Het was een fijn weekend samen met de jongens taart gebakken, samen een spel gespeeld, samen dingen gedaan. Het was een snel weekend. Maandagochtend zijn ze vol goede moed vertrokken naar school. Lander met zijn brooddoos met boterhammen met kaas en Volker heeft een broodjeskaart en af en toe krijgt hij een broodje maar geen frisdrank of sap mee naar school. Een flesje water.

De bananentaart was niet zo lekker. Ik heb de brokkeldeeg iets te lang laten bakken waardoor die niet zo lekker was . Lander die nooit pudding eet uit een potje at wel graag de zelfgemaakte pudding. Dus koek een laagje chocolade, pudding bananen en gelatine erop om kleur te behouden.

De bananen en de pudding hadden succes maar de koek zelf die hebben we zo gelaten en daardoor hadden we een bananenpudding die wel heel lekker was. Volgende keer doen we het anders. Maar het belangrijkste is dat we ons enorm goed geamuseerd hebben Lander, Volker en Ik. Volker vond vooral de aflikmomenten het leukste. Zijn snoet hing vol chocolade en Lander proefde alles en was fel in de weer met de mixer.

Vandaag had ik sport en het doet echt deugd elke week even afzien en soms pijnlijden. Maar vooral er word veel gelachen. Vandaag kreeg ik weer te horen ga je mee op sportkamp! En elke keer zeg ik neen, dank u. Eerst en vooral ga ik geen 10 dagen weg want ik geef mijn momenten met mijn jongens niet op en tussen mijn 17 en 30 jaar ben ik heel veel op kamp of op weekend geweest. Als keukenhulp in het begin van de vakantie om mijn vakantie te betalen dat ik een paar keer opstap kon gaan naar de Gentse Feesten of naar Markt Rock, Beach, Werchter,… Het waren echt leuke tijden naar zee maar vooral de Ardennen. In tenten, in huizen en zelfs een heus kasteel. Met Top Vakantie in de keuken/onderhoud, met de KAJ als jeugdbeweging en met de buurtwerking  als monitor of kookouder. Ik heb er toen vrienden voor het leven gemaakt maar ik heb het gehad als ik nu weg ga dan is het met mijn kerels. Ze gaan het blijven vragen maar mijn antwoord zal neen blijven, denk ik.

Nu ga ik blij zijn als ik mijn bed zie want ik ben echt moe. 2 uren me 100% geven opwarming, oefeningen op kracht en conditie met de 5 minutentest. Dat is gedurende 5 minuten zoveel mogelijk toerkes rijden rond het basketbalveld en al weken aan een stuk strand ik op 6½ ronde. Zonder de ondersteuning van de wheeldrive geraak ik maar aan 3 rondes en hangen mijn armen te slepen over de grond maar met wheeldrive blijf ik in actie maar ik krijg een minimum aan ondersteuning en dat maakt het wel leuk. Moest ik de Wheeldrive niet hebben dan heb ik het balen dat ik altijd als laatste blijf achter bengelen maar nu zit is bij de goeie middenmoot. Met kracht hink ik wat achterop maar ik probeer en ik blijf er voor gaan. 1 kg qua gewicht is teveel en van Terraband gebruik ik rood of groen. Ook thuis doe ik kracht oefeningen ongeveer 3 keer per dag 5 oefeningen en dat 3 keer een reeks van 15. Best wel pittig en ik ben daar al snel een 20 minuten tot een half uur mee bezig.

Ik moet eerlijk zijn soms heb ik er niet zoveel zin en leg ik vaak mijn gewichten en mijn Terraband  aan de kant. Als meer dan 6 jaar ben ik aan het revalideren en soms denk ik nu is het genoeg geweest. Ik heb het gehad. Maar wat ik geleerd heb is dat ik af en toe het mag laten hangen en dan moet ik even een shop onder de poep krijgen en dan ga ik weer verder. Wat ik heb geleerd is vooral in het begin maak je grote stappen maar dan gaat alles zo moeizaam en traag vooruit maar blijven geloven is belangrijk.

