Vanmorgen werd ik wakker met het triestige bericht omtrent een 19-jarige asielzoeker en scoutsleider die teruggestuurd wordt naar zijn thuisland. Na vier jaar onderzoek blijkt er voor hem geen plaats in de herberg. Zijn advocaat stuurt in alle wanhoop een brief naar de staatssecretaris voor Asiel en Migratie, mevrouw Maggy De Block. Maar die kan niets doen en stuurt het schrijven door naar Vreemdelingenzaken: zij is immers geen beroepsinstantie. Even later roept de fractieleidster van de SP-A in de Kamer op om zulke problemen in de toekomst te vermijden.
Uiteraard is dit - op menselijk vlak - een drama. Uiteraard wil iedereen die jongen graag helpen. En uiteraard leven we in een rechtsstaat waar niet aan getornd kan worden. Vraag het maar aan PVDD, de nu niet meer toekomstige Brugse N-VA burgemeester.
Maar de beroepsmogelijkheden van onze Boortmeerbeekse asielzoeker zijn uitgeput, de juridische weg is uitgewandeld. Hij komt niet in aanmerking voor regularisatie. Dus moet hij terug: dura lex, sed lex.Die wet geldt dan plots niet meer: er moet een oplossing gezocht worden. Zijn knuffelbeergehalte is zo hoog dat jeugd- en andere bewegingen Maggy deze week onder druk zullen zetten. Dat worden de beelden voor de rest van de week, in combinatie met uitgeputte hongerstakers die voor diezelfde begeerde papieren gedurende 102 dagen hun leven riskeerden. De overheid doet niet mee aan dergelijke chantage, was het ordewoord.
In diezelfde geest moet - hoe individueel ook en hoe emotioneel ook - ook onze 19-jarige scoutsleider weg, het gaat om hetzelfde: het recht om in ons land te verblijven, er te wonen, te werken, te vrijen en te leven. Benieuwd of alle spelers in dit trieste verhaal woord houden.
