Vrijdag heb ik - uiteraard - uitgeslapen. Overdag naar het internetcafe om te e-mailen en aan mijn weblog te werken. En 's middags met Jim (mijn huisbaas) een zakelijke kwestie bekeken. Een huurder van hem was eerder vertrokken dan gepland en wilde nu een deel van de (reeds betaalde) huurpenningen terug. Had inmiddels klachten (achteraf)............ Samen erna gekeken en een wat zakelijke brief opgesteld, zonder uitweidingen waar Jim wat toe geneigd was. Vond het leuk ook iets voor hem te kunnen doen, want hij maakt mijn vakantie vaak tot iets leuks. In mijn uppie zou ik veel minder beleefd en gezien hebben.
Zaterdag was het Kuningan. Een feestdag op Bali. Zo'n belangrijke feestdag, dat in deze periode zelfs geen overledenen mogen worden gecremeerd. Die worden dan zolang tijdelijk begraven.
Kwam Jim met een idee. Hij geeft (als werkgever) een etentje voor zijn personeel (staf) ter gelegenheid van dit feest en tegelijkertijd als afscheid voor mij......... Ieder gaat op zo'n dag in het deftig .............dus......... Hij heeft geregeld dat Dewa (de handy-man) mij in het Balinees zal kleden. Er zijn wat foto's gemaakt waarop ik in Balinese kledij sta. Wat groot (en dik) maar wel in originele kleding !! Het diner was in een visrestaurant. Heerlijke gerechen........geroosterde vis met (mij onbekende) bijgerechten. een speciaal voor mij "not spicy" En naar Balinees voorschrift : eten met mijn rechterhand. (men gebruikt op het toilet de linkerhand om zich na gebruik met water te reinigen) Letterlijk, dus zonder vork, mes of lepel. Je legt je linkerhand vooral maar vast..........wij zijn gewend beide handen te gebruiken, maar dat kan/mag niet!!! En dan met je rechterhand wat rijst mengen met vis en groente, er een propje van maken, in je vingers nemen en dat dan in je mond. Kinderen wordt bij ons al op zeer jeugdige leeftijd geleerd niet met je handen in het eten te knoeien, maar.............'s lands wijs 's lands eer. Het was toch een leuke ervaring erbij.
Ik wilde toch "een beetje Balinees zijn"
Zaterdag lag de internetbeweging weer eens op zijn gat. Hele dag niets kunnen doen aan mijn weblog en e-mail.
's Avonds begonnen met het vervelendste deel van mijn vakantie: alle spullen ordenen en al vast een deel inpakken. Maandag gaat mijn vliegtuig ...............en zit BALI erop.
Zondag nog even genoten van het begrip VAKANTIE. Naar Bali-Hati geweest, een spa hier vlakbij. Mijn voeten zijn behandeld (pedicure op zijn Balinees), duurt meer dan een uur, maar zijn weer zo goed als nieuw. Verder een massage..........ook een uur..........mijn lijf is ook weer als nieuw. En een tijdje met een drankje aan het zwembad gezeten, niet erin, maar wel genoten van de zon en de schaduw. Heerlijk ontspannend.
Ketut heeft mijn laatste Balinees maal voor me gemaakt: kip in zoet/zuur. Heerlijk weer, maar weer een erg grote portie. Haar reactie op mijn opmerking dat het zoveel was......"Last time diner !!" Nu in het internetcafe mijn weblog bijwerken en daarna............de rest van mijn koffer inpakken.
Morgen maandag 15 mei moet ik nog wat kleine zaken regelen, om 12.00uur lunch ik in het "grote huis", waar Paula bridgt met Hans, Anja en Bert (al eerder ter sprake geweest) en om 13.00uur(Balinese tijd) moet ik weg. De reistijd naar het vliegveld is ruim en uur. Omdat ik om 15.55 vlieg moet ik ongeveer 14.00 uur op het vliegveld zijn.
Mijn laatste berichten over mijn tocht zal ik dus in Nederland schrijven. Tot dan
Zowel mijn eerste gids als Jim raadden mij af tijd, geld en energie te steken in het bezoeken van West-Bali.
DAAR IS NIETS TE ZIEN !!!
Toch bleef voor mij het een gevoel van : niet compleet zonder het
westelijk gedeelte. Dan maar met eigen ogen zien, dat daar niets te
zien is. En ..............misschien is wat zij onbelangrijk vinden voor
best wel aardig.
Kortom, mijn "beleven van Bali" zou niet kompleet zijn zonder het westelijk deel te hebben gezien.
Op donderdag (11 mei) dus met (onze) Made op avontuur.
In de nacht ervoor had het in de regio Ubud blijkbaar ontzettend
geregend. Ik had er niets van gemerkt, ik sliep !! Maar in de ochtend
waren straten nog overstrromd doordat de afvoeren het nog steeds niet
aankonden. Dus rijden door hele stukken wateroverlast !! Nieuw beeld
van Bali !!!
En hoe zit dat dan in het regenseizoen????
Van Ubud richting Mengwi herkende ik al vaak de weg, zo van: o ja, hier links af en dan.........
Dit is de vaste weg naar Mengwi en daar was ik al een paar keer geweest.
Hier zag ik ook voor het eerst(en voor het laatst) een katholieke kerk. Made wees me erop.
Verderop zou ik - uiteraard - nog veel hindoetempels zien, maar ook moskeeen.
Ik had wat items uit mijn boekje gehaald om als "toeristisch
interessant" te bekijken, want Made wist niets bijzonders te
vermelden over het westelijk deel. Hij was zelfs nog nooit daar
geweest. GEEN TOERIST GAAT DAARHEEN.
Wat mij aan het kustgedeelte in het begin opviel was, dat het
heuvelachtig was, vol begroeid en beschaduwd (de zon scheen volop) en
een lieflijk landschap. Ik zou me best kunnen voorstellen daar op een
heuveltop een huisje te bewonen met constant zicht op de oceaan en
palmbomen om me heen.
Paradijs-gevoelens.
Alleen............als ik de melk zou zijn vergeten moest ik meer dan
een uur rijden naar de stad. Je zit daar echt van God en alleman
verlaten. Wel rustig, maar...........of dat altijd leuk is ???
Maar prachtig landschap.
Ook vond ik mooi te zien hoe (steeds weer) de rivier (het stroompje !!) in de oceaan uitmondt. Prachtg.
Plaatjes van gemaakt.
De weg die we volgden (de enige mogelijkheid overigens) is de weg van Gilimanuk naar Denpasar.
In Gilimanuk vaart alle vrachtverkeer over van Oost-Java naar Bali en
v.v. Op deze kustweg rijdt dus ook alle vrachtverkeer van Java naar
Denpasar en omgekeerd.
En deze "hoofdweg" is - voor mij - vergelijkbaar met de oude weg van Nijmegen naar Venlo. Alleen meer bochten en heuveltjes.
Desondanks toch genoten van heerlijke uitzichten op de Oceaan. En op palmboom-"boomgaarden".
