We worden vroeg wakker in de backpacker Daan en Zena’s in Phalaborwa. Het wordt onze eerste dag in het Krugerpark. We laten onze Wildcard zien aan een heel vriendelijke zwarte man, die ons ook een kaart van het Krugerpark verkoopt. De meeste Zuid Afrikanen zijn allemaal heel vriendelijke en super beleefde mensen. Eerst iets meer over het Krugerpark zelf. Dankzij de grote variëteit aan wildlife, een rijke fauna, uitgestrekte savannes en een lange geschiedenis is het Kruger National Park het meest bezochte wildpark van Afrika. Het is maar liefst 352 km lang en gemiddeld 60 km breed. Hier leeft de grootste variëteit aan dieren van het hele continent. De meer dan één miljoen bezoekers per jaar gaan op zoek naar de ‘Big Five’ (de leeuw, de olifant, de buffel, de neushoorn en de luipaard), en wij natuurlijk ook. In totaal zijn er meer dan 147 soorten zoogdieren, 507 soorten vogels, 120 soorten reptielen, 52 soorten vissen en 35 soorten amfibieën.

De bedoeling is de eerste dag in noordelijk richting te rijden. Het noorden van het Krugerpark is een vrij dorre wildernis met ijzerbomen. Er lopen riviertjes waar nu meestal niet meer dan een zanderige bodem van te zien is. Het gedeelte boven Punda Maria en Parufi is wellicht het mooiste gebied van het park, aangezien het hier veel regent en er een gigantische variëteit aan flora en fauna is.

Als we net binnen de poort zijn, komen we aan een drinkplaats waar we helemaal alleen zijn. We zien een kudde van 38 olifanten en vaderolifant staat een beetje afzijdig. Na vijf minuten slaat hij luid trompeterend alarm en in een stofwolk verdwijnen alle olifanten. We kijken naar de vogels en na een paar minuutjes later keert de oorspronkelijke groep terug, gevolgd door nog een andere groep. Impressionant. We besluiten hier de beestjes niet meer te tellen, want dat wordt te moeilijk..

Wat zien we wel nog: zebra’s, impala’s, een paar dwerg mongooses, waterbokken, nijlpaarden met een baby’tje; krokodillen, zwarte wildebeesten, warthogs, giraffen, struisvogels, troepen parelhoenders, steenbokken en buffels. De hele dag worden we geteisterd door kamikaze vogels met een gele bek. We besluiten een boek te kopen van vogels, want hoe heten die smeerlappen!! De geelbek neushoorn vogel en de grijze neushoorn vogel. We kijken vanaf nu ook naar de vogels: White-fronted Bee-eater, Lilac-breasted Roller, Grey Go-Away-Bird en de Dark-Backed Weaver. Sommige vinden we niet terug in het boek maar ze zijn wondermooi en zijn er in massa’s.

Om 9 u zijn we het park ingereden en we moeten een beetje gas geven om tegen 18u aan de poort te geraken. We rijden naar de Sunbird Lodge, 21 Aalwyn Street  Phalaborwa, 1390. Een heel vriendelijke Brit toont ons een heel mooie kamer aan het zwembad en de verleiding is te groot: we nemen een frisse duik in de maneschijn. Na een douchke gaan we terug eten in Buffalo’s. Dit keer zonder wijn over onze broek. Om 23u liggen we in ons bedje!

Score van de Big Five: olifant + buffel.

Score van de Ugly Five: warthog + krokodil.

Planning

Nelspruit > Tzaneen > Phalaborwa

Vanuit Nelspruit gaat het richting Lydenburg. We rijden over de Long Tompas richting Tzaneen. Heel mooi landschap, maar we keren nog terug naar deze streek nadat we Kruger bezocht hebben. Bij Tzaneen eindigt de Drakensbergketen met de Magoebaskloof. Wij zoeken naar de kloof die in alle boekjes aangeprezen wordt, maar vinden alleen een pas. Tzaneen is een echte Zuid-Afrikaanse zwarte stad met straten vol gaten, voor elke winkel kraampjes met dikke zwarte madammen. Je kan er zelfs je haar laten knippen op de hoek van de straat onder het verkeerslicht. Overal loopt het vol volk en iedereen lijkt wel iets te ‘verschachelen’. De meeste kleurlingen zien er net en verzorgd uit en lachen en wuiven naar ons telkens ze mij met de camera zien. Om zes uur, als het donker wordt, zitten we nog 60 km van onze eindbestemming. Het wordt dus weer rijden in de pikkedonker. We hebben niets gereserveerd, maar vinden onderdak in de backpacker Daan en Zena’s in de Bavierstraat in Phalaborwa. We krijgen een hele bungalow voor ons en de tip om in Buffalo’s Grill te gaan eten. We bestellen een flesje rode wijn bij onze T-bone. Bij het bedienen stoot de kelner een glas om en dat wordt wassen! Terug thuis werk ik wat aan de blog en Jean geniet van The Texas Chainsaw Masacre: The beginning.

Planning:

Piet Retief > N543 richting Swaziland > grensovergang Mahamba >Nhlangano > Hlahikhulu > Manzini > Mbabane > Piggs Peak > grensovergang Matsoma > R570 tot N4 > Nelspruit

’s Morgens krijgen we heerlijk ontbijt in het enorme grote huis van de eigenaars. Dit is oud Zuid-Afrikaans geld. We vertrekken richting Swaziland. We doorzoeken Piet Retrief wel 15 keer voor we uiteindelijk de juiste weg vinden. De grensformaliteiten zijn niet easy. 4 Controleposten en 4 stempels later komen we een ander wondermooi land binnen.

Swaziland is het kleinste land van Afrika, met ongeveer één miljoen inwoners. Meer dan negentig procent van de bevolking bestaat uit Swazi, aangevuld met Zoeloes, Tsonga, Mozambikanen en een handjevol Europeanen. Het land wordt grotendeels ingesloten door Zuid-Afrika en grenst verder aan Mozambique.Rivieren hebben zich diep ingesneden en voor een afwisselend landschap gezorgd met savannes en hoogvlakten.

Planning: Shakaland blijven tot na ochtendshow om te vertrekken

Shakaland> eMpangeni > N2 naar Piet Retief

In de vroege ochtend worden we gewekt door zingende Zulu’s en vertrekken voor het ontbijt. We zitten terug aan het zelfde tafeltje van gisteren maar genieten nu van een prachtig uitzicht. Dit moet een stukje hemel zijn. Het ontbijt is weer een buffet en slagen er niet in om van alles eens te proeven. Jan en Lisa maken kennis met pancakes with honey. Er worden nog wat foto’s bij het zwembad genomen voor onze knappe gids ‘Mamtufluflu…’ ons komt ophalen voor ons tweede deel van de toer. We krijgen te zien hoe de Zulu’s conflicten uitwerken door een gevecht. Ze vechten met schild, werp- en handsperen. We krijgen een demonstratie van speerwerpen en daarna maken we kennis met de verleidingskunsten van de Zulu’s en daar wordt wat ‘afgeverleid’. Een Zulu man houdt er soms tot 10 vrouwen op na waarvoor hij telkens een elftal koeien voor moet betalen. 1 Koe heeft hier de waarde van €600. Dure affaire! Onze ‘Mamtufluflu…’ denkt het bij 2 of 3 vrouwen te houden, meer zouden te duur en te vermoeiend zijn. Een echt Zulu! We brengen ook nog een bezoek aan de wapenmaker: de gekste Zulu van allemaal. Die man verdient een Oscar. Als laatste gaan we naar de medicijnman en witgeverfde zielenknijper. Medicijnman wordt je van vader op zoon, maar psychiater kan iedereen worden die er een roeping voor krijgt. Meestal zijn dit vrouwen. Op het einde van de rondleiding worden er nog wat souveniertjes gekocht voor het thuisfront. We vertrekken na de rekening betaald te hebben met spijt in het hart. Een unieke ervaring, duur maar toch een aanrader.

We rijden richting Piet Retief door een glooiend landschap en zien de lucht van helder blauw veranderen in grijze mist. Piet Retief is een dorp gelegen in het boswinningsgebied van de Mpumalanga provincie, aan de grens met Swaziland. De bliksemschichten vliegen ons rond de oren en de theorie van Faraday wordt nog maar eens uitgelegd door onze twee fysici. Laat niet staan dat de vrouwen bibberen van de schrik. Maar het kan nog erger! We komen in een hagelbui terecht die op onze volkswagentje timmert als een echte mitrailleur. Het landschap wordt wit van de hageleieren. We zijn blij als we aankomen bij Bossies Inn Guest House 22 Market Street   Piet Retief Mpumalanga. Voor we daargeraken moeten we eerst door een zwart, zwart, vuil dorp met stukgereden straten. Gelukkig ligt onze slaapplaats in een iets betere wijk en de vriendelijke verwelkoming van Shiba, een bokser ‘hond’, warmt ons direct op.

