 14 jongens nog vele andere in gelijkaardige situaties en het lijkt me niet mogelijk om voor iedereen een home op te richten. Wanneer wij het voedselprobleem kunnen verhelpen, dan kunnen de ouders zorgen voor een thuis. Het is dan aan de overheid om te zorgen voor een deftig, gratis of goedkoop onderwijs.
VOEDSEL - ONDERWIJS - THUIS respectievelijk door ONS - OVERHEID - OUDERS
Oost-Afrika, de opening van de tent is gericht op het Westen, in het verlengde van de tenten, het Oosten, blijf je doorlopen, ga je tot aan de Indische Oceaan, meteen in Somalië, Kismaayo, naar het Zuiden, ga je eerst de grens over met Tanzania, Arusha, ten Oosten, opnieuw aan de Indische Oceaan, Mombasa, meteen ook terug in Kenia. Vanuit Mombasa, de enige hoofdweg landinwaarts, richting Noord-oosten, toch zes of acht uur met de bus tot in Nairobi, even terug Zuidwaarts, door Tanzania, naar Mozambique, daar bereik je een uiteinde van de Great Rift Valley of De Afrikaanse Slenk, een bergketen die tot in Jemen reikt, in het Noorden. Na een uurtje rijden met een minivan, busje, Matatu, de hoofdweg volgend vanuit Nairobi richting Uganda en Sudan, kom je een insteek tegen, een weg die afdaalt in de vallei. Deze loopt van rechts op de foto tot ergens midden achteraan op de foto, net boven of onder de nok van de tent. Maai Mahiu, vertaald 'Hot Water' , de eerste stopplaats voor truckers die vanuit de havenstad Mombasa, goederen landinwaards brengen, een rit van 8-9 uur en een gevaarlijke afdaling die kan oplopen tot een uur, ... de uitgestrektheid van de vallei is verbluffend, ... Eens beneden kan je kiezen, rechtdoor de weg en bergketen volgen richting Naivasha, Nakuru, later Uganda en Soedan of naar links, richting Zuiden, Narok, dan Tanzania. Ten midden van de vallei een fantastische vulkaan, Mount Longonot. Dit gebied is de voorloper van het Natuurpark Masai Mara, Kenia, dat aan de grens met Tanzania overgaat naar het Serengeti Nationaal Park. Het is op dit kruispunt waar een levenontspruit voor ongeveer 5000 residentieelen en massa's passanten. Maai Mahiu
In dit uitgestrekte kwadrant zijn uiteindelijk na de Post Election Violence 2007-2008, ook slachtoffers, nationale vluchtelingen of IDP's, Internal Displaced People, ondergebracht in voorlopige kampen. Met de hulp van Habitat For Humanity en de overheid hebben velen een stukje grond gekregen, een huisje van steen en de nodige voedselondersteuning om opnieuw een leven op te starten en zelfredzaam te zijn. Helaas, de MENSEN, minimaal 23 gezinnen die in deze tenten leven hadden administratief gezien minder rechten aldus ... Wanneer ik hier voor het eerst kwam, vorig jaar in juni, heb ik GEEN foto genomen van het interieur, ik weet dat in GEEN van de tenten een matras aanwezig was !!! Noch voor de ouderen,(Naomi 82) noch voor de jongsten (4-5). Geen water, voedsel of zelfs potten en pannen. Laat staan sanitair of onderwijs voor de kinderen ...
Ok, eten kopen, potten en pannen voor vandaag, morgen en de komende dagen en betreft de 'lange termijnvisie' een EZEL, KAR en TON om water te gaan halen in Maai Mahiu !!! Dat was Juli en Juli 2011. Begin oktober ben ik teruggekeerd, met een vriend en hebben we samen met hen, de MENSEN, een waterleiding aangelegd, toilet, douche en gemeenschappelijke ruimte gebouwd. Een stevige regenzone van 4-5 weken toverde dit landschap om in een groene zone. De aankoop van enkele schoppen en zaden vertalen zich heden in ten minste wat verse groenten. ...
