Hallo iedereen,

Hi there,

veel te lang geleden dat ik nog iets postte. Ondertussen is er vanalles gebeurd waardoor ik wat minder tijd heb kunnen steken in mijn trainingen en ook de blog. De doelen voor 2012 zijn wat veranderd, geen ironman afstand bijvoorbeeld, maar wel de marathon van Amsterdam, maar voornamelijk wil ik consistent blijven trainen en eigenlijk een goede basis leggen voor de komende jaren waarin ik wel nog lange afstand triatlon ga doen.

Ondertussen ben ik aan het werken aan een nieuwe blog, die in het engels zal worden geschreven om mijn collega's ook de mogelijkheid te gaan geven om de blog te gaan volgen. Daarover binnenkort een beetje meer.

In the meantime , train ze

Irondad

Donderdag 4 augustus

‘s morgens vroeg vertrokken naar Regensburg om de kinderen nog wat te laten slapen in de auto. 755 km grotendeels autostrade. De kinderen waren braaf en konden zich goed bezighouden zodat de rit redelijk goed te doen was. We stopten 2 keer om de benen te strekken en Anja en ik wisselden het rijden af. Reeds op donderdagmorgen reden er nog atleten richting Regensburg, getuige de vele tijdritbolides op de fietsdragers van de autos.De vermoeidheid zat er toch goed in omdat ik 2 dagen ervoor nog 24u had gevlogen op een periode van 48u met een serieuze jetlag als gevolg.

Eenmaal Regensburg genaderd bleek welke grote stad dit eigenlijk wel is. Midden in Beieren, met idyllische dorpjes met de typische kerkjes is Regensburg net geen grote industriestad, en zo zijn er afritten voor Noord, Oost en West Regensburg. De dom van Regensburg steekt boven alles uit en is het toppunt van een zeer mooi bewaarde oude stad. Zeker een bezoekje waard. We waren zo blij dat we Regensburg hadden gevonden dat we dan maar de eerste de beste afrit namen, hetgeen een foute keuze bleek. Zo hebben we dan nog 45min moeten zoeken naar ons hotel. Volgende keer toch maar een TomTom nemen. Uiteindelijk bleek ons hotel vlak naast de Donau rivier te liggen aan de overkant van het loopparcours en op slechts wandelafstand van de Ironman expo. Bij aankomst monteerde ik de fiets en stalde ik de rest van mijn gerief uit in de kamer. Ondertussen waren mijn ouders ook aangekomen , en ging ik samen met mijn pa mij registreren omdat ik dat zo snel mogelijk uit de weg wou hebben. Zo gingen we dus de racebags oppikken, en kon ik al de sfeer opsnuiven van het Ironmancircus. Zo kon ik natuurlijk niet voorbij aan de officiële merchandising en kwam ik buiten met 2 t-shirts, 2 petjes en een paar flip-flops. Ik weerhield me er wel van een t-shirt te kopen met daarop het woord ‘finisher’. Dat moest zondag blijken, zie dat het ongeluk brengt.

Direkt viel me de speciale sfeer op die er heerste op de expo, door al die andere atleten te zien. Allemaal hadden ze getraind voor dit evenement. Ook zij hadden uren gesleten op hun fiets, gelopen in weer en wind en voor dag en dauw gaan zwemmen. Ook zij hadden extra op hun eten gelet om op wedstrijdgewicht te komen en soms aan hun naaste omgeving toegevingen moeten vragen om hun doel te kunnen bereiken. Dit waren allen gelijkgestemden, met dezelfde passie. Voor hen was dit normaal, zij begrijpen mij en ik begrijp hen. Tussen deze gelijkstemden voelde ik me thuis.

’s Avonds gingen we nog uiteten ter gelegenheid van de verjaardag van mijn pa en ervoor ging ik nog even loslopen met een stukje sneller naar het einde toe.

Vrijdag 5 augustus

Vandaag stond de verkenning van de beklimming en afdaling van de belangrijkste hellingenzone op het programma alsook loszwemmen in het meer. Zondag werd er regen verwacht dus wilde ik niet onvoorbereid de afdaling moeten aanvatten.

