Archief per week
  • 18/08-24/08 2008
  • 28/07-03/08 2008
    Inhoud blog
  • Forest Enemies
  • Blueberry Fields
  • Emily
  • Changes & understanding ...
    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Guestbook
  • Hallo! :-)

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

    Laatste commentaren
    Laatste commentaren
    Aura's Story
    Over mijzelf
    Ik ben Aura Bright
    Ik ben een vrouw en woon in Genk (België) en mijn beroep is Student.
    Ik ben geboren op 27/04/1992 en ben nu dus 31 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: schrijven, muziek, dieren, sport, ....
    Hoi iedereen, ik weet, mijn verhaal is wat appart. En misschien wat ongelofelijk. Maar ik hoop dat jullie er toch i
    Blog als favoriet !
    Zoeken in blog

    At the Worlds Beginning ...
    i will be ...
    18-08-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Forest Enemies

    Sorry dat het even geduurd heeft voor ik een nieuw bericht kon posten. Ik heb het namelijk druk gehad met het inrichten van mijn nieuwe kamer. Hoe dan ook, hier volgt de volgende passage uit mijn dagboek. Ik heb het pas overgetypt en vertaald. Ik hoop dat ik het goed doe en dat jullie het dan ook leuk vinden mijn verhaal te volgen.
    Groetjes
    Aura! (Stay true to yourself, 'cause no one else will ... ;) )



    Ik duwde de taken opzij en probeerde langs het dichte bladerdek te kijken. Waar was ik?! En wat deed ik hier? Ik wandelde hier al uren aan een stuk. Zonder resultaat. Het enige wat vorderde waren het aantal krassen op mijn gezicht. Ik snapte er niets meer van. Een half uur geleden zat ik nog met Emily te praten over hoe we onze vriendschap in stand gingen houden met een zee tussen ons. En nu zat ik hier, “ in the middle of no where”!

    “Auraaa” In de verte weerklonk een onbekende stem. Ik stopte en luisterde stilletjes. “ooh Auraaaa!” Daar was die zingende stem weer! Er weerklonk een galmend gelach rond mij. Ik begon nu stilletjes te trillen. Wat was er toch aan de hand?! Er brak een tak achter mij en ik draaide me in een ruk om en zag net nog een schaduw tussen de bomen verdwijnen. Weer een tak! En weer die schaduw!

    Een tik op mijn schouder ik schrok en slaakte een stil kreetje uit. Stilletjes draaide ik me weer om. Voor me stond een man die zeker twee meter leek te zijn. Zijn haren waren vettig en besmeerd met vuil en kleefde tegen zijn gezicht aan. Hij glimlachte en toonde zijn tanden. Of toch de tanden die er nog over waren.

    “Kom Aura, je bent van mij nu” zei hij met een knipoog. Hij probeerde me te grijpen maar ik gooide me in een reflex op grond en schopte hem tegen zijn beide schenen. Hij viel neer van de pijn. Snel kroop ik recht en begon te lopen. Natte bladeren en takken sloegen tegen mijn gezicht. Ik hief mijn armen op als bescherming.

    Het leek alsof de takken me begonnen tegen te houden en terug te trekken. Ze grepen naar me en probeerde me vast te houden. Wortels leken uit de grond te springen terwijl ik al springend ze probeerde te ontwijken. Het duurde niet lang voor ik met mijn gezicht tegen de grond ging.

    De wortels begonnen zich rond me te draaien en hielden me stokstijf op de grond. Ik schreeuwde het uit van de schrik. Ik probeerde me uit de greep van de bomen te wriemelen zonder effect. Weer schreeuwde ik, maar het enige antwoord dat ik kreeg was van diezelfde zingende stem. “Ooh Auuraaa.” Ik kon mijn tranen niet meer bedwingen en liet mijn hoofd naar achter hangen.

    De man kwam dichter en dichter, tot hij voor me stond. Hij knielde langs mijn hoofd en boog zich voorover tot onze gezichten maar enkele centimeters van elkaar verwijderd waren. “Daar ben je liefje. Je hebt niets te vrezen hoor, ik doe je niets.” Had hij gezegd terwijl hij een groot slagersmes uit zijn achterzak haalde.