Gesprekken met Habitat For Humanity om ook voor deze mensen een huis te bouwen, hebben tot op vandaag nog geen verandering gebracht of een waardige tHUIS opgeleverd !!! Wachten, samen met een 50 tal andere gezinnen in de omgeving, en toekijken hoe andere IDP'S wél zichtbaar zijn.
De oudere mensen van dit kamp verdienen evenzeer een waardig onderkomen op het einde van hun leven. Voor de kinderen die vandaag NIET in het kamp wonen omwille van de te barre omstandigheden, ook voor hen KUNNEN WE een huis bouwen zodat ze zich opnieuw THUIS voelen bij hun ouders !!!
In dit kamp is vandaag de WONING de oorzaak dat kinderen geen THUIS hebben.
Prijs: 2000 euro, misschien 2500, gezien de lage koers van de Kenian Shilling vandaag, om één huis te bouwen mét en voor die gezinnen. Hier op dit stukje grond, dat ze samen hebben gekocht een HUIS bouwen zodat hun kinderen opnieuw een THUIS hebben!!! 23 Huizen!!!
Dat is uiteindelijk EEN gedachte, een ambitie die ik wens waar te maken...
EEN andere gedachte of ambitie, is onstaan op het moment, vastgelegd op mijn profielfoto van in november of december 2008, in Maai Mahiu. Een stadje (op de achtergrond) met passanten, trukers alsook de vele toeristen op Safari naar Masai Mara.
Op dit kruispunt Uganda-Tanzania WONEN veel alleenstaande moeders en hebben de kinderen MEER kans op een LEVEN door te OVERLEVEN OP STRAAT, in groep.
De problematiek van STREETCHILDREN is eenvoudig terug te brengen tot het GEEN TOEGANG hebben tot voldoende voedsel bij de ouders. De dagdagelijkse kosten voor voedsel liggen hoger dan wat ze per dag kunnen verdienen. wanneer jongens 7-8 jaar helpen begint de roep van de straat ... Bedelen, stelen, een bende vormen, bars opkuisen, misbruik door passanten, hier en daar klussen, dit alles om af en toe iets in de maag te hebben ...
Wanneer we deze kinderen KUNNEN voeden, dan ontlasten we de werkende ouders en KUNNEN zij opnieuw een THUIS bieden aan hun kinderen. Dan hoeven zij zelfs geen onvoldoende voedsel te kopen en KUNNEN zij zich een MATRAS, SCHOENEN, ea ... veroorloven... en SLAPEN kinderen opnieuw THUIS en niet langer op de grond in de straten ... !!!
Om 6u opgestaan om de boys (zoals beloofd) naar school te
brengen. Te voet. 40 min. Stappen. In halve duistere lokalen worden de lessen
gegeven. Patrick heeft een kort onderhoud met Paris, de directrice. Ze is vol
lof over de kinderen.
Terug naar de home met de metadu.
Dan vertrekken we naar Maai-Maau. Onderweg komen we voorbij
een prachtige vallei waarover we een mooi zicht krijgen vanuit ons busje.
Maai-Maau is een stopplaats voor truckers. We nemen 2 kamers
in een hotel. Er is geen elektriciteit. Dan wandelen we door de stad. We
bezoeken enkele families. Kleine warme huisjes onder golfplaten daken. Posters
met de paus en Bob Marley aan de muur.
Patrick toont me het gebouw waar hij een restaurant wilt
beginnen. T is nieuw gebouwd en vrij gezellig. Proper ook!
We bespreken hoe we deze plaats zouden kunnen gebruiken om
een kinder-restaurant te openen (children for children). De straatjongens
zouden er kunnen opgeleid worden tot volwaardige koks. Andere kinderen: free
food as much as you can eat. Volwassenen betalen een vast bedrag.
We zullen zien
Dan nemen we drie piki-pikis naar het vluchtelingenkamp.
