Wat is harmonie Windekind ? Dat is hetzelfde als geluk. Het is dat, waarnaar alles streeft. Ook de menschen. Doch zij doen als jongens die een vlinder willen vangen. Zij jagen haar juist weg door hun domme pogingen. Uit : "De Kleine Johannes" - Frederik van Eeden (Nederlands Dichter 1860°-1932†)
02-03-2017
Blog in een nieuw kleedje
Beste Lezer
Ik heb deze blog in een nieuw kleedje gestoken omdat ten gevolge van aanpassingen op het web er verschillende linken niet meer naar behoren functioneerden. Zoals bvb de fotolinken en YouTube-fimpjes.
Je kan m'n vernieuwde blog hier bekijken : http://innerlijkereis.blogspot.be
Kopieer deze link en plaats hem in uw webbrowser of klik linksonderaan op Bijlagen
Gisteren 29/9 was het zover. Mijn camino is afgelopen. Om 11u30 op 29/09 heb ik de Euro-line bus genomen in Santiago. Finisterra zal voor een andere keer zijn. Het was er echt op zijn Spaans georganiseerd in die busdepot. Chaos van het begin tot het
einde. Op de aankoop van de tikketten na. Dat ging vlot maar het inschepen was van een andere orde. Bus opgezocht op het perron. Voor de verwarring kon je kiezen uit perron 19 of 20. Daar stonden 2 identieke bussen. Dan hebben we toch op de juiste gegokt maar in het transitstation in Burgos was het een situatie waarbij een perfectionist boebelen in zijn nek zou gekregen hebben. Daar in Burgos gingen de chauffeurs uitgebreid eten. Wel een anderhalf uur. Je moest de bus verlaten en uit de toegestroomde bussen moest je naderhand er dan eentje kiezen die je je naar je bestemming zou brengen. Maar, zolang de chauffeurs aan het eten waren kon je niet aan je bagage aan. Dus al de reizigers die met hun bus daar toekwamen moesten de bus verlaten maar hun bagage bleef in de autobus zolang de chauffeurs aan het schoven waren. Na hun schof moesten dan die verschillende bagages met al de verschillende bestemmingen in de juiste bus van bestemming geladen worden. Al die bussen op nog geen meter van elkaar geparkeerd en dan die bagagewissel. Chaos alom maar de Spaanse medemens blijft ijzig kalm bij die toestanden. Ik trouwens ook. Als je kiest voor een Low Cost formule mag je niet verwachten dat er voor jou de rode loper wordt uitgerold. Einddoel was op je bestemming geraken en dat is gelukt.
Om 16u is mijn zoon me komen oppikken aan het Central station in Antwerpen. Hij had zijn auto in een parking gestald en hij wilde kost wat kost mijn rugzak dragen tot aan de parking. Zijn auto stond op de 11de verdieping. Ocharme, hij hing scheeft tegen dat hij boven was. Toen ik hem vertelde van de O Cebreiro fronste hij zijn wenkbrauwen. Niks voor hem zulk gekkenwerk was zijn conclusie maar hij had er toch respect voor dat vaderke het tot een goed einde had gebracht. Toffe gast mijnen 2de maar zijn kwaliteiten liggen ergens anders.
Ik kan er nu een punt zetten achter deze camino. Zwoegen, zweten, lachen, bleiten, afzien, ontroering en emotie maar vooral stappen, stappen stappen. Dag na dag en meter na meter. In het naar huis rijden van de bus is me maar eerst de afstand tot me doorgedrongen die ik gelopen heb. 28 uur rijden met die lijnbus tussen Santiago en Antwerpen. Maar, ik heb het eerlijk gespeeld. Elke meter en centimeter heb ik gestapt met mijn bagage. geen taxi, autostop of wat dan ook. In tegenstelling tot zovele anderen, de taxihoppers en stempeltjesjagers, kan ik er fier op zijn dat ik de pelgrimscode heb gerespecteerd. Degenen die het niet deden mogen er ook zijn voor mijn part. Zij zorgden ervoor dat mijn camino zoveel meer inhoud en waarde kreeg. Dankjewel foefelaars.