    Ik schreeuwde, zoals nooit te voren. Het voelde alsof mijn stembanden zouden springen. Ik schopte en schopte tot ik plots op de grond viel. Een zachte, droge grond… Verward keek ik om me heen. Mijn kamer! Nog nooit was ik zo blij geweest om mijn eigen kamer te zien. Ik sprong op en liep even door mijn kamer. Alsof ik wou controleren of het wel allemaal echt was. Ik deed even de deur open en keek door de gang. “Het was maar een droom.” Zei ik opgelucht.

    18-08-2008 om 12:54 geschreven door Aura  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    31-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Blueberry Fields

    “Je ziet eruit als een geest! Heb je Austen  Riley weer gezien?” Ik lachte eventjes. Austen Riley. De naam weerklonk even door mijn hoofd. De knapste jongen van Greenwich. In mijn ogen toch. Sinds mijn 14de begon ik wat kriebeltjes te krijgen voor hem. Wat nu uitgebroken was tot een echte liefde. Ik mocht van geluk spreken dat ik me rond hem nog menselijk kon gedragen. Niet zoals de meeste meisjes die bij alles wat hij zei belachelijk begonnen te giechelen. Emily wist natuurlijk dat Austen mijn enige echte ‘crush’ was, en maakte er graag grapjes over.

    Ik veegde de gedachte van Austen snel uit mijn hoofd. Austen en ik zouden nu nooit een koppeltje worden, zoals ik al altijd had gehoopt. Daar hadden mijn ouders nu voor gezorgd. Het zou de perfecte romance zijn geweest. Zoals in de oude films, een liefde zonder grenzen die eeuwig zou blijven bestaan.

    Ik stapte verder de keuken in tot ik achter Emily stond en haar nieuw schilderij. Het leek op een gang tussen grote en enge bomen. In de verte zag ik twee kleine mensen staan die leken verder te wandelen. Emily was een kunstenaar. Van de dag dat ze oud genoeg was een penseel vast te houden, was ze begonnen met schilderen. Soms schilderde ze zelfs taferelen uit mijn velen verhalen die ik uit mijn fantasie plukte en dan omtoverde tot een indrukwekkend avonturen verhaal.

    “Blueberry Fields Passage, niet?” vroeg ik. “Ja! Weet je nog, toen we negen waren? En we verloren waren gelopen achter in het bos tijdens de natuurwandeling met de klas?” “Heb je dat nageschilderd? Ik kan zelfs niet geloven dat je dat nog weet! Het lijkt allemaal zo lang geleden.” Zei ik verbaasd.

    Tijdens de natuurwandeling hadden we het zo druk gehad met lachen, spelen en elkaar pesten dat we uiteindelijk de groep waren kwijtgeraakt. En terwijl we deze dan ook hopeloos waren begonnen te zoeken kwamen we bij de ‘gang’ terecht. Emily, die altijd dapperder dan mij was geweest wandelde vastbesloten de gang in. En ik? Ik was haar radeloos gevolgd. Aan het eind van der gang stond er geen tien m verder een kleine heuvel. Hij was niet hoog, maar het belemmerde wel het zicht van alles wat er achter stond. We klommen erop. Eenmaal boven bleven we verbijsterd staan. Overal, zo ver onze ogen konden rijken, zagen we een groot heuvelachtig veld gevuld met blauwe bessen. En zo waren we ook op de naam gekomen ‘Blueberry Fields’ en ‘Blueberry Fields Passage’.

    “Wil je ‘em?” vroeg Emily. “Ja natuurlijk! Het is prachtig.” Antwoordde ik spontaan. “Ok, als het droog is pakken we het in.” Emily begon de opgedroogde stukjes verf uit haar haren te kammen, zoals ze altijd deed na dat ze geschilderd had. Meestal waren dit kleuren die ze niet eens in het schilderij gebruikt had. Wat me toch wel vaak liet afvragen wat ze toch niet allemaal moest doen om zo’n schilderij af te krijgen.

