Ben even weg geweest. De zin om te schrijven was weg. En meteen ook de goesting om te trainen. Het heeft de laatste weken stevig gewinterd. Was het geen vriesweer, dan was het koude regen met telkens die zure noorderwind. En voor de eerste keer sinds jaren speelt de winter me echt parten. Mijn energie is weg. Mijn goede voornemens om me serieus voor te bereiden op een nieuwe fietsseizoen vallen in het water. Ik realiseer me dat ik me serieus moet herpakken. En net nu ik komend weekend vrij ben (zou ideaal zijn om wat te trainen) zit ik met een serieuze verkoudheid. Kwa gewicht zit ik min of meer op schema. De kilootjes vliegen er niet af, maar het gaat gestaag zonder dat ik me slecht of slap begin te voelen. Ik vraag me alleen af, of mijn gewichtsverlies niet de oorzaak is dat ik misschien wat minder weerstand heb. En minder weerstand betekent waarschijnlijk ook meer vatbaar voor ziektes... Enfin, ik hoop op wat betere weersomstandigheden. En ik ga ook wat minder werken de volgende weken: vandaag 22 januari, dus 22 dagen en ik heb er daarvan 19 gewerkt. Misschien is dat wat van het goede teveel. Wordt vervolgd.
Vrijdag 2 januari 2009 De feestdagen zijn achter de rug. Eindelijk zou ik zeggen, want het was moeilijk om mij op trainingen en op gezonde eetgewoonten te concentreren de laatste week. Toch is er een duidelijke evolutie. Even een paar cijfers: eind november woog ik 88,7kg. Nu geeft de weegschaal 84,2. Ik ben zeer tevreden. Ongeveer 1kg per week. Dat is goed en ik krijg er geen slap gevoel bij. Integendeel. Door de trainingen voel ik me precies sterker worden. Maar het vraagt toch serieuze opofferingen. Ik moet me constant verzetten tegen al dat lekkers. Eigenlijk altijd 'nee' zeggen. Ook tegen wijn en bier. Niet dat ik een drinker ben, maar een wijntje sloeg ik vroeger toch nooit af. De trainingen bestaan nog altijd uit het trainen op de rollen. Beetje ééntonig natuurlijk, maar ik neem altijd de radio én een boek mee. Dan gaat de tijd wat sneller vooruit. Ik las vorige week 'Alleen winnen telt' van Johan Bruyneel. Heel interessant. Nu ben ik bezig in Armstrongs' 'Elke seconde telt'. Het boeit me om te lezen hoe een sporter van zijn caliber over het leven denkt. Ik denk dat hij naast een geweldig renner ook een intelligent persoon is. Moet wel, als je 7 keer de tour kan winnen. 'Rollen' dus, zoals mijn partner het altijd zo leuk verwoordt. Ik lach altijd als ze me vraagt: 'ga je rollen vandaag'? Maar ik kan voorlopig niet anders. Het is constant berekoud buiten, de temperatuur stijgt amper boven het vriespunt (ook tijdens de dag) en dat is heel slecht voor de longen. Bovendien is er 'smog', de kleine stofdeeltjes die in de onderste luchtlaag blijven hangen. Ook niet bepaald bevorderlijk voor de luchtwegen. Ik rijd zelfs met een sjaal voor mijn neus en mond als ik naar het werk fiets. Ik hoop dus op beter weer. De Isaac staat klaar: nieuwe bandjes erop, nieuwe ketting en kroontjes. Ik sta te popelen om ermee langs het water te scheuren...
Donderdag 18 december 2008. Een tijdje geleden dat ik hier nog iets neerpende.... Komt door het ploegenwerk. En door de huishoudelijke taken. En door de trainingen natuurlijk. Het scenario voor een doordeweekse werkdag: vroeg opstaan, rond 4h30 (tenminste als ik de ochtendshift doe), werken tot 13h30, dan vlug naar huis, wat eten, en dan een uur of twee sporten. Hoofdzakelijk op de rollen, want met het slechte weer van tegenwoordig neem ik het risico niet om ziek te worden. Dat zou mijn voorbereiding hypothekeren. Dan douchen en aan het avondeten beginnen. 's Avonds nog wat TV kijken en dan slapen. Dus niet echt veel tijd om voor het scherm te zitten. Komt daar ook nog het weekendwerk bij. 3 weken ben ik nu bezig met de trainingen. Slechts 2 kilo afgevallen. Het gaat heel traag, maar ik voel me wel sterker worden. De benen voelen goed aan, en ik kan nu gemakkelijk een uur of twee ronddraaien op de rollen, met een pols van 125 en toch een aanzienlijk tempo. Mijn nieuwe schema, dat ik eergisteren kreeg, ziet er al wat zwaarder uit, met nog meer lange-duur trainingen en interval. Maar het moet. De weken schuiven voorbij en D-Day is de eerste zaterdag van april. De Ronde van Vlaanderen, daar is het mij in eerste instantie om te doen. 265km, 16 hellingen, van Brugge naar Meerbeke. Dus geen tijd te verliezen. In tweede instantie? De Marmotte, in juli. 175 km, met 3 cols in de Alpen. Mijn ultieme uitdaging. Lichamelijk denk ik dat ik het zal aankunnen, mits een doorgedreven voorbereiding natuurlijk. Geestelijk ben ik zo ver nog niet. Ik weet er ook nog niet genoeg van. Ik moet meer details kennen, praten met mensen die het al gedaan hebben, wat opzoekwerk verrichten ivm stijgingspercentages, lastige stukken, hoeveel eten en drinken, welke kledij etc... Maar nu eerst trainen, trainen, en nog eens trainen. En op de voeding letten. Niet gemakkelijk, met de feestdagen in het vooruitzicht.