Bij aankomst thuis hadden mijn kinderen het huis versierd en een spandoek geplaatst. Ik wilde er een foto van onmiddelijk sms'sen naar Christian. Bij het nemen van mijn GSM zag ik 2 gemiste oproepen. Van mijne stapmaat ! Hij was al om 10 uur 's morgens aan de Mont St. Michel toegekomen en had me gebeld. Ik heb hem dan zelf opgebeld en met tranen in zijn stem vertrouwde hij me toe dat er iets gegroeid was tussen ons. Ik kon het niet ontkennen maar nogmaals, iemand die de camino niet gelopen heeft zou het niet kunnen begrijpen. Het is iets onwezenlijks die verbondenheid die er op zo een korte tijd gegroeid is. Ik kan het trouwens ook niet verwoorden.
En nu wordt het terug wennen. Annick had enkele flessen champagne koel gezet en ik heb met haar en mijn kinderen getoast op de terugkeer. Alles is goed afgelopen en het weerzien was hartelijk.
Dan rest me nu nog enkel het bedanken van iedereen die me zoveel steun en sympathie heeft gegeven. Nogmaals, zonder hen, of mag ik zeggen jou ? , zou het me misschien niet gelukt zijn. Misschien is misplaatst, het zou me niet gelukt zijn. Dankjulliewel. en misschien, als het God belieft loop ik er nog een. Binnen een jaar of 5. Who knows ? Het avontuur en de verrijking was me te intens.
Ik wil afsluiten met de tekst die Annick voor me schreef op een muziekkaartje dat ik kreeg bij mijn thuiskomst
Au bout du chemin Il y a le pélerin Grand voyage Fait avec courage Ou les certitudes et les doutes L'on conduit sur cette route Instants prometteurs D'espoirs de peurs Ou l'arrêt terrestre Conduit au céleste
Siejoe 't lieke is uit nu. Jan
PS : Later zal ik een albummeke maken met de meestzeggende pictures.
Het is over. Ik ben in Santiago en Finisterre zou echt niet meer hetzelfde zijn. Het is genoeg geweest en ik wil naar huis nu. Finisterra zal voor een andere keer zijn. Vanmorgen mijn ticket voor de bus gaan halen. 152 Euro moest ik betalen tot in Antwerpen. Daarvoor kun je niet te voet lopen . De bus vertrekt morgen om 12 uur. Mijne stapmaat rijdt mee tot in Rennes in Bretagne. Ik heb er geen idee van hoe laat ik terug thuis zal zijn. Mijn dochter komt me oppikken. Ik heb hen allemaal gemist. 't Begint door te wegen.
Ik ben nu terug even "November Rain" op de I-pod aan het beluisteren, mijn camino kan ik me zo voor de geest halen. Intense beleving, even genieten van het moment .... de herinneringen ... Axel Rose kan het zo sprekend uit het diepste van zijn rock soul laten opborrelen. "Don't you know you need some time on your own ... don't you know you need some time all alone". Nog altijd magistraal .... so never mind the darkness, nothing lasts for ever.
Deze middag ben ik naar de pelgrimsmis geweest. Indrukwekkend mooi gezang van een jong nonneke. Verwelkoming van de pelgrims in alle talen. Heel aangrijpend soms. Enne ik had geweldig geluk .... de botafumeiro werd door de kathedraal gezwierd. Heel indrukwekkend. 6 monniken trekken daar aan dat 30 meter lange zeel, de botafumeiro zet zich in beweging en zwiert eerst langzaam door het ganse koorgedeelte, sneller en sneller en later vervaarlijk dicht tot tegen de nok van de kathedraal. Bangelijk, ik wil niet meemaken dat die koord breekt. De botafumeiro gevuld met wierook werd oorspronkelijk gebruikt om de stank van de aanwezige pelgrims te maskeren in de kathedraal. Nu is het een attractie om de pelgrimsmis een apart accentje te geven. Ik heb het gefilmd. Een heel spectalair moment.
