Wauw! Dat was het eerste wat uit onze mond kwam nadat we uit de bus stapten. Ons hotel ligt op 50 meter van de kustlijn. We hebben zes maal ontbeten met zicht op zee en op de eilanden. Elke ochtend moesten we drie keer knipperen voor we het konden geloven. Zeker niet naar de achterkant van het hotel gaan want daar is het uitzicht stukken minder (een vervallen gebouw, een gebouw in bouw en kippen).
Op zaterdag maakten we een daguitstap naar het Ream National Park, een park vol mangroven, tropische planten en dieren. Met de boot vaarden we naar een strandje vol prachtige schelpen. Van daaruit wandelden we door de jungle naar de hut op het water waar we een baracuda-fish bbq voorgeschoteld kregen. Met ietwat argwaan aten we het maar braaf op. Het was lekker en we hebben er niet opnieuw ongemakken aan overgehouden!
2. Heerlijk eten
Het zicht is hier beter dan het eten. Elke avond aten we ons buikje vol met onze voeten in het zand. Bbq is hier de plaatselijke specialititeit en die gooien ze ons dan ook voor geen geld naar onze oren. De desserten in Sihanouk Ville kunnen niet tippen aan die in Siem Reap.
3. Zon, zee, strand
De weergoden stonden aan onze kant deze week. In Siem Reap goot het minstens een dag op twee. In Sihanouk Ville bleef het bij een voormiddag regen op een hele week. We komen dan toch niet lijkwit naar huis!
4. Doen wat je graag doet of lekker niksen
Een uitstapje hier, een stadsbezoek daar, een marktje ginder,... en verder: op ons lui gat liggen :).
5. Lieve, lachende, sociale mensen
De mensen zijn hier ontzettend vriendelijk. We zijn een bekend gezicht geworden voor de werknemers van het strand en wij beginnen hier en daar ook al wat gezichten te herkennen (ze trekken hier allemaal op mekaar). Iedereen vraagt ons waar we vandaan komen, of we broers of zussen hebben, hoe oud we zijn, wat voor weer het is in Belgie, of we volgend jaar terugkomen,... Iedereen vraagt ons ook of we een armbandje of haarband willen kopen, of we onze benen willen laten waxen, of we een manicure of pedicure wensen, of we in hun restaurant willen komen eten, of we met hun in de zee willen zwemmen,...
Ons humeur wordt wel altijd een beetje getemperd door de vele bedelaars op het strand. Mijnslachtoffers, kinderen, vrouwen met teveel kinderen, bejaarden,... vragen ons allemaal om een klein beetje geld.
6. Extreme makeover
Natuurlijk konden we niet nee blijven zeggen tegen diegenen die ons tot beauty wilden omvormen. Niet moeilijk als ze ons steeds monkey noemen (een verkooptruc natuurlijk). We ondergingen de waxing met vertrokken gezicht, we lieten onze handen en voeten soigneren en konden niet ontsnappen aan een korte massage.
7. Knappe mannen
Ahum... we hebben er hier geen enkele gezien. Onze prins op het witte paard zit dus ook al niet in Cambodja. Laten we hem maar wat dichter bij huis zoeken, te beginnen bij volgende week dinsdag.
Morgenvroeg staan we klaar voor onze 10 uur durende busrit naar Siem Reap. Vrijdagmorgen stappen we daar op het vliegtuig voor een citytrip naar Kuala Lumpur. Maandagavond pakken we voor de laatste keer in en keren we terug naar het stressvolle, koude, natte Belgie.
Onze city trip naar Phnom Penh loopt op z`n einde. Morgenvroeg bussen we naar Sihanouk ville, de badstad van Cambodja. Daar gaan we uitblazen en genieten van de mooie stranden en de blauwe zee. Al voorspelt het weer hier voorlopig niet veel goeds (a thunderstorm or two, rainy,...).
In Phnom Penh hebben we mooie, bizarre en ook vreselijke dingen gezien. Op dag 1 verkenden we de stad te voet: de marktjes hebben niet zoveel in petto als de gezellige marktjes thuis (= Siem Reap), de rivier is mooi bij valavond. De `grootstad` is minder gezellig dan Siem Reap, dus we zijn opgelucht dat we een maand in Siem Reap hebben doorgebracht en niet in Phnom Penh. We eten alweer overheerlijk in een restaurantje dat uitkijkt op de rivier.