Op een afgelegen plaats, midden in de velden, zie ik plots
een 20-tal kleine tenten. vanuit de velden, die op dit moment groen zijn door
de overvloedige regenval van de laatste maanden, verschijnen de bewoners van
het kamp. Ze zijn zo blij Patrick terug te zien. Ze zingen en dansen rondom
ons. De allerkleinsten geven ons een handje en laten niet meer los. Het jongste
meisje is om op te eten ik vaag aan de mama of ik haar mee mag nemen spontaan
zegt ze ja
We krijgen thee en delen de kleding uit die we hebben
meegebracht vanuit België (omas kleerkast komt hier goed van pas!!). na enkele
uren moeten we verder. We stappen ongeveer één uur naar het volgende kamp. Hier
woont de familie van Mary. T is ondertussen pikdonker buiten. We worden
uitgenodigd bij de ouders van Mary. Klein huisje en geen elektriciteit. Wel een
petroleumlamp die de ruimte verlicht. We krijgen een typisch Afrikaanse
maaltijd aangeboden met thee en melk.
Ik vind de ouders zeer attent en levenswijs. De broer van
Mary komt even dag zeggen. Hij is leraar en zeer enthousiast over zijn job. De
vluchtelingen van dit kamp hebben een vluchtelingenstatus. Het vorige
tentenkamp heeft zelfs dat niet.... in de duisternis rijden we metpiki-pikis terug naar ons hotel. Kamikaze-chauffeurs
met grote trucks steken ons luid claxonnerend voorbij.
Mary is bij haar ouders en zoontje gebleven. Patrick en ik
gaan nog wat drinken in één van de bars. We spreken met enkele aanwezigen over
de prijs van levende kippen die ik de volgende dag wil kopen, om aan de
vluchtelingen te geven.
Woensdag 13 juni
Omstreeks 00.04u word ik gewekt door het lawaai op de binnenkoer
van ons hotel. Er word gezongen, autos worden gestart en ik hoor het gerammel
van potten en pannen. Ik val terug in slaap maar het lawaai zorgt ervoor dat
men slaap steeds word onderbroken.
Ik sta op en neem een douche ( dat was ondertussen dagen gelend,
ik ruik mezelf). Koud water! Ik ga naar de gelagzaal, drink 2 koppen thee en
eet gebakken eitjes.
Patrick is ook wakker. We sakkeren over het helse lawaai zo
vroeg in de ochtend.
De leider van het tentenkamp komt bij ons zitten. Hij
spreekt zeer slecht Engels. T is de bedoeling dat ik samen met hem kippen ga
kopen. Patrick gaat naar de supermarkt om de rest van het voedsel aan te
schaffen. Na veel onderhandelen op verschillende locaties hebben we 10 kippen
en een haan gekocht. We kopen ook nog snuiftabak, sigaretten, touw om de ezels
in te spanen en enkele grote vijzen om de kar te maken. Dit alles neemt flink
wat tijd in beslag.
Terwijl ik voor ons hotel zit te wachten op Patrick komt er
een van de straatkinderen, die voorheen in de home heeft gewoond, bij me
zitten. Ik vraag he om zijn verhaal te vertellen: na de verkiezingen in 2007 is
hij zijn familie verloren, deels door afslachting, deels door de chaos die er
toen is ontstaan. Hij leeft nu samen met een vriend in een piepklein krot, maar
gaat wel naar school. Hij zegt me dat hij geen geld meer heeft om het huur van
zijn krot te betalen. Ik geef hem voldoende om een jaar te huren.
Dan vertrekken we met een volle pick-up naar het tentenkamp.
Het eten en de kippen zijn meer dan welkom. We blijven er enkele uren, de
verhalen komen los
We moeten terug naar de home. Onze vlucht is om 00.04u maar
we moeten 3u op voorhand op de luchthaven zijn om in te checken. De boys zijn
nog nooit in Nairobi geweest. We gaan samen met hen naar de luchthaven. In de matadu
staat de muziek loeihard. De boys shaken en zingen. Toch een manier om de
dagelijkse zorgen even te vergeten het afscheid is roerend. De boys vragen me
wanneer ik terugkom deze week vergeet ik nooit meer
Ik wordt omstreeks 6.30u gewekt door het rumoer van 14 gezonde boys en ben direct
wakker. Gisteren hebben we afgesproken om samen naar de kerk te gaan. Ze zijn
bezig met hun ontbijt voor te berijden (gefrituurde koekjes uit de wok). Ik
krijg direct een proevertje. Lekker!
