|
WANDELSPORT : DEEL 1 :
Leven in de brouwerij in de Wandelsport !?
Zeker weten !
Nostalgie drijft mij terug naar de eerste helft van de jaren '70.
Toen raakte ik verslaafd aan de
Wandelsport en na een eerste marathonafstand met schoonbroer Marc (later 18 jaar
lang burgemeester te Wetteren) wist ik, ondanks het 'afzien', dat ik meer van dat wou.
Samen met Alfons De Maesschalck en Alfred François richtten we toen ook de
Wetterse Wandelsportclub op.
Alfons werd voorzitter (hij verongelukte in jammerlijke
omstandigheden met zijn fiets in 1994), Alfred François werd penningmeester (Alfred heeft
momenteel 42 Dodentochten beëindigd en is daarmee mederecordhouder).
Ikzelf nam het secretariaat voor
mijn rekening (tot 1976).
Toen namen we ook voor het eerst deel aan de Vierdaagse van Nijmegen, het jaar dat ook de leden van
Kadee Bornem beslisten een 'zotte toer' uit te halen en tweemaal 50km (de dagelijkse
afstand in Nijmegen is 50 ... tot aan je 49'ste) na elkaar te plannen ... 100km dus ... dodelijk ... en zo werd
de Dodentocht 'geboren' !
Viermaal heb ik toen deelgenomen in mijn 'zotte jaren' ;-) ! Ja, de leden van de Wetterse wandelclub en andere stappers
waren dikke vrienden, maar bij elke mars legden ze elkaar het vuur aan de schenen.
Ik durf er niet aan te denken nu aan het tempo te beginnen waarmee we vroeger van start gingen.
Braafjes knoppeke omgedraaid nu,
rekening houdend met de leeftijd ;-) ... en het doel voor ogen houden : De Dodentocht uitdoen.
Vorig jaar liep het mis. Bij ideaal weer domweg (slecht) ten val gekomen en nog tot km 50 volgehouden met gekneusde
rib.
Ook gek, maar in de Palm hield ik het wel voor bekeken.
Doet pijn natuurlijk als je moet stoppen ! Loop je dagen, weken zelfs te mokken ...
maar je kan nu eenmaal geen ijzer met handen breken.
De huisarts (ook sportarts) zei me nadien nadrukkelijk dat ik de juiste beslissing had genomen.
Uit 'wraak' heb ik mij zo snel mogelijk opnieuw ingeschreven voor de editie 2014 ... met het nummer 10 !
Er de brui aan geven nu ... ik kan het niet !
Terug naar de eerste helft van de jaren '70.
De titel heb ik gekozen omdat mensen soms denken dat de wandelsport een 'saaie bedoening' is. Niets is minder waar.
Tijdens de Dodentocht is er sowieso al 'leven in de brouwerij' ... letterlijk en figuurlijk.
Letterlijk gezien de doortocht in brouwerij Duvel na ongeveer 40km ... en de tien kilometer lange
'overbrugging' naar brouwerij Palm in Steenhuffel (km 50).
*
Heb enkele 'gebeurtenissen' meegemaakt die mij tot op vandaag bijgebleven zijn ...
een glimlach op mijn gezicht blijven toveren ...
Ik wil ze nu toch ook eens aan mijn blog
toevoegen.
De chronologie van de anekdotes ... ik ga er niet bij stilstaan.
Ik begin in 1974 en ga daarna even terug naar 1971.
****
Terug naar 1974.
Na de "winteroefentochten" van WSV Wetteren (Brussel-Wetteren en Wetteren-Zelzate en terug ...
om er twee te noemen)
was het zoeken naar enkele marsen als voorbereiding op de Dodentocht.
Mei was daarvoor de uitgelezen maand :
Eerst de Tweedaagse van Blankenberge begin mei en later in de maand de "Drei Länder Marsch"
(Luik -Maastricht - Aken).
In Blankenberge liep het even mis dat jaar.
Alhoewel ik het hinterland vrij goed ken liep ik domweg verloren en kwam meer dan een uur later dan voorzien
de dijk van
Blankenberge opgestapt (daar kwamen we destijds aan).
Vrouw Vera met Sofie in de buggy had al vele malen de dijk afgewandeld ...
ongerust natuurlijk en
zenuwachtig, want zij wist wel ongeveer wanneer ik normaal zou moeten aankomen.
Een GSM bestond toen nog niet, hé.
'k Heb het in elk geval lang mogen horen ;-) !
Maar dat was maar niks in vergelijking met wat ons in de Drielandenmars te beurt viel!
Wat organisatie betreft was die tocht een ramp eigenlijk
en bovendien werd langs heel wat vrij gevaarlijke wegen gestapt.
Toch bleek die mars een ongelooflijke belevenis te worden.
Samen met Alfred François begonnen we dus maar aan de treinreis naar Luik.
Wat zou ons in de vurige stede te wachten staan ?
Hoe zou die mars van België over Nederland naar Duitsland verlopen ?
Om 21 uur zou de start gegeven worden aan "Liège Coronmeuse".
Die avond , die uren voor de start, ik herinner ze mij alsof het gisteren was.
We waren daar vrij vroeg ... geen infrastructuur ter beschikking ... bagage afgegeven
(die zou naar Aken vervoerd worden !)
en gewoon buiten wachten tot het startsein.
