Todo viaje es una búsqueda y una fascinacíon para el universo de los sentidos
08-11-2007
Cajamarca
Hola!
Terug van weggeweest, terug van adembenemde landschappen, indigenas en spectaculaire ruines. Vorige week reisden we voor 3 dagen naar Cajamarca. Richting het hoogland van de Andes bevindt zich deze mooie stad, die ooit een van de grootste steden van het Incarijk was en plaats waar de indianen en de Spanjaarden hun eeste directe confrontatie hadden. Volgens Spaanse kronieken werd de Inca Atahualpa in Cajamarca ontvoerd en er later om het leven gebracht. Tot daar jullie portie geschiedenis, een reisverslagje:
Woensdagnacht kwamen we na een busrit van 6uur aan in onze hostal. Gelegen aan de Plaza de Armas, middelpunt van deze stad. Onze kamer stelde niets voor en bovendien moesten we 5 bedden delen onder 8 personen: eerste korte en slapeloze nacht.We startten onze eerste dag met een klim op de Avenida Santa Polonia, vanwaar we aan de top een prachtig uitzicht hadden over deze machtige stad. Bovenaan bevinden zich ook nog de authentieke Silla del Inca. Vervolgens namen we met de gids ( we reisden met een collegio mee) een kijkje in El Cuarto del Rescate (de Losprijskamer) Na de maaltijd gingen we naar de Banos del Inca, favoriete badplaats.Helaas kon ik niet van deze thermische baden genieten omdat ik geen zwemspullen bij had, maar het loonde wel de moeite het domein te verkennen. 's Avonds bedienden we ons in het restaurant met overheerlijke lasagna, wijn en als afsluiter een chocoladetaart voor Angelica's verjaardag. Wat wil een mens nog meer?
De tweede dag vertrokken we met de "schoolbus" voor een rit van wel 2uur door een bergachtig landschap. Ik genoot ervan om gewoon door het raam te kijken naar de verschillende bergdorpjes, akkerveldjes en inheemse taferelen. Granja Porcon een zoologisch park, was onze bestemming. Puma's, luipaarden, apen, pauwen en een hele reeks andere vogelsoorten van eenden tot kleurrijke papegaaien passeerden de revue. In het plaatselijk kraampje daar kocht ik er ook het typische zuiveltoetje Manjar Blanco. 's Middags bezochten we de Ventanillas de Otuzco, uitgehouwen vensters die in het verleden dienst hebben gedaan als indiaanse begraafplaatsen. Afsluiter van de dag was een grote zuivelboerderij, moestuin, planten- en gewassen -doolhof. Omdat Cajamarca beroemd is om zijn boter, melk en kaas, kon een stuk lekkere kaas(de naam ben ik vergeten) niet in mijn rugzak ontbreken.
Onze laatste dag werd ingezet met een tocht door Cumbemayo, een stenenbos van wel 3500 meter boven zeespiegel. Hier bevinden zich ook de Fraters, reusachtige rotsen die als gevolg van erosie de vorm hebben gekregen van monniken met kappen. In de namiddag hebben wij, dit maal zonder de kindjes van het collegio, nog een uitstap gemaakt naar de watervallen van El Condac. Ondanks het wel een beetje gevaarlijk was vermits het juist geregend had, loonde het zeker de moeite om in de bosachtige omgeving een sereieuze stap naar de bron van de watervallen te ondernemen. Nadien hebben we ook nog de peruviaanse oliebollenspecialiteit geproefd, "Picarones" met een honingachtige saus, ik ben fan. Ik heb genoten van de prachtige natuur daar in de Noordelijke sierra, het was een meer dan geslaagde reis. De foto's staan ook reeds online, zou kunnen jullie zich een beter beeld vormen.
Nu ben ik dus terug in Chiclayo, die vuile, platte, drukke stad. Om hieraan te ontsnappen hielden wij, de 4 westvlamingen maandag een picknic op la playa de Pimentel. Door de combinatie van wind en zon was ik verschrikkelijk vebrand. (Ondertussen is het al bruin hoor) Het is nog maar lente nu, maar in de zomer is het er een waar surfparadijs....
Morgenavond vertrek ik opnieuw, naar het meest noordelijke departement van Peru, Tumbes. De grensstad met Ecuador. Maar die avonturen zijn dan voor de volgende keer, alweer!