We vertrekken naar de kerkdiensten 50tal local kid's zorgen voor een viering
die in het niets te vergelijken valt met mijn kerkelijke ervaringen, lang
geleden in België.
Dit is een feestje!!!
Zingen, dansen, devoot bidden en openbare confessies van levenservaringen
worden gedeeld met leeftijdsgenoten. Patrick en ik vallen enorm op (en dit niet
alleen door onze huidskleur). We worden op het altaar gevraagd om ons voor te
stellen.
Praise the Lord!!!
De mis heeft een korte pauze.
Het vervolg van de mis is grotendeels met dezelfde kids, aangevuld met enkele
volwassenen (Life Music). We worden wéér naar voor gevraagd en krijgen applaus
voor onze aanwezigheid in de gemeenschap.
Praise the Lord!!!
Na de dienst eten we ons buikje vol met de koekjes en drinken we thee met melk.
Tijd voor "somthing completely different": VOETBAL!!!
Na een wandeling van 1 uur zijn we op het voetbal veld. This is a serious
thing.
FC. Jawabu wint met 1-0. ik heb een zilver en gouden trofee gekocht. wij gaan
naar huis met de eerste prijs!!! De high-fives zijn niet uit de lucht. Ik ben
(zonder enige feeling voor voetbal) fier!!
Tijd voor terug naar huis te gaan en de BBQ voor te bereiden. In en minimum van
tijd is alles klaar. Samen koken, weet je wel...?!?!
Gemengde sla, tzaziki, guaçomole, aardappelsla met spekjes, groene boontjes met
look, varkenskoteletten, chillikip en kofta. Als dessert is er verse fruitsla.
De kids glunderen. "this is a night I'll never forget", is een van de
reacties die ik opvang. Meer moet dat niet zijn. Alles is op!!
De buiken staan gespannen. De kids zijn super enthousiast en gaan er echt over.
De fruitsla word op een dierlijke manier verorbert. T'is er echt over, maar ik
ben toch blij dat ik dit heb kunnen organiseren.
En dan...
Een uur later zit ik met enkele jongens rond het uitdovende vuur van de BBQ. De
verhalen over lijmsnuiven, mothers in prison, honger en overleven in de kampen
komen spontaan los. Al geluk is het donker buiten, ik kan men tranen nauwelijks
verdringen.
maandag 11 juni
Om 00.6u gezond weer op. Toch blijf ik nog even doezelen in men bed. Ik
hoor de jongens tateren. Om 7u word het wat stiller. Ik val terug in slaap tot
8u. Een 6 tal kids zijn in de home gebleven. Ze zijn niet naar school omdat ze
bij ons willen blijven. Ook omdat hun uniformen voor de school niet proper zijn
en er een aantal geen schoenen heeft, zeggen ze...
Vandaag ga ik samen met hen verse pasta maken. En bolognaise saus. Het gehakt
dat we gisteren gekocht hebben, is grijs geworden. Een ijskast hebben we hier
niet... Ik ga met een begeleider op zoek naar vers vlees. Na een uur stappen
bereiken we een ander dorpje. Een beenhouwerij is hier enkele vierkante meters
groot. Achter glas hangt, wel vol vliegen, een geslachte en gestroopte geit of stukken
van koeien. De derde beenhouwerij heeft een vleesmolen en rundvlees. De prijs
stijgt spontaan van 320 Ksh naar 450 Ksh p/kg. We kopen ook nog enkele liter cola
en kleine plastiek zakjes. Die zakjes hebben we nodig om de pasta te laten
rusten. Om 11u zijn we terug. Ik maak samen met de thuisblijvers de saus in
onze veldkeuken.
Dan maken we de pasta.