Verderop richting Negara ontstaat er een delta van allerlei stroompjes
die met vertakkingen de oceaan in gaan. Daar is het land vlak. Je ziet
er rijstbouw zonder terrassen,
Zgn " droge" rijstbouw. Met maar een oogst per jaar in tegenstelling tot de sawa's twee tot driemaal per jaar.
Hier zou ik volgens mijn boekje interessante vissersbootjes moeten
kunnen vinden en paalwoningen van vissers. Met name die paalwoningen
intersseerden me, omdat ik al de tijd hier tussen Hindoe-woningen
geleefd heb.
De boten hebben we na lang zoeken gevonden: aardige bootjes, maar daar zo lang naar zoeken was het niet waard.
Toen de paalwoningen.
Made spreekt de taal van de inheemsen en kon er dus naar vragen.
En op een moment, na enig gezoek en gevraag wees hij mij een groepje
huisjes aan, waaraan ik niets bijzonders zag. En hij bleef van mening,
dat dit was wat ik had gevraagd.
Wat bleek: het waren inderdaad (de) paalwoningen, maar al sinds jaren
had men de onderruimte, oorspronkelijk bedoeld om het water bij
overstroming door te laten, afgeschot en van de vrijgekomen ruimtes
winkeltjes, werkplaatsen of woonruimtes gemaakt.
Niks woningen op palen !!! Gewoon huisjes !! Boek bedankt!!
Made wees mij erop, dat in het westelijk deel van Bali veel moslims
(uit Java) wonen en hoe je aan de huizen kunt zien, wie Hindoe is en
wie Moslim. De hindoes hebben allemaal een soort tempeltje bij hun huis
en de moslims niet.
Het volgende item was in Cekik: een informatiecentrum over "rain-forest"
Onderdeel van het beheer van het Nationaal Park daar, dat een groot deel van het westelijk deel van het eiland in beslag neemt.
Made wist niet van het bestaan van zo'n forest af, maar hij is een
eenvoudige man van boerenafkomst uit omgeving Ubud, die van tijd tot
tijd hulp bied als taxichauffeur. En een aardige man.
Voor 19 Euro kon ik een ticket kopen om naar een "point of vieuw" te mogen gaan
En dan kon ik van enige hoogte de omgeving bekijken. Hiervoor was ik teveel Hollander: mij te duur voor wat men bood.
Nu het westpuntje van het eiland ronden..............
Er was nu een totaal andere kustvegetatie. Later las ik in het boek, dat men sprak over mangrove.........
In de noord-westpunt was botenverhuur. Je kunt daar een boot huren en
gaan snorkelen. Het schijnt erg mooi te zijn onder water. Maar ieder
die mij kent weet dat ik "al heel mijn leven heb geprobeerd mijn kop
boven water te houden" dus snorkelen is niks voor mij.
Maar, in Kenia
heb ik eens ooit in een bootje gezeten met een glasbodem en zo visjes
en koraal gezien.
Vragen of men dat op Bali ook heeft.
Made ging op onderzoek uit en kwam met een negatief bericht.
Het bevreemde mij want ik kan mij niet voorstellen dat - als er al
oudere toeristen zouden komen - die zouden willen snorkelen. Ik zie
zo'n oud dametje nog niet met zo'n snorkel in het water.
Dus ik zelf op onderzoek uit. (Eigenwijs, he)
En ja, het was mogelijk. Men liet mij zo.n boot zien. (Daar is geen Engels/Indonesisch voor nodig.
Maar voor 2 uren varen (het minimum) vroeg men Euro 70.
En dat vond ik, afgewogen tegen wat ik verwachtte te zien, erg veel
geld. En het was ook maar een snertbootje.......... Dus nee gezegd (met
gebaren) en weer verder langs de noorkant van het westdeel.
En dat viel tegen. Tot Lovina ongeveer niets interessants te zien.
Het was inmiddels al 13.00uur geweest en ik wilde de chauffeur een lunch aanbieden..................
zeker 50 km geen restaurant te vinden............Dit zegt natuurlijk alles over het "niet-toeristisch" zijn van dat gebied.
Ik had Made gevraagd te stoppen bij een restaurant omdat ik tevens naar
de WC wilde. Het moest dus bij voorkeur iets zijn, waar ik - europeaan
- naar de WC kon.
Made vond dus wat en stopte. Op mijn vraag aan hem of er een W C was knikte hij vol ijver en wees me naar een deurtje.
Omdat ik veel gedronken had onderweg had ik inmiddels hoge nood, dus ik meteen naar dat deurtje.
Daarachter was een erg donker hok met trapjes, een gemetselde bak met water en een schep (mandie)
daarnaast een kleine vloer met een gat in de vloer tegen de muur, waaruit wat licht van buiten kwam.
En de geur gaf aan dat men dit als toilet gebruikte.
Bijna op de tast heb ik mijn blaas geleegd, het gespetter maar voor lief nemend.
Terug in het restaurant vertelde ik hem wat ik had aangetroffen, maar blijkbaar was dit voor hem een perfect toilet.
In deze eetgelegenheid koos Made wat sate en ik nam ook wat daarvan.
Werd buiten op een houtskoolvuurtje geroosterd. Leuk om te zien. Het
smaakte, maar het was geen culinair hoogstandje!!!
Voor Lovina sloegen we af naar he zuiden. Geduende ruim 70 km alsmaar
rijstterassen, de ene nog mooier dan de andere. Vaak maakt ook de
achtergrond van palmbomen het beeld "bounty-achtig"
Geen foto's meer gemaakt, want ik heb er al zoveel. En ik kan toch niet alle sawa's vastleggen.
Onderweg zag ik, iets voorbij een dorpje, een man langs de kant van de
weg staan met een soort sikkel in de hand. Omdat hij niet bij een
rijstveld stond, maar bij een stroompje, trok dat mijn aandacht.
Dus ik keek.........en zag ernaast een middelbare vrouw zich in het slootje wassen, totaal naakt.
De auto reed, dus ik zag het slechts in een flits, maar het was voor
mij aanleiding Made erover te vragen. En hij vertelde dat hij, als het
druk was in de "showerroom" thuis, ook gebruik maakte van het stroompje
bij het huis. En dat op dorpen vooral nog de ouderen dit heel normaal
vinden.
Je kijkt niet als je zoiets ziet, en dan zie je dus ook niets.
Half zes waren we weer thuis. Netjes op tijd voor donker.
Al met al blij, dat ik het gedaan heb.
Ik kan nu tegen toeristen zeggen dat er hele stukken in die route
zitten waar niks aan is en dat er - vooral in het zuidwesten - mooie
stukjes natuur zijn. Maar ik weet het nu, omdat ik het zelf gezien heb.
En er dus een beeld bij heb.
Ik heb door middel van diverse tochten met een
driver/guide een groot deel van Bali gezien, dat wil zeggen items daar
uit. Want je zult erg lang op Bali moeten verblijven om alles te kunnen
zien!!!