En ja ik weet het zal nooit meer worden zoals vroeger maar ik blijf gaan voor dat ietskes meer. De rolstoel, het evenwicht, … alle restletsels die zullen er altijd zijn en ik mag niet vergeten vanwaar ik kom. Helemaal locked-inn en verlamd vanaf mijn nek. Alles wat ik gewonnen heb heb ik gedaan op mijn eigen karakter en doorzettingsvermogen en wat ik nu win is gewoon extra.

24-10-2017 om 20:41 geschreven door Inge  

vandaag hoorde ik een mooi compliment over mij

Tant Ing is er in geslaagd ondanks wat ze voor heeft gehad 

door haar rolstoel te kijken.

Tant Ing straalt positivieteit uit en ondanks wat ze voor heeft gehad

door ziek te zijn of de scheiding

ze blijft overeind.

Ze staat er voor haar jongens maar ook voor haar familie.  

Mooi he

20-10-2017 om 00:00 geschreven door Inge  

Het is week van de NAH en dat vraagt zeker wat aandacht.

Een niet aangeboren hersenletsel of NAH is een hersenletsel ten gevolge van welke oorzaak dan ook, anders dan rond of vanwege de geboorte ontstaan, dat leidt tot een onomkeerbare breuk in de levenslijn en tot aangewezen zijn op hulpverlening.

De hersenen zijn het belangrijkste orgaan van waaruit alle lichaamsfuncties gestuurd worden. Schade aan het hersenweefsel kan stoornissen veroorzaken op vlak van lichamelijk, zintuiglijk, cognitief, emotioneel functioneren, al dan niet in combinatie. Hierdoor ontstaan problemen op vlak van zelfredzaamheid en psychosociaal functioneren. Deze kunnen tijdelijk of blijvend zijn.

Gevolgen van NAH

De gevolgen kunnen zeer verschillend zijn. Ze kunnen variëren tussen lichte problemen met spraak of bewegen tot Permanent Vegetatieve Status (PVS). Hoe erg de gevolgen zijn hangt samen met de aard, de omvang en de plaats van het letsel.

Meestal worden de gevolgen opgedeeld in zichtbare en onzichtbare gevolgen.

De zichtbare gevolgen vallen snel op. Er zijn problemen met bewegen en met spraak.

De onzichtbare gevolgen zijn moelijker te bevatten, komen meestal pas later aan het licht, dikwijls pas eenmaal de persoon terug inschakelt in ‘gewone leven’.

Enkele voorbeelden bij:

Lichamelijke gevolgen

-Vermoeidheid: de overgrote meerderheid van de personen met een NAH heeft klachten van vermoeidheid anders dan door slaaptekort.

Cognitieve gevolgen

– stoornissen in aandacht, geheugen
– moeilijkheden met plannen en uitvoeren van taken
– traagheid is een andere veelgehoorde klacht. Traag in denken en doen.

Communicatie en sociale contacten

– Behalve spraakproblemen hebben veel personen met een NAH ook problemen om te communiceren met taal. Zij kunnen de draad van een gesprek moeilijk volgen en ze reageren inadequaat. Gevolg moeilijkheden met sociale contacten.

Gedrag

– controleverlies
– weinig initiatief
– niet leren uit ervaringen, ook niet uit slechte ervaringen

Sinds 23 februari 2011 is me dit ook overkomen na een virale infectie. Een griep die erger leek dan anders met heel wat bijkomende reacties van mijn lichaam. Mijn lichaam die de infectie niet de baas kon en een longontsteking ontwikkelde werd op non-actief gezet.  Maar door het stil liggen  kreeg ik een hersenstaminfarct met alle gekende gevolgen. In het ziekenhuis word er al gezegd dat ik een hersenletsel had maar zo kon ik het toen niet omschrijven. Ik knikte maar ja want om eerlijk te zijn ‘het kon mij niet overkomen’.