De jongens zijn enorm leergierig. Al snel hebben we 20 porties van 100 gram
bloem en een eitje tot tagliatelle omgetoverd. (ik heb vanuit België een
pastamachientje meegenomen, dat ik hier laat)Met de overige 10 eitjes en wat
melk, maak ik roerei.
Ik heb zelf flinke honger en laat nog wat brood meebrengen. We smullen!
In de namiddag tik ik op Patrick's laptop mijn teksten in voor de blog. Na 3
uur werken is het meeste uitgetypt.
Ik druk per ongeluk op de verkeerde toets! Tekst weg!!!!!!!! 3 uur tijd
verloren. I hate computers!
Etenstijd!
Ik leer de jongens hoe we de pasta moeten koken. Alles op! Iedereen gelukkig. Na
het eten skypen we met Laura Quinten en Kristine. Zij zien ons. Wij hen niet. I
hate computers!
Uiteindelijk hou ik van België, ik ben hier geboren, en redelijk nuttig bezig geweest, op enkele uitschuivers na, ... 'een beroepskeuze' als opvoeder toont aldus de verbondenheid met het kind, de bjz bijzondere jeugdzorg, jonge delinquenten, gehandicaptenzorg, ... (laatst hoorde ik vrienden van mijn dochter spreken over 'pigment gehandicapten' lol)...
...
Visie : MINDER OP PAPIER,
een Brug als Metafoor
een brug bouwen tussen BJZ en Ontwikkelingssamenwerking !!! Bijzondere jeugdzorg, een benaming voor probleemjongeren, verdeeld in verschillende doelgroeppen, alsook een netwerk van mensen, medewerkers, werkende mensen Mijn kritiek : het aanbod is niet voldoende! voldoende diepgaand! Vaak trachten we aanpassingen, veranderingen te ambiëren, omwille van patronen die we zelf hebben geïnstalleerd! Of geacht worden van te volgen! Oplossing, naar aanbod toe een inspanning van de overheid, projecten met visie Naar onszelf toe, de vraag, of het een job is of een voldoening van het geven of vrijwillig doen, of iedere esotherische benaming die we eraan kunnen geven, ... LAAT ons kijken naar wat we weten en kennen, de EENVOUD
We leven in een zeer gecompliceerde wereld in het westen wanneer we spreken over TOEGANG hebben tot de dagelijks basisbehoeften, er is een waslijst van protocolaire handelingen die je dient uit te voeren alvorens je toegang hebt,en dan moet je het nog kunnen betalen, ... wat bij ons, volwassenen, ouders én kinderen, tot stress, ontevredenheid, overgave, ziekten, .... brengt !!!
In een juiste omgeving, tonen deze jongeren ons de oplossing, maken zij er deel van. Complexe gedragscodes brengen steeds meer problemen met zich mee voor diegene die deel uitmaken van het probleem. Vandaar de neergang van het huidige economische kapitalistische sysyteem, ...
dus, kijk naar wat onze jongeren vragen, een THUIS, VOEDSEL, ONDERWIJS Onderwijs?!! Wat leren we onze kinderen, Keuze van omgeving, familie, alsook het AANBOD dat onze overheid toelaat, zelfs universiteiten...
Wanneer OUDERS, LERAARS, OVERHEID niet langer de primaire waarden kunnen tonen, voelen, laten zijn, die de eenvoud van de primaire behoeften, tot EENVOUD maakt, omwille van onze complexe samenleving, ... dan is het onze verplichting als ouder, leraar en overheid, om een aanbod te doen naar een ERVARING voor onze kinderen die hen deze MATERIALISATIE van EENVOUD toont.
Het is onze plicht, een zorg die we hen kunnen, DIENEN, mee te geven ...
En de lokatie daarvoor, de omgeving, die ervaring bevat enkele ingrediënten ... de dagdagelijkse primaire behoeften staan ook hier centraal. De handelingen om toegang te krijgen zijn eenvoudiger, ook dan blijft de prijs voor sommigen te hoog ...
Ontwikkelingssamenwerking.