Maar 2 delen had ik nog niet "gedaan".
Een was west-Bali, waarvan iedereen ze: dat is de moeite niet waard en
het tweede was het bezoeken van Denpasar, Nusa Dua en Kuta.
DE plaatsen waar ieder komt die naar Bali gaat............
Dus heb ik met Ketut geregeld, dat (hun) Made mij woensdag daarheen zou rijden.
En op voorstel van Jim is Ketut mee gegaan, mede omdat deze Made niet zo goed Engels kent.
Om 9.00 weg op weg naar Denpasar, dat door alle Balinezen Badung
genoemd wordt. Dat is de oude naam en tevens de naam van het voormalige
vorstendom. Denpasar betekent eigenlijk Den (ten oosten van) Pasar
(markt)
Daar eerst een foto gemaakt van het monument dat is opgericht ter ere
van de "helden van de Radja" die gezamenlijk zelfmoord hebben gepleegd
toen de Nederlanders in 1906 BaIi veroverden.
Het is een monument met 4 koppen, elk van een van de Hindoe-goden. De
een kijkt naar het zuiden, de ander naar het westen, weer een ander
naar het oosten en de laatste naar het noorden. Hindoes werken erg met
deze windrichtingen.
Daarna doorgelopen naar de winkelstraat in het verlengde daarvan en toen door naar de Pasar.
Paula had me van te voren gezegd: wat moet je nou in Denpasar ?? Daar is niks te zien !!!
Ik vond de markt erg vies, je kunt er vanalles kopen in kleine
afgescheiden "winkeltjes" in 2 grote gebouwen. Maar als ik inktvis en
kippevlees zie liggen met vreemde kleur, stank en grote groene vliegen
dan blijf ik toch Nederlander : dat vind ik echt vies !!
Nog even naar de rivier de Badung, weinig water en vies .
In een koffiewinkeltje een capuccino gedronken. Je kon er van allerlei
soorten koffie per pakje kopen en proeven, maar ik gaf er de voorkeur
aan mijn koffie te bestellen (en te betalen)
Paula had weliswaar gelijk dat daar niets interessants te zien is voor
toeristen (en het boekje schreef: ieder die er niet moet zijn voor
documenten of zo kan er beter wegblijven) maar IK ben blij dat ik het
gezien heb.
Als ik de naam Denpasar hoor, dan heb ik daar nu een (mijn) beeld bij.
Ik was van dat lopen (in de hitte) natuurlijk weer drijfnat. In de
(elders geparkeerde) auto had ik een handdoek en een schoon T-shirt bij
me.
Ineens viel er een regenbui, die in Bali redelijk normaal schijnt te
zijn, maar die ik - bofkont - nauwelijks had meegemaakt............nou
ja, ik was toch al nat. Wij noemen zoiets een wolkbreuk.
Made (de chauffeur) haalde de auto terwijl Ketut en ik onder een grote boom wat probeerden te schuilen.
In de regen naar Nasa Dua gereden, een landtong -uitsteeksel in de buurt van het vliegveld.
Wilde ik in elk geval gezien hebben.
Blijkt dat het gebied te zijn, waar mijn Aston-hotel van de eerste nacht ligt.
Van het prachtige gebied aan de oceaan kun je vanaf de weg geen moer
zien..........allemaal hotels, resorts etc, die het gebied aan het
strand hebben "ingepalmd".
Nog even achterlangs naar de tuin van "mijn" hotel gekeken.
Nu wist ik pas, waar ik mijn eerste nacht had doorgebacht. En in
vergelijking met (later op de dag) Kuta was mijn overnachting best "op
niveau" !!
Uiteraard was het inmiddels weer droog. Zo'n bui is binnen korte tijd
weer over, de temperatuur zakt niet en even later schijnt de zon weer.
Sanur, ook een "aanhangsel" aan Denpasar, kende ik al een beetje omdat
ik daar al een paar keer bij Hans ben geweest(Paula speelt daar bridge
). Die woont in Sanur, niet ver van het strand. Dus daarvan heb ik een
beeld.
Toen op naar Kuta. Als je een maand op Bali bent geweest en in
Nederland noemt iemand de naam Kuta, dan moet ik tenminste weten,
waarover men het heeft. En de meesten gaan m.i. naar Kuta.
(zoals vroeger naar Spanje en nu naar Turkije)
En daar heeft het naar mijn beleving ook wel wat van weg...........(Spanje, Turkije ken ik niet)
Ik sprak daar twee keer een Nederlander en dat bevestigde mijn gevoel.........
Ook de straatjes naar het strand en de hotels aan het strand, de mensen
en zo...........veel volkser dan ik beleefde op Nasa Dua. Veel minder
een select publiek.
Nou ja, dat weet ik dan ook weer.
Toen we in Kuta aankwamen parkeerde Made zijn wagen - op mijn verzoek -
bij een eettentje. Ik wilde met hen lunchen (dat deed ik met de andere
chauffeur ook steeds).
Ieder bestelde wat te drinken (ik uit een flesje !!) en toen vroeg
Ketut een Gado-gado aan de ober, Made iets met rijst en nog wat en ik
avocado met garnalen.
Toen we het eten nog niet geheel op hadden werd ons gevraagd of we
binnen een kwartier weg konden zijn: er had een gezelschap
gecontracteerd in verband met een "cremation".
Wij benieuwd naar die crematie-plechtigheid. En dus naar het strand, want daar zou een en ander plaatshebben.
Na zo'n half uur kwamen er wat toeristen bij de ingang van het strand
staan, waar wij ook waren en we hebben toen nog altijd drie kwartier
gewacht.
Toen kwam er een stoet met een "lijkkist op een versierde stelling" in
een stevig tempo aangelopen, begeleid door gamelan-muziek.Eerst een
keer bij de ingang van het strand 360 graden draaien (om boze geesten
in de war te brengen) en toen het strand
op. En wij verwachtten dus een lijkverbranding te zien op het strand.
Maar................het bleek een (voorlopige) begrafenis te zijn, de
crematie zou pas komen als men voldoende geld had om zo'n crematie te
bekostigen. En in deze week worden er so wie so geen lijkverbrandingen
gehouden, omdat er vorige week Galungan was en deze week (zaterdag) Kuningan
wordt gevierd.
Op nieuwjaar na de twee belangrijkste Hindoe-feestdagen op Bali.
Na een wandeling langs (het beschaduwde deel van) het strand had ik het daar wel gezien.
Maar ik had tenminste een beeld bij het woord Kuta.
Wat had ik nog niet gezien: de tempel in zee, het mooist bij sunset.
Dus daar naar toe. Naar Tanahlot.
Maar we waren er al om vier uur en om zes uur begint de zon pas onder te gaan.
Wat rondgekeken bij de tempel. Het was eb, dus we konden er dicht bij.
Ook diepe in de rots ingesleten grotten gezien, waar bij vloed het
water in klotst.
Maar na een half uur, drie kwartier ben je toch wel uitgekeken.
