Verhalen (15) : Hoe een beroepsdief uiteindelijk in de cel belandde
 (opgetekend door Gaston Bontinck).

Na de verhalen over onderzoeken naar seksueel misbruik van kinderen door pedofielen
(al dan niet-geestelijken),
incest en kinderverwaarlozing, een verhaal van een heel andere orde.
Heb het onlangs teruggevonden in de 
notities van mijn vader en besloten het toch maar op mijn blog te plaatsen.
Een anekdote mag ook wel eens !
En wie weet volgen er nog !

***

Al enkele dagen was ik als rijkswachter gekazerneerd in de landelijke brigade N.
De streek was voor mij
volkomen onbekend. De oude gesnorde brigadecommandant was de enige die op de hoogte 
was van mijn
capaciteiten als loper.
Op een of andere manier was hij te weten gekomen dat ik al meer dan tien jaar de loopsport beoefende en 
aangesloten was bij La Gantoise. 
Ik liep zowel de 1500 meter als langere afstanden, en deed ook geregeld mee aan cross-country.
Het toeval wilde nu dat een doortrapte dief de streek al maanden aan een stuk onveilig maakte.
 Hij stal
meestal kippen, konijnen en schapen.
Ondanks alle aangewende middelen slaagde de sluwe kerel er steeds in uit de handen
van de rijkswachters
te blijven. Enkele keren werd hij bijna opgepakt, maar kon hij dankzij zijn behendigheid
in het lopen en 
springen over allerlei hindernissen (afsluitingen, grachten, ...) telkens ontsnappen
 aan de arm van de wet.
Het was zeker geen toeval dat de man in de streek de bijnaam had gekregen van "den hoaze".
Het toppunt was, dat hij elke keer dat hij kon ontsnappen aan een arrestatie,
 triomfantelijk zijn avontuur
tussen pot en pint aan de grote klok hing.
Zijn verhaal eindigde hij meestal met dezelfde woorden : "Die gendarmen van N. zijn niet rap
 genoeg om 
mij te pakken te krijgen. Ik kan veel sneller lopen dan zij !"
De commandant kreeg dat te horen en die woorden lagen hem natuurlijk heel zwaar op de maag.
Net die loslippigheid zou de dief uiteindelijk duur te staan komen.
De oude commandant lag er op gebrand om de kerel binnen de kortste keren eens lik op stuk
 te kunnen 
geven. Alleen al om tegenover de plaatselijke bevolking te bewijzen dat er ook
rijkswachters waren
die sneller konden lopen dan onze dief wel dacht.
Op zekere dag diende de kerel aangehouden te worden omdat hij een gevangenisstraf
diende uit te zitten
van verschillende maanden voor eerder gepleegde misdrijven.
Een plan werd uitgedokterd en de commandant stuurde mij met een collega de baan op.
 De opdracht was 
duidelijk : De rappe dief moest bij de lurven gevat worden.
Ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat ik er naar verlangde om eindelijk mijn kwaliteiten
als loper eens 
ten dienste te stellen van mijn beroep.
Ondanks alle voorzorgen die genomen werden had de sluwe kerel terug lont geroken.
 Toen wij op ongeveer
50 meter van zijn woning genaderd waren, sprong hij ineens naar buiten, wipte als een haas
 over een vrij hoge
haag ... en zette het op een lopen ... dwars door de velden.
Als cross-countryloper was dat voor mij natuurlijk een geliefkoosd terrein.
Ik aarzelde geen moment en begon 
kalm aan de achtervolging. Ik diende op mijn hoede te blijven, want een kerel die dreigt
 opgepakt te worden
is dubbel gevaarlijk. 
Na enkele honderden meter gelopen en gesprongen te hebben dacht de dief de rijkswachters
definitief van 
zich afgeschud te hebben. Zo was het toch al altijd geweest, moet hij gedacht hebben.
 Wie zou hem nu wel 
kunnen grijpen, hij "den hoaze" ?
Zijn verbazing moet groot geweest zijn vast te stellen dat hij nog steeds achtervolgd werd
 door een gendarm.
Na ongeveer twee kilometer gelopen te hebben was ik tot op ongeveer een dertigtal meter genaderd.
Ik had 
toen al zijn aarzelende bewegingen in de gaten toen hij over grachten moest springen.
Ik liet hem toch maar verder "draven" en volgde aandachtig zoals op training.
Begeven wou de man niet, en na meer dan drie kilometer bevonden wij ons al op het grondgebied
van een 
aangrenzend dorp. Maar goed, bevoegd of niet, de dief hoorde nu eenmaal opgepakt te worden.
Mijn plan bestond er in dat hoe meer ik hem moe kreeg door het lopen ... hoe minder gevaarlijk
hij zou zijn 
als ik hem bij de kraag zou kunnen vatten. Je weet immers nooit vooraf of zo iemand
al dan niet gewapend
is. 
De "loper-dief" liep nu zwaar te zuchten, spuwde, kreunde, struikelde af en toe, maar ik liet
mijn "slachtoffer" 
steeds een dertigtal meter voor mij uit lopen. 
Na meer dan vier kilometer lopen en achtervolgen zag ik dat hij in een gracht gesukkeld was.
 Ik gaf hem even 
de tijd om terug recht te staan ... maar plots ... weg was hij weer !
Op een weide een eindje verderop viel hij tot driemaal toe neer van uitputting.
 Zijn bobijntje was af, zoveel 
was wel duidelijk ! Veel weerstand zou hij nu niet meer kunnen bieden.
Ik vreesde zelfs een ogenblik dat hij zou doodvallen van moeite en van de schrik.
 Hij wist maar al te goed dat 
eens gesnapt hij voor vele maanden naar de 'kostschool' kon ... als intern ;-) !
Ongeveer na 5000 meter op het grondgebied van E., tussen de dennen, stuikte hij plotseling neer.
Hij was er blijkbaar heel erg 
aan toe, doch ik moest kalm en op mijn hoede blijven. 
Maar de man kon geen woord meer uitbrengen en gaf alleen maar teken om te mogen blijven liggen
 waar hij lag.
Zo bekaf was mijn toevallige 'trainingspartner' dat hij meer dan tien minuten nodig had
om op zijn positieven
te komen.
Van opstaan was nog geen sprake ... krampen in de benen
Het moet een potsierlijk tafereel geweest zijn die daaropvolgende minuten :
Temidden van een sparrenbos ...
een gendarm die vlijtig de benen van een dief aan het masseren was ... om het heerschap
daarna in de boeien te
slaan, terug op de been te krijgen en naar de kazerne over te brengen.
Dat was absoluut geen probleem meer. De kerel was zo tam als een lammetje geworden
en liet zich gewillig opleiden.