We eten een boterham op onze kamer en kijken samen wat tv voor we vroeg in ons bedje kruipen.

Lisa en Jan willen wel eens gaan zwemmen in de Indische Oceaan en als Leen gaat betalen,  raadt de conciërge ons aan om dat in Cape Vidal te doen omdat daar de stromingen veel minder sterk zijn. Dit plaatsje ligt 32 km ten noorden van St Lucia in het Greater St Lucia Westland Park. Cape Vidal heeft een door klippen beschermd strand en tropische wateren: de ideale plek om te zwemmen en te snorkelen. Aangezien we door een Wild Park rijden, hopen we natuurlijk nog wat beestjes te zien. Onderweg gaan we eens een kijkje nemen bij de Mission Rocks, een geliefde plaats bij de strandvissers. Het is mooie; woeste rotskust. Lisa en Jan gaan toch pootje baden en Leen en Jean zien vanaf een hoger gelegen punt een groep dolfijnen voorbij zwemmen. Dus voor de duik in de Oceaan moeten we door naar Cape Vidal.  Onderweg komen we 2 groepen apen tegen die het blijkbaar niet eens zijn over hun territorium, heel wat heen en weer geloop over de weg en in de bomen samen met een enorm gekrijs en imponerend gedrag. Na dit oponthoud komen we op het strand aan. Lisa en Jan vliegen onmiddellijk  de enorme golven in terwijl Jean en Leen gaan wandelen tot aan een rotsbarrière die in zee verdwijnt. Lisa wil wat van de zon genieten en dus krijgen we gezelschap van Jan. Tussen de rotsen zijn veel gaten waarin het krioelt van kleine visjes die onmiddellijk onder en tussen de stenen verdwijnen. Mooi! Omdat we nog naar Shakaland moeten, wat zeker een uur of drie in beslag zal nemen, vertrekken we rond half een. In St Lucia gaan we ons nog snel bevoorraden van geld, eten en benzine en dan vliegensvlug via Empangeni naar de Zulu’s

Eenmaal aangekomen in Shakaland, worden we op z’n Zulu’s begroet. De woorden en klanken zijn echter zo vreemd voor ons, dat het heel moeilijk is deze te onthouden. Na een tromgeroffel, om aan te kondigen dat er bezoekers zijn, krijgen we onze sleutels en kunnen we op zoek gaan naar onze bijenkorf. Meteen laden we al onze valiezen uit de auto, want er begint een rondleiding doorheen een Zulu dorpje. Aan de bar worden we opgehaald door een knappe gids, gekleed in de typische Zulu-outfit (enkel een koeienvelletje). We beginnen met een speciaal ritueel, waarbij we allemaal een steentje oprapen, erop spuwen en het dan op een grote hoop smijten. Indien de steen blijft liggen, betekend dit dat je geluk zal hebben. Hierna krijgen we wat meer informatie over de opbouw van het dorp en dan mogen we binnengaan. We zien hoe de daken van de hutten geweven worden, hoe de jonge meisjes verschillende potten op hun hoofd dragen én krijgen we de kans om echt Zulubier te proeven. Natuurlijk nemen we allemaal een slokje en hoewel de smaak apart is, kunnen we er wel van genieten…. van de snuiten die iedereen trekt bij het drinken van dit brouwsel.

Na de rondleiding, springen we één voor één de douche in en maken we ons klaar voor het avondeten. Samen met het hoofd van de Zulu’s en zijn ‘bodyguards’ worden we de zaal binnengeleid. Omdat ze zeker willen zijn dat het eten lekker is, proeft de chef Zulu eerst, maar wij denken dat het is om de beste stukjes te hebben. Als alles goed is, mogen wij ook aanschuiven. Een uitgebreid buffet staat klaar voor ons dus we kunnen onze buikjes goed vullen. Voldaan wachten we op het laatste spektakel van de avond. Jan en Lisa moeten nog snel iets halen in de hut en komen op hun pad iemand heel bijzonder tegen. Een gigantische stier staat lekker te grazen naast het baantje. Heel voorzichtig wandelen ze heen en weer en komen dan weer aan bij de bar. De groep Zulu’s staat ondertussen al klaar om ons naar de grootmoederhut te leiden. Hier krijgen we een voorstelling van verschillende dansen. Ook de jongsten nemen deel aan deze dansen. We mogen zelf eens proberen om mee te doen, maar wijselijk laten we dit over aan enkele Amerikanen.

Na de korte, maar zeer amusante show, worden we door de groep opnieuw naar de bar geleid. We besluiten meteen naar ons hutje te gaan en in bed te kruipen. We zijn weeeeeeeer doodop.

Vanmorgen zijn Jan en Lisa reeds rond 7uur uit de veren en Jean en Leen een half uurtje later. Voor we vertrekken voor een boottocht op Lake St Lucia wordt er met de overschot van de tonijn, tonijnsla gemaakt.  Om 9u15 vertrekt onze boot, een platbodem op het principe van een catamarang voor de stabiliteit en bestuurt door een vrouwelijke schipper.  Het gigantische Lake St Lucia is een van grootste zoetwatermeren van Afrika.  We zien er allerlei waad- en andere watervogels. Hier leven ook zo’n 1500 krokodillen en 2100 nijlpaarden: de grootste concentratie krokodillen en nijlpaarden van zuidelijk Afrika. Het eerste wat we te horen krijgen, is dat we zeker nijlpaarden zullen zien en misschien krokodillen, als ze zich niet verstoppen.  We zien eerst een koppel visarenden en wat verder hebben we geluk en zien een paar kleine krokodillen die op de zandbanken aan het zonnen zijn.  Ons eerste nieuwtje over deze dieren is, dat als ze een goede maaltijd gehad hebben, ze tot een jaar zonder eten kunnen overleven. Als we onder een brug doorvaren merken we aan de onderkant enorm veel zwaluwnesten op.  Wat verderop ontmoeten we de eerste nijlpaarden: een mannetje met twee vrouwtjes en op de oever liggen 2 volwassen krokodillen. We krijgen ook een tweede koppel visarenden te zien: als een van de twee sterf laat de andere zichzelf uithongeren tot hij ook sterft (Dit is pas liefde!). Omdat de nijlpaarden niet van plan zijn om zich te laten fotograferen, besluit onze schipper naar een andere groep wat verderop te varen. Op een eilandje zien we een paar reigers, een Goliat heron en dan een hele groep nijlpaarden.

We ontmoeten hier een Engels koppel dat onder hun tweetjes 7 weken door Zuid-Afrika, Namibië en Zimbabwe trekt. Ze hebben zo al Nieuw-Zeeland en Australië gedaan en ze gaan ons wat info doormailen (als ze nog ooit thuis raken).

Na de fotosessie keren we terug naar ons vertrekpunt.

Om 11u15  haasten we ons met de auto naar het strand waar Lisa en Jan verwacht worden om een strandrit te paard te maken.  Leen en Jean maken tijdens dit uur een wandeling langs het strand en gaan pootje baden in de Indische Oceaan (onze derde oceaan). De jeugd vindt het prachtig om langs de waterlijn te draven en om door de zee in stap terug te komen.

Omdat we al om 13u terug op ons appartement zijn om een douche te nemen, besluiten we om nog een bezoek aan het nabijgelegen Hluhluwe/Umfolozi Game Reserve te brengen waar we om 14u30 binnen rijden. Het is wel geen NP en toch mogen we gratis binnen met onze Wildcard. Leen koopt wel een boekje met kaarten en afbeeldingen van de beestjes. We hopen toch nog wat dieren te zien te krijgen want om 18u moeten we buiten zijn.

Hluhluwe/Umfolozi Game Reserve is één van de belangrijkste plekken in Afrika voor neushoorns. Het is het oudste wildpark in Zuid-Afrika en het enige park in KwaZulu Natal waar de Grote Vijf voorkomt. Het noordoostelijke Hluhluwe-deel en het zuidwestelijke Umfolozi-deel, die niet lang geleden zijn samengevoegd, worden gescheiden door een weg die door het midden van het park loopt en ze hebben samen een oppervlakte van 960 km².

Wij bezoeken het Zuidelijke deel dus het Umfolozi-deel. Het park heeft een gevarieerd landschap, met dichte bossen, droge ‘bush’velden en open Savanne. Typisch voor het zuidelijke Umfolozi-deel zijn diepe valleien en de Witte en Zwarte Umfolozi Rivieren die erdoorheen lopen. De weelderige begroeiing op de rivierbanken wordt afgewisseld met drogere savanne, bosgebied en graslanden.