We besloten alvast een mooi plekje op te zoeken bij de hoger gelegen
"restaurants" om zeker te zijn een moioie foto te kunnen maken. Dus wat
gedronken en wachten totdat de zon onder zou gaan.
En toen zag ik iets, dat ik mij totaal niet had gerealiseerd..........
Ik schatte in, waar de zon in het water zou gaan, na de stand van dat
moment. En ik deed dat met mijn Nederlandse ervaring. En Made beweerde
dat de zon precies achter de tempel zou zakken. En dat terwijl hij er -
een uur tevoren - ook al boven stond.
Nu zag ik, dat de zon hier "loodrecht" zakt en niet in een boog zoals bij ons.
Weer wat geleerd.
Jammer dat het wat bewolkt was, zodat er - net als in Nederland - an
geen RODE zon in het water zakt en de oceaan rood kleurt. Net als bij
ons gebeurt dat erg vaak.
Maar toch mooie foto's gemaakt.
Daarna - het was inmiddels half zeven en we moesten nog ruim een uur rijden - een eettentje opgezocht.
Vis besteld en even afgewacht totdat de bestelling kwam............
Maar eerst kwamen er een enorm aantal torachtige beestjes van het
plafond omlaag, op de tafel, op de grond.......... De juffrouw van het
eettentje deed de luiken van de - toen nog - open ruimte dicht, deed
alle lichten uit en kwam met oliepitjes. Daarna maakte ze de tafel en
de vloer schoon.
Daarna kregen we ons eten. Gelukkig geen beestjes meer.
Ik eet niet overal luxe !!! Maar ervaar wel Bali !!!
Toen naar huis en naar bed, want ik had afgesproken vandaag (donderdag)
tegen alle adviezen in West-Bali te "bereizen". Voordat ik naar bed
ging toch noch even gauw naar het internetcafe, met Monica e-mailen. En
toen slapen.
Dinsdag gebruikt om uit te slapen en mijn weblog bij te werken.
Dinsdagavond met Paula naar een dance in het Paleis in Ubud. In verband
met een fikse regenbui aan het eind van de middag en de vrees voor een
nieuwe in de avond vond de dance plaats in een overdekte ruimte precies
naast het paleis.
Het ging hier over de Legong dance en de Ramayana.
Ik had een mooie plaats (worden niet gereserveerd: wie het eerst komt
het eerst maalt) en heb een aantal aardige foto's gemaak, vooral om mij
de dance later beter te herinneren.
Omdat ik ook nu weer van te voren het verhaal te lezen had gekregen -
een soort sprookje, waarin tovenaars en "goede goden" voorkomen
en het goede altijd van het kwade wint !!! - was het goed mogelijk te
volgen wat ze speelden en wat het moest voorstellen.
En dan kan je beter letten op de kunstige wijze waarop die zaken worden uitgebeeld.
Alhoewel ik eigenlijk was gegaan, omdat ik Paula (die me had
uitgenodigd) niet wilde teleurstellen, was ik achteraf blij met wat ik
beleefde.
Ik woon nu een paar weken in een simpel straatje in
Ubud. Als ik naar het internetcafe ga, of naar het stadscentrum
(dezelfde route) kom ik langs de huizen van de andere bewoners van de
straat (verder allemaal Balinezen. Alleen waar ik woon verblijven
"toeristen")
In het begin dacht ik, dat het allemaal tempels waren.............
Zo'n huis van een Balinese familie is een ommuurd erf. De muur is zo
hoog, dat ik er net niet overheen kan kijken.Soms ook meer dan 3 meter
hoog.
De ingang is een heel smalle poort, die leidt tot dat erf, waarop
diverse huizen staan.
Er wonen meestal : grootouders, zoons van die
grootouders in de mannelijke lijn en daarvan weer de volwassen zoons
met hun gezin. Volwassen meisjes trouwen naar het "huis van hun
man." Dat is dus een hele familieclan op een erf. En dat hoort bij
elkaar.
Op dat terrein heeft men dan ook nog een of meerdere "familie-tempels."
Niet zo groot als openbare tempels, maar een bouwwerkje van bv 60
x 50 cm en dan 2 tot 3 meter hoog, waar men dagelijks de offers brengt.
Mede door deze "tempels", die boven de muur uitsteken dacht ik in het
bgin dat ik uitsluitend tempels passeerde op mijn wandelingen, totdat
ik er steeds mensen in en uit zag gaan.
Met Made, mijn driver/guide mocht ik zondag "gast" zijn op zijn "woonerf", zodat ik zoiets nu ook van binnen eens kon zien.
Om de huizen heen staan allerlei heesters en bloemen, zodat het geheel fleurig aandoet.
Uiteraard verschilt zo'n "erf", naarmate men arm is of wat rijker. Maar
dat uit zich in de mindere of meerdere luxe van de gebouwen EN de
huistempel !!
Maar het principe is gelijk.
Made had - behalve de sanitaire ruimte - een gebouw als keuken(dichte
ruimte) en een gebouw, bestaand uit een "open ruimte met dak".
Daar sliep men. Maar die ruimte was ook bestemd voor diverse ceremony's als tandenvijlen en eventueel opbaren van doden.
En zo hadden zijn ouders eenzelfde ruimte, zijn grootouders ook,
maar ook een oom(broer van vader) en een neef (zoon van die oom).
De broer van Made was bij de familie van zijn vrouw ingetrouwd, omdat daar geen zoons waren !!
Op deze manier kreeg ik een beetje een inzicht in het wonen op Bali.
Dit is zo in Ubud (waar ik woon), maar ook in zuis-west Bali, waar Made woont.
Maandag 8 mei 2006.
Nog maar een week hier op Bali. Ik begin te wennen, behalve aan de warmte............
Op maandagmorgen om 8 uur brachten Jim en Paula mij, tesamen met Komang
(werkt voor hen) naar een voorstadje van Denpasar om te kijken naar de
Barong-kris dans.
Een mooie open ruimte met een "tempelgevel-achtergrond" was het podium. Opzij het gamalan-orkest.
We kregen een uitleg van het "verhaal" dat gespeeld werd in eigen taal.
Hierdoor wist ik wat er er zou komen en kon ik beter genieten van de
kunstige, maar vaak ook koddige wijze waarop gedanst werd.
Vooaf had Paula mij al verteld waar ik op moest letten voor foto's, dus ik was voorbereid.
Op deze wijze - weten waarover het verhaal gaat - maakt zo'n dans interessant.
Daarna met Jim en Komang naar de supermarkt. Maar daar eerst "lunchen".
We bestelden bij diverse stalletjes wat. Soep met kip en mie bij de een
en sate en groente met wat rijst bij een ander stalletje.
Jim koos wat andere dingen en Komang koos Gado-gado. Jim gaf steeds het nummer van ons tafeltje op en we gingen zitten.
Er kwam een serveerster met alles op een blad en bracht ons het gevraagde.
Later ging Jim afrekenen. (in Euro 4,70) voor 3 personen !!!