Ik laat jullie Het ga jullie goed, laat mij ook eens iets weten hoe jullie het stellen. Koud? Veel (studie)werk? Belgie, regering? Andere nieuwtjes? Ik blijf toch graag een klein beetje op de hoogte.
Centerparcks-sfeer in het plaatstelijk shoppingcenter Real Plaza, Zuid-Afrika gevoel in Chaparri, me verplaatsen in combi's overdonderd door 90's muziek..... Ja ik ben nog steeds in Peru en besef nu pas dat het nog voor een hele tijd zo is. Iedereen zou eens moeten ervaren hoe het is om je een echte buitenstaander te voelen: ik ben blank, blond, en groter dan de Perviaanse bevolking hier in het Noorden, waar amper toeristen te bespeuren zijn. Spijtig eigenlijk want ook hier valt een heleboel te ontdekken.
Mijn weekend startte vrijdagavond met een verjaardagsfeest van Lucho, de broer van medeafser Marie. Lucho is een stoere twintiger, maar met een gouden ketting inclusief Maria-amulet. De overgrote meerderheid is hier trouwens erg katholiek: kruistekens worden voortdurend gemaakt als men een kerk passeert (en er zijn er hier behoorlijk wat), ons huis is versierd met afbeeldingen van heiligen, en op de taxi's plakken grote stickers met de slogan "Dios es mi fe"
Zaterdag heb ik dan eindelijk gevonden wat ik eigenlijk niet kan missen. Chocolade! In de grote supermarkt heb ik een pot Nutella gekocht. Heerlijk, ook mijn familie was er weg van, helaas is die chocopasta dus al op.
Chaparri: Tranquilidad, Limpieza y Biodiversidad Zondag stond er een Afs uitstap naar Chaparri op het programma. Chaparri is een immens natuurreservaat in de bergen. Samen met de gids vertrokken we op een tocht van zo'n 3 uur. Weg van de drukte en vuiligheid, de natuurlijke schoonheid tegemoet. Op ons pad kruisten we herten, vossen, condors, colibries, beren, adelaars, een tijgertje, een zwijn. Geen zoo-bezoek, maar wel een beschermend natuurgebied waar een heleboel dieren vrij leven. Ook leerden we over rituelen en de geneeskrachtige werking van planten en kruiden in een sjamanentempel.
Ik laat jullie, Cuidate (betekent iets als "take care" en dat krijg ik telkens te horen van mijn ouders hier als ik wegga) liefs Janne
2 weken ben ik nu al weg uit het "veilige" Belgenlandje, het lijkt al veel langer. Ik val van de ene verbazing in de andere. Peru is een land van uitersten. Arm en rijk, Costa en Selva, ik heb het de afgelopen week mogen ervaren. Regaeton-muziek als de hit van het moment, Cuy (soort hamster) op je bord, "Gringa", straathonden overal, het wordt warmer. Ik pas me aan, tijd voor een overzichtje.
Vorige week donderdag ging op stap met 2 westvlaamse mede-afsers Bart en Andreas: een dagje toerist. We bezochten in Lambayeque het museum van Sipan. Daar troffen we eveneens zijn graftombe aan, de moche El Senor de Sipan ( Moche volkeren komen uit de pre-Incatijd) werd begraven met de lichamen van bedienden en soldaten, sieraden, gebruiksvoorwerpen en enorm veel sieraden. Het is ongelooflijk hoe veel goud en silverwerk in die tijd werd verwerkt tot reusachtige sieraden. Vervolgens gingen we lunchen in het restaurant El Pacifico. Voor de culinaire liefhebbers onder jullie, een woordje uitleg. Als aperitief namen we cancha, gebakken maiskorrels met chincha morada, purperkleurige maisdrank.Ik had tortilla de raya (soort vistortilla), Andreas nam arroz con pato ( rijst met eend) en Bart het typisch belgische bifstek met frieten. Daarna gingen we naar Tucume om er de piramides te beklimmen. In een woestijnachtig landschap vonden we rust al was de tocht wel uitputtend en heet. Als afsluiter dronken we er nog chincha de jora, de gele maisdrank. En hadden we een fijne babbel met enkele Peruviaanse toeristas. Wij, de gringos, waren de atractie van het moment, we gingen samen op de foto, echt supergrappig allemaal. 's Avonds gingen we dan nog een kijkje nemen in de universiteit van Marie (Belgische afser in schoolprogramma). Omdat het de cumpleanos van haar unif was, moest ze er optreden, dansen.