De lichamelijke gevolgen zijn enorm zichtbaar

• Rolstoelgebonden

• Krachtvermindering in mijn armen handen en schouders

• Doof en blind aan mijn linkerzijde

• Het moeten sonderen omdat ik geen gevoel meer heb in mijn blaas

• Vermoeidheid

• En er zullen nog wel een paar dingen zijn

Cognitieve gevolgen

• Stoornissen in aandacht, mijn geheugen en soms moeilijkheden met plannen en uitvoeren van taken al is dit wel minimaal vind ik.

  • Ik maak lijstjes

  • ik heb een echte agenda

  • soms vergeet ik gewoon woorden en moet ik een omschrijving geven zo kon ik vandaag niet op het woord orkest komen.

  • …

Communicatie en sociale contacten

• Als ik in gesprek ben met mensen en ik word afgeleid dan is het moeilijk om terug in te pikken in mijn verhaal en weet ik vaak niet meer over wat ik het had. Maar 1 zin is al genoeg om verder te vertellen

• Ik ben vooral heel beschermend naar mezelf toe en ik laat niet iedereen toe in mijn leven. Ik geef niet zomaar mijn contactgegevens door en ik zou daar ook niet mee kunnen lachen dat anderen mijn gegevens doorgeven. Telefoonnummer, adres, e-mailadres is iets persoonlijk van mij.

Gedrag

• Mijn gedrag is niet drastisch veranderd maar mijn negatieve kantjes hebben iets meer accent gekregen.

• Ik zeg sneller mijn gedacht en dat is niet altijd even tactisch

Maar in deze week van de NAH was er een bijeenkomst voor personen met een NAH en voor hun familieleden en mantelzorgers. Ik was uitgenodigd en samen met mijn neef Robin ben ik gegaan. Wat ik niet wist was dat we uit elkaar werden gehaald de familieleden en mantelzorgers 1 groep en de personen met een NAH in een andere groep. Ik kende enkele mensen uit het verleden Lieve uit mijn lange revalidatie periode en de sport, Sofie uit mijn periode dat ik op maandag revalideerde en dan nog iemand. Het viel me op dat iedereen op een manier werd geraakt dat niet éénduidig is. De ene door een CVA, de andere door een ongeluk, nog iemand tumor of iets anders maar iedereen is geraakt in z’n hoofd. Schrijnende situaties soms en persoonlijk vond ik het soms moeilijk om te praten met bepaalde mensen. Er zat een man in onze groep die enorm emotioneel was en die zich afgeschreven voelt. Hij kon moeilijk alleen weg, zijn kinderen zijn het huis uit en hij is wel al eens opa. Er was een vrouw die had een ongeluk gehad en voelde zich ook afgeschreven ze heeft problemen met structuur en vergeetachtig en pas heeft ze pas toch een klap gekregen toen haar dochter ging samen wonen. Ze gunt het haar dochter maar ze heeft het lege nest gevoel.

Ik merkte hoe vijandig sommige reageerden terwijl sommigen gewoon een hart onder de riem moesten krijgen. Mensen die zochten naar een invulling van hun dagen. Mensen die het moeilijk hebben om de dagelijkse dingen te doen in hun leven buiten de afwas. Strijken gaat maar ze mogen geen bezoek krijgen want ze vergeten het strijkijzer af te zetten. Of soep koken, eten maken een beetje chaos kan leiden tot grotere problemen… Mensen zochten daar oplossingen voor en reacties van wat je kan doen.

Zo is er een mevrouw die is beginnen breien en ze merkte dat dit leuk was. Ze breit nu voor een rusthuis maar ze kan het resultaat niet zien omdat haar zus de werkjes meeneemt. Waarom dan niet aansluiten bij een breigroepje? Was mijn idee. Spijtig dat ze zo ver woont want anders kon ze zeker aansluiten bij de breigroep van mijn mama in het rusthuis.