Maar je moet dit weten te vinden.............hier komen alleen maar inheemse mensen.
Jim moest inkopen doen voor zijn huishouding. Ik heb de (vrij grote) supermarkt intussen verkend.
Het deed me wat denken aan LeClerq in Frankrijk. Alleen GEEN AIRCO !!! Dus het werd warmmmmm......
Tenslotte vond ik een airco-gekoeld winkeltje in boeken etc. Daar afgewacht tot Jim klaar was.
Bij de aan de supermarkt verbonden MacDonalds een ijsje genomen. Lekkerrrrrrrr............
Daarna Komang teruggebracht en dan Paula opgehaald. Intussen moest Jim
nog even voor een uitslag langs het ziekenhuis. Dus ook een wachtkamer
van het ziekenhuis in Denpasar van binnen gezien (zonder zelf ziek te
zijn gelukkig)
De topic van deze avond werd "het beste visrestaurant" in
Denpasar. Jim en Paula hadden het adres van Hans (Hans is de man, waar
ik eerder al eens had geluncht en bridgen gezien)
Het was een vrij grote zaal met (ik schat) zo'n zestig tafels, waaronder ook lange voor meer dan tien personen.
Het bleek een chinees restaurant te zijn, dat alleen maar visgerechten serveerde.
We hebben daar 2 op verschillende wijze bereide karpers gegeten met speciale rijst.
Verrukkelijk.!!!
Wat me ook verbaasde was, dat, terwijl we vingerkommetjes aan tafel
kregen, er achter aan de wand een hele serie wasbakken was met zeep en
papier om je handen te wassen en te drogen.
En ieder ging na afloop even daar naar toe.
Verder viel me op, dat er - buiten mij - slechts een groepje van 4
personen "buitenlander" was en zij ook als gast van Balinezen.
Als dit 40 of 50 Euro zou hebben gekost, was het dat best waard geweest.
Prijs : 13,50 Euro (voor drie personen)
Ik vermeld dit niet om te zeggen dat ik zo goedkoop heb gegeten, maar
om aan te geven, dat - als je hier de weg weet - de prijzen erg laag
zijn, zelfs voor heerlijk eten.
Eigenlijk logisch ook, want de Balinees heeft veel minder om uit te geven.
Om 10.30 thuis. Te weinig tijd om nog naar het internetcafe te gaan.
Doe dat op Dinsdag. Heb dan de hele dag vrij genomen !!
Zondagmorgen om 7 uur op, want ik maak mijn 4e trip door Bali met Made.
Ik was nog slaperig, zo vroeg, maar dat was ineens over: mijn douche
deed het niet en ik moest gebruik maken van de mandiebak. En dat is
echt koud water.
Made heeft een route voor mij uitgestippeld, waarbij ik eerst naar de tempel in Mengwi ga.
In de vorige trip lukte dat niet meer, omdat het toen al donker was.
Mooie tempel, maar we mochten niet in het binnenste gedeelte. Omdat ik
lang genoeg ben kon ik vanaf de buitenzijde toch foto's maken.
Toen naar een apenbos. Het bos verschilt van dat in Ubud, maar de apen zijn dezelfden.
Merkte dat mijn camera "vertraagd" werkt !! Is lastig als je iets leuks
ziet dat snel voorbij is: dan heb ik de actie wel (zelf) gezien, maar
niets op beeld gekregen.
Werkt een camera trager met ruim 800 foto's ??? Net als een volle harddisk ??
De vragen van een Dummy !!!
Daarna naar ....................jawel, weer rijstvelden met prachtig
uitzicht. Zo langzamerhand heb ik wel een aardige verzameling
rijstveldterassen aangelegd.
Onderweg uitleg gekregen over bananenbomen.
Sommige worden gekweekt voor uitsluitend het blad, andere voor de
vruchten.Het blad gebruikt men soms om in te koken, maar vaak ook voor
het maken van "offers"
Wat foto's gemaakt van (kleine) bananentrossen en met een vruchtbloem.
Toen ook maar gevraagd over kokosnoot-bomen. De grote bomen zie je
overal. De jonge kokosnoten zijn waard om geplukt te worden. Maar dat
gebeurd
door speciale plukkers, het is erg hoog. Zij klimmen, met hun voeten
aan-een gebonden, omhoog, plukken de kokosnoot en "laten hem dan naar
beneden" Soms doet men dat ook met de oudere kokosnoten, omdat het
gevaarlijk kan zijn als ze op iemands hoofd vallen, bv langs de weg of
in een tuin.
Maar ik zag onderweg ook kleinere bomen. Gevraagd of dat jonge bomen waren..........
Nee, dit was een ander soort, speciaal gekweekt voor "offering" En die zijn in verschillende tinten:
echt groen, wat geel en bijna rood (wat lijkend op sinaasappelkleur, maar net geen oranje)
Dan weer naar een tempel in Luhur (Midden-Bali). Hier
mochten we niet in het binnenste gedeelte naar binnen omdat er speciale ceremonies plaatsvonden. Gek was het om bordjes met opschrift "acces interdit/ betreten verboten",IN de verboden area te zien en niet ERVOOR.
Omdat ik met Monica had afgesproken te proberen op een zelfde tijdstip
te mailen, diende ik ervoor te zorgen, dat ik voor 18.00 in het
internetcafe zou zijn.
Dus op de tijd letten !!
Na het bezoek aan de tempel nodigde Made mij uit naar zijn "huis". Dat is niet het huis waar
hij hier in Ubud met vrouw en kind verblijft maar zijn huis in de
"woongemeenschap" van zijn familie.
Over deze woonsituaties bij Balinezen maak ik een apart "onderwerp"
Ik heb met zijn moeder kennisgemaakt, zijn huis in de "groep" gezien en daar had hij nog een verrassing voor me.
Ik had eerder al eens gevraagd of hij kon regelen, dat ik een hanengevecht zou kunnen zien.
Maar dat is sinds jaren verboden(vanwege het buitensporige wedden)
Nu doet men vaak alsvolgt: voor een Balinese Ceremony heeft men (soms)
ook bloed nodig om te offeren. En hanenbloed is dan dienstig. Maar je
moet insider zijn om zoiets op tijd te weten en je moet er dan ook nog
bij mogen.............
Wat Made nu voor mij heeft geregeld, zodat ik tenminste iets ervan kon beleven is:
Zijn vader heeft "vechthanen" en met een neef tesamen heeft hij voor
mij (voor wat foto's) twee van die hanen tegen elkaar laten vechten
"zonder messen". Zo had ik toch een beeld van de agressieve wijze waaop (ook
deze) hanen elkaar te lijf gaan. Met een kabaal en fel !!!
Ze zijn erop getrained.
Toen langs zee terug naar Ubud om op tijd te zijn.
We hebben deze trip naar een deel van midden-Bali gemaakt, omdat mijn
verzoek een tocht langs West-Bali minder interessant zou zijn.
Het is een dun bevolkte streek, zodat de tocht zou gaan over vele
kilometers High-way, een simpele dubbelbaans weg met ontzetend veel
(vracht)verkeer naar Java en terug en als enig genoegen alleen de zee.