    Ik werd stil. Het werd tijd… tijd om Emily te vertellen over de verhuis. Maar vreemd genoeg, vond ik de woorden niet. Ik wist niet hoe ik mijn beste vriendin, nee, mijn zus het nieuws moest brengen. Ik wist niet hoe ik haar zeggen kon dat het niet lang meer was, voor we elkaar niet meer zouden zien.

    Heel eerlijk, ik weet nu zelfs nog niet meer hoe ik het haar gezegd heb. Ik herinner me nog dat Emily stil werd. Met tranen in haar ogen die ze duidelijk probeerde te bedwingen. Ik weet nog dat ze naar me toe kwam en me een lange tijd geluidloos had geknuffeld. En ik weet nog hoe ze zich terug trok en naar me glimlachte met een betraand gezicht en rode ogen.

     

    31-07-2008 om 10:53 geschreven door Aura  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    29-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Emily

    Na wat voor mij uren leken kroop ik uit de kast. Mijn knieën voelde zwak aan en het leek alsof ik elk moment terug tegen de grond kon gaan. Ik schrok van mijn spiegelbeeld. Opgezwollen blauwe ogen, een rode neus en rode wangentjes die nog nat waren van de tranen. Mijn chocolade krullen zagen er zo verward uit dat ze niet ver waren van een vogelnestje.

    Ik slaakte een diepe zucht. Even moest ik glimlachen. Maar mijn gezicht voelde pijnlijk strak aan van de zoute tranen. Ik ging mijn kamer uit en de badkamer in, draaide de kraan volledig open en het koude water begon te stromen als een waterval. Ik voelde even met mijn vinger en stak toen mijn beide handen onder de kraan. Al snel begon ik mijn gezicht overvloedig te spoelen. Na het afdrogen van mijn gezicht begonnen mijn ogen al te ontzwellen maar nog steeds met een tranige glans. Zou die droevige blik ooit weggaan?

    Hoe dan ook toverde ik alvast mijn beste glimlach, een overduidelijk gemaakte, op mijn gezicht en ging naar beneden. Ik schudde nog eens goed met mijn hoofd en voelde mijn krullen zich terug goed op mijn hoofd plaatsen. “Mams, ik ga eventjes naar Emily!” Riep ik nog snel voor ik de deur uit was. “Niet te …” hoorde ik nog net voor ik de deur toe sloeg. Ik stapte op mijn fiets en begon te trappen.

    Na een hevige regenval rook het landschap van Greenwich altijd fantastisch. Een mengeling van pas gemaaid gras, een sterke bloemengeur en een vochtige warmte zoals het elke zomer was geweest. Ik keek voor me uit en op de rechte weg en zag de bloemgevulde heuvels in de verte korter en korter komen. Achter me was het al wat donkerder. De hemel had een grijsblauwe kleur. Maar de heuvels kregen net nog die weinige zonnestralen die ervoor zorgde dat de kleurige bloemen op het punt stonden te sluiten.

    Ik sloot mijn ogen een fietste voorruit. Ik speelde het tafereel af in mijn gedachte. Bloemetjes die een voor een sloten en sliepen. Met hun kopjes naar de zon gedraaid en druppels op de blaadjes die in die weinige zonnestralen net nog genoeg blonken als diamant. Alles zag er zo prachtig uit.

    Toen ik mijn ogen terug opendeed zag ik dat ik was aangekomen bij het huis van Emily, Mijn beste vriendin. Emily en ik hadden een hele geschiedenis achter de rug. Onze ouders hadden elkaar ontmoet in het ziekenhuis. Emily was één dag ouder dan mij en onze moeders hadden een kamer gedeeld. Ze hadden elkaar geholpen met hun eerstgeboren kind en ook tussen hen ontstond er een vriendschap. Als het niet voor onze moeders geweest was, hadden we elkaar waarschijnlijk nooit leren kennen.

    Emily en ik kregen samen onze eerste tandjes, zette samen onze eerste stapjes, zeiden samen ons eerste woordje, gingen samen voor het eerst naar school, kwamen op voor elkaar, steunde elkaar, … Wij waren twee handen op één buik. Samen stonden we sterk, en nu we uit elkaar werden gehaald wist ik niet hoe het verder moest.