Vrijdagnamiddag ben ik dan op stap geweest met mijn madre. Ze nam me mee naar haar werk, het particuliere ziekenhuis in de stad. Als verpleegster moet ze er bloed onderzoeken maar ook patienten bezoeken. Zo kwam ik op de afdeling voor vrouwenziekten, amai privacy kennen ze er niet nog rust en respect voor de hele zieke mensen die er in een zaal, in bed liggen. Bezoekers liepen er binnen en buiten. ik voelde me vreemd en durfde Martha niet vertellen hoe een ziekenhuis in Belgie werkt. Ook gingen we gordijnen voor mijn kamertje kopen op de Mercado Modelo, ook wel de tovenaarsmarkt genoemd. Volgens mijn gids is het een van de grootste in zijn soort van zuid-Amerika. Je wordt er vergast op een overrompelde keuze aan geneeskrachtige kruiden. Op die markt kan je echt alles vinden, fantastische kleuren van de doeken, vruchten en groenten. Maar ook langs de minderfijne gang met vleeswaren moest ik passeren. Ik bespaar jullie de details want wat ik zag en rook was vreselijk! Jammergenoeg had ik toen mijn fototoestel niet mee, maar ik ga zeker nog eens terug om beelden te maken. Maar goed, na een serieuze afbiedronde, heb ik nu dus wijnrode gordijnen. 's Avonds was er nog een afs bijeenkomst om onze eerste week te evalueren.
Zaterdagmorgen ben ik samen met Angelica en Bart naar een katholiekschooltje geweest van Lucy. Elke zaterdag komen daar de armere kinderen bijeen om een uurtje te ontspannen. Het was echt ontroerend om te zien hoe ze allemaal meezongen met de liederen. Ook werd een bijbelscene gespeeld en nadien mochten ze die in tekeningvorm inkleuren. Een meisje van 12 vertelde me dat ze al 6 jaar elke zaterdagmorgen hier naartoe komt, ongelooflijk toch! 's Avonds was er opnieuw een afs bijeenkomst waar ik alle afsers heb gezien. We zijn samen gaan eten en daarna werder we verwaht in het gasthuis van wout. Wout kwam 2 jaar geleden naar Chiclayo en was er nu op bezoek. Voor zijn verjaardag had Meagan, 2 reusachtige taarten gebakken, overheerlijk.
Zondag: volkstelling. Ja iedereen moest thuisblijven want da bevolking werd geteld en ondervraagd over hun huisvoorzieningen en dergelijke. Maar van het huisarrest trok Giovany zich weinig aan, nadat ze s morgens al langsgekomen waren vertrokken we op familiebezoek. Eerst lunchen in een recreo buiten de stad. Soort landelijk restaurantje, echt gezellig, ik zag er zelfs 2 aapjes, vastgemaakt aan een boom. Na de familie bezoekjes ben ik er ook achter gekomen volgens de Inca traditie, geen echt meisje te zijn. Omdat ik geen gaatjes in men oren heb, laat staan gaatjes. Gek eh? Bij de laatste tante, kreeg ik Inca Cola. De gele tuttifruti zoete frisdrank, ik vind er niks aan hoor.
Deze week ben ik al naar de cinema geweest en straks volg ik mijn eerste marinera dansles. Volgende week gaan we ook voor een paar daagjes op reis naar Cajamarca, ik kijk er al naar uit!
De eerste lading foto's staat ondertussen ook al online.
Hopelijk gaat het met jullie even goed, veel liefs un beso muy grande Janne
Vandaag kreeg ik dan toch eindelijk het gevoel dat mijn leventje hier echt kan beginnen. ik ben voor de eerste keer buiten het beschermde kringetje van mijn overbezorgde familie getreden.
Het starte gisterenavond, toen Angelica (AFS vrijwilliger en mijn contactpersoon) en Bart ( mede westvlaming) op bezoek kwamen. Met het nieuws dat vandaag onze spaanse les zou beginnen. Deze morgen ben ik dan ook, na 5 keer te oefenen hoe ik een gsm moet opnemen als mis padres me opbellen, naar mi profesora in de stad gegaan. Lucy, een interesante vrouw die al veel gereisd heeft, haar mooie huis lijkt dan ook een museum. Echt fantastisch! Overal schilderijtjes van Degas,Van Gogh, Monet, en herinneringen van over de hele wereld.