In de jaren 1960 startte het park Operatie Neushoorn en werd wereldwijd bekend door het behoud van de witte neushoorn. De populatie groeide van 500 in 1960 tot het huidige aantal van bijna 6000. Eén vijfde van de wereldpopulatie zwarte en witte neushoorns bevindt zich nu in het park. Wij krijgen er een paar  te zien samen met  buffels, giraffen, zebra’s, gnoes, samango apen, kudu’s, verschillende bokken en impala-soorten en een grote arend waarvan we de naam niet vinden.

We raken net om 18u aan de poort nadat Jean een race gehouden heeft tijdens de laatste kilometers van het park. Op tien minuten tijd is het hier echt pikdonker en gevaarlijk rijden op de banen. De zwartjes blijven langs die donkere banen lopen en we kunnen ze echt niet zien. We proberen altijd achter een ander wagen te rijden zodat we in die voorganger zijn lichten kunnen kijken.

Tegen 20u brandt het vuur al in onze braai in Kings Palace in St.Lucia en eten we de rest van de visbuit van gisteren verder op. Nu voor ons even geen vis meer!!!

Om 5u wekt Jan zijn gsm ons(de wekker is in Mosselbaai achter gebleven). Vlug een boterham gegeten en een pilletje tegen reisziekte geslikt. Om 5u30 wordt er voor de deur van ons appartementje getoeterd. Barend staat naast zijn jeep met daarachter Wave Dancer: een knalrode boot op een trailer. We vertrekken volle gas door het stadje richting strand waar we plots merken dat één van de banden van de trailer plat staat. Eerst wordt er gepompt, maar zo kan de jeep de boot niet achterwaarts in de zee krijgen want hij staat al teug plat. Het reservewiel wordt bovengehaald en geplaatst, maar dan zien we dat de andere band ook plat staat: Zuid-Afrikanen vloeken niet!

Met de jeep wordt een andere band bijgehaald en dit allemaal in een verbazingwekkend tempo. We zien een paar andere boten het water in gaan en rond 7u is bij ons alles klaar en gaat ook ons rood bootje het water in. We springen erin, krijgen een reddingsvest en moeten plat op de grond gaan zitten. De anderen die we zagen wegvaren, mochten op de kant blijven zitten, maar we hebben al snel door waarom wij dat niet mogen; we hebben een blonde Zuid-Afrikaanse Duracell-schipper getroffen. Na even warmdraaien, moeten we ons vasthouden aan alles wat niet los hangt. We zoeken telkens een gat tussen de golven, maar vliegen dan nog wel 1 à 2m hoog over de golven. Ongelooflijk. Die man denkt dat hij in Parijs op de Seine een racewedstrijd aan ’t varen is. We varen ongeveer 10km van de kust weg en de vislijnen worden bovengehaald. We krijgen allemaal instructies wat ons te doen staat en de lijnen (5) worden uitgezet terwijl we aan een gezapig gangetje verder varen. We zien scholen vliegende visjes en sardientjes. Soms zien we grote vissen boven water komen: ze lachen ons uit terwijl wij maar wachten! De eerste die beet heeft is Jan; hij haalt een Yellow Fin Kingfish boven. Een hele mooie vis met gele vinnen en de vrouwen worden al week, maar geen medelij want hij gaat de buitbak in. De zus van de schipper is mee uitgevaren en zij hangt al een kwartier over de railing!! Heeft zij misschien voor het juiste aas gezorgd? Een kwartiertje later haalt Jean met heel veel moeite een vis boven. Er wordt gegrapt over “The old man and the sea”, maar we lachen niet meer als hij een tonijn van 70cm over de kant sleurt. De dolfijnen komen dichterbij zwemmen en jagen op dezelfde vissen als wij dus wordt er besloten nog verder in zee te gaan en aan reaf fishing te doen. 0p een diepte van ± 50m wordt er met enorme lijnen met een lood van 3kg tussen de koralen gevist, maar …… nu legt hij de boot stil. Zijn zus ligt al een uur of 3 te zieltogen, maar na nog een uurtje of twee beginnen ook Lisa en Leen hun magen op te spelen. Ze proberen zich dapper te houden, want de mannen zijn door het dolle heen.

22 vissen sleuren ze al boven waaronder 4 haaien die terug het water ingaan. Jan haalt een haai van 1m40 boven, maar toen was de schipper snel om te vermijden dat we werden gebeten en de schipper snijdt hem de keel over voor hij weer het water ingaat. Spijtig genoeg is Leen te traag om een foto te nemen van deze kanjer. Rond 12u varen we tegen topsnelheid naar een ander rif en de dames kikkeren weer even op door het frisse windje, maar na nog een uurtje dobberen en bakken besluiten we terug naar de vaste grond terug te keren. De mannen hadden immers tot morgen willen verder vissen. Tegen 14u hebben we de branding overwonnen en trekken we de boot terug op het droge met de jeep. De blanken hebben hier inderdaad kabouters, want de banden zijn gewisseld en gemaakt. Barend neemt ons mee naar zijn huis en daar is een zwartje die onze vis vliegensvlug kuist. We laten een groot deel van de buit bij hem achter, maar nemen van elke soort toch een vis mee voor de braai. Hij brengt ons naar huis en na een doucheke werpen we al onze kleren in het bad, want tijdens ons laatste gevecht met de branding zijn we van kop tot teen nat geworden. We rusten even uit: de vrouwen op hun bed en de mannen in het zwembad. Een uurtje later trekken we stad in op zoek naar een internet cafée en Jan kan aan de slag terwijl de anderen wat rondlopen in het stadje. In de Spar wordt wat mondvoorraad aangeschaft en terug thuis gaat onze Jan te werk als een echte chef-kok. Dat wordt vingers aflikken en daarna smeren we allemaal als gekken want de zon heeft zijn sporen nagelaten. Voldaan kruipen we nog even achter de tv, maar dat houden we niet lang vol; het was deze morgen vroeg en morgen wacht ons weer een drukke dag.

We worden rond 7u wakker en maken ons snel uit de voeten. Nu pas merken we welk schitterend uitzicht we van hier hebben. We sliepen in Hiberdene bovenop een heuvel die uitkijkt op een prachtig wit zandstrand met op de achtergrond de bergen. Adembenemend mooi.

Na een uurtje rijden komen we langs Durban, maar we hadden vooraf afgesproken de grote steden niet aan te doen (Kaapstad was een uitzondering) en vooral van de natuur te genieten. De steden zijn dus voor een volgende keer.

Om 13u hebben we Kings Palace gevonden in Flamingo Street, St. Lucia, Zululand,  KwaZulu-Natal. Ze willen ons twee appartementjes geven voor de prijs van één, maar we vinden het gezelliger samen en we hebben ruimte zat. Onze valiezen binnen en onmiddellijk het zwembad in ook al is het hier bewolkt. De lucht voelt heet en vochtig aan. We zitten dan ook in Greater St Lucia Wetland Park.

Het Greater St Lucia Wetland Park werd in december 1999 als eerste park van Zuid-Afrika op de Werelderfgoedlijst geplaatst. Het is een verbazingwekkend natuurfenomeen met vijf ecosystemen binnen een relatief klein gebied van 260.000 ha. Hier zijn koraalriffen, strand- en kustbossen, zout- en zoetwatermoerassen, open riviermondingen, weelderige kustvlaktes en drogere bosgebieden. Dikke beboste kustduinen, waarvan sommige tot de grootste begroeide duinen ter wereld behoren, scheiden de zee van het land langs de 280 km lange kust. 

Planning

Addo > R342 > Paterson > N10 Ncanara > N 2  > Grahamstown >East London > Mthatha > Port Shepstone     

Om half 8 laten we het Aardvark achter ons. We hebben een zoveelste krachtpanne en de eigenaars vertellen ons eerst nog wat over de levenswijze van de Zuid-Afrikanen. Ze komen uit Londen en willen na 3 jaar hun backpacker verkopen om te emigreren naar Australië en dit uit pure frustratie door de Afrikaanse mentaliteit. Het land kreunt onder de problemen maar de regering is erg kortzichtig en het onveiligheidsgevoel komt vooral door de inwijkelingen van Mozambique en Zimbabwe. De kleurlingen leven voor de dag van vandaag zonder zich zorgen te maken om morgen. Op die manier zal het nog lang duren voor het hier terug stabiel wordt volgens de Zuid-Afrikanen zelf.