Op dag 2 maakten we het geschiedenis-uitje van ons verblijf in Cambodja. We brachten een bezoek aan de Killing Fields en het Genocide museum. Dat is te vergelijken met een concentratiekamp in Europa. Tijdens het bewind van de Rode Khmer (jaren 70) zijn er drie miljoen mensen op gruwelijke manier om het leven gekomen. Gruwelijk en toch konden we er niet onderuit om ons hierin te verdiepen. De Rode Khmer heeft in elk geval geen geheimen meer voor ons en we duimen op gerechtigheid tijdens de processen die momenteel aan de gang zijn.
Dag 3 brengen we hoofdzakelijk aan het zwembad door (jazeker, met al dat slechte weer dat in aantocht is, en we moeten toch ook genieten van het zwembad aan ons hotel). We nemen fenomenale foto`s van de voorloper van de tuktuk en hun eigenaars. Hilarisch; we zullen ervoor zorgen dat die foto`s ooit op de blog verschijnen!
Duimen maar dat onze bus ons morgenvroeg niet vergeet (free pick-up at hotel, we`ll see) Op naar het paradijs!
Vandaag (zaterdag) stapten we om 5.30u uit ons bed. Met de fiets gingen we onze tuktuk-man tegemoet om hem de weg te wijzen naar onze homestay, waar we afscheid namen van ons gastgezin. Om 6.15u stonden we in de stad te wachten op de bus van 7.30u die ons naar Phnom Penh zou rijden. Om 7.30u hadden we nog altijd geen bus gezien, dus bedacht onze travel agency eindelijk dat ze de busmaatschappij konden contacteren. De bus was ons vergeten. Met een gratis tuktuk reden we dan maar zelf door het stoffige Siem Reap naar het busstation. Overal vuil. Met een lang gezicht stelden we vast dat onze bus het station al verlaten had. Dan maar de bus van 8.30u?! Gelukkig had de lange busrit vele mooie uitzichten te bieden en konden we onszelf weer opbeuren met al het lekkere eten dat we meegenomen hadden.
Om 14.30u bereikten we de hoofdstad. In ons hotel doken we onmiddellijk in het zwembad, gevolgd door een hete douche (de eerste in meer dan een maand tijd). Nu regent het enkele uren dus dan maar vroeg ons bed in.
Met propere kleren aan (8kg kleren gewassen en gestreken voor hetzelfde aantal dollar) zetten we onze voorlopig laatste dag in Siem Reap in (vrijdag). We luieren aan het zwembad en steken onze voeten in een visbak (Dr. Fish Massage No Pirahna). Tientallen visjes knagen (ja ze hebben tanden) de vuiligheid van onze voeten. We kunnen het niet smakelijker uitdrukken. Ze hadden ons wijsgemaakt dat we na 5 minuten zouden wennen aan het gekietel en geknabbel. Maar dat gold niet voor ons en 15 minuten was meer dan lang genoeg. Alweer een ervaring rijker.
Een maand vrijwilligerswerk: en wat hebben we vandaag geleerd?
1) We moeten blij zijn met de paar kinderen die we een stap in de goede richting hebben geduwd. Tijdens ons vrijwilligerswerk konden we op korte termijn onmogelijk tientallen kinderen helpen. Je probeert goed te doen voor zoveel mogelijk kinderen, maar uiteindelijk zijn er slechts een paar die er op lange termijn iets aan overhouden. Je hebt dit ook niet altijd zelf in de hand. In westerse landen moet je studeren voor een examen; hier zijn er geen examens en is er dus ook geen huiswerk. In westerse landen worden kinderen gestimuleerd om te studeren om later een goed leven te hebben; hier hangt het van elk individueel kind af hoe ver hij of zij het in het leven schopt. Allemaal factoren die het werk hier bemoeilijken. We hebben wel een hoop kinderen een glimlach op hun gezicht getoverd, we hebben heel wat traantjes gedroogd, we hebben een aantal kinderen een warme knuffel gegeven,... Dat moeten we ons voor ogen houden als we terugkijken op dit avontuur.
2) Pas je aan de regels van het land, de school, de instelling aan. Wees flexibel. Win het vertrouwen in van het bestuur en probeer daarna zachtjes dingen aan de man te brengen. Het is onbegonnen werk om van meet af aan in te gaan tegen de huidige regels. Hoe frustrerend het soms ook kan zijn, radicaal en openlijk indruisen tegen handelingen, regels, gewoonten is destructief voor je eigen persoon. Al geven we wel toe dat er misschien niet altijd een andere mogelijkheid is om de huidige hierarchie en het huidige beleid over een andere boeg te gooien.