Daarna ben ik samen met Angelica en Bart nog een gsm gaan kopen. Super-barato, voor nog geen 70 soles, heb je hier de goedkoopste gsm. Ik ben echt blij nu, want zo ga ik hopelijk toch iets meer vrijheid krijgen. Het is wel vervelend dat mijn wijk een eindje buiten de stad is. Alle andere AFSers zitten veel centraler. Angelica heeft ons nog een beetje de stad getoond en Bart en ik hebben al onze eerste papas fritas = frietjes gegeten. De peruviaanse frietjes kun je niet vergelijken met die van Belgie maar ze smaakten best.
s' Middags werd ik terug op sleep touw genomen met Martha en Giovany. Giovany denkt soms echt dat ik achterlijk ben ofzo en denkt dat hij alles al kent en weet. Dan zitten we met de hele familie aan tafel en zegt hij dat de paus wel 40 talen kent. Dan kan ik het niet laten om tegen hem in te gaan eh. Nu is hij naar de les, 's avonds gaat hij nog naar de univeriteit (Rechten). Als hij thuis is, wil hij altijd de slimme uithangen en daar erger ik me best wel aan. Hij heeft echt een beetje een verkeerd beeld van Europa, denkt dat wij allemaal miljonairs zijn ofzo. Mijn mama Martha heb ik wel heel graag. Ze is echt zo fier als ze mij dan aan haar vrienden voorsteld, mi hermana zegt ze dan. Ik ben 2 koppen groter ofzo. Het vegetarierprobleem is denk ik ook opgelost. Enkel pollo zal ik wel nog eten. Maar ik heb haar gevraagd of ze mij gewoon wat meer groenten wil geven.Vandaag vroeg ze mij zelf hoe ze moet vermageren, echt wel nog grappig eigenlijk. Ze wil ook dat ik haar kinderen zo veel mogelijk Engels leer. Jammer dat de zuidamerikanen hier zo veel moeilijkheden hebben met die Engelse uitspraak
In de supermarkt hoorde ik daarnet Dido op de radio, ook zag ik fake "crocs" schoenen...de max gewoon
Opnieuw ging het vooral over mijn familie, ik hoop dat daar snel verandering in komt en ik hier ook een beetje mijn leventje kan opbouwen.
Het doet echt deugd ook eens iets van jullie te horen. En dat jullie mijn avonturen zo op de voet volgen.
Wc papier in de vuilnisbak, om 18u donker, cebiche (typisch visgerecht), elke dag rijst, geen verkeersregels en een toeterorkest op straat, Uno spelen met Ricardo,... dit zijn enkele van de vele dingen dat ik zal moeten gewoon worden hier in Peru. Ook word ik op straat door iedereen aangestaard en hoor ik ze fluisteren "gringa, rubia" Toegegeven het is waarschijnlijk wel een beetje een grappig gezicht zo'n peruviaans bruin klein gezinnetje opstap samen met een groter blond meisje. Mijn broertjes blijven me vragen om spaanse woordjes naar het engels te vertalen. En mijn padre wil steeds weten hoeveel alles kost in Belgie. Want hier is alles super goedkoop en voor hem ben ik nu zijn nieuwe rijke dochter. Ook neemt hij me overal mee naartoe. Omdat ik vandaag nog geen spaanse les heb, ben ik deze morgen zo met hem en een vriendin naar het politiekantoor gegaan. Een hele belevenis. onderweg werden we tegengehouden door politie omdat ik geen gordel aanhad. Belachelijk gewoon want het verkeer is hier verschrikkelijk zot maar voor zoiets laten ze je dan wel stoppen. Giovanni, mi padre toonde gewoon zijn identiteitskaart van bij de air force als militair.... en twas in orde. Maar even later kwamen we diezelfde agent wel tegen in het politiekantoor. Die vriendin moest een auto-ongeval aangeven. Of dat is toch wat ik ervan begrepen heb. Na de aangifte zijn we in het centrum nog cebishe gaan eten, mijn 3de keer al ofzo, maar ik vind het wel lekker hoor. Het eten valt trouwens goed mee. Elke morgen maak ik samen met mi hermana en mi madre een gezonde jugo, vruchtensap. Mijn broertjes lusten dat niet zo graag maar dan zegt mi madre dat de wortels goed zijn voor de ogen enzo van die dingen. Zij is verpleegster en is met gezondheid zo echt bezig. Maar anderzijds kan ze zel niet van de Mercikes-chocolaatjes blijven die ik meebracht als geschenkje. Ik denk trouwens dat ze al op zijn, want laatst had ze er in haar handtas om bij de tantes uit te delen. Dan zegt ze zo heel trots dat dat van Belgie komt enzo.