Verder zou er niets te zien zijn.
Jim bevestigde dit.
Zaterdavond mee geweest met Jim en Paula, Anja en
Bert naar de "Prins" van Puri Anyar Kerambitan te Tabanan. In zijn
paleis vond de Balinese huwelijksceremonie plaats. Maar wij waren daar
op persoonlijke uitnodiging, omdat familie van Bert mogelijk in de loop
van dit jaar een groot feest wil geven op Bali en de Prins ruimtes
daarvoor ter beschikking stelt. Zoals kasteelheren bij ons dat soms ook
doen.
Deze persoonlijke uitnodiging hield wel in, dat hij ons persoonlijk ontving en dat wij dineerden met hem.
Hij vertelde over zijn "huis":
Tot de komst van de Nederlanders op Bali (1906?) was zijn familie
Radja, dat wil zeggen dat zij heersers waren over een gebied(je). De
Nederlanders hebben wel de titel in tact gelaten en zelfs bestuurlijke
functies aan de Radja gelaten, maar zijn "macht" was hij kwijt. Dit
overkwam zijn grootvader.
Zijn overgrootvader had 31 vrouwen, zijn grootvader 12, zijn vader 4 en
hijzelf is in juni 50 jaar getrouwd met een en dezelfde vrouw.
Bij de
crematie van zijn overgrootvader werden de vrouwen van de lagere kaste
mee verbrand. De Nederlanders verboden dat, dus vanaf zijn grootvader gebeurt dat niet meer.
Een van de taken van het vorstenhuis was te zorgen voor het welzijn van het gebied.
Dat kon onder meer doordat men rijk was en veel land had.
Maar in 1967, toen Soeharto de macht overnam van Soekarno, werd van ieder
die meer dan 5 ha grond had het meerdere (zonder vergoeding) afgenomen.
Zo waren ze in een klap hun rijkdom kwijt.
Maar niet hun (morele) verplichtingen.
Om dit en om het paleis in stand te houden worden in een deel van het paleis tegen vergoeding "ceremonys" gehouden.
Hij onderhield ons gezellig vertellend gedurende het hele diner. De man is hoofd van het (vorsten)huis
en is de 7e van zijn dynastie. En alhoewel hij er wezenlijk jonger uitzag: hij is inmiddels 76 jaar.
Ik vond het, alhoewel er een commerciele reden achterzat, toch een eer
door een "Radja" ontvangen te worden en ruim een uur met hem te praten.
Toen de bruiloft:
De huwelijkssluiting was op Balinese wijze, maar niet in de
Hindoe-traditie, omdat het hier 2 russische mensen betrrof, die geen
hindoe waren.
Maar het was toch een bijzondere ceremonie met allerlei plechtige zegeningen en een toespraak van de vorst zelf.
Daarna was er nog ter ere van het bruidspaar een dansceremonie. Het
begin was wel mooi, ook omdat het nieuw is. Maar op een gegeven moment
herhaalde het zich zovaak, dat ik dacht............ga nou maar door. En
ik was blij dat het op een bepaald moment afgelopen was.
Ik hoop dat de "kris-dance" die ik maandag ga zien, interessanter is.
Daarna moesten we weer naar huis. Het was inmiddels gaan regenen en dat was vooral voor Bert, die reed, niet leuk.
Om elf uur 's avonds weer thuis en te laat om nog naar e-mails van Monica te kijken want het internetcafe sluit om elf uur.
Vrijdagmorgen (05-05-06) om half negen stond Made bij me op de stoep om me op te halen voor mijn
"Oost-Bali"trip.
Ik voelde me wat licht in mijn hoofd en wat misselijk, maar wilde toch mijn tocht niet afblazen.
Eerste stop: een kleinschalige Balinese weverij.(een open plaats met een afdak)
Er worden stoffen geweven van draden, die al van tevoren zijn geverfd.
Het is kunstig te zien, hoe er dan toch mooie patronen ontstaan in het
eindproduct.
In de ruimte voor de weverij lagen hemden. jurken, kimono's e.d ingepakt in grote stapels.
Dus ik dacht, dat er ook gefabriceerd zou worden. Maar dat was niet zo.
De geweven stoffen worden verkocht aan diverse ateliers, die er dan eindproducten van maken.
Het bedrijf had naast een weverijtje dus ook een groothandel in hemden etc .
Omdat ik in Ubud al (Balinese) hemden had gekocht heb ik daar alleen
maar gekeken en niet gevraagd of ik - als particulier - zou kunnen
kopen. Made's vrouw, die een winkeltje heeft, koopt daar in.
Verder naar het volgende item: Het gerechtsgebouw in Klung Kung.
Op weg daarheen stopte Made ineens en hij zei iets tegen me, dat ik
niet begreep. Hij beduidde me, dat ik even in de auto moest wachten. En
toen zag ik wat hij blijkbaar bedoelde te zeggen:
langs de weg was er een stalletje waar je "offergaven" kon kopen en een
"tempeltje langs de weg" (die staan er zoveel dat je ze niet meer ziet)
En hij kocht 2 offers.
Een zette hij bij het tempetje en ik zag hem zijn handen vouwen en
enkele ogenblikken in stilte met opgeheven gevouwen handen staan.
Toen pakte hij het tweede offer en zette dat op het dasbord.
Zo'n "offer" is vaak een kunstig van blad gevouwen "schaaltje" waarop
wat bloemen,rijst en soms een vrucht liggen. Soms eenvoudig, soms met
heel ingewikkelde en kunstige "bouwsels" van blad en bloem.
Op mijn vraag of hij er geen bezwaar tegen had, dat ik een foto gemaakt
had van zijn gebed, gaf hij, naast toestemming, ook uitleg van wat hij
deed.
Hij is als driver/guide veel onderweg en nu - tijdens al die "heilige
dagen" - had hij er behoefte aan te offeren om bescherming onderweg. To
come safe home.
Bij het inrijden van de stad Klung Kung, voormalig hoofdstad van het
district van dezelfde naam, gingen we bijna direct de parkeerplaats op.
Er was wat manouvreerkunst nodig om een plekje te bereiken achter een
geparkeerde bus, maar een parkeerwacht "regelde" een en ander en toen
hadden we en plekje.
Parkeerwachten helpen inderdaad steeds bij het parkeren, tegen houden
van verkeer als je weggaat, het vragen of iemand wat opschuift etc.
Bijna een verkeersagent!!
Tegenover de parkeerplaats was het Gerechtsgebouw.
Voor ongeveer 1900 (toen de Nederlanders Bali veroverden) was dit het
paleis van de vorst (radja) van Klung Kung, al eeuwen lang.
Vanaf de Nederlandse overheersing werd dit paleis het gerechtsgebouw.
Een prachtig complex met een mooie gracht erin, prachtige gebouwen...............
In de voormalige eetruimte van de radja werd in Nederlandse tijd recht gesproken.