Het weerzien met alle mensen die deze camino met me deelden was vreugdegevend. En toch ... weer loslaten. Branjo uit Tsjechië heb ik niet meer gezien. Morgen misschien nog een waterkansje. Cathy uit New York en de Cathy uit Colorado. Marie Hélène uit Finland. Viviane uit Porto Rico, Dieter en zijn liefje uit Stutgart, Pierre de Oostenrijkse diplomaat, Danielle uit Quebec, Lynn uit Miami Beach Florida, François uit Lyon, Joe uit Birmingham, Ulva en Janet uit Zweden, Mary uit Ierland, De Taiwanezen, Bénedict uit de Puy en Vélay, De jonge Florian, pas afgestudeerde dokter in de economie met zijn ros haar en cowboyhoed en zijn Pools pelgrimsliefje en nog zovele anderen. Dat het hen allen goed moge gaan. Onvergetelijke ontmoetingen en tegelijkertijd ook een onmisbaar ingrediënt die mijn camino een karakter hebben gegeven. Ook de ontmoetingen toen ik helemaal alleen liep, Lorelyne, Jean Christian, De Brugse fietspelgrims, Rien en Els ..... ik vergeet er te vernoemen maar vandaag was het een mega-afscheid. Nog een "Fare well hug" voor Lynn.
Schluss nu, we keren terug naar het gewone leven. Het is mooi geweest. Het aantal smskes, reacties, ook die op mijn facebook-twitter zijn ontelbaar. Ik kan ze nu jammer genoeg niet allemaal beantwoorden want ik zou er 3 dagen voor nodig hebben. Even geduld nog maar ik wil nu al iedereen bedanken voor de bergen sympathie en steun. Zonder zoveel aanmoediging van de vrienden, familie en kennissen ..... ik weet het niet maar ik denk dat het verdorie een stuk moeilijker zou geweest zijn.
De camino : Pedrouzo - SANTIAGO DE COMPOSTELA 17 km
Het drong niet tot me door vandaag. Na meer dan 2000 km stappen was dit de laatse etappe en het dringt nog steeds niet tot me door. Morgen moet ik niet meer stappen, het is over. Ik ga het missen en tegelijkertijd ben ik blij dat het gedaan is. Het is wel geweest. Ik heb gevonden wat ik zocht, alles is in balans nu.
Mooie dag vandaag. Sint Jacob had voor een mooi weertje gezorgd en mijne kater was er dan uiteindelijke nog ne schone. Goed kunnen doorstappen vanmorgen onder een stralend zonneke. Mijn rugpijn was ook over. Te scheef gelopen gisterenavond met dat stuk .....
Onderweg Filip leren kennen. Een jonge leerkracht die met een 30 tal leerlingen een stuk Camino vanaf Sarria liep. Geweldige prestatie ! In zo'n jonge kerels zit 'poeier'. Dat de doemdenkers over de hedendaagse jeugd maar eens even de confrontatie aangaan met hen. Chapeau toffe gasten en even toffe leerlingen !
Bij de klim tot het pelgrimsgedenkteken zaten deze jonge gasten samen met hun leerkrachten in het gras. Ze waren al voor me uitgelopen. Toen ik hen voorbijliep kreeg ik een spontaan applaus en ... komaan Jan ... hoi hoi. Zoveel emotie ... Dankjewel leerlingen van vergeef me welke sc hool, jullie zijn top !
Om 4 uur in de namiddag kwam ik het plein opgestapt. Het was even emotioneel voor me toen ik daar op het plein voor die kathedraal stond. Veel pelgrims die daar al hadden postgevat. De éne wat meer emotioneler dan de andere. Vraagje ... mag een man een traantje laten ? Het werd me even te heftig. Sorry hoor maar het was me echt te hevig toen ik die plein opstapte. Bij mijne maat rolden de tranen ook over zijn wangen. We hebben niks gezegd maar elkaar goed vastgepakt. Onbeschrijflijk wat zoiets allemaal in je los maakt. Ik, die de grootste scepsis hanteer in dergelijke zaken ... awel ik sta verstomd van mezelf.
In Santiago heb ik buiten het afhalen van mijn diploma en een kort bezoekje nog niet veel uitgehaald. Ook hier in Santiago was het prijs om een albergue te vindn, pfffft ik kan het me niet meer aantrekken .... er valt altijd wel iets uit de bus.