We rijden richting East London (Eastern Cape) en daarna naar Mthatha (KwaZulu-Natal). We zien een wondermooi groen glooiend landschap dat stilaan op de heuveltoppen vol komt te staan met kleurrijke huisjes. In elk dorpje zien we massa’s kleurlingen, maar er is geen enkele blanke meer te bespeuren: we zitten in echt zwart-Afrika. Overal zijn marktjes waar ze alles, maar dan ook alles verkopen. Op de hoek van de straten wordt er gekookt en daarna proberen ze de malse maïs te verkopen. Overal lopen koeien, geiten en zelfs paarden over de weg en de hoeder zit er op zijn gat in de kant bij. We moeten niet meer alleen opletten voor slaggaten (gaten in het wegdek), maar ook voor loslopend vee. De kleurlingen lopen langs de autostrade (!?) te flaneren zoals wij op de Champs Elisée in Parijs. Autostrades zijn hier twee rijvakken met aan de zijkant een pechstrook achter een gele streek. Alleen weten ze hier niet voor wat die doorlopende streep dient en wordt er dus duchtig op ingehaald. Vooral de taxi’s met zwartjes in, soms wel met 15 in één bestelwagen, rijden als echt kamikaze. We merken dat op plaatsen de scholen al terug open zijn, want sommige kinderen lopen in hun uniform op de pechstrook. Het vakantiesysteem verschilt hier van provincie tot provincie en dan is er nog verschil tussen de scholen.

Op de middag eten we vlug een hamburger en rijden door naar Port Shepstone waar we in het pikkedonker, om 19u, bij een primitieve backpacker aankloppen. We hadden vooraf niets geboekt omdat we niet wisten hoe we zouden vorderen , maar we legde toch 860km af. Onze twee chauffeurs hebben schitterend werk geleverd want we leven nog allemaal!! We eten een boterham, schrijven de blog en kruipen in ons bed met 4 samen. Gelukkig moeten we hier maar één nachtje blijven, maar zo sparen we centen om morgen of de dag daarna weer eens iets speciaals te doen.

Om 7u staan we aan de poort van Addo Elephant National Park. Toon en Piet betalen elk R100 en de rest gebruikt zijn Wildcard.

Het ontstaan van dit park is best wel triest. Doordat de olifanten continu de oogst van de boeren verwoestten, werd besloten dat alle olifanten doodgeschoten moesten worden! Uiteindelijk waren er nog maar 11 over. Gelukkig begon er één en ander te veranderen en werd besloten om van het dichtbeboste gebied een park te maken. Het begon met 2.270 ha maar nu omvat het 164.000 ha. Het probleem was toen om een olifantenbestendig hek om het park te maken. De toenmalige parkmanager heeft van gebruikte treinrails en liftkabels een hek gemaakt. Dit was succesvol want de Armstrong fence, naar hem vernoemd, wordt nog steeds gebruikt.

We zijn nog maar 10min binnen of we krijgen al onze eerste koedoes te zien. We gaan voor de Big 5, maar beseffen dat dat met maar 9 leeuwen en een paar neushoorns moeilijk zal worden. We krijgen echter meer dan voldoende wild te zien en de olifanten bezorgen ons een paar spannende ogenblikken door net naast onze auto een robbertje te vechten of nieuwsgierig naar onze wageninhoud te komen kijken: Blacky ( Piet ) achter in de auto krijgt weer een angstaanval.

Wat krijgen we nog te zien? Lisa telt: 45 olifanten, 12 rode hartebeesten, 21 struisvogels, 2 zwart-rug jackhalzen, 4 redknobbed coots, 16 zebra’s, 1 bushbuck, 1 yellow mongoose, 22 meerkatten, 2 Egyptische ganzen, 2 buffels, 27 koedoes, 12 elanden, 3 leopard schildpadden, 24 vervet aapjes, 7 black-headed herons. De warthogs ( aardvarkens) beginnen we te tellen, maar bij 106 stoppen we.

Het kleinste, maar één van de belangrijkste dieren in het park is de beschermde Flightless dung beetle. Deze beetle legt haar eieren in de olifantenpoep. Er staat een boete op het platrijden van deze mestkever, maar het is onmogelijk om ze niet dood te rijden: ze zitten overal.

Om 13u verlaten we het park omdat de jongens willen gaan quaden, maar dat lukt niet dus trekken we voor een tweede keer naar het olifantenpark tot 17u. ’s Avonds gaan we op restaurant en de mannen proeven van de springbok en het wrattenzwijn. Rond 22u kruipen we onder ons dakje van stro want morgen hebben we allemaal een lange trip voor de boeg. Piet en Toon gaan terug richting Paarl bij Kaapstad omdat hun vakantie erop zit.

Planning

Sedgefield > N2 tot Port Elizabeth  >R335 naar Addo Elephanth NP    

Rond 10 uur zijn we ingepakt en klaar om naar ons eerste Nationaal Park te vertrekken. Voor Knysna stoppen we bij de ‘zwettekes’ om nog wat souvenirs te jagen. Lisa en Leen kopen een wandtapijtje en Jan vindt een mooi masker. We rijden door naar Knysna. De stad ligt geklemd tussen de Indische Oceaan en de Outeniqua bergen. Haar 21 hectare estuarium en lagune wordt beschermd door de 'Heads', twee monolieten van zandsteen, en de enige (gevaarlijke) plek om de lagune in te varen. Knysna ligt aan een lagune die gevoed wordt door rivieren en de zee, beter gekend als Verenbed, een beschermd vogelgebied. Knysna National Lake Area is eveneens een nationaal beschermd gebied.

We gaan op zoek naar sloefkes (Nikes) voor Piet. Jean vindt echte sloefkes, Jan een pull en Piets sportsloefen worden uiteindelijk ook gevonden. We rijden rond Port Elisabeth en zien niet anders dan Townships. De ene al wat erger dan de andere, maar overal zien we de zwartmensen langs de autostrade lopen, liggen, zitten en spelen. Na wat zoeken, vinden we in Addo The AardVark Guesthouse & Backpackers in Cesar’s Avenue Addo. We besluiten zelf te koken en gaan op zoek naar een winkeltje voor spaghettibenodigdheden. We komen terecht in een winkel die lijkt op een set van Prison Break. De klanten komen binnen in een getraliede ruimte en de winkelier staat achter de baren. In The AardVark treffen we een onvriendelijke gastvrouw maar een zeer vriendelijke gastheer aan. De spaghetti smaakt al bij al goed en we besluiten de dag met enkele gezelschapsspelletjes. Rond 23u gaan we naar onze rondavels om te slapen. We moeten eerst wel nog wat kakkerlakken verjagen en Leen laat zelfs heel de nacht het licht branden van de schrik.

Planning

Tsitsikamma NP wandeling naar uitkijken: rijden over 3 speciale en hoge bruggen (bungee jump) op N2 > terug naar Sedgefield via de Bloukrans Pass en de Grootrivier Pass

Na een stevig ontbijt in ons huisje, maken we ons klaar voor de grote dag. Om 9 uur vertrekken we naar het Tsitsikamma NP waar Jan, Lisa, Piet en Toon hun daredevilskills willen tonen door zich te wagen aan een sprong van de Bloukransbrug. Dit is werelds hoogste bungeejump. De brug is 216m hoog en we vallen 180m diep. Vol spanning trekken we ons beveiligingsharnas aan en stappen met trillende knieën naar het begin van de brug. Hier krijgen we nog snel enkele veiligheidstips. We wandelen over de speciaal aangelegde wandelbrug, die zich onderaan de grote brug bevindt. Aangezien de bodem niet volledig dicht is, maken we al snel kennis met de immense hoogte. Eenmaal op het platform aangekomen, ontmoeten we de rest van het veiligheidsteam en op een stevige beat worden we klaargestoomd. Dit moment is teveel voor Piet zijn zenuwen en hij begint op de muziek rond te springen. Iemand van het team beschouwt dit als een dansje en begint samen met Piet in het rond te huppelen. Jan is het eerste slachtoffer. Terwijl hij de diepte induikt, volgen Lisa, Piet en Toon mee op het scherm. Al snel wordt hij terug opgehaald en vertelt over de geweldige adrenalinekick. Dit maakt de spanning voor de andere alleen nog maar groter. De doodangst staat op Piet zijn gezicht te lezen, maar hij waagt zich toch aan de sprong. Vervolgens duiken ook Toon en Lisa de diepte in. Na nog enkele foto’s met de crew, trekken we terug naar vaste grond waar Jean en Leen ons opwachten. We bekijken de foto’s en video van onze sprongen en besluiten natuurlijk alles te kopen als herinnering en bewijs van onze gekheid. We willen beschrijven wat we voelden, maar dat lukt niet.