De knoppen aan de leuningen van de stoelen gaven aan wie waar zat:
aan de ene zijde 3 rechters en daartegenover in het midden de radja
(die blijkbaar een "functie" had behouden) en naast hem 2 griffiers.
De verdachten lagen op hun knieen op de vloer ernaast.
Zowel de tafel als de 6 stoelen (uit ongeveer 16?? ) waren prachtig houtsnijwerk.
In een ander gebouw - vergelijkbaar van vorm, maar groter - was de vloer totaal leeg.
In de machtsperiode van de radja werd die ruimte gebruikt voor
vergaderingen, in de Nederlandse tijd verbleven daar de soldaten van
dienst.
In beide gebouwen is het plafond (je kunt eigenlijk beter spreken van "het dak", want het loopt schuin)
beschilderd met "ringen" van voorstellingen.
Op de laagste "ring" allerlei voorstellingen van wat je allemaal kan
gebeuren als je niet goed leeft, op de daarboven liggende " ring" weer
andere voorstellingen . En zo voort.
Made kende niet alle "voorstellingen" , bood aan een gids voor uitleg
erbij te halen, maar (ik voelde me niet zo lekker) al dat staan stond
me niet aan.
Wel heb ik even meegeluisterd naar een Duits sprekende gids die uitgebreide uitleg gaf aan een paar uit Ingolstad.
Interessant om te zien, maar teveel om allemaal uitgelegd te krijgen. Op dat moment tenminste.
Om dezelfde reden heb ik afgezien van een bezoek aan het museum.
Weer in de auto (dit keer met echte airco !!) op weg naar "zoutwinning"
In Kusamba reed Made naar het haventje van het dorp. Echt armoedig gedoe.
Daar was een echtpaar bezig met "zoutwinning"
Zij hadden een vierkant stuk (zwarte) aarde afgebakend. gladgeharkt en daarop zeewater laten lopen.
Als het water door de zon verdampt, dan komt er wat zout vrij.
Nieuw zeewater erop, verdampen, nieuw zeewater, opnieuw verdampen............. en zo onstaat er een steeds dikker laagje zout.
Dat wordt dan met een "balkje" aan een steel opgeharkt en in een soort "kist" gedaan.
Door die kist wordt weer (zee-)water geleid: dat spoelt "schoon"
zoutwater naar "kruiken".(Het zand in het zout blijft zo achter in de
kist)
Buiten staan zo'n twintig stellages met daarop een iets hol gevormd
materiaal, zodat er bekkens gevormd zijn. Daarin worden dan de kruiken
geleegd. Nu staat er dus in de bekkens "schoon" zout water. Als dat
water is verdampt blijft er "consumeerbaar" zout over.
Bij erg mooi weer is de productie zo'n 20 kilo per dag !!!
Daarnaast vist de man wat in zee, uitsluitend voor eigen consumptie.
5 kg zout gekocht. Prijs 5.000 Rp ( 0,50 Euro)
Deze zoutwinning wordt nog maar weinig gedaan, want ze loont niet. Deze mensen leven er van.
De mogelijkheid om in een vleermuisgrot te gaan heb ik overgeslagen.
Even naar de haven, vanwaar uit je o.m. naar Lombok kunt overvaren. Bij
goed weer 4 uur, bij slechter weer tot 8 uur of langer. Ik zag daar een
Ferry liggen, zo roestig dat ik geen vertrouwen had in een mogelijk
goede overtocht. Bleek een al uit de vaart genomen exemplaar te zijn.
Toen naar Canda Dasa.
Een plek, waar buitenlandse investeerders proberen een tegenhanger te maken van bv Kuta.
In een restaurant op een terras aan zee wat gebruikt.
In verband met "mijn zorg over mijn lijf" had ik wat fruit meegenomen
voor lunch. Dat mocht ik daar opeten. Warme gember met suiker gedronken
(best wel lekker) Made nam een rijstgerecht.
Heerlijk aan de baai gezeten. Wat afgekoeld door het zeewindje. Wat
foto's genomen, o.m van een boot die van Lombok naar Bali terugvoer.
De geur van de zee gaf mij - ondanks mijn lijfelijk ongemak - visioenen
van mosselen eten of gegrilde vis............ .Niet gedaan, verstandig
geweest.
De berg die het oosten van Bali "beheerst" is de Gunung Agung. Ruim
3100 meter hoog. En het is een vulkaan. In 1963 heeft een grote
uitbarsting vrijwel het gehele oostelijke deel van Bali verwoest.
Veel "rijstboeren" zijn toen met behulp van de Indonesische regering
naar Celebes(Sulawesi) verhuisd om daar een nieuw bestaan op te bouwen.
Inmiddels zie je nog altijd (aldus Made) overal hopen zwart zand (lava) dat "teveel" is, liggen langs de weg.
Dan naar (weer andere) rijstterrassen. En weer wonderbaarlijk mooie vieuws.
(Op mijn foto-toestel staan zoveel terassen, dat het lijkt of Bali een groot rijstveld is)
Weer wat foto's gemaakt.
Op weg naar huis nog een oude tempel bezocht.
Verweerde beelden en in een wat donkeren omgeving.
Wat foto's gemaakt en toen naar huis...................
Ik was blij met wat ik allemaal gezien had, maar ook blij dat ik thuis was.
Na 2 uurtjes op bed weer naar het internetcafe gegaan en wat correspondentie afgewerkt.
Zaterdag 29 april heb ik mijn verhaal van de
afgelopen dag uitgewerkt op mijn weblog, wat e-mailtjes beantwoord en
verder lekker geluierd.
Het is (en blijft) erg warm. Dat betekent voor mij, dat - als ik niet
in een aircoruimte zit, maar bv buiten - ik in de kortste keren
drijfnat ben van het zweten. En zeker als ik me beweeg. En als ik in de
omgeving ergens wil komen dan moet dat per "pedes apostulorum".
Als ik in het plaatsje ergens wil gaan eten, moet ik dus te voet erheen
en te voet weer terug. Goed voor mijn conditie weliswaar, maar was dat
wat er in de Bijbel bedoeld werd met " in het zweet uws aanschijns zult
ge uw brood verdienen" ??
Dat de ontvangst door de Nederlands consul niet doorging had ik al geschreven.
Zondag 30 april: al 14 dagen onderweg......... al veel gezien en nog 2 weken voor de boeg.
Ik heb wat uitgeslapen en na het ontbijt ben ik Ubud ingewandeld. Naar de Pasar (markt)
Veel bussen met toeristen. Alleen al het zien van het laveren van al
die bussen op en af de parkeerplaats is een belevenis!! Alles lukt
wonderwel net en gaat steeds net niet mis.
De wijze van rijden hier is verschrikkelijk. Alles krioelt door elkaar
en als door een wonder gebeurt er dan toch geen ongeluk. Maar zelf
rijden zou ik hier niet willen. Het zijn vooral die scooter-rijders,
die overal tussendoor kruipen en voor wie blijkbaar verkeersregels niet
bedoeld lijken.
