Het tweede deel van de reis is al een tijd achter de rug, ik heb ondertussen al een heleboel beleefd op mijn vast plekje in Peru. Ook dat wil ik graag nog allemaal vertellen maar ik loop nu al hopeloos achter. Dit komt omdat ik het vrij druk heb en er met dit hete weer wel leukere dingen te doen zijn dan voor een paar uur achter de pc te kruipen. Maar goed tekst en uitleg over Bolivia hadden jullie - lezers van mijn weblog- nog te goed.

11 februari zijn we de grens overgestoken, op naar Bolivia. Bolivia, een van de armste landen van Zuid Amerika, maar een met een rijk verleden. Met koloniale steden als La Paz , Potosi en de officiele hoofdstad Sucre. Bovendien vind je er ook het grootste zoutmeer van de wereld. Een ander land met een andere munteenheid, andere bevolking en een nieuwe geschiedenis om te ondekken. Gelukkig alles nog in de spaanse taal.

La Paz, Hoogstgelegen (administratieve) hoofdstad

Aangekomen in La Paz, na een hele eerste drukke week, besloten Bart en ik eerst en vooral enkele dagen uit te rusten. De stad wat verkennen, wat eigenlijk al lastig was aangezien de hoogte en de vele dalingen en stijgingen in de straatjes. La Paz vind ik een beetje een gekke stad. Zo zie je een inheemse vrouw in de typische klederdracht in het centrum elektrische, geavanceerde europees getinte spullen verkopen. Wetende dat ze ‘s avonds wellicht naar haar hooggelegen huisje trekt om er boliviaans en primitief te koken. De armere mensen wonen steeds het hoogst. Daarom is het er ook gevaarlijk om er als toerist te komen, een avontuur voor ons om daar vanaf de mirador enkele stadsbeeldjes te schieten. Verder gaan in het centrum koloniale en eerder europees getinte gebouwen samen. Bolivia met een moderne touch… En alles nog een beetje goedkoper, wat betekent dat we konden profiteren van een sjiek hotel, wat leuke restaurantjes en bovendien nog centjes over hadden om een heleboel souvenirs te shoppen. Natuurlijk hebben we ook het een en ander bezocht. Een coca museum, met onder andere de historie van de cocaplant, vond ik bijzonder interessant. Het instrumenten museum, gelegen in Calle Jaen, een van de tofste straatjes van de stad, en museo de Arte Nacional. Eindigen deden we op de Plaza de Murillo, een plein met veel duiven, waar ook het gerechtsfhof gelegen is. Op de derde dag vertrokken we ‘s avonds met de bus naar Uyuni om er een driedaagse tour naar de Salar te maken.

Salar de Uyuni,” soñar en blanco”

Na slechts 2 uurtjes op de bus begon de miserie, een wiel kapot. Chauffeurs lichtten ons amper in, wachten op hulp, die er pas de volgende morgen zou komen. Erg gefrusteerd omdat we de eerste dag van onze geboekte tour gemist hadden. We komen ‘s avonds laat toe in Uyuni dus proberen we de volgende dag het agentschap te contacteren. Ja lap mogen we nog 10 dólar bijbetalen om die dag alsnog onze trip te starten. Opluchting als ik even later eindelijk in de 4X4 zit samen met nog een tof Braziliaans koppel, een Argentijnse madam en een Franse fotografe. De tour waar ik zo lang naar uitgekeken had kon beginnen.

Even buiten Uyni hielden we onze eerste stop: een treinenkerhof. Nooit gedacht dat roest zo mooi en kunstig kon lijken. Daarna trekken we naar het grootste zoutmeer van de wereld, 12000 vierkante meter en een zoutlaag van 5 meter wat zorgt voor 10 miljard ton zout. “Dromen in wit” Mijn tweede echte wauw en sprakeloos gevoel. We nemen een heleboel foto’s, wat me 2 witte voeten en veel pijn opgeleverd heeft. Het pure zout is in deze periode van het jaar enorm vochtig en snijt enorm in je voeten als je over de zoutvlakte loopt. Maar wauw wat een ervaring. De rest van de dag brengen we door in de jeep, richting het zuiden van Bolivia. In San cristobal slapen we primitief in refugios (groepsslaapkamers) en worden er discussies gehouden met een ander groep, Chilenen. De nacht was voor mij het begin van nog veel miserie, ik moest overgeven en was heel slecht. En na het ontbijt moesten we al weer de hobbelige baan op. Nog ziekjes probeerde ik toch genieten van de fantastische en afwisselende landschappen: stenen, lagunas, boom van steen, woestijn, in regen en wind. Nabij de laguna colarada waar we flamingo’s konden spotten, overnachten we opnieuw. In de refugios kaarten we gezellig met de hele bende. Om 4uur moesten we al terug opstaan want we zouden machtige geysers gaan bekijken. En een ochtendbad nemen in warmwaterbronnen. We keren langs een andere weg terug naar Uyuni, door een sneeuwlandschap deze keer. Wat een vermoeiende maar unieke driedaagse rit.