3) Blij dat we in Belgie geboren zijn! Als wij willen, is de kans groot dat we kunnen; als mensen hier willen, is de kans kleiner dat ze kunnen. Beter geen regering dan een corrupte regering. Beter 18 graden in de zomer dan een gans jaar schroeiende hitte of kletterende regenbuien (al zullen velen onder jullie dit momenteel ontkennen). Beter duidelijke verkeersregels dan geen regels. Beter schoolplicht dan geen schoolplicht. Beter een degelijk stenen huis op droog land dan een een breekbare, houten hut in het midden van een meer.
Onze laatste dagen vrijwilligerswerk zitten erop. Maandag was onze laatste dag in de school. Ineens zaten er niet 40 maar 70 leerlingen in onze klas. We hadden een ganzenbord gepland om alles wat we hen geleerd hebben te herhalen. Voor de meesten was dat dus compleet nutteloos, maar ze hebben zich allemaal wel geamuseerd. Misschien was er zoveel volk omdat ze weten dat de vrijwilligers op hun laatste dag iets meebrengen. Enh zo ook bij ons: we hadden (gelukkig veel) koekjes meegenomen en daar waren ze oh zo blij mee. Daarna moesten we blijven voor het feestje. Na een uur wachten mochten we aan tafel (alias de grond) gaan samen met de directeur en zijn vrouw. We moesten rare dingen eten (we willen zelfs niet exact weten wat): de biefstuk was een en al vet (slikken en niet nadenken), de kaas was op z`n minst gezegd raar en we kregen Angkor bier a volonte. Gelukkig hebben we niet te veel gegetenm want een dag later zaten we allebei met nogal wat ongemakken De directeur bracht ons naar de grote baan, waar de tuktukman ons opwachtte (het was al donker dus de fiets was allesbehalve een veilige optie). We zaten dus met z`n drieen op een brommer, dat was ook weer een ervaring... Van de lerares kregen we elk twee sjaals, bij wijze van dankuwel.
Maandag was weer op en top on-gezellig in het weeshuis. Maar vandaag heeft alles goed gemaakt. De kinderen mochten buiten spelen, we mochten foto`s trekken, de kinderen lachten heel veel,... Iedereen tevreden. We hadden banaantjes meegenomen en ze kregen er elk twee, dus het was feest tot en met! We zeiden tegen iedereen uitgebreid vaarwel. De hoofdnon kwam ons farewel zeggen en gaf ons elk twee prentjes van Moeder Theresa en een hangertje van Moeder Theresa voor aan een ketting. Dankuwel.
Bij de landmijnslachtoffers was het ook weer heel leuk, ook al voelde Kirsten zich gisteren en Janne zich vandaag niet honderd procent (vanwege de ongemakken). Ook voor hen hadden we koekjes bij, die ze met veel plezier opaten. We gaven hen ook de de pennen, de kleurpotloodjes en de portefeuilles die Kirsten uit Belgie had meegenomen. Blij als kleine kinderen. Wij kregen van hen elk een armbandje, heel mooi, zelfgemaakt.
Onze was ligt nu bij de wasserette, fingers crossed opdat elk kledingstuk nog dezelfde kleur heeft als voordien ;-)
Zaterdagmorgen vertrekken we naar Phnom Penh, de hoofdstad. De vakantie kan beginnen!!!
Grenzeloos genieten: Vlaanderen Vakantieland in Siem Reap
Vandaag is tot nog toe puur genieten. Na een brunch met echt brood trokken we naar de stad om ons te laten masseren door enkele van de vele massagedames. Volledig ontspannen konden we daarvan genieten. Van teen tot kop hebben ze ons onder handen genomen, spotgoedkoop voor een heel uur. Belangrijk detail is dat het niet weggelegd is voor kleinzerige mensen: de meisjes gebruiken zowat al hun lichaamsdelen om een zo geslaagd mogelijke massage te geven. Met handen, ellebogen, knieen en voeten duwen ze op ons. Soms dachten we dat ze vergaten dat wij amper vet hebben en een en al uit knokel bestaan...
Onze maag begon te grommen en wat doe je dan? Inderdaad. We smullen van een pannenkoek, met banaan en kokos voor Kirsten, met gekarameliseerde appel voor Janne. Heel lekker, al zijn de pannenkoeken in Belgie veel beter.
Sewes gaan we een plaatselijke specialiteit eten: Khmer bbq. De bbq staat op tafel en we kunnen kiezen tussen verschillende soorten vlees: slang, krokodil, kip, kangoeroe, rund. Ik denk dat we allemaal wel weten welk vlees we wullen kiezen.