Lynn had ik nog graag teruggezien. 't Was 4 dagen geleden. En is het allemaal toeval ? Dat bestaat niet heb ik ondervonden. Lynn had elke dag in haar dagboekje geschreven dat ze mij en Christian terug wou gezien hebben vooraleer ze terug naar Florida trok. Er lopen hier 50.000 mensen in de straten en ja , zit Jaakske er voor iets tussen ? In't laat hebben we Lynn terug ontmoet zodat we morgen dan toch een mooi afscheid konden fiksen.
Morgen ga ik naar de pelgrimsmis in de kathedraal. Ik moet immers mijn beloften naleven. Mijne speciale paternoster weet je nog ..... De pompiers in Beaumont, de politiepatrouille in de banlieu de Paris, die lieve mensen uit Lisle, de gazettenmadam uit Albert. In deze mis zal ik ook alle mensen treffen die mijn camino zo waardevol hebben gemaakt. Ik ben echt moe nu.
Une vague bleu qui veut m'emporter c'est comme un amour qui en rève d'exister cest comme un soleil la haut dans le ciel Ce n'est rien que moi, tombant dans tes bras Une vague bleue qui veut m'emporter c'est comme une histoire que je rève d'inventer c'est comme le vent un soir de printemps Ce n'est rien que moi
Dankjewel vrouwke dat ik deze droom heb kunnen waarmaken. Dankzij jouw steun. Het was een dag volgeladen met emoties en ik heb het kunnen waarmaken. Die hoop stenen daar in Compostela dat men een kathedraal noemt heb ik vandaag gezien, Je hebt deze Camino met me meegelopen. Ja het was tot op het bot soms maar dat was nodig, ik hield ervan en ik heb er een onvergetelijke herinnering en een hoop levenslessen aan overgehouden.
Daarom dat ik deze laatste etappe, de allermooiste op mijn Camino, dan ook aan jou opdraag.
De wandelweg was vandaag te vergelijken met die van de voorbije dagen. Bossen, holle wegen, wouden, allemaal al gezien tot nu. Dat het de voorlaatste etappe was heb ik alleen gezien aan de medepelgrims-vrienden die ook naar de finale toeleefden. Cathy, Benedicte, Ulva en Janet de Zweedse madammen. Allemaal tegengekomen onderweg. Jammer, den Branjo en den Joe miste ik al enkele dagen. Morgen in Santiago zal ik hen wellicht wel weer tegen het lijf lopen. Lynn de air-hostess van American Airlines miste ik ook vandaag. Enkele dagen terug zocht ze een albergue op vanwege de stortbuien.
Vandaag is het allemaal een beetje voorbijgegaan in een roes. Letterlijk en figuurlijk. De voorlaatste etappe heb ik nergens bij stilgestaan. Ik wou het een beetje van me wegschuiven. Alle smsjes, de mails .... ze deden me plezier, zelfs meer dan dat ... het was een beetje onwezenlijk. Zolang onderweg, een heel ander levensritme en ik werd eigenlijk ineens wakker geschud. Binnenkort terug in het ritme hervallen van Jan Modaal. 't Zal me een gat varen.
Echt heel relax den dag begonnen. begonnen aan kilometerpaal 39 en op kilometrpaal 32 zat ik een bocadillo con queso te eten met mijne maat. Kilometerpaal 29 een pelgrimsmenuke met een paar pinten en de herbergier zette er de fles pruimenschnaps bij. Tot kilometerpaal 16 heb ik met een stuk in mijne frak gestapt. Moordend, echt waar, nog een paar venijnige klims erbij, ik heb even in de gracht gelegen ... ik denk dat de vermoeidheid begint op te spelen. Onder normale omstandigheden zijn enkel borrels schnaps een snoepke tussendoor maar nu was het koekenbak. Soit, 't is niet gemaakt om de grond mee te schuren. Maar al dat gedoe maakte dat ik geen slaapplaats meer vond. Albergue na albergue was completo. Uiteindelijk in Pedrouzo nog een 6de klas hotelleke gevonden, het was al donker ondertussen en den 10 urenhond was al op ronde . Veel geluk gehad dat ik de gele pijlen nog volgen kon. . Alles lost zichzelf op, dat kan je je niet voorstellen ..... paniek of ongerustheid is nergens voor nodig. Altijd komt er wel iets uit de hoek dat je voorthelpt. Dat is de hoofdles die ik uit mijn Camino heb geleerd. Echt waar.