Als de adrenaline wat is gezakt, gaan we op zoek naar de hangbrug over de Stormsrivermond. Ze hebben hier de voorbije zomer veel noodweer gehad zodat alle wandelpaden weggestroomd zijn. Spijtig want dit zou zeker de moeite waard geweest zijn. Op de middag eten we een hamburger bij Steers. We lopen te voet over de John Stauwerbridge en hebben een mooi uitzicht over de kloof. Door wegenwerken geraken we niet aan de parking vanwaar we naar een 800 jaar oude geelhoutboom zouden kunnen wandelen. Als we langs de Bloukrans en de Grootrivier Pass willen terugrijden, zijn deze ook gesloten.

We rijden dan via een stukje Tuinroute naar de Plettenberg Bay. Hier ligt een prachtige kuststreek met diepe baaien, rivieren en lange zandstranden die worden afgewisseld door woeste kliffen en rotsen die zo de zee in lijken te zakken.

Kleurrijke lagunes reiken ver landinwaarts en regenwouden strekken zich uit tot vlakbij de kust met zandduinen, waar een reeks zouthoudende meren ligt.

Het is hier schitterend door de vele soorten bloemen die in bloei staan. Bij het chique Plettenberg Bay krijgen we totaal onverwacht een school dolfijnen in het oog. We beginnen aan een achtervolging tot we op een stukje strand terecht komen waar een rotsmassa tot diep in de zee steekt. We laten onze berggeitallures zien en spurten over de rotsblokken. We krijgen een prachtig schouwspel te zien van zeehonden en dolfijnen die aan het jagen zijn. We worden er weer even allemaal stil van. Het lijkt wel of we een privé voorstelling te zien krijgen. We wachten tot de laatste uit het zicht verdwenen zijn voor we onze tocht terug naar Sedgefield aanvatten.

We rijden door Knysna dat van een klein dorp is uitgegroeid tot een drukke stad met veel hotels, winkels, kleurrijke markten, live muziek en entertainment. Het hele jaar door heerst hier een warm klimaat, maar vandaag is het een miezerige dag met af en toe een regenbuitje.

Deze omgeving wordt gekenmerkt door overweldigende, onbedorven gouden stranden, een indrukwekkend rotsschiereiland, liefelijke lagunes en inheemse bossen. In Sedgefield gaan we terug langs bij de Spar en in ons huisje aangekomen, maken we alles klaar voor een braai. We wachten tot 20u want dan ging gisteren het licht terug aan, maar vandaag is er natuurlijk geen energiepanne. Nadat de hongerige leeuwen een reuze barbecue verorberd hebben, bekijken we de foto’s en dvd’s van de bungeesprong en worden er tot na 24u straffe verhalen verteld.

Planning

Mossel Bay (N2)  George hier de Choo–Tjoe trein naar Knysna  door Wilderness om 9u  (5 man met trein – 1 met de wagen) Knysna (12u)

Na een lekker ontbijt met een prachtig uitzicht op de baai vertrekken we in Bar-T-Nick om de Outenique Choo Tjoe te nemen die ons van George terug naar Mosselbay brengt. Door overstromingen is het stuk tussen George en Knysna, dat we oorspronkelijk wilden nemen, afgesloten. De trein passeert dan de Garden Route over de beroemde 210 meter lange en 36 meter hoge brug over de Kaaimansrivier, maar dat krijgen we dus niet te zien.

We rijden met een smalspoortrein. Halverwege de rit komen de treinen elkaar tegen en wordt er gestopt om water te tanken. Voor scherpe blikken: de boom zichtbaar in het landschap is een als boom vermomde antenne. Wie vond dit uit? De Zuid-Afrikanen of de Amerikanen?

We hangen uit de raampjes om foto’s te nemen. Het enige dat nog ontbreekt om het echt te maken, zijn de cowboys en de indianen, maar we hebben onze eigen cowboy bij: Piet! We lachen ons te pletter als hij in slowmotion naar zijn zonnebril grijpt die uit zijn T-shirt glijdt en onder de trein verdwijnt. Hij verwerkt zijn verdriet zoals hij alles verwerkt; met een dutje.

Al bij al is deze rit een ontgoocheling want het mooiste stuk is gesloten en we rijden door een landschap zonder hoogtepunten. Jean staat ons in Mosselbay op te wachten en we rijden in een trek door naar Sedgefield waar we in “Forget-me-not”  4 Manila Close, Off Coral Reef Road, on Cola Beach, Sedgefield  slapen. Het is een robuust in hout opgetrokken huis waar we wel met 8 man kunnen slapen. Het heeft een open woonkamer, een terras, een zwembad en een braai met een overdekt terras. Hier zouden we wel een weekje kunnen blijven. We sleuren onze valiezen binnen en maken plannen. Jean en Leen gaan inkopen doen voor een braai voor Toon zijn 21ste verjaardag, Lisa gaat housesitten en het zwembad uitproberen terwijl de 3 jongens gaan quaden. Jean staat een half uur aan het loket om geld af te halen en vindt daarna zijn kaart niet meer terug. Leen betaalt de rekening in de Spar, slaagt er dan nog in om 4000 Rand af te halen met een simpele bankkaart en vindt na een kwartier paniekvoetbal van Jean de kaart terug op het dashbord terwijl Jean al terug in de bank staat na sluitingstijd. Mannen!!!

Terug in onze blokhut (understatement voor blokvilla) gaat Leen het zwembad uitproberen en kort daarna komen de boys terug van het quaden. Ze zijn met een jeep in de heuvels afgezet waar ze meer dan een uur als gekken rondreden. Piet was ontspoord en Toon vloog met zijn quad een mini afgrond in, maar het was ongelofelijk spannend! Nadat ze goed en wel thuis komen, kan Leen beginnen wassen, want ze zitten van kop tot teen onder het stof. De braai wordt aangestoken met echt hout, iedereen helpt mee om de groentjes klaar te maken en we willen net buiten aan tafel gaan als we een energiepanne hebben. We eten in het pikdonker zonder te zien wat we in onze mond steken, maar hebben natuurlijk veel plezier. Jean draait het vlees op de braai en met het licht van theelichtjes proberen we te zien of het genoeg gebakken is, maar de fles vodka vinden we ook zonder licht. Nadat Piet en Toon de vaat gedaan hebben, trekken we naar ons bed met grote verwachtingen voor morgen. De bedden zijn heel mooi opgemaakt, maar die verdomde donsdekens zijn toch snikheet ’s nachts.

Planning

Cape Town (N2) tot in Mossel Bay

Rond 9u laten we Kaapstad achter ons met het voornemen hier ooit nog eens terug te komen omdat we het zo’n aangename stad vinden en vooral het schiereiland heeft ons bekoord. We rijden via de N2 en zien kilometers lang krottenwijken. De één al wat meer ontwikkelt dan de andere, maar overal worden ze stilaan voorzien van elektriciteit en water. Je ziet de spanningsdraden naar de platen huisjes lopen en op de hoeken zie je de kraantjes staan. Sommigen proberen het weinige dat ze hebben nog wat op te fleuren door hun barakken in roze, geel, lila, groen,… te verven. Ook hier weer wegenwerken, want de Zuid-Afrikanen maken zich op om in 2010 de Wereldbeker Voetbal te organiseren.

Een stukje landinwaarts zien we akkers met goudkleurige tarwevelden, geurige fruitboomgaarden en, het bekendst van alles, rijen wijnstokken op boerenbedrijven waar al eeuwenlang wijn wordt geproduceerd.

We rijden voorbij Swellendam het Bontebok National Park in.

In dit florarijke gebied is de Bontebok heer en meester. Ooit was deze imposante antilope bijna uitgestorven, maar in het begin van de jaren ’60 werd de Bontebok beschermd. Op een afstand van zes kilometer van Swellendam en omringd door de Langeberg, werd het Bontebok National Park gesticht. Tussen het kleurrijke fynbos graast de Bontebok die onmiddellijk opvalt door z’n helderwitte vlekken op z’n kop en poten. Zijn horens lijken een beetje op spijkers en krullen bijna een halve meter de lucht in. Volgens de boekjes zijn ‘s winters de Aloëheuvels een felrode bloemenzee van bittere Aloë’s, maar nu lijkt het een dor gebied en zien we alleen de winkeltjes met de schoonheidsproducten.

Eens van het grindbaantje waar we meer dat 30 km op zitten, gaan we op zoek naar het excentriek Barrydale.

Dit 'gehucht' ligt vlakbij Ashton en lijkt op het eerste gezicht een idyllisch en vriendelijk boerendorp, maar wie verwacht hier nu gay-café's en zelfs een café genaamd Ronnies Sex Shop?!? Toen een boer het woord 'sex' op de muur van zijn winkeltje met groente en fruit schreef, hoopte hij gewoon de aandacht te trekken.