We kunnen weer enkele dagen op tegen de bevelen van de nonnen, gelukkig maar. Dat wordt aftellen...
De Belgische journalisten zijn nog net niet in Cambodja geraakt blijkbaar
Warme kussen, we blazen het warme weer naar Belgie! Tot snel
Werkweek 3. Een week boordevol ups en downs. Neem vooreerst het weeshuis. Het is een `holy week` (vraag ons niet waarom, de nonnen krijgen het niet verengelst), een vrije lesweek voor ons. Onze leerlingen zijn nergens te bespeuren dus we hebben tijd om ons bezig te houden met de kleintjes. Maar een bende Koreanen speelt voor spelbreker: een bezoek aan het weeshuis alias de zoo moet hun verblijf in Cambodja net dat tikkeltje meer geven. Apen of zielige kinderen, het maakt allemaal niet uit. Het aantal Koreanen is groter dan het aantal kinderen, dus onze bijdrage is miniem. Hopend dat het morgen rustiger zal zijn, verlaten we werkplek 1. Er is wel een (belangrijk) voordeel van al die Koreanen: de kinderen krijgen, zonder uitzondering, aandacht van al dat levend speelgoed. Ze lachen wat meer en zeuren/wenen wat minder. En ook de werksters (ruwe vrouwen die dagelijks komen helpen) hebben even tijd om op adem te komen, ookal moeten ze wederom uitleggen met wie er wel en niet gespeeld mag worden, hoe er wel en niet gespeeld mag worden, wanneer en waar er wel en niet gespeeld mag worden.
De rest van de week verloopt net als anders in het weeshuis. De kindjes begroeten ons met het enige Engelse zinnetje dat ze kennen: `Good morning teacher, hoooooow are you?`. Woensdag keren we positief terug naar huis: we hebben goeie, nuttige dingen gedaan (ook/zelfs in de ogen van de nonnen). Maar op vrijdag worden we weer opgesloten samen met de kinderen en de Australische vrijwilligster. `This place is getting worse and worse`, herhaalt ze meermaals. Elke dag vecht ze om het de kinderen aangenamer te maken. Elke dag vraagt ze beleefd aan een van de nonnen om iets van speelgoed te mogen gebruiken. En elke dag zijn er die teleurstellingen. `Depressing`, is het enige wat de Australische hierop kan zeggen. We mogen niet buiten spelen, ondanks het mooie weer. De kinderen krijgen elke dag hetzelfde eten (rijst met worteltjes, een beetje ei en nog minder kip), al lijken ze dit altijd met veel plezier op te eten.
Op school leren we de kinderen een hoop opposites (big/small, on/off, day/night). Voor de volgende les voorzien we een spel om de geziene opposites te herhalen, maar er zitten ineens een hoop nieuwe leerlingen in de klas, waardoor ons plan in het water valt en we al improviserend een nieuwe les in elkaar steken. Vervelend voor de oude leerlingen en voor de nieuwe. Zo gaat dat hier nu eenmaal: kinderen komen naar de les wanneer het hen past (ze moeten vaak helpen in het huishouden en op het veld). We schenken boekjes aan de school, zodat ze een tijdje aan elk kind een schoolboek kunnen geven. Nu zijn er die een boekje hebben, anderen hebben er dan weer geen...
Op vraag van een van de oprichters van het schooltje blijven we langer voor nog een klas, met leerlingen die volgens de leraar beter Engels kunnen en graag kennis willen maken. We vertellen hen wat over Belgie en voelen ons eventjes Kim Clijsters of Julia Roberts wanneer de les vervroegd wordt stopgezet om kiekjes te maken van ons tussen de leerlingen in. Net voor we vertrekken worden we uitgenodigd op het feestje van maandag, ter gelegenheid van ons vertrek. Nu zullen we weer jelly en andere rare dingen moeten eten, want nee zeggen (in het voordeel van onze maag) is onbeleefd in deze cultuur. We fietsen een paar versnellingen hoger om toch voor het donker op de grote baan te zijn. Hopelijk vinden ze mettertijd ook hier straatverlichting uit. De weg naar huis is wel prachtig bij zonsondergang en de vele lichten op de hoofdweg brengen ons meteen in een ontspannen stemming.
En dan zijn er nog de meest enthousiaste studenten. Dinsdag om 14u zitten de mijnslachtoffers ons op te wachten in hun piepkleine veranda. De stemming is wat minder vrolijk dan vorige week en we vragen ons af of we hen beledigd hebben. Het lijkt ons van niet. Op onze vraag waarmee we hen plezier kunnen doen, antwoorden ze rijst en zout. Dus woensdag rapen wij al onze spierballen bij elkaar om 50kg rijst met behulp van de fiets een kilometer te verplaatsen. We kunnen niet zeggen dat we niet opgelucht waren wanneer de man van het kraampje voorstelde om achter ons aan te rijden met de zak rijst op zijn brommer.