Gisteren was de laatste dag van het vakantietje van de broers, dus voor de school terug begon, moesten we nog even naar de kapper in de stad. Echt grappig: zo een klein, open hokje aan de straatkant met een kapperstoel erin. Daarna hebben we nog even rondgekeken op de plaatselijke markt. Heerlijk vind ik dat, al die fruit en groentenkraampjes in verschillende kleurtjes. 's Avonds zijn we dan nog gaan eten bij mijn gekke tante. Die tante spreekt zo een klein beetje engels, maar het zijn steeds zo dezelfde zinnetjes die ze zegt van How are you, Oh my god,.. en dan lacht ze heel hard als ik met haar meepraat. Mi padre heeft trouwens heel veel zussen, echt een grote familie, dat belooft wat te worden als we in december Kerstmis gaan vieren.
Ik laat jullie nu, ik ga de broertjes helpen met hun huiswerk hasta la proxima! un beso Janne
De reis naar het verre Chiclayo, een avontuur op zich
Hola amigos,
Sinds ik woensdag het vliegtuig nam, is er zoveel gebeurd dat ik nu zo blij ben eindelijk eens mijn ervaringen te kunnen neerschrijven. Na het afscheid op de luchthaven, toen besefte ik eerlijk gezegd nog niet zo goed wat me te wachten stond, vertrok ik met Tess naar het verre Lima. De rit was zo vermoeiend: 9uur naar Atlanta en dan nog eens 6 uur naar Lima. EEn avontuur op zich eigenlijk, slapen ging nauwelijks, dan supercontrole in Atlanta: Echt zot: een appel mag niet mee... gelukkig konden Tess ( mede AFSer) en ik er allemaal wel nog mee lachen. Rond 23u ( het kan ook later zijn want van tijd had ik geen besef meer)kwamen we dan uitgeput toe in het donkere koude Lima. Samen met Patty, vrijwilliger van Piura, gingen we naar een monasterio, onze slaapplaats voor een zeer korte nacht. De volgende dag stond voor de 8 Belgen een orientatie over Peru op het programma. En savonds vertrokken Florian en Tess die naar Piura gaan, alsook Bart en ik met bestemmimg Chiclayo, blij dat we ons "grijze hol" in Lima konden verlaten. Opnieuw 10 uur onderweg, eigenlijk had ik dan ook weinig zin om zo vermoeid en vuil aan te komen; De ontlading was voor mij erg groot toen ik mijn Peruviaanse familie zag, echt bijna iedereen wa opgetrommeld om mij te komen halen, overal werd ik ophelsd. In een soort van klein busje ( de auto van mi padre) vol met tantes en nichten, broers en zus en een blonde Belgische reden we naar ons huis. Ik woon in de wijk La Pradera.