Aangezien we ook een beetje toeristisch wilden genieten, ging iedereen mee, en gingen we eerst naar de Guggenberger See oftewel Guggi, om eerst los te zwemmen. Weeral waren we niet alleen met hetzelfde idee en zwom ik tussen tientallen andere atleten een 30 min los. Ik had een goed gevoel en dat was het belangrijkste. Na het loszwemmen zagen we nog hoe het profatleten-koppel Nicole en Lothar Leder mijn voorbeeld kwamen volgen, alleen iets flukser J

Het viel me op dat het strand toch wel redelijk klein was om 2500 atleten tegelijk te laten starten. Het zou mijn allereerste massastart worden dus daar was ik toch wel nerveus voor. Ik besloot om een tactiek te bedenken om zoveel mogelijk de gevechten te vermijden die bij zo een zwemstart kunnen voorkomen.

Na het zwemmen reed ik met mijn pa naar het fietsparcours om de hellingen te verkennen, eerst met de auto, daarna met de fiets zoals de profs ;-) Tijdens de beklimming van de laatste helling kwam ik Paul tegen, een Nederlander die al aan zijn …tigste Ironman bezig was. Hij zou me de taktiek aan de hand doen om de zwemstart zo goed mogelijk te overleven. Na de snelle afdaling reed ik nog een 10-tal vlakke kilometer om te zien welke snelheid ik kon verwachten. Bij een hartslag van 135 reed ik zo gemiddeld 35km/u.

’s Avonds ging ik met m’n pa naar de race briefing en pasta party. Hier kwam ik ook Hans van de club tegen, die aan z’n tweede volledige triatlon ging deelnemen. Tijdens de briefing vroeg de race director wie hier aan z’n eerste ironman ging deelnemen, enkele honderden handen gingen de lucht in, onder wie die van mezelf. Een oorverdovend applaus van de ‘ervaren’ ironmans was het antwoord. Kippevelmoment.

Op vrijdagavond vroeg gaan slapen want ik wist dat ik op zaterdag van de spanning toch niet zo vlot in slaap zou geraken en dus zo kon ik al wat krediet opbouwen.

Zaterdag 6 augustus

Meer en meer geschoren benen te zien in de hotellobby, strakke kopjes en atleten met ongelooflijke tijdritbolides die nog even gaan losrijden. Ik probeer het rustig aan te doen. Vandaag staat de bike check-in op het programma. Anja, de kids en mijn ouders gaan met de auto naar de Guggi, want het is mooi weer en ik ga met de perfekt georganiseerde shuttle bus. Aangekomen aan de bike check-in wordt de grootte van het evenement pas echt duidelijk. Ik sta in 1 van de 5 rijen om mijn fiets en helm te keuren, er wordt een foto van mij met m’n fiets genomen om diefstal na de wedstrijd tegen te gaan. Ik geef mijn T2 bag af die ik pas een dag later zal terugzien net voor de marathon. Ik parkeer mijn fiets en hang er een door Ironman geleverd plastiek folie over die mijn fiets zal beschermen tegen de regen, hetgeen nodig zal blijken als Regensburg zijn naam alle eer aandoet de volgende dag.

Dan nog even gerelaxed aan het meer met de familie, waar de kids ook konden zwemmen want het was zeer mooi weer. Ik ga mijn zwemstart-taktiek nog eens voorbereiden. Helemaal links op het strand staat een boom en achter die boom draait het meer een beetje verder naar links. Bij de start onmiddellijk links na die boom zwemmen en dan rechtdoor. Een rechte lijn naar de eerste boei en het voordeel dat door die boom het daar lekker rustig is. Tenminste dat is het plan.

Terug in het hotel ga ik een uurtje of 2 met de benen omhoog liggen vooraleer nogmaals een pasta-diner te nemen. Hierna zijn we nog een beetje gaan wandelen om de vertering op gang te brengen en rustig te worden. Ik ga slapen rond 21u30 maar zal pas rond middernacht min of meer in slaap sukkelen.

Zondag 7 augustus, Ironmandag

Time to separate the men from the Ironmen.

Om 3u45 gaan de twee wekkers af voor de dag waar ik zo lang van gedroomd heb. Ik ben eigenlijk al wakker voor de wekkers afgaan en neem direkt een frisse douche. Ik kijk gespannen naar buiten en merk dat alles toch nog droog ligt, maar dat zal niet lang zo blijven.