Op het einde was er een persoon die e-mailadressen vroeg en toen ze bij me kwam zei ik ‘neen ik geef mijn mailadres niet’. Waarom niet zie ik je al denken en/of lezen! Neen, ik ken die persoon niet eens goed en van 1 avond maakt ons geen vrienden. Ik wil mezelf ook beschermen en op dit moment ben ik niet opzoek naar vriendschappen. Ik ben blij met mijn vrienden die ik nu heb en extra personen wil ik er niet bij nemen. Ik ben blij hoe het nu loopt. Ik ben blij met de mensen waarmee ik sport. Ik ben blij met mijn vriendenkring nu en de ene zie en hoor ik al wat meer dan de andere maar zolang mijn hoofd mee kan geniet ik met volle teugen en met ‘mate(n)’

Maar ik was trots op Robin want voorbereid waren we niet dat we uit elkaar gehaald werden maar ik heb gehoord dat Robin zijn mannetje heeft gestaan. En volgens Robin ben ik nog steeds ‘zijn tant Ing’

19-10-2017 om 20:58 geschreven door Inge  

Dinsdag sportdag en veel zin had ik er niet in maar ik ben wel gegaan. En ik ben blij dat ik ben gegaan en hopelijk voel ik het niet morgen. Het eerste uur was het werken op uithouding en het 2 de uur werd er gewerkt op kracht.

Het was grappig we waren met 15 mensen en er waren 5 oefeningen. Onder elke kegel lag er 1 oefening

• Lengtes spurten

• Rondes lopen of rollen

• Voeten raken en de handen hoog in de lucht steken

• Wisselend rollen (met de linkerhand de hoepel aanslaan afwisselend met de rechterhand de hoepel aanslaan).

• Achterwaarts een lengte rollen

Iedereen koos een kegel en om te weten hoeveel keer je de oefening moest doen was er de ‘dobbelsteen’. Het aantal ogen dat je gooide waren het aantal keer of vooral hoeveel keren je de oefening moest doen. Het was of iedereen een patent had op 5 en 6. De oefeningen werden keer op keer verschoven en op 1 of andere manier waren het rol oefeningen het populairst. En dat dat maakte het een zware trainingsdag.

Dan was er een oefening in team hoepels aantikken, zigzag vooruit, basketdribbel, zigzaggend potjes tikken en een sprint kaarten verzamelen en dan opnieuw tot we onze kaarten allemaal hadden.

De 2^de reeks was opdrukken uit de rolstoel 30 seconden aanhouden, zigzaggend achterwaarts rijden, basketdribbel, 1 hoepelslag vooruit en dan de romp draaien langs rechts en links dit sowieso 3 keer na elkaar, sprinten en dan opnieuw.

Voor we  een welverdiende drinkpauze kregen moesten we de 5 minutentest doen. De 5 minutentest is een test van 5 minuten intensief rollen rond 1 basketbalveld. Ik zat aan 6.5 rondes en dit is zowat het limiet minder kan ik maar hoger geraak ik niet.

Je zou zeggen het is wel gemakkelijk met de Wheeldrive maar ik moet zeggen het zijn mijn armen en lichaam die het moeten doen. De Wheeldrive staat op 1 maar rollen doe ik zelf. Ik kan automatisch rijden maar dat doe ik niet. Ik sla nog steeds mijn hoepels aan en de ondersteuning is gewoon noodzakelijk anders is het gewoon veel te zwaar en geraak ik met moeite vooruit.

Dat is nog steeds een restletsel van toen. Mijn rechterzijde heeft het nog steeds het zwaarst te verduren en dan is de wheeldrive echt wel nodig. Tijdens de conditietraining let ik er dan ook op dat mijn linker hand- arm en schouder veel harder moeten werken en dat ik mijn rechterzijde een beetje beter verzorg.

Vooral bij het rijden voel ik het verschil. Bij de andere oefeningen voel ik het in de kracht in mijn armen en schouders.  Zo kan ik met mijn rechterhand niet dribbelen, met mijn rechter hand kan ik minder krachtoefeningen doen met de theraband, gewichten of zelfs een bal gooien met 2 handen is geen optie.