Voorstelling van mijn familie La padre, Giovanni: een gepensonieerde militair: Hij toonde mij trots zijn huis en mijn kamer: Ik ben blij dat ik toch een eigen kamer heb maar veel moet je er niet van voorstellen buiten een bed staat er eigenlijk niets. Hij is zel erg geinteresseerd in mij en in Belgie, ik moet voortdurend vanalles uitleggen wat soms wel moeilijk is; Zo las hij in zijn atlas del mudo dat onze levensverwachting 77 jaar is; In Peru is dat maar 60; Dus nu wil hij zeker dat ik mijn gewoontes deel, soms wel handig want als ik veel minder eet dan hier de gewoonte is, heeft hij daar precies geen probleem mee. Giovanni ziet er voor mij uit als een het prototype Peruviaan; Hij is heel bezorgd ik heb al we 100 keer onze wijk en herkenningstekens moeten opnoemen voor als ik volgende week de combitaxi moet nemen; La madre, Martha: een laborante in een ziekenhuis in het centrum. Zij is zo de echte moeder ze is heel lief voor mij en nam me op mijn eerste dag al mee naar haar werk: Daar werd ik voorgesteld al aan haar collega's, ik denk dat ik nog nooit in zo'n korte tijd zo veel onbekenden, dokters en verpleegsters, heb begroet met een kus. Zij kookt heel graag en best nog lekker, maar veel. Ik help haar dan samen met mijn zus in de keuken. Tot nu toe was het pollo (kip) en dat ging voor mij als vegetarier nog. Ook heb ik al heerlijk cebiche , typisch visgerecht gegeten. Maar met Kerstmis zullen we pavo, kalkoen denk ik eten, of ik dat za kunnen weet ik niet. Die pavos die dan onthoofd zullen worden, zag ik levend in een hok op het boventerras. Martha is als ze het huis verlaat een helemaal opgemaakte madam, bijna alle vrouwen hier dragen trouwens veel make up. Mi hermana, Elida, ik noem haar Ely is 17 n heel blij met mijn komst; Ik ben haar nieuwe vriendin zeg maar; Ze is heel nieuwsgierig maar wel geduldig om me alles uit te leggen. Want hoewel ik al behoorlijk spaans kon, ken ik veel peruviaanse woorden niet en zeker als iedereen her zo maar door brabbelt begrijp ik helemaal niets. Mi hermano, Luis, is 12; Die is wel nog tof, soms lacht hij wel een beetje met mij omdat ik iets niet snap; Hij heeft me al vanlles verteld over de criminaliteit hier in de stad en dat ik goed moet oppassen; De hele familie is daar trouwens erg mee bezig en zegt me voortdurend dat ik voorzichtig moet zijn, zeker als ik alleen ben; Mi hermano, Ricardo, is 6 jaar; Hij is zo schattig, jammergenoeg begrijp k hem het minst. Ricardo vergeet steeds mijn naam; De uitspraak is dan ook een struikelblok, ik heet hier "Gannes" of " Gannn" en soms Ganee" Voor Ricardo had ik niet echt een geschenkje dacht ik, maar die UNO kaarten is zijn kado; Als ik nog maar juist wakker ben, is het al van, kom Hermana we gaan met de kaarten spelen. Mijn fañilie kan ook gee engels maar omdat dat blijkbaar wel belangrijk is moet ik voortdurend vertalen: Hoe zeg je dat in het engels, hoe dit: Ik lijk hier wel het taalwonder: dan nog in het frans, in he Europees Spaans, in ñijn taal.... Mijn familie is wel heel religieus, het huis hangt vol met kaders van Jezus enzo; Ik denk dat het een middenklasse fañilie is, we hebbem geen meid ofzo en het huis is heel simpel maar ik kom zeker niets te kort hoor:
Chiclayo Geen Piura dus, maar La ciudad de la Amistad; Chiclayo Het is hier veel kouder dan ik dacht; Dat komt door de aardbeving in augustus zeggen ze mij: Het is ook al heel vroeg donker, wat voor mij wel wennen is; Tot nu toe verplaats ik me steeds in dat minibusje echt grappig; Gisteren moesten we nog maar boodschappen doen in een grote supermercado en eerst werd de tante opgehaald om dan allemaal in da busje te gaan; De vervoermiddelen zijn hier taximotos, gevaarlijk voor blanke, dan combitaxis en gewoon gele taxis: Personenwagens zie je hier amper; Ik val hier echt wel op in de straten, maar bij mijn familie voel ik me veilig: Ik heb al wat fotos de volgende keer zet ik ze op mijn site.
Ik heb nog heel wat te vertellen over openingsfeestjes, relgieuze rituelen koopaangelegenheden, en ander Peruviaans avontuur dat ik hier al meegemaakt heb, maar nu moet ik echt door; Ik mis jullie, en begin te beseffen hoe ver ik van ons Belgenlandje verwijderd ben: Peruviaanse muziek, zoete melk, koude Chiclayo wind, zot verkeer, weinig rust voor mezelf..... ik zal het allemaal gewoon moeten worden Volgende keer meer, muchos besos Janne