Om 4u15 zit ik beneden aan de ontbijttafel met nog 30 andere atleten, maar veel krijg ik niet naar binnen. Op de kamer eet ik nog een banaan en 2 pannekoeken met bruine suiker en spoel alles door met sportdrank. Ik vul mijn drinkbussen en maak me klaar om te vertrekken. Ik neem afscheid van Anja en vertrek. Zij zal een uurtje later volgen met mijn ouders en de kids om de zwemstart te volgen. Ik wandel naar 1 van de vele shuttle bussen die klaar staan om ons naar de zwemstart te brengen. De sfeer is surreëel, alsof we allemaal soldaten zijn die naar het front trekken. De spanning is voelbaar, spanning voor hetgeen komen gaat. Er is geen zitplaats meer vrij in de bus, dus zet ik me net als 2 italiaanse atleten op de grond. Er wordt een beetje gekeuveld maar niet te veel, het is te vroeg daarvoor en de concentratie slorpt de overige energie op. Ik zet mijn IPOD op met muziek die ik speciaal gekozen heb voor deze dag. Muziek die me in de voorbije jaren en maanden hebben geïnspireerd tijdens de trainingen. Ze roept de juiste sfeer op en herinneren me waarom ik triatlon doe. De focus is er.

Dan raken de eerste regendruppels de bus, een paar druppels worden er snel heel veel, en al vlug stroomt het water in beekjes langs de ramen van de bus. De atleten kijken allemaal een beetje verschrikt op als we beseffen dat er juist een extra moeilijkheid bij gekomen is. Als we aankomen bij het bike park giet het. Ik hou mijn fiets bedekt als ik de banden oppomp. Ik besluit mijn fietsschoenen aan te zullen doen aan de fiets tijdens de wissel en ze niet op de fiets te installeren, zo moet ik niet de lange weg lopen naar de mounting line waardoor mijn sokken doorweekt zouden zijn. Ik ga nog snel naar het toilet vooraleer mijn wetsuit aan te doen. Ik heb Anja en de bende gezien en geef mijn spullen af. Anja heeft voor de kinderen T-shirts gemaakt met het opschrift ‘My dad is an Ironman’ en op de rug Team Tom Irondad – Belgium . Voor de volwassenen heeft ze ook T-shirts gemaakt met het opschrift Triathlon = swim + bike + run , Supporter = sit + wait + cheer . Fantastisch !! Zo hard leefde ze er met mee. Daarna volgt een afscheid met een beetje de krop in de keel en ga ik naar mijn plaats in de zwemstart. Ik zet me zoals gezegd links en redelijk achteraan. Met nog 2 minuten te gaan weerklinkt het Duitse volkslied en wordt iedereen stil. Nooit zal ik nog op dezelfde manier kunnen luisteren naar dat volkslied. ‘Nog eine minute bis zum start!’ klinkt het door de luidsprekers. Dat wil zeggen dat de echte start nu elk moment kan gegeven worden om een valse start te vermijden.

En dan plotseling ‘PANG’ en we zijn weg. Als een vloeiende massa blauwe badmutsen gaan we massaal te water. Het duurt nog enkele tientallen seconden voor ik ook het water kan betreden en ik volg mijn taktiek perfect. Het bosje aan de linkerkant vervult alle verwachtingen. Het zet een 5m brede strook water vrij waardoor ik eigenlijk bijna onmiddellijk vrij kan zwemmen. Hier en daar is er contact maar het is al bij al goed te doen. Ik besef dat ik de moeilijke start heb overleefd en dat stelt me gerust, ik kan me nu concentreren op zwemmen. Ik zwem goed en soepel. Daar zit de taperweek en de adrenaline van de start ook voor iets tussen. Ik probeer af en toe eens in de voeten te zwemmen van een zwemmer die me voorbijgaat maar dat is eigenlijk meer stress dan wat anders en dus besluit ik gewoon mijn eigen koers te zwemmen. Voor ik het weet zijn we bij de eerste boei op 1000m en daar zijn nu wel ‘full contacts’ als iedereen de bocht van 90graden zo kort mogelijk wil nemen. Ik laat me niet doen en blijf goed zwemmen. 300m verder volgt weer een rechtse bocht en zo gaan we naar het keerpunt dat op 2100m ligt. Vanaf daar is het nog 1700m en begin ik te beseffen dat ik het zwemmen goed ga overleven en met nog 500m te gaan probeer ik mijn wissel mentaal voor te bereiden. De laatste 200m begin ik meer met de benen te zwemmen om zo meer bloedtoevoer van de schouders naar de benen te krijgen. Ik kom uit het water na 1u12minuten, de 982^ste zwemtijd; dat is sterk want 3 minuten sneller dan mijn beste scenario. Nu wisselen en dat verloopt minder goed. Ik loop eerste de wisseltent binnen om al zittend mijn kledij te wisselen maar daar zit het vol volk en ik verlies een kleine minuut om terug buiten te lopen en uiteindelijk mijn wissel aan de fiets zelf te doen. De wissel verloopt in 6min48. Zwak.