Maandag vandaag. Nieuwe werkweek, en het is pas van gisteren geleden dat ik nog gewerkt heb. Ik haat het, op zondag werken. Maar het is niet anders, ik zit in een 7-dagen systeem. Ik wist het op voorhand. Gisteren dus niks gepresteerd op sportief gebied. Rustdag. Zaterdag was ok: 's ochtends een looptraining, af en toe de pols wat de hoogte in gejaagd, en in de namiddag een tochtje met de fiets. Beetje rond de kerk gereden, af en toe een baantje ingeslagen waar ik nog niet geweest was. Samen met mijn partner, Greta. Ze begint er ook plezier aan te beleven, heb ik de indruk. Het zou leuk zijn om volgend jaar wat langere tochten samen te kunnen doen. We zien wel waar we uitkomen. In ieder geval geldt voor haar ook de regel: rustig op bouwen. Anders krijg je gegarandeerd een terugslag. En tegengoesting. Vandaag roltraining, want het vriest buiten. 40' lopen staat er op het schema. Maar ik neem het risico niet om onderuit te gaan op die bevroren ondergrond. En ik moet vanochtend trainen, want deze namiddag werk ik. Tot 20h. Die onregelmatigheid, daar heb ik nog het meeste moeite mee. Mijn bio-ritme raakt niet aangepast. Eten en slapen met de nodige regelmaat, dat is wat ik eigenlijk het liefst heb. Want als ik 's avonds thuis kom mag ik niet meer eten. Maar dan is de lust het grootst. Ik troost me dan meestal met wat noten en een yoghourt.
Week-end! Vandaag vrij, morgen zondag werken. Wie werkt er nu nog op zondag..? Ik heb geluk, het is een vroege. Rond kwart na zeven beginnen en om kwart na twee gedaan. Het valt nog mee, en het is dik betaald. Geld compenseert toch altijd. Gisteren de eerste echte rol-training gedaan. Op de TAX van Gertjan, mijn zoon. Hij gebruikte hem vroeger altijd in de winter. In de periode dat hij koerste. Hij was geen slecht renner, en reed constant. Ik bedoel, hij had geen ups and downs, hij reed altijd voortreffelijk. Als er niks aan de gezondheid scheelde tenminste, want hij had wel eens last van ijzertekort. Typisch voor een renner. Maar op het moment dat het echt goed begon te vlotten bij de juniors, is hij ermee gestopt. Jammer denk ik soms. Enfin, de TAX dus. Met het schema van Koen: elke 5 minuten de pols opdrijven. Beginnen met 120, naar 130 en uiteindelijk tot max 145, dan terug naar 130, 120 en dat 2maal. Goed voor 50 minuten. Peanuts. Ik voel me super. Dit is niets vergeleken met wat ik deze zomer deed. Toen waren het tochten van 100, 120 en soms 150 km. Nooit minder dan 28 gemiddeld. Ik herinner me een tocht 'Dwars door Vlaanderen'. Ik was vertrokken met de fiets in Aalst, met de bedoeling om de rit van 80 km te doen. Ik dacht, losrijden tot Liedekerke, de tocht van 80 km, nadien terug losrijden naar Aalst. Totaal: iets meer dan 100km. Alles ging vlot, stevig tempo, het weer zat mee, tot aan de bevoorrading. Ik neem de tijd om wat te drinken en te eten en trek me terug op gang. Op zeker moment zie ik de plaatsnamen in het Frans verschijnen. Ik denk, we zijn hier toch al een eindje weg. Dit wordt meer dan 85 km vandaag... Bleek dat ik bij het vertrek aan de bevoorrading de verkeerde richting was uitgereden: ik zat op het traject van de 150... De benen voelden echter goed en ik besloot om me in het wiel te plaatsen van een gast uit Lennik, zoals hij me later vertelde. Die kerel kon fietsen. Hij had coureursbenen, dat had ik direct gezien. Ik zei hem eerlijk dat ik kon volgen, maar niet overpakken. Hij begreep me. Zet je maar in mijn wiel, riep hij. Ik knikte, want praten was er niet meer bij op dat moment. Hij sleurde me mee tot Liedekerke. Resultaat van de dag: 170 kilometers met een gemiddelde van 30km/uur. Niet slecht voor een 'pannekoek', zoals Karel Van Nieuwkerke dat zo leuk zegt in zijn boek: 'Renner willen worden'. Enfin, om maar te zeggen, ik ben wel iets gewoon. Niettemin wijk ik niet van mijn schema af. Rustig opbouwen. En genoeg rust nemen, dat vooral. Herstel is van kapitaal belang nu.