Zijn verkooptruc werkte iets té goed en ineens stopte er zoveel auto- en motorrijders bij zijn winkel dat hij besloot de boel om te bouwen tot een café. Ronnies Sex Shop is ondertussen een van de vreemdste bars van de Westkaap dat een ruim aanbod aan Zuid-Afrikaanse bieren geeft en uiteraard de onmisbare braai. Wij zoeken heel het dorp af, doorkruisen al de straatjes maar vinden Ronnies Sex Shop niet. Een grote ontgoocheling want een frisse pint lusten we wel bij deze hitte.

We komen terug op de N2 terecht en pikken terug in op de route die naar de Tuinroute leidt die langs de kust van de Indische Oceaan van de Mosselbaai in het westen tot de Plettenbergbaai in het oosten loopt. Landinwaarts strekt het gebied zich uit tot de Outeniqua Mountains.

Om 5u komen we aan in Bar-t- Nique Guest House 82 Rodger Street Mosselbay. We hebben een wondermooi uitzicht over de baai en de haven.

Mosselbaai is de op vier na grootste haven van Zuid-Afrika. Het plaatsje ontleent zijn naam aan de vele mosselen die in de baai groeien. Vroeger was Mossel Bay een geliefd en drukbezocht vakantieoord. Dat is sterk veranderd sinds er voor de kust aardgas wordt gewonnen dat in een grote raffinaderij tot brandstof wordt verwerkt. Mossel Bay is een belangrijk industriecentrum geworden, maar de installaties staan buiten de stad en het karakter van havenstadje is behouden gebleven.

Vlug nemen we onze kamers in en in ons zwempak zoeken we wat verkoeling in het zwembad. Toon en Piet zijn met hun eigen wagen naar Mosselbaai gekomen en vinden ons. We gaan samen iets zoeken om te eten en raken aan het strand verzeild in Kings Ficherman. Lekkere visschotels met een flesje schuimwijn. We luizen van de kelner nog een fles af, want morgen wordt onzen Toon 21 jaar en dat mag niet ongemerkt voorbij gaan.

Planning

Cape Town Via M3 naar Kirstenbosch Nationel Botanical Garden > Muizenberg > Simons Town > Boulders (Pinguins)>Cape point > Kommetje > Hout Bay >Camps Bay > Sea Point >Cape Town

Om 9u stipt zijn Piet en Toon aan onze backpacker om mee te gaan voor een toer op het schiereiland. We vertrekken langs een steile klinkerstraat die van het centrum naar de Bo-Kaap loopt, langs huizen met aantrekkelijke 'georgian' gevels. Dit is het hoge deel van Longmarket Street, met de Masjied Boorhaanol Moskee, die uit de jaren tachtig van de 19de eeuw stamt, al is de minaret betrekkelijk nieuw. Er zijn niet minder dan negen moskeeën binnen de grenzen van Bo-Kaap. Dit is een van de oudste woonwijken van Kaapstad en de meeste mensen hier stammen af van slaven, vrije mensen en politieke gevangenen die naar de Kaap werden gestuurd ten tijde van de Hollandse Verenigde Oost-Indische Compagnie, tussen 1668 en 1790.

We gaan op zoek naar de Kirstenbosch National Botanical Garden, maar zien daar een file staan en beginnen het al heel warm te krijgen. We besluiten dan maar om onmiddellijk aan onze toch naar de Kaap De Goede Hoop te beginnen. We slaan wat mondvoorraad in bij "De Spar" in Muizenberg en ontbijten er. Het is al meer dan 30° en nog maar 10u30.

Het eerste stadje dat we op onze route tegenkomen is Simon’s Town. Dit was een belangrijke uitvalsbasis voor de Britse vloot en nu is er het hoofdkwartier gevestigd van de Zuid-Afrikaanse marine. In de straten en langs het water hangt de sfeer van een Britse havenstad, met restaurantjes die namen dragen als Smuggler’s Cafe. De hoofdstraat oogt nog altijd koloniaal. Er staan prachtig gepleisterde en in zoete pasteltinten geschilderde huizen, merendeels al honderden jaren oud. We zien een paar van de legerbootjes liggen.

We rijden verder langs een schitterende kust en de fototoestellen klikken.

Verder naar het zuiden komen we terecht in Boulders Beach. Op het, gewoon voor publiek toegankelijke, met rotsen bestrooide witte zandstrand, verkeren zonnebadende Zuid-Afrikanen in het gezelschap van honderden Afrikaanse pinguïns. Ze zitten in inhammen van de rotsen en in putjes in het zand. En we zien ze, volgens de kenmerkende pinguïnmethode, op hun buik in het water schuiven en als dolfijnen met een boogje over het wateroppervlak duiken.

Hun broedseizoen duurt normaal tot augustus, maar dat er ook in andere maanden jongen geboren worden, zien we als we in het naastgelegen natuurreservaat een plankierpad langs de kust volgen. Op vele plekken in het struikgewas zitten jonge, aandoenlijk wollige, pinguïns te wachten op voedsel. Boulders is een van de plaatsen waar de Afrikaanse pinguïn een beschermd leven leidt. Dat is hard nodig, want de populatie van anderhalf miljoen dieren in het begin van de 20e eeuw, is afgenomen tot zo’n 150.000. In een winkeltje kijken we naar een filmpje over het leven van deze dieren.

Boulders Beach vormt samen met de rest van het Kaaps Schiereiland en de Tafelberg, bij Kaapstad, het nationaal park Cape Peninsula. De pinguïns zijn niet de enige dieren die hier een beschermd bestaan wordt geboden. Onderweg naar de Punt zien we bavianen langs de kant van de weg. Er zitten behoorlijk grote exemplaren bij, die we maar liever niet lijfelijk tegenkomen. Ons einddoel is Kaap de Goede Hoop, een legendarische plaats die beelden oproept van historische zeilschepen die de zeeën bevoeren om de wereld te ontdekken. Hadden ze de Kaap gerond, dan waren ze halverwege de reis tussen Europa en Azië. Deze Kaap is niet, zoals velen denken, de zuidelijkste punt van Afrika. Dat is, meer naar het oosten, Kaap Agulhas.

Van hieruit bereiken we per kabeltrein (Jean en Leen) en te voet(het jong volkje) het veertig meter hoger gelegen Cape Point. We klimmen verder naar de vuurtoren en dan hebben we een prachtig uitzicht op de Kaap, vogelnesten in de rotswand en in de diepte de botsende oceanen. Er staat een straffe wind, die de reden is van de waarschuwing Dangerous Walk aan het begin van het wandelpad, dat een stuk langs de Kaap voert.

Na nog een stukje rijden, komen we bij Kaap De Goede Hoop aan. De schoenen worden uitgegooid en we geraken over de keien tot bij het water, maar niet om te zwemmen. Alleen een echte dappere zou zich hier in de zee wagen, want het water ijskoud en de golven zijn enorm.

In het terugkeren naar Kaapstad nemen we de Chapman's Peak-weg. Dit zullen we ons waarschijnlijk allemaal blijven herinneren als een van de mooiste kustwegen die we ooit te zien zullen krijgen. De baan is uit de bergen gehakt op de plaats waar het zandsteen overgaat in graniet. Als we van het zuiden naar het noorden rijen, zijn er adembenemende uitzichten op de haven van Houtbaai, die veilig ligt weggestopt in een inham van de berg. Langs de gehele route liggen uitzichtpunten waar we stoppen om de spectaculaire klippen te bewonderen en over de zee uit te zien. Hier liggen helderwitte stranden tegen een adembenemende achtergrond van bergen die vrijwel loodrecht naar de zee aflopen, met huizen, appartementenflats en hotels met allerlei kleuren daken die tegen de steile hellingen lijken te kleven. In een van deze baaien wagen we het toch maar om pootje te gaan baden. Leen haar broek is natuurlijk weer kletsnat als ze eruit komt, maar de enige die zich er helemaal in waagt is Piet. Als een echte beer loopt hij het ijskoude water in, maar hij slaagt zijn voet om en ligt daarna als een zielig hondje op het strand. Het is gelukkig niet zo erg en hij kan terug naar de auto pikkelen. De dag daarna is alles weer O.K.

We maken hier een mooie zonsondergang mee en er worden echte fotosessies gehouden. Piet wordt er zelfs week van!

De tocht over het schiereiland vormt een hoogtepunt van ons verblijf in de Kaapprovincie en om 10u komen we doodmoe in Cape Town Bacpackers aan voor onze laatste nacht in deze sympathieke jeugdherberg.

Om 7u loopt de wekker af, want om 8u hebben we aan de kabellift voor de tafelberg afgesproken met Toon Nackaerts en Piet Vanhalst. Dit zijn twee kerels die L.O. doen aan Groep T en 9 weken stage lopen in Paarl bij Kaapstad.