De setting om onze kinderen die ervaring mee te geven, WAAR MENSEN VOOR ELKAAR ZORGEN, vind je nog terug in achtergestelde buurten, ver weg van materiële welstand, waar weinig voedsel is, geen TOEGANG tot voedsel, onderwijs, huis en thuis
Wij Westerlingen zijn dol op projecten om anderen te helpen. Liefst van al een Weeshuis voor de sociaal geëmotioneerden, Scholen voor het Intellectueel. Onderwijs, onderwijs onderwijs!!! Idd, maar wat met die kinderen die niet gegeten hebben? Met ouders die niet gegeten hebben? Die ook wel weten dat hun kind voedsel, onderwijs en een thuis nodigt heeft waar ZORG IS !!! Zodra het kind gegeten heeft, is ZORG, de primaire niet alleen behoefte, ook voldoening die de moeder of de ouder volgt, THUIS, pas dan kan de ouder zich richten op onderwijs en wat de Leraar hen aanleert?!!!
een estafetteproject voor onze kinderen
Een project waarbij we onze kinderen, de ouders van morgen, een ervaring aanbieden waarbij ze ver weg van alle materiële welstand, geluk, dankbaarheid, schoonheid en eenvoud zullen treffen, een omgeving die toont dat we het best kunnen stellen met wat minder van het éné en voldoende voor de ander...
en het is dat inzicht, niet alleen in gedachte, in real time juiste gedachten, juiste handelingen, dat onze kinderen de kracht en wijsheid kan schenken om de terugval van het westers model het hoofd te bieden !!! de eerste slachtoffers van een economisch materialistisch systeem zijn meestal 'mensen' ...
Hoe kan je voedselbedelingen aanbieden aan kinderen die ondervoed zijn of het zullen worden, (ze zullen alvast NIET de nieuwe EINSTEIN zijn waar mensen van LED naarstig naar op zoek zijn !!!)
2007 - 2008 , verkiezingen in Kenya, een land verdeeld in stammen zoals wij er twee hebben, Vlamingen en Walen, oftewel de politieke partijen als je het wat diepgang, dan weer oppervlakkigheid inademt, ... !!! De goede partij wint de andere goeden verliezen, punt, de winnaars mogen nu de huizen van de anderen in brand steken en de vrouwen ambeteren !!!
Onmiddellijke overgave = officieel statuut en dus plaatsing elders in het land met een stukje grond en voedselhulp, ... Toch even trachten stand te houden = genoteerd al zijnde IDP, Internal Displaced Person, kleine vergoeding, geen huis of voedselhulp ...
...
Wanneer ik vraag om naar Maai Mahiu te rijden om te kijken hoe het na bijna drie jaar met die straatkinderen gaat, tonen zij mij deze plaats, waar een aantal IDP's zogezegd een kans hebben gekregen om tezamen een stukje land te kopen, ... Jonge mensen, vrouwen, kinderen, met vrijwel niets, ... houten stokken en restanten van gescheurde rijstzakken of bloem, ... ze stellen zich voor al een groep, doch het is nog ieder voor zich ... de ene vraagt me dit, de andere weer wat anders, nog een andere vraagt of ik hen kan verhuizen naar een mooie plaats, vruchtbaarder, met meer water, etc... en toch zich profileren als een groep die tezamen met de financiële vergoeding dit stukje land heeft gekocht en bereid is om hier opnieuw een leven op te bouwen, ...
Wanneer ik in november 2008 geconfronteerd word met uitgehongerde kinderen en vooral de onmacht van de lokale bevolking om hier iets aan te doen, keer ik bedroefd en vooral boos weer naar België. 
2007 - 2008 , verkiezingen in Kenya, een land verdeeld in stammen zoals wij er twee hebben, Vlamingen en Walen, oftewel de politieke partijen als je het wat diepgang, dan weer oppervlakkigheid inademt, ... !!! De goede partij wint de andere goeden verliezen, punt, de winnaars mogen nu de huizen van de anderen in brand steken en de vrouwen ambeteren !!! 