Het is op zo een momenten dat je weer eens met je neus op de feiten wordt gedrukt van wat ik niet meer kan. Maar wat ik wel heb geleerd is dat bewegen belangrijk is voor mijn lichaam en geest en dat is iets wat ze me niet meer afpakken. De mensen die ik wekelijks terug zie, de babbels. Lieve die ik heb leren kennen toen ik revalideerde in Pellenberg en die ik daar terug zag, mensen in een rolsstoel, zonder rolstoel maar iedereen met een rugzakje of trekkersrugzak van 75L. Niemand die daar is is zeker niet meer verbitterd. Er word dan ook wel eens gelachen met beperkingen en dan zeggen we sorry en gaan gewoon verder. Er word niet ‘met mensen’ gelachen maar we lachen ‘om de mensen’ en dat is een groot verschil. Een man die zijn onderbeen geamputeerd is, een jonge kerel die een sinds een dik jaar een lief heeft en samen woont die ook zijn portie gekregen heeft op gebied van ongeluk maar als je hem ziet dan zie je er niets aan… Nick die terug is al trainer en die goed in de groep licht is geweldig en er word goed veel gelachen. Johan die ne ferme grote mond heeft kunnen we zo grappig plagen en elke keer trapt hij erin… zo heeft ieder zijn eigenheid. Wat er ook is als er in ploeg moet worden gewerkt dan past iedereen zich aan de bepaalde persoon met zijn of haar problematiek. Zo moeten ze rekening houden bij mij met mijn verminderde kracht, mijn verminderd zicht,… Maar dat houd niemand tegen want iedereen past zich aan aan de andere. Bij verlies van de bal ga ik zelf achter de bal aan omdat Nico veel trager stapt en minder beweeglijk is. Het is ook zo dat Nico geen bal kan vasthouden als hij aan het stappen is om dat hij stapt met stokken als ondersteuning. Femke ziet niet goed en heeft het moeilijk met combinaties en ga zomaar door want er zijn ook mensen waar je niets aanziet of zelfs hoort maar merkt dat er een beperking is. Wat ik het aller tofste vind dat ik vrienden voor het leven heb gemaakt. Heel wat mensen heb ik dan ook als vriend op mijn sociale media en zo volgen we elkaar op. Lieve die vaak reageert en iets leuk vind, alle wensen die ik heb gekregen van de mensen op mijn pagina het is zo hard verwarmend. En dat zijn nu de dingen die ik koester ze steken je een hart onder de riem om verder te doen en langs de andere kant doe je dit ook voor hen.

Maar na zo een training heb ik fantastisch goed geslapen de voorbije nacht want het was weer tof. Volgende week is het terug en ik weet niet of ik ga gaan want volgende week is het bijeenkomst de ambulante thuisbegeleiding. Ze starten een lotgenotengroep en dan is het de eerste keer en ik heb toegezegd om te gaan.

Het enige wat ik heb als ik thuis kom van de sport ben ik wel even nog even super actief om dan na het eten als een pudding ineen te zakken. Ik heb nog even om er over na te denken. Ik je jullie op de hoogte.

11-10-2017 om 09:09 geschreven door Inge  

Gisteren

Het was een rustig druk weekend. Gisteren werd ik 43 jaar amai dat is oud dacht ik tot iedereen dit ontkrachte en zei je ziet er nog goed uit. Ik had een vreemd gevoel en mensen zeiden me Inge je hebt nog steeds een jong gezicht, je hebt een jonge opvatting over heel wat dingen, je bent gewoon jezelf.

Maar om 6 uur begon mijn dag met felicitaties van de verpleging. Ik heb een ongelooflijk mooi cadeau gekregen van mijn mama een quilt met olifanten erop. Een deken met 20 olifanten met de hand gemaakt. Maanden is ze eraan bezig geweest. En vorige woensdag kreeg ik hem uit handen van mijn jongens. Mijn jongens waren zo lief en Volker zorgde echt voor zijn kleine broer dat die mee het cadeau kon afgeven en dat hun bijdrage evenredig was. Dank Lander, Volker en mama.