De Tafelberg is één van de beroemdste bergen van de wereld en het symbool van Kaapstad. Deze rare berg torent 1086 m boven de stad uit en is 450 miljoen jaar geleden ontstaan. Hij kreeg door erosie van de zachtere lagen zijn karakteristieke platte vorm.

Het uitzicht vanaf dit plateau is werkelijk fenomenaal. We zien niet alleen uit over Kaapstad, maar ook over het Hely-Hutchinson meer, de Back Table, de False Bay, Cape Point en de Kirschtenbosch National Botanical Gardens.

De platte bovenkant van de Tafelberg is zo’n drie kilometer breed met Devil’s Peak in het oosten en Lion’s Head in het westen. We hebben veel geluk want het is een heel klare dag. Er wordt volop gefotografeerd, we zien een paar dassies en Jan jaagt op de hagedisjes (met een kraag) maar krijgt er natuurlijk geen vast. Het uitzicht is adembenemend mooi en de zon brandt. Het belooft dus nog een hete dag te worden.

We rijden terug naar onze Backpacker en trekken rond 10u30 te voet naar Green Market Square waar de boeren vroeger hun verse producten verkochten, maar waar nu een vlooienmarkt is. Lisa gaat onmiddellijk aan de slag en de rest zou in de grond willen zakken van schaamte. ALLE trukken zijn goed: arme student, gaan werken voor reis te betalen, gratis lesgeven, verkoper beschuldigen van leugens, … maar het blijkt te werken. Piet en Toon kopen souvenirs voor het thuisfront. Lisa en Jan kopen onderzetters, kommen, kussenslopen en batikken. Jean en Leen geraken ook op dreef en kopen: een Zulu masker, koppel Invoorkustmaskers, schaal met eitjes, kussenslopen en slabestek. We eten ’s middags wat junkfood en krijgen nog wat dansjes te zien van Zulukinderen. Beladen trekken we terug door het centrum; er zal weer moeten geschikt worden in de valiezen. We drinken iets in de bar en schuilen tot 17u voor de enorme hitte ( ±40 graden).

’s Avonds trekken we naar Victoria en Alfred Waterfront, het meest beroemde en grootste winkelcentrum van Kaapstad. Hier kunnen we echt alles vinden. Van lokale kunst, juwelen, bioscopen, kleding winkels en exclusieve speciaalzaken tot de gewone boodschap. Spijtig genoeg zijn we de lage prijzen van de vlooienmarkt al gewoon, en overstijgt dit de inhoud van onze portemonnee. Naast winkels zijn er ook tientallen leuke restaurants en lunchcafe´s. We zoeken er een van op en eten tagliatelle Al Mare, lasagne en Lisa een reuze chickenburger.

Rond 12 is deze long hot dirty day weer voorbij en Toon en Piet rijden terug naar hun gastgezin.

Oudtshoorn door Kleine Karoo de  R328 naar Prince Albert (Swartberg Pass) volgen tot N1 > richting Laingsburg ( Cape Town) > na Huguenot toll tunnel  afslag R44/R45 richting Stellenbosch  > Bezoek Stellenbosch  > Cape Town

We vertrekken rond 10u nadat Edith voor ons een lekker ontbijt met warme croissants aangeboden heeft omdat ze zo verveeld zit met de inbraakaffaire. CSI is nog niet langs gekomen, maar ons madammeke zal alles wel voor ons regelen.  De 27km lange Swartberg Pass is één van de mooiste bergpassen van de hele wereld! Een grindweg leidt ons via steile haarspeldbochten naar ‘Die Top’ op een hoogte van 1583m. Hier hebben we een adembenemend uitzicht over the Karoo.

Niet alleen vanaf het hoogste punt is het zicht adembenemend, maar ook de weg er naartoe is geweldig. Na elke bocht verbazen we ons over de schoonheid van het landschap: indrukwekkende geologische vormen van de Swartberg. Af en toe krijsen we wel wat als we de afgrond zien, maar de vele vogels en mooie bloemekes leiden onze aandacht af. Op de middag vinden we een rustig plekje om onze voeten wat af te koelen. Na de pass komen we in de Karoo: een eindeloos, droog gebied dat zich uitstrekt van de binnenlanden van Eastern Cape naar de Indische Oceaan en neemt bijna eenderde van Zuid-Afrika in. Het is een uniek Zuid-Afrikaans landschap met gigantische vlaktes, majestueuze bergen en historische plaatsen. De inheemse bevolking, de Khonia, noemen deze streek the Karoo, oftwel ‘het land van de grote dorst’. De Hollandse kolonisten vonden het in eerste instantie niet zo'n prettig gebied. Pas in 1795 omvatte de Kaapkolonie de hele Karoo.

The Karoo wordt verdeeld in de Kleine Karoo en de Grote Karoo. De Kleine Karoo ligt meer naar het westen tussen de Swartberge en de Langeberg- en Outeniqua-ketens. Dit gebied is wat groener dan de Grote Karoo dat meer naar het noorden ligt en waar minder regen valt. In september regent het meer in de Grote Karoo en veranderen de valleien in grote bloemenzeeën. 

We rijden richting Stellenbosh maar zijn net te laat om wijn te proeven want die kapitalisten sluiten hun ‘gates’ al om 16u.

We rijden door de Dorpstraat. Dit is een nationaal monument met oude gebouwen, variërend van Kaap-hollands, Gregoriaans tot Victoriaans en vrijwel allemaal nog in zeer goede staat. We kijken uit naar Oom Samie se Winkel (Een winkel die sinds haar oprichting zo'n 200 jaar geleden nog geen spat is veranderd! Hier kun je neuzen naar spullen uit vroegere tijden, zoals antieke gebruiksvoorwerpen en kleding, maar ook wijnen en vers fruit.), maar Kaapstad lokt en dus rijden we door zodat we tegen 18u aankomen in Cape Town Backpackers, New Church Street 81 Tamboerskloof Cape Town Western Cape. We worden vriendelijk onthaald en slapen met vier op een kamer ter grootte van een studentenkot: het kan niet altijd luxe zijn, maar het valt reuze mee als we na een avondwandeling met fish en chips een frisse pint kunnen drinken voor R11 (ongeveer 90 cent). Er wordt naar Piet en Toon gesmst om af te spreken om morgen samen naar de Tafelberg te trekken.  Om middernacht trekken we naar ons bed. Met vier: gezellig!!!

We hebben goed geslapen en langer dan anders want we krijgen pas ontbijt om 8u. Lekkere toast met sinaasappelconfituur, cereales en plattekaas. Leen werkt wat aan de blog en de planning terwijl de anderen van het zonnetje genieten naast het zwembad. Rond 10u3O rijden we naar de Cango Caves: de enige bovengrondse grotten in Afrika..

De Cango Caves zijn een onderdeel van een enorm ondergronds netwerk van grotten in de Swartberge. Slechts een klein deel (1200 m) van die grotten, die vroeger door de Bosjesmannen als schuilplaats werden gebruikt, is voor het publiek toegankelijk. De zalen en gangen met fantastische druipsteenpilaren in allerlei vormen en kleurschakeringen zijn met lichteffecten nog fantastischer gemaakt.

Leen en Lisa gaan voor de gewone toch en onze stoere mannen gaan voor de “adventure tour” die loopt door nauwe openingen, waaronder eentje van amper 30 cm hoog. De muurtekeningen van de San bevonden zich dan ook bij de toegang, maar werden in de loop der jaren zwaar beschadigd.

In de eerste kamer zien we 'Cleopatra's Needle' die 9 m hoog is en haar ouderdom wordt geraamd op 150.000 jaar. In een tweede veel hogere kamer, staat de 'Voltooide Zuil' die van vloer tot zoldering een lengte van 125 meter heeft en een diameter van 50cm.

Cango maakt deel uit van een kalksteenlaag binnen de Swartbergen, die 16 kilometer lang is en 1,5 kilometer breed. Cango Caves is nu een beschermd nationaal reservaat en maakt deel uit van de Tuinroute (Garden Route).

Rond 12u30 vertrekken we naar  Cango Ostrich Farm

De naam Cango verwijst naar water en het is ook zo dat de talrijke riviertjes uit de bergen een goede bron zijn voor irrigatie waardoor er hier akkerbouw kan worden bedreven. De boeren verbouwen granen, tabak, fruit en wijndruiven, maar vooral luzerne, het voedsel van de struisvogels die hier gekweekt worden.