Eenmaal op de fiets probeer ik rustig in een tempo te geraken en begin ik onmiddellijk te eten en te drinken ( met dank aan de goede raad Norbert !) De eerste keer klimmen komt er snel aan. In de klim ben ik zwak; Ik wil mijn hartslag niet de hoogte injagen en bovendien krijg ik mijn versnelling niet op de 39-25, en doe ik de ganse beklimming dan maar op de 39-23. Hierdoor is het risico op te hoge hartslag groter en dus rij ik trager dan de meeste. In de afdaling pak ik de meeste terug en na een kilometer of 40 kom ik in een goed ritme. Ik drink goed en eet zo een 3 keer per uur. Het zijn voornamelijk broodjes, bananen , meliwafels en energierepen die naar binnen gespeeld worden. Er volgt een tweede heuvelende passage te vergelijken met de zwalmstreek, er steekt ook een strakkere wind op. Ondertussen blijft het continu regenen. De passage net voor het bereiken van het einde van de eerste ronde is de leukste . Zeer veel sfeer langs de baan en ik geniet van het moment. De tweede ronde gaat in het begin precies iets beter en ik begin uit te kijken naar het weerzien met de supporters tijdens de beklimming van de Forstmuhle, het steilste stuk. En dat weerzien is ongelofelijk. Ze staan er met een spandoek met daarop de tekst:’ Go ! Tom-Irondad: Pain is temporary- Pride is forever’. On-ge-lo-fe-lijk !!! Ze roepen en ze tieren me vooruit en ze toveren onmiddellijk een glimlach op mijn gezicht die terugkomt elke keer ik de volgende kilometers aan dat spandoek denk. Wat een moment. De afdaling doe ik nu met iets meer vertrouwen en nu ga ik vol door in de rechte stukken en zo ga ik op een bepaald moment tegen 80km/u een motard voorbij. Hier merk ik de limiet van mijn carbon fiets. De volgende 40km gaan iets moeizamer maar ik hou vol en blijf eten en drinken. De tweede ronde doe ik 2 minuten trager dan de eerste maar daar zat wel een sanitaire stop bij, dus dosering en pacing zat goed. Na het einde van de tweede ronde volgt nog een stuk van 20km naar Regensburg waar de marathon zal gelopen worden. Ik bereik T2 na 5u46, ofwel een gemiddelde van 31.14 voor 180km en 1400 hoogtemeters. Ik heb de 871^ste fietstijd. Er volgt een wissel die 5min31sec duurt waarbij ik geholpen wordt door een vrijwilligster. Ik doe droge sokken aan en vertrek voor de marathon. In het begin loop ik echt vlot, allez ttz aan een traag tempo van 5’45/km maar goed vol te houden. De eerste ronde kom ik nog door in 59 minuten. De tweede ronde gaat moeizamer en ik merk dat ik mijn hartslag niet boven de 135 krijg (in vergelijking de marathon van Antwerpen liep ik met een gemiddelde hartslag van 155). De tweede ronde kom ik door in 1u05.

Het lopen gaat over 4 rondes van 10.5 km, waarvan de helft in de mooie antieke binnenstad met zeer veel volk en aanmoedigingen en de helft door het rustige park met een beetje off-road condities. Aan het begin van de derde ronde moet ik stappen en los ik een plaspauze in. Ik neem ook elke tweede bevoorrading een gel. Elke bevoorrading drink ik voldoende. Ik kan blijven lopen maar het tempo gaat naar beneden. Ik moet op het einde van de derde ronde weer stappen maar probeer er bewust een afstand op te kleven en door te stappen. 300m stappen en dan weer verder. Dat gaat goed. In de derde en 4^de ronde heb ik geen betrouwbare rondetijden meer, maar je kan zien dat ik de eerste halve marathon loop in 2u04 en de tweede in 2u32, dus toch een serieus verval. Dat verval zat vooral in de derde ronde. De laatste ronde loopt iets beter, ook omdat je weet dat dit de laatste is en dat voor de laatste keer de verschillende delen van het parcours ziet. Als ik het laatste bandje om mijn arm kan schuiven, geef ik het een kus, zo blij ben ik. Op km 35 ontdek ik bij de bevoorrading de hemelse combinatie ‘zoute koekjes met cola’J jawatte.