De grootste cadeau was toen Lander en Volker op bezoek kwamen om 10 uur. Tja 1 op 4 weekends zijn ze het weekend bij hun papa. Toevallig was dat dit weekend.

Een vriendin stond hier met een rijsttaart en een pinguïnballon en snoepjes die ik terug heb geven voor haar kindjes. Vele maar dan ook heel veel berichten gekregen langs alle kanten. Het was een fijne dag.

08-10-2017 om 19:30 geschreven door Inge  

Heb ik me vergist of niet? Het is toch geen complimentjesdag? Neen, ik zit juist het is geen complimentjesdag dat is op 1 maart. Maar vandaag kreeg ik een mooi complimentje. Vandaag was mijn poetshulp er en de man die me helpt bij mijn aanvragen.

Als ze binnenkomen vraag ik direct wil je iets om te drinken? Een tas koffie, iets fris, water. Als de gezinshulp komt vraag ik steevast heb al gegeten? Nadat de eerste was is ingestoken komen ze er altijd even bijzitten en drinken we een drankje. We overleggen wat er te doen valt die middag bij een drankje of ook bij een boterham en dan vliegen we erin.

Maar vandaag kreeg ik het compliment van mijn ambulante thuisbegeleider. Ik voel me altijd welkom want ‘Inge vraagt altijd of ik iets wil drinken’. Al is het maar een glas water ik voel me altijd welkom. Ik heb dit meegekregen van thuis uit. Iedereen was welkom bij ons thuis. Vrienden van mijn ouders, vriendjes, vriendinnetjes gewoonweg iedereen. Zolang je niets verkoopt of komt opdringen. Kwam je rond het middag uur dan kreeg de bezoeker steevast de vraag ‘eet je mee’? en ook zaten we met 6 kinderen en 2 volwassen aan tafel. Het vlees, de patatjes en de groenten werden verdeeld en niemand stelde zich daar vragen bij. Als we vrienden over de vloer kregen dan zaten we al gauw met een 10 tal personen aan tafel en het was altijd gezellig. Kinderen aan de ene kant, grote mensen samen aan de andere kant en mama vond het geen probleem om voor 10 personen wafels en/of pannenkoeken te bakken.

Op zaterdag kwam Tante Non steeds op bezoek toen we in Gent woonden en het was altijd fijn. Ze kwam met de auto en ging dan samen met mama winkelen. Samen alles klaarmaken en invriezen, mee opruimen en ook speelde ze spelletjes met ons. Het was echt tof. Het enige wat mama deed was iets klaar maken wat Tante Non weinig tot nooit at in het klooster zoals mosselen met frietjes.

Er was altijd veel plezier bij ons thuis. Mijn oudste broer woonde tijdens de week en ook vaak tijdens de vakantie bij mijn grootouders in Leuven omdat Bruno een mentale beperking had en hier naar school ging. Tijdens de weekends kwam hij geregeld naar Gent en op regelmatige basis kwamen wij naar Leuven met de trein want we hadden geen auto. Het was altijd een hele onderneming om met het gezin naar Leuven te komen en we vonden het niet altijd fijn. Onze wereld in Leuven zat tussen 4 muren van een achterbouw waar mijn groot ouders leefden. Het was een kleine ruimte met een lange tafel die je naar voren moest trekken om erachter te gaan zitten. Op die ruimte stond 1 zeteltje en de televisie. De voorkamer sliep mijn grootvader en was ingericht voor feestdagen. Wij mochten er niet komen. Mijn grootmoeder bakte tegen dat we kwamen steeds bewaarwafels en die waren super lekker. Maar in 1987 besloten we naar Leuven te verhuizen omdat mijn grootmoeder kwam te overlijden. We kwamen in het ouderlijke huis van mijn vader wonen en mijn grootvader werd na het overlijden van mijn grootmoeder in een verzorgingstehuis opgenomen omdat hij zwaar ziek was.