Alfred, fanatiek stapper als hij toen al was (niet voor niets een mederecordhouder van het aantal Dodentochten ... kijk ik
absoluut niet van op) vroeg mij om een cafeetje op te zoeken in de buurt ...
hij wou nog een glas melk drinken !
Ik nam dan maar het voornemen dat ook te doen, alhoewel ik mij op dat moment al begon af te vragen of we daar in
Liège Coronmeuse in zouden slagen ergens in een café aan een glas melk te geraken.
Zoeken maar ... geen cafeetje te vinden aanvankelijk ... tot ons oog op een vrij klein etablissement viel.
Het leek in elk geval op een café.
Eind mei, het was nog licht buiten, dus geen lichtjes aan of in het café.
Maar ja, we waren jong en 'gek' en besloten het er toch maar
op te wagen naar binnen te gaan.
Het was even wachten geblazen in de vrij kleine ruimte ... en ik had mijn zinnetje in het Frans al voorbereid.
Niet evident om in een wildvreemd 'cafeetje' een glas melk te vragen. Ik had trouwens vrij rap al een 'raar voorgevoel'.
Luttele seconden na onze 'inval' verscheen de cafébazin in vol ornaat.
Ik was al aan mijn zinnetje begonnen : "Madame, est-ce que vous avez
un peu de l... ?" Verder ben ik niet geraakt ...
de woorden stokten in mijn keel ... want daar stonden we dan, twee slungels van in de 20, met korte broek, ...
oog in oog met de madam ... schaars gekleed, met een balkon (sorry als ik oneerbiedig overkom)
om u tegen te zeggen. Had je toen onze gelaatsuitdrukking moeten
zien, ik denk dat je plat ging van het lachen ... alleen wij moesten wel doodernstig blijven in deze situatie.
Eens bekomen van het tafereel voor mij prevelde ik : "Excusez-nous, madame, je pense que nous avons fait
une erreur" ... iets in die zin ... dat weet ik echt zo goed niet meer.
Was ook wel even mijn kluts kwijt, hé ;-) ! Je zou voor minder van je stuk zijn.
Het mens bekeek ons argwanend van kop tot teen en vroeg zich allicht af wat die twee gasten
in haar etablissement kwamen doen.
Had ze ons kunnen buitenkijken, ze had het gedaan, want dat wij geen geld in het laatje
zouden brengen had ze alvast snel door.
Haar ogen schoten vuur ...
en wij zijn dan maar wijselijk direct naar buiten gegaan.
Toen we even verderop achterom keken zagen we dat plots een paarse neonlamp werd aangestoken ... !
Man, man, en daar, in een bordeel, waren wij binnengestapt om een glas melk te bestellen
om de nodige energie op te doen voor de start van de75 km ;-).
Geen melk dus, maar aan energie ontbrak het ons geenszins tijdens de mars.
Het gebeuren had ons dermate 'opgefokt' dat we de eerste kilometers
elkaar niet konden aankijken zonder in een onbedaarlijke lach te schieten ... tot ergernis van enkele stappers,
want er werd daar een 'serieus' tempo op nagehouden
Het voorval had ons op een of andere manier vleugels gegeven en we legden de afstand
van Luik naar Aken af in 10u25 !
Jong en zot, hé !
Maar het einde van onze belevenissen was dat zeker niet.
In Aken kwamen we toe op een weide ergens buiten de stad. Alweer geen infrastructuur ... en ook geen bagage !!!
Die bleek nog onderweg ter zijn ! We konden onze ogen niet geloven !
Rondhuppelen maar in die weide, als een stel koeien, om een beetje warm te krijgen in de vroege uurtjes.
Gelukkig maar stonden er naast de tafel, waar we ons brevet konden ophalen, ook enkele kisten met sinaasappels ...
fruit eten dan maar en in beweging blijven !
Een tijdje later arriveerde onze bagage. Wat andere kledij aangetrokken ...
en op weg naar Aachen Bahnhof ... een heel eindje van de weide verwijderd.
Hoe wij, Fred en ik, naar dat station gesukkeld zijn ... het zal in elk geval geen mooi zicht geweest zijn ...
stijf als een bout als we waren.
Gelukkig maar was er nog niet veel volk op de been, en wat waren we blij ons eindelijk op de trein
Keulen-Brussel te kunnen hijsen.
Op dat moment voelden we ons de koning te rijk. Mars afgewerkt in een behoorlijke tijd ...
en een anekdote om nooit te vergeten.
De slechte organisatie aan start en aankomst, het kon ons worst wezen.
De anekdote die onze mars meer dan gekruid had,
een voorvalletje dat je geen twee keer in je leven meemaakt, het maakte,
achteraf dan, alles goed.
Toen we in Brussel aankwamen deden onze lachspieren al veel meer pijn dat al onze andere ledematen.
Het brevet en de reusachtige medaille van de Drei Länder Marsch, die koester ik tot op vandaag.
Milk or no milk ... that was the question !
************
SCANS : * Brevet van de Drei Länder Marsch 1974.
* Brevetten waar ik toch trots op ben :
- 100 km van Pepinster (25 mei 1975).
- Brevet 1 uur snelwandelen in Namen (3 april 1976).
- Enkele brevetten behaald in Gentbrugge.
****
VOLGENDE ANEKDOTE :
juli 1971.
"Mars van de Herinnering en de Vriendschap" of de Vierdaagse van de Ardennen
(125 km van Aarlen naar Vielsalm).
|