Ik besef nu dat ik Ironman zal worden en loop nu zelfs terug wat sneller. Alle pijn verdwijnt en na 42km mag ik het parcours verlaten en de laatste 200m naar de finish lopen. High-fives met de toeschouwers langs de kant en nog even versnellen om alleen op de foto te staan. Ik zoek naar Anja , Gilles, Laure-Lise en mijn ma en pa maar vind ze niet. Het bleek dat ze bovenop de tribune zaten. Spijtig maar misschien al goed, het had misschien nogal emotioneel kunnen worden J.

Maar fier als een gieter en met een fantastisch gevoel loop ik over de finish in 11u45, als 1023^ste. I AM AN IRONMAN !!!!!

Na de finish kwamen dan toch de emoties als ik mijn vrouwtje en de kinderen zag. Dat maakt het hele evenement toch compleet.

Ik voelde me wel moe maar niet uitgeput, een teken dat ik mooi gedoseerd had. Ik had graag aangekomen binnen de 12u en dat is goed gelukt.

Een lekkere douche en massage later was ik klaar om met de familie in de Athlete’s garden te gaan uitblazen en een eerste biertje te drinken.

Nu zijn we 2 weken later en er is nog steeds sprake van euforie. De eerste week zijn we op vakantie vertrokken naar Turkije en heb ik helemaal niets gedaan. De tweede week heb ik een klein beetje de draad opgepikt met zwemmen en 1 keer gelopen. Dat gaat allemaal verbazingwekkend vlot en zo heb ik zonet mijn beste tijd op 100m zwemmen bijgesteld naar 1min38. Leuk.

Het gevoel een Ironman gedaan te hebben is ongelooflijk. Ik heb er zelf veel voor gedaan maar het zou nooit mogelijk geweest zijn mocht ik niet geweldig ondersteund zijn geweest door mijn vrouwtje Anja. Ik ben haar dan ook zeer dankbaar. Ook wil ik mijn kindjes en ouders bedanken om mee te leven en te supporteren tijdens de Ironman zelf maar ook tijdens de voorbereiding. Ook aan alle mensen die me aanmoedigingen langs alle kanten hebben gestuurd, een dik gemeende merci.

And now what ?

Het gevoel dat je hebt na een ironman volbracht te hebben is alsof je de hele wereld aankan; Als je een ironman tot een goed kan brengen kan je eigenlijk mits de juiste voorbereiding het is eender welke sportieve uitdaging aan. Maar triatlon is te mooi en dus zal ik daar verder in blijven doen. Meer bepaald ben ik zeer gegrepen door het Ironman gebeuren en in tegenstelling tot eerdere berichten zal ik ook in 2012 proberen deel te nemen aan een Ironman. Ook in 2013 en 2014 heb ik plannen in die richting.

Maar ik heb ook een belofte na te komen aan mijn Anja en dat is dat ik nu prioriteit geef aan de afwerking van ons huis. Dat wil concreet zeggen dat ik slechts een Ironman kan gaan doen in het najaar 2012 en dat zal dus ofwel Ironman Florida of Arizona worden, beiden in november. Nu zijn dit beiden zeer populaire wedstrijden en binnengeraken is niet van de poes. Lukt dit niet wordt 2012 alsnog een jaar zonder volledige triatlon maar wel met andere mooie wedstrijden. In het kader van de toekomst moet ik wel mijn prestatie in Regensburg als referentie nemen en naar waarde weten te schatten.

De positieve punten:

- Nooit echt moeilijkheden gehad tijdens de wedstrijd. Uiteindelijk vlot uitgedaan zonder te diep gegaan te zijn

- Goed gegeten en gedronken, waarschijnlijk geholpen door het minder warme weer

- Op tijd beginnen trainen, 10 maanden op voorhand

- Goede maand januari qua training

- Goede twee laatste maanden, die waarschijnlijk de ironman gered hebben.