Die hebben Oudtshoorn, “verenhoofdstad van de wereld”, wereldberoemd gemaakt en zijn nog altijd een belangrijke economische factor. We krijgen een aangename rondleiding door grappige dame die ons alles vertelt over de vogels, de teelt. Jan laat zich zelfs zoenen door een van die beestjes (een stukje eten van tussen zijn lippen halen) en waagt daarna zijn leven tijdens een rit op een struisvogel. Uiteindelijk houdt hij er alleen een blauwe plek aan over en hebben wij goed gelachen met het spektakel. Lisa krijgt een nekmassage en een kopstoot, maar we zijn blij dit gezien te hebben.

We rijden via het stadje om wat mondvoorraad in te doen en krijgen bij onze thuiskomst een surprise: dieven. In de kamer van Jan en Lisa is ingebroken door (waarschijnlijk) een jong gastje van 4 à 5 jaar. Robin, onze gastheer heeft er eentje betrapt die het raam van de keuken aan ’t forceren was. Lisa haar centen zijn uit haar portefeuille gehaald en  Jan zijn fototoestel en een nieuwe fles parfum (door Leen gekocht op de luchthaven) zijn verdwenen. De politie is al verwittigd en ze komen terug om hun verklaring op te nemen. Rond 8u gaan we bij ‘Paljas’ een struisvogelsteak eten. De detective die de vingerafdrukken moest komen nemen is om 22u nog niet geweest en dan worden Lisa en Jan naar een andere kamer verhuisd.

Planning

Graaff-Reinet  het stadje >N9  Aberdeen > Willowmore >R339 De Rust>richting N12>Meiringspoort>De Rust > richting Oudtshoorn

Om 7u ontbijten we en betalen de rekening waarna we vertrekken richting Oudtshoorn. We rijden door een tamelijk vlak landschap over ellenlange, kaarsrechte banen die afgezet zijn met draad of met hagen van cactussen om wilde dieren van de weg te houden. Af en toe wordt er een stop gehouden om naar de apen (grijze met een zwart kopje en een blauwe achterste) te kijken die langs de weg lopen en dan wegvluchten. Grote bavianen binnen houden, is echter een kunst en dus lopen ze rustig langs de baan. We kunnen op het nippertje een schildpad ontwijken en vinden een net doodgereden uil. Leen draait en keert het beestje voor wat foto’s en natuurlijk moeten er een paar pluimen mee als souvenir. Langharige schaapgeiten (we weten niet hoe zo iets heet), schapen en af en toe springbokies zorgen voor wat animatie.

Langzaam wordt het vlakke landschap terug bergachtiger en komen we in ‘de Groot Swartberge’ die de scheiding vormt tussen de Grote en de Kleine Karoo. De 23 km lange Meiringspoort volgt een kloof van prachtige rotsformaties in zandsteen, uitgesleten door de Grootrivier. Jan en Lisa gaan hun voetjes even verfrissen in het water. Deze route brengt ons in het hartje van de Kleine Karoo.

Rond 14u komen we aan in Oudtshoorn waar we twee nachten gaan slapen in Celtic Bushman in Van der Riet Street 29. Twee kamers en die van Jean en Leen is een klein huisje in de tuin. Jean en Jan zoeken een fotograaf om de lens te kuisen want er zitten vuiltjes op die we er zelf niet afkrijgen terwijl Leen en Lisa het zwembad uitproberen. Leen houdt een worstelwedstrijd met de zwembadstofzuiger, maar de fotoshop kan ons niet helpen. Misschien meer geluk in Kaapstad.

Een uurtje later vertrekken we voor een bezoek aan Cango Wildlife Ranch. We zien krokodillen, de kleinste antiloop ter wereld, mooi gekleurde vogels, slangen, meerkatten, fruitvleermuizen (pissen dat die mannen doen!) en Afrika’s grootste katten. Je kan cheeta’s en tijgertjes aaien, maar het kost je wel R300 dus laten we het maar over aan de fanaten.  Jan en Lisa weten een plaatsje waar we dat kunnen doen voor een tiende van de prijs.

Planning:.

Golden Gate Highlands NP > R57 Kestell > N5 Bethlehem >N5 Winburg > N1  Bloemfontein >N1 Gariepdam voor Colesberg >N9  Noupoort > Middelburg  > Graaff Reinet: Valley of Desolation en het stadje

Om zes uur loopt de wekker af in het Golden Gate Highlands National Park in onze Rondawel. We douchen, pakken onze koffers en kopen een brood en een boekje over de Drakensbergen. We ontbijten op het terras voor ons hutje. Lisa kan het niet laten om wat brood naar de vogeltjes te werpen en al vlug wordt het fototoestel met de nieuwe zoomlens erbij gehaald en Leen kan haar hartje ophalen: blauwzwarte vogels met bruine vleugels die hun jong aan het voederen zijn met het nodige kabaal.

We rijden van Golden Gate Highlands NP via Bloemfontein naar Gariep, een rit van meer dan 500 km, waarvan 400 km over een plateau op 1500 m boven de zeespiegel, de Vrijstaat genoemd. De eerste 100 km zien we links nog de Drakensbergen waarop Lesoto ligt. Daarna over bijna 400 km krijgen we niets anders te zien dan gras met nu eens kleine bergen en dan zandheuvels. We zitten nu in de Grote Karoo. Schapen en af en toe een kudde koeien met een houder te paard of the voet.

Bloemfontein is met circa 400 000 inwoners een belangrijk verkeersknooppunt, een onderwijscentrum met een grote universiteit. Wij rijden de stad in tussen een grote wezzel van zwartekes. Overal waar je keek zag je ze met zakken sleuren, trachten iets te verkopen en maar claxoneren!

We rijden door de bergen naar Graaff Reinet. Jan neemt het stuur over en weer hebben we prijs; de politie doet ons stoppen en hij mag zijn rijbewijs bovenhalen. Het blijkt een lief flikske te zijn en we mogen onmiddellijk doorrijden.

Graaff Reinet is een stad in de Oost-Kaap provincie die in 1786 gesticht is en de op vier na oudste blanke nederzetting in Zuid-Afrika is. Er wonen ongeveer 40.000 mensen. Graaff-Reinet ligt aan de voet van de Sneeuwbergen, in een hoefijzervorm die gevormd wordt door een meander in de Sondagsrivier. Het is een belangrijk centrum voor de handel in agrarische producten. Meer dan 200 gebouwen zijn geklasseerd; een heel mooi onderhouden en rustig stadje met veel witte gebouwen in een typische bouwstijl. Ook de historische gebouwen in het dorp zelf zijn bewonderenswaardig zoals de Nederlandse Hervormde kerk gebouwd in 1887 uit twee verschillende plaatselijke steensoorten.

We vinden Lazy Zebra B&B in de Church street 39 in Graaff Reinet. We krijgen twee mooie kamers en die van Jean en Leen lijkt zo gestolen uit het decor van een Afrikaanse film: zebravel op de grond, koloniale meubels, zijden kussentjes, een balzaal van een badkamer met een centraal bad op een trap,…  We kijken vlug of we ons vergist hebben want dat voor die prijs…??   We hebben ons niet vergist. De gerant geeft ons nog wat aanwijzingen en we weten al waar we straks kunnen gaan eten.

Tegen valavond rijden  we nog een berg op, zo’n 700 m hoger dan de stad, waar we een prachtig uitzicht hadden op de stad en de “Vallei der Verlatenheid”. Boven aangekomen is er een adembenemend vergezicht tot 150km te zien en het dorpje Graaff Reinet ligt erbij als een miniatuur dorpje en het stuwmeer als een kleine waterplas.
Een klein stukje hoger via een wandelpad wordt het uitzicht nog fascinerender.
Door bodemverschuivingen miljoenen jaren geleden zijn wel 120 meter hoge pilaren rechtstandig uit de bodem verrezen.

Heet en warm weer met zijn droogte in de zomer en het natte koude weer in de winter, zelfs zijn grote verschil tussen dag en nacht heeft hier zijn sporen gelaten in de vorm van erosie. Door de erosie zijn de pilaren nagenoeg rond gevormd en dat doet sterk denken alsof zij door mensenhanden zijn gemaakt. In de verte zien we de Spandau kop die als een wachter bij Graaff Reinet ligt.

Naar rechts kijkend over de eindeloze vlakte zie je geen mens, en dan is het niet zo verwonderlijk dat deze vlakte de “Vallei der Verlatenheid” wordt genoemd.
Er wordt een massa foto’s gemaakt maar we zullen deze avond het boekje er nog eens moeten bijnemen want er klopt iets niet met de belichting. De zonsondergang is adembenemend moooooooooooooooi !!!!

De Vallei der Verlatenheid is een Nationaal Monument met daarin geïntegreerd het Karoo Nationaal Park. Dit Nationaal Park is gelegen achter het stuwmeer van Graaff Reinet. We doorkruisen een prachtig nagenoeg vlak gebied met een vegetatie dat met hoge heide vergeleken kan worden.