Het wordt me duidelijk dat ik grote inspanningen zal moeten leveren om mijn doel te bereiken... Minder vet eten, geen varkensvlees, meer vis, 1,5l water per dag..., dat zijn de zaken waar ik het niet echt moeilijk mee heb. Maar de chocolade bijt echt in mijn been. Ik vertik het echter om de verpakkingen uit mijn zicht te leggen. En ik blijf eraf. Dit is voor mij ook een vorm van karakter kweken. En karakter zal ik nodig hebben de komende weken. Dinsdag was de 1e dag van mijn traingsschema. 1uur lange duur training op de weg of 40' lopen, ik had nog keuze. Maar het zat me niet mee. Ik voelde me echt slecht. Ik zit in een periode dat ik echt last heb van het winterweer. Ik constateer dat ik steeds minder goed tegen de koude kan. Ik beslis wijselijk om alles nog 1 dag uit te stellen en me goed te verzorgen vandaag. Echter geen snoep, geen chocola, enkel fruit en een plattekaas als tussendoortje.
Woensdag. Vrije dag. Ochtendpols: 46. Dat stemt me goed. En het blijft droog vandaag. Ik beslis om vandaag de lange duur training te doen. Ik voel me een stuk beter en ik vertrek voor een vol uur fietsen langs het water met een pols van max 125. Met de mountainbike, want de wegen liggen er slecht bij. De koersfiets is trouwens toch geen optie want hij is binnen voor een jaarlijks nazicht. Niks forceren denk ik bij mezelf als ik vertrek. Ik zie wel hoe het gaat. Als de verkoudheid me teveel parten speelt, keer ik terug. 6° stond er op de thermometer toen ik vertrok. Niet echt fietsweer. Mijn nieuwe windstopper van 'Gore' laat echter niks van de koude, gure wind door. Je krijgt altijd 'koeken voor je geld', zei mijn moeder wel eens. En het is waar. Ook als het gaat over fietskledij klopt haar theorie.
1h15 gebold, tot in Dendermonde en terug. Pols altijd rond de 120 en nooit in ademnood geweest. De benen voelen alsof ik niet heb gereden. Ik zou er vroeger in dezelfde omstandigheden nog een lap van een uur of twee bij gegeven hebben. Nu niet. Ik moet me houden aan mijn schema. Enkel zo kan je correct opbouwen, hou ik me voor.
44 werd ik dit jaar. Geen grootse dingen gedaan op sportief vlak. Niks vermeldenswaardig. Tenzij 9000 kilometers bij mekaar gefietst, waarvan toch 2/3 met mijn nieuw 'machien'. Ik loop al langer met de idee om wat er in mijn geest omgaat ook in daden om te zetten. Dit bijvoorbeeld: dingen beginnen neer te schrijven. Niet zozeer om ze voor iedereen op het net te gooien, dan wel om ze misschien later met plezier terug te lezen of er de nodige energie uit te halen. Wie weet waar het allemaal goed voor is. Ik wil ook graag iets buitenmaats doen. Lichamelijk dan. Of liever sportief. Op de fiets. Iets waar ik nadien met fierheid kan op terug kijken. En dat ook de aanzet moet zijn om nadien verder te blijven sporten.
Ik zit voor mijn computer en een bepaald gevoel van welbehagen maakt zich meester van mij. Ik ben erin geslaagd om deze 'blog' aan te maken, in de wetenschap dat ik geen computerfreak ben, en ...het sneeuwt. Ik hoef vandaag niet buiten, ik heb een vrije dag. Het is rustig rondom mij, ook in mijn geest. De beste omstandigheden om te schrijven dus.