- Goed gezwommen, zonder te forceren voor mij een mooie tijd gezwommen, met uiteindelijk vrij weinig trainingskilometers.

De punten waar ik beter had kunnen doen:

- Fietsen was consistent in de wedstrijd, egaal tempo, maar nooit een echte vuist kunnen maken in de beklimming. Dit wegens te veel monotone duurtraining op vlak parcours. Uiteindelijk met ongeveer slechts 3000 trainingskilometers was 5u46 een goede prestatie maar kon beter.

- Transities konden efficiënter

- Lopen was iets zwakker dan verwacht maar uiteindelijk heb ik de marathon gelopen op een hartslag waarin ik 90 procent van mijn trainingen heb afgewerkt

- Ik heb 2 onregelmatige trainingsmaanden gekend net na de marathon van Antwerpen, waarin ik 2 keer een zero-week heb gekend en soms weken met maar 6u training. Dit heeft zeker voor een bijstelling van de ambitie gezorgd.

Werkpunten voor de toekomst:

- Opnieuw werken met een coach om op korte en lange termijn realistische doelen te stellen en te behalen.

- Geen marathon meer lopen in de voorbereiding. Hierdoor fysiek en mentaal een dip gekend die bijna mijn deelname aan de ironman in gedrang heeft doen komen

- Meer zwemtraining, consistenter. Ik voel dat hier heel wat potentieel is

- Meer gevarieerd trainen: snelheid, bricks, kracht zijn te weinig aan bod gekomen

- Core training: nodig

- Materiaal: een tijdritfiets is nu misschien wel aan de orde

- Gewicht: dit kan veel verschil maken vooral in het lopen en het klimmen

Epiloog

2 jaar en 4 maanden geleden heb ik de beslissing genomen om meer beginnen te sporten en mijn leven een andere wending te geven en gezonder te gaan leven. Het avontuur om van 0 naar Ironman te gaan was ongelofelijk leerrijk en spannend. Ik kan niet meer zonder de (duur)sport en ben blij dat het avontuur hier niet stopt. Tevens ben ik gewoon zeer dankbaar dat ik deze sport kan doen, mede door toedoen van mijn familie en dat dit zo kan blijven bij leven en welzijn J

Deze blog zal nu een nieuw leven krijgen, waar de focus niet meer zal zijn om de weg naar Ironman te beschrijven maar wel de weg van Ironman naar …?

Slukes

Gisteren aangekomen in Regensburg. Heel moe vn de rit maar toch een 25min losgelopen.

Vandaag het hele Ironman circus over mij laten komen. regsistratie , expo met z´n vele shops (2 petjes, T-shirt, flip flops en race belt gekocht , kon het niet laten, is ook mijn eerste he) en pasta party; OMG wat een evenement , 2500 atleten de ene al afgetrainder als de andere. Ik voel me wel goed, voel me hier thuis tussen die andere, deel uitmakend van de community. Ben blij dat ik alle effort gedaan heb om al tot hier te geraken.

Vanmiddag ook een 30 min gezwommen in het meer en deels met de auto de beklimming verkend. Dan een 17km gefietst (deel van de beklimming, volledige afdaling en een stukje vlak). Zeer goed gevoel.

Nu proberen te relaxen en een goede nacht te slapen want ik weet niet of het de volgende nacht goed zal gaan.

Slukes,

Een paar nieuwtjes,

Mijn startnummer is gekend: 2172

Het water in de Guggenberger See is nu 20 graden, en het moet 24,5 graden worden vooraleer ze de wetsuits verbieden. Dus dat is goed nieuws, want no chance dat da water daar op een week 4,5 graden gaat opwarmen. Mag wel een graadje of 2 opwarmen om goed te zijn.

Gisteren 2 korte trainingskes gedaan, 45min open water in de zee in Kroatie (veel golven) en dan nog een 8km gelopen op heuvelend terrein.

Ook het hotel waar we gaan verblijven opgezocht en dat blijkt op minder dan een kilometer van de aankomst te liggen en dus ook ideaal om de Ironmanexpo/pastaparty te bezoeken en om het loopparcours te verkennen.

Slukes,