Morgen is de finale. Als het God belieft wals ik Santiago binnen. Ondertussen heb ik vandaag enkele schitterende smskes en mails gekregen. De mails van mijn kinderen waren echt ontroerend..
Le bonheur se partage. dat is nog een les die ik geleerd heb op deze Camino. 't Is een doordenkertje dat ik onmogelijk kan uitleggen. Je moet er pelgrim voor geweest zijn .
Op de vooravond van de finale etappe wil ik nog een bedenking maken. Er zijn mensen die hun ongelijk zullen moeten bekennen wat betrof de slaagkans van mijn onderneming........ Het is aan hen dat ik deze voorlaatste etappe opdraag, met de beste bedoelingen en zonder rancune. Weze het wel een beetje in de wind
Tot morgen ..... SANTIAGO DE COMPOSTELA .... Heilige Jacobus rolt uwe loper maar uit. De rooie als ik dan toch mag kiezen.
De camino : Palas del Rei - Ribadiso de Baixo 26 km
Heel tof van iedereen om al zoveel 'Proficiatten" te mogen ontvangen, en dit bijna aan de vooravond van mijn aankomst. Echt ik wil het al vermelden dat zonder de steun van zovelen deze pelgrimstocht onmogelijk zou geweest zijn. In het bijzonder mijn vrouw Annick, daar ben ik van overtuigd, die de meeste verdienste krijgt in mijn eventeel slagen. Ik ben er nog niet hé Nog 39 km te stappen vanaf morgenvroeg.
Mijn maat heeft me al uitgenodigd om in de 2de helft van oktober enkele dagen af te zakken naar de Mont St. Michel. Toen hij vertrok heeft Père François, een pater van 94 jaar oud, in de Kapel van St Pierre op de Mont st Michel daar een mis opgedragen voor het vertrek van mijne stapmaat. Hij is daar den baas van "Les Soeurs de Jérusalem". Wel die Père François gaan we eens bezoeken. Het moet een pater zijn die ondanks zijn ouderdom toch veel van humor houdt. Volgens mijne maat vergist hij zich nogal eens in de mis tussen een religieuze psalm en het répertoire van Dalida zaliger . Ik zal hem een paar trappisten meebrengen. Wie weet wat hij dan zingt ? ;-)
Regenen. Pijpestelen en in het Antwerps is er een volksuitdrukking : Het regent oude w....'. Ik durf het niet meer te schrijven. 't Was er niet veel naast. Bakken hemelwater die van de rotswegeltjes naar beneden stroomden. Geen moment hield dat op. Ik liep erbij als de bultenaar van Parijs, Qasimodo van de Notre Dame, met die poncho over mijne rugzak getrokken. In tegenstelling tot gisteren heb ik vandaag mijn kousen kunnen drooghouden. Bah, das pas balen met van die zompige schoenen lopen.
In het Jezuiëtenkapelletje van Sarria is Christian zijn zonden gaan biechten. 'Voor al de lelijke woorden die ik al gezegd heb op mijn pelgrimstocht' was zijn motief. Bij het buitenkomen zei hij me dat St. Jacobus zijn zondentellerke terug op nul had gezet . Nog geen kwartier later stond dat tellerke al terug vol. Fransmannen kennen er wat van hoor. Zeker de lelijke woorden, ik wil ze hier niet herhalen. Ik geef mijne maat dan ook de schuld dat St Jacobus op de één of andere manier weerwraak neemt . Het mottige weer als bondgenoot.
Het slechte weer zette een domper op de wandeling. Prachtige bossen die zo in een sprookjesdecor zouden passen. Eeuwenoude eiken, als pilaren zomen ze de holle wegen af in het donkere bos. Eucalytusbomen geven dan weer een frisse geur aan de omgeving. De regen geeft dan ook zo een speciaal akelig accentje aan het bos. Prachtig en indrukwekkend zijn die wouden.
