Het opstarten van deze blog betekent voor mij het openzetten van mijn hart. Nog niet volledig, maar op een kiertje. Het werd me gezegd, aangeraden, om meer open te zijn. Om niet zomaar alles voor mezelf te houden. Om meer dingen te delen.
Er werden me ook personen aangeraden. Van kennissen tot goede vrienden. Maar is het niet algemeen geweten, dat het makkelijker is je hart te luchten aan de wereld waarin je iemand bent, dan aan iemand waarvoor je de wereld bent?
Daarom plaats ik het hier. Het maakt niet uit of het gelezen wordt. Het maakt niet uit of er naar gekeken wordt. Het maakt voor mij uit, dat ik het allemaal even kwijt kan.
Ik ben nog jong met mijn 24 lentes. En toch voel ik me al zo oud. Hoeveel kunnen schouders dragen zonder je ouder te voelen dan er werkelijk op je pasport staat? Ik heb geen miezerig en ellendig leven gehad. Integendeel, ik heb heel veel om gelukkig mee te zijn. En nog veel meer dingen om trots op te zijn. Maar soms lijken als die dingen te vervagen bij het grote verlies dat ik heb geleden.
Ze was haar alles Dat is de zin die veel mensen in hun hoofd halen als ze denken aan mijn mama. Mijn mama is gestorven. Op 30 juni. Net voor de vakantie kon starten. Op de dag dat het eindelijk was gestopt met regenen en koud zijn. Op de dag dat de zon besloot ons een prachtige zomer te geven. Op die dag, werd mijn wereld kil en koud.
Mijn mama was een vechter. Ze was een mooie vrouw. Altijd trots als ze buitenkwam. Altijd goedgezind en steeds oprecht. Vond ze iemand niks voor haar, dan zou ze ook geen moeite besteden aan het opbouwen van een vriendschap. Op een subtiele beleefde manier kon ze mensen laten voelen hoe ze hen zag. Een truc die altijd bleek te werken. Haar echte vrienden, zijn nog steeds haar echte vrienden. Haar zogenaamde vrienden, zijn nu vage kennissen. Mijn mama was een lieve mama. Een mama die altijd één iemand op de eerte plaats zette. Die altijd één iemand zou helpen boven alles. Die altijd voor één iemand dag en nacht klaarstond. Die één iemand, dat was ik. Ik stond altijd op de eerste plaats, hoefde nooit te wachten. Mijn mama was naast mama, verzorgster, en goede raadgeefster bovenal mijn beste maatje. Mijn lieve vriendin waar ik steeds naartoe kon. Mijn grappige vriendin die ik steeds kon opbllen. Mijn toffe vriendin waarmee ik altijd op pad kon gaan. Mijn mama was en is mijn alles. De mensen, die hebben gelijk.
Aan mooie liedjes komt een einde. Het zijn altijd de goeien die gaan en de slechte de overleven. Waarom moet ons dat nu overkomen?
Kennen we niet allemaal die uitspraken? Halen we ze niet allemaal door ons hoofd? Ik stel ze me alle dagen voor. Ik zoek er elke dag een antwoord op.
Mijn mama is gestorven na een strijd van meer dan 3 jaar tegen de ongeneeselijke ziekte kanker. Neen ik typ niks mis. Het is een ongeneeselijke ziekte. Ook al genezen mensen fysiek, mentaal is de ziekte altijd aanwezig. De dokters beloofden ons na de eerste vaststelling een genezing. Maar 4 operaties en meerdere behandelingen later valt uiteindeijk het verdicht: Wij kunnen jou niet meer helpen. Het spijt ons. Op dat moment stopt de klok met tikken. En even later blijkt de tijd dubbel zo snel te gaan. Haasten we ons om nog zoveel mogelijk momenten door te brengen met de persoon die we allesbehalve willen verliezen.
Nu is de tijd om. En daarmee omgaan, is voor mij onmogelijk. Zeker nu. Met alle lichtjes van vreugde. Alle pakjes. Alle gelukswensen.
Maar er is ook goed nieuws, heel goed nieuws. Voor een volgende keer.
Ik heb geen miezerig leven. Allesbehalve. Vergeet dat niet, ik vergeet het ook niet.