Mijn oudste zus Gerda was al getrouwd bleef in Gent wonen. Mijn ouders kwamen samen met An, Marc, Els en ik naar Leuven. Bruno die al sinds zijn 21^ste op zelfstandig wonen zat kwam nog meer langs en we vonden het super. Ik start in het eerste middelbaar en nog steeds vonden we het samen zijn en samen dingen doen heel belangrijk. Vrienden, vriendinnen iedereen kreeg een plaats in ons gezin. Mijn beste vriendin die haar ouders kwamen goed overeen met de mijne enz. Els is getrouwd met een vriend van Marc, mijn eerste kus was zelfs met een vriend des huizes en zoals Marc zei ‘het moet binnen de familie blijven’. Maar het was toch een toffe tijd. We hebben enorm hard gelachen toen en nu nog.

Nu nog draag ik de vruchten van die gastvrijheid in mij. Ik wil het gezellig maken voor iedereen en voor iedereen goed doen. Ook toen ik nog rondliep en er kwam familie over de vloer. Verse vol-au-vent maken, een lekker dessert op tafel toveren ‘het zat in mijn genen’.

Toen ik ziek werd in 2011 ben ik echt gaan beseffen wat voor een topfamilie ik heb. Mijn broer, zussen mijn mama, mijn neven en nichten die vaak van zich lieten horen ook nu, mijn tantes die me kwamen bezoeken en die voor me zorgen als ze in de buurt zijn het is zo leuk en het geeft me een heel warm gevoel en besef ik hoe belangrijk het is familie te hebben.

Bruno is plots overleden in 2009 hij had een mentale beperking maar ook een aangeboren hartafwijking die hem fataal is geworden. Het was zo plots maar ik ben langs de ene kant wel blij dat hij dit niet heeft moeten meemaken. Dat jaar is ook mijn peter overleden en de man van mijn meter. Het was een heel heftig jaar. Vaak denk ik er nog aan terug aan die personen Bruno die een bijzonder leven leidde hij was getrouwd en was wel gelukkig. Hij was heel zelfstandig en werkte in een beschutte werkplaats en hij deed dit heel graag. Hij wou heel veel dingen maar was zich bewust van zijn grenzen het was sporadisch dat we hem met zijn 2 voetjes terug op de grond moesten zetten. Het was zo plots dat niemand afscheid heeft kunnen nemen.

Mijn peter was een warme man en was net 2 jaar op pensioen toen hij ziek werd. Na 2 jaar vechten is hij komen te overlijden en al ik ben heel blij dat ik hem nog gezien heb en dat ik kon afscheid nemen was dat geen afscheid want je denkt steeds tot binnenkort. Toen ik ziek was heb ik vaak aan hem gedacht.

Maar vandaag deed het me deugd om te horen dat ik een gastvrij persoon ben en een gevoel geef aan mensen dat je welkom bent. Mooier kon mijn dag niet gewoon niet worden.

06-10-2017 om 21:14 geschreven door Inge  

Volker is 2 dagen thuis van school een vrije dag ter aanleiding van de pedagogische studiedag en 1 dag thuis omdat het leerlingbespreking is. Volker tot woensdag extra bij me schrijf ik met een grote lach tot achter mijn oren. Maar een kleine domper is dat ik me echt klein en ziek voel. Groene fluimen, keelpijn, moe, op het randje af koorts,… Ik functioneer enkel maar korte momenten en ik profiteerde van de tijd die Volker weg was naar oma om te slapen. Volker werd uitgenodigd door oma om te gaan eten terwijl ik even kon bijslapen heeft hij zich effe in de watten laten leggen door oma.

Een keer thuis heeft hij zich toch wel tegoed gedaan aan Lego, spelletjes en nog veel meer Lego. Hij heeft de tijdreismachine vanuit Back to the Future nagebouwd en het is echt knap. Apentrots was hij en kwam een demonstratie geven.