Overmorgen hoop ik Santiago binnen te lopen. Ik denk dat het een vreselijk emotioneel moment zal worden maar ik probeer het nog even voor me uit te schuiven. Ik wil me er nog niet te veel van voorstellen ..... nog amper 39 km.
We zien wel, tot morgen !
Laat me deze etappe opdragen aan iedereen die me tijdens mijn tocht gesteund heeft. Dat ben ik hen verschuldigd.
Voila, we zijn weeral een dagje verder. Gisterenavond nog even in de zaal binnengewipt in die reuze-Albergue maar het was er me ietske te druk. Die Spanjaarden beginnen maar eerst 's avonds te leven en dat ben ik niet zo gewoon ;-). Na een paar pintjes ben ik dan maar gaan slapen.
't Stappen doet me een beetje denken aan de eerste weken toen ik vertrok. Slecht weer, veel regen, harde wind, natte kleren .... het herhaalt zich maar gelukkig voor niet lang meer . Ik ga het stappen missen maar zeker niet die triestige dagen met slecht weer. 't Stak me eigenlijk wat tegen vandaag .... die laatste loodjes hé.
Het was op de koop toe zo geen heel mooie etappe vandaag maar ik denk dat dat regenweer er wel voor iets tussenzit. Als dat zo regent op je weg zet je je verstand op nul en je stapt maar op. Mijne stapmaat was in vorm. Voor ons liepen er 4 madammen uit Noorwegen die even stopten omdat er één madam druppeltjes in haar ogen moest doen. 'Je vais les avoir' hoor ik hem nog zeggen. Ter hoogte van die madam die haar oogdruppeltjes aanbracht en de drie anderen die toekeken deed hij of hij verschrikkelijk struikelde. Ze verschoten zich een bult. De speelvogel van 70 komt terug tot leven. De mensen voor hem kietelen met een strohalmke en dan van de loze gebaren als ze hun oren krabben .... Ik ben blij voor hem. Ik steek hem dan ook vroeg in zijn bed zodat hij 's morgens er goed uitgerust uitziet . Misschien gaan we naar Finisterre met de bus als het te slecht weer blijft. Tenslotte de Camino loopt tot Santiago dus dat stapwerk is wel meegenomen maar de pelgrimstocht zit er dan eigenlijk al op. We zien nog wel.
Jongens ik kan me nauwelijks concentreren hier in de eetzaal. In de zaal slapen er al mensen. Marie Hélène de Finse zit met me aan tafel en het is zo vermoeiend om haar Engels te verstaan en ermee te klappen en tegelijkertijd te schrijven. Pfffft, ik wil niet onbeleefd zijn. Wat verder zitten er dan weer 3 Zweedse madammen met de dobbelstenen te 'Kloten'. Benedict dan weer, een jong vrouwke van 35 zit mee aan tafel en laat haar armen en benen zien. Half opgefret van de bedwantsen dat joenk. Gelukkig is ze er van af nu. Ze liet haar armen zien. Lelijke littekens van die beten.
Eindelijk ben ik de eerste hospitalero tegengekomen die zich op een behoorlijke manier van zijn taak kwijt. Pelgrims die faken zoals taxihoppers en degenen die in Sarria vertrokken kwamen er niet in voor 6 uur. Heel zorgvuldig zag hij de credencial na op de stempels. Pas dan kwam je er in en was je meer dan welkom. Zo hoort het te zijn.
Morgen naar Arzua .... bijna 30 kilometers en mijne weerman geeft maar 14 graden en regen ....... Ben benieuwd hoe het weer in België is. Hier is het dag en nacht verschil met het weer in Castillie Leon. Raar hé, op nog geen 50km afstand een heel ander klimaat. Ik denk dat ik ook ga verschieten van het weer als ik thuis kom !
. De bus vertrekt morgen om 12 uur. Mijne stapmaat rijdt mee tot in Rennes in Bretagne. Ik heb er geen idee van hoe laat ik terug thuis zal zijn. Mijn dochter komt me oppikken. Ik heb hen allemaal gemist. 't Begint door te wegen.