Op de Pasar wordt je bij elke voetstap aangeklampt door mannen en vrouwen die je wat willen verkopen.
En steeds zeg ik dan maar: No, thank you. Maar dat werkt nauwelijks.........Zelfs doorlopen stopt hen niet meteen.
Nou wil ik zeker niet op de markt in een vakantieplaats als Ubud dingen
kopen !! De prijs is vele malen te hoog (rijke toeristen) en de
kwaliteit is ook "markt". Verder moet ik oppassen voor mijn
bagage-gewicht (was al hoog bij vertrek!!). En ten slotte wil ik alleen
maar iets dat ik werkelijk de moeite waard vind.
Dus: ik wilde "kijken en niet kopen".
Veel gezien, maar niets gevonden. Toch is het leuk om over zo'n markt te dwalen.
In tegenstelling tot andere markten op vakantie was het hier propje vol.
Ketut, die normaliter voor mij kookt, is naar haar ouders voor een dag,
dus ik moet zelf iets opdiepen in de stad. Keuze te over. Maar je weet
pas wat een goed restaurant is als je kan zien wat ze serveren.
Dus viel mijn keuze op de mogelijkheid van Prawns.
Het bleek een india's restaurant te zijn (achteraf) en bij het
bestellen van " a drink" vroeg ik (zoals steeds, op advies van
Jim) of het ijs was gemaakt van Aqua (merk water in flessen). Dat werd
me bevestigd. Ik dus een juice besteld. Lekker koel, vooral na mijn
lange wandeling.......
Nog maar eentje..........
De garnalen waren erg taai, het viel dus tegen, maar ja, pech. Hier niet meer naar toe, natuurlijk.
's Avonds voelde ik een raar gevoel en gerommel in mijn buik. En expert als ik ook daarin ben geworden
was ik alert op wat er ging gebeuren. En jawel, wat ik twee weken had weten te voorkomen gebeurde..............
Gewoon wat lange tijd op het toilet met een boek en alle gebeurtenissen rustig afwachten..........
Gelukkig geen krampen, wel noodzaak niet te vlug weg te gaan.
In de loop van de nacht voelde ik me ook misselijk en zwak.
Weinig geslapen vanwege mijn "doorloop", imodium ingenomen volgens
voorschrift.............en afwachten maar. De volgende morgen was ik
mijn "buikloop" kwijt (dank aan imodium ?) maar ik voelde me te slap om
op te staan.
Veel geslapen, tot ik - wakker - me ineens realiseerde, dat ik erg veel
zweet, cola drink of juice vermengd met water, maar geen extra zout tot
me had genomen. Ik had kippenbouillonzakjes bij me .Misschien zou dat
helpen ?
Ketut maakte een beker bouillon voor me en dat deed goed. Nog een en toen maar weer slapen.
Dinsdag ochtend voelde ik me weer veel beter. De afgelopen dagen bleef een beker kippenbouillon dus vast recept.
Dinsdag blij dat ik me weer wat beter voelde.
Op woensdag was hier het feest Galungang - op nieuwjaar na het belangrijkste feest voor Balinezen.
En ter versiering en offering wordt dan van te voren gewerkt aan
versiering van de straat. Dat gebeurt met Penjors, bamboestokken,
waarvan de top omlaag gebogen is en die dan - erg kunstig - is versierd.
Op Dinsdag heeft Dewa, de tuinboy, zo'n ding gemaakt om voor ons huis
te zetten. Want elk woonhuis heeft zo'n Penjor. Je kunt je voorstellen,
dat als in zo'n smal straatje als het onze aan weerszijden dergelijke
naar elkaar toegebogen Penjors staan het haast een erehaag lijkt.
Zo'n ding is gauw een meter of 6 hoog schat ik, dus toen het ding klaar
was en naar de straatzijde gebracht moest worden heb ik geholpen met
sjouwen. Het ding stond tenslotte ook voor "mijn huis".
Dinsdagavond alleen wat gekookte rijst gegeten, voor alle zekerheid.
Tegen 8 uur voelde ik me ineens rillerig en koud. En barstende hoofdpijn.
Ik heb drie T-shirts over elkaar aangedaan en toen mijn pyama, de airco
uitgezet, 4 paracetamol ingenomen en onder het laken. (onder de wol
gaat niet, geen deken bij deze temperatuur).
Meteen in slaap gevallen. Om twaalf uur werd ik drijfnat wakker.............goed getranspireerd dus......
Even gedouched, schone pyama en weer slapen.
En de volgende morgen weer lekker fit. En ik blij, want ik moet
er niet aan denken dagen daar in mijn uppie ziek te liggen. En gelukkig
is het bij deze 2 ervaringen gebleven, tot nog toe.
Woensdag: DE feestdag op Bali.
De straten zijn versierd met Penjors en overal worden "offers" gebracht.
Dit zijn - op normale dagen - een paar bloemen, wat vruchten, wat rijst
met een kunstig gevouwen blaadje of zo. dat overal voor huizen, tempels
(huistempels) maar ook in mijn kamer wordt neergelegd om de goden te
eren ("pleasen")
Nu zijn het prachtig versierde"manden" met 1 of 2 stuks fruit en bloemen en zo.
Mensen gaan eerst naar de tempels met deze "offergave" waar die worden
gezegend en later gaat men dan naar huis en familie met deze mooie
"offers" (vaak op het hoofd gedragen) om daar te plaatsen.
Mij is uitgelegd door Balinese mensen, dat deze offers er zijn om de
goeden gunstig te stemmen, maar dat het 1 richtingverkeer is, dwz de
Hindoe offert IN DE HOOP DAT............maar vraagt niet.
De foto - die ik inmiddels met hulp -heb kunnen plaatsen - geeft ons straatje weer op die woensdag.
Ik was door Jim en Paula uitgenodigd met hen mee te gaan de diverse
straten te bekijken en later een lunch te gebruiken (speenvarken).
Toen we tegen enen na zo'n 20 km in het plaatsje aankwamen, waar
volgens informatie deze lunch was, bleek alles gesloten "i
v m de feestdagen"
Lunch ging dus niet door, maar wel een "special Balinees Buffet" 's avonds in Ubud.
Heerlijk van allerlei lekkere gerechten genoten.....................................en nergens last van gehad later !!!!
Vandaag Donderdag:
schrijven van mijn weblog over bijna een hele week (hoe snel dat die voorbij gaat ook zonder tours......)
en later het voorbereiden van mijn tocht naar Oost-Bali morgen.
Verder staat er nog voor zaterdag een Balinees huwelijk op het program
en maandag met Jim mee naar Denpasar voor o.m. een "krisdans" en 's
avonds met Jim en Paula naar een speciaal visrestaurant.
Maar dat wordt dan tegelijkertijd de laatste week op Bali.
Zaterdag 29 april heb ik mijn verhaal van de
afgelopen dag uitgewerkt op mijn weblog, wat e-mailtjes beantwoord en
verder lekker geluierd.