En dan weekend! Vanmorgen trokken we naar een hotel om van het zwembad en de zon te genieten. De zon verstopt zich goed, maar we profiteren toch van de vrije dag. Een cocktail onder een palmboom, als dat niet vakantie is! Morgen deel twee van ons verwenweekend: een echte Khmer massage, onze voeten in een bak vol vissen (Dr. Fish - zeer populair hier) en tientallen winkeltjes doen om souvenirs te kopen voor de thuisblijvers en voor onszelf.
Op naar een restaurantje waar ze rijst en kip serveren. Mama`s, voorzie alstublieft geen rijst op 30 augustus .
We denken niet dat we ooit nog zullen kunnen wennen aan het verkeer in Belgie. De minister van mobiliteit van Cambodja, die volgens ons onbestaande is, heeft de regels als volgt vastgelegd:
- blijf enkel voor rood licht staan indien je rechtdoor moet
- wie het laatst toetert krijgt voorrang
- stop nooit voor voetgangers, fietsers of dieren
- fietslichten zijn verboden
- remmen kost geld
- pink wanneer je niet wil afslaan
- ga minstens met 4 op 1 brommer zitten
De plaatselijke bevolking heeft ondertussen begrepen dat wij geen tuktuk of massage nodig hebben (tenzij we er zelf om vragen). Ze proberen het dan maar met iets anders: Marihuana en Cocaine? En wij blijven uiteraard vriendelijk `no thank you`antwoorden.
De lijst met dieren die ons pad kruisen wordt alsmaar langer. Maandag schudden we bijna de hand van de familie Aap, die we vervolgens een lift gaven op het dak van onze tuktuk. Dinsdagmorgen stak een dikke rat op haar duizendste gemakken de straat over, vlak voor onze fiets. Om nog maar te zwijgen over de varkens die al dan niet levend op een constructie op de bagagedragers van fietsen worden vervoerd. Vandaag viel ons oog op glibberige slangen rond de nek van twee kinderen.
Tot voor vandaag waren de huizen op palen in water op ons netvlies gebrand via de talrijke, tot de verbeelding sprekende postkaarten.Vandaag trokken we er zelf naartoe. Na het regenseizoen verdriedubbelt de oppervlakte van het Tonle Sap meer, vlakbij Siem Reap. Mensen die in en om het meer wonen zijn genoodzaakt zich aan te passen aan het waterpeil. Ze bouwen hun huizen dus op palen. Als het waterpeil laag staat, moeten ze trappen doen om bij hun `huis` te komen. Als het water hoog staat, staan de bewoners met elkaar in verbinding via de boot. Nu (het begin van het regenseizoen) spelen kinderen nog op het gras en in enkele plassen, over enkele weken plonsen ze als waterratten in de immense plas en zullen ze gedurende enkele maanden geen sprietje gras te zien krijgen. Hier wonen bijna uitsluitend arme mensen maar de hele arme mensen hebben na de regenmaanden alle pech van de wereld: hun huis staat niet op palen en bij het stijgen van het waterpeil stijgt ook hun graad van dakloosheid.
Voor diegenen die geen huis op palen zien zitten, geen nood, er zijn andere opties. Een ervan is de woonboot. Mensen steken hun hele hebben en houden in een boot, die als vanzelf meedobbert met het waterpeil. Praktisch, zou je denken, maar brute pech voor al wie zeeziek wordt. Dat is ook het geval bij de tweede optie: een drijvend huis. Deze hut blijft op dezelfde plaats drijven, maar stijgt of daalt naargelang de stand van het water.
Armoede troef in deze contreien. Mensen bezitten weinig en wonen met velen in een petieterig - al dan niet drijvend - hutje. Al wat er niet in past, zal onvermijdelijk in het water verdwijnen. En toch, de mensen zijn gastvrij en de enige rijkdommen die ze bezitten zijn elkaar en hun glimlach, ondanks het feit dat ze geen nagel hebben om aan hun gat te krabben.
De landschappen zijn fenomenaal mooi, gevuld met lotusbloemen (de bloem van Boeddha) en rijstvelden.
Zij die een vettige friet met hamburger gaan binnenspelen, groeten u!
(free pick-up at hotel, we`ll see)