    Ik stalde mijn fiets voor de poort, deed deze open en wandelde het kiezelpadje op tot de voordeur. Even bleef ik staan en keek nog naar de deur. Ik hief mijn hand op om aan te bellen wanneer ... “ Ik dacht wel dat ik je fiets hoorde! Je zou echt iets aan je remmen moeten doen want met dat gepiep breek je bijna glas! Kom binnen!” Ze had zich al omgedraaid en was al vertrokken naar de woonkamer. Ik stapte het huis in, keek nog even naar de laatste zonnestralen in de heuvels en sloot de deur.

    29-07-2008 om 00:00 geschreven door Aura  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    28-07-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Changes & understanding ...

    De reis van Groot-Brittanië naar België duurde niet lang. Ongeveer een uur van Waterloo naar Brussel. Een uur om mijn leven deze drastische wending te geven. Een uur, om alles wat mij bekend en vertrouwd was achter te laten. Ik zou opnieuw beginnen ...

    Mijn naam is Aura Bright. Een zestien jarig meisje dat al haar dromen en verleden heeft achtergelaten in Greenwich, een dorpje net buiten Londen. Hier wonen betekende alles voor mij. Het afgelegen, gezellig huisje in het heuvelachtig gebied van Greenwich. De open ruimte waar ik mee omringd werd had me altijd al een gevoel van vrijheid gegeven. Mijn vrienden... Mijn vrienden en ik hadden een hechte band. Als enigst kind beschouwde ik hen als mijn broers en zussen ... en ik? Ik was als een zus voor hen. Kortom ... Greenwich was mijn hemel op aarde.

    Ongeveer een maand voor ons vertrek kreeg ik het van mijn ouders te horen. We zouden verhuizen. Alleen dit al werd me te veel. Ik overrompelde hen met vragen. Ik kon het niet geloven! Hoe kon ik mijn hemel achter laten? Hoe kon ik me ooit nog ergens anders aanpassen?

    "Ik heb een aanbod gekregen wat ik gewoon niet kan afslaan," had mijn vader gezegd.  "Werken als manager van een bedrijf. Mijn loon wordt hiervoor bijna verdriedubbeld! We zullen het eindelijk goed hebben! We zullen eindelijk op ons gemak en zorgenloos kunnen leven!" Mijn ouders hadden me vroeger zo lang mogelijk weggehouden van hun problemen. Maar geld was altijd hun grootste zorg geweest. Ruzies in de holst van de nacht maakte me wakker. Soms over een stomme pond die voor hun blijkbaar hét verschil hadden kunnen maken. Als klein meisje luisterde ik altijd stilletjes mee boven aan de trap. En in het donker, met het gegalm van hun stem door de gangen en tegen de muren, klonk alles zo eng.
     
    Ik antwoordde niet in het begin. Luisterde alleen maar naar de verre stem van mijn vader die nog altijd bleek te spreken tegen mij.
    Plots vroeg ik simpelweg "Naar waar?" Hij keek me eerst even aan, sloeg zijn ogen neer en antwoorde toen stilletjes. "België". Dat was de druppel. Ik draaide me zonder woord om en ging mijn kamer in. Die avond heb ik gehuild. Samen met de regen en het onweer. En verborgen in mijn kleerkast, onder de hangende kleren, stroomde mijn tranen.

    Wat kon ik doen? Wat kon ik zeggen? ... Niets. Mijn vader had gelijk, dit was een aanbod wat hij niet kon afslaan. Dit zou ons leven veranderen voor het goede. Maar voor mij? Als tiener in een alsmaar moeilijkere wereld? Wat betekende dit voor mij? Alles zou veranderen ... Alles.

    Uren aan een stuk bleef ik nog stil zitten in mijn kleerkast en snikte hier stilletjes mijn verdriet weg.


     

    28-07-2008 om 13:17 geschreven door Aura  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)





    Aura Contacteren

    Klaar met je berichtje? Verzenden maar!





    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs