De man loopt door het park. Al jaren. Dag in, dag, uit, altijd op hetzelfde uur, twee keer per dag. Ik herken hem aan zijn jas: bruin, donker en verschoten. Een oud model voor een oude man. Met een bruine hond. Ook oud. Ook bruin, en ook wel wat verschoten.
Zo lopen ze door de regen. Eenzaam en toch niet alleen. Hij heeft geen paraplu, het water lekt van zijn vormeloze hoed op zijn wangen en schouders. Het is alsof hij huilt met de tranen van God. Misschien om een verloren liefde, om zijn recent overleden vrouw. Om de kleinkinderen die hij nooit meer ziet of die hij nooit gehad heeft. Om zijn kinderen waar hij al jaren niet meer mee praat. Om het koude, kleine en ongezellige arbeidershuisje-met-de-dode-boom-op-het- achterkoertje waar de zon nooit naar binnen schijnt en het altijd koud en kil is. Om de wandklok die stilgevallen is en niet meer verder wilt. Zoals zijn leven.
De hond leidt en de man volgt. Hij trekt hem naar de andere kant van de weg, naar het gras waarin hij ongegeneerd zijn gevoeg doet. De man wacht en kijkt rond, kijkt naar beneden, rommelt met zijn handen. Hij wacht geduldig. Er is toch niemand die op hem wacht. De hond is alles wat hij heeft.
En verder gaan ze, zo'n vijftig meter. Daar staat een andere vuilnisbak. De hond schijt, de man rommelt, stopt wat weg in één van de talloze zakken van de vuile overjas. Uit de bak komt een halve hamburger. Die eet hij met smaak op. Hij heeft me niet gezien, hij denkt dat niemand hem meer ziet.
Aan de uitgang van het park staat de kledingcontainer. Misschien zit er wel een nieuwe jas in. Dan wordt het toch nog een mooie dag.
Is dit het land waarin ik oud wil worden?
Reacties op bericht (1)
27-04-2012
Dirk
Jan,
Die man kan zich in dit land gelukkig wenden tot het OCMW, waar mensen klaarstaan om hem te helpen met raad en daad; één van de redenen waarom ik nog steeds in dit land woon trouwens.
Laat je trouwens ook niet misleiden door uiterlijk alleen. Op de halve hamburger en de kledingcontainer na, heb ik eens een gelijkaardige man geweten op één van de bouwwerven waar ik werfopvolging deed. Ik dacht net de man aan te spreken of ik hem ergens mee kon helpen, omdat ik dacht dat hij wat verward en verdwaald was, toen de projectleider mij erop wees dat de man kwam kijken naar de vorderingen van de drie appartementen die hij in dat project had gekocht...
Verder nog een dikke proficiat met je nieuwe blog, en veel succes gewenst!