Hij begreep er helemaal niets van. Hij was altijd al die rijkswachters van N. zonder meer te vlug
 af geweest ... en nu
ineens had hij een rijkswachter achter zich aan gekregen die sneller en langer kon lopen
 dan hijzelf.
Hij zal er dikwijls over nagedacht hebben tijdens zijn vele maanden "celleven".

De gesnorde brigadecommandant was in zijn nopjes. De oversten waren tevreden en iedereen
 in de gemeente en
omliggende wist dat er een gendarm was bijgekomen die rap uit de voeten kon.
Dat zal de 'onfortuinlijke' dief maanden later ook wel te te weten gekomen zijn en hij zal zich
allicht  aan de toog
wel gehoed hebben
om nog zo hoog van de toren te blazen over zijn loperskwaliteiten.

PS. : Het verhaal heeft zich afgespeeld in de vooroorlogse periode. Rijkswachters gingen
op dienst
 met de fiets of te voet,
zoals in dit geval.
 Vader was trouwens in de jaren voor WOII op zijn best als loper.
 De oorlog heeft een vroegtijdig
einde gemaakt aan zijn loperscarrière.

***
 SCANS (3) :

Na een zoektocht in kasten en schuiven bij moeder  in Zelzate (91)
kwamen deze 'collages' te voorschijn met foto's en resultaten van vader
als loper voor Destelbergen en Gantoise .
Hopelijk vind ik nog meer krantenknipsels of foto's ...
een zoektocht van 'lange adem'.
Vandaar dat ik deze foto's en krantenknipsels hier in dit blog
wil verzamelen onder het verhaal dat vader ooit geschreven heeft :
"Hoe een beroepsdief uiteindelijk in de cel belandde".
Mogelijks nogal onduidelijk soms, maar voor de familie blijven
ze een kleinood.
I.B.

COMMENTAAR BIJ SCAN 1 :

Een verloren gewaande foto !

Les Challenges de cross du Racing de Bruxelles.

Foto die dateert van 5 februari 1933 (80 jaar geleden) :
Wegwedstrijd  Brussel (Quatre Bras) - Brussel (Ganzenvijver).

Bijtend koud, 10 cm sneeuw, dwars door Terkamerenbos.
Afstand : 9 km
83 deelnemers.

Vader (nummer 766 met witte muts) eindigde 15'de
 en Gantoise won het ploegenklassement.

*****





*******