Potosi, mijnstad

Na een nachtbus komen we toe in Potosi. Even ontgoocheling, we hebben echt naar leuke plekjes in de stad moeten zoeken. Een mirador, een kathedraal en museum van Santa Teresa. Een klooster uit de 17 eeuw waar meisjes vanaf hoe 15 jaar opgenomen werden. We zagen ook veel barokke kunst vooral met spaanse invloed. Allemaal niet zo indrukwekkend eigenlijk. Potosi is vooral de moeite voor zijn zilvermijnen. De tweede dag trekken we er dan ook naar toe samen met onze Argentijnse vriendin en 2 Zwitsers. De gids geeft ons uitleg over de speciale mijnwerkersmarkt. Hier kopen ze hun sigaretten, frisdrank, asstenen, alcohol en natuurlijk ook cocabladeren. Ze leven een hele dag op deze middelen, we kopen dan ook enkele spullen om ze nadien te schenken. Mijnwerkers worden slechts zo’n 45 jaar. Als we in een van de tunnels binnegaan en voor een uurtje de realiteit proberen te ervaren weten we meteen waarom. Het is elke dag hard werken, de mijniers zijn afhankelijk van hun vondsten en grote bedrijven, leven in barre omstandigheden. In de tijd van de spaanse veroveringen werden ze gedwongen om zilver en diamanten te gaan zoeken. Hun houwvast en controleerder in de mijnen was en is de God Tio. In de mijnen offerden de werkers dan ook hun coca en alcohol aan hun beschermer. God tio is mannelijk zoals de werkers, voor vrouwen is het verboden. De enige vrouw is de berg zelf, moeder aarde die vruchbaar is en mineralen, zink, zilver en diamanten schenkt. Dit verklaart hun dualistisch wereldbeeld. Sinds de aflevering in Peking Express was ik al gefascineerd door deze aparte cultuur en daar in de grot heb ik het er zelf even aan mogen deelnemen.

Sucre, de witte hoofdstad

De laatse stad was het mooie, rijke Sucre. Je vind er theaters, grote parken en bijna alle gebouwen zijn er wit. Meer dan er een beetje rondlopen hebben we niet gedaan. We waren wel naar nieuwsgierig naar het immense kerhof even buiten het centrum. Daar liggen er belangrijke Bolivianen en Zuid Amerikanen begraven. Nog wat shoppen,lekker eten en uitrusten voor we aan de lange terugtocht begonnen. Een bus naar La Paz, opnieuw dikke pech. Een staking van, jawel mijnwerkers, hield ons midden in de nacht tegen de rit verder te zetten. Samen met wel meer dan 100 tourbussen brachten we de nacht stilstaand door. Rond 9 uur kwam er opnieuw beweging , er werden toespraken en beklagen gedaan en uiteindelijk werd de staking opggehoffen. Net op tijd, we hadden al veel te veel uren verloren. We misten net onze aansluitende bus in La paz naar Lima niet.

Lima, een glimp van onze hoofdstad

Na bijna 2 dagen en een nacht kwamen we thuis, in onze hoofdstad. Even genoeg van toeristische stadsbezoekjes, verbleven we in de wijk Miraflores. Een hostalleke, een MC donalds, spaanse paella, wandelen langs de kustlijn met een heerlijk ijsje van Larcomar. Op zoek naar koopjes in het reuzeshoppingcenter. Eindpost van de reis, de reusachtige marine toren, zoals in Peking express. :wink:

Nog een laatste nachtbus, om dan thuis te komen. Thuis komen bij mijn peruaanse familie in Pimentel.