Via een link op één of andere site kwam ik vorige week in contact met Koen. Hij is kine en organiseert tests allerhande voor de actieve en minder actieve sporters. Voorlopig reken ik mezelf tot de laatste groep, want ik weet dat de conditie ondertussen is teruggevallen tot ondermaats. Als er iets is wat ik dit jaar geleerd heb, dan is het dat conditie veel vlugger weg is dan ze gekomen is. De bijna 9000 kilometers die ik dit jaar aflegde met de koersfiets zijn weggesmolten als sneeuw voor de zon. Zo voelt het nu althans.
Ik maak een afspraak met Koen en onder zijn deskundig oog doe ik een inspanningstest. Resultaat: niet zo slecht als ik dacht, maar toch werk aan de winkel. Toch als ik in 2009 mijn 'grootse' plannen wil realiseren. Ik heb nog welgeteld 19 weken voor de Ronde van Vlaanderen. Ik kijk in zijn ogen. Hij heeft het over verzuring, overslagpols, ochtendpols, recuperatie, etc. Vetpercentage! Oei, ik denk dat ik wat rood word. 22%. Ik ben beschaamd. Kwestie van een paar weken, beweert mijn vertrouwensman. Hij weet echter niet dat ik verzot ben op chocolade en ijscreme... Maar op de weg terug ben ik in gedachten verzonken. Ik wil niet op mijn stappen terugkomen. 2009 wordt het jaar van de waarheid. Ik zie mezelf al op de muur van Geraardsbergen...Tussen een peleton van 'flandriens', die eigenlijk allemaal hetzelfde willen. De helletocht doorstaan om het achteraf met fierheid te kunnen vertellen aan familie en vrienden... Is het me daarom te doen, vraag ik me af? Een man krijgt na zijn veertigste wel eens 'het zot' in zijn hoofd. Bij mij is dat duidelijk niet anders. Alhoewel zot... Toch beredeneerd. Ik heb hier over nagedacht. Het is geen bevlieging. Ik wil dit echt. Mijn grens verleggen op sportief vlak. Kunnen sterven op de fiets, dat is immens afzien in het wielerjargon. En zelfs 2 keer kunnen sterven. Ja ik wil dit echt, en ik doe het voor mezelf. Een mens die met sport bezig is gaat automatisch beter op zijn voeding letten en is dus tegelijkertijd met zijn lichaam bezig. Enfin, het trainingsschema wordt mijn leidraad voor de komende weken. Er zal moeten gepland worden en de eetgewoontes aangepast.
Vandaag donderdag 4 december 2008. Ik ben tevreden met deze blog. Ik gebruik hem als een dagboek. Voorlopig toch. Om mijn ervaringen op sportief gebied neer te pennen. Wie wil mag dit lezen, om er iets nuttigs voor hem/haar uit te halen. Niet om kritiek te geven. Ik schrijf dit allemaal op voor mezelf. Zoals ik al eerder zei, om er later misschien nog eens plezier aan te beleven. Het is rustdag vandaag. Ochtendpols 48. Minder goed geslapen. Beetje onrustig. Ik installeer vandaag de rollen zodat ik morgen in de voormiddag direct aan de slag kan. Ik hou het vandaag op wat rek- en buikspieroefeningen. Buik- en lagerugspieren zijn belangrijk voor een renner/fietser. Ze zorgen ervoor dat je de constante gebogen zithouding kan volhouden. De rug heeft mij op de fiets nog nooit parten gespeeld, maar het kan nog komen. Het is eerder de nek waar ik af en toe wat last van ondervind. Mischien moet er nog wat gesleuteld worden aan mijn positie. We zullen dat snel ondervinden als ik naar trainingen ga van enkele uren. Ik zou vandaag mijn Isaac (koersfiets) gaan ophalen bij de fietsenmaker. Hij was binnen voor een onderhoud. Maar door het slechte weer zal dat voor een andere keer zijn. Ik heb hem trouwens toch niet direct nodig. Ik heb mijn mtb ter beschikking, weliswaar een stuk zwaarder maar dat geeft niet in deze periode. De Isaac is 'a fine piece of equipment'. Werkelijk vernuft, 'Deutsche Gründlichkeit'. En o zo licht. Een juweeltje. De eerste maal in mijn leven dat ik met zoiets rondrijd. Ik ben soms wat bang dat ik er zou mee vallen en brokken maken. Ik probeer die gedachte zoveel mogelijk uit mijn hoofd te bannen. De ketting en de kroontjes waren aan vervanging toe en ik heb beslist om vanaf nu met een kleiner verzet te rijden. De RvVlaanderen rijd ik niet met een 11/23. Dat is zelfmoord. Ik ben geen prof. En als ik dan wat later op het seizoen naar de Ardennen wil, heb ik zeker een 28 of een 29 nodig achteraan. Tenzij ik zou kunnen overschakelen naar een compact. Dat zou me een betere marge geven om te klimmen, maar ik wil het alsnog eerst met mijn 39 proberen.