De manier waarop hij gegroeid is in het spelen in Lego vind ik fantastisch eerst de vaste bouwsels die maanden werden bewaard brandweerkazerne, politiekantoor, de gevangenis, spaceshuttle, vliegtuigen, helikopters,… Gelukkig hebben we de Lego van toen ik kind was nog en de Legoblokken die hij van zijn Peter Wolf heeft gekregen. Nu kan hij oneindig veel bouwen en ok Lander is er heel creatief mee. Lander kan heel doelgericht zoeken en heeft zijn plan in zijn hoofd. Ook de verhoudingen kloppen dan. Ook staat Lander open om hulp te aanvaarden en kan hij de beperkingen aanvaarden die blokken hebben.

Volker vindt veel moeilijker en begint dan te brullen en te roepen om dan in de lach te schieten. Het is zo een zo schattige kerel. Maar soms moet je even door zijn pantser geraken en dan kan je alles met hem doen. Volker moet daarom niet naar mijn pijpen dansen en hij moet zichzelf kunnen zijn.

Zowel Lander als Volker genieten even van het los van elkaar zijn maar ze zien elkaar zo graag. Af en toe alleen bij mama zijn vinden ze geweldig. Ze mogen dan iets meer omdat er dan ook geen concurrentie is. Lander mag dan wel eens wat langer op de computer omdat hij weet op tijd te stoppen en te spelen met andere dingen. Zijn piratenbouwsels, zijn piratenboot of zelfs tekenen. Lander zijn vingers zijn altijd bezig.

Maar vanwaar komt die titel nu ‘Buurman wat doe je nu’ Vandaag heb ik gekeken naar verschillende afleveringen van dit programma met Cath Luyten. De titel is afkomstig uit een film uit de jaren tachtig Flodder met Tatjana Simic die de eerste aflevering sierde. Vandaag ook de aflevering met Henny Vrienten van Doe Maar. Wat een lieve man, een man die zoveel rock en roll uitstraalde maakt ook de muziek voor Sesamstraat. Een toffe kerel, een warme man ondertussen al een oudere man in mijn ogen die ook heel eerlijk was en zei ik kan niet geloven dat ik zo een nummers heb gemaakt. Toen hij dat zei begreep ik hem wel terwijl ik als tiener mee brulde en niet begreep waar hij het over had.

Maar ik ben echt wel wel blij da dat ik het heb gezien. En volgende keer kijk ik ook. Allee kijken in ooit gemist, ja. Want dingen volg ik via internet omdat dingen te laat op televisie zijn en ik al in mijn bed lig. Ik heb geen televisie op de kamer dus kijk ik de volgende dag. En terwijl ik voor het schermpje zit doen mijn buren andere dingen.

03-10-2017 om 20:42 geschreven door Inge  

Wat vertel je

Deze ochtend vroeg mijn Lander 9 jaar mama wat heb jij voorgehad? Ik heb een hersenstaminfarct gehad.

Mama wat is dat? ... na een lange stilte wist ik even niet goed wat zeggen en ik zei dan maar hoe het kwam

- griep

- longontsteking

- hersentaminfarct = bloedprop in mijn hersenstam...

en verteld wat je hersenstam is. Zonder al teveel enge dingen te zeggen dacht en merkte ik dat het vent nog met veel vragen zit. De grootste kadee van 12 jaar was heel goed aan het meeluisteren alsof hij het niet mocht missen.

En zo merkte ik dat mijn kerels nog met veel vragen zitten over wat er allemaal is gebeurt met hun mama.

Ik wil wel antwoorden maar waar trek je de grens om ze niet bang te maken. Want uiteindelijk heb ik gewoon een slecht lot getrokken en heb ik enorm veel pech gehad. We zullen het er af en toe er nog eens over hebben maar niet alles op 1 dag. Laat Lander en Volker gewoon Lander en Volker. Het is belangrijk dat mijn jongens mogen zijn een Lander een kerel van 9 jaar die nog graag speelt en nu in de ban is van piraten en Volker een tiener die aan het puberen is waarvan de stem de lucht in vliegt

01-10-2017 om 18:44 geschreven door Inge